Jesteś autorem/wydawcą tego dokumentu/książki i zauważyłeś że ktoś wgrał ją bez Twojej zgody? Nie życzysz sobie, aby podgląd był dostępny w naszym serwisie? Napisz na adres
a my odpowiemy na skargę i usuniemy zabroniony dokument w ciągu 24 godzin.
Zobacz podgląd pliku o nazwie Razmuk Nikolas - Ziarno światła. Przebudzenie PDF poniżej lub pobierz go na swoje urządzenie za darmo bez rejestracji. Możesz również pozostać na naszej stronie i czytać dokument online bez limitów.
Strona 1
Strona 2
Strona 3
Strona 4
Dla psycho, który gdzieś po drodze utracił swój cel.
Strona 5
Ziarno światła. Przebudzenie
Wydanie pierwsze, ISBN: 978-83-8147-720-8
© Nikolas Razmuk i Wydawnictwo Novae Res 2019
Wszelkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie, reprodukcja lub odczyt
jakiegokolwiek fragmentu tej książki w środkach masowego przekazu
wymaga pisemnej zgody wydawnictwa Novae Res.
REDAKCJA: Beata Kostrzewska
KOREKTA: Katarzyna Kusojć
OKŁADKA: Artur Rostocki
KONWERSJA DO EPUB/MOBI: Inkpad.pl
WYDAWNICTWO NOVAE RES
ul. Świętojańska 9/4, 81-368 Gdynia
tel.: 58 625 19 61, e-mail:
[email protected],
Publikacja dostępna jest w księgarni internetowej zaczytani.pl.
Strona 6
SPIS TREŚCI
1. Prolog Rewolucja
2. Rozdział pierwszy Wieczny sen
3. Rozdział drugi Ognisty władca
4. Rozdział trzeci Ponury jeździec
5. Rozdział czwarty Drobne tajemnice
6. Rozdział piąty Wróg mojego wroga…
7. Rozdział szósty Furia
8. Rozdział siódmy Kosmiczne lwy
9. Rozdział ósmy Starzy znajomi
10. Rozdział dziewiąty Jajko z niespodzianką
11. Rozdział dziesiąty Skra
12. Rozdział jedenasty Półświatek
13. Rozdział dwunasty Kobieta o przenikliwym
spojrzeniu
14. Rozdział trzynasty Na dno
Strona 7
15. Rozdział czternasty W podziemiach
Barmaku
16. Rozdział piętnasty Arka
17. Rozdział szesnasty W imię idei
18. Podziękowania
Strona 8
PROLOG
REWOLUCJA
Posthumus Piąty przechadzał się po zimnych, podziemnych
korytarzach, nasłuchując dźwięków przygotowań jego małej
rewolucyjnej armii. Rozmieszczone pod sufitem
w regularnych odstępach żarówki o małej mocy gasły co
pewien czas, przypominając o trudnej sytuacji, w jakiej
wszyscy się znaleźli. Ostrożnie stawiając kroki, by
przypadkiem nie zerwać żadnego z leżących na ziemi kabli,
Posthumus rozmyślał o przeszłości. Przypominał sobie, jak
wiele czasu minęło, od kiedy zakończył wyczerpujące
szkolenie na Teotrytę, aby pewnego dnia odszukać
i uwolnić braci zamkniętych w katakumbach, grobowcach
wzniesionych na Ziemi lata temu. Żałował tylko, że lepiej
nie przygotował siebie i Ziemian na nadejście zagrożenia ze
strony Strażników. Pomimo ostrzeżeń mentora Posthumus
sam do końca nie był przekonany co do pogróżek na temat
Strona 9
superzaawansowanej technologicznie rasy chcącej
podporządkować sobie całą galaktykę.
Młody Teotryta rozmyślał o kolejnej misji. Wśród
odbijającego się od ścian ciasnego tunelu echa rozmów
usłyszał spadającą kroplę cieczy. Uderzała o powierzchnię
zbierającej się kałuży w głębi podziemnych przejść. Nie
zwlekając ani minuty dłużej, poszedł sprawdzić, czy wyciek
nie stanowi zagrożenia dla ukrytej bazy ruchu oporu.
Chwycił mocno karabin i ostrożnie badając sklepienie
tunelu, udał się w głąb przejścia. Winowajcą zajścia była
mała zużyta uszczelka. Śledząc wzrokiem spadającą kroplę,
dostrzegł w kałuży własne odbicie. Młoda, blada twarz
hipnotyzowała go. Nie mógł oderwać oczu od świdrującego
spojrzenia, które budziło niepokój. Jego plecy przeszył
zimny dreszcz, spowodowany wizją przyszłych wydarzeń.
– Posthumusie! – usłyszał wezwanie Brutusa. – Coś się
tak zamyślił?!
Speszony młody Teotryta odwrócił się. Zobaczył
jednego ze swych najbardziej oddanych ludzi. Prawie
dwumetrowy mężczyzna o muskularnej budowie
i spojrzeniu wiecznie złego giganta wzbudzał respekt
pośród nowo przyjmowanych rekrutów do walki o wolność
Ziemi. Chociaż na pierwszy rzut oka Brutusa należało się
obawiać, po bliższym poznaniu okazywał się całkiem
przyjemnym facetem.
Gdy Posthumus wzrokiem wrócił do odbicia w kałuży,
obraz był już zaburzony przez drgania wywołane krokami
wielkiego druha.
Strona 10
– Wszystko w porządku – odpowiedział szybko
Posthumus. – Trzeba będzie to załatać – dodał, wskazując
na rury pod sufitem.
– Nie martw się. Dam znać Annie – odrzekł Brutus,
oglądając dokładnie miejsce wycieku.
– Pokaż mi się, Brutusie – powiedział Posthumus.
Pogładził łysego mężczyznę po głowie, szukając chociaż
jednego małego włoska.
– Nadal nic.
– Daj spokój, Posthumusie. Mam wrażenie, że po tej
cholernej wojnie atomowej już nigdy nie zasiądę na fotelu
u fryzjera – zażartował Brutus, klepiąc się w czubek głowy.
– Nie jest źle. Przynajmniej wyglądasz groźnie –
pocieszył go Posthumus.
– Czemu się tak szwendasz samotnie po tych tunelach?
Przecież dawno zakończyliśmy prace w tym sektorze –
zapytał Brutus, zmieniając temat.
– Musiałem chwilę zostać sam… pomyśleć.
– Z karabinem w dłoniach i zbroi ważącej dwadzieścia
kilo?
– Teotryta musi być zawsze gotowy – pouczył szybko,
unikając tłumaczeń.
– Tak, wiem – odpowiedział zamyślony Brutus. – Ale ten
miecz przy pasku mógłbyś sobie odpuścić – dodał
uszczypliwie, wskazując schowany do pochwy oręż młodego
Teotryty.
– Uratował mi życie więcej razy niż niejeden karabin.
Posthumus wyciągnął miecz, by udowodnić swoje racje
druhowi.
Strona 11
– Nadal nie robi wrażenia – stwierdził Brutus,
przyglądając się swojemu odbiciu w klindze miecza.
– Został wykuty dawno zapomnianymi technikami. Po
latach nadal jest ostry.
– Przy plazmowych ostrzach Strażników to tylko
zabawka – kpił Brutus.
– Powiesz to Teotrytom w twarz, jak tylko ich
wybudzimy – odparł Posthumus z uśmiechem na twarzy
i schował miecz do pochwy.
– Chciałbym już ich zobaczyć. Aż mam ciarki, gdy myślę
sobie o jutrzejszym dniu.
– Ja też, Brutusie, ja też. – Posthumus zgodził się
z przyjacielem. – Czekałem na to wystarczająco długo. Na
tę jedną chwilę. Wreszcie nadarza się okazja, żeby uwolnić
naszych braci i wypełnić do końca ostatnie zadanie
nałożone na mnie przez mojego mentora – dodał, zaciskając
pięść.
Brutus zamilkł na sekundę, wpatrzony w wadliwą
uszczelkę pod sufitem. Na jego twarzy pojawiła się głęboka
zaduma.
– Zastanawiam się tylko, czy przyjmą nas jak swoich –
rzekł z lekką obawą w głosie.
– Co masz na myśli?
– O istnieniu Teotrytów wiemy tylko my i Anna. Odkąd
pamiętam, szukasz ich po całym świecie bez rezultatów.
Obawiam się tylko, że informacje, które wyciągnęliśmy
z komputerów Strażników, są błędne lub niedokładne.
– Trochę wiary, Brutusie. Poza tym to ona zgromadziła
tu nas wszystkich – odparł pewnym głosem Posthumus. –
Strona 12
Nawet jeśli te dane są błędne, to my… ludzie, wyjdziemy na
powierzchnię i zawalczymy o wolność.
– Dziękuję, Posthumusie, i przepraszam za zwątpienie –
powiedział Brutus, schylając głowę.
– Nie masz za co przepraszać, bracie. Rozumiem cię.
Sam miałem kiedyś obawy, gdy słyszałem opowieści
o Teotrytach: „Pozaplanetarnej rasie wojowników
strzegących ładu w galaktyce” – pocieszał go Posthumus,
wzruszając ramionami.
– Właściwie to jaki był twój mentor? Nigdy nie
rozmawialiśmy szerzej na jego temat – zapytał Brutus
dociekliwie.
– Posthumus Czwarty? Był charyzmatyczny, mądry,
spokojny… niesamowita istota. Przelał we mnie swoją
wiedzę i przekazał umiejętności. Przyjął mnie jak swojego.
Nauczył posługiwać się bronią i jak przetrwać w tym
świecie. Jestem mu wdzięczny za to wszystko. Mam u niego
dług, który chcę spłacić, wybudzając naszych braci ze snu.
Jeśli nam się uda… Teotryci pomogą nam w odzyskaniu
Ziemi.
Brutus westchnął głęboko i chwytając Posthumusa za
ramię, odrzekł:
– W takim razie nie zwlekajmy dłużej. Zostało nam
zaledwie kilka godzin do misji. Obiecaj mi jedynie, że jak
będzie po wszystkim, opowiesz mi tę historię w całości.
– Ruszajmy już – odparł Posthumus, unikając obietnicy.
Posthumus Piąty wraz z Brutusem zmierzali w kierunku
ogromnej wydrążonej groty zastawionej prowizorycznymi
Strona 13
metalowymi pryczami. Na ścianach zamontowano specjalne
panele wzmacniające, chroniące przed zawaleniem się
stworzonych pod powierzchnią ziemi pomieszczeń. Całość
była małą, przytulną, wysuniętą bazą, która przez ostatni
tydzień stanowiła ważny punkt operacyjny do szykowanej
misji specjalnej. Członkowie ruchu oporu biorący udział
w akcjach dywersyjnych przygotowywali się, sprawdzając
sprzęt komunikacyjny i uzbrojenie. W powietrzu unosiło się
uczucie ekscytacji starych i młodych bojowników, którzy,
tak jak i Posthumus, nie mogli uwierzyć, że nareszcie
nadszedł dzień wyjścia z cienia. Od zmasowanego ataku
dzieliły ich już tylko godziny.
– Poczekaj tutaj, Posthumusie. Poprawię trochę morale
ludzi – stwierdził Brutus, uśmiechając się do druha tak, by
tylko on to zobaczył.
– Tylko nie krzycz na nich za dużo – odpowiedział
szeptem Posthumus, odwzajemniając uśmiech.
Brutus był wyjątkową osobą w życiu młodego Teotryty.
Przygarnięty jako trzynastoletnie dziecko, był chowany
zgodnie z zasadami, jakie Posthumus Piąty przyjął od
dawnego mentora. Brutus trzymał wysoką dyscyplinę
w szeregach ruchu oporu. Dzięki temu Posthumus mógł
działać w cieniu oficjalnego przywódcy. Młody Teotryta
spędzał godziny na analizowaniu struktur miast, w których
osiedlali się Strażnicy, jednak ostatni czas dla całego ruchu
oporu był wyjątkowo pracowity. Ogólnoświatowa siatka
rewolucjonistów czekała tylko na znak z głównej centrali
komunikacyjnej. Znak rozpętania burzy, której Strażnicy nie
byliby w stanie opanować.
Strona 14
– Posthumusie! Zgłoś się – usłyszał w słuchawce głos
Anny.
– Co się dzieje?
– Grupa dywersyjna jest już na powierzchni. Zmierzają
ku przekaźnikowi Strażników – poinformowała.
– Jakieś utrudnienia? – zapytał zaniepokojony.
– Żadnych. Chciałam wam tylko powiedzieć, żebyście
już wyruszali.
– Raport z ostatnich skanów przekaźnika?
– Przekaźnik ochrania standardowy oddział S.S.Z. Po
waszych ostatnich wyczynach Strażnicy przenieśli
większość oddziałów do miasta.
– Bardzo dobrze – stwierdził Posthumus, uśmiechając
się lekko. – Informuj mnie na bieżąco o sytuacji na
powierzchni. Zaraz wyruszamy.
– Zrozumiałam. Bez odbioru.
Wszystko szło zgodnie z planem młodego Teotryty, lecz
z każdą minutą w sercu Posthumusa, który nie mógł już
dłużej czekać, rósł niepokój. Krzyknął w stronę Brutusa
musztrującego niezbyt liczny oddział członków ruchu oporu
i wyciągnął ku niemu rękę, przywołując do siebie. Wielki
mężczyzna rozkazał stanąć w szeregu podekscytowanym
ludziom i szybkim krokiem podszedł do Posthumusa.
– O co chodzi?
– Wyruszamy – odpowiedział zdecydowanym tonem.
– Jesteśmy gotowi, bracie – stwierdził Brutus,
odwracając się i spoglądając na twarze członków ruchu
oporu.
Strona 15
Zdenerwowana mina młodego Teotryty zwróciła uwagę
jego kompana.
– Coś nie tak, bracie?
– Wszystko… wszystko w porządku – zająknął się
Posthumus.
– Za dobrze cię znam, bracie. Nie martw się. Wszystko
jest już przygotowane – powiedział, klepiąc Posthumusa
w ramię, czym dodał mu otuchy. – Spójrz na nich – rzekł,
wskazując ręką na kilku członków ruchu oporu stojących
z karabinami i lekkimi kamizelkami taktycznymi. – Wlałeś
w ich serca nadzieję. Bardziej gotowi już nie będziemy.
Dzisiejsza noc to tylko rozgrzewka przed jutrzejszym
powstaniem – powiedział z uśmiechem. – Pamiętasz, jak
tydzień temu poprowadziłeś nas do tej placówki S.S.Z.?
– Pamięć mnie chyba zawodzi, bo to ty poprowadziłeś
tych ludzi, Brutusie – przypomniał mu Posthumus,
odwzajemniając uśmiech.
– Hm… – Zamyślił się. – Może, ale to by nam nie wyszło,
gdybyś nas wszystkich nie zebrał – odparł, przesuwając
dłoń po swojej łysinie.
– Wyszalałeś się tam przynajmniej? – pytał zatroskany
młody Teotryta, drocząc się z wielkim jak dąb mężczyzną.
– Heh! – zaśmiał się pod nosem Brutus. – Wiesz… miło
było urwać kilka łbów tych zdradzieckich kundli z S.S.Z. –
odrzekł rozmarzony. – Ale o wiele bardziej podobało mi się,
gdy Ka’S-ta-ran zobaczył, jak płonie jego cenna szkółka
„zwierząt hodowlanych”. Swoją drogą mam nadzieję, że te
wykradzione plany siatki komunikacyjnej nam pomogą.
Strona 16
– Jestem pewien, Brutusie, jestem pewien – potwierdził
młody Teotryta.
– Szkoda, że dziś sobie nie postrzelamy – odpowiedział
z bólem w głosie kompan, spoglądając na swoją broń
i celując w czubek własnego buta.
– Ja nie odstrzeliłem na ostatniej misji nawet jednego
blaszaka – pocieszał Brutusa Posthumus. – Poza tym tobie
już wystarczy strzelania. Oszczędzaj siły na jutro.
Brutus wyglądał na wyraźnie zasmuconego.
– A tobie teraz o co chodzi? – zapytał Teotryta.
– Nie wiem, bracie. Myślę o jutrze. Może dzięki nam
zmieni się oblicze całego świata, który znam… w którym się
wychowałem.
– Bez obaw. Zmienimy go na lepsze – powiedział
Posthumus, uderzając lekko w ramię mężczyzny. – Bierz
ludzi i wyruszajmy do zapadlisk – dodał zdecydowanie. –
Pójdę przodem i zaczekam na resztę.
Brutus skinął głową i pokazując wszystkim gest zbiórki,
przywołał do siebie mały oddział ruchu oporu. Tymczasem
młody Teotryta poszedł pierwszy, znikając za zakrętem
jednego z korytarzy.
– No, panowie! Już czas! Cały świat na nas patrzy! –
powiedział Brutus poważnym tonem.
Mała grupa składająca się z najdzielniejszych ochotników,
którą przygotował Brutus, ledwo mieściła się w ciasnych
przestrzeniach tuneli. Każdy żołnierz maszerujący
w półmroku potykał się o wystające z ziemi kamienie, klnąc
pod nosem.
Strona 17
– Brutusie? – zawołał David „Tomi” Thompson, jeden
z najstarszych członków ruchu oporu. – Dlaczego cały czas
atakujemy z podziemi? Nie moglibyśmy zrobić tego raz jak
za dawnych lat? Wspinając się na jakiś wieżowiec
i przygważdżając wroga z góry? – zapytał nieśmiało.
– Taktyka się zmieniła – odpowiedział od razu Brutus. –
Tomi, ile razy mam ci powtarzać? Strażnicy mają przewagę
na niebie, a tutaj, w tunelach, ich latanie na nic się zda.
Brutus stanął. Zatrzymał cały oddział i odwrócił się do
żołnierzy.
– Kto mi przypomni, jakie mamy zadanie?
– Nie dać się wykryć, podczas gdy oddział dywersyjny
zrobi małą zadymę – odpowiedział szybko i dumnie,
z wypiętą klatą, Patrick King.
Młody Patrick był jednym z najmłodszych nabytków
ruchu oporu. Odznaczył się w niejednej partyzanckiej akcji
pomysłowością i brawurą. Najbardziej był jednak znany
z włamywania i szybkiego ulatniania się z miejsca zdarzeń.
Niepozorny blond chudzielec w za dużych spodniach był
w stanie przecisnąć się w każde miejsce. Nieraz chwalił się,
jak to dzięki niemu oddziały zmechanizowanych jednostek
Strażników nie były w stanie rozgromić manifestacji
przeciwko okupantom. To nie lada wyczyn wejść do
placówki S.S.Z. niezauważonym i podmienić
oprogramowanie namierzające roboty.
– I co jeszcze? – zapytał Brutus.
– Podłożyć ładunki elektromagnetyczne, odłączyć cztery
filary zasilające oraz wgrać wirus tak, aby podczas
Strona 18
jutrzejszej rewolucji wróg nie mógł się ze sobą
komunikować – dodał King.
– Myślę w takim razie, że to proste. Dziś strzelania nie
będzie – oznajmił Brutus, przypominając słowa Posthumusa.
– A ty, młody, wypuść to powietrze, zanim się udusisz –
dodał, patrząc na Kinga. – Całość będzie koordynowana
przez Annę. Niestety pole zagłuszające Strażników w tym
obszarze jest zbyt silne, aby zobrazować je na e-mapach,
więc jeśli stanie się coś nieoczekiwanego, macie mi to
natychmiast zgłosić. Tymczasem opieramy się na
informacjach wywiadowczych i planach tuneli
wykradzionych przez Kinga. Jakieś pytania? – zapytał
Brutus, rozglądając się po wszystkich.
Nie usłyszawszy odpowiedzi, kontynuował
wprowadzenie do misji:
– I świetnie. Dzielimy się tak, jak to ustalaliśmy na
początku. King i Tomi, dołączcie do Posthumusa. Czeka na
was przy czwartym filarze na końcu tego korytarza –
rozkazał, wskazując na wpół oświetlony tunel. – Reszta,
odbijamy w prawo i tam podzielimy się dalej.
Dwójka rewolucjonistów poszła śmiało w wyznaczone
miejsce, ściskając mocno karabiny w dłoniach. Słysząc
odbijane przez ciasne i zwilgotniałe ściany korytarzy
dźwięki oddalających się sprzymierzeńców, King skorzystał
z okazji do rozmowy.
– Tomii-ii? Myślisz, że uda nam się jutro przegonić
Strażników? – zapytał, spoglądając za siebie, by upewnić
się, że są sami.
Strona 19
– Nie bój się, młody. Posthumus to doskonały lider –
odpowiedział pewnie David. – Jestem w tej grupie od
dawna. Mamy za sobą już pół roku różnych akcji w ruchu
oporu i jestem przekonany, że nam się powiedzie. Dziwi
mnie jedno. – Thompson stanął na chwilę, zatrzymując przy
tym towarzysza. – Słyszałem pogłoski o tym, że Posthumus
przeżył wojnę atomową i prowadził jeden z większych
oddziałów wojsk pomocy obywatelskiej. Nawet przed
wydarzeniami z czterdziestego piątego był jedną z bardziej
szanowanych osobistości, o której wiele się słyszało. Miał
kasy jak lodu i prowadził wykopaliska archeologiczne na
całym świecie.
– Co w tym dziwnego? Przecież sam powiedziałeś, że to
dobry przywódca. Jakoś zdobyć doświadczenie musiał,
a gdzie lepiej, jak nie w wojsku. Poza tym skąd to wiesz? –
dopytywał King.
– Powiedział mi to kiedyś ojciec – odparł Tomi, ściskając
wiszący na szyi nieśmiertelnik. – Zmarł na chorobę
popromienną, a Posthumusowi nic nie jest. Poza tym to na
moje oko powinien mieć już pięćdziesiąt lat, a wygląda,
jakby był w twoim wieku.
– Chłopaki! Przypominam o ciszy radiowej – przerwała
im Anna przez słuchawki. – Wchodzicie na teren wroga.
– Dzięki za przypomnienie – wymamrotał King,
kontynuując marsz w stronę końca tunelu.
Gdy dwójka członków ruchu oporu doszła już do filaru,
zobaczyła Posthumusa klęczącego na ziemi, pod samym
ładunkiem, mówiącego coś pod nosem.
Strona 20
– Wszystko w porządku? – zapytał Tomi, niepewnie
zbliżając się do ładunku umieszczonego w ścianie małego,
trochę szerszego pomieszczenia niż korytarze, którymi
przechodzili.
– Tak. Czekamy tylko na sygnał od Brutusa. Zaczynamy,
jak wszyscy będą na swoich pozycjach – odrzekł Posthumus,
nadal klęcząc na jednym kolanie w specyficzny dla
Teotrytów sposób.
Jedną rękę miał wyciągniętą na ziemi, opierając się na
trzech palcach. Drugą zaś założył za siebie, zaciskając
w pięść. Chyląc nisko głowę, Posthumus modlił się do
swoich bogów: dawno zapomnianego kultu galaktycznej
rasy Teotrytów. Dla ludzi stanowił on wielką tajemnicę. Sam
Brutus nigdy do końca nie rozumiał zgłębianej wiary
Posthumusa.
Wyczekiwali znaku od reszty kompanów, czas dłużył im
się w nieskończoność. Dawno już wyszli z blasku żarówek.
Teraz trzej rewolucjoniści czekali w kompletnych
ciemnościach. Głucha cisza dawała się we znaki, płatając
zmysłom figle. Jak na nocnym spacerze, kiedy to szumiące
drzewa sprawiają wrażenie nadejścia czegoś wielkiego.
Zniecierpliwiony Posthumus skończył swe modły i usiadł,
wpatrując się w małą migającą diodę na przymocowanym
do ściany ładunku. Podenerwowanie drużyny dało się
wyczuć nawet w powietrzu. Młody King, aby umilić sobie
oczekiwanie, rozpoczął powolne odliczanie od tysiąca do
jednego.