… Jack i Sara. Właściwie szczęśliwi. Mają siebie, codowne córki i ułożone życie. Oczywiście w którymś momencie wszystko się zawali, lecz jeszcze leżą w łóżku, jeszcze nie zadzwonił telefon. Gdy dzwoni telefon, gdy wsiadają w samolot, wszystko się zmienia, lecz to ona, Sara będzie naszą narratorką. Niegdyś dzienikarka, która od razu zaczyna składać kawałki układanki, której obraz może ją przerazić. Ponieważ co byście zrobili, gdybyście nie wiedzieli, że wasz mąż był świadkiem morderstwa? A może jednak… nie do końca? Co byście zrobili, gdyby niespodziewanie na waszych oczach cała rodzina, której nie znaliście, skoczyła sobie do oczu i zaczęły padać słowa, tak nowe dla was, jak: morderca, inna dziewczyna, winny? Opowieść mnie kompletnie nie przekonała. Narracja jest płytka, bohaterka jako reporterka powinna wiedzieć pewne rzeczy i zdawać sobie sprawę z tego, jak do nich dotrzeć. Śledztwo, które prowadzi jest kiepskie. Sprawa nie trzyma się kupy, a winny… cóż, sorry, lecz drogą eliminacji odkryjecie go na samym początku, to aż nazbyt proste. Do teo ta małomiasteczkowość. Przecież z tego zawsze można było wyciągnąć tak wiele. I sam Jack. Rany, miałam ochotę walnąć go od samego poczatku. Kłamstwo dla niezła sprawy? Serio? Nie wiem też, czy to wina tłumaczenia, czy autorka – debiutantka – ma tak ubogi zasób słów, ale… tę opowieść czyta się ciężko. Najchętniej zajrzelibyście na koniec i dowiedzieli się, co się wydarzyło? I co? Zrobiliście to?