Recenzje

• M.

  2024-05-08

  🌺 Przedpremierowa recenzja patronacka 🌺 Po tym jak William Reed porzucił zawód lekarza, zaczął pracować w koncernie farmaceutycznym, gdzie udało mu się dość dynamicznie awansować. Niestety teraz jako prezes musi mierzyć się z poważnym kryzysem opioidowym, jaki ma miejsce w Stanach. Audrey Evans nie chciała zostać lekarzem, lecz nacisk rodziny, ją do tego zmusił. Znalazła się w tym jednak i pomaga innym. Will nie miał pojęcia o jej istnieniu, aż do pewnego incydentu, który miał miejsce na konferencji prasowej. O tym wydarzeniu mówiły nawet media, a żadne z tej dwójki nie zapomniało. Reed przekonał się, że młoda lekarka go nienawidzi, więc on zrobi wszystko, by ją odnaleźć i dowiedzieć się, czemu obrała go sobie za cel. „Pokaż mi, kim jesteś” to drugi tom z serii „Chicago”. William ostatnio nie ma zbyt dobrej passy, a oczy większości ludzi zwrócone są pomiędzy innymi na niego, przez sytuację dziejącą się w Stanach Zjednoczonych. Jego nastawienie i podejście zmieniło się, lecz nawet jeśli inni myślą, że jako prezes koncernu, nie przejmuje się ludźmi, to są w błędzie. On po prostu zdaje sobie sprawę, że z niektórymi się nie wygra, ani nie przetłumaczy im pewnych rzeczy, więc przestał próbować i skupił się na czymś innym. Dużym zaskoczeniem okazuje się być dla niego kobieta, która wtargnęła niespodziewanie do jego życia i zasiała w nim dobry zamęt. Will przestał już żyć ideami, a Audrey trochę stale ma je w głowie. Nigdy nie chciała być lekarzem, lecz postanowiła wyciągnąć z tego przymusu coś dla siebie. Jest osobą, dla której nie liczą się pieniądze i sława, a po prostu życie i zdrowie jej pacjentów, jak i innych ludzi. Zawsze będzie stawała po ich stronie i ich broniła, a właśnie to zaprowadziło ją do Williama. Nie jest w stanie zatroszczyć się o siebie, lecz za innych oddałaby dużo. Mogłabym ją porównać do słoneczka, które chwilowo zostało zasłonięte przez ciemne, deszczowe chmury, które nie chcą odpuścić, lecz ten jeden wiatr jest w stanie je przegonić, by ponownie mogła lśnić. Ten blask jest ledwo zauważalny, lecz nie zniknął całkowicie. Została zostawiona sama sobie. Mogłabym się nawet pokusić o stwierdzenie, że jej pacjenci lepiej się do niej odnoszą niż ktoś, kto powinien zapewnić jej miłość i bezpieczeństwo. Pogubiła się i nie ma przy niej nikogo, by wyciągnął pomocną dłoń i pokazał, że niektóre rzeczy, do których się dostosowała i w pewien sposób przywykła, nigdy nie powinny mieć miejsca w jej życiu. William zaczyna jej to właśnie uświadamiać i pokazywać, że ma do wszystkiego prawo, a przed nią nie ma żadnych granic, ponieważ może robić, co tylko zechce. Każde z nich ma dwie strony, o czym nie wiedzą wszyscy, ponieważ ujawniają się one tylko w obecności tej drugiej osoby. Na przestrzeni całej książki ich relacja ma różnorakie etapy. Najbardziej pamiętliwy jest jej początek, który własną droga będę pamiętać do końca życia. Następnie etap pewnego rodzaju rywalizacji, połączony z nie tylko słownymi przekomarzankami i lekką nienawiścią, bardzo podsyca akcję i napięcie pomiędzy nimi. Za to ono prowadzi do coraz lepszego poznawania się i wcześniej przeze mnie wspomnianego – przekraczania barier i wyzwalania się spod nich. Po idealnym pierwszym tomie, przyszedł czas na kolejnego mężczyznę z paczki przyjaciół. Jak pokochałam Zacka i Abigail, to tak ta dwójka wywróciła mój świat do góry nogami. Pamiętam, kiedy zaczynałam własną przygodę z nimi już dawno temu i jak wyczekiwałam, co się stanie dalej, czy jak potoczą się pewne wątki. Kiedy po raz następny przyszło mi czytać ich historię, przeżywałam wszystko tak samo. Ania wie, jak zafundować mi zawał, rozczulenie, złość, rozbawienie i smutek w jednym. To, co ja tutaj przeżywałam, nazwałabym po prostu rollercoasterem emocjonalnym, lecz takim, który mogłabym przeżywać w kółko, ponieważ w ten sposób byłabym ciągle z tymi bohaterami. Jestem po prostu absolutnie zakochana w tym, co tutaj stworzyła Anna Falatyn. Dlatego również pewnie nie zdziwi nikogo, jak powiem, że znalazłam tutaj własnego kolejnego książkowego męża, ponieważ William zdecydowanie zasługuje na takie miano. Kocham go całym sercem, za to jaki jest tak po prostu, w stosunku do Audrey, własnej rodziny, czy najbliższych sobie osób. Oczywiście nie tylko on zasługuje tutaj na uwagę, ponieważ Evans, Ben, czy para z poprzedniego tomu również. Autorka jak zawsze zachwyca dokładnym reaserchem i przedstawieniem tematu, co przybliża realia, w jakich osadzona jest książka. Tym razem nie tylko kryzys opioidowy został bardzo nieźle odwzorowany, lecz także zmagania bohaterów z różnorakimi trudnościami i barierami, czy traumami. Za początkowym humorem i żartami, które własną drogą są obecne przez całą książkę, kryje się coś znacznie większego. Zupełnie jak za osobą, która jest roześmiana, wesoła i miła, towarzyska, ukrywa się zraniona dusza, która w ten sposób stara się pokazać, że wszystko jest w porządku, kiedy walczy z myślami, z samym sobą. Nie bez powodu dałam również taki, a nie inny przykład, lecz to zostawiam już wam do samodzielnego dowiedzenia się czemu.