Przede mną leży, w szarej i niepozornej okładce, zestaw dwudziestu opowiadań, bohaterów których pozornie nic ze sobą nie łączy. Jednak czy na pewno? Historie wymyślone przez Panią Onichimowską wywołały we mnie dużo smutku i wzruszenia. Wszystkich ludzi, których opisała autorka, łączy strach przed świeżym i nieznanym. Znalazłam tutaj też lęk pierwotny człowieka, przed wykluczeniem i samotnością. Pomimo pewnej dozy fantastyki (wąsate noworodki, latające dywany i syreny), te opowiadania są do bólu prawdziwe, jakby żywcem wyrwane z naszego najbliższego otoczenia. W końcu każdy nas z pewnością zna jakieś nieszczęśliwe małżeństwo, które nie potrafi się ze sobą rozstać, albo samotne matki, niezdolne do nawiązania jakiejkolwiek pozytywnej relacji z mężczyznami. Wśród nas żyją ludzie, którzy zamykają się w swoi prywatnym świecie, z lękiem spoglądając na okno i to, co może na nich czekać za nim. Znamy takich ludzi...czasem jesteśmy nimi.