Recenzje

• KZTK

  2018-03-21

  Paweł Jakubowski w własnej drugiej książce pdf zabiera czytelnika do postapokaliptycznej wizji przyszłości, a dokładniej do jednej z pięciu Kopuł wybudowanych przez Dużego Architekta, w których ludzkość znalazła schronienie przed zagładą. Każda z tych budowli miała zapewnić schronienie na dokładnie rok czasu. Po tym czasie jej mieszkańcy powinni znaleźć inne rozwiązanie zapewniające im przeżycie. Mimo to w każdej Kopule Duży Architekt pozostawił kopertę zapewniającą Ostateczne Rozwiązanie. Mieszkańcy Kopuły, a dokładniej rządzący członkowie Partii, w przypadku gdy nie będą już widzieli innego wyjścia na przeżycie i tylko wówczas mogą po nią sięgnąć.Porządku w Kopule strzeże siedmiu członków Partii, pełniących siedem odpowiedzialnych funkcji, są to kolejno: Duży Sekretarz, Wielka Łącznik, Duży Mierniczy, Duży Strażnik, Duży Inwentaryzator, Duży Rachmistrz a także Duży Nadzorca. Praca każdego z nich ma zapewnić przetrwanie mieszkańcom Kopuły a także jak najdłuższe funkcjonowanie jej samej. Na codziennych posiedzeniach członkowie Partii przedstawiają raporty z dnia poprzedniego i naradzają się ponad dalszymi działaniami. Wszystko w imię wyższego dobra. Tak to przynajmniej wygląda na pierwszy rzut oka. Pozytywne raporty, optymistyczne wizje przyszłości, plany ponad polepszeniem obecnego stanu rzeczy wydają się aż nierealne w niełatwych warunkach w jakich odnalazła się ludzkość. I dynamicznie się okazuje iż rzeczywistość nie jest aż tak kolorowa jak wynikałoby to z przedstawionych raportów. Na wierzch wychodzą skrywane kłamstwa, lęki i ambicje. Czego tak naprawdę powinni bać się mieszkańcy Kopuły i czy istnieje szansa na przetrwanie? Tego dowiecie się już sami podczas lektury.Akcja powieści została zamknięta w jednym pomieszczeniu, w którym toczy się jedno z posiedzeń członków Partii. W książce pdf nie uświadczycie rozległych opisów, ba! - nie ma ich praktycznie wcale. Fani scen bitew czy heroicznych wypraw po ogarniętych zagładą terenach także nie mają czego szukać w "Kopule" Pawła Jakubowskiego. A jednak pomimo braku tych elementów, których dużo osób oczekuje sięgając po powieści postapokaliptyczne, nie można narzekać na nudę czy brak emocji podczas lektury. Twórca poprzez zapis rozmowy sześciu osób (jeden z członków zgromadzenia będzie nieobecny, dlaczego, będziecie już musieli dowiedzieć się sami) nakreślił przejmującą wizję społeczeństwa zamkniętego w schronie, który od dawna nie powinien już pełnić własnej funkcji i który grozi pogrzebaniem żywcem własnych mieszkańców, praktycznie w każdej chwili. Nieustanne napięcie wyraźnie odbija się na osobach odpowiedzialnych za utrzymanie tego wszystkiego w całości.O samych bohaterach można by pisać dużo i długo. Każdy z "Wielkich" posiada własną, staranie opisaną osobowość, swój styl mówienia (co bardzo umila lekturę) i stanowi zagadkę samą w sobie. Obserwując toczącą się naradę czytelnik ma wrażenie jakby uczestniczył w przedstawieniu, gdzie każdy z aktorów skrywa własne oblicze za maską i dopiero w trakcie trwania owej maskarady powoli odkrywał prawdziwe oblicze skrywające się za zasłoną z kłamstw, ambicji i swoich strachów. Nie będę pisała o nich niczego więcej gdyż nie chcę żadnemu czytelnikowi psuć przyjemności jaką daje poznanie ich na swoją rękę. Naprawdę warto poświęcić im dłuższą chwilę, stanowią wyjątkowo interesującą zbieraninę wyrazistych, niekiedy wręcz lekko przerysowanych postaci. Jednak nawet owa przesada doskonale do nich pasuje i nadaje głębszego charakteru całości.Bardzo ciekawym i rzadko spotykanym zabiegiem było napisanie paru zakończeń książki. "Kopuła" posiada ich dokładnie cztery i pokazują one iż nawet z pozoru drobny incydent może mieć ogromne znaczenie. Co ważniejsze żadne z nich nie jest lepsze ani gorsze, są to po prostu inne możliwości jakie mogły nastąpić na wskutek podjętych przez członków Partii działań. I z każdym z nich warto się zapoznać.Czytając książkę nie mogłam wyrzucić ze własnej głowy myśli, iż strasznie chciałabym zobaczyć przedstawioną przez autora historię w formie sztuki teatralnej. Z pewnością byłoby to niezapominane widowisko. Myślę, że większość czytelników podczas lektury oczami fantazji widziało bohaterów toczących zażartą dyskusję ponad możliwościami przetrwania, jakie im jeszcze pozostały. Widzieli rosnące napięcie, emocje malujące się na ich twarzach, żywą gestykulację. Wszystko zmierzające do nieuchronnego końca. Gdyby ktoś kilka dni temu powiedział mi , że stracę głowę dla książki będącej de facto zapisem jednej rozmowy, z pewnością bym nie uwierzyła. Serdecznie zalecam zmierzyć się, z rzeczywistością nakreśloną ręką Dużego Architekta i zejść do jednej z jego Kopuł. Z pewnością będzie to dla was niezapomniane przeżycie.Ocena: 9/10Sara GlancZa egzemplarz do recenzji serdecznie dziękuję wydawnictwu FORMA.Po więcej recenzji zapraszamy na blog KZTK:http://koszztk.blogspot.com/

• Just777

  2018-03-21

  Bardzo interesująca apokaliptyczna wizja swiata. Wystawiono juz kilkukrotnie sztuke o tym samym tytule na podstawie ksiazki.

• Zaczytany w Książkach

  2018-03-21

  Tytuł: KopułaAutor: Paweł JakubowskiWydawnictwo: FORMARok wydania: 2013Liczba stron: 156Paweł Jakubowski – prozaik i aktor szczecińskiego teatru Nie ma. Członek-założyciel Stowarzyszenia 40i4, zajmującego się szeroko pojętą fantastyką. Wydał powieści: Ty i Najemnicy.Wkurzył mnie język. Bohaterowie mówią do siebie z przesadną grzecznością, co komplikuje czytanie. Powtórzenia jednej z postaci również nie są dogodnymi warunkami, by zagłębiać się w fabule utworu. Plusem jest oryginalny pomysł, który zaważył ponad tym, iż moja ocena jest wyższa.Doszło do kataklizmu. Jego konsekwencją jest tak wielkie skażenie środowiska, że uniemożliwia ono życie na powierzchni. Nieliczni, którzy przeżyli mieszkają w podziemnych miastach-kopułach. Członkowie partii, która sprawuje władzę ponad jednym z bezpiecznych miejsc, organizują posiedzenie. Starają się zaradzić wielu problemom, np. ustalić w jaki sposób zneutralizować Dyrektoriat – enigmatyczną, złowrogą organizację, wywołującą strach wśród ocalonych. Każdy z bohaterów usiłuje ukryć niewygodne dla siebie zdarzenia. Czy zapanuje ład? Czy Dyrektoriat zacznie panować kopułami? Czy wszystko skończy się szczęśliwie?Głównych bohaterów trochę jest. Duży Strażnik to osoba, która jest konkretna i od razu przechodzi do meritum. Duży Mierniczy jest wiecznie zapracowany i spóźnialski. Nie umie oddzielić pracy od przyjemności. Jest w stanie poświęcić parę godzin snu a także jedzenie, żeby skończyć to, co zaczął. Moja ulubiona postać to Wielka Łącznik, od której bije empatią. Lubię ją również za rzetelność. Duży Rachmistrz to czysty matematyk. Liczby są dla niego jak tlen dla ludzi. Systematycznie spisuje liczbę ludności, która znajduje się w kopule. Duży Inwentaryzator jest jedyną postacią, którą nie umiem scharakteryzować. Wie wszystko o wszystkich, dzięki czemu ciągle wypowiada się na zebraniu. Pozostaje jeszcze Duży Sekretarz, którego znienawidziłem od razu za powtarzanie własnych kwestii, co doprowadzało mnie do irytacji. Nie ukrywam, że jest on przykładną i ułożoną postacią, z której można byłoby brać przykład. Na bank jest typem władczym.Podsumowując, ta minipowieść nie wpisała się w moje gusta, gdyż nie jestem wielbicielem utworów postapokaliptycznych a także kompozycja utworu nie była dogodna.

• Anna Sikorska

  2018-03-21

  Ochrona przed skażonym środowiskiem wymaga szczególnej ochrony. W tym celu powstały kopuły, które mają zapewnić ludziom dobre warunki na rok. Nikt jednak nie przewidział, że wyjścia na powierzchnię może zająć znacznie więcej czasu, a mieszkanie w kopułach przyniesie dużo problemów, z którymi trzeba się uporać. Z tego powodu powołano porady kopuł z poradą najwyższą. Ich celem jest ciągłe monitorowanie zmian zachodzących wśród mieszkańców, potyczka z kłopotami i nieokreślonym Dyrektoriatem, który pragnie z zewnątrz (skażonej Ziemi) podbić kopuły, w których obronie wysyłane są liczni żołnierze cieszący się specjalnymi przywilejami.Codzienne zebrania pozwalają nie tylko kontrolować stan kopuły i dzielić się informacjami docierającymi z innych kopuł, lecz również ma zapobiec władzy jednej osoby. Jednym z wielu problemów, z jakimi borykają się mieszkańcy głównej kopuły jest wielki odsetek zgonów, starzejące się społeczeństwo i brak wystarczającej ilości żywności. Zadania kopuły nastawione są na inny cel: przetrwanie, więc tu rozwój rolnictwa nie wchodzi w grę. Brak możliwość sprowadzenia żywności z innych miejsc sprawia, że władze przyjmują drastyczne środki mające uwolnić mieszkańców od problemów: izolacja płci, żeby nie było narodzin.„Kopuła” to apokaliptyczna wizja społeczeństwa, która ociera się o nasze realia, w których władza pragnie kontrolować każdy aspekt życia obywatela: od poczęć, przez szczepionki, wojsko, po wyznaczanie limitów produkcji żywności. Całkowita kontrola kończy się klęską, która ma niejedno zakończenie.Stylistyka „Kopuły” znajduje się na pograniczu „Roku 1984” i „Folwarku zwierzęcego” Orwella, „Procesu” Kafki, "Ceny" Łysiaka i peerelowskiej nowomowy, która niepowodzenia upatruje w działaniach wrogiego Dyrektoriatu pragnącego zniszczenia kopuł. Bardzo dużo w niej dialogów, które zastępują większość opisów sytuacji. Z tego powodu opowieść bardzo nieźle sprawdzi się na scenie.