„Światło Nadziei cz.1” niewątpliwie różni się od własnych poprzedniczek. Gdy poprzednie tomy serwowały naprzemiennie akcję jak z sensacyjnego filmu, pieśń żałobną i znowu rozpędzały się by czytelnik wręcz drżał z emocji, tak kontynuacja niczym album ze starymi fotografiami uderza w strunę nostalgii. „Światło nadziei” sięga głęboko. Nie dość, że mamy tutaj dwie perspektywy, dwie linie czasowe to nie można zapomnieć, że Luiza po traumatycznych zdarzeniach z „Mroku Duszy” mimo zewnętrznej siły robi się coraz bardziej krucha. Azyl u znajomej wiedźmy pozwala jej względnie zapanować ponad wspomnieniami, a pojawiające się wizje nadają cel i sens. Niestety w wymiarze ludzi losy się źle, widmo nadchodzącej wojny nabiera coraz bardziej wyraźnych kształtów i jest coraz bardziej nieuniknione. Choć przez książkę się po prostu płynie to trzeba mieć na uwadze, że to nie jest słodko-pierdząca powieść. Cały czas obracamy się w kręgach koszmarów przeszłości, traumy i żałoby. Wspomnienia nadają charakter nostalgiczny jednakże ich przedstawienie i sytuacje w których się pojawiają dają poczucie miażdżenia serca. Śmierć i tajemnice, które oplatają naszych bohaterów mnożą niedopowiedzenia pomiędzy nimi. Jednak jedno jest pewne, ostateczna bomba dopiero zostanie zrzucona ponieważ tytułowe światło nadziei tli się gdzieś w oddali, lecz jeszcze nie jest gotowe by rozbłysnąć niczym Supernova.