Recenzje

• Kinga Łuczyńska

  2019-01-26

  Byłam sceptycznie nastawiona do tych opowiadań, przyznam że bałam się, iż jest za wiele historii w zbyt małej liczbie stron. Ponieważ niby co pięknego i fascnującego można przekazać w zaledwie dwudziestu albo trzydziestu stronach? No okazało się, że jednak wiele.Niektóre z tych opowiadań skradły moje serce. Niby wszystkie o miłości, lecz ukazane z różnorakich perspektyw. Każda z historii jest na własny sposób oryginalna, niezwykła i nietuzinkowa, lecz to bardzo dobrze, bo dzięki temu książkę czyta się dosłownie w ekspresowym tempie. Jeden wieczór i historię są przeczytane. I właśnie to następny plus, bo dzięki temu, że są krótkie, to czyta się je bardzo szybko. Kończymy czytać jedną, a zaczynamy kolejną i tak aż do samego końca, całkowicie nie zdając sobie sprawy, że niebawem nasza przygoda z tą książką dobiegnie końca. Tak jak wspomniałam, historie wywołują u nas różnorakie emocje, po uśmiech na twarzy aż po łzy. Głównym tematem każdego opowiadania jest oczywiście miłość, lecz nie do końca jest ona przedtawiana w banalny sposób. Nie zawsze jest to miłość między młodą dziewczyną a mężczyzną. Nierzadko zdarza się właśnie, że jest to historia miłosna, lecz nieco niezutinkowa, np. opowieść Agaty Przybyłek ( to opowieść było moim ulubionym, bo było inne, wyjątkowe, cudowne i to opowieść jako jedyne wywołało u mnie łzy). Nie znaczy to, że inne historie nie przypadły mi do gustu, każde opowieść podobało mi się, jednak niektóre trochę mniej, inne trochę bardziej. Lecz to prawdopodobnie normalne. Stale jednak uważam, że nieźle byłoby żeby tych opowiadań było nieco mniej, lecz aby one były dłuższe. Ponieważ kłopot jest taki, że jedno z opowiadań przypadnie nam akurat do gustu, czytamy je z zapartym tchem i pragniemy więcej, a tu niespodziewanie koniec i ponownie to samo, zupełnie inna historia, do której trzeba się przywyczaić i wdrążyć się w nią na nowo. Śmiało mogę powiedzieć, że w tym zbiorze opowiadań nie ma ani jednego kiepskiego opowiadania. Każde z nich ma wspaniałą fabułę, interesujący pomysł sam w sobie i bardzo interesujących bohaterów. To nie są tylko opowiadania o miłości, to coś znacznie więcej. Każde z tych opowiadań czegoś uczy, to nie są tylko emocje, to nauka dotycząca wzajemnego szacunku do drugiego człowieka, budowania uczucia i relacji między ludźmi, a przede wszystkim miłości i tego jak wciąż i do końca walczyć o miłość, o tą jedyną i piękną. Nie jestem w stanie zrecenzować Wam wszystkich opowiadań, to byłoby bez sensu, bo są one bardzo krótkie, więc zdradziłabym Wam za dużo. Pod lupę wezmę jednak jedno opowiadanie, moje ulubione - Agaty Przybyłek. Pewna młoda kobieta jest wolontariuszką i wciąż przebywa u ludzi, którzy chorują i niebawem mogą umrzeć. Spędza czas z ludźmi, którzy chorują na raka, lub inne poważne schorzenia. Bohaterka wie, że takie życie może dynamicznie się skończyć, więc chce pacjentom umilić czas, po prostu będąc przy nich w tych niełatwych chwilach. Pewnego razu kobieta poznaje dziadka, starszego pana, który jest bardzo chory i niebwem może umrzeć. Bohaterka jest nim zafascynowana, bo opowiada on jej historię własnego życia związaną z olbrzymią miłością. Starszy pan mówi jej o własnej żonie, o tym jak się poznali, jak cudownie spędzili razem całe życie. To naprawdę nieamowita historia pełna wzruszenia. Ja sama kończąc ją, płakałam. Zdecydowanie zalecam Wam te opowiadania, nie trzeba wielbić tutaj cukierkowych opowiadań o miłości, tutaj znajdziecie coś znacznie więcej, obiecuję Wam to!