Strona 1 Strona 2 Strona 3 Copyright © Oficynka & Piotr Schmandt, Gdańsk 2015 Wszystkie prawa dozwolone. Książka w całości jak i jej każda, dowolna część może być przedrukowywana i w dowolny inny sposób reprodukowana lub odczytywana w środkach masowego przekazu bez pisemnej zgody Oficynki ;-)) Poważnie! Wydanie pierwsze w języku polskim, Gdańsk 2015 Opracowanie: kaziki.pl Projekt okładki: Anna M. Damasiewicz Grafika na okładce: © Muzeum Piśmiennictwa i Muzyki Kaszubsko-Pomorskiej w Wejherowie ISBN 978-83-66613-40-9 www.oficynka.pl email: [email protected] woblink.com Więcej darmowych ebooków i audiobooków na chomiku JamaNiamy Strona 4 Spis treści Karta tytułowa Karta redakcyjna 1. DER PROLOG 2. MIESZKANIE NA DRUGIM PIĘTRZE 3. KOMNATA ILUMINACJI 4. DOM PRZY ULICY KALWARYJSKIEJ 5. SÓL TEJ ZIEMI 6. LIŚCIE W KOLORACH JESIENI 7. KONCERT 8. KULUARY 9. HIOB 10. TU ZAWSZE BĘDZIE PORZĄDEK 11. DZIEŃ WSZYSTKICH ŚWIĘTYCH 12. DUSZE, KTÓRE ZSTĘPUJĄ NA ZIEMIĘ 13. BABECZKI Z CHILI 14. WSPÓLNE ŚLEDZTWO 15. MASCHALLAH 16. MATERIA I DUCH 17. DROGERIA ZIEMENSA. PRZESŁUCHANIE 18. ARESZT ŚLEDCZY 19. PRZED ŚWITEM Strona 5 20. WIEDZA WYBRANYCH 21. NADZIEJE 22. PODEJRZANI 23. TRZY KOBIETY 24. FOTOGRAFIE 25. BERLIN 26. GDZIE ONE SĄ? OD AUTORA PODZIĘKOWANIA Strona 6 Więcej niż potrafiłem, mniej, niż na to zasługujesz. Oli Strona 7 1 DER PROLOG Berlin w  końcowej dekadzie października sprawiał jeszcze całkiem sympatyczne wrażenie. W mnogich krainach rozległego cesarstwa Wilhelma II, nad zadbanymi miastami i  gospodarnymi wsiami coraz rzadziej świeciło nisko krążące słońce, a  deszcze, częstsze i  zimniejsze niż jeszcze we wrześniu, nieubłaganie świadczyły o zmienności pór roku. Tutaj jednak temperatury od dobrego tygodnia dochodziły do dwudziestu stopni, nawet gdy niekiedy pochmurne niebo nie wróżyło niczego dobrego. Ulice pełne były przechodniów. Obywatele stolicy załatwiali zwykłe sprawunki albo po prostu spacerowali sobie, chcąc przed nadejściem jesiennych słot nacieszyć się ostatnimi chwilami łagodniejszych części roku. Konie z kwadrygi nad Bramą Brandenburską z niezmąconym spokojem przypatrywały się tłumom podążającym w rozmaite strony. Wokół ronda Grosser Stern, pod złoconą Kolumną Zwycięstwa, ulubionym miejscem spotkań berlińczyków, roiło się od oczekujących na Strona 8 bliskich i znajomych. Unter den Linden były, jak zawsze, świadkiem targowiska próżności. Panie w  fantazyjnych kapeluszach i  drogich sukniach, panowie wymachujący laskami ze złoconą gałką, powozy zaprzężone nierzadko w  cztery rumaki, koniecznie barwy jabłkowitej, a  obok tramwaje bijące w oczy jaskrawą czerwienią, pełne pasażerów rozmaitych profesji i stanów. Ludzkie mrowisko okolone było obustronnym ciągiem kamienic kapiących od eklektycznych fanaberii. Architekci byli jednymi z  tych, którym w  Berlinie działo się najlepiej. Pozwalano im na spełnianie najbardziej rozszalałych secesyjnych fantazji, a  oni wykorzystywali tę rozrzutność coraz potężniejszego i  coraz bogatszego państwa z  podziwu godną skrupulatnością. Za ich wizje płaciło państwo, płacili bankierzy, przemysłowcy, a  także wszyscy ci, którzy nie wiedzieli, co robić z pieniędzmi. Pod gmachem Uniwersytetu Fryderyka Wilhelma, znajdującym się właśnie na Unter den Linden, dwóch burszów w  charakterystycznych czapkach korporacji studenckiej, spierało się o  coś, mocno gestykulując. Minął ich mężczyzna średniej budowy ciała, idący wcale lekkim krokiem. Naraz przystanął. Wyjął z kieszeni kamizelki zegarek, otworzył go, spojrzał na tarczę i nieznacznie kiwnął głową z zadowoleniem. Półtorej godziny wcześniej stanął przed solidnymi dębowymi drzwiami gabinetu nadkomisarza Arnolda von Marburga przy Alexanderplatz, gdzie mieścił się okazały i  wzbudzający należny respekt gmach stołecznej siedziby policji. Drugie piętro było królestwem nadkomisarza. Królestwem, którego nazwa mówiła wiele: Wydział Zabójstw. Wydział IV. Strona 9 Delikatnie zapukał. Drzwi miały tę przedziwną cechę, że nawet delikatne ich dotknięcie było słyszane wewnątrz, w obszernym gabinecie. Ignaz Braun usłyszał tubalne „Wejść!". Pruski policjant zawsze wykonuje polecenia przełożonego, tym bardziej gdy zgodne są z  jego oczekiwaniami, niezwłocznie więc nacisnął klamkę. Gabinet przypominał wnętrze angielskiego klubu. Tak się zawsze kojarzyło Ignazowi. Był kiedyś w  Anglii, gdy w  Brighton odbywało się coroczne sympozjum, wtedy poświęcone pomnikowemu dziełu Paula Brouardela, noszącemu frapujący tytuł Powieszenie, zadzierzgnięcie, zadławienie, utonięcie, w  którym autor zebrał skarb doświadczeń całych dziesięcioleci paryskiej szkoły medycyny sądowej. Staruszek, nietypowo jak na Francuza, lubił Anglię i  samo Brighton, tam więc, podczas jednego z owych prestiżowych spotkań, postanowił zapoznać cywilizowany świat ze swoim dziełem. Złośliwi, a takich nigdy nie brakuje, szeptali wprawdzie, że właśnie pokłócił się z  szefem paryskiej policji i  chciał mu zagrać na nosie zamorskim epizodem, poza tym miał być szczególnym wielbicielem znanych z  urody angielskich dam, których niepowtarzalną krasą pragnął nasycić, być może po raz ostatni, słabnące oczy. Ignaz miło wspominał tamten wyjazd. Został wtedy zaproszony do elitarnego klubu brytyjskich policjantów golfistów i  właśnie od tamtej pory niezmiennie porównywał gabinet przełożonego z  wyspiarskimi klubami, jakże często opisywanymi w literaturze pięknej. — Dzień dobry, panie nadkomisarzu. — Braun! — tubalny głos von Marburga sprawił, że zadrżały solidne ramiona kutego żyrandola artystycznej kowalskiej roboty, a  ciężkie pluszowe zasłony zakołysały się po obu stronach okna. Przynajmniej takie wrażenie odniósł Ignaz. — Proszę usiąść! Dobrze, że pan przyszedł. Musimy porozmawiać! Otóż wezwałem pana... Strona 10 — Ośmielam się przerwać panu nadkomisarzowi — inspektor w rzeczy samej przerwał przełożonemu — ale to ja pozwoliłem sobie poprosić o spotkanie... Sumiaste, a  równocześnie podkręcone na końcach wąsy nadkomisarza poruszyły się w ledwie dostrzegalny sposób. Kamienna twarz nie zdradzała żadnych uczuć. Jednak oczy z  niedowierzaniem taksowały postać podwładnego. — Naprawdę? — von Marburg zapytał cicho, w  sposób zgoła niepodobny do tego, jakim na ogół posługiwał się w  stosunku do osób niższych rangą. — Może rzeczywiście. Niech pan zauważy, inspektorze, tyle spraw ostatnio! — Oczywiście, panie nadkomisarzu. W nawiązaniu... Von Marburg tym razem wbił w  przybyłego wzrok pełen napięcia i wewnętrznej siły. — Znów jakiś morderca?! Czy o  czymś takim chciał mnie pan poinformować? — Ależ nie, panie nadkomisarzu! Przecież nie dalej jak tydzień temu zakończyliśmy sprawę tajemniczego żaglowca z  Kamerunu, gdzie zginęli kapitan Waldstein i bosman Wudtke, a od trzech dni inspektor Grolf pracuje nad sprawą kuriozalnych zabójstw w  Ahlbeck na wyspie Uznam. Maschendorf i  Eriksen pojechali do południowej Jutlandii, bądź co bądź Eriksen jest w  połowie Duńczykiem, zna teren i  język, no i  rozumie ich poczucie humoru, natomiast zabójcę otyłego sklepikarza z Alt Rudow ściga Vischecki. Poza tym żadnych nowych doniesień. Od dwóch dni dosłownie niczego. Wyższy urzędnik cesarskiej policji pokiwał głową. — Dobrze! Obywatele są posłuszni! Ale mi nie trzeba przypominać o  wszystkich tych sprawach. Von Marburg nie zapomniał, o  nie! Choć — Strona 11 uśmiechnął się lekko — zapomniał, że to pan poprosił o rozmowę. A więc z czym pan przychodzi? I proszę usiąść! Skórzany, lecz niezbyt miękki fotel przyjął na siebie nagle zwielokrotniony ciężar ciała inspektora. Braun wziął głęboki oddech. Czuł na sobie uważny wzrok przełożonego. Siedzieli tak naprzeciwko siebie w  milczeniu, które trwało zaledwie kilka sekund. Przez ten czas Ignaz machinalnie obrzucił okiem pionową płaszczyznę gabinetu von Marburga wznoszącą się pod sufit za plecami olbrzymiego mężczyzny z łysą błyszczącą czaszką.  Tak. To, co znajdowało się za przepastnym fotelem, właśnie wznosiło się pod sufit. Solidny regał zapełniony oprawionymi w  skórę i  złoto opasłymi tomami, zawierającymi dokumentację zakończonych sukcesem spraw. Fetysz, trofeum nadkomisarza. Jego przepustka do kariery ministerialnej, o  której w  Wydziale IV mówiło się coraz głośniej, choć na ogół pod nieobecność przełożonego. Podobno w  sprawę awansu von Marburga zaangażowany był sam książę Gustaw von Kreutzstern und zu Allenberg. Takie same ściany zapełnione księgami były wtedy, w  klubie w  Brighton. I  takie same palmy w  zdobnych donicach. I  obrazy przedstawiające okręty. Tyle że w Brighton ze ściany nie patrzył na Ignaza Wilhelm II, cesarz Niemiec i  Król Prus. Tymczasem tu, naprzeciw okna, jego imponujących rozmiarów portret świadczył o  tym, kto jest prawdziwym panem tego gabinetu, jak również i  o  niekłamanej miłości, jaką nadkomisarz darzył swojego władcę. Aby tylko odłożyć w czasie, choć o sekundę, to, co ma do powiedzenia von Marburgowi... — A  więc, mój panie, z  czym pan przychodzisz? — spokojny, rzeczowy, pozbawiony zniecierpliwienia głos przełożonego świadczył, że Strona 12 wszystko, co działo się w duszy Brauna, trwało krócej niż przypuszczał. — Bo skoro nie ma żadnego morderstwa wartego naszej uwagi...? Ignaz wziął głęboki oddech. — Właśnie w nawiązaniu do owego radosnego faktu. — Tak? No, niechże pan wreszcie powie! — Otóż, panie nadkomisarzu, pragnę poinformować, że mam do wykorzystania w tym roku jeszcze całe dwa tygodnie urlopu. Latem, kiedy rokrocznie najchętniej wyjeżdżam w góry Harzu... — …nie wyjechał pan, zmuszony zająć się Nimfą Lorelei z  St. Goarshausen. Pamiętam! Sam dawałem autoryzację tym pismakom z  „Berliner Beobachter", kiedy mieli napisać pięciokolumnowy artykuł o pana sukcesie. Ładna mi zresztą nimfa, otyła i szczerbata! Ale, ale... Czy pojawiły się jakieś nowe okoliczności? Przecież Nimfę zasłużenie powiesili może z tydzień temu! Braun uśmiechnął się półgębkiem z wyraźnym zakłopotaniem. — Nie, panie nadkomisarzu, pan mnie nie do końca zrozumiał. Wspomniałem o urlopie. —? — Nie mogłem go wykorzystać. Na czole szefa wydziału pojawiły się dwie wyraźne bruzdy. Zdobiły, rzecz jasna, czoło von Marburga zawsze, teraz jednak nabrały szczególnej wyrazistości. Ich właściciel splótł dłonie, aż stawy w palcach zatrzeszczały. Zaraz jednak oba przedramiona stuknęły o rant biurka. Kałamarz zadygotał. Zadrżały postawione obok niego dwa pióra w  oprawie z  kości słoniowej. Tylko cienka, niepozorna kartka, zapisana do połowy, nie przejęła się nadciągającą burzą. — Moja intuicja, wyćwiczona w  ciężkich bojach z  wszelkiego rodzaju przestępcami, podpowiada mi, że chciałby pan, inspektorze, wziąć ten Strona 13 urlop. — Otóż to — winowajca spuścił oczy. — Tak. A czy jest jakiś ważny powód? Dajmy na to, żona spodziewa się rozwiązania? Któreś z  rodziców, nie daj Boże, zmarło? Albo musi pan dopilnować jakichś spraw spadkowych? Tak, to byłyby powody, nad którymi być może warto się pochylić. Von Marburg miewał niekiedy potrzebę popisania się cynizmem z  domieszką umiarkowanego okrucieństwa. Dwa dni wcześniej, podczas nieformalnego spotkania, rozmawiał przez kilka minut z  Ignazem i  nie dowiedział się wcale, że pani Bernadeta miałaby spodziewać się dziecka. Braun nie wspominał również o  żadnej okoliczności sprawiającej, że mógłby w  najbliższym czasie liczyć na jakiś objaw błogosławieństwa bożego w postaci spadku. A o fakcie, że oboje rodzice inspektora nie żyją, przełożony wiedział doskonale. W dłoni nadkomisarza pojawiło się cygaro, wyjęte z  płaskiego drewnianego pudełka. Jeszcze tylko szczęknięcie gilotynki stojącej na biurku, trzask zapałki i policjantów przedzielił gęsty błękitny obłok dymu. — Ach, przepraszam, inspektorze, może poczęstuje się pan — głos von Marburga był doskonale obojętny. — Dziękuję, panie nadkomisarzu — odparł Ignaz cicho. — Powody, które pan wymienił, nie zaistniały. Chciałem z  żoną pojechać do Wejherowa. — Do Wejherowa? — przełożony zdawał się bezmiernie zaskoczony. — A  po cóż do jakiegoś Wejherowa? Zaraz, zaraz. Ależ to w  Prusach Zachodnich, nieprawdaż? Tak, małe miasteczko w  Prusach Zachodnich. Czy nie tam prowadził pan kiedyś sprawę tego poćwiartowanego gimnazjalisty? No i zdaje się, że pańska żona stamtąd pochodzi? Strona 14 — Owszem — głos Ignaza ledwie przebił się przez coraz gęstsze obłoki dymu. — I ciągnie pana tam? — Tak. Właśnie z  przyczyn rodzinnych. Urlop często spędza się z rodziną. Nadkomisarz popatrzył na inspektora jak na dziecko. Przecież doskonale wie, po co jest urlop. Tylko dlaczego dobry policjant w  ogóle myśli o czymś tak odmiennym od codziennych obowiązków? — Może pan jaśniej, drogi Braun? — Właśnie zamierzałem panu nadkomisarzowi wszystko wyjaśnić. Moja żona, jak pan zauważył, pochodzi z Wejherowa. To znaczy po części z Wejherowa, po części z Lęborka. Ma tam ojca, matkę i grób cioci. — O, czyżby potrzebna była ekshumacja cioci? — von Marburg pozwolił sobie na dowcip, którego z  pewnością nie usłyszałby z  jego ust, dajmy na to, książę Gustaw von Kreutzstern und zu Allenberg. W gabinecie nastała taka cisza, że rozbawiony nadkomisarz dałby sobie rękę uciąć, że usłyszał przełknięcie śliny przez inspektora. Zaraz też pomyślał, że dobrze, iż nie jest przestępcą ściganym przez Brauna. — Mojej żonie i  również mnie bardzo zależy, aby odwiedzić rodzinę i miasto podczas dnia Wszystkich Świętych. I w zaduszki. — I  w  zaduszki — w  zamyśleniu powtórzyło uosobienie dyscypliny i  sumienia pracowników Wydziału Zabójstw. — No cóż, jest pan katolikiem. Niekiedy bywa to przydatne, ale sam pan rozumie, osobliwość owej prośby w kontekście sprawowania przez pana poważnego stanowiska w cesarskiej policji... Braun zakaszlał. Duszący dym i determinacja. I odrobina złości. Nawet nie odrobina. W  tamtej chwili najchętniej poprosiłby o  dymisję. Mało to w  Berlinie prywatnych detektywów? W  dodatku ich zarobki wcale nie są Strona 15 takie niskie. Zaczerpnął zanieczyszczonego powietrza i  już zamierzał powiedzieć coś, co zgoła zrewolucjonizowałoby relacje przyjęte za oczywiste między pruskimi przełożonymi a pruskimi podwładnymi, ale nie zdążył przemówić. W tym bowiem momencie telefon stojący na biurku von Marburga wydał z siebie przenikliwy sygnał przedzielany krótkimi pauzami. Ciężka dłoń nadkomisarza sięgnęła po ozdobną słuchawkę. — Von Marburg! — ryknięcie miało z  miejsca uporządkować przyszłe relacje między rozmówcami. — Tak, moja droga, oczywiście jestem, słucham cię. Nie, nie. Nie przeszkadzasz. Rzecz jasna, nie przeszkadzasz. Ktoś, kto znałby przełożonego Wydziału IV jedynie z odpraw, narad czy rozmów twarzą w  twarz z  podległymi mu policjantami, zadumałby się głęboko nad metamorfozami ludzi w  zależności od sytuacji, w  jakiej się znajdują. Von Marburg wsunął się w  swój przepastny skórzany fotel. Okrągłe okulary bez pomocy właściciela zsunęły się na czubek wielkiego czerwonego nosa, a wielki czerwony nos stał się jeszcze bardziej czerwony. Dłoń już nie tak kurczowo obejmowała szylkretową słuchawkę. Oczy zaczęły błądzić gdzieś wysoko ponad postacią Brauna. — Tak, myślę, że będę mógł. Oczywiście, wydział sobie poradzi, moja droga. Owszem, a dokąd? Błogosławiona chwila, podczas której można odetchnąć i  wyciszyć emocje. Ignaz już wiedział, że nie wybaczyłby sobie, gdyby powiedział przełożonemu coś, czego potem żałowałby do końca życia. — Do Moguncji? Do ciotki Eriki? Ależ byliśmy tam dwa lata temu! Wiem, że wuj umarł. Nie płacz już, miał te swoje dziewięćdziesiąt osiem lat. Piękny wiek, sam chciałbym dożyć. Dobrze, ale dlaczego? Przecież wiem, że ciotka jest katoliczką! Na Wszystkich Świętych?! Strona 16 Było za późno. Von Marburg szybko spojrzał na Brauna. Ten zaś utkwił w  przełożonym wzrok tak znaczący, a  jednocześnie tak niewinny, że nadkomisarz zaraz spuścił oczy. Jak można być tak niedyskretnym?... Tak polec od własnego nieopanowania... Na usprawiedliwienie nadkomisarz pomyślał, że prośba, a właściwie rozkaz żony spadł na niego jak grom z jasnego nieba. Nie było tu jego winy. W  obliczu wyjazdu do ciotki Eriki, straszliwej mumii o  charakterze godnym wodza Hunów Attyli, nawet on, przyszły wiceminister, lub może nawet minister, był bezradny. — Panie nadkomisarzu — Braun nieco teatralnie zawiesił głos. — Mam nadzieję, że nie usłyszał pan tych ostatnich dwóch słów? — rzekł von Marburg. Postarał się, żeby pytanie zabrzmiało w  miarę autoironicznie A zarazem, Ignaz to pojął, było prośbą o dyskrecję. — Jestem zdyscyplinowanym funkcjonariuszem cesarskiej policji. Staram się nie słuchać prywatnych rozmów przełożonych. Nadkomisarz uśmiechnął się kwaśno pod sumiastym wąsem. Przy całej świadomości własnej siły, płynącej z  piastowanego stanowiska, był człowiekiem honoru. Kiedyś, w  zamierzchłych czasach, gdy wybijał się jako słuchacz szkoły policyjnej nieprzeciętnymi zdolnościami, przyrzekł sobie, że będzie wiele wymagał od przyszłych podwładnych, jeśli będzie takich miał. Więcej niż wiele. Ale tyle samo, i  ciut ponadto, od samego siebie. I  jeśli nie zdoła czegoś wykonać, nie będzie miał pretensji do podwładnych, że również nie dali rady. A on właśnie przegrał w  nierównej walce z  własną żoną. Prawdę powiedziawszy, bez podjęcia walki. I pojedzie na Wszystkich Świętych do Moguncji. Strona 17 Ignaz zamknął i  schował zegarek. Dwaj burszowie dyskutowali coraz bardziej zawzięcie. Ani chybi, skończy się pojedynkiem. Co najmniej jeden z nich będzie się potem szczycił długą szramą na policzku. Panny z dobrych domów bardzo lubią takie blizny. Cóż to za student, który nie ma co najmniej raz przeciętego policzka? Wypić umie każdy, poawanturować się, owszem, też, ale ślady po pojedynkach, o, to całkiem co innego. Ruszył w  kierunku Schlossplatz. Po prawej zamajaczył imponujący, oświetlony popołudniowym słońcem i nimbem hohenzollernowskiej potęgi Kronprinzenpalais. Ignaz wszedł na Schlossbrücke. Lubił Szprewę. Nie odmówił sobie chwili przyjemności. Zatrzymał się na moście i  spojrzał w  dół. Kanał rzeki, okalający od południowego zachodu Wyspę Muzeów, nie był wprawdzie tak ładny jak latem, kiedy błękitne niebo odbijało się w  płynącym łagodnie nurcie czystością; ale i  teraz, kiedy pomarszczone, drobne języki wody zdawały się gorączkowo zdążać za głównym prądem rzeki, Szprewa miała swój urok. Mijały go fale ludzi spieszących w obie strony. Obok niego przystanęły dwie wysokie młode damy. Usłyszał strzępy zdań wypowiadanych z  południowym, najpewniej badeńskim akcentem. Nie obchodziło go jednak, o  czym rozmawiają kobiety. Dwie, trzy minuty bezmyślnego wpatrywania się w  nurt Szprewy wystarczyły. Mógł iść dalej, w  poprzek muzealnej wyspy. Jeszcze tylko kolejny most i  znalazł się na przystanku tramwajowym. Spojrzał na rozkład. Jego trasa obsługiwana była przez linię numer 15. Piętnastka przyjedzie za cztery minuty. O  16.13. Wiedział, że czerwony lśniący tramwaj pojawi się punktualnie. Jak wszystkie tego typu pojazdy poruszające się po cesarstwie. Konduktor w  mundurze z  lśniącymi złotymi guzikami sprzedał Braunowi bilet. Twarz jegomościa, gładko wygoloną, różową i  nalaną, na Strona 18 moment rozjaśnił służbowy, lecz miły uśmiech.   Spandauer Strasse przecinała park, w  którym usadowiła się urokliwa bryła Marienkirche. Potem jeszcze tylko po lewej ratusz, po prawej kościół św. Mikołaja. Tramwaj skręcił ostro w  lewo. Zaraz zatrzyma się na przystanku, który Braun zawsze witał z  radością. Stąd do domu już niedaleko. Klosterstrasse. Strona 19 2 MIESZKANIE NA DRUGIM PIĘTRZE Ignaz zapukał trzy razy. Potem jeszcze dwa. Zawsze tak robił. Umówił się z  Bernadetą, zaraz po tym, jak wprowadzili się do przytulnego mieszkania na drugim piętrze, że będzie to ich szyfr. Nie wyobrażał sobie, żeby pominąć charakterystyczne pukanie, nawet wtedy, gdy był zmęczony, gdy posprzeczali się poprzedniego dnia, lub gdy wyszedł tylko na chwilę po jakieś drobne sprawunki. Poza tym, tak lubił powtarzalność! Drzwi uchyliły się po kilku sekundach. Stała w  nich Bernadeta. Przywitała go, jak zawsze, uśmiechem, ale dostrzegł zaraz, że jest czymś zaaferowana. Pocałował ją i spojrzał pytająco. — Amalia — szepnęła odrobinę przepraszającym tonem i  zaraz roześmiała się na widok jego zawiedzionej miny. — Akurat dzisiaj? — odszepnął. — Co ja na to poradzę? Ale przyszła z  bardzo ciekawymi wiadomościami. Strona 20 — Jak zawsze — syknął Ignaz i  przekroczył próg, kiedy Bernadeta odsunęła się, by go wpuścić. Od razu zniknęła w kuchni, zostawiając męża w przedpokoju. Braun odemknął drzwi szafy i położył na półce grubą teczkę. Służbowa, bardzo ważna teczka miała tam swoje ustalone trzyletnią tradycją miejsce. Właśnie tam, wcale nie w  „księgarni", jak nazywali pokój od podłogi do sufitu zawalony książkami, rozmaitymi papierami, dokumentami, pamiątkowymi rycinami, albumami zawierającymi ich wspólne oraz rodzajowe fotografie, jak również pocztówki zwożone przez ojca Bernadety. Jedyną niezabudowaną regałami ścianę zdobiły tam akwarele i  inne atrybuty domu, w  którym lubi się literaturę, historię i  wszelkie pamiątki ze świata. Teczka natomiast zawierała zazwyczaj dokumentację kryminalną i jako taka nie miała wstępu do „księgarni". Co prawda, Ignaz musiał niekiedy pracować do późnego wieczora nad jakąś niecierpiącą zwłoki sprawą, zawsze jednak wyjmował wtedy z  teczki to, co było mu niezbędne, resztę zostawiając w przedpokoju. Fotografie nieboszczyków, zeznania świadków i  oskarżonych, wszelkie brudy świata, jeśli już musiały powędrować na biurko, gościły tam na krótko, jakby przypadkiem. W  IV Wydziale pozwalano na wynoszenie akt na zewnątrz, był to jednak wydział, z uwagi na specyfikę zadań, rządzący się swoimi prawami, nieznanymi w  innych komórkach policji. Skądinąd, kiedyś teczka Brauna znalazła się, podczas zamieszania, na stole prosektoryjnym, co na swój sposób naznaczało formę i  miejsce jej obecności w domu przy Klosterstrasse. Ignaz podszedł do lustra. Zdjął płaszcz i starannie, niespiesznie powiesił go na wieszaku, obok paltocika Amalii. Westchnął i wszedł do kuchni.