Strona 1 Strona 2 Johanna Lindsey W niewoli pożądania Captive of my desires Tłumaczyła: Krystyna Chmiel Strona 3 1 Ma się ukryć i w tej kryjówce pozostać – przypomniała sobie Gabrielle Brooks, kiedy zwabiona hałasem wyszła na pokład i zobaczyła, co było jego przyczyną. To nie kapitan wydał jej takie polecenie, gdyż zanadto był pewien, że uda mu się zgubić statek zmierzający w ich stronę. Śmiał się nawet i wygrażał pięścią w kierunku pirackiej bandery na głównym maszcie nadciągającej jednostki, widocznej już bez pomocy lunety. Dobry nastrój kapitana uspokoił Gabrielle, przynajmniej dopóty, dopóki pierwszy oficer nie odciągnął jej na stronę, radząc, aby się ukryła. W przeciwieństwie do kapitana, Avery Dobs nie wydawał się zadowolony z perspektywy starcia. Odwrotnie – zbladł jak płótno dodatkowych żagli, które załoga pospiesznie wciągała na maszty. Nic więc dziwnego, że popychając Gabrielle ku schodkom, nie silił się na delikatność. – Schowaj się w ładowni w którejś z tych beczek – instruował. – Jest ich tam teraz pełno, a piraci zajrzą najwyżej do jednej lub dwóch. Kiedy się przekonają, że są puste, pójdą dalej. No, idź już, a ja powiem twojej służącej, żeby też się ukryła. Tylko pamiętaj, nie wychodź z beczki, cokolwiek by się działo, dopóki nie usłyszysz głosu kogoś, kogo znasz. Nie powiedział wprost, że to on po nią przyjdzie. Gabrielle udzieliło się jego przerażenie. To dlatego zachowywał się z niespodziewaną szorstkością, a za ramię ścisnął ją tak mocno, że z Strona 4 pewnością pozostawił siniaki. Od początku rejsu traktował ją z wyszukaną galanterią, a chwilami sprawiał wrażenie, jakby się do niej zalecał, choć nie wydawało się to prawdopodobne. Przekroczył przecież trzydziestkę, a ona dopiero co skończyła szkołę. Ale miał miły głos, odnosił się do niej z szacunkiem, a przez ostatnie trzy tygodnie, odkąd wypłynęli z Londynu, poświęcał jej więcej uwagi, niż było to konieczne, co nasuwało przypuszczenie, że lubił ją bardziej, niż wypadało. Udało mu się jednak zasiać w niej ziarno strachu, więc czym prędzej pobiegła do ładowni. Bez trudu odnalazła beczki po prowiantach; rzeczywiście większość była pusta, jako że statek zbliżał się już do celu podróży, czyli do Karaibów. W ciągu najbliższych kilku dni zawinąłby do portu w St. George na Grenadzie, który był ostatnim znanym jej miejscem pobytu ojca, gdzie mogła rozpocząć poszukiwania. Z Nathanem Brooksem łączyły jej się same przyjemne wspomnienia, choć w gruncie rzeczy nie znała go dobrze. Był on jednak jedyną bliską osobą, jaka jej pozostała po śmierci matki. Nie wątpiła, że ją kochał, ale nigdy nie zagrzał miejsca w domu dłużej niż miesiąc, najwyżej kilka. Wprawdzie raz się zdarzyło, że spędził z rodziną całe lato, ale potem nie pokazał się przez parę lat. Jako kapitan własnego statku handlowego pływał w interesach do Indii Zachodnich. Zawierał udane transakcje, więc przysyłał rodzinie pieniądze i wymyślne upominki, ale sam w domu bywał gościem. Strona 5 Trzeba przyznać, że próbował sprowadzić żonę i córkę bliżej swojej bazy wypadowej, lecz Carla, matka Gabrielle, nie chciała o tym słyszeć. Całe życie spędziła w Anglii i chociaż nie miała tam krewnych, nie chciała zostawiać przyjaciółek ani tego wszystkiego, co było dla niej ważne. Poza tym właściwie nigdy nie zaakceptowała zajęcia Nathana, a słowo „handel” wymawiała z pogardą. Nie miała wprawdzie tytułu, ale jak jej dobrze urodzeni przodkowie, patrzyła z góry na zajmujących się tak nikczemną profesją, nawet gdyby wykonywał ją własny mąż. Cud, że się pobrali, bo kiedy ze sobą przebywali – nie okazywali sobie zbyt wiele uczucia. Oczywiście Gabrielle nigdy nie zdradziła ojcu, że podczas jego powtarzających się nieobecności matka wzięła sobie... nie, to słowo nie mogło jej nawet przejść przez myśl, a tym bardziej nie mogła go wymówić. Własne przemyślenia ją samą wprawiały w zakłopotanie. Nie dało się jednak ukryć, że Albert Swift w ciągu ostatnich kilku lat regularnie składał wizyty w ich domku na przedmieściach Brighton, a podczas tych jego odwiedzin Carla szczebiotała jak pensjonarka! W pewnym momencie przestał u nich bywać i wtedy zaczęły kursować plotki, że ubiega się o rękę dziedziczki wielkiej fortuny w Londynie. To wystarczyło, żeby matka Gabrielle z dnia na dzień stała się zupełnie inną kobietą – zgorzkniałą, złą na cały świat i wypłakującą oczy za mężczyzną, który w gruncie rzeczy nigdy do niej nie należał. Strona 6 Nie wiadomo, czy Albert coś jej obiecywał i czy Carla zamierzała dla niego rozstać się z mężem, faktem jednak było, że załamała się, gdy odszedł do innej. Do tego stopnia straciła chęć do życia, że gdy wczesną wiosną podupadła na zdrowiu, nie usiłowała nawet walczyć z chorobą, prawie nic nie jadła i ignorowała zalecenia lekarza. Gabrielle z rozpaczą przyglądała się, jak matka marnieje w oczach. Może nie akceptowała jej zauroczenia Albertem czy tego, że nawet nie próbowała ratować małżeństwa, ale z całą pewnością kochała matkę i robiła, co mogła, aby podnieść ją na duchu. Przynosiła jej kwiaty, czytała na głos i prosiła gospodynię, Margery, aby częściej dotrzymywała Carli towarzystwa, zabawiając ją rozmową i żarcikami. Margery – kobieta w średnim wieku, ruda i piegowata, o żywych, niebieskich oczach – służyła u nich już od kilku lat. Wygadana i pewna siebie, nie obawiała się wygarnąć prawdy w oczy swoim utytułowanym chlebodawcom, ale będąc z natury osobą uczuciową, pokochała Brooksów jak własną rodzinę. W którymś momencie Gabrielle odniosła wrażenie, że jej wysiłki przyniosły rezultat i przywróciły matce chęć do życia, bo Carla znów zaczęła jeść i przestała wspominać o Albercie. Tym większa była jej rozpacz, gdy matka zmarła nagle w nocy, gdyż wydawało się, że zaczęła wracać do zdrowia. N a swój użytek Gabrielle określiła, że Carla „uschła z tęsknoty”, ale nigdy nie wspomniała o tym ojcu. Po śmierci matki poczuła się bardzo osamotniona. Carla pozostawiła córce w spadku dużą sumę pieniędzy, którymi Strona 7 jednak mogła dysponować dopiero po osiągnięciu pełnoletności, czyli w wieku dwudziestu jeden lat, a do tego sporo jej jeszcze brakowało. Ojciec wprawdzie regularnie przysyłał fundusze na utrzymanie domu i na jakiś czas by ich wystarczyło, lecz Gabrielle nie skończyła jeszcze nawet osiemnastu lat. Dowiedziała się też, że wyznaczono jej opiekuna prawnego. Poinformował ją o tym adwokat Carli, mecenas William Bates. Początkowo Gabrielle, pogrążona w smutku, nie przykładała do tego wagi, przeraziła się dopiero wtedy, gdy usłyszała nazwisko tego człowieka znanego w okolicy uwodziciela. Stugębna plotka głosiła, że potrafił biegać za swoimi służącymi po całym domu, a i ją raz uszczypnął w pośladek, kiedy jako piętnastoletnia dziewczynka uczestniczyła w przyjęciu. Zresztą w gruncie rzeczy nie potrzebowała opiekuna, bo przecież drugie z jej rodziców żyło, a mianowicie ojciec! Musiała go tylko odnaleźć. W tym celu wyruszyła w podróż. Jasne, że nie od razu pokonała w sobie strach przed rejsem dookoła świata i zdecydowała się zostawić wszystko, co znała i kochała. Dwa razy zmieniała zdanie, ale w końcu doszła do wniosku, że nie ma wyboru. Zdołała także przekonać Margery, aby jej towarzyszyła. Podróż, wbrew obawom, przebiegała Strona 8 nadspodziewanie pomyślnie. Nikogo nie dziwiło, że płynie w towarzystwie tylko jednej służącej, bo była także pod opieką kapitana, co ją chroniło przynajmniej na jakiś czas. Rozgłaszała też, że ojciec będzie oczekiwał jej w porcie – takie drobne kłamstewko, aby uniknąć kłopotów. Teraz jednak myślenie o ojcu i problemach związanych z jego odnalezieniem tylko na chwilę przesłoniło bardziej aktualne obawy. Podkurczone w beczce nogi zdążyły już zdrętwieć. Zmieściła się tam bez trudności, gdyż była drobnej budowy i mierzyła zaledwie metr sześćdziesiąt. Jednak zanim założyła od środka denko, drzazga wbiła się jej w plecy i nie miała możliwości tam sięgnąć, nawet gdyby wokół niej była większa przestrzeń. Poza tym wciąż jeszcze nie mogła się otrząsnąć z szoku, jakim była konstatacja, że w dzisiejszych czasach można spotkać statki z banderą piracką na maszcie. Przypuszczała, że piraci zostali rozgromieni jeszcze w zeszłym stuleciu: jednych powieszono, innych ułaskawiono, ale wszyscy zniknęli z powierzchni ziemi. Gdyby nie była przekonana, że ciepłe wody Morza Karaibskiego są równie bezpieczne jak droga przez angielską wieś – za nic w świecie nie wykupiłaby biletu na ten statek. A teraz nie mogła uwierzyć własnym oczom, że widzi banderę z czaszką i piszczelami! W żołądku czuła przykry ucisk, i to nie tylko ze strachu, ale i z głodu. Nie jadła bowiem śniadania i miała nadzieję, że odbije to Strona 9 sobie podczas lunchu, tymczasem statek piracki pojawił się na horyzoncie, zanim podano posiłek. Od tego czasu minęło kilka godzin, a przynajmniej jej się zdawało, że tak długo siedzi skurczona w beczce, nie wiedząc, co dzieje się na pokładzie. Przypuszczała, że już znacznie wysforowali się przed napastników. Gdyby jednak udało się pozostawić korsarzy w tyle, czy Avery nie wróciłby zaraz do niej, aby obwieścić jej tę nowinę? Tymczasem kadłubem statku wstrząsnął huk wystrzału, potem drugi i następne – wszystkie ogłuszające. O toczącej się bitwie świadczyły także inne oznaki: zapach prochowego dymu przenikający do ładowni oraz przeraźliwe wrzaski i jęki, po których nastąpiła upiorna cisza. Ze swego ukrycia Gabrielle nie mogła ocenić, kto wygrał potyczkę, więc dręczyła ją targająca nerwy niepewność i stopniowo nasilał się strach. Czuła, że jeszcze chwila, a zacznie krzyczeć i sama się sobie dziwiła, że tak długo wytrzymała. Przecież jeśli załoga jej statku zwyciężyła, to dlaczego Avery się dotąd nie pojawił? Może został ranny i nie mógł nikomu przekazać, gdzie ona się znajduje? A jeśli zginął? Czy odważy się kiedykolwiek opuścić kryjówkę, aby się o tym przekonać? A jeśli zwyciężyli piraci? Co oni zazwyczaj robili ze zdobytymi statkami? Zatapiali je, sprzedawali czy obsadzali własną załogą? Jeśli tak, to co działo się z poprzednią? A z pasażerami? Czyżby zabijali wszystkich? Poczuła, że nie zdoła dłużej tłumić Strona 10 wzbierającego w gardle krzyku, gdy nagle ktoś zerwał denko beczki, w której siedziała. Strona 11 2 Piraci! Gabrielle przekonała się, że nadal istnieją, gdy jeden z nich chwycił ją za włosy i wyciągnął z beczki, po czym przy akompaniamencie huraganu śmiechu popchnął pod nogi najbrzydszego draba, który okazał się kapitanem. W tym momencie była zbyt przerażona, by próbować sobie wyobrazić, co się teraz z nią stanie – nie miała wątpliwości, że na pewno coś okropnego. Na razie nie przychodziły jej do głowy inne pomysły prócz tego, żeby wyskoczyć za burtę. Mężczyzna, który jej się przyglądał, miał rzadkie brązowe włosy zwisające w strąkach na ramiona, a na czubku głowy staromodny, trójgraniasty kapelusz z pofarbowanym na różowo piórem, nadłamanym przynajmniej w dwóch miejscach. W dodatku nosił kaftan z jaskrawo-pomarańczowego atłasu z powiewającym koronkowym żabotem, jakby żywcem wyjęty z minionego stulecia. Sądząc po stopniu zużycia, garderoba przypuszczalnie pochodziła z tamtej epoki. Zanim Gabrielle zdążyła wstać i ewentualnie próbować wyskoczyć za burtę, przywitał ją słowami: – Jestem kapitan Brillaird, do usług szanownej pani! - Przerwał na chwilę, aby parsknąć śmiechem, i dokończył: – Przynajmniej takiego nazwiska używam w tym miesiącu. Gabrielle przyszło na myśl, że jeśli istotnie zmieniał nazwiska na zawołanie, najbardziej pasowałoby do niego „Brodawkiewicz”, gdyż Strona 12 nigdy nie widziała tak wielu znamion na jednej twarzy. Zanadto drżała na całym ciele, aby mu odpowiedzieć, i wciąż nie spuszczała wzroku z relingu. – Nie masz się czego obawiać – zapewnił. – Jesteś zbyt cenna, aby ktokolwiek mógł wyrządzić ci krzywdę. – Jak to cenna? – wykrztusiła Gabrielle, powoli dźwigając się na nogi. – No, jako zakładniczka. Na pasażerach można się lepiej obłowić niż na towarze, który się zepsuje, zanim znajdziemy na niego kupca. Poczuła cień ulgi, w sam raz tyle, aby przestać spoglądać w kierunku relingu. – A co z załogą? – ośmieliła się spytać. – Za kapitana i oficerów także można wziąć niezły okup – wzruszył ramionami. Nie wiedziała, czy mówił to celowo, aby ją uspokoić, czy po prostu chciał sobie pogadać. Rozwodził się bowiem nad możliwością uzyskania okupu za zakładników uprowadzonych ze statku. Gabrielle wywnioskowała, że piraci spodziewają się, iż rodzina wykupi ją i Margery. Kapitan nawet jej nie zapytał, czy ma rodzinę, bo najwidoczniej z góry założył, że ma. Do niej należało tylko wskazanie, z kim ma się skontaktować w sprawie przekazania pieniędzy, ale nie zależało mu na szybkim uzyskaniu tej informacji. W pierwszej kolejności musiał zająć się załogą zdobytego statku. Rozejrzała się po pokładzie. Nie zauważyła żadnych zwłok, więc Strona 13 jeżeli nawet jacyś marynarze zginęli, przypuszczalnie ciała uprzątnięto, zanim wywleczono ją na pokład. Tylko Avery leżał na deskach, nieprzytomny z powodu ciętej rany na głowie, związany, tak jak pozostali oficerowie i pasażerowie, których czekało przeniesienie na inny statek. Ten bowiem został poważnie uszkodzony i kadłub zaczynał podsiąkać wodą. Margery jedyna spośród pasażerów była nie tylko związana, lecz także zakneblowana. Być może piratów rozdrażnił jej ostry język. Nie przebierała bowiem w słowach i nie obchodziło jej, czy kogoś obrazi, czy nie. Szeregowym marynarzom dano wybór, czy zgodzą się przystać do piratów i zaprzysiąc im posłuszeństwo, czy raczej wolą pójść na dno morza. Nic więc dziwnego, że większość wybrała przejście na stronę korsarzy. Tylko jeden Amerykanin szorstko odmówił. Przerażoną Gabrielle zmuszono, aby przyglądała się, jak dwóch piratów schwyciło go pod ramiona i powlokło w stronę relingu. Była pewna, że wyrzucą go za burtę, gdyż nadal obrzucał napastników wyzwiskami, ale oni tylko uderzyli jego głową o reling, na skutek czego stracił przytomność. Reszta bandy na ten widok ryknęła śmiechem. Gabrielle nie rozumiała, co jest śmiesznego w udawaniu, że chce się kogoś zabić, ale się go nie zabija. Najwidoczniej jednak opryszków to bawiło. Amerykanin znalazł się za burtą, lecz dopiero następnego dnia, kiedy z pokładu statku zauważono bezludną wyspę. Piraci Strona 14 zdecydowali, że wysadzając go tam, dadzą mu jakąś szansę. Oczywiście mógł umrzeć, ale mogła go też zauważyć załoga przepływającego statku i uratować. Spotkał go więc lepszy los niż ten, którego Gabrielle się obawiała, że go czeka w razie odrzucenia propozycji korsarzy. Jeszcze tego samego dnia przybili do brzegu innej wyspy, która również wydawała się bezludna. Statek piratów wpłynął na kryształowo przejrzyste wody szerokiej zatoki, pośrodku której znajdowało się coś, co wyglądało na małą wyspę. Po bliższym przyjrzeniu się temu Gabrielle stwierdziła, że nie jest to wysepka, lecz duża tratwa, zarzucona zwalonymi drzewami, śmieciami i gruzem, a na tym bujnie rozkrzewiła się tropikalna roślinność. Celowo dopuszczono do takiego rozrostu, aby zamaskować statki zakotwiczone po drugiej stronie tej sztucznej wyspy; w ten sposób stały się niewidoczne dla innych przepływających jednostek. W tym czasie cumowały tam dwa statki, na których masztach łopotały flagi sygnalizujące „zarazę na pokładzie”. Mogło to wyjaśniać ich zaniedbany wygląd, ale piraci, zanim opuścili na wodę szalupy, którymi mieli przewieźć więźniów na brzeg – taką samą flagę podnieśli na swoim maszcie. Gabrielle się domyśliła, że jest to sprytna mistyfikacja, mająca odstraszać obce statki od zawijania do tej zatoki. – Dokąd nas prowadzicie? – zapytała pirata, który pomagał jej i Margery wysiąść z szalupy. Ten jednak nie uznał za stosowne Strona 15 udzielić odpowiedzi, tylko ją popchnął, by szła naprzód. Rozpoczęli marsz w głąb wyspy, nie czekając, aż wszyscy zejdą na ląd. Na szczęście Avery znalazł się w pierwszej grupie. Po raz pierwszy od ich porwania przez piratów miała sposobność zamienienia z nim kilku słów. – Dobrze się czujesz? – spytał, idąc obok niej. – Dziękuję, wszystko w porządku – zapewniła. – Czy nikt cię nie... tknął? – Naprawdę, Avery, nic mi się nie stało. – Chwała Bogu, bo nie wyobrażasz sobie, jak się martwiłem. – Kapitan Brillaird zapewnił mnie, że jestem zbyt cenna, aby wyrządzono mi krzywdę. – Uśmiechnęła się uspokajająco. – Spodziewają się otrzymać za mnie duży okup. A jak twoja głowa? Wczoraj nieźle oberwałeś. – Och, to tylko draśnięcie! – Ostrożnie dotknął rozciętej skóry na czole; skrzywił się przy tym i Gabrielle wywnioskowała, że rana go boli. – Jeśli dobrze zrozumiałam, kapitan liczy, że za ciebie także weźmie okup. – Nic o tym nie wiem – westchnął Avery. – Nie pochodzę z zamożnej rodziny. – Kiedy ojciec po mnie przyjedzie, porozmawiam z nim – obiecała. – Jestem przekonana, że pomoże ci odzyskać wolność. Mówiąc to, nie była nawet pewna, czy w ogóle odnajdą Nathana. Strona 16 Nie mogła więc przewidzieć, co piraci zrobią z nią i Averym, jeśli nie wpadną na jego trop. – To ładnie z twojej strony – pochwalił, ale szybko dodał: – Posłuchaj, Gabrielle, może ta załoga dała ci jakieś gwarancje, ale z ich rozmów wywnioskowałem, że u celu naszej drogi będzie więcej takich jak oni. Najlepszy sposób na to, aby bezpiecznie wydostać się z ich łap, to nie zwracać na siebie uwagi. Wiem, że z twoją urodą to będzie trudne, ale... – Proszę, nie mów już o tym – przerwała mu, zarumieniona. – Jasne, że nie będziemy bezpieczni, dopóki choć jeden z tych opryszków kręci się w pobliżu. Postaram się schodzić im z oczu. Dłużej nie mogli rozmawiać, bo jeden z piratów popchnął Avery’ego, żeby szedł szybciej. Wkrótce zauważyli, że wyspa jest zamieszkana. Świadczyła o tym zbudowana z grubych bali wieżyczka strażnicza, takiej wysokości, by był zapewniony z niej widok na morze przynajmniej w trzech kierunkach. Droga za nią prowadziła pod górę. Widać było stamtąd, że na wieży dyżurował strażnik w małej budce, ale nie przykładał się pilnie do służby, bo spał. Któryś z piratów kopał w podnóże wieży, próbując strażnika obudzić, a inny obrzucał go wyzwiskami w płynnej francuszczyźnie. Margery wyraziła o tym swoją opinię: – A to lenie patentowane, jeden z drugim! Miejmy nadzieję, że kiedy przybędzie pomoc, ten wartownik też będzie spał. Strona 17 Gabrielle gorąco pragnęła podzielać jej optymizm, ale zdawała sobie sprawę, że szanse na ich uwolnienie przed uzyskaniem okupu są nikłe. – Niech no tylko dotrą do mojego ojca... – Jeżeli w ogóle do niego dotrą – ucięła Margery. – Same nie byłyśmy pewne, czy nam to się uda, jakie więc oni mają szanse? Po cośmy się pchały taki kawał drogi? Ostrzegałam, że to niebezpieczne! – Mogłaś zostać w domu – osadziła ją Gabrielle. Zresztą to wcale nie wydawało się niebezpieczne. Uwierzyłabyś, gdyby ktoś ci powiedział, że w dzisiejszych czasach jeszcze grasują piraci? Pierwsza parsknęłabyś mu w nos! – Nie w tym rzecz – odparowała Margery. – Lepiej posłuchaj, co ci powiem, zanim nas znowu rozdzielą: Znajdź sobie jakąś broń, niech to będzie nawet widelec, bylebyś miała go przez cały czas przy sobie. Gdyby któryś z tych sukinsynów próbował się do ciebie dobierać, nie zastanawiaj się, tylko wal go prosto w brzuch, słyszysz? – Dobrze, będę pamiętać. – Ja myślę! Nie wiem, co bym poczęła ze sobą, gdyby ci się coś stało. Margery sprawiała wrażenie, jakby zaraz miała się rozpłakać. Bardziej się tym gryzła, niż okazywała. Jej przygnębienie udzieliło się Gabrielle, która chętnie wypłakałaby się na ramieniu Strona 18 przyjaciółki. Opanowała się jednak i próbowała wykrzesać z siebie tyle odwagi, by starczyło dla nich obu. – Niepotrzebnie się zamartwiasz, wszystko będzie dobrze. Kapitan Brillaird dał mi na to słowo. Nie powiedziała całej prawdy, ale Margery to właśnie chciała usłyszeć. Zdobyła się nawet na blady uśmiech. Mniej więcej po półgodzinie dotarli do osady położonej wysoko w górach, schowanej za drzewami. Usytuowany centralnie budynek został wykonany z drewna pochodzącego – jak się potem Gabrielle dowiedziała ze splądrowanych statków. Otaczały go rozsypane bezładnie chatki kryte strzechą. Przez otwarte drzwi widać było kufry i skrzynie ze zrabowanymi przez piratów dobrami. Do jednej z takich chatek wepchnięto Avery’ego i innych pojmanych mężczyzn, Margery zaś odprowadzono do drugiej. Zdążyła jeszcze krzyknąć do Gabrielle: – Tylko pamiętaj, w brzuch! – Dokąd ją zabieracie?! – protestowała Gabrielle. – Za służącą nie mamy co się spodziewać okupu – z szyderczym uśmiechem wyjaśnił pirat, popychając Gabrielle w kierunku głównego budynku. – Owszem, wypuścimy ją razem z tobą, ale dopiero wtedy, kiedy kapitan otrzyma to, czego żąda. Ty przedstawiasz większą wartość, więc tu będzie cię łatwiej upilnować, żeby któryś z majtków w niczym nam nie nabruździł! Mówiąc to, mrugnął obleśnie, na co Gabrielle wzdrygnęła się z Strona 19 obrzydzenia. Wewnątrz budynku pirat eskortujący Gabrielle wprowadził ją do wielkiej sali i posadził na krześle przy długim stole. Tam ją zostawił; po chwili kucharka przyniosła misę z jakimś jedzeniem i zagadnęła przyjaźnie: - Mam nadzieję, kochanie, że masz kogoś, kto cię wykupi. Ja musiałam w końcu się przyznać, że nie mam żadnej rodziny, i dlatego tu jestem. Kucharka, kobieta w średnim wieku, przedstawiła się jako Dora i przysiadła na chwilę obok Gabrielle, chcąc z nią pogadać. Z jej słów wynikało, że pozwolono jej zostać na wyspie, aby odpracowała swój okup. Gotowała więc dla piratów, a także świadczyła im inne usługi, o czym mówiła zupełnie bezceremonialnie. Po dwuletnim pobycie wśród korsarzy uważała się już za jedną z nich. – To nie to, co kiedyś, kiedy o piratach opowiadano legendy – rozwodziła się. – Teraz nasi ludzie często zmieniają nazwiska, statki i ich nazwy, działają w przebraniu, bo chcą przede wszystkim się obłowić, a nie trafić na szubienicę. Nawet bazy wypadowe zmieniają co kilka lat! – Czy to też jest ich baza wypadowa? – zaciekawiła się Gabrielle. – Tak, ta wysepka jest tak mała, że nawet nie ma nazwy. Tylko że za ładna jak na kryjówkę, bo raz czy drugi trzeba było wystraszyć innych chętnych do osiedlenia się tutaj. – A kto tu dowodzi? Strona 20 – Nikt, kapitanowie mają równe prawa, a władzę mogą sprawować jedynie nad swoimi załogami. W sprawach, które dotyczą wszystkich, decyzje podejmuje się przez głosowanie. – Ilu kapitanów korzysta z tej bazy? – dopytywała się Gabrielle. – W tej chwili pięciu. Był jeszcze szósty, ale w zeszłym roku zmarł śmiercią naturalną, a jego załoga zaciągnęła się na inne statki. Gabrielle zdziwiła się, że tylko tylu. Taka wielka osada z pewnością pomieściłaby więcej załóg. – Nie chcemy, żeby tu kręciło się za dużo ludzi – wyjaśniła Dora. – Im więcej załóg, tym większe prawdopodobieństwo, że znajdzie się wśród nich jakiś drań, który zdradzi położenie bazy. Wystarczyło jednak, żeby w budynku pojawił się kapitan Brillaird, by kobieta natychmiast znikła. Gabrielle nie poznała jego prawdziwego nazwiska i nie zanosiło się na to, że je kiedykolwiek pozna. Zmieniał nazwiska bardzo często, więc podwładni tytułowali go po prostu kapitanem, i tak zwracała się do niego Gabrielle. On zaś ledwo ją zauważał – i to zarówno do końca tego dnia, jak i przez wszystkie następne. Minęło pięć dni, a kapitan nadal jej nie pytał, do kogo ma się zwrócić w sprawie okupu. Miała czas, aby się zastanowić, jak mu wyjaśnić, iż wprawdzie dla jej ojca zdobycie potrzebnej sumy nie byłoby problemem, tylko że chwilowo nie ma pojęcia, gdzie mógłby przebywać. Nie przypuszczała, że kapitan uwierzy w takie