Recenzje

• SkrytaKsiążka

  2018-03-22

  Piwnica pod Liliowym Kapeluszem jest wyjątkowym miejscem spotkań. Panuje tam idealna atmosfera i dzieją się niezwykłe rzeczy. W znacznej mierze to zasługa właścicielki Weroniki, która włożyła dużo miłości i wysiłku w to miejsce, żeby stało się ono jedyne w swoim rodzaju.Każdy w to miejsce przychodzi z innej przyczyny. Małomówny praktycznie wcale się nie odzywa i ciągle spędza czas ze swoim laptopem, na którym pisze książkę. Anastazja (Krysia) Karpieluk chce poznać miejsce, do którego codziennie uczęszcza jej syn. To dzięki Piwnicy pod Liliowym Kapeluszem dochodzi do pewnych wniosków i chce przemienić własne życie. Też warto wspomnieć o Ali i Mateuszu, do których los uśmiechnął się właśnie w tym miejscu.W książce pdf poznajemy życie Weroniki, które nie należy do zwyczajnych. Główna bohaterka jest osobą wyjątkową, bardzo powiązaną z naturą, która w dzieciństwie cały czas spędzała czas z kotami. Zawsze wyróżniała się na tle jej rówieśników i była bardzo samotna, przez małe zainteresowanie, którą obdarzali ją rodzice.Magia towarzyszyła mi przy czytaniu tej powieści. Nie chciałam kończyć tej książki, z tego względu, że czyta się ją bardzo przyjemnie. Fabuła nie ma przesłania, zakończenie nie jest przewidywalne. Jest to jedna z tych książek, w której podczas czytania nie czujemy napięcia, nerwów, emocji. Przy niej można odpoczywać.W fabule panuje fenomenalna atmosfera. Książkę chłonie się strona za stroną. Prócz życia Weroniki mamy też okazję poznać głębokie sekrety Anastazji, która również nie ma łatwo. Wszystkie kłopoty z którymi borykają się bohaterowie, są normalne i nie wyssane z palca. Z takim życiem męczy się dużo osób na całym świecie. Wnioskuję, że opowieść jest przemyślaną pozycją, napisaną w idealny sposób.To była naprawdę magiczna książka. Pomimo własnej prostoty i tego, że mogę ją spokojnie nazwać zwykłą powieścią obyczajową - była ona niezwykła. Pani Joanna Chmielewska ma idealny styl pisania, nie zanudza, a wręcz przeciwnie - przyciąga.

• jeke5

  2018-03-22

  Kawiarnia w Piwnicy pod Liliowym Kapeluszem przyciąga ludzi swoim klimatem i pyszną kawą, lecz nie byłoby tego magicznego miejsca bez jego właścicielki-Weroniki.,,Weronikę wychowały koty. Iris, Mores, Esmeralda, Barnaba, Diki... W jej domu koty były zawsze." Zastępowały jej miłość rodziców na co dzień, bawiły się z nią, gdy jeszcze nie chodziła do przedszkola i były jej pocieszycielami kiedy czuła się samotna. Może to koty sprawiły, że Weronika od dzidziusia potrafiła odpowiedzieć na pytanie, którego druga osoba jeszcze nie zadała. Była bardzo wrażliwa i uważała, by nie rozdeptać najmniejszego stworzonka, nie zrywała kwiatów, ponieważ uważała, że odczuwają ból. Jej rodzice, doktorzy o racjonalnych umysłach, ze zdziwieniem spoglądali na jej niewytłumaczalne zdolności, nie rozumieli, że dziewczynka ma dar. W dorosłym życiu Weronikę również prowadzi wyjątkowa intuicja, a ludzie jakby wyczuwając ją i pozytywne fluidy wokół ściągają do kawiarni i zadomowiają się w niej.Każdy klient to świeża historia do poznania. Mateusz zawsze zamawia kawę Monsooned Malabar, lecz pewnego dnia przez pomyłkę dostaje latte przeznaczoną dla Ani. ,,Odstawiona przez Mateusza latte z podwójnym mlekiem i cynamonem przytuliła się do czarnej, gorzkiej Monsooned Malabar", a wynikiem tego jest wspólne wyjście młodych z kawiarni.Krycha Karpieluk, to tak naprawdę Anastazja, która stara się zakrywać siniaki na pobitym ciele, udręczona małżonka pijaka i matka czternastoletniego Andrzejka. Przychodzi do Weroniki na herbatę z cytryną. ,,Kobieta pieści filiżankę, przymyka oczy, podnosi do ust... I ponownie rysy Anastazji miękną, łagodnieją, a małe szczęście huśta się na uszku filiżanki..."Janusz ma zawsze kilka dowcipów w zanadrzu, przelatuje przez Piwnicę jak burza między licznymi zajęciami. Małomówny przychodzi z laptopem, siada przy stoliku, sączy drinka i pisze powieść, a wyjątkowa cioteczka Dora jest lekarstwem na wszelkie problemy.Kolejne wydarzenia splatają się ze sobą, tak samo jak dzieje bohaterów. Czasem z pozoru niewiele znaczące zdarzenia stają się inspiracją ,,niteczką splatającą ze sobą ludzkie losy. Lub liną ratunkową."Autorka pokazuje, jak trudne bywają relacje rodziców i dzieci. Weronika wychowywana była w samotności, przez ciągle zmieniające się opiekunki, zapracowanych rodziców poświęcających więcej czasu pacjentom i konferencjom niż córce. Była głodna dotyku, tęskniła za pieszczotami i przytulnym domem. Poszukiwała bliskości u kotów. Krysia dorastała w domu z ojcem alkoholikiem, wstydziła się tego i obiecywała sobie, że jej dom będzie inny, lecz powieliła błędy matki i własnego syna wychowywała również w domu pełnym awantur, odoru alkoholu i libacji.,,Sukienka z mgieł" to kobieca opowieść o utraconych latach dzieciństwa, których nie da się już odzyskać, lecz dzięki szczerej rozmowie można spróbować oczyścić duszę i naprawić, to co się da w dorosłym życiu. Autorka daje nadzieję, że nigdy nie jest za późno na dobre zmiany w życiu, trzeba do nich tylko dojrzeć.W powieści Joanna Maria Chmielewska zwyczajność zamienia w magię, maluje słowami i otula nimi Czytelnika jak ciepłym kocykiem. Cudowna powieść, polecam:)http://magiawkazdymdniu.blogspot.com/