Neil Gaiman to pisarz którego powieści, a szczególnie zestawy opowiadań bardzo lubię i cenię. A raczej doceniam jego niezwykłą wyobraźnię i umiejętność wciągania czytelnika do własnych historii. „Gwiezdny pył”, „Amerykańscy bogowie”, „Koralina” to tylko niektóre z jego powieści, które wyjątkowo mi się podobały. A zestawy krótkich opowieści? „Rzeczy ulotne”, „Dym i lustra”, czy inne. Twórca ten zawsze chodzi ubrany na czarną i jak sam żartuje jego ciemną naturę oddają komiksy, do których też pisze scenariusze. Najsłynniejsza seria to „Sandman”. A głównym bohaterem tego komiksu, a raczej całej serii jest Sen, a raczej jego personifikacja. Najczęściej występuje pod imieniem Morfeusz, jednak na przestrzeni kolejnych tomów jego przygód ulegało to zmianie. Wszystkie te opowieści cechuje niezwykły, wręcz surrealistyczny klimat. Zapewne ma to przedstawić nam nierealistyczne scenerie, które widzimy w naszych snach. Lecz być może to tylko moja interpretacja. „Sandman. Noce nieskończone” to następny tytuł z serii. I mimo że cała opowiadanie została już zakończona, twórca stworzył kilka opowieści powiązanych tylko światem w którym dziej się akcja Sandmana, a także niektóre postaci. A wspomniany przeze mnie zestaw to opowiadania które łączy postać Sandmana. Odbywamy podróż przez czas i przestrzeń, a jednocześnie jesteśmy świadkami przemian jakie zachodzą nie tylko w ludziach. Komiks ten jak marzenia senne ma własne wyjątkowe momenty o których ciężko zapomnieć. To trochę historie o przemijaniu o nieuchronności losu. Wszystko jest bowiem jak sen ulotne i krótkotrwałe. I na koniec. Nie mylcie Sandmana z Sandmanem z Marvela, ponieważ to zupełnie inna postać. Tamten to wróg z piasku zbudowany, ten własną piaskową nazwę zawdzięcza przysłowiowemu piaskowi sypanemu do oczu. Nie jest łotrem, nie jest również niezły - coś nad to. Co do najistotniejszej cechy komiksu czyli rysunków. Plansze są tak różnorakie jak różni są twórcy którzy się nimi zajmowali. Moją uwagę zwróciły te wykonane przez Glenna Fabry, czy Billa Sienkiewicza.