Strona 1 Strona 2 Strona 3 Plik jest zabezpieczony znakiem wodnym Strona 4 Strona 5 Redaktorka inicjująca: Agnieszka Skowron Tłumaczenie: Piotr Grzegorzewski (rozdz. 1–21), Marta Komorowska (rozdz. 22–35) Redakcja: Malwina Kozłowska Korekta: Kamila Recław, Katarzyna Juszyńska Projekt okładki: Y’all, That Graphic Przygotowanie polskiej wersji okładki: Maciej Trzebiecki Opracowanie graficzne i skład: Maciej Trzebiecki Redaktor prowadzący: Marcin Kicki   Dialogi z filmu Totalna magia ze s. 294–301 zaczerpnięto z tłumaczenia Grzegorza Janiaka. Cytaty z Pisma Świętego za Biblią Tysiąclecia.   Agora SA ul. Czerska 8/10 00-732 Warszawa   Tytuł oryginału: The End and Then Copyright © by Hannah Lindsay, 2022. All rights reserved. Copyright for this edition © by Agora SA, 2023   Wszelkie prawa zastrzeżone Warszawa 2023   ISBN: 978-83-268-4289-4   Książka, którą nabyłeś, jest dziełem twórcy i wydawcy. Prosimy, abyś przestrzegał praw, jakie im przysługują. Jej zawartość możesz udostępnić nieodpłatnie osobom bliskim lub osobiście znanym. Ale nie publikuj jej w  internecie. Jeśli cytujesz jej fragmenty, nie zmieniaj ich treści i  koniecznie zaznacz, czyje to dzieło. A  kopiując ją, rób to jedynie na użytek osobisty.   Szanujmy cudzą własność i prawo! Polska Izba Książki   Konwersja publikacji do wersji elektronicznej Strona 6 Strona 7 Spis treści Rozdział 1 Rozdział 2 Rozdział 3 Rozdział 4 Rozdział 5 Rozdział 6 Rozdział 7 Rozdział 8 Rozdział 9 Rozdział 10 Rozdział 11 Rozdział 12 Rozdział 13 Rozdział 14 Rozdział 15 Rozdział 16 Rozdział 17 Rozdział 18 Rozdział 19 Rozdział 20 Rozdział 21 Rozdział 22 Strona 8 Rozdział 23 Rozdział 24 Rozdział 25 Rozdział 26 Rozdział 27 Rozdział 28 Rozdział 29 Rozdział 30 Rozdział 31 Rozdział 32 Rozdział 33 Rozdział 34 Rozdział 35 Podziękowania Strona 9     Od autorki Poniżej przedstawiam listę ostrzeżeń dotyczących treści książki. Jeśli uważasz, że  ich nie potrzebujesz, sugeruję ich nie czytać. Unikniesz spoilerów. Wykorzystywanie seksualne, depresja, zespół stresu pourazowego.   Strona 10     Moim starszym siostrom – za ich niezłomną siłę i nieprzemijającą nadzieję. Zdrowy cykl życia zaczyna się od nas.   Strona 11   Rozdział 1 Poznaj moje dziecko. Zoey odwraca się i pokazuje na słabo oświetlone pomieszczenie z  ciemnymi drewnianymi boksami po  prawej stronie oraz barem ciągnącym się wzdłuż ściany po lewej. – Właściwie to dziecko Gary’ego, ale kupiłam je od niego, więc w tym wypadku można mówić o adopcji. Uśmiecham się, ponieważ dokładnie takie lokale odwiedzałyśmy razem w college’u. Przypominają mi się też puby, do  których wpadałyśmy, by  skryć się przed deszczem podczas wakacji w Londynie przed ostatnim rokiem studiów. – A gdzie Gary spędza emeryturę? Zoey uśmiecha się i pokazuje na sufit. –  Na  górze – odpowiada ze  śmiechem. – Umówiliśmy się, że sprzeda mi bar za tyle, na ile mnie stać, ale w zamian nie będzie płacił za mieszkanie i pozostanie w nim aż do śmierci. – Nie boisz się, że będzie cię nawiedzał? – pytam, śmiejąc się. To naprawdę świetne miejsce. Zoey zdołała już nadać mu nieco swojego charakteru: w  każdym kącie postawiła jakiś kwiat w  doniczce, a  podłogę przy wejściu wyłożyła czarno-białymi płytkami. Wzdrygam się wewnętrznie na  wspomnienie rozmów na  FaceTimie, podczas których musiałam jej pomagać w  wyborze tych cholernych płytek. Zoey zdmuchuje z twarzy blond loki, które wysunęły się z koka, i opiera ręce na biodrach. Strona 12 –  Już mnie nawiedza. Przychodzi tu codziennie punkt piąta na kolację. –  Ale jestem przyjaznym duszkiem! – rozlega się za  moimi plecami ochrypły głos. Wystraszona, przykładam rękę do  serca i  się odwracam. Przede mną stoi mężczyzna mojego wzrostu, łysy i  z  piwnym brzuchem, który zapewne zawdzięcza temu, że zbyt często raczył się trunkami, które nalewał również gościom. –  Eden, prawda? Dużo o  tobie słyszałem – mówi, wyciągając do mnie rękę. –  Mam nadzieję, że  same dobre rzeczy – odpowiadam i  mocno ściskam jego dłoń. Ma najjaśniejsze oczy, jakie kiedykolwiek widziałam, niemal szare. Kiedy na mnie patrzy, pojawiają się w nich figlarne iskierki, a ja już czuję się jak stara przyjaciółka, a nie osoba, którą dopiero poznał. Ze  swoją równo przyciętą siwą brodą przypomina świętego mikołaja z centrum handlowego. –  Przykro mi to mówić, ale ani jednej dobrej – odpowiada z  przesadnie smutną miną, po  czym szturcha porozumiewawczo Zoey, by ona też przyłączyła się do zabawy. Moja przyjaciółka przewraca oczami, ale sądząc po jej minie, lubi te przekomarzanki. Cieszę się, że  ma tu kogoś takiego, bo  jej rodzina mieszka daleko stąd. – No dobra, idę z Rose na kawę do kawiarni. Może dołączycie? –  Dzięki, Gary, ale nie. Eden jechała całą noc z  Tennessee – wyjaśnia Zoey, biorąc mnie pod ramię. – Poprosimy Chase’a o  pomoc w  rozpakowaniu przyczepy. A  potem Eden pewnie pójdzie spać. Gary gwiżdże i  lustruje mnie wzrokiem. Domyślam się, że wyglądam równie źle, jak się czuję. Mam na sobie tę samą białą Strona 13 koszulkę i  te same spodenki, które włożyłam wczoraj przed załadowaniem rzeczy na przyczepę, i jestem rozczochrana po nocy spędzonej za kółkiem. Powinnam była przespać się przed jazdą, ale ostatnio mam kłopoty ze  snem, a  chciałam wyjechać, zanim do reszty stracę nerwy. – Powiedz mu, że albo wyręczy was we wszystkim, albo będzie miał ze mną do czynienia – żartuje Gary. – Zobaczymy się potem, Eden? Mrugam do niego porozumiewawczo. –  Pewnie, że  tak. Postaram się następnym razem trochę lepiej pachnieć. Wybucha tubalnym śmiechem, a  potem odwraca się i  idzie do  kawiarni, o  której wspominał. Zoey zamyka za  nami drzwi i patrzy na mój samochód i przyczepę. – Nadal nie opanowałaś sztuki parkowania równoległego, co? – mówi, krzywiąc się. Na  swoją obronę mam to, że  moja honda CR-V mieści się między liniami. Co  innego przyczepa – ta zdecydowanie wystaje. Na szczęście jest sobota, nie ma jeszcze ósmej rano i Loveless chyba nie zdążyło się obudzić. Zastanawiam się, nie po  raz pierwszy zresztą, co za smutas nadał temu miastu nazwę, która oznacza „bez miłości”, skoro dookoła rozciągają się tak piękne góry jak Colorado Rockies. Dochodzę do  wniosku, że  podoba mi się to. Smutas i  ja pewnie byśmy się zaprzyjaźnili. Zoey podchodzi do  sąsiedniego sklepu i  puka w  szybę w  drzwiach. „Taylor’s Landing – artykuły trekkingowe” wygląda na zamknięte, ale drzwi otwierają się wraz z dźwiękiem dzwonka i  wychyla się zza nich facet pod trzydziestkę z  dwudniowym zarostem, doskonale widocznym nawet z miejsca, w którym stoję. Przeczesuje palcami czarne loki i patrzy na Zoey. Strona 14 – Co jest? – pyta. –  Chase,  to Eden. – Zoey pokazuje na  mnie, a  ja macham do  niego. – Moja przyjaciółka, o  której ci mówiłam. Właśnie dotarła do  miasta i  potrzebujemy pomocy przy wyładunku jej pudeł. Mógłbyś nam pomóc? Chłopak uśmiecha się i  patrzy na  mnie brązowymi oczami, od spojrzenia których z miejsca robi mi się cieplej. Opanowuję się i spuszczam wzrok. –  Pewnie. Po  pierwsze, otwieramy dopiero za  godzinę, a  po  drugie, ta przyczepa zastawia mi dojście do  sklepu – odpowiada żartobliwie. Jego niski i  ochrypły głos nie przypomina żadnego innego, który słyszałam wcześniej, i przenika mnie do głębi. Rumienię się, słysząc komentarz dotyczący moich umiejętności parkowania. – Pierwszy raz w życiu jechałam z przyczepą! – wyjaśniam. Nie wiem, dlaczego obchodzi mnie jego opinia. Nie powinna. On i  Zoey wymieniają uśmiechy. Chłopak odwraca się i  zamyka sklep. – A może po prostu zawieziesz Eden do mnie? – proponuje Zoey. – Dzięki temu nie będziemy ryzykować życia przechodniów. Zostawisz jej samochód na  moim podjeździe, a  ja odwiozę cię z powrotem. Nie podoba mi się perspektywa jazdy z  obcym facetem, ale Chase odpowiada, zanim udaje mi się zaprotestować: – Nie ma sprawy. Rozumiem, że dzisiaj piwo piję za darmo? – Mam butelkę coorsa light podpisaną twoim imieniem – rzuca Zoey przez ramię i  pobrzękując kluczami, rusza w  tym samym kierunku, w którym poszedł Gary. Mija „8th & Main” i  skręca za  róg. Podejrzewam, że  za  budynkami znajduje się parking. Centrum Loveless Strona 15 przypomina to w  naszym rodzinnym mieście – po  obu stronach głównej ulicy stoją budynki w zabudowie szeregowej. Odwracam się do  Chase’a. Z  lekkim uśmiechem podchodzi do mojego samochodu. – Kluczyki w stacyjce, Eden? Kiwam głową i  zajmuję miejsce pasażera. Chase marudzi, gdy próbuje wcisnąć swoje długie nogi w przestrzeń, którą zostawiłam między siedzeniem a pedałami. –  Jezu, widzę, że  nie jesteś zbyt wysoka, ale to już pewna przesada. Naprawdę chcesz, żeby poduszka powietrzna zmiażdżyła ci twarz? Chwyta za  drążek pod siedzeniem i  przesuwa je maksymalnie do tyłu. Te wszystkie docinki padają pięć minut po naszym poznaniu się. Ma szczęście, że  nie jestem osobą, którą łatwo urazić. W  sumie nawet mi się podoba, że  nie ma w  sobie nic z  wymuszonej grzeczności, która tak często pojawia się przy poznawaniu nowych osób. Dzięki temu nie wydaje mi się tak bardzo obcy. –  Nie jestem znowu aż  taka niska – protestuję. – Metr sześćdziesiąt dwa to przeciętny wzrost jak na  kobietę. Tyle że  wszystko poszło mi w  tułów, więc nie sięgam nogami do pedałów. Wzruszam ramionami i  wlepiam wzrok w  boczną szybę. Nie wiem, dlaczego jego obecność wydaje mi się taka przytłaczająca. Gdy włącza klimatyzację i prądy powietrza zaczynają krążyć wokół nas, wyczuwam od niego zapach sosny i mydła. Serce zaczyna mi szybciej bić. Przepuszcza samochód Zoey, po  czym rusza za  nim. Jedziemy w kierunku jej domu, a ja się zastanawiam, jak często u niej gości. Nie wspominała o  nim podczas naszych codziennych rozmów Strona 16 telefonicznych, a  zawsze opowiada o  chłopakach, z  którymi się spotyka. Odnoszę wrażenie, że  facet zna drogę na  pamięć. Zwalczam to uderzenie bezpodstawnej zazdrości. –  Eden... Chyba nie znam nikogo o  takim imieniu – rzuca od niechcenia, jakby chciał rozładować atmosferę. Podoba mi się to, w  jaki sposób wypowiada moje imię, choć zwykle za nim nie przepadam. –  Między urodzeniem mojej siostry i  mnie mama odnalazła Boga. I  tak siostra dostała na  imię Ella, a  ja Eden – recytuję wyćwiczoną formułkę, którą często się dzielę ze świeżo poznanymi osobami. Zawsze śmieszyło mnie to, jak różna jest geneza tych imion (imię Ella mama zaczerpnęła z  romansów, które uwielbiała czytać). – Nazwała mnie na  cześć rajskiego ogrodu, z  którego Bóg wyrzucił Adama i Ewę, gdy popełnili grzech pierworodny. Mama nie cierpiała, kiedy opisywałam to w  taki przyziemny sposób. „Twoje imię pochodzi od  najdoskonalszego miejsca, jakie kiedykolwiek istniało na  ziemi, miejsca wolnego od  niedostatku i  cierpienia” – twierdziła. „Skoro było takie idealne,  to dlaczego Adam i Ewa chcieli z niego odejść?” – ripostowałam, a ona nigdy nie znalazła satysfakcjonującej odpowiedzi na to pytanie. Chase zerka na mnie kątem oka. Po chwili włącza kierunkowskaz i skręca w zadrzewioną ulicę, kilka przecznic od baru. – Wierzysz w to wszystko? – pyta. W  jego głosie nie słyszę osądu. Wydaje się szczerze zaciekawiony. –  Kiedyś wierzyłam – odpowiadam, starając się, by  w  moim głosie nie wybrzmiała gorycz. Nie chcę rozmawiać na  ten temat z  nieznajomym (choć nieziemsko przystojnym) facetem po  dwudziestu czterech godzinach bez snu i całym życiu pełnym frustracji. Strona 17 Widzę, że  zaciska zęby. Po  chwili odpręża się, patrząc, jak Zoey wjeżdża na  podjazd. Znam jej dom tylko z  fotografii, ponieważ kupiła go jesienią. Na  żywo wydaje się jeszcze bardziej uroczy. Szarozielony budynek w  stylu rzemieślniczym stoi schowany za  kilkoma dojrzałymi drzewami na  końcu cichej uliczki. Wyróżniają go panoramiczne okna i niewielka weranda z białymi kolumnami. Moja przyjaciółka i  tutaj dała wyraz swojemu zamiłowaniu do roślin, bo zawiesiła nad balustradami kosze pełne kwiatów. Pękam z  dumy na  myśl o  tym, jak wspaniałe życie tu wiedzie. W  następnej chwili wstrzymuję oddech, bo  Chase chwyta tył mojego zagłówka i  patrzy w  lusterka boczne, by  z  wprawą podjechać tyłem do  bramy garażu. Rękaw jego czarnej koszulki podnosi się na  bicepsie, odsłaniając krawędzie tatuażu, którego wzoru nie jestem w  stanie rozszyfrować bez wpatrywania się w niego wprost, a nie tak jak teraz – kątem oka. Nasze spojrzenia spotykają się na chwilę, gdy odwraca się, żeby zaparkować. Mruży oczy, a  kąciki jego ust unoszą się w  delikatnym uśmiechu. Gdy tylko się zatrzymuje, otwieram drzwi i  wyskakuję z  wozu, a późnowiosenne powietrze uderza mnie w twarz i uspokaja. Chase wygląda na  lekko zdezorientowanego moją ucieczką. Otwiera drzwi po  swojej stronie i  wysiada. Zoey podchodzi do mnie z uśmiechem na ustach i pokazuje na okna nad garażem. – Masz tam własne mieszkanko z osobnym wejściem i aneksem kuchennym. Wprost idealne dla teściowej. Pralnia jest w głównym budynku. Twój klucz otwiera oba zamki – wyjaśnia, pokazując mi klucz wiszący na srebrnym łańcuszku z różową plakietką, na której kształtnym pismem wykaligrafowała moje imię. – Prowadź. Strona 18 Wskazuje biegnące z  boku garażu zewnętrzne schody, które wiodą do białych drzwi na piętrze. –  Powinnam rzucić jakiś żart o  teściowej, ale jestem na  to zbyt zmęczona – mówię, biorąc od niej klucz. Jeszcze nie tak dawno to ja byłam tą rozważną, która ratuje ją z opresji. Jak widać, role się odwróciły. –  Myślę, że  zapewnienie ci dachu nad głową dowodzi mojej przyjaźni – odpowiada Zoey z poważną miną. –  Szybko zapomniałaś o  tych wszystkich nocach, kiedy podawałam ci elektrolity, gdy leżałaś na  podłodze w  łazience! – wołam do niej, idąc po schodach. Chase parska śmiechem, a  Zoey sięga do  tyłu i  uderza go w ramię. Klucz przekręca się w zamku bez trudu i wchodzę do przytulnego pokoju będącego połączeniem salonu, kuchni i  sypialni. Między oknami, które wychodzą na  podjazd, stoi łóżko. Z  okien widać miasto, a  za  nim góry. Na  środku pokoju widzę niewielką sofę, a przed nią stolik kawowy, który kiedyś, gdy jeszcze chodziłyśmy do college’u, zrobił dla nas tata Zoey. Pod ścianą stoi szafka RTV. Z  tyłu dostrzegam aneks kuchenny z  niewielkim stołem barowym i  dwoma krzesełkami oraz drzwi, które, jak podejrzewam, prowadzą do łazienki. –  Nie żartowałaś z  tym mieszkankiem dla teściowej. Jest świetne, Zo! Moja przyjaciółka wzrusza ramionami. –  Zamierzałam wynająć je jakiemuś studentowi, ale zdecydowanie bardziej wolę mieć tu ciebie. Co  moje,  to i  twoje. Za tą ścianą jest sypialnia gościnna. Ja śpię na parterze po drugiej stronie domu, więc nawet nie usłyszę, jeśli będziesz tu wyczyniać Strona 19 jakieś harce – wyjaśnia, a  jej słowa tak bardzo rozpalają moje policzki, że teraz na sto procent pasują do moich włosów. Chase śmieje się i pokazuje na drzwi. – Zacznę wyładowywać te pudła – mówi i wychodzi. Zoey odwraca się do mnie i kiwa za nim głową. –  No i? – pyta sugestywnie, unosząc brwi, po  czym mruga do mnie niebieskimi oczami. –  Przystojniak. Zdecydowanie dziesięć na  dziesięć. Dlaczego nie mi powiedziałaś, że  kogoś masz? – pytam, myśląc, że  chce wysłuchać opinii na temat swojej najnowszej zdobyczy. Nawet nie jestem rozczarowana. No, może trochę. Zoey chichocze. –  Nie pytam ze  względu na  siebie, tylko na  ciebie. On nie jest w moim typie. Zbyt miły. Słyszę kroki na  schodach i  po  chwili Chase pojawia się w  drzwiach, z  łatwością niosąc najcięższe pudło, które spakowałam. –  Auć, Zo,  to bolało – mówi żartobliwie. Zamieram, bojąc się, że  słyszał nie tylko końcówkę tego, co  mówiła, ale również początek. – Powiem Aaronowi, że  flirtujesz z  nim tylko dlatego, że jest dupkiem. Zoey udaje, że  poprawia włosy, chociaż cały czas są upięte w nieskazitelny kok na czubku głowy. –  Flirtuję z  nim nie dlatego, że  jest dupkiem, tylko dlatego, że  ma niezły tyłek. To istotna różnica. – Odwraca się i  wychodzi, by pomóc w rozładunku pudeł. Chase przewraca oczami i się śmieje. Unosi karton i chwieje się na nogach. – Jezu, Eden, co ty tam masz? Kamienie? Strona 20 –  Kolekcję kaset wideo ze  specjalnymi wydaniami filmów z Shirley Temple – odpowiadam. Patrzy na mnie ze zdziwieniem. – Serio? – Nie – mówię, kręcąc głową. – To tylko książki. Śmieje się z  mojego żartu, choć w  sumie jedyne, co  zmyśliłam,  to że  mam tę kolekcję tutaj. W  rzeczywistości leży w  szafie w  moim domu rodzinnym, co  czyni ją niemożliwą do odzyskania. – Gdzie mam to postawić? – pyta. W jego brązowych oczach wciąż widzę błyski rozbawienia. – Przy ścianie. Wieczorem wszystko rozpakuję – mówię, po czym odwracam się i  odprowadzam wzrokiem schodzącą po  schodach Zoey. Wolę nie myśleć o  jego oczach ani o  tym, jak fajnie było go rozśmieszyć. Zaczynam żałować, że  przed szesnastogodzinną podróżą nie wzięłam prysznica. We  troje udaje nam się rozładować przyczepę w  pół godziny. Przed przeprowadzką sprzedałam meble, a  sporo rzeczy oddałam do  second-handu. Jestem pewna, że  dwie kobiety w  punkcie odbioru darów wzięły mnie za uciekinierkę. Zastanawiam się, czy historyjka, którą stworzyły w  swoich głowach, była lepsza od historii mojego życia. Ciekawe, czy równie smutna. Chase staje w drzwiach i kiwa do mnie. –  Jestem pewien, że  zobaczymy się w  barze. Niech Zoey zadzwoni do  mnie, jeśli będziesz potrzebowała pomocy przy zwrocie przyczepy. – Odwraca się i zbiega po schodach. Zoey zaczyna iść za  nim, ale po  chwili się zatrzymuje i  staje naprzeciwko mnie. Opieram się o kuchenny blat. Wszystkie mnie boli. Dopiero teraz czuję, jak bardzo jestem zmęczona. Widzę