Strona 1 Strona 2 Paweł Beręsewicz Czy wojna jest dla dziewczyn? Rozdział I Konsultacja merytoryczna: Anna Sobowiec Muzeum Powstania Warszawskiego © by Paweł Beręsewicz Pod koniec drugiego tygodnia naszych sierp- © by Wydawnictwo Literatura niowych wakacji nad morzem Antek bardzo się zmienił. Nadal codziennie rano przychodził na plażę w towarzystwie swojej groźnie wyglądają- Okładka i ilustracje: Olga Reszelska cej niani, ale to nie był już ten sam Antek. Spo- Korekta: Lidia Kowalczyk, Joanna Pijewska ważniał bardzo, nachmurzył się, wyprostował. Zaczął gdzieś znikać na długie godziny i pra- Wydanie VI wie w ogóle przestał wchodzić do wody. Które- ISBN 978-83-7672-436-2 goś dnia podpatrzyłam nawet, jak skryty za pla- żowym koszem robi siedem i pół pompki, a po- Pierwsze wydanie zostało zrealizowane tem ogląda swoje ramię i sprawdza, jak bardzo w koedycji urosły mu mięśnie. z Muzeum Powstania Warszawskiego – Mogę z tobą poćwiczyć? – zapytałam wtedy znienacka, a on podskoczył jak oparzony. Wydawnictwo Literatura, Łódź 2017 – Zjeżdżaj stąd, Elka! To nie są babskie spra- 91-334 Łódź, ul. Srebrna 41 [email protected] wy! – burknął. – A poza tym to jeszcze smarka- tel. (42) 630-23-81 ta jesteś! www.wyd-literatura.com.pl O tej smarkatości to chyba tylko na złość po- wiedział, bo sam przecież ledwie pół roku ode mnie był starszy. On październikowy, a ja kwiet- 3 Strona 3 niowa – gdybym się trochę pospieszyła i parę miesięcy wcześniej przyszła na świat, też bym się teraz tak jak on do czwartej klasy wybierała. CHRRR… Chrrr… Dziewczynką wprawdzie i tak bym była – z tym już nic nie dało się zrobić – ale jeszcze całkiem niedawno wcale mu to tak bardzo nie przeszka- dzało. Ganialiśmy razem po wydmach, budowa- liśmy zamek z piasku i Antek przyznał nawet, że północno-wschodnia baszta, czyli ta moja, jest prawie równie dobra jak jego południowo-za- chodnia. Nie mogłam pojąć, skąd wzięła się ta jego nagła niechęć do kobiet. – Nie to nie! – prychnęłam urażona. – Sam się baw! Popatrzył na mnie z goryczą zmieszaną z do- brotliwym pobłażaniem i westchnął: – Oj, dziecko, dziecko! Żebym to ja miał czas na zabawę! Ze wszystkich chłopaków na świecie on w tej mu, co o tym wszystkim myślę. Cha, cha! – za- chwili był najwstrętniejszy. Nie mogłam wytrzy- mierzałam się zaśmiać. – I to niby mają być te mać i pokazałam mu język. dorosłe sprawy? Następnego dnia nie spuszczałam Antka Antek z początku leżał na piasku i myślał. z oka. Postanowiłam dowiedzieć się, gdzie się W cienistym wnętrzu wiklinowego kosza sie- tak ukradkiem wymyka, kiedy wszyscy sma- działa niania, której przykazano mieć na niego żą się na plaży. Koniecznie chciałam odkryć tę baczenie. Ponieważ Antek nie robił komplet- jego chłopacką tajemnicę, a potem powiedzieć nie nic, przed czym należało go pilnować, od- 4 5 Strona 4 CHRRR… Chrrr… dech opiekunki stawał się coraz głośniejszy, wol- Podpełzłam jeszcze bliżej. Przed Antkiem na niejszy, bardziej miarowy, aż w końcu przeszedł ziemi leżało dziesięć kulek ulepionych z wilgot- w wyraźne pochrapywanie. Antek wyczekał jesz- nego piasku. Chłopiec przelewał właśnie wodę cze chwilę, żeby się upewnić, czy nianię sen zmo- z wiaderka do niewielkiego dołka, żeby przygo- rzył na dobre, po czym powoli podniósł się z pia- tować materiał na kolejne kule. sku. Rozejrzał się po plaży, czy nikt go nie obser- – Dwa pączki poproszę! – zawołałam wesoło, wuje. Udałam, że całą moją uwagę zaprząta ko- a on znowu nerwowo podskoczył. lekcja muszelek i kolorowych kamyków, ale ką- – Już cię tu nie ma, szpiegu jeden! – warknął, tem oka obserwowałam każdy jego ruch. Schy- ale ja postanowiłam się nie zrażać. lił się, niedbale wziął z piasku plażowe wiader- – Mogę z tobą polepić pączki? – zapytałam ko, napełnił je wodą i ostrożnie stawiając stopy, grzecznie. ruszył w kierunku pasa nadmorskich wydm. Nie Popatrzył na mnie ze zgrozą. musiałam nawet go śledzić. Woda z jego wiader- ka kapała na piasek i zanim słońce zdążyło ją wy- suszyć, znaczyła na plaży wyraźny ślad. Poczeka- łam, aż jasna głowa Antka zniknie za wydmami, i szybko pobiegłam za nim. Przed szczytem wy- dmy ukucnęłam za karłowatą sosenką i ostroż- Dziewczyno! nie wystawiłam głowę zza piaszczystego grzbie- tu. Znajdowała się tam płytka dolinka pomiędzy sąsiednimi wydmami. Antek klęczał na piasku zajęty jakąś pilną pracą i mruczał coś do siebie. Pełznąc na czworakach, podsunęłam się bliżej Wojna idzie! i wtedy usłyszałam wyraźnie: – Melduję posłusznie, że dziesięć, panie ge- nerale! 6 7 Strona 5 – Pączki?! – krzyknął. – Dziewczyno! Wojna idzie, a ty mi tu o pączkach? To są pociski, a nie pączki! Kiedy zapytałam, po co mu pociski, zapadł się w sobie, jakby porażony moją niewiedzą. Po- tem kazał mi przysiąc na miłość ojczyzny, że to, co usłyszę, nie wyjdzie poza piaszczystą nieckę, w której byliśmy ukryci, i zaczął przyciszonym – No, to bym ci chociaż pociski podawała – głosem: prosiłam. – Znad morza, nisko nad ziemią leci niemiec- Nie chciał o tym słyszeć. ki samolot, rozumiesz? Wojna Oczywiście, że rozumiałam. W ostatnich dniach prawie w każdej rozmowie dorosłych latały nie- mieckie samoloty, a wstrętny i śmieszny Hitler wymachiwał zaciśniętą pięścią. – Myśli, że jest bezpieczny – tłumaczył dalej nie je s t d la d z ie wc z y n ! Antek. – Ale ja już na niego czekam, rozumiesz? Kiedy jest bardzo blisko, zrywam się z ziemi – burknął, a ja pomyślałam, że to okropnie nie- i rzucam w niego pociskiem. Kulka rozbija mu sprawiedliwe. się na pancerzu, piasek wpada do silnika, silnik zaczyna się krztusić, samolot traci wysokość, pi- kuje prosto w ziemię i BUM! Rozumiesz? Rozumiałam i bardzo mi się podobał ten plan. – A mogę porzucać z tobą? – spytałam, a on popukał się w czoło. 8 9