Pierwszy tom trylogii Franceski Haig, "Ogniste oczyszczenie", ogromnie mnie wciągnął, lecz druga element pochłonęła mnie całkowicie - przeczytałam ją w 2 dni, co w moim przypadku jest nie lada wyczynem. Zwłaszcza że mojemu 18-miesięcznemu synkowi obie książki też się spodobały i co chwila zabierał mi je i oglądał. W sumie nic dziwnego, okładki silnie przyciągają i trudno się powstrzymać przed wzięciem ich do ręki. A co kryje wnętrze? Cass, Kobziarz i Zoe przemierzają kraj, planując odbudowanie ruchu oporu. Wizjonerka nie może się otrząsnąć po ostatnich tragicznych wydarzeniach. W dodatku wizje Wybuchu nawiedzają ją coraz częściej, każąc jej myśleć, że niewiele dzieli ją już od szaleństwa. Uświadamia sobie jednak, iż bezustanne ukrywanie się i ciągła ucieczka do niczego nie prowadzą. Porada prędzej czy potem odnajdzie ją i jej towarzyszy, a wówczas wszystkie Omegi czeka straszliwy koniec, gorszy nawet od śmierci. Muszą więc zebrać jak najwięcej ludzi i zrobić to, czego Alfy się nie spodziewają - zaatakować. Wraz z rozwojem zdarzeń pojawia się coraz więcej pytań i niejasności. Czy Zamorze przetrwało katastrofę? Czym jest zagadkowa Arka i gdzie się znajduje? Na czym polegał Projekt Pandora? Do czego tak naprawdę dążą Reformator i Pani Generał? I najistotniejsze - jak ich powstrzymać? Po lekturze "Ognistego oczyszczenia" myślałam już, że wiem, czego się spodziewać po kontynuacji. I owszem, klimat pozostał ten sam. Choć miałam wrażenie, że stał się jeszcze mroczniejszy i silniej przyprawiający o dreszcze, a zło i okrucieństwo coraz ściślej otaczało bohaterów, nie dając im ani chwili wytchnienia. Niczym w wąskim, ciemnym tunelu, gdzie brakuje powietrza, a ściany zdają się napierać na człowieka, odcinając mu drogę ucieczki. Dzięki wyjątkowo obrazowym opisom widziałam to, co widzieli bohaterowie i czułam ich strach. Wraz z nimi brnęłam naprzód, by wreszcie wydostać się na powierzchnię i zostawić te wszystkie okropieństwa za sobą. Wizjoner Xander stale jednak mówił o labiryncie kości i wiecznym ogniu. Powtarzał, że to jeszcze nie koniec. I miał rację. "Mapa kości" to opowiadanie przejmująca, mroczna, momentami drastyczna. Wywołała u mnie silne emocje i choć niektórych elementów wolałabym nigdy nie przeczytać (żeby nie mieć przed oczami tych strasznych obrazów), bez wątpienia warto po nią sięgnąć. Przedstawiona w niej wizja świata przeraża, jednocześnie intrygując nieschematyczną fabułą. Jak zakończy się ta desperacka potyczka z niesprawiedliwością? Sama umieram z ciekawości, czekając na ostatnią odsłonę historii Cass. Polecam! Za egzemplarz książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Uroboros!