Osnuta wyczuwalnym mrokiem, który tkwi w czeluści ludzkiego umysłu. Przedzierająca się przez ponure realia chciwości, bezwzględności i zatrważających obsesji. Skrywająca pod własną kryminalną powłoką refleksję ponad nieprzeniknioną naturą człowieka. „Ciemność żyje w nas” to opowieść traktująca o zbrodniach podszytych niezaprzeczalnym okrucieństwem, lecz nakreślona lekkim piórem, które wyraźnie nie stroni od ironicznych akcentów w narracji. Taka swobodna kreacja nadaje treści ożywczego wydźwięku, nie przytłacza dosadnością a także brutalnością, lecz zarazem trzyma w permanentnym napięciu i intryguje kierunkiem rozwoju fabularnych wydarzeń. Michał Zgajewski prozą przystępną i niezaprzeczalnie porywającą traktuje o meandrach zła, które uśpione czai się na dnie ludzkiej duszy, które obudzone kumulującymi się emocjami wygłusza rozsądek, przyćmiewa uczucia, w końcu wyzuwa z człowieczeństwa. Ciężko odmówić tej literackiej kompozycji wielowarstwowości, która wybrzmiewa w żądzach, pragnieniach i słabościach. Sieć poszlak nietuzinkowo się rozrasta, grono podejrzanych powiększa, zagrożenie intensyfikuje, a finalnie prawda wyziera z miejsca, które uznało się pierwotnie za nieistotne. Twórca zmyślnie bawi się domysłami odbiorcy, ukradkowo wplata w fabułę podpowiedzi, prowokuje do rozwikłania enigmatycznej zagadki morderstwa, a w końcowym ujęciu z pobłażliwym uśmiechem patrzy na czytelnicze pomyłki w wyjaśnieniu sprawy. Nieskomplikowanie, lecz absorbująco – właśnie tak tę historię wyeksponowano. Osobliwa organizacja, którą spowito mglistą tajemnicą, dom będący chyba siedliskiem śmierci, stale żywe w pamięci niepokornego w własnych zawodowych działaniach detektywa demony z przeszłości. Michał Zgajewski tworzy na kartach własnej powieści mozaikę niewiadomych, całą gamę emocji, lecz i wiwisekcję traum, które eksplorują wycieńczony już wspomnieniami umysł. Twórca subtelnie muska incydenty z poprzedniego tomu, lecz bez wątpienia daje możliwość zgłębienia tego tytułu bez znajomości poprzedniej fabuły, co więcej, zwieńczając tę odsłonę kuszącą obietnicą, wyraźnie sugeruje, że to nie koniec literackich zmagań Norberta Krzyża z zakorzenioną w ludziach ciemnością. Z błyskotliwością i brawurą, odmalowuje jego portret barwami utrwalającymi się w pamięci, nie szczędzi mu charyzmatyczno��ci, charakterności, lecz i szczodrze obdarza go eskalującym pechem, który intencjonalnie wznieca nieskrępowaną sympatię czytelnika. Realizmu opowieści nadaje z kolei dbałość o wiarygodne oddanie scenerii, w których umiejscowiono narrację. Spokój beskidzkich pejzaży kontrastuje przewrotnie z ciemnością, która wzbiera w intencjach, która tytułowo żyje w nas – to zestawienie jeszcze mocniej podkreśla mrok zuchwale pochłaniający zmysły.