Walton Lewis R. - Z pamiętnika Lucyfera
Szczegóły |
Tytuł |
Walton Lewis R. - Z pamiętnika Lucyfera |
Rozszerzenie: |
PDF |
Jesteś autorem/wydawcą tego dokumentu/książki i zauważyłeś że ktoś wgrał ją bez Twojej zgody? Nie życzysz sobie, aby podgląd był dostępny w naszym serwisie? Napisz na adres
[email protected] a my odpowiemy na skargę i usuniemy zabroniony dokument w ciągu 24 godzin.
Walton Lewis R. - Z pamiętnika Lucyfera PDF - Pobierz:
Pobierz PDF
Zobacz podgląd pliku o nazwie Walton Lewis R. - Z pamiętnika Lucyfera PDF poniżej lub pobierz go na swoje urządzenie za darmo bez rejestracji. Możesz również pozostać na naszej stronie i czytać dokument online bez limitów.
Walton Lewis R. - Z pamiętnika Lucyfera - podejrzyj 20 pierwszych stron:
Strona 1
Lewis R. Walton
Z pamiętnika
Lucyfera
Strona 2
Strona 3
Spis treści
Wstęp ....................................................................................................................... 5
Prolog: Requiem dla Anioła ....................................................................................... 7
Rozdział 1 Na początku ......................................................................................... 9
Rozdział 2 Wojna wśród gwiazd .......................................................................... 21
Rozdział 3 Wygnanie ........................................................................................... 28
Rozdział 4 Miejsce zwane Edenem ...................................................................... 36
Rozdział 5 Zwycięstwo nad wrogim brzegiem ..................................................... 46
Rozdział 6 Wojna rozszerza się ............................................................................ 52
Rozdział 7 Nieoczekiwana burza .......................................................................... 63
Rozdział 8 Jeden świat, jeden Mistrz ................................................................... 77
Rozdział 9 Dolina ognia ....................................................................................... 85
Rozdział 10 Plan egipski ........................................................................................ 93
Rozdział 11 Uciekajcie! ....................................................................................... 102
Rozdział 12 Wojna pustynna ............................................................................... 107
Rozdział 13 Poselstwo z kosmosu ........................................................................ 114
Rozdział 14 Namiot tajemnicy ............................................................................ 120
Rozdział 15 Niebezpieczeństwo w Ziemi Obiecanej ............................................ 128
Rozdział 16 Babilon ............................................................................................. 142
Rozdział 17 Tajemniczy sen ................................................................................. 155
Rozdział 18 Gwiazda nad Izraelem ...................................................................... 171
Rozdział 19 Gość z kosmosu ............................................................................... 183
Rozdział 20 Sąd o północy ................................................................................... 201
Rozdział 21 Dzień krzyża .................................................................................... 212
Rozdział 22 Zmartwychwstanie! ......................................................................... 221
Rozdział 23 Kontratak ......................................................................................... 226
Rozdział 24 Objawienie ....................................................................................... 245
Rozdział 25 Konspiracja Zedronna ...................................................................... 263
Rozdział 26 Wiatry zmiany .................................................................................. 271
Rozdział 27 Ameryka .......................................................................................... 279
Rozdział 28 Dzień sądu ....................................................................................... 292
Rozdział 29 Wydłużające się cienie ..................................................................... 299
Rozdział 30 Apokalipsa ........................................................................................ 311
Epilog ................................................................................................................... 317
Strona 4
Strona 5
Wstęp
Dzisiaj w Oxfordzie jest deszczowa pogoda; z okna mojego pokoju, na trze-
cim piętrze, przyglądam się angielskim przyjaciołom, wędrującym po chodni-
ku. Nie zważając na pogodę, śmiało zmierzają – wzdłuż ulicy High Street –
w kierunku pobliskiego targu mięsnego, gdzie nadal znaleźć można gulasz zaję-
czy oraz rogaciznę.
Niedaleko stąd dzwony kościoła Chrystusa wybijają swą odwieczną melodię
– brzmienie, którego nie tworzą żadne diody, czy chipsy komputerowe, ale
studenci kolegium, którzy pociągają za liny. Ich dźwięk zaś rozlega się po mie-
ście, jak coś, co zostało utkane przez aniołów.
Aniołowie. Śmieszne, że chce mi się o nich myśleć... Ale w końcu, dlaczego
nie? Znacznie częściej niż zdajemy sobie z tego sprawę, mamy odczucie, że nie
jesteśmy sami – że tuż poza granicą ludzkiego wzroku i słuchu znajdują się istoty,
goście z kosmosu, których obecność dotyka naszego życia. Jakby niewyjaśnio-
ny impuls powoduje, że nagle zatrzymujesz się, niby naciskając na hamulec,
zanim wejdziesz pod koła nadjeżdżającej ciężarówki, której przedtem nie zauwa-
żyłeś. Albo wypadek samolotu, na który się spóźniłeś, a o którym czytałeś póź-
niej. A czasami poczucie zła... jakby tam, gdzie nasze zmysły nie mogą wędro-
wać, było coś, co czeka na nasze dusze...
To właśnie ta druga myśl odciąga mnie od okna w kierunku biurka. Jest bo-
wiem historia, którą powinienem opowiedzieć – historia anioła, jakby epicznego
bohatera, o wojnie kosmicznej i o kosmicznym ratunku; o najpotężniejszym ze
wszystkich aniołów i o tym, co wydarzyło się, gdy stanął on w obliczu tajemni-
czego równania. Historia, która zaczyna się w kosmosie, w miejscu zwanym
Królestwem Światła, a kończy się na ruinach San Francisco. A pomiędzy tym...
no, do tego dojdziemy w odpowiedniej chwili.
Biorę czystą kartkę papieru i zaczynam. W tym starym angielskim mieście,
gdzie przeszłość czepia się twoich rękawów, gdy przemieszczasz się wzdłuż ulic
– ja, jako gość z Ameryki, zajęty studiami post-doktoranckimi na temat spraw
Wspólnoty Europejskiej, rozpoczynam moją przygodę – nie z diodami i chipsami
komputerowymi, ale z piórem i atramentem.
Mam nadzieję, że spodoba ci się rezultat.
Lewis R. Walton
Oxford University
Oxford, England
Strona 6
Strona 7
Prolog:
Requiem dla Anioła
W końcu płomienie przygasły i mogę dostrzec co się stało.
Aż do wczoraj kraj spowity był dymem. Dzisiaj jednak niebo znowu stało się
przejrzyste, jak gdyby wymyte pierwszymi tegorocznymi burzami. Ze złamane-
go szczytu Twin Peaks patrzę na wyrazistą niebieską linię zatoki San Francisco,
gdzie białe nakrętki tańczą w narastającym popołudniowym wietrze, a silny
odpływ ściąga pływający wrak w kierunku Golden Gate. Słynny, pomarańczowy
most już nie istnieje; pozostały jedynie jego wieże, a z każdej z nich kołtuny
splątanych metalowych kabli delikatnie huśtają się w popołudniowym wietrze.
Aż trudno uwierzyć mi w to, co widzę! Przecież zaledwie trzy tygodnie temu
to miejsce było pełne życia: kolorowych żagli, syczącego ruchu na jezdniach, jak
i tych uskrzydlonych pojazdów, które przewoziły ludzi po niebie. A teraz nie ma
już po tym śladu.
San Francisco nie żyje.
Z mojego skalistego wierzchołka nie dostrzegam niczego poza gruzami. Roz-
poznać potrafię tylko jeden budynek – wysoki biurowiec, który przetrwał ze
względu na swój piramidalny kształt – i rozmyślam nad tym, co widzę, starając
się uprzytomnić sobie, jak bardzo zostałem pobity. Moja ponura zaduma wkrót-
ce jednak zastaje przerwana, bowiem stoi przede mną narastająca kolejka po-
słańców, czekających, aby złożyć sprawozdanie z tego, co stało się na innych
miejscach. Z wielkim lękiem przed tym, co mogę usłyszeć, mechanicznie kiwam
ręką w kierunku pierwszego.
– Mistrzu, to samo stało się w Denver. Faktycznie nie potrafiłem nawet zlo-
kalizować centrum miasta. To nie do wiary!
Wieści z Moskwy, czy z Tokio nie różnią się wcale. Moi zwiadowcy spraw-
dzają sytuację w Liverpoolu; podobnie także ci, którzy są w Bombaju i w Limie,
a później jeszcze w Sydney i w Nairobi. Żadnego śladu życia? Odpowiedź jest
identyczna:
– Mistrzu, bez powodzenia. Zdaje się, że to, co widzisz tutaj, wydarzyło się
wszędzie.
Nie jestem chętny do ustępstw, ale przeczuwając to, co najgorsze, zbieram gru-
pę moich najlepszych zwiadowców. Jeśli jeszcze istnieje jakieś życie – znajdą je.
– Na terenie rolniczego stanu Montana – mówię – byli pewni ludzie, którzy
mogli przetrwać, bo oczekiwali tego wszystkiego i byli na to przygotowani.
Gromadzili zapasy i sprzęt, a niektórzy nawet budowali bunkry ze stali i beto-
nu. Idźcie tam sprawdzić. Może znajdziemy choć garstkę żyjących ludzi.
Strona 8
8 Pamiętnik Lucyfera
Ale powrót tej grupy zwiadowców całkowicie odsuwa moją nadzieję prze-
trwania życia człowieka.
– Nigdzie nie ma niczego, Mistrzu – informuje dowódca eskadry. – Nie ma
niczego. Ludzkość przeminęła. To koniec.
Tak więc tyle pozostało z mojego imperium! Jestem Lucyferem. Należę do
istot, zwanych aniołami i roszczę sobie prawo do tego świata. W pewnej chwi-
li historii ludzkości zacząłem panować nad Ziemią i od tego czasu desperacko
walczyłem, aby utrzymać ją dla siebie, bowiem to dziwne i małe ciało niebie-
skie stało się moją jedyną nadzieją. A teraz jest wojna, i jest to moje ostatnie
terytorium.
Ale nie zawsze tak było. Kiedyś żyłem daleko stąd, w miejscu zwanym Kró-
lestwem Światła. Byłem najpotężniejszym z aniołów, dowódcą Legionów Ko-
smosu i przez niemal 98 eonów czasu stałem przed samym Starodawnym, wła-
śnie jako dowódca gwardii u Jego wznoszącego się wysoko niebiesko-złotego
tronu. Ale gdzieś w środku 97 eonu coś się zmieniło, coś głęboko w mojej du-
szy, czego nadal nie potrafię zrozumieć. Wyzwałem Go, chcąc zapanować nad
całym wszechświatem. Próbowałem przejąć Jego tron! I wtedy właśnie rozpoczę-
ła się wojna.
Jedna trzecia Jego sił przyłączyła się do mnie i walczyliśmy okrutnie i bestial-
sko, ustępując z pola walki, ale nigdy nie poddawaliśmy się. Wojna rozszerzyła
się na cały wszechświat – najwyraźniej aż po czwarty kwadrat Zewnętrznego
Kręgu, gdzie znajdujemy się teraz – na małym przyczółku, na skraju kosmicz-
nego morza. Miejsce to nazywa się Ziemia. Tutaj postawiliśmy wówczas ostatnie
kroki i tutaj, jak się wydaje, zostaliśmy w końcu pokonani. Nasi ludzcy sprzy-
mierzeńcy przeminęli i pozostaliśmy sami – jako armia międzygwiezdnych wo-
jowników, czekających na swoje przeznaczenie. Ta pustka jest nie do zniesie-
nia. Dla nas piekło już się rozpoczęło.
Jak to się stało – załamane marzenia, które teraz stały się jakby nocną marą?
Stawiałem sobie to pytanie miliardy razy i nadal nie potrafię tego wyjaśnić.
Może jednak jest jakieś miejsce, gdzie mogę zacząć poszukiwania?
Zanim rozpoczęła się wojna, zacząłem pisać dziennik, który od tamtego cza-
su pisałem stale. Dzisiaj chcę go otworzyć, aby – być może – znaleźć odpowiedź.
Czas poczytać Pamiętnik Lucyfera.
Strona 9
Rozdział 1
Na początku
Królestwo Światła, eon 97, wiek 4456.4
Jestem Lucyferem, Nosicielem światła i stoję w obecności Starodawnego.
Bliżej niż o sto kroków, znajduje się Jego tron – wieża promieniująca błękitem
i złotem, emanująca energią.
Pod tronem widnieje miejsce, które nazywamy Kamieniami Ognistymi – ol-
brzymi teren spotkań, wybrukowany diamentami, sięgający nieomal horyzon-
tu i wypełniony lśniącymi istotami, które przybywają i odchodzą na kosmiczne
wyprawy. Poprzez ten kryształowy ocean przepływa rzeka światła, falująca jak
ogień. Czasami światło to pod naszymi stopami jest czysto białe, zaś innym ra-
zem gotuje się kolorami, zamieniając plac zgromadzeń w połyskujący żar. To
tutaj spędzam większość czasu i tutaj też gromadzą się Jego legiony, czekając na
zadania. Wszystkie znajdują się pod moim dowództwem.
Często prosi On o muzykę i wtedy wzywam Zgromadzenie do zaśpiewania
hymnu, którego słowa nigdy mnie nie przestaną poruszać: „Temu, który siedzi
na tronie światłości...” Słucham go już od nieomal stu eonów, ale każde jego
wykonanie jest lepsze od poprzedniego. Gdy wypowiada się Jego imię, wtedy
Latający zakrywają swoje twarze w pełni czci, a niezwykłe kryształowe sklepie-
nie, znajdujące się nad nami, drży w wyniku energii. Nigdy nie męczy mnie słu-
chanie tego hymnu i – jak sądzę – nigdy nie zmęczy.
Na tym miejscu światłości i ruchu, pieśni i tajemnicy, jest tylko jedno nadrzęd-
ne uczucie; wszystkich nas pociąga do Niego moc, która pochodzi gdzieś z naszego
wnętrza. Nie potrafię wyobrazić sobie gorszego losu, jak oddzielenie od Niego.
On jest ucieleśnieniem miłości.
Eon 97, wiek 4460.2
Dziwne to, ale prawdziwe: jestem przy Nim od wieków, od czasów przed
stworzeniem Wewnętrznego Kręgu, ale nadal Go nie rozumiem. Wszyscy, któ-
rzy tu jesteśmy mamy swój początek – czas, w którym powołał nas do istnie-
nia, a równocześnie powiedziano mi, że On istnieje od zawsze. I w tym właśnie
cała tajemnica. Jak może coś powstać z niczego? Jak może Ktoś istnieć, nie
mając początku?
Jest jednak jeszcze inna tajemnica. On jest jeden, a przecież są to trzy osoby
– i jak daleko tylko potrafię sięgnąć pamięcią wstecz – ich osobowości są od-
Strona 10
10 Pamiętnik Lucyfera
dzielne. Jest więc sam Starodawny, który przebywa na tronie. Jest także ten,
którego nazywają Ruach i na imię Mu Wiatr. Nie da się Go dojrzeć, ale moż-
na Go poczuć, a Jego moc jest przygniatająca. Myślę, że to On sam mógł być źró-
dłem energii do stwarzania. Wzbudza w nas zarówno podziw, jak i lęk.
Trzecia jednak Istota intryguje mnie najbardziej. Często słyszałem, jak Sta-
rodawny nazywa Go „Narodzony”, a to zbija całkowicie z tropu moje rozumo-
wanie, bowiem określenie „Narodzony” sugeruje, że On także został stworzo-
ny. Jednak powiedziano nam, że On nie ma początku. W takim razie, dlacze-
go nosi takie imię? I spróbujcie tylko pomyśleć o tym, jak odnosi się to do
mojego statusu? To przecież ja jestem pierwszy wśród wszystkich stworzeń.
Poza tym, wielu mówiło, że jestem najpiękniejszym aniołem w kosmosie. A tu-
taj ta trzecia Osoba na tronie nosi imię, które sugeruje stworzenie. Jeśli tak, to
dlaczego jest On czczony bardziej niż ja? Czyżby Starodawny nie mówił nam
całej prawdy?
Nie! Nigdy więcej nie mogę pozwolić, by taka myśl przyszła mi do głowy!
Kwestionować Jego prawdziwość? On jest prawdą. Jego prawo utrzymuje po-
rządek, bez którego ten cały złożony wszechświat z jego systemami kręgów
i zgodności orbit, upadłby. Nasze życie znalazłoby się w niebezpieczeństwie.
Wszystko wśród całego stworzenia głosi, że On ma rację. Czy rozświeciłem
miliard słońc, albo powołałem do życia ciepłe istoty? Skąd, jeśli nie od Niego,
może wypływać rzeka energii, która rozświeca kamienie brukowe pod naszymi
stopami?
Nie, lepiej przyjąć, że Narodzony jest po prostu tajemnicą, której nigdy nie
będę w stanie zrozumieć. A jeśli naprawdę jest On jednym z Trzech, jeśli jest
większy ode mnie – to niech już tak zostanie.
Jestem zadowolony. Będę u tronu czynił to, co najlepsze.
Eon 97, wiek 4461.0
Właśnie stało się coś naprawdę dziwnego. Wyprawa Wysokiej Komendy
wymagała mojej obecności na formacji Paralese 3. Gdy więc byłem tutaj nie-
obecny, Aldebaran, mój drugi zastępca, przejął zarządzanie. Gdy zwołał Zgro-
madzenie i poprowadził hymn, tron nagle zajaśniał czerwonym, gorącym świa-
tłem – kolorem, jakiego nigdy wcześniej tam nie widzieliśmy. Jak powiedział
potem Aldebaran, sklepienie wypełniło się tak wysokim poziomem energii, że
zgromadzenie z trudnością nawet mogło śpiewać. Wszystko to stało się podczas
drugiej zwrotki.
Właśnie w drugiej zwrotce jest fragment, którego nigdy nie rozumiałem –
fragment na temat Stworzyciela oddającego się światu... Któremu światu? Są ich
przecież miliardy. A co to oznacza, że On „daje” siebie? Niby dlaczego musi tego
dokonać? W każdym razie w tym momencie tron emanował energią pulsującą
Strona 11
Rozdział 1 Na początku 11
na zewnątrz w kierunku Kamieni Ognistych, która rozprzestrzeniła się po całym
Mieście, aż po bramy i dalej, w przestrzeń.
– Było to tak – powiedział później Aldebaran – jakby Wszechmogący obejmo-
wał swoimi ramionami cały kosmos. Nigdy czegoś takiego nie widziałem. Wszy-
scy pokłoniliśmy się w wyrazie hołdu.
Dziwne. Tak bardzo dziwne. Co się właściwie dzieje? I dlaczego wszystko to
miało miejsce wtedy, gdy byłem nieobecny?
Eon 97, wiek 4461.1
Gdy ponownie znalazłem się na swoim stanowisku w Królestwie Światła, sta-
rałem się dowiedzieć wszystkiego, co tylko możliwe. Wydaje się, że nikt nie ro-
zumie owego incydentu z hymnem. Jest jednak jeszcze coś, nad czym warto się
zastanowić. Jak niosą wieści, Ci Trzej mają zamiar rozpocząć kolejny akt stworze-
nia. Podczas swej służby u tronu Aldebaran podsłuchał rozmowę, z której wyni-
kało, że planują stworzenie jeszcze jednego systemu galaktycznego. Nie słyszał za
dużo szczegółów, ale wystarczająco wiele, aby zrozumieć, że coś się ma wydarzyć.
Dobrze pamiętam ostatni przypadek, kiedy miało to miejsce. Trzej mieli pry-
watną naradę, a potem Ruach i Narodzony udali się do drugiego kwadratu Ze-
wnętrznego Kręgu i wkrótce (jak pamiętam, tylko dziewięć wieków później)
dowiedzieliśmy się o stworzeniu Archonu 24.
Jakież to było przeżycie! Nowa formacja była tak ogromna, że mocno wpły-
nęła na grawitację całego kwadratu, doprowadzając nawet do zniekształcenia
koordynacji czasu, aż po Drugi Krąg. Andrade, jeden z moich starszych zastęp-
ców, dowódca echelonu, został wyznaczony do towarzystwa w grupie Stworzy-
ciela. Patrzył więc na to wszystko z pewnej odległości i, jak powiedział, była to
jedna z najbardziej niesamowitych rzeczy, jakie kiedykolwiek widział. Narodzo-
ny po prostu przemówił, rozkazując, aby pojawiło się życie i materia, a w tej
samej chwili Ruach uwolnił absolutnie monstrualne poziomy energii. Wkrótce
przestrzeń wypełniła się światłem i ową materią – dokładnie tak, jak polecił
Narodzony, a Archon 24 ruszył po swojej drodze, jako połyskujące słońce, które
objęło przestrzeń o wielkości ponad osiemdziesięciu milionów lat świetlnych!
Muszę przyznać, że stwarzanie wywołuje we mnie swego rodzaju obsesję, ze
względu na tę cudowną moc, jaką posiadają Ci Trzej. Oczywiście, nikt z nas nie
rozumie z tego wiele, ale jest jedno, czego jestem niemal pewien: wierzę, że
źródłem tej wszelkiej nowej materii jest energia uwolniona przez Ruach. Wszy-
scy wiemy, że gwiazdy też przemieniają pewną małą ilość materii w wielkie ilo-
ści energii, rozświetlając tym niebiosa w przestrzeni. Po rozważaniu tego przez
wiele wieków, doszedłem do wniosku, że podczas stworzenia proces ten dzia-
ła w odwrotnym kierunku – że to energia staje się materią, utkaną w taką for-
mę, jakiej zażąda Narodzony. I sądzę, że Ruach jest źródłem!
Strona 12
12 Pamiętnik Lucyfera
Wszystko to wskazuje nam choć trochę na ogrom mocy, jaką posiada ta du-
chowa Istota, którą nazywamy „Wiatrem”. Jeśli niewielkie ilości materii potrafią
uwalniać ogromne poziomy energii, jaka więc ilość energii potrzebna jest do
uczynienia świata, do wypełnienia galaktyki? Moc, która musi być przy stwarza-
niu jest niepojęta. Jakaż więc niesamowita jest ta Istota!
Ale powiedzmy, że to wszystko nasuwa mi pytanie! Zastanawiam się więc: czy
ktokolwiek z nas mógłby dostać się do tego strumienia energii? A jeśli tak, to
czy my moglibyśmy także uruchomić twórcze moce w taki sposób, w jaki uczy-
nił to Narodzony? Czy to jest właśnie tym, co Go wyróżnia? Być może jest On
tylko jednym z nas – kimś, kto rozwiązał tajemnicę kosmosu i wie, jak posłu-
giwać się twórczą mocą. Jeśli tak jest, może to wyjaśniać, dlaczego ma On do-
stęp do tronu!
Czuję, że mój umysł wpada w ekstazę. Ta myśl zaczyna mnie prześladować,
jak moc, która wypełnia nowonarodzoną gwiazdę; jeśli i ja mógłbym rozwiązać
równanie kosmosu, być może i ja mógłbym osiągnąć tron! A gdy Zgromadzenie
śpiewać będzie Hymn, ich hołd skieruje się nie tylko na Świętych, ale i na mnie!
A może zostałem przeznaczony do takiego odkrycia? Bardzo możliwe, że
z czasem i inni rozwiążą tajemnicę kosmosu i przyłączą się do Starodawnego na
tronie. Jakiż to pomysł – kosmos bogów! Nic nie mogłoby być przed nami ukryte.
Moglibyśmy poznać wszystko i pławić się w chwale, obecnie należącej tylko do
Tych Trzech!
Jak dotąd, nigdy jeszcze nie miałem tak poruszającego pomysłu. Wydaje mi
się, że już nigdy nie będę taki sam!
Eon 97, wiek 4462.1
Dzisiaj Trzej mieli kolejną naradę. Niezwykle lśniące, lazurowe światło oto-
czyło tron jak kurtyna, blokując jednocześnie widok i dźwięk. Chociaż stałem
tak blisko, jak to możliwe, niczego nie mogłem się dowiedzieć. Muszę też przy-
znać, że od tej chwili zaczęło mnie to martwić. Przez 97 eonów stałem przed
tym tronem i czekałem, podczas gdy Oni planowali Archon 24, Andromedę
oraz ogromną strukturę Zewnętrznego Kręgu. Widziałem, jak Narodzony uda-
wał się na te prywatne narady i pozostawiał mnie za sobą, ale nigdy nie narze-
kałem. Gdy jednak chodzi o to nowe stworzenie, to coś zupełnie innego, ponie-
waż obejmuje ono istoty, które mają tam mieszkać.
Wkrótce po incydencie z hymnem, Aldebaran przyszedł do mnie z dziwnym
wyrazem twarzy.
– Nie wiem, czy powinienem cię tym kłopotać, Lucyferze, ale gdy chodzi o to
nowe stworzenie, to wydaje mi się, że będzie to coś niezwykłego. Przynajmniej
jak dotąd – tylko ta jedna planeta w systemie ma być zamieszkała. Ci, którzy
będą tam mieszkać, mają być niższego rzędu od nas. Tak więc nie będą to anio-
Strona 13
Rozdział 1 Na początku 13
łowie. Faktycznie, na tyle, na ile potrafię powiedzieć, mają oni zostać ogranicze-
ni jedynie do swojej orbity – żadnych podróży galaktycznych, niczego. I – weź
to pod uwagę, będzie ich tylko dwoje. Tylko dwoje, na całej orbicie!... O, i sły-
szałem też, jak Trzej mówili coś o stworzeniu ich „na swój obraz”. Co z tego
rozumiesz?
Byłem zszokowany, bowiem żadna z tych rzeczy nie miała dla mnie sensu.
Dwie istoty na całej planecie? Będą się po niej krzątać bez jakiegoś oczywiste-
go celu? Jak tylko dwie istoty będą mogły poradzić sobie z nią całą? Nie będą
nawet w stanie odpowiednio śpiewać. Hymn na dwa głosy? Ten pomysł jest
śmieszny! A co mają znaczyć te słowa, odnoszące się do gatunku istot stworzo-
nych na obraz Świętych? Odczuwam, że kryje się za tym coś jeszcze innego, ale
nie potrafię odgadnąć co.
I to właśnie mnie niepokoi. Dlaczego mnie nie zaproszono, abym przysłuchał
się dyskusji, w wyniku której doszło do takiego pomysłu? Jestem największym
ze wszystkich stworzonych istot, dowódcą Legionów Kosmosu. Ja także jestem
„narodzony”; jeśli to słowo cokolwiek oznacza. Dlaczego więc to On ma prawo
uczestniczyć w naradzie, a ja nie? Takie rzeczy, jak Archon 24 i wypaczenie
czasu – mają wpływ na nas wszystkich. Czy nie możemy mieć przywileju wy-
rażenia swojego zdania i skomentowania czegoś, zanim to się stanie? Przypusz-
czam, że inni też mogą zadawać sobie podobne pytania. Dyskretnie zapytam
o to i zobaczę, czy może ktoś inny jest także niezadowolony.
Eon 97, wiek 4462.2
Więcej informacji! Andrade, mój bliski przyjaciel z Echelonu 5, został ponow-
nie wyznaczony do udziału w wyprawie twórczej i przyniósł mi wieści. Nowy
system będzie bardzo odległy, daleko poza Zewnętrznym Kręgiem. Aldebaran
miał rację; na początku zasiedlona będzie tylko jedna orbita, planeta, którą
Narodzony nazwał „Ziemią”. Zostanie oświetlona całkiem małym słońcem i po-
łączona z systemem pustych planet, które – jak sądzę – Trzej mają zamiar wy-
korzystać na kolonizację w przyszłości. Otaczająca galaktyka będzie miała
tylko przeciętne rozmiary...
Ale co z istotami, które będą tam żyły? Nie znamy żadnych dalszych szczegółów.
Eon 97, wiek 4462.27
A więc tajemnica została rozwiązana, i odczuwam przypływ ogromnych emo-
cji, jakich nigdy dotąd nie doznałem. To prawda, że istoty na Ziemi będą niż-
szego gatunku od nas, ale zostanie im dana moc, jakiej nawet my nie posiada-
my: będą mogli pomnażać siebie i powoływać do życia jeszcze więcej istot ze
swojego gatunku!
Strona 14
14 Pamiętnik Lucyfera
Tak więc to jest powodem, dlaczego będzie ich tylko dwoje!
Powinienem był dostrzec to wcześniej. Teraz pasują wszystkie elementy ukła-
danki. Na pewno będą dwie istoty, ale – jak twierdzi Andrade – będą musiały
razem działać, aby wytworzyć nowe życie; żadne z nich oddzielnie nie będzie
mogło tego osiągnąć. Tak więc faktycznie tworzą one jedność – jedna istota
stworzona będzie przez dwie osoby. Teraz lepiej rozumiem urywek rozmowy,
który tak zdziwił Aldebarana – stwierdzenie o zaplanowaniu nowej formy życia
„na nasz obraz”. A więc zrobili to! Jedna istota, złożona z dwóch osób i zdolność
do tworzenia życia – wszystko się w tym zawiera: te nowe stworzenia w jakimś
stopniu będą odbiciem tych Trzech. I, czy domyślilibyście się, że Narodzony to
wszystko zaplanował!
Jestem ciekaw czy On odczuwa, że zbliżam się do rozwiązania tajemnicy ko-
smosu? Pracuję nad tym w każdej wolnej chwili. Pewnego razu byłem tak za-
absorbowany moimi kalkulacjami, że niemal nie usłyszałem wezwania Staro-
dawnego. Narodzony tam był, patrzył się, a ja odczuwałem w tamtym momen-
cie, jakby skanował mój umysł. Wyglądał na trochę zasmuconego, ale niczego
nie powiedział.
Wróćmy jednak do mojej sprawy. Jeśli On odczuwa, że zbliżam się do rozwią-
zania tajemnicy i że pewnego dnia mogę znaleźć się w pozycji żądającego miejsca
na tronie, to czy ta nowa planeta z jej twórczymi istotami, może stać się Jego
sposobem na zatrzymanie mnie? Jeśli im dano tajemnicę jeszcze przede mną, to
tron może nagle wypełnić się Jego siłami, stawiając kres wszystkiemu, co sta-
rałem się osiągnąć. Być może cała ta sprawa dotycząca ograniczenia ich do Ziemi
jest jedynie fortelem, zaplanowanym po to, aby uśpić moją czujność (ze względu
na bezpieczeństwo), aż zadecyduje postawić swoje nowe stworzenia na moim
miejscu.
Po raz pierwszy w życiu odczuwam dziwne uczucie wściekłości. Myślę o Nim,
a moje wnętrzności gotują się we mnie aż do bólu. Powoli dochodzę do prze-
konania, że nadszedł czas, aby rozważyć coś, co do tej pory było nie do pomy-
ślenia; być może powinienem upomnieć się o tron!
Muszę porozmawiać z Andradem.
Eon 97, wiek 4463.4
Tak, Andrade jest prawdziwym przyjacielem. On także jest zaniepokojony
wieściami. Jest chętny, aby dyskretnie rozejrzeć się wśród swoich podwładnych
za tymi, którzy odczuwają to samo. Ja też muszę porozmawiać z wieloma innymi
– potrzeba nam bowiem siły w dużej ilości. Jeśli Narodzony ma kontynuować
swoje plany bez przeszkód, wkrótce my możemy zostać usunięci w cień przez
Jego nową rasę. Muszę porozmawiać z Markonidesem, dowódcą Pierwszego
Echelonu. A potem są jeszcze: Marcolith i Zedronn, i Barshok... lista imion szyb-
Strona 15
Rozdział 1 Na początku 15
ko rośnie w moich myślach, aż dochodzi do dwunastu błyskotliwych i wpływo-
wych przywódców, którym mogę zaproponować śmiałe i ryzykowne przedsię-
wzięcie: zasugeruję, że domagamy się mieć więcej do powiedzenia w kosmicz-
nym rządzie.
Mam początek organizacji!
Eon 97, wiek 4463.9
Brenzar oraz jego podwładni dowódcy przyszli dzisiaj w drodze do miejsca
zadania w pobliżu Magelona z rutynową wizytą kurtuazyjną. Miałem więc moż-
liwość usłyszenia ich. Nigdy nie pracowałem blisko z Brenzarem, ale on praco-
wał często wraz z Telzonem. Zdecydowałem więc, aby wypróbować sposoby,
jakich nigdy dotąd nie wykorzystywałem. Nie powiedziałem jednak mu wszyst-
kiego. W efekcie wydawało się , że Telzon był mi w pełni oddany – chociaż,
oczywiście nie jest. Tak naprawdę jest on bezmyślnym lojalistą i sądzę, że bę-
dzie dla mnie problemem.
Jednak mój podstęp zadziałał doskonale! Nikt tutaj nigdy nie usłyszał czego-
kolwiek innego, jak tylko absolutną prawdę. Tak więc Brenzar przyjął wszyst-
ko, co powiedziałem, a ze względu na swoje zadanie i podróż, nie będzie mógł
porozmawiać z Telzonem przez przynajmniej dwa wieki. Oznacza to, że właśnie
ominęły mnie dwa wieki ciężkiej pracy! Podczas swojej podróży będzie szerzył
mój pogląd, przyśpieszając tym sposobem realizację mojego planu w całym
oktancie Drugiego Kręgu.
Przyznaję, że czynienie tego wszystkiego wydaje mi się jednak dziwne; nigdy
dotąd nie przestąpiłem prawa kosmosu i gdy mówiłem fałszywie, przejęło mnie
nieznane uczucie niepokoju. Szybko postarałem się jednak nad tym zapanować,
myśląc o całym czasie, jaki udało mi się zaoszczędzić. I pomyśleć tylko, że mogę
w tym mieć potężną broń, z jaką nie poradzi sobie Narodzony! W końcu jest On
jednym z Trzech, a skoro prawo wyszło od tronu, On nie będzie chciał go prze-
stąpić. Tym sposobem mogę walczyć na terenie, na który On nie może wejść!
Walczyć... słowo to powoduje, że dreszcze przechodzą mi po kręgosłupie, ale
mogę być przecież szczery wobec siebie; bitwa się rozpoczyna. A jeśli mam
walczyć, to muszę atakować mocno i często. Ta nowa broń mi dopomoże.
Eon 97, wiek 4465.0
Praca posuwa się dalej. Osobiście rozmawiałem niemal z połową czołowych
dowódców, z których niektórzy jasno oświadczyli, że nie są w najmniejszym
stopniu zainteresowani moimi pomysłami. Zwłaszcza Benedan, może okazać się
kłopotliwy i będę musiał szczególnie uważnie obserwować tron, aby zauważyć,
czy przypadkiem nie zdobywa on słuchaczy. Jednak najgorszy jest Gabriel. Jest
Strona 16
16 Pamiętnik Lucyfera
żarliwym lojalistą, a jego pozycja jest tak wysoka, że nie wiem, czy będę mógł
go zatrzymać. Martwię się z jego powodu.
Ale chwileczkę! Być może jest jeszcze inny sposób, aby sobie z nim poradzić;
dlaczego nie spróbować zneutralizować jego wpływów? Roześlę na ten temat
informacje, poddając w wątpliwość jego zdanie w sprawie Plejad. Jeśli uda mi
się doprowadzić do powątpiewania innych w jego kierownictwo, nikt nie będzie
się troszczył o to, co myśli! Mam w tym olbrzymią przewagę, nie muszę się
ograniczać do prawdy.
A w końcu – co to jest prawda? Czy nie jest ona względna? Czy nie zależy ona
od czasu, miejsca i okoliczności? Moje cele są dobre – chcę tylko zapewnić pra-
wa tym, którzy świadczyli wierną służbę. A jeśli moje plany się powiodą, wte-
dy wybrukuję dla nich ścieżkę do tronu! Czy może być coś szlachetniejszego?
Eon 97, wiek 4470.0
Sprawy nie mogłyby się układać lepiej! Rozmawiałem z ponad połową dowód-
ców echelonów i brygad – wpływowych oficerów, którzy mają pod swoim do-
wództwem miliony poddanych – i znaczna ich część przyłączyła się do mnie.
Teraz, kiedy wzywam na spotkanie całe Zgromadzenie, widzę przyjazne mi
twarze znajdujące się we wszystkich szeregach. Wymieniamy znaczące spojrze-
nia, bowiem nasza rewolucja nabiera rozpędu. Dyskretnie przytakuję teraz nie-
którym z nich, gdy stoję przed samym tronem i unoszę rękę, wzywając Zgro-
madzenie do wyciszenia się...
Ale chwileczkę; zamiast patrzeć na mnie, gapią się w osłupieniu w kierunku
tronu! Odwracając się, aby zobaczyć co się wydarzyło, zauważyłem, że Staro-
dawny osobiście przejął zarządzanie. On stał! Gdy Zgromadzenie wyciszyło się,
niezręcznie zszedłem w dół, przyłączając się do przywódców brygad w Pierw-
szym Echelonie, a On zaczął mówić.
Jego głos, jak grzmot, brzmiał pośród Kamieni Ognistych. Posadzka odbijała
głębokie lazurowe światło, zaś Jego słowa przenikały głęboko moją duszę.
– Kocham was wszystkich – rozpoczął – i to bardziej, niż potraficie sobie wy-
obrazić. Od momentu stworzenia obawiałem się takiej chwili, jak dzisiejsza, ale
zawsze wiedziałem, że nadejdzie.
Przerwał, a cisza stała się okropna. Udało mi się szybko zerknąć w lewo i zo-
baczyłem Markonidesa. Jego ciało wskazywało na napięcie, zaś na twarzy ma-
lowała się dziwna ekscytacja, jakiej jeszcze nigdy nie widziałem. Wszyscy mil-
czeli; nawet ci latający, którzy unosili się nad nami, czekali w ciszy, a twarze
i stopy przykryli swymi lśniącymi skrzydłami.
– Chcę powiedzieć wam o czymś bardzo cennym – mówił dalej Starodawny.
– Nazywa się to wolnością. Na początku, zanim jeszcze ukształtowałem jakie-
kolwiek życie, miałem do podjęcia decyzję: czy mam was nią obdarzyć, czy też
Strona 17
Rozdział 1 Na początku 17
powinienem kontrolować waszą wolę? To drugie zagwarantowałoby wasze po-
słuszeństwo, ale obrabowałoby was z tego, co jest najcenniejsze, a czym mogłem
was obdarować. To także ograbiłoby mnie ze spontanicznej miłości, jaką wy
możecie mi ofiarować w darze. Tak więc dałem wam wolność, wiedząc, że
gdzieś w odległej przyszłości może być ona źle użyta.
Markonides nie stał już niewzruszenie; mięśnie jego szyi stały się jak ohydne
węzły, zaś szczęka drżała nerwowo. Zedronn, stojący trzy echelony dalej, był
w lepszej sytuacji. Nie trzeba było być geniuszem, aby wiedzieć dokąd to
wszystko zmierzało: Odkryto mnie!
– Teraz – kontynuował – posłuchajcie przypowieści: „W odległym kwadran-
cie kosmosu istniała galaktyka o cudownych rozmiarach; jej słońca mogły być
widziane przez miliardy wieków świetlnych, zaś jej obecność utrzymywała cały
kwadrant w jedności, bowiem jej grawitacja była naprawdę wielka. Pewnego
razu jednak zbuntowała się i powędrowała własnym szlakiem, zmierzając w od-
ległą przestrzeń”.
Zatrzymam się, stawiając wam pytanie: jaki był tego wynik?
Znowu przerwał, a Jego słowa rozbrzmiewały jeszcze echem po całym tere-
nie miejsca zgromadzeń; potem czekał, jakby spodziewając się odpowiedzi.
A odpowiedź była oczywista i mogli ją dostrzec nawet neofici z osiemdziesią-
tego echelonu: galaktyka o monstrualnych rozmiarach, która wymknęła się spod
kontroli, opuszczając wyznaczoną drogę – spowoduje, że siła grawitacji pocią-
gnie za sobą połowę kwadrantu. A co potem? Wcześniej, czy później nastąpi ko-
lizja, która zniszczy wszechświat.
Nigdy nie odpowiedział na to pytanie. Pozwolił, abyśmy uświadomili sobie
sami, że związek przypowieści z rzeczywistością był niesympatycznie jasny: szel-
mowska galaktyka o wielkim wpływie prowadziła innych ze sobą na ścieżkę
niebezpieczeństwa! W taki więc sposób na mnie patrzył.
On wie – On wie, co robię!
Czekam oniemiały ze strachu na oskarżenie idące od tronu, ale ono nie nad-
chodzi! Zamiast tego Starodawny kieruje nasze spojrzenie na rzekę światła,
która faluje pod naszymi stopami. To nowy kolor, którego jeszcze nie widzie-
liśmy, pod kamieniami – głęboka, promieniująca zieleń, jasna, jak bajeczne góry
Aralonu – planety, której klimat został zatrzymany na wiecznej wiośnie.
Ale On mówił dalej:
– Odcień, jaki widzicie, przedstawia szczególny dar dla was. Zieleń jest mie-
szaniną kolorów niebieskiego i złotego, – tak, jak mój dar jest przemieszaniem
dwóch wielkich prawd. Niebieski kolor przedstawia prawo, boskie przykazania,
które utrzymują ten cały wszechświat. Bez prawa, nic nie byłoby bezpieczne.
Wielkie zgromadzenie jakby zahipnotyzowane pochłania każde słowo i przyta-
kuje w milczeniu. Bez prawa przecież system kręgów i ich galaktyk wpadłby w ko-
lizję i cały kosmos znalazłby się w niebezpieczeństwie. Każdy o tym wie – szcze-
Strona 18
18 Pamiętnik Lucyfera
gólnie ci z nas, którzy przeszli przez skrzyżowanie Pierwszego Kręgu, gdzie krzy-
żują się pola mocy wielkiej Formacji Reginy. Zawsze, gdy udaję się tam, jestem
wręcz osłupiały z powodu złożoności pól i zdumiewam się nad doskonałością
prawa, które potrafi utrzymywać tak potężne moce w idealnym porządku...
Nagle Ruach bada moją duszę i aż z trudem przychodzi mi to znieść. Co ja
zrobiłem? Czy moje marzenia doprowadziły mnie do odrzucenia prawa, które
zawsze kochałem? Jak mogłem być tak ślepy, abym myślał, że dobro może
wypływać z przestępowania prawdy? Starodawny patrzy na mnie krótko, a Jego
oczy wypełnione są jakąś dziwną tęsknotą. Potem mówi:
– Ale zieleń ma jeszcze drugi składnik: kolor złoty, a on także coś przedsta-
wia... Dawno temu, gdy wszechświat miał swój początek, wiedziałem, że dzień
dzisiejszy nadejdzie. Wiedziałem też, że niektórzy z was popełnią błąd, ale ko-
chałem was nawet wtedy, zanim zostaliście stworzeni i nie mogłem znieść tej
myśli, abym miał was kiedykolwiek utracić. Z tego powodu uczyniłem coś, co
nazwałem miłosierdziem.
Miłosierdzie. Dziwny termin. Nigdy wcześniej nie słyszeliśmy o nim, musi
więc nam wyjaśnić jego znaczenie. Mówi, że jest to droga powrotu. Ktoś, kto
błądzi, może – jeśli tego chce – znaleźć odnowę. W tym momencie Ruach po-
nownie bada moją duszę i to z taką intensywnością, że niemal padam na kola-
na. Zieleń. Prawo i miłosierdzie. Sprawiedliwość i przebaczenie. Zawrócenie
z samej krawędzi... Tak więc jeszcze nie posunąłem się za daleko?
Odczuwam pragnienie, aby wyjść do przodu i poprosić o ten dar, który On
nazywa miłosierdziem, o to lazurowe promieniowanie prawa i przebaczenia,
które z kolei pozwoli mi na powrót. Przez długie chwile Ruach wydaje się po-
ciągać mnie mocą, która jest niemal siłą fizyczną, jakby chciał – jeśli tylko mógł-
by – poprowadzić mnie do tronu. Ale tylko ja sam mogę podjąć taką decyzję.
Przez jedną chwilę naprężają się moje mięśnie i niemal już się ruszam – ale
wtedy pojawia się myśl: jeśli teraz zawrócę, co stanie się z moją wysoką pozycją?
Nawet, jeśli przyjąłby mnie z powrotem, niemal na pewno utraciłbym swoją
pozycję przy tronie i prawdopodobnie musiałbym dołączyć do uskrzydlonych
posłańców, którzy udają się na wyprawy po odległych terenach imperium. Nie
sądzę, abym mógł znieść coś takiego. A co z moim problemem z Narodzonym?
Pytanie pozostaje nadal: czy jest On rzeczywiście jednym z Trzech, czy też, jak
zacząłem przypuszczać, stworzeniem, które znalazło sobie drogę do tronu? Czy
kiedykolwiek potrafiłbym go wtedy zaakceptować jako Króla?
W tym momencie, jakby czytając moje myśli, Starodawny wzywa Go do tronu
i stwierdza, że On także jest Bogiem – w pełni Bogiem, częścią Starodawnego, który
istnieje od wieczności. Jego słowa powoli przebiegają nabierając szerokiego zasię-
gu poprzez ogniste kryształy: „Niechaj całe zgromadzenie aniołów Go wielbi”.
I staje się coś, co nie miało jeszcze precedensu. Bez wezwania, bez dyrygen-
ta, całe Zgromadzenie wybucha śpiewem: „A Temu, który siedzi na tronie świa-
Strona 19
Rozdział 1 Na początku 19
tłości”. Słowa wypełniają to wielkie miejsce i odbijają się echem o ściany Mia-
sta. Ponad nami w antyfonicznym śpiewie odzywają się latający aniołowie:
„Święty, Święty, Święty”, zaś moja dusza topi się we mnie. Dlaczego Go zakwe-
stionowałem? Dlaczego zacząłem się zabawiać prawdą? To oczywiste, że On wie
o wszystkim; dlaczego więc daje mi kolejną szansę?
Po raz trzeci słyszę to ciche, ale jakże mocne wezwanie, które niemal pocią-
ga mnie do tronu. Prawie że już poszedłem. Powstrzymuje mnie tylko jedno
pytanie: Co oni wszyscy pomyślą?
Dowodziłem nimi przez niemal sto eonów. Całe miliardy istot przychodziły
i odchodziły na moje polecenie. Jak mogę im powiedzieć teraz, że się myliłem?
A w końcu, czy nie należy być lojalnym przede wszystkim wobec siebie same-
go? Dlaczego mam komukolwiek poddawać swoje marzenia?
Chwile mijają powoli i odczuwam, jak Ruach mnie opuszcza. Teraz nie mam
już więcej pragnienia wyznania czegokolwiek. Następnie odczuwam coś od-
miennego od tego, co odczuwałem dotąd – nagi strach. Chciałem poznać tajem-
nicę kosmosu i wyniosłem swoje marzenia na najwyższą gwiazdę, a teraz odczu-
wam, jakbym wyruszył w dziwną podróż, z której nie ma już powrotu.
Jestem sam.
Eon 97, wiek 4472
Sam. To słowo w każdej chwili życia staje się dla mnie przekleństwem. Dzień
po dniu całe hordy moich naśladowców dezerterują i powracają do Zgromadze-
nia. Ja sam już więcej nie udaję się do tronu; chodzę bez celu po zewnętrznej
stronie Kamieni Ognistych wypatrując znanych twarzy; u wielu jednak widzę
żal i odsuwanie się ode mnie.
Co mam robić? Posunąłem się za daleko. Nawet tajemnica kosmosu stała mi się
obojętna. Przez jakiś czas myślałem, że będę mógł objąć całe równanie kosmosu, ale
gdy sięgnąłem już po dziesiątą moc z czterdziestu, wszystko nagle znikło. Dociera-
łem do nieskończoności i mój umysł po prostu nie może posunąć się już dalej.
Za daleko – posunąłem się za daleko.
Eon 97, wiek 4472.1
Ale czy naprawdę? Właśnie przyszła mi do głowy ekscytująca myśl. Nikt ni-
gdy nie stawił Mu czoła siłą. A jeśli zorganizowałbym armię, zaskoczył Go
i przejął tron? Być może taki akt odwagi pomoże mi przejść z dziesiątej do czter-
dziestej mocy, do nieskończoności i poza nią! Jedno jest pewne: muszę uczynić
coś szybko, bowiem moje siły z każdym dniem słabną. I nagle wpadł mi do gło-
wy pomysł, jak zatrzymać dezercję: powiem im, że i oni posunęli się za daleko,
i że ich jedyną szansą przetrwania jest walka!
Strona 20
20 Pamiętnik Lucyfera
Eon 97, wiek 4472.2
Mój plan działa! Nigdy nie zapomnę przerażenia na twarzach, jakie zobaczy-
łem u pierwszej grupy, gdy przedstawiłem im moje rozumowanie:
Prawo jest absolutne.
Przestąpiliśmy prawo.
Dlatego zostaniemy przez nie bezwzględnie osądzeni. Miłosierdzie, to jedy-
nie iluzja. Ta zieleń, którą widzieliśmy, to też iluzja. Nie ma odwrotu. Rozwią-
zanie dla nas jest bardzo proste: albo będziemy walczyć, albo zostaniemy znisz-
czeni. Walka albo poddanie się. Życie albo śmierć.
Ogarnięci strachem zgromadzili się pod moją komendą całymi miliardami.
Gdy ich policzyłem, było to około jednej trzeciej całej siły kosmosu – mam więc
teraz armię.
Jasne, że to co teraz przed nami, to wojna.