"Tego lata każde z nas trojga zachowało coś dla siebie, jakieś sekrety." Mam wrażenie, że to jedna z tych książek, które najpierw trzeba przeczytać, żeby móc potem poznawać emocje i refleksje innych czytelników. Spodziewam się, że jej odbiór może być różny, lub głęboko przemówi i przekona do siebie, lub pozostawi z uczuciem niedosytu i zawieszenia. Niewątpliwie jednak wyróżni się na tle innych propozycji czytelniczych, choćby klimatem, głębią i przenikliwością. Bija z niej mroczność, surowość i smutek, lecz też równolegle miłość, oddanie i wierność. Niby bezpośredniość, a jednak opakowanie przybliżanej historii w dużo stopniowo odkrywanych niuansów. Nie jest to czysty kryminał czy thriller, ale psychologiczna powieść, w której już od pierwszego zdania czujemy niepokój i niepewność, z każdym krokiem intensyfikujące się, przeradzające w strach i wzburzenie, jakby potężne chmury gromadziły się ponad powieściową rodziną, przygniatały ją męczącym, ciernistym i bolesnym ciężarem. Idealnie zdajemy sobie sprawę, że nic nie jest w stanie powstrzymać tragedii, przemienić kierunku przeznaczenia, nagle pomóc wyrwać się z sieci kłamstw i nieuczciwości, a jednak liczymy, że nie wszystko okaże się stracone, że będzie można skonfrontować się z prawdą, zdobyć przebaczenie i tchnąć równowagę w życie. Wioska niedaleko Ponte, prowincjonalnego włoskiego miasteczka, z opuszczoną kopalnią pirytu, starym kamiennym mostem ponad przepaścią i lasami dookoła. Bankructwo przemysłowego zakładu pod koniec lat siedemdziesiątych dwudziestego wieku pozbawia mieszkańców pracy, perspektyw, nadziei i dumy. Dodatkowo, w niewyjaśnionych okolicznościach ginie chłopiec, a potem młoda kobieta. Za pośrednictwem wspomnień Elli, teraz dorosłego, wówczas szesnastolatka, poznajemy atmosferę panującą wśród lokalnej społeczności, obserwujemy zmiany zachodzące w jego rodzinie, przyglądamy się pierwszemu miłosnemu zauroczeniu i szorstkiej męskiej przyjaźni. Ojciec Elli, czując się bezsilnym i bezużytecznym, zamyka się w sobie, osobliwie zachowuje, balansuje na krawędzi szaleństwa, zaś matka działa w równoległym ugładzonym świecie. Nie spuszczamy z oka emocjonalnych retrospekcji syna, zmuszonego do dorastania w środku tragicznych okoliczności. Z dużym zainteresowaniem wyłapujemy każdą wzmiankę o ojcu, podążamy za trudną do zrozumienia postawą i niejako oderwanymi od kontekstu słowami matki. Opowieść nie należy do rozbudowanych, cechuje ją wyjątkowa treściwość i esencjonalność. Wbrew pozorom nie czyta się jej tak szybko, jakby można było podejrzewać po objętości, gdyż nierzadko zatrzymujemy się, dajemy sobie czas na właściwe interpretacje i frapujące refleksje. Przyznam, że im dłużej trwało spotkanie z książką, tym mocniej mnie wciągała, przenosiła w sferę udręki bohaterów, ich słabości, strachu, winy, rozpaczy, milczenia, wyczekiwania na karę i odkupienie, lecz również spojrzenia na wszystko z perspektywy czasu, oswojenia niemożliwych do cofnięcia czynów, ostrożnego przymierzenia się do pobudzania wiary i nadziei. bookendorfina.pl