Prezentowana tu publikacja jest wstrząsającą relacją Andreja Sannikau, opozycyjnego kandydata w wyborach prezydenckich, 2010 roku, który zgodę na udział wyborach ( a tym samym rzucenie wyzwania panującym układom) przypłacił aresztowaniem, pobiciem, wyrokiem sadowym (za rzekomą organizacje zamieszek) a także pięcioletnią gehenną w koloniach karnych o zaostrzonym rygorze. Publikacja, o dziwo, nie jest jednak zapisem jego osobistej czy rodzinnej tragedii. O tym co widział i czego doświadczył na swojej skórze w więziennych katowniach nie opowiada zbyt wiele, a jeśli nawet, to opisy te są bardzo oszczędne i fragmentaryczne. To bardziej opowiadanie o tym co jest dla naszego bohatera najważniejsze. O współczesnej Białorusi, kraju totalitarnym, policyjnym, o stłamszonym i zmanipulowanym (na rożne, propagandowe i ekonomiczne sposoby) społeczeństwie a także słabej, choć dzielnej i ofiarnej opozycji, z trudem dobijającej się o demokratyczne standardy i poszanowanie prawa. O Białorusi rożnych barw i rożnych prędkości, w której poparcie dla istniejącego reżimu jest gwarantem, pozornie, spokojnej, stabilnej egzystencji a także zawodowej kariery. Białorusi prezydenta Aleksandra Łukaszenki „ostatniego dyktatora Europy”, który towarzyszy nam przez całość lektury (w sposób bezpośredni i pośredni) niczym złowieszczy cień rozpościerając się na większością zawartych w niej treści. Nie chce tu zdradzać zbyt wiele by nie psuć czytelnikowi możliwości obcowania z lekturą, ponieważ naprawdę warto…