Strona 1 Strona 2 Strona 3 Strona 4 Tytuł oryginału UnWholly Redaktor prowadzący Artur Wróblewski Skład i łamanie Anna Szarko e-mail: [email protected] Projekt okładki Krzysztof Krawiec UNWHOLLY by Neal Shusterman Polish Language Translation copyright ©  2016 by Papierowy Księżyc  Original English language edition copyright ©  2012 by Neal Shusterman Published by arrangement with Simon & Schuster Books For Young Readers, An imprint of Simon & Schuster Children's Publishing Division Published by arrangement with Simon & Schuster Books For Young Readers, An imprint of Simon & Schuster Children's Publishing Division All rights reserved.  No part of this book may be reproduced or transmitted in any form or by any means, electronic or mechanical, including photocopying, recording or by any information storage and retrieval system, without permission in writing from the Publisher. Copyright © for the Polish translation by Agnieszka Hałas 2016 Wydanie I Słupsk 2016 ISBN 978-83-65568-09-0 Wydawca: Wydawnictwo Papierowy Księżyc skr. poczt. 220, 76-215 Słupsk 12 tel. 59 727-34-20, fax. 59 727-34-21 e-mail: [email protected] www.papierowyksiezyc.pl Strona 5 Strona 6 Ponieważ książki „Podzieleni” i „Rozdarci” przedstawiają świat wywrócony do góry nogami, czy istnieje lepszy sposób, żeby uaktualnić Waszą wiedzę, niż podawanie odpowiedzi przed pytaniem? Przeczytajcie odpowiedzi i  przekonajcie się, ile pytań będziecie w  stanie prawidłowo podać! jeśli odgadniecie ich wystarczająco wiele, może zyskacie możliwość podarcia dokumentu zlecającego wasze podzielenie! (Uwaga: Pominięcie tego quizu może sprawić, że będziecie się czuli nieco podzieleni w trakcie lektury…) A ODPOWIEDŹ BRZMI… To proces, w wyniku którego jednostka ludzka zostaje rozdzielona na części. Zgodnie z  prawem 99,4% ludzkiego ciała musi zostać wykorzystane i zachowane przy życiu w postaci przeszczepów. Czym jest „podzielenie”? Druga wojna domowa w  Stanach Zjednoczonych – znana również jako Wojna Moralna – dobiegła końca, kiedy armie obrońców życia oraz zwolenników wolnego wyboru zawarły porozumienie, w wyniku którego życie ludzkie stało się nienaruszalne od momentu poczęcia aż do  wieku lat trzynastu, ale zgodnie z  prawem możliwe jest podjęcie decyzji o  „aborcji z mocą wsteczną” w przypadku sprawiających problemy nastolatków. Czym jest „Porozumienie Podziału”? Kiedy matka chce się pozbyć noworodka, zgodnie z  prawem może go zostawić na cudzym progu. Wówczas prawnymi opiekunami dziecka stają się ludzie mieszkający w domu, do którego zostało podrzucone. To jest potoczna nazwa tego czynu. Czym jest „podrzucenie przez bociana”? Ponieważ praktycznie całe ciało osoby podzielonej wciąż żyje po  przeszczepieniu biorcom, osoby takiej nie uznaje się za zmarłą, ale za żyjącą w szczególnym stanie, jak nazywa się ten stan? Czym jest „stan podzielenia”? Są to licencjonowane zakłady, w  których Podzielonych przygotowuje się do  przejścia w  stan podzielenia, jakkolwiek każdy z  tych ośrodków ma swój Strona 7 własny unikatowy charakter, wszystkie zostały tak zaprojektowane, żeby dostarczać skazanej na podzielenie młodzieży pozytywnych wrażeń. Czym są „ośrodki donacyjne”? Ten ośrodek donacyjny w  północnej Arizonie, położony w  miejscowości zawdzięczającej swoją nazwę szczęśliwym drwalom, którzy ją założyli, został niedawno zamknięty w następstwie ataku terrorystycznego. Czym się charakteryzuje ośrodek donacyjny „Happy Jack”? To slangowe określenie kliniki mieszczącej się w  ośrodku donacyjnym, w której przeprowadzane są podzielenia. Czym jest „krajalnica”? Ci młodzi terroryści wprowadzają sobie do układu krążenia niewykrywalną substancję, która sprawia, że ich krew staje się wybuchowa. Ich nazwa bierze się stąd, że wywołują detonację poprzez energiczne oklaski. Kim są „klakierzy”? Tak określa się potocznie funkcjonariuszy organów ścigania, którzy pracują dla Narodowego Urzędu do  Spraw Małoletnich i  odpowiadają za wszelkie działania w odniesieniu do Podzielonych. Kim są „gliniarze od małolatów”, znani też jako „hycle”? Stosuje się uśpianie za pomocą środka chemicznego zawartego w  specjalnych pociskach lub strzałkach. Funkcjonariusze organów ścigania preferują tę metodę, gdyż strzelanie amunicją ostrą do  Podzielonych jest nielegalne i powoduje uszkodzenia narządów wewnętrznych i obniża wartość schwytanego. W jaki sposób chwyta się zbiegłych Podzielonych? To slangowe określenie żołnierza lub muskularnego nastolatka przygotowującego się do służby w wojsku. Kim jest „armiak”? Pierwotnie był to termin wojskowy oznaczający „Zakaz Opuszczania Miejsca Zakwaterowania”, ale obecnie określa się tak zbiegłych Podzielonych. Strona 8 Co to takiego „ZOMZ”? Ta organizacja walczy z praktyką podzielenia, ratując Podzielonych ZOMZ- ów. Nie działa jednak tak sprawnie, jak ludzie sądzą. Czym jest „Ruch Przeciwników Podzielenia”? Słowa te pochodzą od starego wyrażenia oznaczającego „dziesięć procent” i odnoszą się do dziecka, które od urodzenia przeznaczone jest na podzielenie, zazwyczaj ze względów religijnych. Do czego odnoszą się pojęcia „dziesięcina”, „dziesięciorodny”? Ten dziesięciorodny został klakierem, który nie zaklaskał, i w efekcie stał się twarzą przeciwników podzielenia. Kim jest „l.ev Calder”? Jest to nazwisko nadawane dzieciom wychowywanym w domach dziecka. Jaką szczególną cechę ma nazwisko „Ward”? Ta wychowanka domu dziecka przeżyła atak terrorystyczny i  rewoltę, do  których doszło w  ośrodku donacyjnym Happy Jack, i  jest obecnie sparaliżowana od pasa w  dół, ponieważ nie zgodziła się na  zastąpienie jej uszkodzonego kręgosłupa zdrowym kręgosłupem Podzielonego. Kim jest „Risa Ward”? Strona 9 Życzę Wam zapierającej dech w  piersiach lektury, spędzającej sen z  powiek i pobudzającej do re eksji! – Neal Shusterman Strona 10 CZĘŚĆ PIERWSZA WYKROCZENIA Strona 11 Jedyny sposób, żeby poradzić sobie ze  światem pozbawionym wolności, to stać się tak absolutnie wolnym, żeby samo twoje istnienie było aktem buntu. – ALBERT CAMUS Strona 12 1. STARKEY W alczy z koszmarem, kiedy przychodzą po niego. Olbrzymia powódź zatapia świat, a  wśród kipieli on sam jest masakrowany przez niedźwiedzia. Przyprawia go to  raczej o  irytację niż o strach. Tak jakby powódź nie wystarczyła, jego mroczna podświadomość musiała jeszcze wysłać wściekłego grizzly, żeby go rozszarpał. Potem zostaje wywleczony za nogi z paszczy śmierci i biblijnego potopu. – Wstawaj! No już! Idziemy! Otwiera oczy i widzi, że sypialnia, w której powinien panować mrok, jest jasno oświetlona. Dwóch gliniarzy od  małolatów szarpie go, łapie za obie ręce, uniemożliwiając walkę, zanim jeszcze oprzytomniał na  tyle, żeby choćby kiwnąć palcem. – Nie! Przestańcie! O co chodzi? Kajdanki. Prawy nadgarstek, potem lewy. – Wstawaj! Szarpnięciem stawiają go na  nogi, tak jakby stawiał opór – na  pewno próbowałby, gdyby nie był tak rozespany. – Zostawcie mnie! Co się dzieje? Ale w  ciągu sekundy udaje mu się oprzytomnieć na  tyle, żeby wszystko pojąć. To  jest porwanie. Ale nie można go nazwać porwaniem, skoro dokumenty transferowe zostały podpisane w trzech egzemplarzach. – Potwierdź werbalnie, że nazywasz się Mason Michael Starkey. Strona 13 Funkcjonariuszy jest dwóch. Jeden niski i  muskularny, drugi wysoki i muskularny. Pewnie armiacy z wojska, którzy po przejściu do cywila zostali łapaczami małoletnich. Trzeba być bez serca, żeby zostać gliniarzem od  małolatów, ale ci, którzy zostają hyclami, prawdopodobnie nie mają i  dusz. Fakt, że zgarniają go, bo ma zostać podzielony, szokuje i  przeraża Starkeya, ale chłopak postanawia tego nie okazywać, bo wie, że hycli kręci cudzy strach. Niski, który najwyraźniej robi za rzecznika tego duetu, nachyla się do samej twarzy Starkeya i mówi raz jeszcze: – Potwierdź werbalnie, że nazywasz się Mason Michael Starkey. – A z jakiej niby racji? – Młody – odzywa się drugi hycel – możemy załatwić tę sprawę po dobroci albo po złości, ale załatwimy to tak czy owak. – Ten gość mówi cicho i  ma usta, z  którymi ewidentnie się nie urodził. Prawdę mówiąc, wyglądają tak, jakby pochodziły od  dziewczyny. – Procedura nie jest taka trudna, więc współpracuj z łaski swojej. Mówi to  takim tonem, jakby Starkey powinien był przewidzieć, że po  niego przyjdą, ale czy którykolwiek Podzielony się tego spodziewa? Wszyscy w głębi serca są przekonani, że ich to nie spotka – że bez względu na  to, jak napięte stały się wzajemne relacje, ich rodzice będą za mądrzy, żeby się nabrać na reklamy w necie, spoty w telewizji i billboardy głoszące takie hasła jak „Podzielenie: wybierz rozsądne wyjście”. Ale kogo próbuje nabrać? Nawet gdyby nie brać pod uwagę szumu medialnego, Starkey był potencjalnym kandydatem do podzielenia, odkąd zjawił się na progu. Może powinien czuć się zdziwiony, że jego rodzice zwlekali tak długo. Teraz rzecznik duetu przysuwa się bliżej, jeszcze bardziej naruszając jego przestrzeń osobistą. – Po raz ostatni powtarzam, potwierdź werbalnie, że nazywasz się… – Taa, Mason Michael Starkey. A teraz odsuń się, gościu, capi ci z paszczy. Ponieważ tożsamość Podzielonego została werbalnie potwierdzona, Kobieca Buźka wyjmuje formularz w  trzech egzemplarzach: jedna kopia biała, druga żółta, trzecia różowa. – Czyli tak to załatwiacie? – pyta Starkey. Głos zaczyna mu lekko drżeć. – Aresztujecie mnie? Za jakie przestępstwo? Za to, że mam szesnaście lat? A może za to, że w ogóle żyję? – Cicho-bo-cię-uśpimy – odpowiada Rzecznik, jakby to było jedno słowo. Strona 14 Jakaś część Starkeya chciałaby zostać uśpiona – po  prostu zapaść w  sen i przy odrobinie szczęścia nigdy się nie obudzić. Dzięki temu nie musiałby stawiać czoła gigantycznemu upokorzeniu, jakim jest wyrwanie z  dotychczasowego życia w  środku nocy. Ale nie, chce zobaczyć twarze swoich rodziców. W zasadzie to chce, żeby oni zobaczyli jego twarz, a gdyby został uśpiony, upiekłoby im się. Nie musieliby mu patrzeć w oczy. Kobieca Buźka staje przed nim, trzymając zlecenie podzielenia, i zaczyna odczytywać niesławny paragraf dziewiąty, „klauzulę negacji”. – Masonie Michaelu Starkey, podpisując to  zlecenie, twoi rodzice i/lub opiekunowie prawni unieważnili twój status potomka ze  skutkiem wstecznym od  szóstego dnia po  poczęciu, co  oznacza, że stanowisz naruszenie kodu egzystencjalnego 390. W  świetle powyższego zostajesz niniejszym skierowany do  Stanowego Urzędu do  Spraw Małoletnich w  Kalifornii celem natychmiastowej utylizacji, znanej również jako „podzielenie”. – Bla bla bla. – Wszelkie prawa przyznane ci wcześniej jako obywatelowi przez władze powiatu, stanu lub rząd federalny zostają niniejszym o cjalnie i  trwale cofnięte. – Hycel składa zlecenie podzielenia i wsuwa je do kieszeni. – Gratulacje, panie Starkey – mówi Rzecznik Duetu. – Już pan nie istnieje. – To czemu ze mną gadacie? – Niedługo przestaniemy. – Zaczynają go ciągnąć w stronę drzwi. – Mogę przynajmniej założyć buty? Pozwalają mu to zrobić, ale zachowują czujność. – Tylko żadnych sztuczek. – Ładnie. Mamusia cię nauczyła tej formułki? – Starkey guzdrze się przy wiązaniu sznurówek, ile tylko może; potem tamci wywlekają go z  pokoju i  sprowadzają na  dół. Gliniarze od  małolatów noszą ciężkie buciory, które onieśmielają nawet drewno schodów. We trzech tupią jak stado bydła. Jego rodzice czekają w  przedpokoju. Jest trzecia nad ranem, ale nadal mają na  sobie dzienne ubrania. W  ogóle nie kładli się spać, czekając na  tę chwilę. Starkey widzi udrękę malującą się na  ich twarzach – lub może jest to ulga, ciężko poznać. Zamraża własne emocje, ukrywając je za fałszywym uśmiechem. Strona 15 – Cześć, mamo! Cześć, tato! – rzuca wesoło. – Zgadnijcie, co mi się przed chwilą przydarzyło? W życiu byście nie uwierzyli! Jego ojciec głęboko wciąga oddech, szykując się do  Wielkiej Mowy Pożegnalnej, którą każdy rodzic przygotowuje dla zbłąkanego potomka. Nawet jeśli ostatecznie nigdy jej nie wygłaszają, mimo wszystko obmyślają ją sobie, powtarzając w  myślach jej słowa podczas przerwy obiadowej, stania w  korku albo słuchania, jak ich szef idiota bredzi o  wynikach sprzedaży i  strategiach dystrybucji, i  innych bzdetach, które ludzie pracujący w biurowcach omawiają podczas spotkań. Jak wyglądały statystyki? Starkey widział je raz w serwisie informacyjnym w  telewizji. Co  roku jeden na  dziesięciu rodziców przelotnie myśli o podzieleniu. Spośród tych osób jedna na dziesięć poważnie rozważa takie rozwiązanie, a z nich jedna na dwadzieścia faktycznie realizuje swój zamiar – przy czym prawdopodobieństwo podzielenia wzrasta dwukrotnie z  każdym kolejnym dzieckiem w  rodzinie. Po  przeliczeniu tych uroczych cyferek okazuje się, że każde dziecko w wieku od trzynastu do siedemnastu lat ma szanse jak jeden do dwóch tysięcy, że zostanie poddane podzieleniu w ciągu nadchodzącego roku. Prawdopodobieństwo wygranej na loterii jest znacznie mniejsze. A  w tym zestawieniu i  tak nie uwzględniono dzieci z domów dziecka. Trzymając się na dystans, jego ojciec zaczyna mówić: – Mason, nie rozumiesz, że nie pozostawiłeś nam wyboru? Hycle trzymają go mocno u podnóża schodów, ale jeszcze nie kierują się w  stronę wyjścia. Wiedzą, że trzeba pozwolić, aby odbył się rodzicielski rytuał przejścia – Starkey musi dostać werbalny krzyżyk na drogę. – Bójki, narkotyki, kradzież samochodu, a  teraz wyrzucenie z  kolejnej szkoły. Co byłoby dalej, Mason? – Rany, tato, nie mam pojęcia. Jest tyle niewłaściwych decyzji, które mógłbym podjąć. – Już nie. Jesteś dla nas na  tyle ważny, że postanowiliśmy położyć kres twoim niewłaściwym decyzjom, zanim doprowadziły do tragedii. Te słowa sprawiają, że Starkey wybucha głośnym śmiechem. A potem ze szczytu schodów dobiega głos. – Nie! Nie możecie tego zrobić! Jego siostra Jenna – biologiczna córka jego rodziców – stoi tam, ubrana w piżamę w misie, która wydaje się zbyt dziecinna dla trzynastolatki. Strona 16 – Wracaj do łóżka, Jenno – mówi ich matka. – Zleciliście jego podzielenie tylko dlatego, że bocian go przyniósł! To  niesprawiedliwe! I  w  dodatku przed samą Gwiazdką! A  gdyby mnie przyniósł bocian? Czy mnie też byście kazali podzielić? – Nie będziemy dyskutować na ten temat! – krzyczy ojciec, podczas gdy matka zaczyna płakać. – Wracaj do łóżka! Ale Jenna nie spełnia polecenia. Splata ręce na  piersi i  z miną buntowniczki siada na najwyższym stopniu schodów, żeby obserwować całe zajście. Brawo, mała. Starkey wie, że łzy jego matki są szczere, ale nie umie poznać, czy matka płacze ze względu na niego, czy ze względu na resztę rodziny. – Wszyscy nam powtarzali, że te rzeczy, które robiłeś, były krzykiem o  pomoc – mówi. – Więc dlaczego nie chciałeś pozwolić, żebyśmy ci pomogli? Starkey najchętniej zacząłby wrzeszczeć. Jak ma im to wytłumaczyć, skoro nie potra ą zrozumieć? Nie wiedzą, jak to  jest przeżyć szesnaście lat ze  świadomością, że byłeś niechcianym dzieckiem; tajemnicze niemowlę niejasnego pochodzenia rasowego podrzucone na  progu sjenowej pary o cerze tak bladej, że mogliby być wampirami. Albo wciąż pamiętać tamten dzień krótko po  narodzinach twojej siostry, kiedy miałeś trzy lata, a  twoja mama, naćpana po  uszy lekami przeciwbólowymi po  cesarskim cięciu, zaprowadziła cię do  najbliższej remizy strażackiej i  błagała, żeby strażacy zabrali cię do domu dziecka. Wydaje im się, że fajnie jest wiedzieć w każde Boże Narodzenie, że twój prezent nie został wybrany z  miłości, tylko z obowiązku? I mieć urodziny tylko na niby, bo nikt nie wie, kiedy naprawdę się urodziłeś, w  związku z  czym obchodzisz je w  rocznicę dnia, gdy zostawiono cię na  wycieraczce z  napisem „Witamy”, którą jakaś świeżo upieczona mama potraktowała zbyt dosłownie? I co z dokuczaniem oraz przezywaniem w szkole? W czwartej klasie rodzice Masona zostali wezwani do gabinetu dyrektora. Mason zrzucił innego chłopca z  drabinek na  placu zabaw. Skończyło się to wstrząsem mózgu i złamaną ręką. – Dlaczego, Mason? – spytali jego rodzice w  obecności dyrektora. – Dlaczego to zrobiłeś? Powiedział im, że inne dzieci wołają na  niego „Bociek” zamiast Starkey, i  że ten chłopiec pierwszy zaczął go tak przezywać. Naiwnie sądził, że Strona 17 rodzice staną w jego obronie, ale oni zareagowali tak, jakby to w ogóle nie miało znaczenia. – Mogłeś zabić tego chłopca! – skrzyczał go ojciec. – I  to czemu? Z  powodu słów? Słowa nikomu nie robią krzywdy. – Co  jest jednym z  największych zbrodniczych kłamstw, jakie dorośli tego świata wmawiają swoim dzieciom. Bo słowa bolą bardziej niż jakakolwiek zyczna rana. Starkey z  wdzięcznością przyjąłby wstrząs mózgu i  złamaną rękę, gdyby to miało znaczyć, że nikt już nigdy nie czepi się jego pochodzenia. W wyniku tej całej afery został posłany do innej szkoły oraz skierowano go na przymusową terapię. – Zastanów się, co zrobiłeś – powiedział mu dyrektor. I Starkey spełnił polecenie, jak na  posłusznego chłopca przystało. Przemyślał sprawę bardzo gruntownie i  doszedł do  wniosku, że należało poszukać wyższych drabinek. No więc jak można to  wszystko wyjaśnić? Jak wyjaśnić szesnaście lat niesprawiedliwości w  ciągu czasu, którego potrzebują dwaj hycle, żeby cię zaprowadzić do drzwi? Odpowiedź jest prosta: nawet nie próbujesz. – Przykro mi, Mason – kończy jego ojciec, też ze łzami w oczach. – Ale tak będzie lepiej dla wszystkich. W tym dla ciebie. Starkey wie, że nigdy nie zdoła sprawić, żeby jego rodzice zrozumieli, ale skoro już nie pozostało mu nic innego, przynajmniej będzie miał ostatnie słowo. – Hej, mamo, tak w ogóle… Kiedy tata zostaje po godzinach w biurze, tak naprawdę wcale nie siedzi w biurze. Odwiedza twoją przyjaciółkę Nancy. Ale zanim jeszcze zaczyna go cieszyć szok, który odmalował się na  twarzach rodziców, Starkey nagle uświadamia sobie, że przecież mógł wykorzystać ten sekret jako kartę przetargową. Gdyby tylko powiedział ojcu, że wie, niewykluczone, że nie musiałby się już nigdy obawiać podzielenia! Jak mógł być tak głupi, żeby nie pomyśleć o tym rozwiązaniu, kiedy jeszcze wchodziło w grę! Tak więc ostatecznie Starkey nie może się nawet cieszyć swoim małym, gorzkim zwycięstwem, kiedy hycle wypychają go na  zewnątrz, w  chłód grudniowej nocy. REKLAMA Strona 18 Twoje nastoletnie dziecko sprawia problemy? Zdradza objawy niedopasowania społecznego? Jest apatyczne lub łatwo wpada w złość? Ma skłonność do  impulsywnych czy wręcz niebezpiecznych zachowań? Czy masz wrażenie, że Twój dorastający syn lub córka źle się czuje we  własnej skórze? To może być coś więcej niż zwykły bunt nastolatka. Niewykluczone, że Twoje dziecko cierpi na  Biosystemowe Zaburzenie Uni kacji, w  skrócie BZU. Teraz istnieje rozwiązanie! Firma Usługi Donacyjne „Przystań” prowadzi pięciogwiazdkowe obozy dla trudnej młodzieży w  całym kraju. Nasza dyplomowana kadra łagodnie i  z wprawą wprowadzi nawet najbardziej gniewnego, niezrównoważonego i dysfunkcyjnego nastolatka w spokojny stan podzielenia. Zadzwoń teraz, aby uzyskać darmową poradę specjalisty! Usługi Donacyjne „Przystań”: gdy kochasz kogoś na  tyle, żeby pozwolić mu odejść. Kiedy auto policyjne opuszcza podjazd przed domem, Starkey tkwi na tylnym siedzeniu, uwięziony za barierą z kuloodpornego szkła. Rzecznik Duetu kieruje samochodem, podczas gdy Kobieca Buźka przegląda gruby plik dokumentacji. Starkey nie pojmuje, jakim sposobem uzbierano już tyle danych na temat jego życia. – Tutaj piszą, że podczas oceny potencjału intelektualnego we wczesnym dzieciństwie znalazłeś się w górnych dziesięciu procentach. Rzecznik Duetu z niesmakiem kręci głową. – I wszystko to idzie na marne. – W sumie nie – odpowiada Kobieca Buźka. – Mnóstwo ludzi skorzysta z dobrodziejstw pańskiego mózgu, panie Starkey. Ta sugestia przyprawia go o niemiły dreszcz, ale chłopak stara się niczego po sobie nie pokazać. – Zawaliście wyglądają te twoje przeszczepione wargi, chłopie – rzuca. – Co, żona ci powiedziała, że wolałaby być całowana przez kobietę? Rzecznik Duetu uśmiecha się pod nosem, a  Kobieca Buźka nic nie odpowiada. Strona 19 – No, ale starczy tego kłapania dziobem – ciągnie Starkey. – Jesteście głodni, chłopaki? Bo ja bym nie pogardził nocną przekąską. Może by tak skoczyć do In-N-Out? Co wy na to? Z przedniego siedzenia nie pada żadna odpowiedź. Nie żeby Starkey się jej spodziewał, ale zawsze przyjemnie się podrażnić ze  stróżami prawa i sprawdzić, jak długo potrwa, zanim się wkurzą. Bo jeśli stracą panowanie nad sobą, on automatycznie będzie górą. Zaraz, co opowiadają o ZOMZ-ie z  Akron? Co  takiego zawsze mówił? Aha. „Fajne skarpetki”. Proste, eleganckie i skutecznie zbijające z tropu przedstawicieli tak zwanej władzy. ZOMZ z  Akron – to  był dopiero Podzielony! Owszem, zginął podczas buntu w  ośrodku donacyjnym Happy Jack, ale pamięć o  nim wciąż żyje. Starkey już marzy o zyskaniu takiej samej sławy jak Connor Lassiter. Prawdę mówiąc, Starkey wyobraża sobie teraz, że duch Connora Lassitera siedzi obok niego, przyklaskując jego myślom i  każdemu podejmowanemu działaniu – nie tylko je aprobując, ale kierując dłońmi Starkeya, gdy ten ostrożnie opuszcza skute ręce w  pobliże lewego buta. Dostatecznie blisko, żeby wyciągnąć ukryty tam nóż. Nóż, który Starkey trzyma właśnie na takie okazje jak ta. – Wiesz co, faktycznie zjadłbym teraz burgera z  In-N-Out – mówi Kobieca Buźka do kolegi. – Doskonale – odpowiada Starkey. – Kawałek dalej po lewej mają otwarte przez całą dobę. Zamówcie mi podwójnego z  podwójnymi frytkami, jedno i drugie animal style[1], bo hej, w końcu jestem zwierzakiem, nie? Mimo wszystko jest zdumiony, kiedy auto naprawdę wjeżdża na parking przed całodobowym fast foodem. Starkey czuje się jak mistrz sugestii podprogowej, chociaż w  sumie jego sugestia wcale nie była podprogowa. Mimo wszystko to  on ma kontrolę nad hyclami… a  w każdym razie tak sądzi do momentu, gdy zamawiają jedzenie dla siebie i nic dla niego. – Hej! Co  jest? – Wali ramieniem w  szybę, która oddziela ich świat od jego świata. – Nakarmią cię w ośrodku donacyjnym – odpowiada Kobieca Buźka. Dopiero teraz do Starkeya dociera, że kuloodporna szyba oddziela go nie tylko od  gliniarzy, ale i  od całego świata zewnętrznego. Już nigdy nie posmakuje swoich ulubionych potraw. Nigdy nie odwiedzi ulubionych miejsc. W każdym razie nie jako Mason Starkey. Nagle ma ochotę wyrzygać Strona 20 wszystko, co  kiedykolwiek zjadł, ze  skutkiem wstecznym od  szóstego dnia po poczęciu. Kasjerka na  nocnej zmianie przy okienku dla samochodów to dziewczyna, którą Starkey zna ze  swojej ostatniej szkoły. Kiedy ją widzi, w jego mózgu wybucha chaos emocji. Mógłby się po prostu skulić na tylnym siedzeniu z  nadzieją, że nie zostanie zauważony, ale wtedy czułby się żałośnie. Nie, nie będzie żałosny. Skoro już ma zginąć, wcześniej zadba o to, żeby go zapamiętano jak należy. – Hej, Amanda, pójdziesz ze  mną na  studniówkę? – wykrzykuje wystarczająco głośno, żeby dało się go usłyszeć zza grubej szklanej bariery. Amanda mrużąc oczy spogląda w jego stronę, a kiedy dociera do niej, kto krzyknął, marszczy nos, jakby poczuła, że na  grillu przypieka się coś nieświeżego. – Nie w tym życiu, Starkey. – Czemu? – Po pierwsze chodzisz do drugiej klasy, po drugie jesteś frajerem, który siedzi na tylnym siedzeniu policyjnego auta. A poza tym w szkole specjalnej chyba też odbywają się studniówki? Czy mogłaby być jeszcze bardziej tępa? – Hm, jak widzisz, zakończyłem już edukację. – Zamknij dziób – mówi Rzecznik Duetu – bo zaraz tak cię podzielę, że skończysz w hamburgerach. Amanda wreszcie załapuje, co jest grane, i nagle sprawia wrażenie lekko zawstydzonej. – Oj! O rany, Starkey. Tak mi przykro… Litość to coś, czego Mason Starkey szczerze nie znosi. – Za co  ci przykro? Ty i  twoje kumpelki zawsze miałyście mnie gdzieś, a teraz ci przykro? Daruj sobie. – Przepraszam, to znaczy… Przepraszam, że mi przykro… to znaczy… – Amanda z głośnym westchnieniem daje za wygraną. Wręcza Kobiecej Buźce zamówione jedzenie. – Dołożyć keczup? – Nie, nie trzeba. – Hej, Amanda! – krzyczy Starkey, gdy odjeżdżają. – Jeśli naprawdę chcesz coś dla mnie zrobić, opowiedz wszystkim, że walczyłem do  końca! Powiedz im, że jestem taki sam jak ZOMZ z Akron! – Tak zrobię, Starkey – odpowiada dziewczyna. – Obiecuję.