Zdarzają się książki, niezależnie od gatunku, które trzymają w napięciu od pierwszej do ostatniej strony, dosłownie. To właśnie te książki czytasz z zapartym tchem, nie możesz się od nich oderwać, zupełnie jakby odstawienie lektury na później mogło przemienić dzieje bohaterów. To właśnie te książki nazywamy udanymi, to one zatracają czytelnika w fabule, separując od rzeczywistości, przenoszą w świat stworzony piórem autora.Powieścią Katarzyny Sarnowskiej jestem zachwycona i nie ma w tym nic z przesady. Leokadię i Jana pokochałam od pierwszych stron opowieści, nadałam im znajome twarze, wraz z nimi odczuwałam, nie tylko to, co dobre i piękne. Ten stan jednak, jako że duszka ze mnie raczej mocno romantyczna, staje się moim udziałem dość często. Ważniejsze było natomiast to, że naprawdę nie wiedziałam, czy ta historia skończy się happy endem. To wierzyłam, to znów wątpiłam, by na powrót zaufać zamysłowi autorki albo stracić nadzieję. Huśtawkę nastrojów autorka zafundowała mi znakomitą, lecz wcale nie mam jej tego za złe.Czy mogłam nie pokochać bohaterów? Nie tym razem. Lata trzydzieste, on – wojskowy, ona – uboga kobieta ze wsi, zależna od rodziny, półsierota bez posagu. Dziewczyna, której nie dane jest funkcjonować zgodnie ze własną wolą i sercem. Pościg za miłością, w dodatku do wojskowego? Mrzonki, które w dodatku mogą się źle skończyć, niejedna panna we wsi się już o tym przekonała. A co jeśli Jan miłuje jednak prawdziwie? A co jeśli…? Za „jeśli” jeszcze nikt nie wyżył, a żyć jakoś trzeba i to zgodnie z oczekiwaniami otoczenia.Piękna to historia, lecz również wiele smutku i wzruszeń w niej. Czy skończy się dobrze, nie zdradzę, niech i Was trzyma w napięciu do ostatniej strony.Pani Katarzyno, gratuluję TAKIEJ książki i…dziękuję, tak po prostu dziękuję.Moja ocena: 9/10zaczytana.com.pl