Love in Vain to album absolutnie zniewalająco narysowany, acz fabularnie jedynie dobry. Nie do końca typowo komiksowy, o treści bardziej przypominającej zestaw ilustrowanych faktów, niż typową opowieść graficzną, lecz na pewno wart poznania. Szczególnie jeśli należycie do fanów czarnych, bluesowych rytmów podanych w równie czarny sposób. Robert Johnson przeżył na tym świecie zaledwie 27 lat, pozostawiwszy po sobie niespełna trzydzieści piosenek, lecz do historii przeszedł jako największy bluesman wszechczasów. Będąc wychowanym bez ojca, w biedzie i trudach dzieckiem, dynamicznie spróbował nie tylko wyrwać się z szarej, a raczej czarnej rzeczywistości, lecz także wybić. Pokazać. Zaistnieć. Z harmonijką radził sobie całkiem nieźle, na gitarze jednak nie potrafił grać. Mimo to miał fanki, dużo fanek, które teraz nazwalibyśmy mianem groupies. Lecz pewnego dnia wszystko się zmieniło. Jak głosi legenda, Robert na rozstaju dróg zaprzedał duszę w zamian za talent. W jednej chwili zaczął grać jak prawdziwy muzyczny geniusz, rozpoczynając własną krótką, acz intensywną karierę, której wpływy po dzisiaj dzień mamy okazję obserwować w twórczości takich gwiazd, jak Led Zeppelin, Eric Clapton czy The Rolling Stones… Ten komiks jest niczym muzyka bluesowa. Smutny, brudny, czarny, lecz i dający nieco nadziei. Krótkiej, naznaczonej cierpieniem, lecz nadziei właśnie. Bieda, kompulsywny seks i rytmy harmonijki i gitary przesycają życie Roberta, tak jak przesiąkają strony tego komiksu. Co jednak wspominałem, nie jest to stricte komiks. Mamy strony dzielone na kadry, mamy rysunki, mamy chmurki z dialogami i ramki z tekstem, gdzie więc ta różnica? W narracji. Jak zauważyłem na wstępie, album przypomina bardziej relacjonowanie faktów w formie graficznej, niż cokolwiek innego. Jest więc mniej płynny, a dialogi stanowią bardziej cytaty niż pełnoprawną wymianę zdań. Nie jest to zarzut, chociaż warto ten fakt, jako że nie każdego takie podejście do opowieści może przekonać. Nie mniej wcale nie przeszkadza to w odbiorze biografii Johnsona. Scenariusz Love in Vain to niezła robota, lecz tylko dobra. Czego nie można oczywiście powiedzieć o doskonałej szacie graficznej. Malunki Pascala „Mezzo” Mesemberga przypominają najlepsze prace Charlesa Burnsa. Podobnie mroczne, pełne detali, chociaż stworzone grubymi pociągnięciami pędzla, z pracami autora Black Hole kojarzą się także pod wobec metod ich wykonania. I jest wreszcie znakomite wydanie. Idealny papier, twarda, miło chropowata oprawa a także dodatki w postaci sporządzonych ołówkiem rysunków przeplatanych tekstami piosenek Roberta Johnsona – zarówno w oryginale, jak i w idealnym przekładzie. Dla fanów twórczości bluesmana to pozycja obowiązkowa. Wielbiciele niezłych komiksów biograficznych także się nie zawiodą. Dlatego zalecam Love in Vain Waszej uwadze.