Recenzje

• Magdalena Urbańska

  2018-03-20

  „Mongolskie historie wilczym pazurem pisane” to niesamowity zbiór wciągających opowieści Pawła Serafina o jego podbojach środkowowschodniej Azji. Paweł Serafin twierdzi, że pisarzem nie jest – nie odbiera mu to jednak umiejętności. Bardzo nieźle i miło czytało mi się wspomnienia z podróży autora i jego kompanów. Przemek, zwany Bawgaj (Mały Niedźwiedź), Damian – Jama (Brodata Koza) i twórca Czon (Łysy Wilk). Poznajemy ich na kartkach książki. Do tej drużyny dołączają mniej albo bardziej osobliwi przewodnicy mongolscy. Twórca omawia ich z niesamowitym kunsztem. Paweł Serafin to z zamiłowania podróżnik, widać to na kartach książki. Mongolia nie jest jedynym miejscem, które podbijał – Mongolia, Indie, Bangladesz, Kirgistan, Ukraina – te państwa wyczytać można z okładki publikacji. Sama publikacja zachwyca w pierwszym kontakcie – twarda, przyciągająca wzrok okładka, masa zdjęć w środku i bardzo przyjemny śliski papier. Czego pragnąć więcej. Tak! Porządnego tekstu. I to bez wątpienia dał Czon. Coś co niezmiennie zachwycało mnie w tych opowieściach to szacunek. Czytając opisy autora miałam nieodparte wrażenie, że potrafił zobaczyć dużo i wejść w mongolską mentalność dlatego, że nie czuł się lepszy od tych, którzy nierzadko żyją w prymitywnych warunkach. Niejednokrotnie pisał również wprost o ignorancji zachodnich turystów czy osób niosących pomoc humanitarną. Z dużą dawką humoru opowiadał o mongolskiej prowizorce. "Zepsuł się auto po drodze – to nic, wszyscy się śmieją, nikt nie płacze, nikt nie przeklina. Z uśmiechem wchodzą pod auto, rozkręcają pół silnika i już jest o czym rozmawiać, coś się dzieje. (…) Mogę powiedzieć, że nauczyłem się tak samo podchodzić do życia: co ma być, to będzie. (…) Niech się nie zmieniają. Niech nie dążą do doskonałości ani nie obierają kierunku, w którym zmierza ten zwariowany świat. Mongolia niech pozostanie Mongolią." (str. 12) Podróżnicy przemierzali Mongolię głównie konno – na okładce widnieje imponujący napis „4000 km w siodle po bezdrożach dzikiej tajgi”. Rzeczywiście dużo z przygód odbywa się podczas podróży konnej. O samych mongolskich zwierzętach możemy się też dowiedzieć bardzo wiele. Konie kochane przez Mongołów i psy, o które nikt nie dba. Pojawiają się też renifery i masa wędkarskich przygód. Opisy fantastyczne, realistyczne, a ich dopełnienie to cudowne fotografie, na które można spoglądać bez końca. "Mongolska tajga to nie lasek na skraju miasta, gdzie wybierasz się na randkę z dziewczyną. Prawdziwa mongolska tajga to przede wszystkim bagna i tysiące powalonych drzew z omszałymi skałami i śliskimi gałęziami dokoła. Wszędzie gąbczasta ściółka, ostre krzaki i różnego rodzaju pułapki, na każdym kroku niespodzianki w postaci dołów, strumyków i oczek wodnych, a jeśli dodać do tego fakt, że teren jest górzysty, wszystko to czyni ten obszar krainą niedostępną, niezwykle niebezpieczną, a jednocześnie niesłychanie piękną i niepowtarzalną. Trzeba mieć naprawdę nie po kolei w głowie, aby się tam zapuszczać, i to jeszcze na koniach!" (str. 32) Twórca opowiada bardzo dużo o spotkaniach z mongolską społecznością. Naród spokojny, który nigdy nie krzyczy na dzieci? Ponieważ i po co, skoro te są bardzo spokojne. Z zadziwieniem czytałam o dzieciach, które bawiły się tym co znalazły, np. patykami. Nie dociera tam zachodnia cywilizacja zabijająca relacje i radość z małych rzeczy. Gościnność i otwartość, pomoc nieznajomym – słowem człowiek na pierwszym miejscu. "Któregoś razu rozbiliśmy obóz około pół kilometra od nieznanej nam jurty. Po jakiejś godzinie od przybycia zwróciliśmy uwagę na dwójkę dzieci zmierzających w naszym kierunku. Kiedy rodzeństwo (jak dowiedzieliśmy się później) było już blisko, dało się zauważyć, że chłopczyk trzyma czajnik. Okazało się, że ich rodzice zauważyli obozowisko i postanowili poczęstować nas mlekiem, w tym celu wysłali własne dzieci. Właśnie takie sytuacje tworzą piękny klimat wyjazdu, składają się w całość, która nazywa się Mongolia. "(str.145) Z książki dowiedzieć można się bardzo dużo – o zwyczajach w Mongolii, o tamtejszej kuchni, ludzkiej mentalności, o sposobach na rozwiązywanie kłopotów (np. leczenie koni…pastą do butów!). Twórca omawia też tamtejsze kopalnie i trud ludzi, którzy wyruszają na poszukiwanie szczęścia. Przedstawia dużo historii zapierających dech w piersiach – np. jak o mało nie stratował go koń. Podróżnicy nawiązali dużo trwałych relacji. Wracając następny raz w te same miejsca, wracali też do swych przyjaciół… I wiele, dużo innych… Paweł Serafin zabrał mnie w cudowną podróż. Cieszę się, że mogłam przeczytać o tym co przeżył – podziwiam i szanuję tych podróżników za otwartość i hart ducha. Mnie samej zabrakło by pewnie odwagi i determinacji by podjąć taką wyprawę – i to wielokrotnie! https://niezawodnanadzieja.blog.deon.pl/

• werka777

  2018-03-20

  Twórca książki, Paweł Serafin, już na samym wstępie książki zaznacza, że w własnej publikacji nie przytacza faktów powszechnie słynnych czy detali, których temat został już wyczerpany przez innych podróżników. Widząc to pomyślałam, to mi się podoba. A kiedy natknęłam się na wprowadzenie uczestników tego wojażu, którzy na czas wyjazdu zmieniają imiona na te mongolskie, zrozumiałam, że ta przygoda będzie wyjątkowa. I była. Ponieważ rzeczywiście nie nadziałam się tutaj na informacje, które mogłabym spokojnie znaleźć w pierwszej lepszej internetowej encyklopedii. Jest za to multum osobistych przeżyć, doświadczeń, spostrzeżeń, wliczając w to głównie kontakt z oryginalnymi ludźmi i śmiałe, nieraz będące wyzwaniem spotkania z naturą. Jak giną ptaki? Kim są złodzieje koni? Dlaczego Mongołowie tak chętnie się biją? Także na noże. O smaku podpłomyków, reniferach wiązanych w pary i turystach. Twórca opowiada o zabawnych, lecz groźnych etapach azjatyckiej wyprawy, obalając mit egzotycznych koni czy pokazując niekonwencjonalne metody „profesjonalnego” leczenia zwierząt. Dlaczego jeden z trójki przyjaciół zniknął na jakiś czas? Jak zakończył się niebezpieczny upadek z wierzchowca? I po co twórca książki… chciał kupić dziecko? O tym możecie przeczytać w Mongolskich historiach kosztując jakże orientalnej kultury i podziwiając odwagę a także szalone pomysły polskich podróżników. A twórca pisać potrafi i zaintrygować także. W książce pdf nie zabrakło niepowtarzalnych fotografii, tych kolorowych, lecz i czarnobiałych, z ludźmi, zwierzętami czy krajobrazami na pierwszym planie. I choć książka ebook nie wchodzi w skład Biblioteki Poznaj Świat, jest równie starannie wydana, jak publikacje, którym udało się trafić pod czujne oko Wojciecha Cejrowskiego, z twardą oprawą, dobrą jakością papieru i słowniczkiem mongolskiego. Zalecam tym, którzy lubią egzotyczne przygody i poszukują książki opisującej odległe ziemie przemierzane poza utartym szlakiem. Jeśli macie ochotę poznać ów azjatycki kraj z dala od zgiełku najpopularniejszych obiektów czy tworzonych na potrzeby turystów atrakcji, znajdziecie to tutaj: czyste, prawdziwe, niezakłamane oblicze Mongolii. https://ktoczytaksiazki-zyjepodwojnie.blogspot.com/2018/02/mongolskie-historie-wilczym-pazurem.html#more