Piotr Wróbel Kurier Pech przyszedł zgodnie ze swoim zwyczajem, czyli wtedy kiedy nie powinien. Widocznie taki już z niego herbatnik. Yomad bardzo go nie lubił, jednakże pech najwyraźniej za nim przepadał. Odwiedzał go regularnie w najmniej odpowiednich momentach. Był to pod każdym względem profesjonalny pech, uderzał celnie zza podwójnej gardy. Zazwyczaj nie było na niego rady. Yomad zdążył się do tego przyzwyczaić, wychodząc z założenia, że przecież do wszystkiego można się przyzwyczaić. Nieco odmienne stanowisko w tej kwestii prezentował jego szef. Ilekroć Yomadowi zdarzyła się obsuwka terminu degradował go o jeden stopień. Zazwyczaj był to dopiero co uzyskany stopień, toteż utrzymywało się swoiste status quo. Ten układ nie był taki zły, starczało akurat na to aby się dobrze zabawić, a i misje nie były zbyt niebezpieczne. Yomad wiele razy nasłuchał się o bohaterach, którzy przedzierali się przez silnie strzeżone układy centralne by dostarczyć informacje tzw. najwyższej wagi państwowej. Ich pośmiertne reprodukcje można było potem podziwiać na placu Defilad. Według Yomada największą wadą bycia bohaterem było to, iż wiązało się to zazwyczaj z definitywnym zakończeniem życia, a on był do niego wyjątkowo przywiązany. Żywego bohatera nikt nigdy nie widział, ale rząd twierdził, że są akurat na wakacjach. Cóż, życie kuriera nie należało do najłatwiejszych. Za to śmierć była niezwykle spektakularna. Harth, jego instruktor lotu utrzymywał, że jest ona nawet przyjemna, a co najważniejsze szybka i bezbolesna. Poglądy Hartha nie zjednały mu wielu przyjaciół, choć trzeba przyznać, iż coś w tym było. Podstawowy błąd początkujących pilotów polegał na zbyt ostrym wejściu w atmosferę. Rezultatem takiego manewru była niezwykle widowiskowa pochodnia z pilotem w roli skwarka. Harth wielokrotnie zapewniał wszystkich, że to nic nie boli i nie ma się czego bać. Jednakowoż Yomad mu nie wierzył, uważając za kompletnego świra. Właściwie to obracał się wśród samych wariatów, no i jeszcze ten pech. Właśnie, ten cholerny pech. Yomad ze zgrozą spojrzał na rozjarzone kontrolki. Paliły się właściwie wszystkie, a świdrujący dźwięk alarmu wgryzał się z pasją w jego zwiędnięte uszy. "No tak, to znowu on" - pomyślał z rezygnacją przełączając na sterowanie ręczne. Przez chwilę jego statkiem wstrząsały serie nieskoordynowanych podrygów, zakończonych zgrabnym piruetem. Sprawca całego zamieszania oczywiście już dawno się ulotnił. Wpadał tylko na moment, odwalał brudną robotę po czym pędził dalej. Kiedyś zwierzył mu się w tajemnicy, że ma dużo pracy. Yomad zaproponował mu wtedy, że zrzeknie się dobrowolnie swojej porcji odwiedzin, ale tamten był typowym karierowiczem. Chciał awansować na "nieszczęście". Jak pech to pech, nie pozostawało mu nic innego poza własną inteligencją. Sytuacja nie wyglądała obiecująco. Uszkodzony statek, którym musiał dolecieć na czas. Ciągle pamiętał wrzaski szefa "Musisz to dostarczyć na czas. Za wszelką cenę i nie chcę słyszeć o tym twoim kumplu!". Yomad po raz kolejny przyjrzał się tablicy kontrolnej. Miał poważny przeciek w głównym zbiorniku paliwa oraz całą masę drobniejszych usterek. Musi coś wymyślić i to bardzo szybko. - Gdzie ja właściwie jestem? - zamruczał, wywołując na monitorze mapę układu. - O nie! Jakaś zapadła dziura na peryferiach. Żadnej stacji, znikąd pomocy. Jego narzekania przerwał kolejny komunikat "Wykryto ślady inteligentnego życia, poziom rozwoju 3 Macki". "Trzy Macki" - pomyślał z goryczą. "To gorzej niż źle. Nie mogę się nawet z nimi skontaktować. Chociaż jest też pewien plus. Właściwie to mogę..." - oszalałe neutrony buszowały po mózgu Yomada tkając ciemną myśl, która błyskawicznie opanowała jego wolę, pchając go do działania. * Jonathan Glass oderwał swoje wielkie niczym podstawki oczy od wydruku. Zaprezentował wielce zdziwioną minę, pokręcił z niedowierzaniem głową i powrócił do studiowania trzymanej w ręku kartki. John Drink obserwował ten rytuał od dobrych 20 minut, toteż zaczynał przejawiać pewne oznaki zdenerwowania. Pierwszym jego objawem była suchość w gardle, która następnie przechodziła w trudną do zwalczenia zgagę. Jedynym znanym Johnowi antidotum na tego rodzaju dolegliwość była tradycyjna setka żytniego eliksiru. W przypadku braku ww. napoju należało ratować się środkami zastępczymi, których dawka powinna być oczywiście odpowiednio większa. Ulubionym środkiem zastępczym Johna był od niepamiętnych czasów ekstrakt chmielowy. W swoim przytulnym mieszkaniu miał strategicznie rozmieszczone skrytki, zaopatrzone w odpowiedni asortyment odtrutek. Jednak główna kwatera NASA była niestety pozbawiona tego rodzaju udogodnień. John już dawno zdał sobie sprawę, że praca astrofizyka nie jest tym "co tygryski lubią najbardziej". Kolejne dni uświadczały go coraz bardziej w tym przykrym odkryciu. Zupełnie inaczej odbierał swoją pracę profesor Jonathan Glass. Był niepoprawnym entuzjastą astronomem, który oddałby 10 lat życia, aby odkryć cokolwiek nowego poza kolejnymi zmarszczkami, pojawiającymi się regularnie na swojej styranej twarzy. Ze względu na wielkie oczy, powiększane dodatkowo przez monstrualnych rozmiarów okulary, przylgnęło do niego przezwisko "szukacz komet". Właśnie po raz kolejny zaprezentował swój imponujący zestaw optyczny, by z błyskiem w oku oznajmić. - Coś w tym jest. John, który pół godziny temu oglądał wydruki, mógłby przysiąc, że niepozorna kropka w rogu wykresu to robota spanikowanego gołębia, jednak profesor uczepił się innego pomysłu. - To kosmici, mówię ci! - obwieścił tonem nie znoszącym sprzeciwu. - Znowu? - powątpiewał John. - Nie dalej jak miesiąc temu też upierał się pan przy kosmitach, dopóki Stuart nie przyznał się, że wylał piwo na wykres. - To muszą być Oni - kontynuował podekscytowany profesor. - Dane są oczywiste. Do naszego układu wleciał niezidentyfikowany obiekt z prędkością 0,94c. Przeleciał obok Ziemi jakieś 2 godziny temu i znikł. - Więc w czym problem? - triumfował z miną szelmy John. - Problem jest rozległy - obwieścił profesor, zataczając rękę szeroki gest. - Tego się właśnie obawiałem. Przypuszczalnie jego szerokość wykracza daleko poza dzisiejszy wieczór. - Mamy pełne ręce roboty. Trzeba ponownie sprawdzić wszystkie odczyty. Skontaktować się z Arecibo i Mount Palomar. Nie wiem czy przed weekendem zdążymy coś zjeść - skrzekliwy głos profesora załamał się w falset, nieprzyjemnie drażniąc uszy Johna. - Obawiam się, że zapomniał pan o pewnym niezmiernie istotnym szczególe - dwudniowy zarost Johna rozciągnął się w kwaśnym uśmiechu. - Niemożliwe! Sprawdziłem wszystko dwukrotnie. Pomyłka jest wykluczona - oponował Jonathan obficie gestykulując rękoma. - Zapomniał pan, iż dzisiaj odbywa się doroczny bal NASA. Obecność obowiązkowa - zaznaczył nie bez satysfakcji John, mimowolnie przełykając ślinę. Przez chwilę wiadomość krystalizowała się w przegrzanym mózgu profesora. Było to aż nadto widoczne w postaci zapadających się policzków oraz kropel potu zaczajonych w licznych zakamarkach jego zabrużdżonej twarzy. - Nie!!! To niemożliwe. To spisek. Masoński spisek - dodał z naciskiem profesor. - Mamy godzinę na przebranie się i dojazd - obwieścił John, prezentując z dumą wielki, połyskujący chromem zegarek marki "Raketa". - Niech się pan nie denerwuje w końcu jutro też jest dzień. -Tak. Jutro też jest dzień - powtórzył bez przekonania profesor, obcierając rękawem łzy obficie wypływające z jego przepastnych oczu. ** John bardzo nie lubił poranków, nawet tych normalnych. Niestety ten poranek zdecydowanie nie był normalny i to nie tylko dlatego, iż następował po ognistej balandze. Coś wisiało w powietrzu i nie był to tylko wszechobecny odór nie zmienianych od miesiąca skarpetek. John wyczuwał takie rzeczy instynktownie. Z trudem podniósł się ze zmiętolonego łóżka, lewą ręką zluzował zbyt obcisły krawat i otworzył oczy. Nauczony wieloletnim doświadczeniem przeprowadził tą operację bardzo delikatnie, tak aby jego zmęczone oczy nie doznały nagłego szoku. Porankami zawsze dokuczał mu światłowstręt. Zdziwienie Johna przerodziło się w przerażenie, gdy po przeprowadzeniu tej ryzykownej operacji nic się nie zmieniło. Zupełnie nic, nadal było ciemno. Roztrzęsionymi rękoma zapalił światło, spoglądając z lękiem na zegarek. Właśnie wybiło południe... *** Yomad bardzo nie lubił robić takich rzeczy. Zdarzyło mu się to dopiero ze dwa razy, jednak nigdy w zamieszkanych układach. Jego wątpliwości rozwiało jednak wspomnienie oliwkowej paszczy szefa, wykrzykującej "Za wszelką cenę". Zawsze, gdy się wściekał jego macki robiły się różowe, a to oznaczało tylko jedno. Jeżeli chciał zachować swoją piękną cytrynową grzywę musiał dotrzeć z przesyłką na czas. W końcu jedna gwiazda w tą czy tamtą. Kto by je wszystkie zliczył, tyle ich przecież jest. Nikt się nie zorientuje. Najważniejsze, że ma paliwo. KONIEC