Niestety, lecz od początku lektury „Riverside. Sen o wysokiej rozdzielczości” nie potrafię pozbyć się przekonania, że biografię trzeba umieć pisać. Nie starczy sam materiał wyjściowy. Ten wydawał się idealny. Lecz dla mnie brakuje Maurycemu Nowakowskiego „czegoś” co sprawia, ze książkę czyta się bez mrugnięcia okiem jednym tchem. Być może są fani, którzy chętnie przeczytają „wywody” autora na temat poszczególnych utworów. Te analizy to jego zdanie i nie muszę się z nim zgadzać. To jedna z wad, które napotykam u biografów i po kolejne ich książki sięgam już z rezerwą. Szczególnie, że opisy poszczególnych kompozycji można przeczytać na oficjalnej stronie zespołu. Długie, przeciągające się prezentacje muzyków, ich przeszłości, a fakty ważne dla zespołu schodzą na drugi plan. Zdawkowe info o pierwszych trasach, drugiej części „Progressive Tour II” czy o takim zdarzeniu jak „Rock Against Terrorism”. Nużą, a z czasem wręcz irytują ciągłe wywody na temat tego z czego zespół Riverside czerpał i z kim rozwija scenę. Pozytywnie, że pojawia się historia klubu Progresja, jej zalążki. To była jedność i będąc w starej siedzibie na Bemowie nie sposób było spotkać muzyków. Książka ebook nie spełnia moich oczekiwań. Idealny zespół Riverside, choć jego kariera miała już dużo zakrętów to stale wydaje się młoda. Żyjąc w czasach jej funkcjonowania, aż do dnia dzisiejszego, znając różnorakie fakty z historii uważam, że Maurycy Nowakowski mógł inaczej, ciekawiej skonstruować formę tej biografii.