Podczas gdy większośc opracowań na temat Tybetu ogranicza sie do pomstwania na Chiny i płakania ponad faktem "to już było i nie wróci więcej" Harrer z właściwą dla siebie obiektywnością i z chłodnym okiem (pomimo odczuwanego przez niego niewątpliwie bólu, w końcu Tybet to "drugi dom") obserwuje zastany świat. Zderzenie obrazu Tybetu z młodości autora, z tym świeżym jest bolesne i okrutne. Obowiązkowa pozycja dla każdego zainteresowanego Tybetem, wolnością, przemijaniem i... dobrą literaturą po prostu. Przynajmniej według mnie. A rozwodzić się więcej nie ma sensu. Ponieważ po co mówić o sposobie narracji (wiadomo, pierwszoosobowa) o stylistyce itd itp. Harrer to podróżnik i właśnie jego podróżniczemu, czasem reporterskiemu oku trzeba zaufać.