Następna opowieść z serii Leniwa Niedziela, jaka trafiła w moje ręce okazała się bardzo wzruszająca i ciepła. Oto wdowa i matka, która w trosce o szczęście własnej adoptowanej córki wyrusza na poszukiwania kobiety, która przed laty oddała dzidziuś do adopcji. Tylko to ją absorbuje, nie myśli w tej chwili nawet o swóim zdrowiu, liczy się tylko to, żeby znaleźć tamtą kobietę i sprawić, by w życiu Rose pojawił się ktoś jeszcze. Żeby nie była sama, jeśli jej adoptowanej mamie coś się stanie... Podróż, jaką śladami biologicznej matki Rose odbywa Iris, przyniesie dużo zaskakujących wydarzeń i dużo zmieni, także w jej życiu Na imię jej Rose to debiutancka opowieść Christine Breen i pod wobec warsztatu uznaję ten debiut za bardzo udany. Autorka posługuje się ładnym językiem, opowiadanie buduje swobodnym stylem, sprawnie zamyka wszystkie wątki. A jednak w okresie lektury towarzyszyło mi uczucie, że czegoś brakuje. Czego? Czytało się miło, lekko i przyjemnie. Być może właśnie zbyt lekko, zbyt przyjemnie. Historia adopcyjnej matki poszukującej kobiety, która przed laty ofiarowała jej własne dziecko, miała duży potencjał. W wydaniu Christine Breen wypadła niestety dość blado. Być wina tkwi w nieco sennym sposobie narracji, jaki obrała pisarka? Było ciepło i sympatycznie, nie zabrakło łezki wzruszenia, lecz zabrakło emocji i oczekiwania z zapartym tchem, jak historia Rose i Iris się zakończy. Przez to książkę oceniam dobrze, lecz nie mogę pozbyć się wrażenia, że mogło być wiele wiele lepiej!