Recenzje

• Wkp

  2018-03-20

  DRUGIE ROSWELL Prawdopodobnie nie ma osoby, która nie słyszałaby o katastrofie UFO w Roswell. Lecz chociaż tematyka inwazji obcych jest od lat popularna, niewiele istnieje dzieł poruszających ten konkretny przypadek w formie literackiej fikcji. „Drugi okręt” również nie opowiada o tym właśnie zdarzeniu, lecz bardzo mu bliskim, sięgając do motywów i tematów słynnych każdemu z teorii spiskowych. A wszystko to w lekkiej i całkiem udanej powieści rozpoczynającej ciekawie zapowiadający się cykl. Wszyscy idealnie znają katastrofę UFO w Roswell w 1947 roku, nikt jednak nie ma pojęcia, że rok potem doszło do podobnego zdarzenia w pobliżu Aztec w Świeżym Meksyku. Władze zdołały zmylić tropy, ukryć incydent i, oczywiście, przejąć statek, który trafił do Strefy 51 na badania. Tak powstał ściśle tajny projekt Rho, jednak mimo starań naukowców, przez lata nie udawało się nawet otworzyć obiektu, dopiero cztery dekady potem – i to przypadkiem – jeden z pracowników dostaje się na jego pokład. Tymczasem pewien facet natrafia na drugi rozbity okręt. Jest przekonany, że to znak od Boga, a oba statki (które walczyły ze sobą w 1948 roku, co było przyczyną katastrofy) są tak naprawdę reprezentantami niezła i zła. I popychają go do pewnych działań… Czasy współczesne. Kiedy prezydent USA ogłasza istnienie UFO i projektu Rho, zaczynają pojawiać się zapytania czemu to zrobił i dlaczego fakt ten ukrywano przez tyle lat. Szczególnie, że rząd, choć chętny do dzielenia się odkryciami, które mogą poprawić ludzkie życie i sytuację na świecie, nie chce nikogo dopuścić do samego pojazdu. Tak się jednak składa, że trójka studentów odnajduje przypadkiem drugi statek i za sprawą przypominających aureole urządzeń, odtwarza zapis tego, co wydarzyło się przed laty. Tak zaczyna się szalona i niebezpieczna przygoda. „Drugi okręt” to prosta, lekka w odbiorze i dynamiczna w lekturze powieść, która spodoba się zarówno nastolatkom, jak i starszym odbiorcom. Dzieło Richarda Phillipsa to taki powieściowy odpowiednik hollywoodzkiego blockbustera bez treści przeznaczonych dla zbyt dorosłych odbiorców, dynamiczny, pełen epickich scen i postaci, z którymi identyfikować się będzie dwudziesto-, trzydziestoletni odbiorca. Są również interesujące zagadki, porcja intrygujących scen, które w kinie ociekałyby wynikami specjalnymi i przyjemny klimat. Trochę taki lekki, wakacyjny bym rzekł – coś w sam raz na parę dni z książką u schyłku lata, w ostatnie wolne dni, kiedy nie dopisuje pogoda. Podobnie jest również pod wobec stylu. Ten jest bowiem lekki i prosty w odbiorze tak samo, jak treść. Można nawet rzec, że rozkręca się z czasem, ponieważ pierwszy epizod nie porywa, lecz później jest już tylko lepiej. Wprawdzie nie ma tutaj głębi, a i na ważkie zapytania skłaniające do myślenia także nie znalazło się miejsca, lecz jako rozrywkowa pozycja sprawdza się naprawdę dobrze. Jeśli więc szukacie takiej właśnie fantastyki, nie zawiedziecie się.