Nie od dzisiaj wiadomo, że brytyjscy twórcy komiksowi to nietuzinkowe persony z dużym talentem. Nawet, kiedy ich twórczość nacechowana jest minimalizmem. Tak właśnie losy się w przypadku Toma Gaulda, którego drugi wydany po polsku komiks trafił właśnie na sklepowe półki.Co się w nim znajduje? Bohaterem „Mooncopa” jest tytułowy księżycowy policjant. Ludzie skolonizowali już naturalną satelitę Ziemi, zbudowali infrastrukturę – ubogą, ponieważ ubogą, lecz jednak – i wiodą leniwe, łatwe życie. Takie samo jest życie policjanta. Na księżycu nie zdarzają się przestępstwa, a wykroczeń, do których zalicza się sporadyczne zapuszczenie się kogoś na niewłaściwie tereny, nawet nie zgłasza. Nie mając zgłoszeń, może pochwalić się stuprocentową skutecznością w własnej samotnie wykonywanej pracy. Jednakże to nie jedyna samotność, jaka czeka go na księżycu. Kiedy coraz więcej mieszkańców opuszcza srebrny glob, policjant zaczyna poddawać w wątpliwość sens własnej pracy w tym właśnie miejscu…Melancholijno-depresyjny, tak można by w skrócie podsumować najwieższy komiks Gaulda, autora słynnego i cenionego z takich dzieł, jak „Goliat”, „The Gigantic Robot” czy „You're All Just Jealous of my Jetpack”. W szarej scenerii, na tle nijakich gór i stale tak samo granatowego nieba prosto utracić niezły humor, jak też zapomnieć o tym, co potrafi być tutaj piękne. Przełożeni podejrzewają, że mooncop rozpacza na depresję i ten jego przygaszony nastrój udziela się czytelnikom. Czy jednak dominuje? Na klimat albumu Gaulda składa się dużo czynników – mamy tutaj coś w rodzaju romansu, mamy także pewien zachwyt scenerią, która nie ma dużo do zaoferowania, lecz jej inność wpływa na postrzeganie ogółu, mamy wreszcie nieco humoru nierzadko okraszonego pewnym brakiem nadziei. Lecz przede wszystkim mamy prawdę; prawdę o ludzkiej naturze i samotności.Graficzna prostota Toma Gaulda zachwyca równie mocno, jak scenariusz. Bohaterowie przedstawieni zostali w cartoonowy sposób, ich kształty są więc obłe, pozbawione detali, a co interesujące każda z postaci, bez wyjątku, zostaje ukazana z profilu. Czy idzie, jedzie, stoi czy śpi, nigdy nie widzimy bohaterów en face, en pied, czy z jakiejkolwiek innej perspektywy. A jednak w najmniejszym stopniu nie przeszkodziło to autorowi w ukazaniu ich emocji i mimiki prostym zbiorem gestów – nieznaczną zmianą położenia głowy czy ruchami brwi. Wszystko to razem pozostawia niezatarte, poruszające wrażenie. I ochotę na więcej. Zalecam zatem gorąco, ponieważ to prawdziwa uczta dla fanów ambitnych, niszowych albumów, do których chce się wracać raz po raz.