Opowieść tę przeczytałam jednym tchem; jest to książka, która nie opowiada jedynie o losach dwójki młodych ludzi, lecz wnika nieco głębiej. Niesamowicie pasuje tu matematyczna wizja autora – dodaje całości czegoś charakterystycznego. Nie udało mi się do tej pory znaleźć powieści tak prostej, a jednocześnie głębokiej w swoim przekazie – wspomnienia dzieciństwa chorej Alice, która męczyła się latami w szkółce narciarskiej, by następnie wszystko zniszczyć, bulwersująco dziwaczna obojętność nieśmiałego Matii – to dwie tajemnice, których oboje, mimo własnej bliskości, nie chcą rozwikłać. Dlaczego?„Samotność liczb pierwszych” jest w pewnym sensie... książką o samotności. Zdecydowanie zaliczę ją do literatury problematycznej, która sprawiła mi dużo kłopotu i „nabawiła” kolejnych refleksji po czytaniu; ta matematyczna alegoria w dramatyczny i smutny sposób ukazuje nieprzeciętną ludzką naturę i trudność wyboru. To nie jest jedna historia dwójki ludzi – to dwie, odrębne historie.