RYSZARD SAWWA DRUGI ŚWIADEK OBRONY Ray zaczął schodzić w dolinę, kiedy już wtargnął do niej wieczorny chłód górski. Poszedł szybciej, żeby się rozgrzać. Chciał przy tym zdążyć na kolację w schronisku. Spojrzał na zegarek. Była już 18.00. Nowy dowódca grupy kontrwywiadu pułkownik Alain Bradford był bardzo wymagający, jeśli chodzi o punktualność. Właściwie wszyscy rozumieli, że sprawy zaszły już za daleko, żeby pokpiwać sobie z jego metod działania, ale te zakazy rozmów na temat startów sond i skrupulatna "opieka" nad wszystkimi pięcioma członkami Zespołu Startowego były trudne do zniesienia. Minął ostatni zakręt w lewo i doszedł do znaku kilometrowego. Jeszcze pół godziny drogi i będzie w schronisku. Jutrzejszy dzień musi rozstrzygnąć o dalszym planie badania sektora 10. Start będzie o 9.33. Taki czas ustalono dopiero w ostatniej chwili. O starcie poinformował go sam Bradford. Pułkownik wprowadził zresztą bardzo osobliwą metodę powiadamiania o momencie startu. Już wielokrotnie terminy były zmieniane i nie ma żadnej pewności, że i ten jest prawdziwy. Ray uśmiechnął się. Nie wierzył, aby to coś pomogło. Jeśli rzeczywiście chodzi o sabotaż, to ci, którzy go przeprowadzają, mają ogromne możliwości. Był przekonany, iż NOL-e pojawiające się od czasu do czasu były dostatecznym dowodem na to, że ktoś sobie nie życzy rakiet w sektorze 10 i że trzeba w końcu przestać wysyłać sondy kosmiczne w ten rejon. Bradford nie dawał się jednak przekonać i twierdził, że musi zdobyć dowody zamierzonej akcji, a nie będzie opierał się li tylko na hipotezach. Spojrzał na zegarek. Jeszcze kwadrans marszu. Regularna praca mechanizmu działała uspokajająco. Wszyscy członkowie zespołu byli już na granicy wytrzymałości. psychicznej. Właściwie wiadomo było, że jutrzejszy eksperyment, w razie niepowodzenia, musi być dla tej grupy ludzi ostatnim przed dłuższym urlopem. Ray przypomniał sobie poprzednią wycieczkę w to miejsce z całym zespołem. Było to w dwa dni po nieoczekiwanej anihilacji pierwszej sondy niedaleko sektora 10. Ustawiono na kosmodromie następną sondę, a zespół dostał zezwolenie na niedaleką wycieczkę. Wszyscy zauważyli wtedy ten Nierozpoznany Obiekt Latający. Był to niewielki dysk z błyszczącego materiału, który uniósł się z odległości około 2 km od nich i bardzo szybko zniknął w obłokach. Dyskusje na temat pochodzenia NOL-i odwróciły natychmiast zainteresowanie przyjaciół od Raya i jego zegarka. Ray znalazł go przy ścieżce prowadzącej na szczyt. Musiał go ktoś zgubić co najmniej kilka dni temu, bo był nie nakręcony. Nikt z obecnych jeszcze w schronisku nie przyznał się do zguby i było jasne, że nie ma sensu dalej szukać właściciela. Zegarek spisywał się nieźle i Ray był z niego zadowolony. Idąc uświadomił sobie, że wraz ze zbliżającym się terminem startu zaczyna się denerwować. Już cztery sondy przy starcie rozpadły się na pył metalowy bez jakiegokolwiek wybuchu, bez żadnych śladów jakiegokolwiek działania. Wysyłane do innych rejonów Galaktyki z tego samego kosmodromu startowały normalnie i już od kilku lat nadchodzą od nich informacje o przebytych trasach. Sondy kosmiczne, bezzałogowe, szybkie statki fotonowe miały za zadanie nawiązać łączność z przypuszczalnymi innymi istotami myślącymi i przełączyć kontakt na Ziemię. Wysyłano je w ramach programu odpowiedzi po wychwyceniu z szumów Kosmosu wyraźnych sygnałów sztucznych. Światło w schronisku już się paliło, kiedy wszedł i zrzucił plecak. W jadalni za stołem siedziała tylko jedna osoba. Chciał usiąść przy innym stoliku, ale zorientował się, że ten krótko ostrzyżony, siwy mężczyzna w sportowym ubraniu - to Bradford. Nie spodziewał się go tutaj. Mimo woli poczuł, że zasycha mu w gardle. Podszedł do stolika Bradforda i zauważył, że ten też musiał przed chwilą wrócić z gór. Bradford uśmiechnął się i zaprosił Raya do stolika. - Dobry wieczór panu, nie spodziewał się mnie pan tutaj, prawda ? Ray był zawsze szczery w stosunku do Bradforda. - Tak, ma pan rację, panie pułkowniku, nie sądziłem, że jestem szczególnie przez pana wyróżniony. Nie bardzo łatwo bym uwierzył, że akurat dzisiaj chciał pan w tym samym miejscu zażywać świeżego powietrza. Bradford zareagował spokojnie. - No cóż, wie pan, że mam swoje plany działania. Wolałbym takie, byśmy współpracowali w innym układzie zadań, ale sytuacja wymaga ode mnie specjalnych kroków. Musi pan zrozumieć, że sondy są bardzo drogie i rząd wymaga od nas wykrycia sprawców dywersji. - I dlatego pewno szedł pan za mną i śledził mnie? Tylko nie rozumiem, jaki to miałoby sens. - Widzi pan, mogę powiedzieć panu, że jutrzejszy dzień będzie decydujący w śledztwie przez nas prowadzonym. Mogę również zapewnić pana, że nie szedłem za panem i nie śledziłem. Mój cel przybycia tutaj był inny. A jaki - możliwe, że wyjaśnię panu później. Na razie chciałbym jeszcze raz pana prosić, aby dla dobra śledztwa nie czynił pan prób kontaktowania się z kimkolwiek do jutra do godziny 9.33. Niech pan nie sądzi, że jest pan, jak to pan powiedział, "szczególnie wyróżniony". Nie. Inni członkowie zespołu też będą absolutnie skutecznie odseparowani od otoczenia. Po kolacji okazało się, że będą spali z Bradfordem w jednym pokoju. Ray był zmęczony wspinaczką i z przyjemnością wyciągnął się na tapczanie. Zasypiał szybko i zapamiętał tylko, że Bradford mówił coś jeszcze o śledztwie. Ostatnie słowa dotarły do niego prawie wyprane z sensu. Słyszał je, ale były to tylko słowa. Mógłby je podrzucać, jak żongler na arenie podrzuca jednakowe szare piłeczki, spadające bez dźwięku na podłogę i podskakujące do jego rąk, i znowu podrzucane do góry. - ... Wie pan, Ray, sądzę, że ktoś z zespołu bierze w tym udział. Ale kto? I jakim cudem? Przecież znamy każdy krok członków zespołu. Ten ktoś musi przekazywać czasy startu w jakiś bardzo dowcipny sposób... Piłeczki skakały coraz prędzej i rosła ich ilość. Ray czuł, że są coraz cięższe i że nie może ich podrzucać. To one zaczynają podbijać mu ręce. Jest ich coraz więcej i w końcu unoszą go nad Ziemię i oddalają coraz dalej i dalej. Znikają światła miast. I Ziemia staje się też małą, szarą piłeczką. A dokoła rozciąga się bezkresna, czarna pustka... Ryk lądującego helikoptera był doskonałym budzikiem. Bradford był już ubrany w swój mundur służbowy i zamykał walizkę, kiedy Ray zdecydował się wstać. - Dzień dobry panu, Ray, szybciutko jemy śniadanko i do pracy. Już godzina 6. Na kosmodromie wylądowali w godzinę później. Podziemne stanowisko dowodzenia lotem było już przygotowane do startu. O godzinie 8, jak zwykle w dniu startu, rozpoczęła się odprawa u kierownika programu, profesora Jeansa. Ray usiadł blisko kolegów z zespołu. Każdy miał obok siebie "anioła stróża". Wszyscy "aniołowie" byli w mundurach żandarmerii kosmicznej, co oznaczało, że są na służbie, i podkreślało wagę dnia. Tak było pierwszy raz. Ray widział wyraźnie niepokój na twarzach kolegów. Każdy myślał o tym samym. Co przyniesie dzisiejszy start? I co przyniesie śledztwo Bradforda? Patrzyli ukradkiem jeden na drugiego, łowiąc spojrzenia kolegów. Jeans mówił krótko i zwięźle: - Proszę kolegów! Dzisiejszy start z wielu względów będzie decydujący, jeśli chodzi o dalszy program badania sektora 10, i może być bardzo ważki dla nas jako dla konkretnego zespołu ludzi. Wszyscy wiemy, że prowadzone jest śledztwo w sprawie przyczyn poprzednich nieudanych startów. Chociaż ja osobiście mam swoje poglądy na tę sprawę, z materiałów zebranych przez kolegę Bradforda wynika, że niewykluczone jest współdziałanie kogoś z obecnych tu na sali w sabotażu. Sprawę tę stawiam otwarcie z dwóch powodów. Po pierwsze - to jest ostatnia szansa dla przypuszczalnego przestępcy: ma jeszcze możność wycofania się z góry. I po drugie - jeżeli się nie wycofa, to będzie dzisiaj zidentyfikowany. Wtedy nie będzie dla niego litości. Poniesie surową karę za zdradę ludzkości. Apeluję więc do niego, by wykorzystał szansę. Jeżeli już przekazał czas startu, może się zgłosić do mnie i zmienimy program dnia, dla uniemożliwienia sabotażu. Na prośbę pułkownika Bradforda od godziny 8.30 zarządzam pełną gotowość startową na cały dzień. Czas startu będzie ogłoszony całej załodze kosmodromu na pół godziny przed rozpoczęciem odliczania i startem. W tej chwili czas startu zna tylko Zespół Startowy w składzie 5 osób. Proszę o godz. 8.30 o zajęcie stanowisk. Dziękuję. Tak żywych komentarzy nie było jeszcze nigdy, nigdy przecież dotychczas nie mówiło się o sabotażystach. Bradford spojrzał na Raya i rzekł z uśmiechem: - Niech pan się uspokoi, przecież to chyba nie pan nas zdradza, prawda ? Ray nie odpowiedział. Wsiedli obaj do windy i pojechali do sterowni. O 8.20 Ray usiadł przy ekranie pulpitu sterowania silnikiem. O 8.30 zapaliły się przy stanowiskach czerwone napisy "Gotowość startowa". Rozpoczęło się czekanie. Ray zarządził sprawdzenie układów sterowania i siłowych silnika. Przez godzinę zdążył zrobić to 2 razy. Program sprawdzania znał na pamięć. Zbliżał się start. Zgodnie z planem o godz. 9.00 niski głos syreny i pulsujące napisy "Operacja startowa" ogłosiły początek eksperymentu. Ray poprawił się w fotelu i spojrzał na stanowiska pozostałych członków zespołu. Wydawało mu się, że widział na ich twarzach zdziwienie. Czyżby nie znali prawdziwego momentu startu? Przycisnął dźwignię "Paliwo". Wiedział, że zaczyna się pompowanie płynnego deuteru do olbrzymich zbiorników sondy. Po dziesięciu minutach na drukarce automatu kontrolującego wyskoczył napis "Pompowanie zakończone". Włączył rozruch. Teraz zaczyna działać uranowy zapłon. Nie było żadnych zakłóceń. Ogłosił alarm startowy. Nikt nie ma prawa wychodzić z bunkrów kosmodromu. Otworzył zawór zasilacza i deuter zaczął się sączyć w ognisko reakcji rozszczepiania jąder uranu. Gwałtowny wzrost jasności w przyciemnionych szybach kontrolnych ze szkła ołowiowego Potwierdził wskazania przyrządów. Silnik fotonowy zaczął działać. Cyfrowy wskaźnik czasu zbliżał się do stanu zerowego. Setne części sekund migały zielonkawym światłem. Kiedy naciskał klawisz "Start", zamknął oczy. Teraz pompy na pełnych obrotach powinny wtłoczyć deuter do dyszy i sonda powinna oderwać się od płyty startowej. Ogromna moc silnika wyrzuci ją daleko poza Układ Słoneczny. Kiedy obejrzał się, zobaczył, że za nim stał Bradford i przez szyby ochronne patrzył na stanowisko startowe. Rayowi drżały ręce. Wstał i wiedział już, co zobaczy na starcie. Zamiast ryku startującej rakiety na kosmodromie panowała cisza. Nawet nie zakładał kombinezonu ochronnego. Po awariach sondy nigdy nie było śladu promieniowania radioaktywnego. Pierwszy dobiegł do tego, co było przed chwilą sondą kosmiczną, potężnym statkiem o masie kilkuset ton, a teraz przedstawiało sobą widok, który wywoływał po prostu wesołość. Nie mógł się powstrzymać od głośnego śmiechu. Widział, że twarz Bradforda poczerwieniała z wściekłości, ale pułkownik się szybko opanował i po chwili też się zaczął śmiać. Na miejscu sondy była niewielka piramidka metalowego pyłu. Nie było nawet co analizować. Bradford zwrócił się do członków zespołu: - Proszę panów. Bardzo proszę ze mną. W gabinecie profesora Jeansa już znajdowało się kilku oficerów w mundurach. Bradford przedstawił im pięciu członków Zespołu Startowego. Zabrał głos jeden z oficerów - generalny prokurator ministerstwa: - Panowie! Rozpoczniemy teraz posiedzenie sądu. Mam nadzieję, że rozstrzygną się na nim i wyjaśnią pewne sprawy związane z dywersją, której ostatni przykład przed chwilą obserwowaliśmy. Oddaję głos pułkownikowi Bradfordowi, który od dłuższego czasu prowadził śledztwo w tej sprawie. Bradford wstał z krzesła, podszedł do Jeansa, poprosił go o klucze i wrócił z wyjętą z kasy pancernej teczką pełną dokumentów. - Śledztwo w sprawie sabotażu rozpoczęliśmy rok temu po anihilacji sondy w pobliżu sektora 10. Od tego czasu zebraliśmy pewne dane o faktach, które obciążają jednego z tu obecnych. Chciałbym, żeby nam wyjaśnił te fakty, i jeżeli to mu się uda, pomógł nam stwierdzić swoją niewinność. Uznaliśmy, że obrońcą może być tylko osoba fachowo pozostająca na tym samym lub wyższym niż on poziomie. Obrony podjął się profesor Jeans. Ale przejdźmy do sprawy. Ray był pewien, że to niedorzeczne oskarżenie nie może się opierać na solidnych podstawach. Ale niepokój udzielił się i jemu, i jego kolegom. Wiedział, że to, co tu się rozgrywa, zapamiętają na długo. Bradford kontynuował: - Po pierwsze, grupa specjalistów z Instytutu Fizyki Teoretycznej stwierdziła, że zniszczenie sond nie było rezultatem znanego nam na Ziemi procesu fizycznego i że nie mogło być rezultatem pracy silnika fotonowego. To stwierdzenie nie ulega najmniejszej wątpliwości. Czy panowie się z tym zgadzają? To było oczywiste i Ray też kiwnął głową. - Z tego wniosek, że mamy do czynienia z siłami obcymi, niweczącymi nasz wysiłek eksploracji sektora 10, a jest możliwe, że mającymi również inne, bardziej groźne plany. Tego z góry nie można przewidzieć. Po drugie, Dowództwo Obrony kosmicznej stwierdziło pojawienie się NOL-i zawsze bezpośrednio przed startem sondy do sektora 10. Są na to dowody. Mam zdjęcia NOL-i z odpowiednimi datami. Proszę, oto one. Ray zobaczył na zdjęciach znane z pamiętnej wycieczki w góry kształty nie rozpoznanych obiektów. Nie ulegało wątpliwości, że zdjęcia były autentyczne. - Czy panowie zgadzają się na stwierdzenie, że Oni musieli być informowani o każdym starcie sondy do sektora 10? Ray poczuł, że Bradford zbliża się do momentu decydującego. Wtedy zamknie sieć, z której już ofiara nie będzie się zdolna wydostać. Logika faktów była niepodważalna. Tym niemniej czuł, że gdzieś musi tkwić błąd w koncepcjach Bradforda. Ale fakty kazały odpowiedzieć "tak". - A teraz przechodzę do meritum sprawy. - Bradford zaczął mówić wolniej. - Czy panowie zauważyli, że prowadziliśmy pięć prób sond, nie licząc anihilacji pierwszej sondy poza granicami Układu Słonecznego, i że ta liczba zgadza się z ilością członków Zespołu Startowego? Ray zaczynał rozumieć, dlaczego zabroniono im wszelkich dyskusji i wymiany poglądów i informacji na temat startów. Bradford kontynuował: - Tak, proszę panów, to nas kosztowało bardzo drogo, ale musieliśmy zdobyć nieodparte dowody. Ray czuł, że Bradford już zaczął zaciskać pętlę. Ale na czyjej szyi ? Popatrzył na twarze kolegów. Znał ich od dawna. To niemożliwe, żeby któryś z nich popełnił zdradę. Był tego absolutnie pewien i w tej chwili. Był ich pewien, jak był pewien siebie. Już teraz wiedział, że za chwilę padną słowa oskarżenia, wiedział, że oskarżony nie zdoła wyrwać się z zastawionej pułapki, i wiedział, że znów Bradford miał rację, sądząc, że najlepszym obrońcą może być Jeans. To był jedyny możliwy świadek obrony. Wielekroć zauważył, jak profesor zbijał wspaniale wyglądające hipotezy w kilku zdaniach wypowiedzianych krótko i zwięźle, tym miłym, cichym i ciepłym głosem. Nawet jego przeciwnicy naukowi odnosili się do niego z ogromnym szacunkiem. Teraz Jeans przeglądał szczegółowe zeznania członków zespołu, zebrane przed kilkoma dniami przez Bradforda. Pułkownik wyjął następny dokument. - Otóż przy kolejnych startach niektórzy z was znali prawdziwe czasy startów sond, a inni fałszywe i dopiero na kilka godzin przed startem dowiadywali się o czasie prawdziwym. Ray czuł, jak krew zaczyna mu pulsować w skroniach. Rozumiał teraz obecność Bradforda w schronisku. To dlatego był tak dobrze pilnowany. Bradford zwrócił się do niego: - Tylko jeden z was, pan Ray Miller, znał dokładne czasy startów sond do sektora 10 we wszystkich pięciu przypadkach. Tylko pan mógł informować o najlepszym momencie dokonania zniszczenia sond przy starcie. Oskarżam pana o zdradę. Czy pan przyznaje się do winy? Ray nie widział szansy ratunku. Wstał z miejsca. Czuł na sobie wzrok swoich przyjaciół. Widział ich zdumienie i przede wszystkim niedowierzanie. To mu dodało odwagi. Nigdy nie był mówcą. Jąkając się i czerwieniąc powiedział tylko to, co mógł. Prawdę. - Jestem zaskoczony tym oskarżeniem. Przysięgam, że nie miałem i nie mam nic wspólnego z informowaniem tych, którzy niszczą sondy. Nie przyznaję się do winy, bo winny nie jestem. Kiedy skończył, nogi już mu odmawiały posłuszeństwa. Siadł ciężko na fotel. Znów zaczął mówić Bradford: - Wobec tak jawnych dowodów winy wnoszę, by sąd, niezależnie od wyparcia się oskarżonego, uznał go za winnego. Ray słyszał jak przez watę głos generalnego prokuratora. - Udzielam głosu profesorowi Jeansowi, który występuje jako świadek obrony. Czy pan się zgadza, panie Miller, na kandydaturę profesora Jeansa? Ray nie poznał własnego głosu, kiedy odparł: - Tak jest, panie prokuratorze. - Czy pan chce coś powiedzieć w obronie oskarżonego, profesorze Jeans? Profesor skinął głową i patrząc w okno zaczął: - Panie Bradford, pańska metoda wykrycia przestępcy zawiera błąd logiczny. Dlaczego pan nie dopuszcza myśli, że niekoniecznie członek Zespołu Startowego informował obcych? Przy takim założeniu nie powinien pan podawać nikomu z członków zespołu Startowego prawdziwego terminu i gdyby wtedy sabotaż się nie udał, miałby pan dopiero prawo wyciągnąć te wnioski, które pan wyciągnął. Ale gdyby się udał? Zresztą w tych obu przypadkach byłaby podejrzana jeszcze jedna osoba. Bradford zerwał się z fotela. - Co pan ma na myśli, panie profesorze? Wypraszam sobie tego rodzaju insynuacje. To przecież śmieszne podejrzewać mnie. - Proszę siadać, panie pułkowniku. Pan profesor rozumuje zupełnie poprawnie. Prokurator generalny odebrał głos Bradfordowi i poprosił Jeansa, aby ten kontynuował. - Jak pan widzi, panie pułkowniku, pańska pułapka na zdrajcę nie była absolutnie szczelna. Ray odetchnął z ulgą. Widział wesołość na twarzy przyjaciół. Jeans jeszcze raz dowiódł swych możliwości. Ale to nie był koniec. - Zresztą, panie Bradford, ja pana nie podejrzewam. Twierdzę, że nikt z nas tu obecnych nie dopuścił się zdrady. Chciałem tylko wykazać, że mylił się pan w założeniach i niesłusznie oskarżył mojego pracownika. Na pewno go pan jeszcze dzisiaj przeprosi. Mam pewną hipotezę na temat wydarzeń związanych z sondami do sektora 10. Powstała ona podczas przeglądania zeznań, które zebrał pan Bradford. Dziękuję mu za dokładną robotę. Jeżeli hipoteza będzie słuszna, a mam nadzieję; że uda nam się to udowodnić, to przede wszystkim będzie to zasługa pułkownika Bradforda. Raya ubawił widok uspokajającego się Bradforda. Jeans wiedział, jak pozyskać sobie pułkownika, grając na jego poczuciu dumy zawodowej. - Proszę panów - ciągnął profesor - wyobraźcie sobie na moment, że przez sektor 10 przebiega jakiś ważny szlak teletransmisyjny lub łączności międzygalaktycznej. To oczywiście jest moja fantazja, ale pomoże nam w zrozumieniu sensu wydarzeń. I nagle okazuje się, że pojawia się tam rakieta fotonowa, znakomicie zakłócająca transmisję chmurą pozostawionej za sobą energii elektromagnetycznej. Służba łączności stwierdza zakłócenia. Stwierdza, że rakieta nie słucha rozkazów powrotu wydanych w języku poglądowym. Stwierdza, że jest bez istot żywych. Nie ma czasu na jej odholowanie. Co wtedy byście, panowie, zrobili? Pamiętajcie, że może to być bardzo ważne łącze. A właśnie. To samo, co zrobili Oni. Po prostu zlikwidowali zakłócenie na łączu. Ale Oni wiedzą, że będziemy na pewno wysyłali rakiety dalej, nie domyślając się powodu ich zniszczenia. Co zatem robią? Po prostu zostawiają informatora, który ich zawiadamia o każdym następnym starcie, i niszczą rakiety, rozumiejąc, że w końcu domyślimy się, iż nie należy im przeszkadzać, i przestaniemy wysyłać sondy do sektora 10. A teraz pytanie, jak zdobywali informację o startach? - Panie profesorze - przerwał prokurator generalny - zbyt dobrze pana znam i zbyt pana szanuję, by uważać za śmieszne to, co pan mówi. Ale widzę, że kolega Bradford jest wyraźnie wesoły. Czy ma pan choćby najmniejsze poszlaki, nie mówię już o dowodach, że hipoteza może być prawdziwa? - Panie prokuratorze, jeżeli to, co powiedziałem, nie jest na razie możliwe do sprawdzenia, to to, co chcę powiedzieć, ma duże szanse potwierdzenia faktami. Ray widział, że wszyscy słuchają profesora w największym napięciu. - Proszę o pozwolenie zadania kilku pytań panu Millerowi. - Bardzo proszę, profesorze - odparł prokurator. - Ray, czy przypominasz sobie dobrze swoją wycieczkę w góry po anihilacji pierwszej sondy w sektorze 10? - Tak jest, panie profesorze. - Czy widziałeś, wracając, NOL-a! - Tak, widziałem bardzo dobrze. Startował, kiedy wracałem do schroniska. - Czy wydarzyło ci się podczas wycieczki coś niezwykłego? - Nie, nic takiego sobie nie przypominam. - Ray, czy wróciłeś z tym samym wyposażeniem, z którym wyszedłeś ? Ray zastanawiał się przez chwilę, przebiegł w myślach całą trasę wycieczki. Jedynym faktem, który sobie przypomniał, było znalezienie zegarka, ale przecież nie o to chodzi profesorowi. - Panie profesorze, mogę dodać tylko, że znalazłem zegarek. Wyciągnął rękę i pokazał go profesorowi oraz prokuratorowi. - Szukałem właściciela w schronisku, ale musiał wyjechać wcześniej i nie wiedział, że znalazłem zgubę. - Bardzo dziękuję, Ray, wierzę, że nic innego ci się nie wydarzyło. A teraz, proszę panów, proszę słuchać uważnie. Czy wszyscy zgadzają się z moim twierdzeniem, że NOL-e pojawiające się przed startem mogą mieć coś wspólnego z niszczeniem rakiet? Dziękuję. Ja też myślę, że mogą. Poza tym twierdzę, że musieli mieć czas na anihilację sond. A przecież myśmy widzieli, że przy starcie nikt nic przy sondach nie robił. Nie było na płycie startowej nikogo. Długo się zastanawiałem, jak to wyjaśnić. Jedyne wytłumaczenie, znów trochę fantastyczne, będzie takie. Twierdzę, że w momencie startu zatrzymywali czas na kosmodromie. Nasz czas biologiczny i przyrządowy. Zapewne panowie sobie przypominają zakłócenia naszych chronometrów i ich opóźnienie o około 20 minut po każdym sabotażu? Twierdzę, że ich informator musiał mieć czas synchroniczny z nimi. Ray, proszę, chłopcze, powiedz, która jest u ciebie godzina? A jednak pytanie Jeansa nie rozśmieszyło nikogo. Ray nagle przypomniał sobie, że to było za każdym razem. Tak. Na pewno. - Na moim zegarku, panie profesorze, jest 10.42. - Dziękuję, mój drogi. Na zegarku, który masz na ręce, jest 10.42. A która jest godzina u panów? - profesor zwrócił się do pozostałych obecnych. Na pozostałych zegarkach była godzina 10.22. - Dziękuję panom. Sądzę, że 20 minut im wystarczyło. Rzucili granat grawitacyjny. Zatrzymali nasz czas i anihilowali sondę. Ray już wiedział. Zawsze dziwił się, że po awariach sond zegarki kolegów i chronometr synchronizujący pokazywały czas niezgodny z radiowym o około 20 minut. Jego zegarek nie wykazywał tej różnicy. Jego zegarek? Wstał z miejsca, zdjął go z ręki i podał profesorowi. Ten położył zegarek na stole i znów zaczął mówić: - Proszę sądu i tu obecnych. Zupełnie oficjalnie, po uzgodnieniu z Rządem oświadczam, że zawieszamy próby z sondami do sektora l0. Co się zaś tyczy zakończenia śledztwa, to myślę, że nam pomoże drugi świadek obrony. Profesor wskazał leżący na stole zegarek. - Twierdzę, że to jest ich informator. I sądzę, że mamy na to dowód. Dziękuję panu prokuratorowi za udzielenie mi głosu. Prokurator ogłosił zakończenie posiedzenia, wszyscy skierowali się do stołu. Jeans miał rację. Dowód był znacznie wcześniej. Na stole, zamiast zegarka, leżało trochę metalowego pyłu. Jeans nachylił się nad stołem i zdmuchnął pył. Kiedy jeszcze raz sprawdzono zegarki z czasem radiowym, okazało się, że na zniszczenie informatora tym razem wystarczyło NOL-om już tylko 6 minut.