Jacek Sobota Jan Ofiarski z trudem przeciskał się przez tłum wyległy na ulice w godzinie szczytu. Myśl o mordzie mającym się za chwilę dokonać nawet przez moment nie zaprzątnęła jego uwagi. Czyż stolarz myśli o wykonywanym przez siebie stole? Albo kominiarz o zapchanym kominie? Nie, zawodowcy nie myślą o wykonywanych przez siebie zawodach. Dlatego tak rzadko spotyka ich zawód w sprawach zawodowych. Jan Ofiarski bez wątpienia był profesjonalistą, toteż bez reszty pochłonęła go myśl o pewnej zimnej jak ryba dziewczynie pozostającej - mimo usiłowań z jego strony - obojętną na zaloty. Dziewczyna była niebieskooka, jasnowłosa, posiadała wspaniałą figurę i nazywała się Zuzanna Wdzięczna. Nazwisko Zuzanny miało dla Jana wydźwięk gorzko-ironiczny, albowiem rzadko spotykał się z tak czarną niewdzięcznością ze strony przedstawicielek płci pięknej. Przy najbliższym kiosku Ofiarski zatrzymał się, by kupić papierosy. Przypadkowo dostrzegł bijący w oczy tłustym drukiem tekst z pierwszej strony "Gazety Wyborczej": DRUGIE POLSKIE WYDANIE "SZATAŃSKICH WERSETÓW"!!! POLSKI TŁUMACZ ZDEKONSPIROWANY!!! WACŁAW NIEZABITOWSKI RANIONY W ULICZNEJ STRZELANINIE PRZEZ FANATYCZNYCH WYZNAWCÓW ALLACHA!!! Ruszył w dalszą drogę. Powoli zbliżał się do celu. Przed księgarnią rozprowadzającą książkę Rushdiego kłębił się tłum protestujących muzułmanów. Policjanci przechadzali się tam i z powrotem, rzucając spod kasków czujne i ostrzegawcze spojrzenia. Ofiarski pomyślał, że całe to zamieszanie sprzyja realizacji jego planów. Zerknął na zegarek. W tym czasie pisarz i felietonista wysokonakładowego dziennika, Jerzy Katowski - mieszkający tuż nad księgarnią - bezskutecznie usiłował sklecić pierwsze zdanie nowego opowiadania. Wreszcie porzucił tę bezproduktywną czynność, by bez reszty poświęcić się leczeniu męczącego go kaca. Katowski, z racji swojej bezkompromisowej twórczości, był człowiekiem powszechnie znienawidzonym. Dlatego upijał się w samotności. Nie lubił tego. Ale im bardziej nie lubił, tym więcej pił. Felietony Katowskiego bezlitośnie obnażały coraz liczniejsze nadużycia przedstawicieli nowych elit, zaś jego opowiadania zawsze miały nietrudny do odczytania klucz. Katowski uwielbiał na przykład nadawać swoim bohaterom znaczące nazwiska. Nazwiska określały postać, determinowały ich los, uwypuklały rys ich charakteru, czasami zaś kalamburowo odnosiły się do nazwisk znanych postaci życia politycznego czy artystycznego. Kilkakrotnie mieszkanie pisarza nawiedzili funkcjonariusze UOP-u, co nasunęło mu parę nowych pomysłów na zjadliwe teksty. Na jego adres często napływały coraz to wymyślniejsze anonimy z czytelnymi groźbami, jednak Katowski nigdy nie traktował ich z należytą powagą. Dochodzące zza okna okrzyki muzułmanów irytowały Katowskiego w coraz większym stopniu. Po raz pierwszy w życiu miał za złe Rushdiemu awanturę z "Szatańskimi wersetami". Żeby zagłuszyć wrzaski, puścił ulubioną płytę - "Cztery pory roku" Vivaldiego. Następnie udał się do kuchni i wyjął z lodówki zmrożone piwo. Terkot domofonu wyrwał go z kontemplacyjnego nastroju. - Kto tam?! - warknął. - Ja w sprawie ogłoszenia. Chodzi o tę posadę... - odezwał się w słuchawce głos Ofiarskiego. - Posadę? A tak. Niech pan wejdzie. Katowski naparł palcem na przycisk. Domofon był zdezelowany i należało napierać całym ciężarem ciała, by uruchomić mechanizm. Ofiarski wszedł do klatki schodowej. Podczas wspinaczki po krętych schodach dopasowywał tłumik do pistoletu. Nieustannie myślał o Zuzannie Wdzięcznej i wdziękach, których mu poskąpiła. Schował dłoń z pistoletem do prawej kieszeni przeciwdeszczowego płaszcza. Pisarz mieszkał na pierwszym piętrze pod numerem 3. Ofiarski zastukał. Na drzwiach nie było wizytówki. - Wejść! - usłyszał. Wszedł. Po mieszkaniu niosły się dźwięki "Czterech pór roku" Vivaldiego. - "Zima" - rozpoznał Ofiarski. - Niechże pan wejdzie, proszę - głos Katowskiego dochodził z jednego z dwóch pokoi. Stamtąd też płynęła muzyka. - Widzę, że zna się pan na muzyce poważnej. - Po prostu lubię Vivaldiego. Ofiarski wszedł do pokoju. Katowski siedział na rozłożystej kanapie. Pokój dosłownie zawalony był książkami. Wznosiły się ich całe zakurzone sterty. Na biurku pod oknem stała maszyna do pisania. - Uwielbiam "Cztery pory roku" - powiedział Katowski. Właśnie kończył piwo. - Ja w związku z ogłoszeniem. Dzwoniłem, byliśmy umówieni na piętnastą. Pan, zdaje się, potrzebuje sekretarza... - Owszem. Ale miał się pan zgłosić o trzeciej, a nie o drugiej... Ofiarski zerknął na zegarek. - Jest dokładnie piętnasta zero dwie - powiedział. Katowski uśmiechnął się. - Cóż... widać na kacu czas płynie wolniej. - To bardzo trzeźwe spostrzeżenie. Zaśmiali się. - Lubi pan piwo? - spytał Katowski. - Wie pan, co symbolizuje zima? - Ofiarski uznał, że pisarz jest w domu sam i przeszedł do sedna sprawy. - Nie rozumiem? - Zima symbolizuje śmierć. Wyjął z kieszeni dłoń z pistoletem i strzelił. Na czole Katowskiego wykwitł niewielki otwór, krew popłynęła cienką strużką. Butelka po piwie bezgłośnie potoczyła się po dywanie. Ofiarski zakrzątnął się po mieszkaniu. Starł odciski palców z klamek. Tuż przed opuszczeniem mieszkania zauważył ślady butów, jakie zostawił na linoleum w przedpokoju. Zdjął buty, następnie przetarł szmatą linoleum. Przed oczami stała mu jak żywa postać Zuzanny Wdzięcznej. Postanowił ją odwiedzić. Już miał wyjść, kiedy zupełnie nieoczekiwanie budynkiem wstrząsnęła potężna eksplozja. To był krótki moment i już po chwili wszystko umilkło. Ofiarski zerwał się z podłogi i pobiegł do okna. To musiało być złudzenie. Na zewnątrz panował niczym nie zmącony spokój. Nawet demonstracja muzułmanów zdążyła już się rozproszyć. Po raz ostatni rozejrzał się po pokoju. Martwy pisarz wpatrywał się szklistymi oczyma w punkt na ścianie. Gramofon wydał z siebie ostatnie akordy muzyki Vivaldiego, po czym wyłączył się automatycznie. Ofiarski wyszedł. Godzinę po tym pukał do drzwi kawalerki Zuzanny Wdzięcznej. Duszę miał na ramieniu, ponieważ ostatnio spotkał się tu z chłodnym przyjęciem i nader gwałtowną odprawą. "Może jej chodzi o pieniądze?" - myślał gorączkowo. Zaraz przypomniał mu się aforyzm Orwella: "Kobieta żywi wobec pieniędzy jakieś mistyczne uczucie. W umyśle kobiety dobro i zło oznaczają po prostu pieniądze i brak pieniędzy". "Zasypię ją pieniędzmi" - postanowił. Drzwi otworzyły się z piskiem wysłużonych zawiasów. Przed Ofiarskim stała piękna Zuzanna. Piękniejsza nawet niż zwykle. Może miała dobry dzień? Albo zmieniła uczesanie? - Wejdź - powiedziała chropawym głosem. Chropawość jej głosu pociągała Jana najbardziej. Była niczym skaza czyniąca z monet i znaczków białe kruki. - Niedługo będę miał pieniądze - powiedział Ofiarski w nadziei, że trafił w dziesiątkę. - Co z tego? - Zuzanna wzruszyła ramionami i powróciła do smażenia jajecznicy z dwóch jaj. "Chyba jednak nie chodzi jej o pieniądze" - zdecydował w myślach Jan i od razu poczuł się lepiej. Bo choć był mordercą i uchodził za zimnego drania, to w głębi duszy pozostał niepoprawnym romantykiem. Kiedyś, jeszcze w czasach mrocznego komunizmu, był Ofiarski obiecującym bojownikiem o wolność i demokrację. Wtedy wszystko było jasne jak słońce i prostsze od drutu. Potem nagle świat stanął na głowie. Ludzie, których szanował, ześwinili się, przyjaciele stanęli po przeciwnych stronach na nowo wzniesionych barykad. Demokracja i nierozłączny z nią relatywizm poglądów, postaw i idei zabiły coś istotnego w duszy Jana Ofiarskiego. Zrozumiał, że wszystkie prawa moralne i etyczne nakazy są względne, że nie istnieje nic do końca stałego i niepodważalnego. W niedługi czas potem doszedł do wniosku, że mordowanie jest równie dobrym zajęciem jak każde inne. Stał się jednym z polskich prekursorów tego trudnego rzemiosła. - Kocham cię - rzekł Ofiarski. Była pierwszą dziewczyną, której to powiedział. - Zjesz jajecznicę? - spytała Zuzanna. - Nie jestem głodny. Jestem zakochany. - Mogę cię nakarmić, ale lecz się sam. Zuzanna nałożyła na talerz pół porcji i postawiła przed Janem. Sama jadła z patelni. - Ty mnie nie kochasz - stwierdził Jan. - Nie bądź nudny - westchnęła ciężko Zuzanna. Wstała na moment od stołu, by włączyć radio. Nadawano "Cztery pory roku" Vivaldiego. - "Zima" - szepnął Jan. - Przecież dopiero co zaczęła się jesień - Zuzanna wyjrzała przez okno, jakby w poszukiwaniu śniegu. "Wczoraj mnie wyrzuciła" - myślał Ofiarski. - "Dziś okazuje mi obojętność. Postęp to, czy regres?" Zuzanna skończyła swoją porcję. Jan nawet nie zaczął. - Dlaczego nie jesz? Zmarnuje się - powiedziała Zuzanna. "Regres" - zdecydował w duchu i poczuł jak ogarnia go rozpacz. - Pójdę już - odezwał się do niej. Zuzanna wzruszyła ramionami i zapaliła papierosa. Jan postanowił, że urżnie się do nieprzytomności w pierwszej napotkanej knajpie. Przed domem Zuzanny siedziała na brudnym kocu Rumunka w łachmanach z umorusanym dzieciakiem w ramionach. Na jej kolanach leżał karton, na którym napisane było niegramatyczną polszczyzną, że kobieta i dziecko pochodzą z Rumunii i bardzo, ale to bardzo potrzebują pieniędzy. Jan pomyślał, że złachmanieni Rumuni na ulicach polskich miast to jeden wielki żywy wyrzut sumienia. "Ciekawe, czy oni sami miewają wyrzuty sumienia?" - pomyślał. Potem już nie myślał. Urżnął się w knajpie "Pod Ogórkiem". Barman, łysy facet o pooranej twarzy, nieustannie puszczał magnetofonowe nagranie z "Czterema porami roku" i podawał klientom do wódki kiszone ogórki. Po trzeciej setce do Ofiarskiego przysiadł się niewielki, rachitycznie zbudowany mężczyzna. Przypominał pożółkłe źdźbło trawy nieustannie przyginane do ziemi huraganowym wiatrem. - Źdźbło jestem - przedstawił się nieznajomy. Od tej pory pili razem, prześcigając się we wznoszeniu nonsensownych toastów. Nie trwało to długo. Źdźbło okazał się człowiekiem niezwykle podatnym na wpływ alkoholu. Po drugiej wspólnej kolejce zaśpiewał w rytm "Czterech pór roku" popularną piosenkę "Wlazł kotek", czym wprawił barmana w podziw i osłupienie. Po następnych dwóch setkach Źdźbło znalazł się pod stołem. Już stamtąd nie wyszedł. - Pan chyba musi kochać Vivaldiego - powiedział Ofiarski do barmana. - A kto to taki? - Facet, którego muzykę nieustannie pan puszcza. - Muszę to sobie zapamiętać - mruknął barman i zaraz zaproponował: - Może ogóreczka? - Nie, dzięki. Do Ofiarskiego przysiadła się młodociana prostytutka. Wyglądała jak kwiat, który uwiądł przed rozkwitnięciem. - Założę się, że twój penis ściąga pioruny podczas burzy - powiedziała głosem słodkim jak cukierek. - Nie zbliżaj się do mnie bez piorunochronu, dziewczyno - ostrzegł Ofiarski. - Pewnie go nie masz, co? - Chodźmy do mnie. Poszukam w szufladzie. - Kiedy jestem zakochany. - Mam nadzieję, że nie we mnie. To jak, idziemy? - Idziemy. Jestem ciekaw twojej szuflady. Po drodze prostytutka wciągnęła Jana do pobliskiej bramy i usiłowała go obrabować. Znalazła tylko pistolet. - Ja... nie wiedziałam... Ja tak tylko - powiedziała drżącym z przejęcia głosem i uciekła przerażona. Zaczął kropić deszcz. Ofiarskiemu wydawało się, że kropi w rytm "Czterech pór roku". Obudził się nad ranem w tej samej bramie. Było mu zimno. Miał kaca. Był wściekły. Postanowił, że zaraz po odbiorze pieniędzy raz jeszcze odwiedzi Zuzannę. Wóz albo przewóz - zadecydował. Podły nastrój zawsze skłaniał go do podejmowania decyzji ostatecznych. Ulice zapełniały się spieszącymi do pracy ludźmi. - Rodacy! - mruknął ze złością. W umówionej kawiarni czekał na Jana człowiek w przeciwsłonecznych okularach. Od ponad tygodnie słońce nawet na moment nie wyjrzało zza gęstej zasłony chmur. - Zlecenie wykonane - powiedział Ofiarski przysiadając się do stolika. - Nie mamy potwierdzenia - odparł nieznajomy. Jadł kremówkę. - Jak to? A gazety?! - zirytował się Jan. - Gazety milczą jak zaklęte. - Może popołudniówki... - Poczekamy zatem do popołudnia. "Żebym tylko nie wyszedł na tym jak Zabłocki na mydle" - pomyślał Ofiarski, trochę zaniepokojony takim obrotem sprawy. - Mam nadzieję, że nie sfuszerował pan tego zlecenia. Pan Zabłocki byłby niepocieszony - nieznajomy zawiesił głos. - Zabłocki? - Pański zleceniodawca - wyjaśnił nieznajomy. Jan przysiągłby, że jego zleceniodawca nosił zupełnie inne nazwisko. Ale nie miało to większego znaczenia - nazwisko z pewnością i tak było fałszywe. - Jak się skontaktujemy? Znowu tutaj? - spytał Jan. - Nie. To byłoby zbyt ryzykowne. Nigdy nie powtarza się dwukrotnie tego samego rozwiązania. Proszę zadzwonić pod ten numer - nieznajomy napisał kilka cyfr na serwetce. - Kiedy ktoś się odezwie, proszę powiedzieć, że chce pan rozmawiać z Mydłem. - Pan nazywa się Mydło? - Powiedzmy. Aha... to również jest rozwiązanie jednorazowe. Jutro nikogo pan już nie zastanie pod tym numerem. Jutro to my pana poszukamy. Nieznajomy wstał i odszedł pogwizdując pod nosem "Cztery pory roku". Przed domem Zuzanny kłębił się pstrokaty tłumek gapiów. Właśnie odjeżdżała karetka pogotowia. Odjeżdżała bez sygnałów. Policyjna nyska pozostała na miejscu. - Co się stało? - spytał Jan najbliższego gapia. - Jakaś wariatka. Powiesiła się. Podobno napisała coś o samotności i braku miłości... Żebym to ja miał tylko takie problemy. - Na którym piętrze mieszkała? Młoda, stara?! - dopytywał się Ofiarski. Miał złe przeczucia. - Coś pan?! Oszalał?!! - zirytował się nieznajomy. - Spytaj pan gliniarzy! - Z którego piętra?!! Młoda?!!! Mów, do kurwy nędzy!!! Nieznajomy musiał zobaczyć w oczach Ofiarskiego coś dziwnego, bo nagle zmiękł i opuściła go irytacja. - Podobno młoda... Całkiem niczego sobie... Tak mówią... Jan dostrzegł stojącą opodal sąsiadkę Zuzanny. Podszedł do niej. Połykała łzy. - Panie Janku! - krzyknęła. - Przecież ona... była taka... młoda... Pan ją kochał, prawda?! To dlaczego napisała, że nikt jej nie kochał?! Dlaczego?!!! - Ja... nie wiem. To koszmar... zły sen... Ja śnię. Poczuł, jak miękną mu nogi w kolanach. - Policja pana poszukuje. Chcą porozmawiać... - mówiła sąsiadka każde słowo zakrapiając łzami. - Koszmar... - szeptał Ofiarski. Szedł przed siebie na nic nie zważając. Nawet mordercy miewają marzenia. Jego marzenia legły w gruzach. Z otwartego okna szarego wieżowca dobywały się płaczliwe dźwięki skrzypiec. Ktoś usiłował zagrać "Cztery pory roku". - Zima - szepnął Jan. Noc spędził w hotelu. Po opłaceniu noclegu nie starczyło mu pieniędzy na wódkę. Wciąż myślał o Zuzannie. Dlaczego to zrobiła? Dlaczego? Nie potrafił zasnąć. Wstał z łóżka i włączył radio, by zagłuszyć myśli. Wiedeńska Orkiestra Symfoniczna wykonywała właśnie "Cztery pory roku" Vivaldiego. Wtedy zrozumiał, że coś jest nie tak. Ta muzyka stale go prześladowała. I to od momentu zamordowania Katowskiego. Postanowił nieodwołalnie zainkasować pieniądze i wynieść się z miasta. Tak jakby miasto było czemukolwiek winne. Odnalazł zmiętą serwetkę z numerem telefonu. Zadzwonił. Sygnał. Nikt nie odbierał. Wtedy przypomniał sobie słowa Mydła: "Jutro to my pana poszukamy". Zbiegł na dół i kupił w całodobowym kiosku gazetę. Przewertował ją w pośpiechu. Nic! Ani słowa o morderstwie, a przecież Katowski był powszechnie znanym człowiekiem. - To jednak koszmar - mruknął. Przypadkowo jego wzrok zatrzymał się na tabliczce z personaliami kioskarza. Nazywał się Koszmarski. - Ma pan jakąś ulubioną melodię? - spytał Jan. - Ulubioną melodię? - kioskarz spojrzał na Ofiarskiego niczego nie rozumiejącym wzrokiem. - Nie wiem... Zaraz... lubię "Cztery pory roku" Vivaldiego. Czemu pan się pyta? Jan uśmiechnął się gorzko. "To sen" - pomyślał. "Zły sen. Wystarczy się obudzić. Po prostu obudzić..." Bez zwłoki udał się na dworzec kolejowy. Nie miał pieniędzy na bilet. - Trudno - mruknął. Wsiadł do wagonu. - Dokąd jedziemy? - spytał pierwszego pasażera. - Pan pijany, czy co? Ten pociąg jedzie do Szczecina. - Trzeźwy, niestety. A Szczecin może być. Wszedł do pustego przedziału. Pociąg ruszył z szarpnięciem wagonów. Ofiarskiego nurtowała uporczywie jakaś myśl, szczegół, który tkwił w pamięci jak cierń, lecz został przeoczony. Czyjeś nazwisko... Nazwisko... pisarza? Rosyjski pisarz... Trifonow! I jego "Niecierpliwość"!!! W tym utworze nazwiska bohaterów nabierały szczególnego znaczenia, warunkowały życiorysy, quasibytowanie bohaterów... Podobną technikę pisarską stosował przecież Katowski. - Nazwiska!!! - krzyknął Ofiarski w olśnieniu. - Źdźbło, Koszmarski, Mydło, Zabłocki... - Oczywiście, mój drogi. Nazwiska - odezwał się znajomy głos. - Ty! - krzyknął Jan. Stał przed nim Jerzy Katowski we własnej osobie. Wyglądało na to, że cieszy się dobrym zdrowiem. Czoło miał gładkie i nic nie wskazywało na to, żeby kiedykolwiek tkwiła w nim kula. - Jednak sfuszerowałem - mruknął Ofiarski. - Muszę cię uspokoić. Trafiłeś bez pudła. Jestem zimny trup. Zresztą ty również. - Katowski uśmiechnął się. - Nie rozumiem. - Pamiętasz chyba eksplozję, która nastąpiła tuż po tym, jak mnie zastrzeliłeś? To był zamach. Jakiś muzułmański fanatyk wysadził w powietrze księgarnię, nad którą mieszkałem. Pokój, w którym obaj się znajdowaliśmy, zapadł się, a ty zginąłeś w rumowisku. Nie wiedzieć skąd, w powietrzu popłynęła muzyka. "Cztery pory roku". - Zima to symbol śmierci, pamiętasz? - Katowski roześmiał się. - A skąd wzięło się miasto?! Pociąg? Ci wszyscy ludzie?!! - Nie chwaląc się, to moje dzieło. Mówiąc całkiem szczerze, jesteś w mojej całkowitej władzy, Janie - Katowski usiadł i położył nogi na przeciwległym siedzeniu. - I nie pytaj mnie, jak to się mogło stać. Sam tego do końca nie rozumiem. Może to forma boskiej sprawiedliwości? Ofiara staje się katem i na odwrót - kat ofiarą. A może, jako pisarz, dysponuję większą potencją kreacyjną niż ty? A może wreszcie stało się tak dlatego, że miałem nad tobą marne dwie minuty przewagi? Dwie minuty tutaj to cała wieczność... Wszystkie te przeszkody monstrualnie się przed tobą piętrzące, to, rzecz jasna, moja zasługa. A to dopiero początek... Twoi zleceniodawcy są już na tropie. Będziesz musiał nieźle się nagimnastykować, żeby zmylić pogoń... Może po drodze zakochasz się w jakiejś pięknej dziewczynie, która wystawi cię do wiatru albo postrada żywot w najmniej po temu odpowiednim momencie? Wiesz, że jako pisarz mam całe mnóstwo dramatycznych pomysłów, których za życia nie zdołałem zrealizować... No, ale teraz mamy obaj kupę czasu. A tak swoją drogą - wiesz, co symbolizują pory roku? Ofiarski milczał. - W symbolice chrześcijańskiej pory roku oznaczają nadzieję na zmartwychwstanie i życie wieczne. Wieeeczność. To piękne słowo. Nieoczekiwanie Katowski rozpłynął się jak poranna mgła. Muzyka grała dalej. Zrozumiał, że znalazł się w potrzasku. Dworce wszystkich mijanych miejscowości były łudząco podobne. Ofiarski podejrzewał, że podobnie jest z samymi miejscowościami. Być może, kreacyjne możliwości Katowskiego miały jednak swoje granice, a może pisarz chciał w ten sposób pogłębić w Janie uczucie klaustrofobicznego osaczenia? "Szczecin" wyglądał dokładnie tak samo jak inne miejscowości. Na dworcu czekali już na Ofiarskiego. Pierwszy zamachowiec sfuszerował. Miast próbować podejść bliżej, strzelił z daleka. Skutek takiego postępowania był opłakany: kula trafiła obładowaną bagażami kobietę na lewo od Jana. Wywiązała się strzelanina. Postronni obserwatorzy zrazu nie zorientowali się w sytuacji. Strzałów - za sprawą tłumików - nie było słychać. Kiedy jednak ofiarą wymiany ognia stało się trzech Bogu ducha winnych ludzi, wybuchła panika. Jan wykorzystał nadarzającą się okazję i kryjąc się za żywą zasłoną opuścił dworzec. Napastników było czterech. Jednego z nich Ofiarski trafił w nogę. Przez dworcowe głośniki płynęła muzyka Vivaldiego. Jan biegł aż zabrakło mu tchu. Dopiero wtedy zreflektował się; zachowuję się irracjonalnie. Po co i przed czym uciekał? Jak długo mogła trwać wieczność? Nad podobnymi pytaniami i z podobnym skutkiem zastanawiali się najwięksi matematycy, fizycy, filozofowie. Jan zrozumiał, że długo w ten sposób nie wytrzyma. Wówczas przyszło mu na myśl rozwiązanie pozornie oczywiste, ale i ostateczne. A ostateczne rozwiązania nigdy nie są do końca oczywiste. Nie chciał po raz kolejny spotykać na swojej drodze dziewczyny, która umrze w najmniej odpowiednim momencie. Nie uśmiechało mu się też być głównym bohaterem ostatniego dzieła martwego pismaka. Pomyślał o samobóstwie. Tkwił w tym paradoks: czy nieboszczyk może popełnić samobójstwo? Ale był to paradoks pozorny, albowiem śmierć nie oznaczała końca wszystkiego (sam dowodnie przekonał się o tym), lecz tylko przełom, przejście z jednej rzeczywistości w inną. Więc samobójstwo mogło oznaczać ucieczkę. Była to jego ostatnia szansa. Zaszył się w pierwszej lepszej bramie. Wyjął z kieszeni pistolet i wykorzystał ostatnią szansę. Przenikliwy ból głowy sprawił, że odzyskał przytomność. Z trudem otworzył oczy. - Obudził się! - znajomy głos. Leżał na szpitalnym łóżku w izolatce. Pochylał się nad nim lekarz - młody, wysoki i najwyraźniej zmęczony. Obok lekarza stała... Zuzanna Wdzięczna. Łzy rozmazywały makijaż na jej twarzy. - Nareszcie... - wyszeptała. - Czekałam. - Miał pan cholerne szczęście - powiedział lekarz. - Wygrzebali pana spod ruin dopiero po pięciu godzinach poszukiwań. Ostro walczyliśmy o pańskie życie... No, ale teraz proszę odpoczywać. Gdyby pan czegoś potrzebował... jestem pańskim lekarzem prowadzącym. Nazywam się Beznadziejski. - Beznadziejski - powtórzył Jan i nagle wszystko sobie przypomniał. - Więc to był tylko sen. Lekarz wyszedł. - Włączcie jakąś muzykę - Beznadziejski wydawał polecenie komuś na korytarzu. - Przy dźwiękach muzyki szybciej goją się rany. To naukowo dowiedzione. I korytarzem popłynęła muzyka. Jan pomyślał, że przy jej dźwiękach jego rany nigdy się nie zagoją. Znał tę muzykę. Znał ją aż za dobrze. Antonio Vivaldi. "Cztery pory roku". "Zima".