Strona 1 Strona 2 Strona 3 Strona 4 Strona 5 balon wypełniony gorącym powietrzem D a w n o , d a w n o temu ż y ł sobie malarz akwarelista, który myślał, że potrafi wynaleźć spadochron. Było to w czasach pierwszych spadochronów. Siedząc na łące ze sztalugami i pędzlami, dostrzegł spadochroniarza opadającego z nieba. - Jak było? - zawołał, podbiegając do gromadzące­ go się tłumu. - Och - wykrzyknął skoczek, zaplątany w czaszę i liny. - Niedobrze mi. Ale działo się to w Paryżu, toteż mówili po fran­ cusku. W tamtych czasach spadochrony były wadliwie za­ projektowane - nie opadały łagodnie na ziemię, lecz wi­ rowały w powietrzu z zawrotną szybkością i skoczkowie zielenieli na twarzy. Akwarelista wrócił więc do domu, nalał sobie k a w y i pogrążył się w myślach. „Co m o ż n a zrobić, by ci dziel­ ni mężczyźni nie mieli w powietrzu nudności?" - oto co myślał. Po trzydziestu pięciu latach zastanawiania się zna­ lazł o d p o w i e d ź . O d s t a w i ł kawę, wziął szkicownik i po­ s z e d ł do żony. 10 Strona 6 - Popatrz - powiedział, pękając z dumy, g d y poka­ z y w a ł jej swój rysunek. Żona zmrużyła oczy i ściągnęła brwi, p o n i e w a ż jego spadochron był narysowany czaszą do dołu! Zamiast mieć kształt „n", miał kształt „u". - C z y to odniesie o d p o w i e d n i skutek? - spytała po­ wątpiewająco. - Oczywiście! - wykrzyknął. Zrobił spadochron z jej chusteczki, by przeprowa­ dzić d o w ó d . Chusteczka sfrunęła na podłogę, ale zgodnie z jego przewidywaniem nie obracała się. Akwarelista nabrał w i ę c ostatecznie przekonania, że jest to rozwiązanie dla wpadającego w korkociąg spa­ dochronu, i postanowił u s z y ć go sam. Wykorzystał do tego celu żoniną maszynę. Następnie n a m ó w i ł przyjacie­ la, by p o z w o l i ł mu skoczyć z gondoli jego balonu w y p e ł ­ n i o n e g o gorącym powietrzem i wypróbować wynalazek. Był tak podekscytowany, że nie przeprowadził naj­ pierw próby z manekinem (lub kotem), co było zwycza­ jem w o w y c h czasach. Po prostu przypiął się i skoczył. Runął w d ó ł prosto na ziemię - n i c z y m w a z o n strą­ cony z półki - i zginął na miejscu. Kiedy Maude Sausalito (mająca w t e d y jedenaście lat) usłyszała po raz pierwszy tę historię, poczuła wielki smutek z p o w o d u losu malarza. Potem zaczęła sobie wy­ obrażać (tęsknie) rozmaite rzeczy, które uratowałyby mu życie, gdyby na nich wylądował. Stóg siana; jezioro; ś w i e ż o skopana grządka! Kadź pełna o w o c ó w morwy! Gigantyczny koktajl mleczno-bananowy. Stos bułeczek z jagodami. (Była głodna). 11 Strona 7 Gdyby tylko, pomyślała - i nadal często tak myśli, nawet teraz - g d y b y tylko temu głupiemu, nadmiernie rozemocjonowanemu m ę ż c z y ź n i e w b e z u ż y t e c z n y m spa­ dochronie udało się złapać prąd wstępujący. Gdyby ów prąd poniósł go w y s o k o p o d błękitne niebo, nad w z g ó ­ rzem z bitej śmietany i s t a w e m z syropu klonowego. I w końcu łagodnie z ł o ż y ł na łóżku z racuchów na ma­ ślance. W dzisiejszej dobie spadochrony mają kominki w środku czaszy, co zapewnia stateczność spadochronu podczas opadania. Strona 8 urywki z ogrodowej szopy ZingÓW (ocalałe z pożaru fragmenty) Wyobraź sobie, co by było, gdybyś nie miał kolan! Kiedy schodzisz z góry, twoje ciało w naturalny sposób ciąży do przodu. Podświadomie odchylasz się w przeciwną stronę i uginasz kolana, napinając przy t y m mięśnie czworogłowe. Dzięki kolanom nie przewracasz się. Teraz wyobraź sobie, że twoje mięśnie czworogło­ we są tak słabe, że nie m o g ą utrzymać kolan, g d y już zaczną się one zginać. Jeśli kolana nie przestaną się zginać, upadniesz jak długi na twarz. Instytut Ortopedii Dakota Południowa Strona 9 festyn sportowy Cath Murphy (nauczycielka, klasa druga B) trzyma jeden koniec wstęgi wyznaczającej linię mety i wzrokiem szuka Z i n g ó w w tłumie. Aha. Jedna z klanu Z i n g ó w wyciągnęła się w po­ zycji półleżącej na piknikowym kocu i sprawdza dźwięki d z w o n k ó w w komórce. Tam! Mała Zing ustawia się w szeregu do wyścigu. Pulchna kobieta niosąca bułeczkę z żurawinami m o ż e należeć do rodziny Zingów... Nie. Ona nie jest członkiem rodziny Zingów. To panna Heather Waratah (nauczycielka, klasa czwarta C). Rok temu nie znała nawet Zingów. Dzisiaj dosta­ je n e r w o w e g o tiku na w i d o k kogokolwiek z tej rodziny. (Podobnie jak na w i d o k litery V). Co więcej, straciła osobowość. Straciła o s o b o w o ś ć kilka miesięcy temu. A właściwie jej o s o b o w o ś ć spaliła się na popiół ra­ z e m z o g r o d o w ą szopą Zingów. A w i ę c taki jest mój los, myśli ponuro, g d y w s t ę g a wyznaczająca linię mety w y p a d a jej z rąk p o d stopy bez­ ładnie nadbiegających dzieci. Strona 10 Fancy Zing zatrzymuje się obok bieżni w połu­ dniowo-wschodnim rogu boiska. Wyjęła właśnie plastry z opatrunkiem ze skrytki w samochodzie. Ze s w e g o miejsca w i d z i córkę ustawiającą się w rzędzie do biegu. Rozlega się wystrzał pistoletu starto­ w e g o i Cassie zaczyna biec w rytm uderzeń serca Fancy. Inne dzieci, myśli Fancy, poruszają się jak oszalałe mario­ netki. Cassie gładko biegnie daleko przed nimi. Fancy przesuwa spojrzenie na linię mety, gdzie cze­ ka Cath Murphy. Włosy do p o ł o w y szyi, obcięte równiut­ ko, idealna postawa, lekko poirytowana mina. Fancy czu­ je, jak ogarnia ją fala miłości do wstęgi w dłoni Cath. Ta w s t ę g a ma taką władzę! Wystarczy, że dziecko zaledwie ją muśnie, a dorośli m u s z ą ją natychmiast puścić. Jej wzrok wędruje w z d ł u ż linii wyznaczających tory bieżni, poza metę, gdzie pojawiły się cztery grupy, każda innego koloru. Sprawiają wrażenie ogromnych klombów. Zdumiona Fancy odwraca się, by podziwiać bieg­ nącą córkę. * Marbie Zing słucha skandujących dzieci. Ubrane w stroje w kolorach swoich czterech z e s p o ł ó w ćwiczą do z a w o d ó w w kibicowaniu. Ona siedzi nieopodal na kocu, od czasu do czasu zatykając palcami uszy. Jej siostrzenica właśnie ukończyła bieg i usiłuje złapać oddech, stojąc o jakiś metr od Cath Murphy. Cath twierdzi, że straciła osobowość. Kiedy Marbie usłyszała o tym, zadzwoniła do Cath i doradziła jej, by wybrała się na przejażdżkę samochodem. 15 Strona 11 - Mnie też się to czasem przytrafia - powiedziała. - Utrata osobowości. Podczas r o z m ó w kwalifikacyjnych i w i e c z o r ó w panieńskich. Ale z a w s z e ją odzyskuję, wra­ cając s a m o c h o d e m do domu. Cath natychmiast odłożyła słuchawkę. Na boisku dziewczynka czeka na swoją kolej w skoku w dal. Jest taka malutka, że ledwie ją widać, przynajmniej w ocenie Marbie. Ręce i nogi ma cieniutkie, niemal półprzezroczyste. Kapelusz od słońca nacisnęła tak nisko na uszy, że musi zadzierać brodę, by coś wi­ dzieć. Opodal rodzice uśmiechają się do siebie szeroko, zerkając na dziewczynkę. Ona jednak staje w rozkroku, rozpościera ręce. Potem kuca, rozciągając kolana. Patrzy s p o d przymrużonych p o w i e k na piasek, obmyśla strate­ gię- Przyglądając się jej, Marbie myśli o tym, jak często dzieci wślizgują się do świata dorosłych, a p o t e m - g d y nauczycielka śpieszy, by zmierzyć d ł u g o ś ć skoku dziew­ czynki - jak często my, dorośli, znajdujemy się w ich świecie. Wzdryga się zaskoczona, g d y d w i e pary stóp za­ trzymują się z tupotem przy jej kocu. To jej siostra Fancy, która wraca od samochodu, oraz Cassie, która nadbie­ ga z przeciwnej strony z trzepoczącą niebieską wstążką w ręce. Strona 12 Cath Murphy Rok temu Cath Murphy stała na galeryjce w drugiej klasie, mrużąc oczy i uśmiechając się w promieniach po­ rannego słońca, z rękami w kieszeniach n o w y c h luźnych spodni i szyją rozgrzaną p o d krótkimi jasnymi włosami. Był to pierwszy dzień semestru i na dole zbierały się dzieci. N o w y nauczyciel, Warren Woodford, stał na dru­ g i m końcu galeryjki, przed salą drugiej A. Pochylił się nad balustradą i lekko kiwnął brodą, potwierdzając: „Tak, zbierają się". Cath odpowiedziała p o w a ż n y m skinieniem głowy. N o w y nauczyciel bez wątpienia będzie cieszył się ogromną popularnością wśród uczniów. Jest bardzo wy­ soki, toteż g d y wyciągnie rękę, zdoła dotknąć sufitu lub powiesić obrazy u góry na ścianie. Potrafi też opuścić ką­ cik ust z jednej strony, podnosząc brew z drugiej. Dzie­ ciaki uważają, że taka mina, zwłaszcza g d y się ją robi po to, by je rozśmieszyć, jest u dorosłych szczytem dobrego humoru. Gdy Cath spojrzała z n o w u na Warrena, robił do niej taką właśnie minę. Było to naprawdę zabawne i zaskoczyła s a m ą sie­ bie, naśladując go. Uśmiechnął się lekko, odwrócił wzrok, po c z y m z a w o ł a ł coś, co brzmiało jak: „Nabój z ziębami". 18 Strona 13 - Słucham? - Nabój z ziębami? - Tak - zgodziła się z wahaniem. Następnie, ponie­ w a ż naprawdę chciała dowiedzieć się, o co mu chodzi, podeszła kilka kroków w jego stronę. - Przepraszam, ale nie dosłyszałam. Machnął ręką, dając jej do zrozumienia, że to nic ważnego. - Pytałem tylko, czy nie boi się pani - powiedział. - N i e ogarnia pani przerażenie? - Jasne, że tak! A pana nie? Wróciła szybko na swoje miejsce, by dalej czekać. Czuła się niezręcznie i głupio, ale też w d z i w n y sposób czuła się p e w n ą siebie, drobną, zabawną, demoniczną i wyjątkową blondynką. W rzeczywistości wcale nie była przerażona, raczej podekscytowana. Ale jak lubiła mawiać jej matka, wszyst­ kie spotkania z n o w y m i ludźmi, nawet ze ślusarzami czy siedmiolatkami, m o g ą cię trochę onieśmielać. Cath uczyła już od d w ó c h lat i dzieciaki uważały ją za bardzo miłą i ładną. Czasami potrafiła być wymagają­ ca, lecz przeważnie była sympatyczna. Znano ją z tego, że hojnie obdziela dzieci złotymi gwiazdkami oraz piecząt­ kami: ŚWIETNA ROBOTA! Wśród nauczycieli cieszyła się opinią osoby pogod­ nej i sumiennej, m o ż e trochę nieśmiałej, lecz skłonnej do ataków śmiechu. Codziennie zjadała na drugie śniadanie zielone jabł­ ko Granny Smith i wierzyła w uśmiech trwający 5-4-3-2- koniec! po wymianie skinień na korytarzu. Miała błysk Mary Poppins w oku, nie miała natomiast rumieńców na policzkach ani dywanikowej torby podróżnej. Teraz, g d y podekscytowane dzieci tłoczyły się na schodach, przepychając się, rozmawiając m i ę d z y sobą 19 Strona 14 i zagadując do niej, Cath odpowiadała: „ D z i e ń dobry!", jak również „Proszę bardzo!", „Powieś torbę na wiesza­ ku, o tak. Grzeczna dziewczynka!", „Ojej! Trochę jeszcze za wcześnie, żebyś potykał się o własne sznurowadło, prawda?". Zauważyła jednak, gwarząc w ten sposób z dzieć­ mi, że n o w y nauczyciel, Warren, witał się ze swoją klasą w milczeniu. Trzymał jedną rękę w y s o k o w powietrzu, a drugą zaganiał wszystkich do klasy. Przypominał ma­ jestatycznego policjanta. Zauważyła też, że uczniowie posłusznie stosowali się do t e g o n i e m e g o polecenia, ze zdumienia otwierając szeroko oczy. Później tego s a m e g o ranka, g d y spędzała czas z dziećmi na przyjemnej edukacyjnej zabawie (Imię Lukę zaczyna się na tę s a m ą literę co lew! Straszne!), była ś w i a d o m a długich okresów ciszy w sąsiedniej klasie. Od czasu do czasu ciszę przerywały s a l w y śmiechu. Nazajutrz, we wtorek, Cath miała okazję porozma­ wiać podczas przerwy ze swoimi przyjaciółkami, Lenny D'Souzą (nauczycielka, klasa szósta B, psycholog szkol­ ny) i Suzanne Barker (nauczycielka, klasa pierwsza A). Cath powiedziała im, że na początku letnich waka­ cji zerwała ze s w o i m ubiegłorocznym chłopakiem. Lenny i Suzanne zareagowały smutnym: „Ooch!", lecz Cath ro­ ześmiała się tylko i stwierdziła, że n a w e t nie pamięta, jak się nazywał. Suzanne jej przypomniała. „Dzięki" - rzekła Cath. „Zawsze uważałam, że nie jest o d p o w i e d n i m fa­ cetem dla ciebie - oznajmiła Suzanne. - N i e miałaś aury osoby prawdziwie kochanej". „Dzięki" - powtórzyła Cath. Lenny zdradziła im, że była na kolacji, no, zgadnij­ cie z kim? Na to Cath spytała: „Z kim?", a Lenny odparła: „Zgadnij" i tak dalej. Wtedy Lenny przyznała się, że był to Frank Billson (dyrektor szkoły). 20 Strona 15 Cath i Suzanne zapiszczały, a g d y Lenny pobiegła po swoją kanapkę, pochyliły g ł o w y i uniosły brwi, w z d y ­ chając: „O mój Boże! Co ona sobie wyobraża?". Lenny wróciła, o n e zaś wyprostowały się i zrobiły miny jak gdy­ by n i g d y nic. Lenny zaczęła s o n d o w a ć Cath, jaki jest ten n o w y nauczyciel, Warren Woodford. Cath już miała o d p o w i e ­ dzieć, ale w t y m m o m e n c i e Suzanne wtrąciła, że dotarły do niej plotki, iż zanim został nauczycielem, studiował w szkole aktorskiej. A Cath pomyślała: „Tak naprawdę, Suzanne, ten n o w y facet jest MÓJ". Ponieważ to ona była nauczycielką w drugiej klasie. W środę, po apelu klas od zerówki do szóstej, któ­ rego tematem były cele oraz wartości, Cath wróciła do d o m u późno. Rzucając na stół klucze i okulary przeciw­ słoneczne, przelotnie dostrzegła w szybie okna jadalni odbicie swojej zaaferowanej, zamyślonej twarzy. Przysta­ nęła na chwilę, by się jej przyjrzeć. - N i e dowiecie się - powiedziała do okna - że moje serce zostało n i e d a w n o złamane. To, co m ó w i ł a do Lenny i Suzanne, było niepraw­ dą, serce złamał jej właśnie ubiegłoroczny chłopak. Zosta­ w i ł ją dla pracy w N o w y m Orleanie. P e w n e g o wieczoru przyniósł do niej tę pracę w małej białej kopercie - ogrom­ nie entuzjastyczną opinię na temat stopnia jego w i e d z y o ochronie środowiska. - K i e d y wyjeżdżasz? - Udawała, że jest równie zdumiona i podniecona jak on. - W przyszłym tygodniu. - A na jak długo? - Na czas nieokreślony! 21 Strona 16 Następnie przesiedział cały wieczór, pochylony nad stołem w jadalni Cath, w o d z ą c palcem po trasach wi­ d o k o w y c h na mapie samochodowej Luizjany. - Jesteś pewien, że dobrze w i d z i s z przy tym świet­ le? - spytała z i m n o Cath. On jednak był zbytnio zemocjonowany aligatorami i chyba l e d w i e o niej pamiętał na lotnisku. A p o t e m oczy­ wiście było za późno. Jego bagaż został odprawiony. „Czy on rzeczywiście m ó g ł ci złamać serce?" - od­ bicie Cath w szybie było wyraźnie sceptycznie nastawio­ ne. Potem jednak pomyślała o nocach po jego wyjeździe, o tym, jak wypłakiwała się w p o d u s z k ę w p u s t y m miesz­ kaniu, jak kopnęła telefon przez całą długość pokoju, źle potraktowała kwiaty, które przysłał jej z N o w e g o Orleanu (zostawiła je, by z w i ę d ł y w opakowaniu), obcięła krótko w ł o s y i zapisała się na zaoczne studia prawnicze. C z y był tego wart, czy nie, bez wątpienia złamał jej serce. (Załą­ czył do k w i a t ó w z N o w e g o Orleanu bilecik ze słowami: „Rozchmurz się!"). - A l e teraz - oznajmiła s w e m u kotu, Violinowi, który ocierał się o jej kostki - d o s z ł a m do siebie! D z w o n e c z e k na szyi Violina z a d ź w i ę c z a ł cicho. Przejrzała się w okiennej szybie, myśląc o tym, jak dobrze być z nikim niezwiązaną. Na przykład wczoraj upiekła o p ó ł n o c y kruche ciasteczka z kawałkami czeko­ lady, żeby świętować początek roku szkolnego! A dzisiaj zamierzała zjeść na kolację grzanki z pastą d r o ż d ż o w ą Vegemite i zapiekanym serem. A p o t e m oglądać MTV tak długo, jak będzie miała na to ochotę. (Większość chło­ p a k ó w niecierpliwi się i chce przełączyć kanał na m e c z krykieta). A p o t e m p o ł o ż y się i będzie czytała książkę do późna w nocy. Cudownie! A w dodatku, p o d s z e p t y w a ł jej cichutki g ł o s we­ wnętrzny, a w dodatku jestem pewna, że będę miała no- 22 Strona 17 w e g o chłopaka, teraz, kiedy tak właśnie się czuję! Ilekroć osiągam stadium szczęśliwej, samodzielnej niezależno­ ści, poznaję n o w e g o faceta. To czyni mnie ATRAKCYJNĄ, kiedy jestem szczęśliwa sama ze sobą, wkrótce... - Cśś - rzekła stanowczo do s w e g o odbicia, odwra­ cając się od okna. A potem, czując ogromne napięcie, mu­ siała przejść się do pobliskiego sklepiku. W czwartek pomyślała: „Lubię być sama!", prze­ chadzając się po klasie i chwaląc u c z n i ó w za pompony, które robili. „Będę studiowała zaocznie prawo". Niektó­ re dzieci również się do niej uśmiechały. Dziewczynka o imieniu Lucinda miała uśmiech przylepiony do buzi tak długo, że Cath spytała, czy w s z y s t k o w porządku. - Nie, ponieważ nie w o l n o mi tak nazywać nauczy­ cielki - odparła Lucinda. - To znaczy jak? Ale Lucinda kręciła tylko głową, nadal się uśmie­ chając i szepcząc coś do siebie. Cath przykucnęła obok niej, żeby usłyszeć, co m ó w i . - Panna Murphy - cicho wybąkała dziewczynka. - N i e w o l n o c i nazywać mnie panną Murphy? - zdziwiła się Cath. Lucinda pokiwała energicznie głową, aż zakołysał się jej koński ogon. - Ale przecież tak właśnie się nazywam, Lucindo! - N i e m o g ę m ó w i ć rrr - wyjaśniła Lucinda, otrzą­ sając się, jak g d y b y przeszła przez pajęczynę. - N i e c h mi pani nie każe w y m a w i a ć tego dźwięku! N i e m o g ę powie­ dzieć ani jednego słowa z tym dźwiękiem! Z tym rrr... - Zachłysnęła się, majtając z n o w u końskim ogonem. Na szczęście w tej samej chwili dziewczynka sie­ dząca obok Lucindy zawołała: - Wagina, wagina, wagina. 23 Strona 18 Jak ta mała ma na imię? Jej identyfikator leżał nie­ stety pod stołem. -CASSIE POWIEDZIAŁA „WAGINA"! - krzyknął Marcus Ellison. Cassie. Właśnie. Tego ranka Cassie spóźniła się pięć minut do szkoły, a jej matka napisała usprawiedliwienie, co było uprzejmym gestem. W zamian, pomyślała Cath surowo, p o w i n n a m zapamiętać imię jej córki! Ale szczerze mówiąc, plakietka Cassie rzadko była widoczna, ponieważ d z i e w c z y n k a wygłaszała drama­ tyczne przemowy, wymachując dla w i ę k s z e g o efektu rę­ kami i zmiatając ołówki oraz identyfikatory na p o d ł o g ę . - W a g i n a , wagina, wagina - powtarzała w kółko Cassie. - Dosyć, Cassie! - rzekła stanowczo Cath. Cassie popatrzyła na nią ze zdumieniem. - Ale ja m u s z ę powtórzyć to pięćset razy! - Kto ci kazał? -Ja. - Wobec tego nakaż sobie tego nie robić. - Dobrze. - Cassie skinęła g ł o w ą i wróciła do s w o ­ jego pompona. W piątek Cath siedziała na drewnianej ławce, cze­ kając na Warrena Woodforda. Zamierzali o d b y ć naradę na temat programu nauczania w drugiej klasie, ale Cath miała dyżur na boisku. Stwierdzili więc, że równie dobrze m o g ą ją odbyć na dworze, na słońcu. Majtała nogami, grając w swoją sekretną grę - wyobrażała sobie, że potra­ fi w z n i e ś ć się p o d niebo. Jako nastolatka miała w y p a d e k na nartach i chirurdzy użyli m e t a l o w y c h e l e m e n t ó w do rekonstrukcji jej kolan. Od tamtej pory myślała o s w y c h kolanach jako o magicznych lewarkach. Wznosząc się w taki sposób, jednocześnie zawo­ łała ze złością: „Hej, ty tam!" do chłopca, który wrzucił 24 Strona 19 kanapkę z sałatką do pojemnika na śmieci. Surowo: „ N o , no, n o ! " do dziewczynki, która uszczypnęła koleżankę w nos, i czule: „Och, kochanie" do chłopca, który pod­ s z e d ł do niej, pokazując obtarty łokieć. G d y już go opa­ trzyła, oparła się plecami o ławkę, by mieć lepszy w i d o k na całe boisko (dzisiaj była to przeważnie gra w g u m ę i głośne dyskusje na temat n o w e g o elektronicznego pu­ pilka o imieniu pan Valerio, którego karmi się za p o m o c ą pilota) i by pomyśleć. Wspaniale jest być samą! - myślała. Ale coś ją nie­ pokoiło i przestała majtać nogami, by zastanowić się, o co chodzi. Doszła do wniosku, że w posiadaniu chłopaka po­ doba jej się jedno - s w o b o d n a atmosfera, kiedy poznaje się n o w e g o faceta. Rozmawiając z mężczyznami, z który­ mi ewentualnie mogła się zaprzyjaźnić, Cath lubiła trochę pożartować, m o ż e nawet poflirtować, przekonała się jed­ nak, że stają się czujni i znajdują okazję, by napomknąć o swojej dziewczynie. Irytowało ją to, w y z n a c z a ł o jej miej­ sce, miała ochotę wyjaśnić: „Nie p o d r y w a m cię, pragnę wyłącznie, b y ś m y zostali przyjaciółmi". Jest znacznie lepiej, g d y ma się chłopaka i m o ż n a w s p o m n i e ć o nim, przywracając r ó w n o w a g ę i utrzymu­ jąc nadal dobre stosunki. Jeszcze lepiej nadmienić o nim wcześniej. - Z mlekiem, bez cukru, tak? - usłyszała za sobą głos Warrena Woodforda. Gdy się odwróciła, zobaczyła go w całej okazało­ ści. Lewą ręką przyciskał niezręcznie do boku plik teczek, w wyciągniętej przed siebie prawej trzymał d w a kubki z kawą, oplatając długimi palcami uszka. Wpatrywał się w nie intensywnie, jak gdyby w ten sposób m ó g ł zapo­ biec wylaniu się płynu. Zauważył, jaką k a w ę lubię! Albo też ludzie z w y k l e Pijają taką kawę. 25 Strona 20 Wzięła od niego kubek i część teczek, po c z y m Warren usiadł okrakiem na ławce, co s p o w o d o w a ł o d z i w n ą sytuację, ponieważ ona była zwrócona twarzą do przodu, on zaś patrzył na jej ramię. Jak gdyby ustawili się do zdjęcia. Albo jak gdyby on dosiadał konia normalnie, a ona po damsku. Miał dość długi n o s i usta trochę za d u ż e w stosunku do brody. - Słyszałem, że studiujesz prawo - powiedział, jak gdyby w o g ó l e nie przejmował się tą dysproporcją. Interesował się mną! - Jeszcze nie studiuję - poprawiła go Cath. - Na ra­ zie tylko się zapisałam. Zajęcia zaczynają się w przyszłym tygodniu. - Aha. - Skinął głową, jak gdyby tak właśnie przy­ puszczał. - Skąd ten pomysł? To znaczy studiowania prawa? - Żeby coś robić - wzruszyła ramionami Cath. - Żeby coś robić - powtórzył powoli. A następnie w y s k a n d o w a ł śpiewnie: - Żeby coś robić; żeby k o g o ś sądzić; żeby w szeregu się ustawić. H m m . Ustawić się w szeregu. Przepraszam. - Odstawił kubek i dodał: - Ta kawa jest ohydna. I jeszcze jedno. N i e wiem, czy z d o ł a m współpracować z tutejszym dyrektorem. Jak on się nazy­ wa? Billson. Wydaje mi się nieco, bo ja wiem, nierozgar- nięty? - Ja u w a ż a m - odparła Cath - że jest błyskotliwy. - Hm, błyskotliwy, jasne, oczywiście. Frank Billson, tak? Nadzwyczajny facet. - U p i ł w zamyśleniu łyk kawy. - A to jest doskonała kawa. Do tej pory, w trakcie pięciu dni szkoły i trzech krótkich p o g a w ę d e k na galeryjce drugiej klasy, Warren ani razu nie napomknął o swojej dziewczynie. Cath była za to wdzięczna. Albo Warren nie miał dziewczyny, albo nie widział potrzeby, by o tym mówić. Tak czy owak, świadczyło to o jego szacunku dla niej. 26