Strona 1 José Carlos SOMOZA Klara i półmrok Tytut oryginału: Clara y la penumbra Warszawa 2004 Wydanie I Strona 2 Dla Lazara Somozy Piękno bowiem jest jedynie przerażenia początkiem* [*Rainer Maria Rilke, Elegie duinejskie, przeł. Bernard Antochewicz.]. Rilke Strona 3 DZIEWCZYNA stoi nago na postumencie. Płaski brzuch i ciemne zagłębienie pępka znajdują się na wysokości naszego wzroku. Twarz ma zwróconą w bok, oczy spuszczone, jedną rękę trzyma na wzgórku łonowym, drugą na biodrze, kolana razem, lekko ugięte. Pokryto ją naturalną sjeną i ochrą. Uwypuklenie piersi i wymodelowanie pachwin i szparki uzyskano poprzez wycieniowanie sjeną paloną. Nie powinniśmy używać słowa „szparka”, ponieważ rozprawiamy o dziele sztuki, ale na jej widok nic innego nie przychodzi nam na myśl. Wąska pionowa szczelina, bez śladu włosów. Okrążamy postument i widzimy postać od tyłu. Opalone pośladki połyskują w świetle. Gdy oddalamy się, nagość dziewczyny wydaje się bardziej niewinna. We włosy wpleciono drobne białe kwiatki. Kwiaty umieszczono też u jej stóp - przypominają kałużę mleka. Nawet z tej odległości dociera do nas wydzielany przez nią specyficzny zapach wilgotnego po deszczu lasu. Obok zabezpieczającego ją sznura tabliczka z napisem w trzech językach: Defloracja. Dwie dobiegające z głośnika muzyczne nuty budzą publiczność z transu: muzeum zaraz zostanie zamknięte. Młody kobiecy głos oznajmia to po niemiecku, angielsku i francusku. Większość zwiedzających rozumie, lub przynajmniej chwyta, sens zawarty w komunikacie. Nauczycielka elitarnego wiedeńskiego gimnazjum zagania swoją umundurowaną trzódkę owieczek, przeliczając, czy żadnej nie brakuje. Przyprowadziła dzieciaki na wystawę, cóż z tego, że nagich postaci. Nieważne, są przecież dziełami sztuki. Japończycy przejęli się tylko zakazem robienia zdjęć, dlatego wychodzą bez uśmiechu na ustach. Pociechę znajdują dopiero przy wyjściu, gdzie są sprzedawane katalogi z kolorowymi zdjęciami, w cenie pięćdziesięciu euro. Przydadzą się jako doskonały prezent z Wiednia. Dziesięć minut później - gdy publiczność opuściła już salę - dzieje się coś niespodziewanego. Wchodzi kilku mężczyzn z przypiętymi do klap marynarek identyfikatorami. Jeden z nich zbliża się do postumentu, na którym stoi dziewczyna, i mówi głośno: - Annek. Nic się nie dzieje. - Annek - powtarza. Mrugnięcie, skręt szyi, otwierają się usta, ciało drgnęło, pączki piersi wznoszą się przy oddechu. - Dasz radę sama zejść? Kiwa głową, ale widać wahanie. Mężczyzna wyciąga do niej rękę. Dziewczyna schodzi w końcu z postumentu, rozpraszając stopą płatki kwiatów. Strona 4 Annek Hollech odkręciła pierwszy flakon podłączony do chromowanego prysznica i woda stała się zielona. Następnie odkręciła drugi i natarła się czerwoną wodą. Potem przyszła kolej na wodę niebieską i fioletową. Każdy z płynów we flakonach usuwał tylko jeden z czterech produktów nałożonych na jej skórę: farby, oleje, zagruntowujące włosy substancje, sztuczne aromaty. Flakony były ponumerowane i każdy z nich zawierał wodę w innym kolorze, aby łatwo je było rozróżnić. Jako pierwsze pod wpływem wody rozpuszczały się farby i utrwalacze. Najoporniej schodził zawsze zapach wilgotnej ziemi. Kabina wypełniła się parą i ciało znikło za zasłoną z płynnej tęczy. W sali zainstalowano dwadzieścia innych kabin, w każdej widniała niewyraźna sylwetka. Słychać było szum wody z pryszniców. Dziesięć minut później, owinięta w ręczniki i wilgotną mgłę, przeszła boso do szatni, wysuszyła się, uczesała, natarła całe ciało najpierw kremem nawilżającym, potem ochronnym, przy plecach pomagając sobie gąbką na długim kijku, a pozbawioną brwi twarz pokryła dwiema warstwami kosmetyków. Następnie otworzyła swoją szafkę i zdjęła z wieszaka ubrania. Były nowe, kupione niedawno w Haas Haus oraz sklepach przy Judengasse, Kohlmarkt i eleganckiej ulicy Kärntner. Lubiła kupować stroje i dodatki w miastach, w których ją wystawiano. Podczas siedmiu tygodni pobytu w Wiedniu nabyła też porcelanę i kryształy z Augarten, słodycze od Demela, jak również kilka drobiazgów dla swojej przyjaciółki Emmy van Snell, która, jak ona, była dziełem sztuki, ale wystawiała się w Amsterdamie. Tamtej środy, dwudziestego pierwszego czerwca 2006 roku, Annek poszła do muzeum w różowej bluzce, wojskowej kamizelce i szerokich spodniach z wieloma kieszeniami. Wyjęła rzeczy z szafki i ubrała się. Nie nosiła bielizny, bo nie jest to zalecane w przypadku pozowania całkiem nago (odciska się na ciele). Włożyła pluszowe buty w kształcie małych misiów, zapięła czarną bransoletkę zegarka bez tarczy i wzięła torebkę. Na krześle w sali metkowania siedziała Sally, dzieło z postumentu numer osiem. Miała na sobie fiołkową bluzkę bez rękawów i dżinsy. Przywitały się i Sally oświadczyła: - Hoffmann uważa, że płowieje na mnie purpura, jak żółć u van Gogha. Chce wypróbować bardziej intensywny kolor, ale w Konserwacji uważają, że to może mi zniszczyć skórę. Co o tym myślisz? Zawsze ta sama sprzeczność: jedni chcą cię tworzyć, a drudzy zachować w nienaruszonym stanie. - Zgadzam się - odpowiedziała Annek. Pojawił się pracownik niosący dwa pudełka metek. Sally otworzyła swoje pudełko i wyjęła jedną metkę. - Marzę o łóżku - stwierdziła. - Nie sądzę, że uda mi się szybko zasnąć, ale poleżę Strona 5 sobie, patrząc w sufit, ciesząc się z pozycji horyzontalnej. A ty? - Najpierw muszę zadzwonić do mojej matki. Robię to co tydzień. - Gdzie ona teraz jest? Dużo podróżuje, prawda? - Tak. Jest na Borneo, fotografuje małpy. - Annek nałożyła jedną metkę na szyję i zapięła ją. - Czasami przysyła mi zdjęcie kolejnej pary małp pocztą elektroniczną. - Serio? - Serio. Nie wiem, czy w ten sposób nie chce mi zasugerować, żebym wyszła za mąż. Sally zaśmiała się cicho, pokazując idealne, białe zęby. - Przynajmniej coś ci przysyła. Mój nowojorski tatusiek nie zeskanuje mi nawet zdjęcia hot dogów. Nigdy mu się nie podobało, że córka została cennym obrazem. Zapadło milczenie. Annek zapięła ostatnią metkę na kostce. Na szyi, prawym nadgarstku i kostce miała trzy prostokątne kartoniki, osiem na cztery centymetry, w ostrym żółtym kolorze, przyczepione do czarnych sznureczków. Sally również skończyła zapinać swoje metki. Obserwowały w lustrze wychodzące dzieła sztuki: Laurę, Cathy, Davida, Stefanię, Celię. Parada wysportowanych, zametkowanych postaci. - Znowu zatrzymał mi się okres - powiedziała Annek obojętnym tonem. - Od czasów Hamburga zatrzymuje się i pojawia. Sally popatrzyła na nią przez chwilę. - To nie ma znaczenia, to się zdarza nam wszystkim. Lena mówi, że jej miesiączka przypomina parasol: ma ją i gubi, po czym odnajduje i znowu traci. Jeszcze jeden skutek uboczny związany z byciem obrazem, przecież wiesz. - To prawda - Annek nadal patrzyła w lustro. - Zresztą czuję się lepiej, gdy nie mam okresu - podsumowała. - Zaplanowałaś już coś na poniedziałek? Zastanowiło ją to pytanie. Nigdy nic nie planowała na dzień, w którym muzeum było zamknięte, chyba że gorączkowe orgie zakupów za pomocą nielimitowanej karty kredytowej. Cała reszta: samotne spacery po Hofburgu, Schönbrunnie, Belvederze (w gruncie rzeczy nie tak bardzo samotne, bo towarzyszyli jej ochroniarze), wizyty w Kunsthistorisches Museum czy w katedrze Świętego Stefana, a nawet balety i spektakle czerwcowego festiwalu wiedeńskiego, to wszystko ją nużyło i doprowadzało wręcz do mdłości. Zadawała sobie pytanie, co może robić takie dzieło sztuki jak ona w mieście, gdzie wszystko jest sztuką. Pragnęła kontynuować tournée po Europie. Fundacja obiecała im, że w następnym, 2007 roku, pojadą do Ameryki i Australii. Może tam odkryje prawdziwą rozrywkę. - Nic - odrzekła. - Czemu pytasz? Strona 6 - Laura, Lena i ja myślałyśmy, żeby się wybrać na Prater i spędzić tam cały dzień. Chcesz pójść z nami? - Chętnie. Nagle poczuła, jak przenika ją ciepła fala wdzięczności wobec Sally. Czternastoletnia Annek Hollech była najmłodszym obrazem na wystawie (na przykład Sally była od niej starsza o dziesięć lat). Kiedy przychodził dzień wypoczynku, pozostałe obrazy gdzieś znikały. O niej nikt nie pomyślał. Dla każdej innej dziewczyny poza nią, przyzwyczajoną do samotności i ciszy w muzeach, galeriach i prywatnych domach, taka sytuacja stałaby się nie do zniesienia. Dlatego gest Sally ją wzruszył Ale trudno było to zauważyć, ponieważ jej twarz ukazywała jedynie te emocje, które wykreował na niej malarz. - Dziękuję - powiedziała tylko, posyłając w kierunku Sally spojrzenie zielononiebieskich oczu. - Nie dziękuj mi - odparła Sally. - Robię to, bo chętnie z tobą przebywam. Te miłe słowa ponownie ją wzruszyły. Jechali na dół windą. W ciemnych szkłach okularów Diaza widniały odbicia dwóch Annek o prostych jasnych włosach, smukłych, z umocowanymi na szyi żółtymi metkami. Oscar Díaz był dyżurnym agentem ochrony, stanowiącym jej eskortę w powrotnej drodze do hotelu. Zawsze obdarzał ją uprzejmym uśmiechem i zamieniał z nią parę banalnych, grzecznych słów. Tej środy jednak był bardziej milczący niż kiedykolwiek. Miała ochotę go zagadnąć, wyraźnie odprężona po rozmowie z Sally, ale gdy uzmysłowiła sobie nagle, że rozmowy dzieł sztuki z personelem ochrony są uważane za niestosowne, postanowiła nie zwracać uwagi na milczenie Diaza. Miała inne sprawy do przemyślenia. Od dwóch lat była Defloracją, jednym z arcydzieł Brunona van Tyscha, i nie wiedziała, ile czasu jej zostało, zanim malarz postanowi ją wymienić. Miesiąc? Cztery? Dwanaście? Dwadzieścia? Wszystko zależało od szybkości, z jaką będzie dojrzewać jej ciało. Nocami, leżąc nago w ogromnych łożach hoteli, w których się zatrzymywała, przesuwała palcem po brzegach etykietek umocowanych na szyi lub nadgarstku, albo sięgała ręką do podpisu wytatuowanego na lewej kostce („BvT” w błękicie indygo) i prosiła w milczeniu Boga Sztuki i Życia, aby jej ciało trwało w lenistwie, nie ulegało podstępnym zmianom, aby piersi na miłość boską nie dojrzewały, a nogi nie zaczęły przypominać toczonych walców z gliny i żeby ręce, które pokrywały farbami jej biodra, nie zataczały każdego dnia coraz szerszej, bardziej zaokrąglonej linii. Nie chciała przestać być Defloracją. Strona 7 Sześć lat starała się zostać arcydziełem. Wszystko zawdzięczała swojej matce. To ona odkryła w niej możliwości pracy jako płótno i zaprowadziła, zaledwie ośmioletnią, do Fundacji. Ojciec oczywiście się temu przeciwstawiał, ale niewiele mógł zdziałać, bo już z nimi nie mieszkał: małżeństwo rozpadło się pięć lat wcześniej. Annek ledwie go znała. Wiedziała, że był alkoholikiem, mężczyzną brutalnym i niezrównoważonym, staromodnym malarzem prawdziwych płócien, który uparcie chciał traktować swe zajęcie jako źródło utrzymania, nie przyjmując do wiadomości, że obrazy, których nie malowano na ludziach, wyszły z mody. Dopóki matka nie uzyskała opieki nad córką, a przede wszystkim dopóki sama Annek nie rozpoczęła studiów w Amsterdamie, by stać się profesjonalnym płótnem, ten porywczy i obcy człowiek nie przestawał ich nachodzić, poza okresami częstych pobytów w szpitalach i więzieniach. W roku 2001, kiedy wystawiono Annek w muzeum Stedelijk w Amsterdamie jako Intymność (pierwsze dzieło namalowane na niej przez van Tyscha), ojciec pojawił się nagle w sali. Annek rozpoznała jego straszliwie zniekształcone rysy i przekrwione oczy, którymi wpatrywał się w nią z odległości dziesięciu kroków, stojąc obok zabezpieczającego sznura. Chwilę przedtem, zanim się to zdarzyło, wiedziała już, co się stanie. „To moja córka! - zaczął wrzeszczeć wzburzony mężczyzna. - Pokazuje się nago w muzeum, a ma tylko dziewięć lat!”. Trzeba było wezwać całą ekipę agentów Bezpieczeństwa. Wybuchł skandal i po krótkim procesie ojciec ponownie wylądował w więzieniu. Annek nie chciała wspominać tego nieprzyjemnego incydentu. Oprócz Intymności, Mistrz namalował na niej dwa inne obrazy: Wyznania i Deflorację. Ten ostatni, z 2004 roku, został uznany za jedno z największych dzieł Brunona van Tyscha; część krytyków ośmieliła się nawet zaliczyć go do najważniejszych dzieł malarstwa wszech czasów. Annek zapisała się złotymi zgłoskami w historii sztuki, a matka była z niej bardzo dumna. Często powtarzała: „To jeszcze nic. Masz przed sobą całe życie, Annek”. A ona nienawidziła tego mającego nadejść życia, nie chciała dorastać, przygnębiał ją fakt, że może przestać być Defloracją, że zastąpi ją inna nastolatka. Menstruacja pojawiła się nagle na czystym płótnie, jak plama czerwieni albo sygnał niebezpieczeństwa. „Uważaj, Annek, dojrzewasz, Annek, niedługo będziesz za stara jak na ten obraz”, ostrzegał znak. Jakżeby się cieszyła, mogąc pozbyć się jej przynajmniej na czas trwania wystawy. Zanosiła modły do Boga Sztuki (Boga Życia bowiem nienawidziła). Ale Bogiem Sztuki był Mistrz, który nic nie zamierzał dla niej uczynić; pewnego zaś dnia oświadczył: „Musimy cię zastąpić, żeby obraz trwał dalej”. Próbowała odsunąć od siebie pełne niepokoju myśli. Na próżno: wciąż napływały. Parking był ciemny i jakby zaczarowany przez pogłos silników. Tej nocy strzegł go Strona 8 turecki imigrant imieniem Ismail. Pozdrowił Diaza skinieniem ręki. Kiedy się uśmiechnął, końce jego ciemnych wąsików uniosły się w górę. Díaz pozdrowił go również, otwierając tylne drzwi furgonetki. Ismail widział, jak Annek kuli swe ciało, wsiadając do samochodu, i jak stopniowo niknie ono w mroku koloru ochry: plecy, zarys bioder, pośladki, długie nogi, jeden pluszowy but, potem drugi. Drzwi zamknęły się, furgonetka ruszyła w kierunku wyjazdu, zniknęła w oddali. Hotel Vienna Marriott znajdował się przy Ringu, kilka przecznic od artystycznego kompleksu Museumsquartier, przejazd był szybki i bezpieczny. Ismail nie miał więc powodów do podejrzeń, że mogłoby stać się coś złego lub też innego niż zwykle. Nie przypuszczał, że po raz ostatni widział Annek Hollech żywą. Strona 9 Część pierwsza KOLORY PALETY Biel, czerwień, błękit, fiolet, beż, zieleń, żółć i czerń to podstawowe kolory palety malarstwa uprawianego na ciele człowieka. Traktat o malarstwie hiperdramatycznym BRUNO VAN TYSCH Jak miło byłoby przedostać się do Domu po Drugiej Stronie Lustra. CARROLL (O tym, co Alicja odkryła po Drugiej Stronie Lustra, przeł. Maciej Słomczyński) Strona 10 KLARA JUŻ od dwóch godzin stała pokryta białą tytanową farbą, gdy Gertrude zeszła na dół z panią, która chciała ją obejrzeć. Kątem oka dostrzegła okulary słoneczne, kapelusz przybrany kwiatami i szaroperłowy kostium. Kobieta wyglądała na ważną klientkę. Prowadziła z Gertrude rozmowę, jednocześnie taksując Klarę wzrokiem. - Czy wiesz, że Roni i ja dwa lata temu kupiliśmy Bassana? - Silny akcent argentyński. - Nazywał się Kobieta trzymająca słońce. Roniemu spodobał się blask ramion i brzucha. Ale ja mu na to mówię: „Roni, na miłość boską, mamy tyle obrazów, gdzie pomieścimy jeszcze jeden?”. A Roni odpowiada: „Nie jest ich znowu tak wiele. Ja się nie skarżę, gdy ty rozstawiasz po całym domu te swoje drobiazgi”. - Śmiechy. - I wiesz, co zrobiliśmy w końcu z obrazem? Podarowaliśmy go Anne. - Świetnie. Kobieta zdjęła okulary i nachyliła się. - Gdzie jest podpis?... A, na udzie... Piękny... O czym to ja mówiłam? - Że podarowałaś obraz Anne. - A tak. Anne i Louis byli zachwyceni, znasz ich. Anne chciała się dowiedzieć, jak wysoka będzie opłata za utrzymanie. Powiedziałam jej: „Nie przejmujcie się tym, to my będziemy płacić. To prezent, jaki chcemy wam zrobić”. Potem spytałam obraz, czy będzie miał coś przeciwko wyjazdowi do Paryża z moją córką. Powiedział, że nie. - Zakupiony obraz nie ma prawa mieć żadnych problemów, gdy musi towarzyszyć swojemu właścicielowi, niezależnie od miejsca przeznaczenia - oświadczyła Gertrude. - Ale ja lubię zachowywać się w stosunku do nich delikatnie... Ten jest naprawdę piękny. - Jej wibrujący argentyński sposób wymawiania niektórych spółgłosek przywoływał na myśl wyładowania elektryczne. - Przypomnij mi, jak się nazywa?... - Dziewczyna przed lustrem. - Piękny, bardzo piękny... Pozwolisz, Gertrude, że wezmę jeden katalog. - Weź, ile zechcesz. Klara pozostała w bezruchu, gdy wyszły. „Piękny, piękny, bardzo piękny, ale mnie nie kupisz. To się czuje na kilometr”. Wiedziała, że nie powinna się rozpraszać, gdy pozostaje w stanie całkowitego Spokoju, ale nie umiała temu zapobiec. Martwiło ją, że nikt jej nie kupuje. Czego brakowało Dziewczynie przed lustrem? Nie wiedziała. Ten olej nie był niczym nadzwyczajnym, ale już ją raz kupili, gdy była o wiele słabszym obrazem. Pozowała, stojąc, całkowicie naga. Prawą rękę trzymała na wzgórku łonowym, a lewą na biodrze. Nogi miała lekko rozstawione, od góry do dołu pokrywały ją różne odcienie białej farby. Włosy stanowiły zwartą masę w kolorze głębokiej bieli, podczas gdy ciało podkreślały błyszczące i Strona 11 czyste tony. Przed nią wznosiło się prostokątne lustro prawie dwumetrowej wysokości, umocowane w podłodze, bez ramy. I to wszystko. Kosztowała dwa tysiące pięćset euro, a miesięczna opłata za utrzymanie wynosiła trzysta euro, co było ceną dostępną dla kieszeni przeciętnego kolekcjonera. Alex Bassan zapewnił ją, że szybko się sprzeda, ale już od prawie miesiąca wystawiała ją galeria GS przy ulicy Velazqueza w Madrycie i nikt jeszcze nie złożył poważnej oferty. Była środa, dwudziesty pierwszy czerwca 2006 roku, a umowa między malarzem i GS wygasała za tydzień. Jeżeli nic się nie wydarzy do tej pory, Bassan wycofa ją i Klara będzie musiała czekać, aż inny artysta zechce na niej namalować obraz. Ale zanim to nastąpi, skąd weźmie pieniądze? W naturze, bez nałożonych farb, Klara Reyes miała lekko falujące, jasnoplatynowe włosy do ramion, niebieskie oczy, wystające kości policzkowe. Nieco złośliwą, choć naiwną twarz i wdzięczną, pozornie delikatną figurę, czemu przeczyła zaskakująca wytrzymałość fizyczna. Aby dalej zachować taką formę, potrzebowała pieniędzy. Kupiła strych o białych ścianach przy Augusto Figueroa i zainstalowała w salonie tatami, lustra oraz sprzęt do ćwiczeń. Uprawiała pływanie w dni, kiedy galerie były zamknięte i kiedy nie malowano na niej obrazów. Co miesiąc chodziła do salonu kosmetycznego. Jadała dietetyczne potrawy i kontrolowała sylwetkę dzięki elektronicznym czujnikom wagi. Codziennie nakładała trzy rodzaje kremów, aby zachować delikatną i jędrną skórę, jaką powinny odznaczać się płótna malarskie. Kazała sobie wypalić dwie małe brodawki na tułowiu i usunąć bliznę z lewego kolana. Dzięki odpowiedniej kuracji, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, wywołała brak miesiączki, a potrzeby fizjologiczne regulowała za pomocą leków. Poddała się całkowitej i trwałej depilacji, usuwając również brwi. Zachowała tylko włosy na głowie. Brwi i owłosienie łonowe są łatwe do namalowania, jeżeli artysta tego potrzebuje, ale odrastają powoli. Nie chodziło tu o kaprys, lecz o pracę. Bycie płótnem malarskim wymagało dużych nakładów, a pieniądze zarabiała, jedynie będąc obrazem. Zaskakujący paradoks, który potwierdzał, że van Tysch, największy spośród wielkich, miał rację, twierdząc, że sztuka to nic innego, jak tylko pieniądze. Tamten rok nie był, mimo wszystko, nieudany. Właścicielka pewnej katalońskiej firmy kupiła ją na Boże Narodzenie jako Truskawkę Vicky Lledó. Vicky miała bardzo wierną klientelę i świetnie sprzedawała swoje prace. Przy tym obrazie pracowała w parze z Yoli Ribó: obie siedziały na postumencie pomalowane na ostre kolory. Splecione ramionami i nogami, trzymały w zębach plastikową, czerwoną truskawkę. To była łatwa poza, chociaż musiały codziennie stosować środek w sprayu zmniejszający wydzielanie śliny („wyobraź sobie śliniący się obraz, mało estetyczne” - powiedziała Vicky). Gdy jesteś przyzwyczajona, Strona 12 wytrzymanie z plastikową truskawką w ustach przez sześć godzin dziennie wydaje się czymś najłatwiejszym na świecie. Hiperdramatyzm ukazał idealne zespolenie z Yoli: dzieliły truskawkę, oddech, spojrzenie i dotyk jak prawdziwe kochanki. Vicky podpisała je w kształcie delty - litera V i pozioma litera L, obie w kolorze czerwieni. Spędziły miesiąc w domu właścicielki firmy, po czym zostały wymienione. I szukanie pracy rozpoczęło się na nowo. W marcu Klara zastąpiła pewną Francuzkę w obrazie portugalskiego malarza Gamaio, wystawionym na wolnym powietrzu w Marbelli. W kwietniu wymieniła Queti Cabildos w Płynnym żywiole II Jaume Oreste’a, nowym obrazie eksponowanym na otwartej przestrzeni w La Moraleja. Jeżeli jednak nie jesteś oryginalną modelką, honoraria nie są zbyt wysokie. I wreszcie, w maju, dostała wspaniałą wiadomość. Zadzwonił do niej Alex Bassan. Chciał namalować na niej oryginał. „Alex, spadasz mi z nieba”, pomyślała. Choć niezbyt systematyczny, jako artysta dobrze się sprzedawał. Przed laty dwukrotnie malował Klarę jako oryginał, była więc przyzwyczajona do jego metod pracy. W mgnieniu oka przyjęła ofertę. Pojawiła się w Barcelonie na początku maja i zainstalowała w dwupoziomowym apartamencie, gdzie Bassan mieszkał i pracował, niedaleko La Diagonal. Klara spała w pracowni na jednym z trzech składanych łóżek; na pozostałych zaś dziewczynka z Bułgarii (a może Rumunii), w wieku jedenastu lub dwunastu lat, która służyła Bassanowi w wolnych chwilach za szkicownik, oraz drugi szkicownik o imieniu Gabriel, którego malarz nazywał Nieszczęściem, ponieważ po raz pierwszy pracował z nim przy tworzeniu obrazu pod takim właśnie tytułem. Nieszczęście był chudziutki i uległy. Na górnym piętrze mieszkał Bassan z żoną. Gdy Klara pracowała, dziewczynka przechadzała się po pracowni jak widmo, trzymając w ramionach jedną z tych japońskich elektronicznych lalek, które trzeba karmić, wychowywać i uczyć, naciskając guziki. Ten przedmiot był jedynym, z jakim Klara widziała ją podczas dwóch tygodni spędzonych w domu Bassana. Zupełnie jakby dziewczynka pojawiła się tam bez bagażu i bez ubrania. Co do Nieszczęścia, to ograniczał się do przychodzenia i wychodzenia. Podejrzewała, że współpracował jednocześnie z kilkoma barcelońskimi artystami. Bassan przygotował wstępne szkice przed przybyciem Klary. Posłużyła mu do tego Amerykanka o imieniu Carrie. Pokazał jej zdjęcia: Carrie stojąca, Carrie na pointach, Carrie klęcząca, zawsze przed lustrem ustawianym w różnych odległościach. Ale nie był zadowolony z wyniku. Przez pierwsze dni używał Klary bez lustra. Pomalował ją na biało i czarno, robiąc szkice farbą w aerozolu. Badał rezultaty, oświetlając ją na ciemnym tle. Pokrył jej włosy utrwalaczem i zostawił ją na kilka godzin stojącą na jednej nodze. - Czego ty właściwie szukasz, Alex? - pytała Klara. Strona 13 Bassan był wielkim, krzepkim mężczyzną o wyglądzie drwala. Spod rozchylającego się szlafroka wyłaniał się owłosiony tors. Malował tak, jak mówił: impulsywnie. Czasami jego grube palce drapały Klarę, gdy szkicował ją w delikatnym miejscu. - Czego szukam? Dobre pytanie, moja droga Klaro. A cholera to wie. Mam lustro. Mam ciebie. Chcę zrobić coś prostego, naturalnego, w kolorach podstawowych, może w gamie ostrych bieli. Pragnę uzyskać pewną ekspresję. Nie wiem... Chodzi mi o to, żebyś była w obrazie szczera, otwarta, nieskomplikowana... Szczerość, oto właściwe słowo. Nauczyć się siebie poznawać, przeniknąć przez lustro, sprawdzić, jak żyje się w tym świecie... Klara nie rozumiała ani jednego słowa, ale to samo zdarzało się jej i z innymi malarzami. Nie spędzało jej to snu z powiek: ona była obrazem, a nie krytykiem sztuki. Jej praca polegała na pozwoleniu, aby malarz wyraził nią to, co powstało w jego głowie, a nie na rozumieniu jego pomysłów. Poza tym ślepo ufała Bassanowi. Z nim wszystko pojawiało się znienacka: odkrycie było dziełem przypadku. Kiedy to następowało, z radości chciało jej się skakać. Pewnego dnia, w połowie drugiego tygodnia, Bassan położył lustro na podłodze pracowni i polecił, aby przycupnęła naga nad taflą i zaczęła się w siebie wpatrywać. Minęło kilka godzin. Skulona nad lustrem Klara widziała, jak pokrywa się ono parą. - Czy wpatrywanie się w siebie sprawia ci przyjemność? - zapytał nagle malarz. - Tak. - Dlaczego? - Myślę, że jestem atrakcyjna. - Powiedz pierwsze słowo, jakie przychodzi ci do głowy. No już, nie zastanawiaj się. Powiedz, co to jest. - Pępek - odpowiedziała Klara. - Czyjś pępek? - Nie c z y j ś pępek. Mój pępek. - Myślałaś o swoim pępku? - Aha. Właśnie w tej chwili. Właśnie na niego patrzę. - I co myślałaś o swoim pępku? Że jest ładny, brzydki? - Myślałam, że to niesamowite mieć dziurę w brzuchu. Czy to nie jest dziwne? Bassan pozostawał w bezruchu (co u niego oznaczało, że myśli). W końcu klepnął się po udach (co oznaczało, że w końcu wymyślił): - Pępek, pępek... Dziura... Początek świata i życia... Już mam. Wstań. Prawą ręką zakryj wzgórek łonowy, ale kciuk ma być skierowany lekko w górę. Pokaż... Tak... Nie, nieco Strona 14 bardziej... Tak... Ma pokazywać twój pępek jakby z ukosa... Wykończenie dzieła okazało się bardzo proste. Bassan ustawił ją stojącą, ramiona i nogi lekko rozchylone, prawa ręka na wzgórku i kciuk uniesiony w górę łagodniej, niż miało być początkowo. Wymieszał biel cynkową i pokrył nią Klarę całkowicie, włączając w to „skazy naturalne” (rysy twarzy, sutki, brodawki, pępek, narządy płciowe i szczelinę między pośladkami). Miejsca najjaśniejsze pokrył bielą ołowiową, następnie kilkoma pociągnięciami pędzla nałożył biel tytanową. Zagruntował i zwinął jej włosy w masę jednolitej bieli, w taki sposób, aby przylegała do głowy. Na pomalowanej twarzy zaznaczył stożkowatym pędzlem prosty zarys: brwi, rzęsy i usta w kolorze stonowanego bielą neapolitańskiego brązu. Postawił przed Klarą umocowane w podłodze lustro, odbijające całą jej postać. Oświetlił ją punktami halogenowymi, umieszczonymi na dwóch równoległych metalowych prętach. W silnym świetle olej połyskiwał na skórze. Dwudziestego drugiego maja wytatuował podpis na lewym udzie: duże B i dwa małe s. „Bss”. „To brzmi jak delikatny gwizd - pomyślała - jak brzęczenie osy”. - Myślę, że najlepiej będzie spróbować w Madrycie - oświadczył Bassan. - Otrzymałem interesującą propozycję od GS. Bassan osobiście przygotował katalog wystawy, co, jak uważał, jest ważniejsze od samych obrazów. Twierdził, że „dzisiaj malarze nie tworzą obrazów, tylko katalogi”. Kiedy w końcu maja dostarczono mu pierwsze egzemplarze z drukarni, przesłał Klarze jeden katalog pocztą. Biały satynowany kartonik z fotografią pomalowanej twarzy Klary na pierwszej stronie prezentował się wspaniale. W środku napisano złotymi literami: „Malarz Alex Bassan i galeria GS mają przyjemność...”. Bassan skomentował to wybornie jednym ze swych impulsywnych zdań: „wygląda jak zaproszenie na pierwszą komunię elfa”. Wernisaż miał miejsce w czwartek pierwszego czerwca 2006, w GS w Madrycie, o ósmej wieczorem. Gertrude pokryła koszty napojów. Drinki piło się w holu, po czym goście schodzili na dół, aby popatrzeć na Klarę, ustawioną w maleńkiej salce. Przed nią wznosiło się lustro, bez ramy ani podstawy, utrzymujące się idealnie w pionie, jakby za sprawą magii. Z tyłu, na białej ścianie, wisiała tabliczka: „Alex Bassan. Dziewczyna przed lustrem. Olej na dwudziestoczteroletniej dziewczynie, z lustrem odbijającym całe ciało i oświetleniem. 195 x 35 x 88 cm”. Pod tabliczką umieszczono konsolę z katalogami. Nie było podium ani żadnych sznurów zabezpieczających: Klara stała na czystej i białej podłodze, błyszczącej jak lustro i jak ona sama. Pokój był bardzo mały i kiedy wypełnił się ludźmi, bała się, że ktoś nadepnie jej na nogę. W rogu wisiała na ścianie biała gaśnica. „Przynajmniej w razie pożaru mam szansę nie spłonąć” - pomyślała. Strona 15 Wysłuchiwała pochwał ekspertów. Były też głosy krytyczne. Oczywiście nie dotyczyły samej Klary, tylko dzieła. Oglądano jednak jej ciało: jej uda, jej pośladki, jej piersi, jej nieruchomą twarz. Uwagę zwracało też lustro. Poza jednym wyjątkiem. W pewnym momencie dostrzegła kątem oka zbliżającą się w kierunku jej lewego ucha sylwetkę i usłyszała obsceniczną uwagę. Była do tego przyzwyczajona i nawet nie mrugnęła. Często na wystawach sztuki hiperdramatycznej pojawiał się ktoś nienormalny, kogo nie interesowało dzieło, a jedynie naga kobieta. Sądząc po oddechu, facet był pijany. Stał dłuższą chwilę z boku, wpatrując się w nią. Klara obawiała się, że będzie próbował jej dotknąć, a nie było przy niej strażnika. Ale mężczyzna zaraz odszedł. Gdyby czegoś próbował, musiałaby wyjść ze stanu Spokoju i ostrzec go słownie. Gdyby to nie pomogło i facet dalej próbował, nie miałaby innego wyjścia, jak tylko zadać mu kolanem cios w jądra. Nie byłby to pierwszy raz, gdy musiała przestać na chwilę być obrazem i bronić się przed nieopanowanym widzem. Sztuka HD wyzwalała silne i niepohamowane namiętności, a obrazy kobiece, przy których nie znajdowała się ochrona, szybko uczyły się radzić sobie same. Dziewczynę przed lustrem można było z łatwością umieścić w każdym większym salonie. Procent, jaki otrzymałaby od sprzedaży i wynajęcia, dodany do pieniędzy, które dostała za współpracę z artystą, zabezpieczyłby ją na resztę lata. Ale nikt jej nie kupował. - Klara. Nabrała powietrza, słysząc głos Gertrude dobiegający od strony schodów. - Klara, już wpół do drugiej. Zamykam. Przejście ze stanu Spokoju do świata żywych wymagało pewnego wysiłku. Poruszyła szczęką, przełknęła ślinę, zamrugała (w oczach zachował się obraz dwóch kamei jej twarzy uformowany przez światło i czas), wyciągnęła ramiona i zaczęła uderzać stopami o podłogę. Jedna z nóg zdrętwiała. Pomasowała szyję. Farba olejna naciągnęła skórę. - Chcą z tobą porozmawiać dwaj panowie - dorzuciła Gertrude. - Są w moim gabinecie. Przerwała ćwiczenia i spojrzała na właścicielkę galerii. Gertrude stała u szczytu schodów. Jej twarz o zielonych oczach i karminowych ustach jak zawsze nic nie wyrażała. Była kobietą dojrzałą. Wysoka, albinoska, przypominała olśniewający bielą Mont Blanc. Gdyby położyła się na śniegu, widać by było jedynie parę migdałowych szmaragdów i uszminkowane usta. Lubiła nosić białe tuniki. Mówiła tak, jakby przesłuchiwała jeńca wojennego na torturach. „Jestem Niemką, ale od kilku lat mieszkam w Madrycie” - wyjaśniła, Strona 16 gdy się poznały. Słowo „Madryt” wymawiała jak robot z filmów klasy B. „G.S. to inicjały mojego imienia i nazwiska”. Powiedziała wtedy, jak się nazywa, ale Klara nigdy nie miała pamięci do nazwisk. „Bardzo mi przyjemnie” - rzekła Klara i w odpowiedzi otrzymała uśmiech. Bassan cenił ją jako właścicielkę galerii i twierdził, że dobrała sobie starannie klientelę kolekcjonerów sztuki hiperdramatycznej. Klara nie miała okazji tego zauważyć. Za to przekonała się, że Gertrude jest szorstka i traktuje obrazy z pogardą. Może była bardziej uprzejma w stosunku do malarzy. Do tego miała manię czystości. Nie pozwalała korzystać z łazienki, żeby nałożyć farbę lub przebrać się po pracy. Powiadała, że miejsce farby jest na skórze obrazów i że ona nie chce jej widzieć nigdzie indziej. Pierwszego dnia wskazała jej mały pokoik na poddaszu w głębi galerii i oświadczyła, że jest on bardzo wygodny. Każdego dnia Klara szła do tej klitki, wkładała porowaty trykot i czepek z farbą, nasycone przygotowanymi przez Bassana farbami, po czym czekała prawie godzinę, aby utrwaliły się na skórze. Zdejmowała trykot i czepek i naga, połyskująca bielą, schodziła na dół. Przybierała tam pozycję i wyraz twarzy, ustalone przez malarza. Kiedy galerię zamykano, nie miała wyboru. Musiała wracać do domu, ukrywając pomalowane ciało pod dresem, a białe włosy pod śmiesznym beretem. Zmywała tylko farbę z twarzy. Nie było przyjemnie prowadzić samochód ze skórą napiętą pod farbą olejną. - Dwaj panowie? - Odchrząknęła, żeby odzyskać mowę. - Czego chcą? - Skąd mogę wiedzieć. Czekają u mnie w gabinecie. - Czy byli na dole, aby obejrzeć dzieło? - Często nie zdawała sobie sprawy, ile osób ją oglądało. - Dzisiaj na pewno nie. Pytali o Klarę Reyes. Nie wspominali o żadnym obrazie. Widząc, że Klara się zastanawia, Gertrude dodała: - Myślę, że nie pójdziesz do nich w takim stanie. Możesz włożyć jeden ze szlafroków, które są na strychu. Tylko niczego nie dotykaj. W moim gabinecie nie chcę żadnych plam z farby. Dwaj mężczyźni czekali na nią, stojąc i przeglądając katalogi wydrukowane na satynowym papierze. Były to katalogi prac, w jakich uczestniczyła. Rozpoznała Czułość Vicky, Horyzontal III Gutierreza Reguera i A wilk tymczasem umiera z głodu Georges’a Chalboux. Ilustracje ukazywały jej nagie lub półnagie ciało pokryte różnokolorowymi farbami. Był tam również katalog Dziewczyny przed lustrem. Jeden z mężczyzn rzucał katalogi na stół, pokazawszy je najpierw swemu towarzyszowi. Wyglądało to tak, jakby je przeliczali. Mieli na sobie drogie garnitury i byli najprawdopodobniej cudzoziemcami. Strona 17 Uświadomiwszy to sobie, poczuła, jak serce zaczyna jej mocniej bić. Jeżeli przyjechali do niej z daleka, to być może oznaczało to, że naprawdę są nią zainteresowani. „Ale uspokój się, przecież jeszcze nie wiesz, co ci zaproponują”. Podsunęli jej krzesło. Gdy siadała, szlafrok rozchylił się od wewnątrz jak płatek kwiatu, a noga pokryta bielą tytanową i ołowiową odsłoniła się do połowy uda. Skrzyżowała ręce ma brzuchu i zastygła w pozie grzecznej dziewczynki. - A więc? - spytała. Mężczyźni nie usiedli. Mówił tylko jeden z nich. Jego hiszpański roił się od błędów, ale był zrozumiały. Klarze nie udało się rozpoznać akcentu. - Pani Klara Reyes? - Aha. Mężczyzna wyjął coś z teczki: było to curriculum, jakie Klara wysyłała najpoważniejszym artystom w Europie i Ameryce. Czuła, że serce zaczyna jej bić jeszcze szybciej. - Dwadzieścia cztery lata - czytał na głos mężczyzna - sto siedemdziesiąt pięć centymetrów wzrostu, osiemdziesiąt pięć w biuście, pięćdziesiąt pięć w talii, osiemdziesiąt osiem w biodrach, włosy naturalny blond, oczy błękitne w odcieniu zieleni, wydepilowana, skóra bez skaz, jędrna i gładka, podpisana cztery razy... Zgadza się? - Tak. Mężczyzna czytał dalej. - Studiowała sztukę HD i technikę płócien w Barcelonie u Cuineta i sztukę młodocianych we Frankfurcie u Wedekinda. Również we Florencji u Ferruciolego, czy to się zgadza? - To znaczy, u Ferruciolego byłam tylko tydzień. Nie chciała niczego ukrywać, ponieważ potem mogły pojawić się kłopotliwe pytania. - Malowali ją artyści hiszpańscy i zagraniczni. Czy mówi pani po angielsku? - Aha, doskonale. - Uprawiała sztukę we wnętrzach i na zewnątrz. Co robi pani lepiej? - Obydwie rzeczy. Mogę być dziełem w instalacji wewnętrznej, jak i zewnętrznej, sezonowej, a nawet stałej, to zależy oczywiście od stroju. Chociaż mogę pozować nago w instalacji na zewnątrz przy odpowiednim zabezpie... - Przejrzeliśmy inne pani prace. Podobają się nam - przerwał mężczyzna. - Bardzo dziękuję. Nie zeszliście panowie, aby zobaczyć Dziewczynę przed lustrem? Ten Bassan naprawdę robi wrażenie, nie mówię tego, bo jestem tym obrazem, ale... Strona 18 - Pracowała pani również przy obrazach ruchomych obydwu klas: „akcjach” i „spotkaniach” - mężczyzna ponownie jej przerwał. - Czy były one interaktywne? - Aha, w kilku przypadkach. - Zakupiono panią jako któryś z nich? - Jako prawie wszystkie. - Dobrze. - Mężczyzna uśmiechnął się i popatrzył na papiery, jakby przyczyna uśmiechu znajdowała się właśnie tam. - To jest życiorys przygotowany pod kątem reklamy. A teraz chciałbym usłyszeć prywatny. - Co pan ma na myśli? - Chodzi o pani pełne życie zawodowe, takie, jakiego nie może pani umieścić w katalogu. Na przykład: czy była pani kiedyś ozdobą, ruchomym obiektem, sprzętem? - Nigdy nie byłam przedmiotem rzemieślniczym - odpowiedziała Klara. To była prawda, chociaż nie wiedziała, czy mężczyzna jej wierzy. A że zdanie zabrzmiało nieco chełpliwie, więc dodała: - W Hiszpanii nie przyjęła się jeszcze moda na kupowanie ludzkich ozdób i sprzętów. - A art-szoki? Nie odpowiedziała od razu. Wyprostowawszy się na krześle (farba olejna zatrzeszczała na pokrytych nią pośladkach), postanowiła wzmóc czujność. - Przepraszam, do czego ma zmierzać to przesłuchanie? - Chcemy się dowiedzieć, czego możemy od pani oczekiwać - odparł ze spokojem mężczyzna. - Uprzedzam, że wolałabym nie uczestniczyć w działaniach nielegalnych. Czekała na reakcję, która nie nastąpiła. Szybko więc dodała: - Chociaż mogłabym rozpatrzyć taką propozycję. Ale musiałabym wiedzieć, co wchodziłoby w grę, gdzie by to było i kim jest artysta, który chce mnie zatrudnić. - Proszę odpowiedzieć. Pomyślała, że nic się nie stanie, jeżeli powie prawdę. W końcu nie była nieletnia, a obydwa art-szoki, do których wtedy ją kupiono, nie należały do najmocniejszych i pokazywano je wyłącznie w prywatnych domach przed dorosłą publicznością. Było jednak pewne, że w obydwu przypadkach przemycono sceny, które być może przekraczały granice tego, co dopuszczalne. Na przykład w 625 + 50 linii Adolfa Bermejo jeden z obrazów odciął głowę żywemu kotu i opryskał krwią plecy Klary. Czy to przestępstwo? Nie miała pewności, ale pytanie było ogólne, więc i ona mogła na nie odpowiedzieć w taki sposób. - Tak, brałam udział w art-szokach. Strona 19 - Splamionych? - Nigdy - zaprzeczyła zdecydowanie. - Ale wydaje mi się, że pracowała pani z Gilbertem Brentano. - Zrobiłam dwa albo trzy art-szoki z Brentanem w ubiegłym roku, ale żaden z nich nie był splamiony. - Czy należała pani do jakiejś spółki zaopatrującej rynek dzieł sztuki w młody materiał? - Pracowałam kilka miesięcy dla The Circle. - Ile miała pani wtedy lat? - Szesnaście. - Co pani tam robiła? - Nic nadzwyczajnego. Ufarbowano mi włosy na czerwono, założono kolczyki i brałam udział w kilku muralach typu Redhair road. - Czy to było pani pierwsze doświadczenie artystyczne? - Aha. - Z tego, co widzę - powiedział mężczyzna - podoba się pani sztuka mocna i niebezpieczna. A nie wygląda pani na twardą i lubiącą ryzyko. Raczej na delikatną. Nie wiedzieć czemu, Klarze spodobał się lekceważący i chłodny ton mężczyzny. Uśmiech wygładził napiętą pod olejną farbą twarz. - W rzeczywistości jestem delikatna. Ale staję się twarda, kiedy mnie malują. Mężczyzna nie zareagował na żart. - Przyjechaliśmy, aby zaproponować pani coś twardego i ryzykownego, najtwardszego i najniebezpieczniejszego w całej pani karierze dzieła sztuki, najważniejszego i najtrudniejszego. Chcemy się upewnić, że będzie się pani nadawać. Poczuła nagle suchość w ustach, nasuwającą na myśl stwardniałą od farby skórę, którą skrywał szlafrok. Serce biło jej jak szalone. Słowa mężczyzny wprawiły ją w podniecenie. Klara uwielbiała sytuacje ekstremalne, pociągała ją ciemna strona. Gdy słyszała: „Nie idź”, ciało samo podrywało się do ruchu, powodowane czystą przyjemnością niewypełniania rozkazu. Jeżeli coś wywoływało w niej strach, jeśli nawet starała się trzymać z daleka, to i tak nigdy nie chciała wycofać się całkowicie. Nie cierpiała instrukcji wydawanych przez zwykłych artystów. Ale gdy malarz, którego podziwiała, prosił, aby popełniła szaleństwo, lubiła ślepo się temu podporządkować. Rodzaj szaleństwa nie grał roli. Obsesyjnie pragnęła się przekonać, na ile byłaby w stanie pozwolić, gdyby sytuacja tego wymagała. Wydawało jej się, że daleko jej jeszcze do górnego pułapu własnych możliwości. Albo do własnego dna. Strona 20 - To brzmi interesująco - powiedziała. Odczekawszy chwilę, mężczyzna dodał: - Naturalnie, musiałaby pani wszystko odłożyć na dłużej niż jeden sezon. - Mogę to zrobić, jeżeli oferta będzie tego warta. - Oferta j e s t tego warta. - A ja mam w to uwierzyć? - Nie chcemy niczego przyspieszać, ani pani, ani my, prawda? - Mężczyzna sięgnął ręką do kieszeni marynarki. Czarny skórzany portfel. Turkusowa wizytówka. - Proszę zadzwonić pod ten numer. Ma pani czas do jutra, do czwartku wieczorem. Obejrzała wizytówkę, zanim wsunęła ją do kieszeni szlafroka: widniał na niej tylko numer telefonu. Mogła to być komórka. Gabinet Gertrude był małym, pomalowanym na biało pokoikiem bez okien. Ale wydało jej się nagłe, że zaczęło padać. Dochodził do niej cichutki szmer, przypominający deszcz. Obaj mężczyźni patrzyli na nią uważnie, jak gdyby czekając na jej reakcję. Powiedziała: - Nie lubię przyjmować ofert, których nie znam. - Pani nie musi nic wiedzieć: pani ma być obrazem. Tylko artyści wiedzą. - Więc proszę mi powiedzieć, który z artystów chce mnie malować? - Nie może się pani tego dowiedzieć. Przełknęła ten oczywisty wyraz lekceważenia. Wiedziała, że facet miał rację. Wielcy malarze nigdy nie ujawniali swojej tożsamości przed rozpoczęciem pracy: w ten sposób utrzymywali w tajemnicy obraz, który mieli zamiar malować. Otworzyły się drzwi i weszła Gertrude. - Przepraszam, muszę wyjść na obiad. Zamykam galerię. - Proszę się nami nie przejmować. Już skończyliśmy. - Mężczyźni zebrali katalogi i w milczeniu opuścili gabinet. Podczas popołudniowej ekspozycji Klara oddychała ciężko. Z powodu nerwów utrzymanie stanu Spokoju okazało się trudniejsze niż zwykle. Ale marzenia pomagały jej pozostawać w bezruchu. W rozmarzeniu można poruszać się, będąc nieruchomym. Czas płynął, a nikt nie schodził, aby ją obejrzeć, lecz tym razem nie zależało jej na tym. Zanurzyła się w świat fantazji. „Najtwardsze i najniebezpieczniejsze. Najważniejsze i najtrudniejsze”. Jej największym pragnieniem było zostać modelką geniusza. Przyszło jej na myśl kilka nazwisk, ale nie odważyła się spekulować. Nie chciała mamić się iluzjami, a potem