Recenzje

• Dorota Zoladz

  2018-03-21

  Aleja Starych Topoli jest cudownie napisaną powieścią, wyjątkowo obrazową i działającą na wyobraźnię. Ponowna podróż do Jodłowa urzekła mnie i zachwyciła, bardzo lubię sagi rodzinne, a ta dynamicznie nieustanna się moją ulubioną. Przede wszystkim za interesujący styl jakim dysponuje Agnieszka Janiszewska, przy pomocy którego stworzyła w tej powieści niepowtarzalną atmosferę. I jest to z pewnością znak rozpoznawczy tego jak też pierwszego tomu Alei Starych Topoli. Jak w tego rodzaju powieściach bywa, znajdą się tutaj tajemnice, intrygi, uczucia, a wszystko to w otoczeniu urokliwego klimatu. Zapraszam do przeczytania.

• MARIA ADAMKIEWICZ

  2018-03-21

  przenosi nas w cudowną epokę początku 20 wieku, bardzo przyjemna lektura, w moim przypadku, na wakacje

• marzena sobczak

  2018-03-21

  Super ksiazka zalecam

• Marta Zagrajek

  2018-03-21

  Tom pierwszy miał w tle tajemnicę rodzinną, której rozwikłanie znajdujemy dopiero w drugiej części. To ona zagłębia czytelnika w opowiadanie o mrocznej stronie Jodłowa. To w niej z retrospektywy poznajemy lepiej życie poprzedniej małżonki Andrzeja. Ten aspekt kładzie cień na relacjach, otwiera oczy niektórych bohaterów a także boleśnie uświadamia odbiorcę, że niektóre sekrety lepiej by pozostały nieodgadnione. Podczas lektury nierzadko miałam ochotę krzyknąć "Zostaw to w spokoju!". Stopniowo bowiem widzimy, że ten tajemnica nie wróci życia zmarłej siostry, a tylko pogorszy sprawę tych, którzy pozostali na tym łez padole. Całość recenzji na zukoteka.blox.pl

• Michelle

  2018-03-21

  Osiemnastoletnia Ewa zostaje wydana za starszego o dwadzieścia lat owdowiałego żona swej zmarłej starszej siostry. Temu małżeństwu nikt nie wróży świetlanej przyszłości… Celiowski, ojciec trójki dzieci nie cieszy się dobrą opinią wśród towarzystwa, jednak w Ewie nie budzi on odrazy, a jako przyszły mąż daje jej wyczekiwaną latami nadzieję na poprawę losu dzidziusia niechcianego i odtrąconego przez swoich rodziców, tylko dlatego, że nie urodziło się chłopcem. Zahukana i poniewierana najmłodsza córka mecenasa Więckowskiego zostaje panią we dworze i jest wielbiona przez męża. Oboje pragną zostawić przeszłość za sobą i odciąć się od Więckowskiego. Dwór skrywany na końcu alei starych topoli kryje w sobie tajemnice, o których nie pozwoli zapomnieć… ~*~ Po latach sekrety wprowadzają coraz większy niepokój w Ewie, która za wszelką cenę postanawia rozwikłać zagadkę śmierci własnej siostry. Dzieci dorosły i wyruszyły w świat na zagraniczne studia. Jednak na drodze Ewy staje kuzyn męża, który za wszelką cenę usiłuje ją uwieść, choć ta stara się go do siebie zniechęcić. Jednak pewne wydarzenia wstrząsają ułożonym życiem Ewy, a relacje pomiędzy poszczególnymi członkami rodziny Celiowskich stają się bardzo skomplikowane. Co się wydarzy? Czego Ewa dowie się o swoim mężu i nieżyjącej siostrze? Czy skrywane przez lata urazy pozwolą kiedykolwiek na wybaczenie i scalenie rodziny? Kiedy tylko mam okazję, z olbrzymią przyjemnością sięgam po książki, których akcja rozgrywa się w wiekach ubiegłych. Aleja starych topoli to opowieść osadzona w większości w XX wieku, własny początek mając u schyłku wieku XIX – 1890 roku… Agnieszka Janiszewska przenosi czytelnika w świat skandali towarzyskich, gdzie pozory były w cenie, spychając w cień prawdę, emocje i uczucia… To, co urzeka w Alei starych topoli to klimat, jaki autorka stworzyła w powieści. Oddaje on rzeczywistość tamtych czasów, a opisy pozwalają dokładnie wyobrazić sobie ów krajobrazy wsi, miasta, lecz i sukien a także „wyglądu” stosunków rodzinnych i towarzyskich. Plastyczność i lekkość języka sprawia, że opowieść tę czyta się dynamicznie i z wielkim zainteresowaniem następujących po sobie wydarzeń. Niemniej, by móc w pełni poznać całą historię, jak i mieć lepszy jej obraz, należy przeczytać oba tomy, gdyż w moim odczuciu po zakończeniu lektury pierwszego, sprawiał on wrażenie niekompletnego i pozostawia poczucie braku czegoś, co wyróżniłoby historię w nim opisaną. Dopiero przeczytanie drugiego nadaje sensu jego poprzednikowi a także dostarcza pełnego obrazu historii Ewy i jej rodziny, tworząc intrygującą obyczajówkę z wątkami nieco sensacyjnymi… Agnieszka Janiszewska dopracowała całość do najmniejszego szczegółu. Sekrety i zagadki dotyczące rodziny Ewy wprowadzają poza odrobiną tajemniczości, delikatne napięcie, które wciąga czytelnika strona po stronie. Autorka w powieści postawiła też na mnogość postaci i wielowątkowość. W wielu przypadkach znaczna ilość jednego i drugiego wprowadza chaos i dezorientacje. Czytelnik czuje się zagubiony, nierzadko ciężko poskładać sobie chronologicznie zdarzenia i dopasować do nich postaci. Jednak autorka wybrnęła z tego problemu mistrzowsko. Wszystko składa się w logiczną całość, ubarwiając ją i sprawiając, że jest ona wiele ciekawsza. Kreacje bohaterów też nie pozostawiają cienia wątpliwości, iż autorka poświęciła im wiele czasu. Dopracowani pod wobec psychologicznym, doskonale oddający wyobrażenie o ludziach, którzy stąpali po XXwiecznej Warszawie i Paryżu. Sposób, w jaki zostali wykreowani, pozwala poczuć towarzyszące im emocje w różnorakich sytuacjach, a w pewien sposób także wczuć się w daną postać i spojrzeć na wydarzenia z jej perspektywy. Z pewnością jest to bardzo niezły ogląd w obyczajowość ówczesnego społeczeństwa, jego relacji – tych rodzinnych, lecz i towarzyskich. Zwroty akcji i wątki poboczne tworzą w Alei starych topoli obraz zawiłych relacji rodzinnych, pokazując tym samym, jak olbrzymią rolę odgrywały wówczas pozory tuszujące wszelkie niesnaski pomiędzy członkami rodzin. Aleja starych topoli to też obraz zmian zachodzących w Warszawie… to czasy, w których dziewczyny zaczęły zyskiwać więcej praw, a pewne schematy zaczęły zanikać – m.in. młode dziewczyny zyskały możliwość nauk na zagranicznych uniwersytetach, czy wybierały sobie przyszłych małżonków same. Podsumowując: Aleja starych topoli to opowieść obyczajowa przeplatana mnóstwem sekretów rodzinnych, ukazująca przemiany społeczne i obyczajowe na przełomie XIX i XX wieku. To historia, która wciąga od pierwszych stron pierwszego tomu do ostatniej drugiego… Historia pełna różnych wątków, które uzupełniają się wzajemnie, nadając powieści głębie i wyrazistość… Agnieszka Janiszewska wykreowała ówczesną rzeczywistość, dopracowując ją w najdrobniejszych szczegółach, by czytelnik mógł wczuć się w klimat tamtych czasów i odbyć osobistą podróż aleją starych topoli… Polecam!