Lew Tolstoj - Wojna i Pokoj tom 3 i 4
Szczegóły | |
---|---|
Tytuł | Lew Tolstoj - Wojna i Pokoj tom 3 i 4 |
Rozszerzenie: |
Lew Tolstoj - Wojna i Pokoj tom 3 i 4 PDF Ebook podgląd online:
Pobierz PDF
Zobacz podgląd Lew Tolstoj - Wojna i Pokoj tom 3 i 4 pdf poniżej lub pobierz na swoje urządzenie za darmo bez rejestracji. Lew Tolstoj - Wojna i Pokoj tom 3 i 4 Ebook podgląd za darmo w formacie PDF tylko na PDF-X.PL. Niektóre ebooki są ściśle chronione prawem autorskim i rozpowszechnianie ich jest zabronione, więc w takich wypadkach zamiast podglądu możesz jedynie przeczytać informacje, detale, opinie oraz sprawdzić okładkę.
Lew Tolstoj - Wojna i Pokoj tom 3 i 4 Ebook transkrypt - 20 pierwszych stron:
Aby rozpocząć lekturę,
kliknij na taki przycisk ,
który da ci pełny dostęp do spisu treści książki.
Jeśli chcesz połączyć się z Portem Wydawniczym
LITERATURA.NET.PL
kliknij na logo poniżej.
LEW TOŁSTOJ
Wojna i pokój
TOM III i IV
Tłumaczył Andrzej Stawar
1
Copyright by Tower Press
Wydawnictwo „Tower Press ”
Gdańsk 2001
2
Tom trzeci
CZĘŚĆ PIERWSZA
3
I
Z końcem roku 1811 zaczęło się wzmożone zbrojenie i koncentrowanie sił Europy
Zachodniej, a w roku 1812 wszystkie te siły – miliony ludzi (licząc i tych, którzy przewozili
armię i żywili ją) – ruszyły z Zachodu na Wschód, ku granicom Rosji, dokąd również od roku
1811 ściągały siły Rosji. 12 czerwca siły Europy Zachodniej przekroczyły granice Rosji i
zaczęła się wojna, czyli dokonało się wydarzenie sprzeczne z rozsądkiem człowieka i jego
naturą. Miliony ludzi dopuszczały się wobec siebie tak niezliczonego mnóstwa zbrodni, oszustw,
zdrad, kradzieży, podrabiania i puszczania w obieg fałszywych banknotów, grabieży, podpaleń i
morderstw, że kroniki wszystkich sądów świata przez całe wieki by ich nie zebrały, a przecie
ludzie, którzy w owym czasie dopuszczali się tych zbrodni, nie uważali ich za zbrodnie.
Co wywołało to niezwykłe wydarzenie? Jakie były jego przyczyny? Historycy mówią z
naiwnym przeświadczeniem, że przyczynami owego wydarzenia były: zniewaga uczyniona
księciu Oldenburskiemu, nieprzestrzeganie systemu kontynentalnego, żądza władzy Napoleona,
nieustępliwość Aleksandra, błędy dyplomatów itd.
A zatem wystarczyło, by Mettemich, Rumiancew czy Talleyrand zrobił mały wysiłek między
audiencją a rautem i zręczniej napisał papierek lub by Napoleon napisał do Aleksandra:
„Monsieur, mon frere, je consens a rendre le duche au duc d'0ldenbourg”1– a wojny by nie było.
Zrozumiałe, że współczesnym tak sprawa się przedstawiała. Zrozumiałe, iż Napoleonowi
wydawało się, że przyczyną wojny były intrygi Anglii (jak właśnie mówił na Wyspie Św.
Heleny), zrozumiałe, że członkom gabinetu angielskiego wydawało się, że przyczyną wojny była
żądza władzy Napoleona; iż księciu Oldenburskiemu zdawało się, że przyczyną wojny był
dokonany przeciw niemu akt gwałtu, iż kupcom zdawało się, że przyczyną wojny był system
kontynentalny, który rujnował Europę; iż starym żołnierzom i generałom zdawało się, że główną
przyczyną była konieczność użycia ich w akcji; legitymistom zaś onego czasu – że koniecznie
należało przywrócić les bons principes2, a dyplomatom owego czasu – iż wszystko stało się
dlatego, że sojusz Rosji z Austrią w roku 1809 był nie dość misternie ukryty przed Napoleonem i
że memorandum nr 178 było niezręcznie ułożone. Zrozumiałe, że te przyczyny i jeszcze
niezliczoną i nieskończoną ilość przyczyn, których liczba zależy od bezgranicznej różnorakości
punktów widzenia, wyobrażali sobie współcześni; ale dla nas – dla potomnych rozpatrujących
cały ogrom tego zdarzenia, które się dokonało, i wnikających w jego prosty i straszny sens –
przyczyny te okazują się niedostateczne. Dla nas jest niezrozumiałe, by miliony ludzi –
chrześcijan zabijały i mordowały się wzajemnie, dlatego że Napoleon był żądny władzy,
Aleksander – nieustępliwy, polityka Anglii – przebiegła, a książę 01-denburski – obrażony. Nie
sposób pojąć, jaki związek mają te okoliczności z samym faktem zabójstwa i gwałtu; czemu
1 Wasza Cesarska Mość, zgadzam się zwrócić księciu Oldenburskiemu jego księstwo.
2 Dobre zasady
4
wskutek tego, iż książę został obrażony, tysiące ludzi z drugiego krańca Europy zabijały i
rujnowały ludzi w guberni smoleńskiej i moskiewskiej, i były przez nich zabijane.
Dla nas – dla potomnych, którzy nie jesteśmy historykami pochłoniętymi procesem
poszukiwań i dlatego z nie zaćmionym, zdrowym rozsądkiem rozpatrujemy to wydarzenie,
istnieje niezliczona liczba jego przyczyn. Im bardziej zagłębiamy się w dociekaniu przyczyn,
tym więcej ich odnajdujemy, a przyczyny te – wzięte każda z osobna czy też wszystkie razem –
wydają się nam jednako słuszne same w sobie, jednako kłamliwe ze względu na swą nicość w
porównaniu z ogromem wydarzenia i jednako kłamliwe ze względu na niemożność (bez
jednoczesnego udziału wszystkich innych przyczyn) wywołania zdarzenia, które się dokonało.
Taką samą przyczyną, jak odmowa Napoleona wycofania swych wojsk za Wisłę i zwrócenia
Księstwa Oldenburskiego, wydaje nam się i chęć lub niechęć pierwszego z brzegu kaprala
francuskiego do ponownego wstąpienia do służby: gdyby bowiem ten kapral nie zechciał
wstąpić do służby, gdyby nie zechciał drugi i trzeci, i tysięczny kapral i żołnierz, o tylu ludzi
mniej byłoby w wojsku Napoleona i wojna byłaby niemożliwa.
Gdyby Napoleon nie obraził się, iż żądano od niego, by wycofał się za Wisłę, i gdyby nie
kazał wojskom nacierać, nie byłoby wojny; ale gdyby wszyscy sierżanci odmówili ponownego
wstąpienia do służby, wojna również byłaby niemożliwa. Tak samo nie mogłoby być wojny,
gdyby nie było intryg Anglii, gdyby nie było księcia Oldenburskiego i gdyby Aleksander nie
czuł się urażony, i gdyby w Rosji nie było samowładztwa, i gdyby nie było rewolucji
francuskiej, a w jej następstwie dyktatury i cesarstwa, i gdyby nie było tego wszystkiego, co
wywołało rewolucję francuską, i tak dalej. Gdyby zabrakło jednej z tych przyczyn – nic by nie
mogło się stać. Czyli że te wszystkie przyczyny – miliardy przyczyn – zbiegły się w tym celu,
aby stało się to, co się stało. A zatem nic nie było wyłączną przyczyną wydarzenia, a wydarzenie
to musiało się dokonać tylko dlatego, że musiało się dokonać. Miliony ludzi, wyrzekłszy się
swych ludzkich uczuć i swego rozumu, musiało iść z Zachodu na Wschód i zabijać swych
bliźnich, zupełnie tak samo, jak przed kilkunastu wiekami szły ze Wschodu na Zachód tłumy
ludzi mordując podobnych sobie.
Działania Napoleona i Aleksandra, od których słowa rzekomo zależało, żeby wydarzenie się
dokonało lub nie dokonało, były równie mało dowolne, jak i postępowanie każdego żołnierza
idącego na wojnę na skutek losowania czy z poboru. Nie mogło być inaczej: toteż aby się stało
zadość woli Napoleona i Aleksandra (tych ludzi, od których rzekomo zależało to wydarzenie),
konieczny był zbieg tych niezliczonych okoliczności, z których gdyby jednej zabrakło,
wydarzenie nie mogłoby się dokonać. Było rzeczą konieczną, żeby miliony ludzi, którzy mieli w
swych rękach istotną siłę, żołnierze, którzy strzelali, wieźli prowiant i armaty, żeby oni właśnie
zgodzili się wypełnić ową wolę poszczególnych słabych ludzi, żeby zostali doprowadzeni do
tego nieskończoną liczbą skomplikowanych, różnorakich przyczyn.
Aby wyjaśnić bezsensowne zjawiska (to jest takie, których sensu nie rozumiemy),
nieunikniony jest fatalizm w historii. Im bardziej się staramy wytłumaczyć rozumowo te
zjawiska w historii, tym stają się one dla nas niedorzeczniejsze i niezrozumialsze.
Każdy człowiek żyje dla siebie, korzysta ze swobody, aby osiągnąć swe osobiste cele, i całą
swą istotą czuje, że w tej chwili może wykonać jakiś czyn albo go nie wykonać, jednak jeśli już
go wykona, to ów czyn, dokonany w danym momencie, staje się nieodwracalny, staje się
własnością historii, w której ma znaczenie nie dowolne, lecz z góry określone.
Życie każdego człowieka ma dwie strony: życie osobiste, które jest tym swobodniejsze, im
bardziej są abstrakcyjne zainteresowania człowieka, i życie żywiołowe, życie roju, w którym
człowiek zmuszony jest postępować wedle narzuconych praw.
Człowiek żyje dla siebie świadomie, ale jest nieświadomym narzędziem do osiągania
5
historycznych, ogólnoludzkich celów. Dokonany czyn jest nieodwracalny, i działanie człowieka,
zbiegając się w czasie z milionami działań innych ludzi, nabiera historycznego znaczenia. Im
wyżej człowiek stoi na drabinie społecznej, z im znaczniejszymi ludźmi jest związany, tym
więcej władzy ma nad innymi ludźmi, tym widoczniejsze staje się, iż każdy jego czyn jest z góry
określony i nieuchronny.
„Serce króla – w boskim ręku.”
Król jest niewolnikiem historii.
Historia, to jest nieświadome, społeczne, zbiorowe życie ludzkości, posługuje się każdą
chwilą życia królów jako narzędziem swych celów.
Mimo że teraz, w roku 1812, Napoleonowi bardziej niż kiedykolwiek zdawało się, że od
niego zależy, czy verser, czy też nie verser le sang de ses peuples3 (jak w ostatnim liście pisał do
niego Aleksander), nigdy bardziej niż obecnie nie podlegał on tym nieuchronnym prawom, które
go zmuszały (choć mu się zdawało, że działa wedle własnej woli), iż czynił dla sprawy ogólnej,
dla historii to, co się musiało dokonać.
Ludzie Zachodu szli na Wschód po to, by wzajemnie się zabijać. I na mocy prawa zbiegu
przyczyn same przez się zbiegły się podporządkowane temu wydarzeniu tysiące drobnych
przyczyn tego ruchu i wojny: i zarzuty nieprzestrzegania systemu kontynentalnego, i książę
Oldenburski, i ruchy wojsk do Prus, przedsięwzięte (jak się Napoleonowi wydawało) po to tylko,
aby osiągnąć zbrojny pokój, i zamiłowanie oraz nawyk cesarza francuskiego do wojny, które
odpowiadały nastrojowi jego narodu, i roznamiętnienie ogromem przygotowań, i wydatki na
przygotowania, i konieczność zdobycia takich korzyści, które by opłaciły te wydatki, i odurzenie
honorami w Dreźnie, i rokowania dyplomatyczne, które – z punktu widzenia współczesnych –
były prowadzone ze szczerym pragnieniem osiągnięcia pokoju, a które tylko raniły ambicję
jednej i drugiej strony, i miliony milionów innych powodów podporządkowanych temu
wydarzeniu, które miało nastąpić, i zbiegających się z nim.
Kiedy dojrzałe jabłko spada – czemu spada? Czy dlatego że ciąży ku ziemi, czy dlatego że
usycha rdzeń, czy dlatego że wysuszyło je słońce, że stało się za ciężkie, że wiatr je strąca, czy
też dlatego że stojący na dole chłopiec pragnie je zjeść?
To nie są przyczyny. Wszystko to jest tylko zbiegiem tych okoliczności, w których dokonuje
się każde życiowe, organiczne, żywiołowe wydarzenie. I ów botanik, który stwierdził, że jabłko
dlatego spada, że rozkłada się błonnik i tak dalej, będzie tak samo miał rację, jak i owe dziecko
stojące na dole, które powie, iż jabłko spadło dlatego, że ono chciało je zjeść i modliło się o to.
Tak samo będzie miał rację i nie będzie miał jej ten, kto powie, iż Napoleon ruszył na Moskwę
dlatego, że tego pragnął, i zginął dlatego, że Aleksander zapragnął jego zguby, tak samo będzie
miał rację i nie będzie jej miał ten, kto powie, że podkopana góra o wadze miliona pudów
zwaliła się dlatego, że ostatni robotnik ostatni raz podważył ją kilofem. Tak zwani wielcy ludzie
są dla wydarzeń historycznych etykietami dającymi nazwę wydarzeniu i tak samo jak etykiety
nader mało mają wspólnego z samym wydarzeniem.
Każde ich działanie, które im samym wydaje się zależne od ich woli, w sensie historycznym
nie zależy od ich woli, lecz pozostaje w związku z całym biegiem historii i jest od wieków z
góry określone.
3 Przelać... nie przelać krwi swych ludów.
6
II
29 maja Napoleon wyjechał z Drezna, gdzie przebywał trzy tygodnie, otoczony dworem,
który się składał z książąt udzielnych, książąt krwi, królów i nawet jednego cesarza. Przed
wyjazdem Napoleon był łaskawy dla książąt, królów i cesarza, którzy na to zasłużyli, wyłajał
królów i książąt, z których był niezadowolony, obdarował własnymi, to jest odebranymi innym
królom perłami i brylantami cesarzową austriacką i, uścisnąwszy czule cesarzową Marię
Ludwikę, jak powiada jego historyk, pozostawił ją nieutuloną z powodu rozłąki, której owa
Maria Ludwika, uważająca się za jego małżonkę, mimo że w Paryżu pozostawała druga
małżonka – nie mogła rzekomo znieść. I choć dyplomaci jeszcze szczerze wierzyli w możliwość
pokoju i gorliwie nad tym pracowali, i choć cesarz Napoleon sam pisał do cesarza Aleksandra,
nazywając go Monsieur, mmi frere i szczerze zapewniając, że nie pragnie wojny i że zawsze
będzie go kochał i szanował – Napoleon jechał do armii i na każdym postoju wydawał nowe
rozkazy, mające na celu przyspieszenie marszu wojsk z zachodu na wschód. W podróżnej
karecie zaprzężonej w szóstkę koni, otoczony paziami, adiutantami i eskortą, jechał traktem na
Poznań, Toruń, Gdańsk i Królewiec. W każdym z tych miast tysiące ludzi witało go z lękiem i
entuzjazmem.
Armia posuwała się z zachodu na wschód, a rozstawione szóstki wiozły go w tymże kierunku.
10 czerwca dopędził armię i nocował w lesie wołkowyskim, w przygotowanej dla siebie
kwaterze w majątku polskiego hrabiego.
Nazajutrz Napoleon, wyprzedziwszy armię, pojechał kolaską nad Niemen, aby obejrzeć
miejsce na przeprawę, przebrał się w polski mundur i wyjechał na brzeg.
Kiedy po przeciwnej stronie zobaczył Kozaków (les Cosaques) i rozciągające się stepy (Jes
steppes), w których środku znajdowała się Moscou, la mile sainte4, stolica państwa
przypominającego państwo Scytów, dokąd chadzał Aleksander Macedoński – Napoleon
niespodziewanie dla wszystkich i wbrew zarówno strategicznym, jak i dyplomatycznym
względom wydał rozkaz natarcia i nazajutrz jego wojska zaczęły przeprawiać się przez Niemen.
12 czerwca rano wyszedł z namiotu rozbitego w ów dzień na lewym stromym brzegu Niemna
i przez lunetę patrzył na wypływające z wołkowyskiego lasu potoki swych wojsk, które się
rozlewały na trzech mostach przerzuconych przez Niemen. Wojska wiedziały o obecności
cesarza, toteż żołnierze szukali go oczami, a kiedy na górze przed namiotem dostrzegali z dala
od świtu postać w surducie i kapeluszu, wyrzucali do góry czapki i krzyczeli: „Vive l'Empereur!”
5 I wojska płynęły jedne za drugimi, niewyczerpane, wciąż płynęły z olbrzymiego lasu,
który dotychczas je ukrywał, rozdzielały się i trzema mostami przechodziły na drugą stronę.
– On f era du chemin cette fois-ci. Oh! quand U s'en mele lui-meme, pa chauffe... Nom de
Dieu... Le voila!... Vive 1'Empereur! Les voila donc les steppes de l'Asie! Vilain pays tout de
meme. Au revoir, Beauche; je te reserve le plus beau palais de Moscou. Au revoir! Bonne
4 Święte miasto Moskwa.
5 Niech żyje cesarz!
7
chance... L'as-tu vu, 1'Empereur? Vive 1'Empereur!... pereur! Si on me fait gou-yerneur aux
Indes, Gerard, je te fais ministre du Cachemire, c'est arrete. Vive 1'Empereur! Vive! vive! vive!
Les gredins de Cosaques, comme ils filent. Vive 1'Empereur! Le voila! Le vois-tu? Je l'ai vu
deux fois comme je te vois. Le petit caporai... Je l'ai vu donner la croix a l'un des vieux... Vive
1'Empereur !...6 – mówiły głosy starych i młodych ludzi różniących się charakterem i
stanowiskiem społecznym. Twarze tych wszystkich ludzi miały ten sam wyraz radości, że już
rozpoczął się dawno oczekiwany marsz, wyraz entuzjazmu i oddania stojącemu na górze
człowiekowi w szarym surducie.
13 czerwca Napoleonowi podano niedużego, czystej krwi araba, siadł i pojechał galopem do
jednego z mostów na Niemnie, ogłuszany nieprzerwanymi okrzykami entuzjazmu, które
najwidoczniej znosił tylko dlatego, że nie mógł zabronić, by ludzie w ten sposób wyrażali miłość
do niego, ale te okrzyki, które mu wszędzie towarzyszyły, ciążyły mu i odrywały od myślenia o
wojnie, jakie nim owładnęło od czasu, gdy przyłączył się do wojska. Przejechał na drugą stronę
przez jeden z mostów kołyszących się na łodziach, gwałtownie skręcił w lewo i poprzedzany
przez zamierających ze szczęścia, rozentuzjazmowanych strzelców konnej gwardii, którzy
pędząc przed nim oczyszczali drogę z wojsk, pogalopował w stronę Kowna. Kiedy się zbliżył do
szerokiej rzeki Wilii, zatrzymał się przy pułku ułanów polskich, który stał na brzegu.
– Wiwat! – z takim samym entuzjazmem krzyczeli Polacy, łamali szyk i tłoczyli się, aby go
zobaczyć. Napoleon przyjrzał się rzece, zsiadł z konia i usiadł na pniaku leżącym na brzegu. Na
niemy znak podano mu lunetę, oparł ją na ramieniu pazia – który podbiegł uszczęśliwiony – i jął
patrzeć w przeciwną stronę. Potem zagłębił się w badaniu mapy rozłożonej między pniakami.
Nie podnosząc głowy powiedział coś i dwaj adiutanci pocwałowali do polskich ułanów.
– Co? Co powiedział? – rozlegało się w szeregach polskich ułanów, kiedy adiutant
przycwałował do nich.
Wydano rozkaz, by odnaleźć bród i przeprawić się na przeciwległy brzeg. Pułkownik
polskich ułanów, piękny, starszy mężczyzna, zaczerwieniony, płącząc słowa ze wzruszenia,
zapytał adiutanta, czy wolno mu będzie wraz ze swymi ułanami przepłynąć rzekę nie szukając
brodu. Z wyraźnym lękiem, aby mu nie odmówiono, niby chłopiec, który prosi o pozwolenie, by
mógł dosiąść konia, prosił, by mu pozwolono przepłynąć rzekę w obecności cesarza. Adiutant
powiedział, że cesarz prawdopodobnie nie będzie niezadowolony z tego nadmiaru gorliwości.
Jak tylko adiutant to powiedział, stary, wąsaty oficer, z uszczęśliwioną twarzą i błyszczącymi
oczyma, wzniósł do góry szablę, krzyknął: „Wiwat!”, zakomenderował: „Za mną!”, spiął konia
ostrogami i pocwałował ku rzece. Z gniewem szarpnął konia, który się pod nim zawahał, i runął
w wodę kierując się w główny nurt rzeki. Setki ułanów pognało za nim. Było zimno i strasznie w
środkowym bystrym nurcie rzeki. Ułani czepiali się jeden drugiego, spadali z koni. Niektóre
konie tonęły, tonęli i ludzie, pozostali usiłowali płynąć naprzód na drugą stronę, a choć o pół
wiorsty był bród, szczycili się tym, że płyną i toną w tej rzece, pod okiem człowieka siedzącego
na pniaku i nawet nie patrzącego na to, co oni robią. Kiedy adiutant wrócił i wybrawszy
stosowną chwilę pozwolił sobie zwrócić uwagę cesarza na oddanie Polaków dla jego osoby,
mały człowiek w szarym surducie wstał, wezwał do siebie Berthiera i jął spacerować z nim po
brzegu tam i z powrotem, wydając mu rozkazy i z rzadka spoglądając z niezadowoleniem na
6 U kaduka... O! kiedy cesarz bierze się do rzeczy, to się dopiero kotłuje. No, teraz pójdziemy szparko naprzód. Oto
on... Niech żyje cesarz! Oto azjatyckie stepy. Obrzydliwy jednak kraj. Do widzenia, Bcauchć. Zarezerwuję dla ciebie
najpiękniejszy pałac w Moskwie. Do widzenia! Powodzenia... Widziałeś cesarza? Niech żyje cesarz!... sarz! Jeśli
mnie zrobią wielkorządca Indii, Gerardzie, to zrobię cię ministrem Kaszmiru, to postanowione... Niech żyje cesarz!
Niech żyje! niech żyje! niech żyje! Ależ wieją te szelmy Kozaki. Oto on! Widzisz go? Widziałem go dwa razy, jak
dębie widzę. Mały kapral... Widziałem, jak przypinał krzyż jednemu z weteranów... Niech żyje cesarz!...
8
tonących ułanów, którzy rozpraszali jego uwagę.
Nie było dla niego nowością przeświadczenie, że na wszystkich krańcach świata – od Afryki
do stepów moskiewskich – jednako budzi podziw w ludziach i przyprawia ich o szaleństwo
poświęcenia. Kazał sobie podać konia i odjechał do swej kwatery.
Utonęło ze czterdziestu ułanów, choć wysłano na pomoc łodzie. Większość wydostała się z
powrotem na ten sam brzeg. Pułkownik i część ułanów przepłynęli rzekę i z trudem wygramolili
się na przeciwległy brzeg. Jak tylko wyszli na ląd, przemoknięci, ociekający wodą, natychmiast
wykrzyknęli: „Wiwat!”, patrząc z zachwytem na miejsce, gdzie stał Napoleon, lecz gdzie go już
nie było, i w tej chwili uważali się za szczęśliwych.
Wieczorem Napoleon między jednym rozporządzeniem, które dotyczyło jak
najśpieszniejszego dostarczenia już przygotowanych fałszywych asygnat rosyjskich, aby je
wwieźć do Rosji, a drugim, żeby rozstrzelać Sasa, w którego przechwyconym liście znaleziono
informacje o dyspozycjach armii francuskiej, wydał trzecie zarządzenie, żeby polskiego
pułkownika, co bez potrzeby rzucił się do rzeki, zaliczyć do kawalerów Legii Honorowej (legion
d'honneur), której szefem był sam Napoleon.
Quos vult perdere – dementat.7
7 Kogo chce zgubić, temu rozum odbiera. Skrócony cytat tekstu łacińskiego Quos deus perdere mit, dementat prisus.
– Kogo Bóg chce ukarać, temu wpierw odbiera rozum. (Wg Sofoklcsa, Amygona.)
9
III
Tymczasem cesarz rosyjski już przeszło miesiąc przebywał w Wilnie, urządzał przeglądy i
manewry. Nic nie było przygotowane do wojny, której się wszyscy spodziewali i do której
przygotowania cesarz przyjechał z Petersburga. Nie było ogólnego planu działań. Po
miesięcznym pobycie cesarza w kwaterze głównej powstały jeszcze większe wahania, który z
proponowanych planów należy przyjąć. Każda z trzech armii miała swego wodza, ale ogólnego
wodza nad wszystkimi armiami nie było, a cesarz nie chciał przyjąć tej godności.
Im dłużej cesarz przebywał w Wilnie, tym mniej przygotowywano się do wojny, znużywszy
się jej oczekiwaniem. Zdawało się, iż ludzie otaczający monarchę starali się ze wszystkich sił,
aby go skłonić, by mile spędzając czas zapomniał o mającej nastąpić wojnie.
Po wielu balach i fetach u polskich magnatów, u dworaków i u samego monarchy w czerwcu
jednemu z polskich generał-adiutantów monarchy przyszło do głowy wydać dla cesarza obiad i
bal w imieniu jego generał-adiutantów. Wszyscy przyjęli tę myśl z radością. Monarcha wyraził
zgodę. Generał-adiutanci zrobili składkę. Na gospodynię balu zaproszono osobę, która
najbardziej mogła być miła monarsze. Hrabia Bennigsen, ziemianin z guberni wileńskiej,
zaofiarował na tę fetę swój dom za miastem i 13 czerwca miał się odbyć bal, obiad, przejażdżka
łódkami i fajerwerki w Zakręcie8, podmiejskim domu hrabiego Bennigsena.9
W ów właśnie dzień, kiedy Napoleon wydał rozkaz przejścia Niemna, a jego przednie straże
odparłszy Kozaków przekroczyły rosyjską granicę, Aleksander spędzał wieczór w willi
Bennigsena – na balu wydanym przez generał-adiutantów.
Zabawa była wesoła, świetna; znający się na rzeczy powiadali, że rzadko gromadziło się w
jednym miejscu tyle piękności. Wśród innych pań rosyjskich, które za monarchą przyjechały z
Petersburga do Wilna, znajdowała się również hrabina Bezuchow, była na balu i swoją ciężką,
tak zwaną rosyjską urodą zaćmiewała wytworne polskie damy. Została zauważona i monarcha
zaszczycił ją tańcem.
Borys Drubecki, en garpon (w charakterze kawalera), jak powiadał, zostawił bowiem żonę w
Moskwie, był również na tym balu, a choć nie generał-adiutant, na subskrypcyjną listę balu
wpisał dużą sumę. Borys był teraz człowiekiem bogatym, obsypanym zaszczytami, i już nie
szukał protekcji, lecz ze swymi wyżej postawionymi rówieśnikami żył na równej stopie. O
północy jeszcze tańczono. Helene, która nie miała godnego kawalera, sama zaproponowała
Borysowi mazura. Byli w trzeciej parze. Borys obojętnie patrzył na wspaniałe, obnażone
ramiona Helene, wysuwające się z ciemnej gazowej ze złotem sukni, opowiadał o starych
znajomych, a jednocześnie niedostrzegalnie dla siebie i dla innych ani na sekundę nie przestawał
przypatrywać się monarsze, który znajdował się w tej sali. Monarcha nie tańczył; stał w
drzwiach i zatrzymywał to jednych, to drugich owymi miłymi słowami, które tylko on jeden
8 Zakręt (Zakręt) – miejscowość opodal Wilna, na zakręcie Wilii. Bennigsen nabył majętność z rąk polskich.
9 Leoncjusz Bennigsen (1745–1826) – był od r. 1801 do r. 1806 generał-gubernatorem Litwy. Tytuł hrabiego
otrzymał w r. 1813 za bitwę pod Lipskiem. Ożeniony był z Andrzeykowiczówną.
10
potrafił mówić.
Na początku mazura Borys zauważył, że generał-adiutant Bałaszew, jedna z osobistości
będących bardzo blisko monarchy, podszedł do niego i wbrew etykiecie przystanął w pobliżu
monarchy rozmawiającego z jedną z polskich pań. Po chwili rozmowy monarcha spojrzał
pytająco i widocznie zrozumiawszy, że Bałaszew postąpił tak tylko dlatego, że były po temu
ważne przyczyny, lekko skinął głową owej pani i zwrócił się do Bałaszewa. Jak tylko Bałaszew
zaczął mówić, na twarzy monarchy odmalowało się zdziwienie. Wziął Bałaszowa pod rękę i
przeszedł z nim przez salę. Nieświadomie torował sobie szeroką na trzy sążnie drogę wśród osób
rozstępujących się przed nim na obie strony. Borys zauważył wzburzoną twarz Arak-czejewa,
gdy monarcha przechodził z Bałaszewem. Arakcze-jew, spode łba patrząc na monarchę i
posapując czerwonym nosem, wysunął się z ciżby, jakby się spodziewał, że monarcha zwróci się
do niego. (Borys zrozumiał, że Arakczejew zazdrości Bałaszewowi i jest niezadowolony, że to
nie on, Arakczejew przekazał monarsze jakąś ważną, jak widać, wiadomość.)
Ale monarcha, nie dostrzegając Arakczejewa, wyszedł z Bałaszewem do oświetlonego
ogrodu. Arakczejew, przytrzymując szpadę i ze złością rozglądając się dokoła, szedł za nim w
odległości dwudziestu kroków.
Borys wykonywał dalej figury mazura, ale nie przestawała go dręczyć myśl, jaką to nowinę
przywiózł Bałaszew i jak by się o niej dowiedzieć wcześniej niż inni.
W figurze, w której miał wybierać damę, szepnąwszy Helene, że chce poprosić hrabinę
Potocką, która, zdaje się, wyszła na balkon, ślizgając się po parkiecie, pobiegł do ogrodu. Kiedy
zauważył monarchę wchodzącego z Bałaszewem na taras, zatrzymał się. Monarcha i Bałaszew
skierowali się ku drzwiom. Borys, poruszywszy się śpiesznie, jakby nie zdążył się usunąć, z
uszanowaniem przycisnął się do futryny i pochylił głowę.
Z oburzeniem człowieka dotkniętego osobiście monarcha domawiał tych słów:
– Wkraczać do Rosji bez wypowiedzenia wojny! Zawrę pokój tylko wówczas, gdy ani jeden
żołnierz nieprzyjacielski nie pozostanie na mojej ziemi – powiedział. Borysowi wydało się, że
monarsze przyjemnie było wypowiadać te słowa:
był zadowolony z formy, w jakiej wyraził swą myśl, ale był niezadowolony, że Borys to
usłyszał.
– Żeby nikt o tym nie wiedział! – dodał monarcha zachmurzony. Borys pojął, że to się odnosi
do niego, zamknąwszy więc oczy, lekko pochylił głowę. Monarcha znów wszedł do sali i jeszcze
około pół godziny pozostał na balu.
Borys pierwszy dowiedział się o przejściu wojsk francuskich przez Niemen, dzięki czemu
miał sposobność pokazać pewnym ważnym osobistościom, że wie dużo z tego, co przed innymi
jest ukryte, i w ten sposób mógł podnieść się wyżej w opinii tych osób.
Niespodziewana wiadomość o przejściu Francuzów przez Niemen była szczególnie
niespodziewana po miesiącu daremnego oczekiwania, i to na balu! W pierwszej chwili po
otrzymaniu wiadomości, pod wpływem oburzenia i zniewagi, monarcha znalazł te słowa, które
stały się potem słynne i które mu się tak podobały i tak całkowicie wyrażały jego uczucia.
Powróciwszy z balu do domu, o drugiej w nocy monarcha posłał po sekretarza Szyszkowa i
kazał napisać rozkaz do wojsk i reskrypt do feldmarszałka księcia Sołtykowa i stanowczo żądał,
by w tym reskrypcie zostały zamieszczone słowa, że nie zawrze pokoju dopóty, dopóki choć
jeden uzbrojony Francuz będzie się znajdował na rosyjskiej ziemi.
Nazajutrz zostało wystosowane do Napoleona następujące pismo:
11
Monsieur, mon frere10. J'ai appris hier que malgre la loy-aute avec laquelle j'ai maintenu mes
engagements envers Votre Majeste, ses troupes ont franchis les frontieres de la Russie, et je
reyois d 1'instant de Petersbourg une note par laquelle le comte Lauriston, pour cause de cette
agression, annonce que Votre Majeste s'est consideree comme en etat de guerre avec moi des le
moment ou le prince Kourakine a fait la demande de ses passeports. Les motifs sur lesquels le
duć de Bassano fondait son refus de les lui delivrer, n'auraient jamais pu me faire supposer que
cette demarche seruirait jamais de pretexte a 1'agression. En effet, cet ambassadeur n'y a jamais
etę auto-rise, comme U l'a declare lui-meme, et aussitot que fen fus in-forme, je lui ai fait
connaitre, combien je le desapprouvais en lui donnant 1'ordre de rester a son poste. Si Votre
Majeste n'est pas intentionnee de verser le song de nos peuples pour un malentendu de ce genre
et qu'elle consente a retirer ses troupes du territoire russe, je regarderai ce qui s'est passę comme
non avenu, et un accommodement entre nous sera possible. Dans le cas contrcdre, Votre
Majeste, je me verrai force de repousser une attaque que rien n'a provoquee de ma part. II depend
en-core de Votre Majeste d'eviter d 1'humanite les calamites d'une nowelle guerre.
Je suis, etc.
(signe) AIexandre
10 Wasza Cesarska Mość! Wczoraj dowiedziałem się, że pomimo lojalności, z jaką
przestrzegałem swych zobowiązań wobec Waszej Cesarskiej Mości, Jego wojska przekroczyły
granicę Rosji, i w tej chwili otrzymałem z Petersburga notę, w której hrabia Lauriston
powiadamia mnie, iż powodem tego wtargnięcia jest to, że Wasza Cesarska Mość uznał, iż jest
ze mną w stanic wojny od czasu, gdy książę Kurakin zażądał paszportu. Znając przyczyny, na
których książę Bassano oparł swą odmowę wydania paszportu, nie mogłem w żadnym razie
przypuszczać, że postępek mego posła stał się przyczyną agresji. I rzeczywiście, jak to sam
oświadczył, nie był bynajmniej upoważniony do tego kroku, jak tylko się o tym dowiedziałem,
natychmiast wyraziłem księciu Kurakinowi swe niezadowolenie i poleciłem mu nadal
wykonywać powierzone obowiązki. Jeśli Wasza Cesarska Mość nie ma zamiaru przelewać krwi
naszych poddanych z powodu takiego nieporozumienia i zgadza się wycofać swe wojska z
terytorium Rosji, puszczę w niepamięć o, co się stało, i ugoda między nami będzie możliwa. W
przeciwnym razie będę zmuszony odeprzeć napaść, do której nic dałem żadnego powodu. Wasza
Cesarska Mość ma jeszcze możność oszczędzenia ludzkości klęsk nowej wojny.
Pozostaję etc.
(podpisano) Aleksander
12
IV
l 3 czerwca o drugiej w nocy monarcha wezwał do siebie Bałaszewa, przeczytał mu swój list
do Napoleona i kazał zawieźć ten list i osobiście wręczyć cesarzowi francuskiemu. Wyprawiając
Bałaszewa monarcha znowu powtórzył mu słowa o tym, że poty nie zawrze pokoju, póki choć
jeden uzbrojony żołnierz nieprzyjacielski pozostanie na rosyjskiej ziemi, i kazał koniecznie
powtórzyć te słowa Napoleonowi. Monarcha nie napisał w liście do Napoleona tych słów, gdyż z
właściwym sobie taktem wyczuwał, że to nie są właściwe słowa, aby je przekazać w chwili, gdy
się czyni ostatnie próby pogodzenia się, rozkazał jednak Bałaszewowi, by koniecznie powtórzył
je Napoleonowi osobiście.
Bałaszew wyjechał w nocy z 13 na 14 czerwca w towarzystwie trębacza i dwóch Kozaków i o
świcie przybył do wsi Rykonty, gdzie stały forpoczty francuskie po tej stronie Niemna.
Zatrzymali go pełniący wartę francuscy kawalerzyści.
Podoficer francuskich huzarów, w malinowym mundurze i kosmatej czapie, krzyknął na
zbliżającego się Bałaszewa i kazał mu się zatrzymać. Bałaszew zatrzymał się nie od razu, lecz
jechał drogą stępa.
Podoficer nachmurzył się, mruknął jakieś przekleństwo i nacierając koniem na Bałaszewa,
ujął szablę i grubiańsko zapytał rosyjskiego generała, czy jest głuchy, że nie słyszy, Co się do
niego mówi. Bałaszew powiedział, kim jest. Podoficer posłał żołnierza do oficera.
Nie zwracając uwagi na Bałaszewa podoficer jął rozmawiać z kolegami o sprawach
pułkowych i nie patrzył na rosyjskiego generała.
Bałaszewowi będącemu w bliskich stosunkach z możnymi tego świata, jemu, który przed
trzema godzinami rozmawiał z monarchą i w ogóle przywykł na swym stanowisku do honorów,
wydało się niezwykle dziwne, że tu, na rosyjskiej ziemi, brutalna siła odnosi się do niego tak
wrogo, a co ważniejsza – tak bezceremonialnie.
Słońce dopiero zaczynało wstawać zza chmur, powietrze było chłodne i wilgotne. Drogą do
wsi pędzono bydło. Na polu jeden za drugim, niby pęcherzyki na wodzie, wyskakiwały
ćwierkające skowronki.
Bałaszew rozglądał się dokoła czekając na przybycie oficera. Rosyjscy Kozacy i trębacz oraz
francuscy huzarzy milczeli i od czasu do czasu spoglądali na siebie.
Pułkownik francuskich huzarów, który widocznie dopiero co wstał, wyjechał ze wsi na
ładnym, spasionym siwym koniu; towarzyszyło mu dwóch huzarów. Oficer, żołnierze i ich konie
wyglądali dostatnio i wytwornie.
Był to ów pierwszy okres kampanii, kiedy wojska znajdowały się niemal jeszcze w tym stanie
co na przeglądach w czasie pokoju, jedynie w ubiorze miały odcień strojnej wojowniczości, a w
zachowaniu odcień tego wesołego nastroju i przedsiębiorczości, które zawsze towarzyszą
początkom kampanii.
Pułkownik francuski z trudem powstrzymywał ziewanie, był jednak uprzejmy i najwidoczniej
13
pojmował całą doniosłość wizyty Bałaszewa. Poprowadził go obok swych żołnierzy poza
tyralierą i oświadczył, iż jego życzenie, aby być przedstawionym cesarzowi, prawdopodobnie
będzie natychmiast spełnione, ponieważ, o ile mu wiadomo, kwatera cesarza znajduje się
niedaleko.
Przejechali przez wieś Rykonty, obok francuskich wart i żołnierzy salutujących swego
pułkownika i ciekawie przyglądających się rosyjskiemu mundurowi, i wyjechali na drugą stronę
wsi. Jak powiadał pułkownik, o dwa kilometry był dowódca dywizji, który miał przyjąć
Bałaszewa i odprowadzić go do miejsca przeznaczenia.
Słońce już wzeszło i błyszczało wesoło na jaskrawej zieleni.
Zaledwie zdążyli wyjechać za karczmę na wzgórzu, gdy naprzeciwko nich ukazała się w dole
gromadka jeźdźców, a na jej czele na wronym koniu w błyszczącym w słońcu rzędzie jechał
mężczyzna wysokiego wzrostu, w kapeluszu z piórami, z czarnymi, sięgającymi ramion,
fryzowanymi włosami, w czerwonym płaszczu, nogi miał wysunięte do przodu, jak jeżdżą
Francuzi. Ów człowiek ruszył galopem na spotkanie Bałaszewa. W jaskrawym czerwcowym
słońcu chwiały się jego pióra, lśniły drogocenne kamienie i złote galony.
Bałaszew znajdował się już o dwie długości końskie od pędzącego na jego spotkanie jeźdźca
z twarzą teatralnie uroczystą, w bransoletach, piórach, koliach i złocie, gdy francuski pułkownik
Uiniere szepnął z uszanowaniem: „Le roi de Naples.”11 Istotnie był to Murat, zwany obecnie
królem Neapolu. Choć było całkiem niezrozumiałe, dlaczego był królem neapolitańskim, tak go
przecie nazywano,12 a on sam był o tym przeświadczony i dlatego miał minę jeszcze bardziej
uroczystą i godną niż przedtem. Tak był przekonany, że istotnie jest królem neapolitańskim, iż
gdy w przeddzień swego wyjazdu z Neapolu, kiedy z małżonką spacerował po ulicach, kilku
Włochów krzyknęło: „Viva il re!”13, ze smutnym uśmiechemzwrócił się do żony i powiedział:
„Les malheureux, ils ne savent pas que je les quitte demain!”14
Mimo że tak stanowczo wierzył w to, iż jest królem neapolitańskim, że tak współczuł
smutkowi swych poddanych, których opuszczał, w ostatnich czasach, od chwili gdy mu kazano
znów objąć służbę, a szczególnie po widzeniu się z Napoleonem w Gdańsku, kiedy
najdostojniejszy szwagier oświadczył mu: „Je vous ai fait roi pour regner a ma manierę, mais
pas a la votre”15 – wesoło zabrał się do roboty, którą znał, i niby koń, dobrze karmiony, ale nie
zapasiony, poczuwszy się w uprzęży zaigrał w hołoblach, wystroił się jak najbardziej pstro i
kosztownie i wesół i zadowolony gnał polskimi drogami sam nie wiedząc dokąd i po co.
Kiedy zobaczył rosyjskiego generała, po królewsku, majestatycznie odrzucił do tyłu głowę z
ufryzowanymi do ramion włosami i spojrzał pytająco na francuskiego pułkownika. Pułkownik z
uszanowaniem poinformował jego królewską mość o godności Bałaszewa, którego nazwiska nie
mógł wymówić.
– De Bal-macheve! – powtórzył król (swą stanowczością przezwyciężając trudność, jaka
wynikła dla pułkownika) – charme de faire votre connaissance, general”16 – dodał czyniąc gest
królewskiej łaskawości. Jak tylko król zaczął mówić głośno i prędko, cały królewski majestat
natychmiast go opuścił i król, sam tego nie spostrzegając, wpadł w ton właściwej sobie
dobrodusznej familiarności. Położył ręce na grzywie konia Bałaszewa.
11 Król Neapolu.
12 Murat otrzymał tytuł króla Neapolu w r. 1808. Mianowany przed nim królem Neapolu Józef Bonaparte został
królem Hiszpanii.
13 „ Niech żyje król!”
14 Biedacy, nie wiedzą, że jutro ich opuszczam!
15 Uczyniłem cię królem po to, abyś panował wedle mojej woli, a nie wedle swojej.
16 Balmaszew, bardzo mi przyjemnie poznać pana, generale.
14
– Eh, bien, general, tout est a la guerre, a ce qu'il parait17 – oświadczył, jak gdyby
ubolewając nad okolicznościami, o których nie mógł sądzić.
– Sire – odpowiedział Bałaszew – 1'Empereur, mon maitre ne desire point la guerre, et
comme Votre Majeste le voit18 – mówił Bałaszew używając we wszystkich przypadkach votre
Majeste i z nieuniknioną afektacją częstego powtarzania tytułu zwracając się do osobistości, dla
której ten tytuł jest jeszcze czymś nowym.
Oblicze Murata jaśniało głupim zadowoleniem, kiedy słuchał monsieur de Balachoff.
Wszelako royaute oblige19 odczuwał konieczność porozmawiania z wysłannikiem Aleksandra o
sprawach państwowych jako król i sojusznik. Zsiadł z konia, ujął Bałaszewa pod ramię i
odszedłszy z nim o kilka kroków od świty, czekającej z uszanowaniem, jął chodzić z nim tam i z
powrotem i starał się mówić stanowczo. Wspomniał, że cesarz Napoleon jest dotknięty żądaniem
wycofania wojsk z Prus, szczególnie teraz, gdy to żądanie stało się wszystkim wiadome, i że to
znieważa godność Francji. Bałaszew odparł, że w tym żądaniu nie ma nic obraźliwego, dlatego
że... Murat przerwał mu.
Więc pan uważa, że to nie cesarz Aleksander jest stroną zaczepną? – rzekł znienacka z
dobrodusznie głupim uśmiechem.
Bałaszew powiedział, dlaczego istotnie uważa, że stroną zaczepną był Napoleon.
– Eh, mon cher general – Murat znowu mu przerwał – je desire de tout mon coeur que les
Empereurs s'arrangent entre eux, et que la guerre commencee malgre moi se termine le plus tot
possible – powiedział tonem, jakim rozmawiają słudzy, którzy chcą pozostać przyjaciółmi bez
względu na spór między panami. I zaczął się dopytywać o wielkiego księcia, o jego zdrowie,
wspominał wesoło i przyjemnie czas spędzony z nim w Neapolu. Potem, jakby sobie nagle
przypomniał o swej królewskiej godności, wyprostował się majestatycznie, stanął w takiej pozie,
w jakiej stał podczas koronacji, i wymachując prawą ręką rzekł: – Je ne vous retiens plus,
general; je souhaite le succes de votre mission20 – po czym powiewając czerwonym,
haftowanym płaszczem i piórami, połyskując klejnotami odszedł do świty, która z
uszanowaniem czekała na niego.
Bałaszew pojechał dalej, sądząc ze słów Murata, że wkrótce będzie przedstawiony samemu
Napoleonowi. Wszelako zamiast rychłego spotkania z Napoleonem warta korpusu piechoty
marszałka Davout znów go zatrzymała w następnej wsi, jak w pierwszej linii, wezwany adiutant
dowódcy korpusu odprowadził go do wsi do marszałka Davout.
17 No cóż generale, zdaje się, że zanosi się na wojnę.
18 Najjaśniejszy panie, cesarz rosyjski, mój monarcha, nic pragnie wojny, jak wasza królewska mość widzi.
19 stanowisko królewskie obowiązuje.
20 Mój drogi generale, pragnę z całego serca, żeby cesarze się pogodzili i żeby wojna rozpoczęta wbrew mojej woli
zakończyła się jak najszybciej... Nie zatrzymuję pana dłużej, generale; życzę powodzenia pańskiej misji.
15
V
Davout był Arakczejewem cesarza Napoleona – Arakczejewem nie tchórzliwym, ale równie
akuratnym, okrutnym i nie umiejącym inaczej niż okrucieństwem wyrażać swego oddania.
W mechanizmie organizmu państwowego tacy ludzie są potrzebni, jak potrzebne są wilki w
organizmie przyrody: zawsze są, zawsze się zjawiają i utrzymują, jakkolwiek ich obecność i
bliskie stosunki z głową państwa wydają się niewłaściwe. Tylko tą niezbędnością można sobie
tłumaczyć, że Arakczejew, tak okrutny, osobiście wyrywający wąsy grenadierom, z powodu
słabości nerwów nie mogący znosić niebezpieczeństwa, ignorant, człowiek nieobyczajny, mógł
się tak mocno trzymać przy rycersko szlachetnym i delikatnego charakteru Aleksandrze.
Bałaszew zastał marszałka Davout w szopie, siedzącego na beczce i zajętego pisaniem
(sprawdzał rachunki). Adiutant stał w pobliżu niego. Można było znaleźć lepsze pomieszczenie,
ale marszałek Davout był z tego gatunku ludzi, którzy rozmyślnie wybierają najbardziej ponure
warunki życia, aby mieli prawo być ponurymi. Dlatego zawsze się śpieszą i uporczywie są
zajęci. „Co tu myśleć o szczęśliwej stronie ludzkiego życia, kiedy, jak pan widzi, siedzę na
beczce w brudnej szopie i pracuję” – mówił wyraz jego twarzy. Największe zadowolenie i
potrzeba tych ludzi polega na tym, by kiedy spotkają radość życia, móc rzucić w oczy tej radości
swą ponurą, uporczywą działalność. Tę satysfakcję sprawił sobie Davout, kiedy wprowadzono
do niego Bałaszewa. Kiedy wszedł rosyjski generał, jeszcze bardziej zagłębił się w swej pracy, a
spojrzawszy przez okulary na ożywioną pod wpływem pięknego poranka i rozmowy z Muratem
twarz Bałaszewa, nie wstał, nawet się nie poruszył, lecz jeszcze bardziej się nachmurzył i
złośliwie uśmiechnął.
Kiedy zauważył na twarzy Bałaszewa nieprzyjemne wrażenie wywołane tym przyjęciem,
podniósł głowę i zapytał ozięble, czego sobie życzy.
Sądząc, że Davout tak go przyjął jedynie dlatego, iż nie wie, że jest generał-adiutantem
cesarza Aleksandra i nawet jego przedstawicielem wobec Napoleona, Bałaszew pośpieszył
wymienić swe stanowisko i rolę. Jednak, wbrew oczekiwaniu, Davout wysłuchawszy go stał się
jeszcze bardziej surowy i ordynarny.
– Gdzie pański list? – zapytał. – Donnez-le moi, je l'enverrai a 1'Empereur.21
Bałaszew odpowiedział, że ma rozkaz osobiście doręczyć pismo samemu cesarzowi.
Rozkazy pańskiego cesarza są wykonywane w pańskiej armii – oświadczył Davout – a tu
musi pan robić to, co mu się mówi.
I jak gdyby chcąc jeszcze bardziej dać odczuć rosyjskiemu generałowi jego zależność od
brutalnej siły, Davout posłał adiutanta do dyżurnego.
Balaszew wyjął kopertę zawierającą pismo monarchy i położył ją na stole (położone na
dwóch beczkach drzwi, przy których sterczały oderwane zawiasy, stanowiły stół). Davout wziął
kopertę i przeczytał nagłówek.
– Ma pan najzupełniejsze prawo okazać mi szacunek albo nie okazać – rzekł Bałaszew. – Ale
21 Proszę mi go dać, odeślę cesarzowi.
16
pozwoli pan zauważyć, że mam honor być generał-adiutantem jego cesarskiej mości...
Davout spojrzał na niego milcząc, a pewne wzburzenie i zmieszanie, jakie się odbiły na
twarzy Bałaszewa, widocznie sprawiły mu zadowolenie.
– Będzie pan traktowany, jak należy – rzekł, włożył kopertę do kieszeni i wyszedł z szopy.
Po chwili wszedł adiutant marszałka, pan de Castre, i zaprowadził Bałaszewa do
przeznaczonego dla niego pomieszczenia.
Owego dnia Bałaszew jadł obiad w szopie w towarzystwie marszałka na tejże desce na
beczkach.
Nazajutrz rano Davout wyjechał. Poprosiwszy do siebie Bałaszewa powiedział mu z
naciskiem, iż prosi go, by tu pozostał lub posuwał się razem z taborami, jeśli taki będzie rozkaz,
i wyjąwszy pana de Castre z nikim nie rozmawiał.
Po czterech dniach samotności, nudy, poczucia zależności i nicości, szczególnie dotkliwego
po tym środowisku potęgi, w którym tak niedawno się znajdował, po kilku przemarszach razem
z taborami marszałka i wojskami francuskimi, które zajmowały całą okolicę, Bałaszew został
przywieziony do Wilna, zajętego obecnie przez Francuzów, przez tę samą rogatkę, przez którą
cztery dni temu wyjeżd
Nazajutrz szambelan cesarski, monsieur de Turenne22, przyjechał do Bałaszewa i oznajmił, że
cesarz Napoleon wyraził życzenie zaszczycenia go audiencją.
Przed tym samym domem, do którego przywieziono Bałaszewa, cztery dni temu stała warta
pułku Preobrażeńskiego; teraz stali tu dwaj francuscy grenadierzy w rozpiętych na piersiach
granatowych mundurach i w kosmatych czapkach, eskorta huzarów i ułanów, wspaniała świta
adiutantów, paziów i generałów oczekujących wyjścia Napoleona i zgromadzonych wokół
stojącego przy ganku wierzchowca Napoleona i jego mameluka Rustana. Napoleon przyjmował
Bałaszewa w Wilnie w tym samym domu, z którego wyprawiał go Aleksander.
22 Pan de Turennc.
17
VI
Pomimo że Bałaszew przywykł do dworskich wspaniałości, jednak zdumiał go zbytek i
przepych dworu Napoleona.
Hrabia Turenne wprowadził go do wielkiej sali przyjęć, gdzie czekało wielu generałów,
szambelanów i polskich magnatów, z których wielu Bałaszew widywał na dworze cesarza
rosyjskiego. Duroc oznajmił, że cesarz Napoleon przyjmie rosyjskiego generała przed spacerem.
Po kilku minutach oczekiwania do wielkiej sali wszedł dyżurny szambelan i uprzejmie
skłoniwszy się przed Bałaszewem poprosił, by poszedł za nim.
Bałaszew wszedł do małej sali, z której jedne drzwi prowadziły do gabinetu, do tego samego
gabinetu, z którego wyprawiał go cesarz rosyjski. Bałaszew stojąc czekał dwie minuty. Za
drzwiami rozległy się pośpieszne kroki. Oba skrzydła drzwi otworzyły się szybko, wszystko
ucichło, a z gabinetu zadźwięczały kroki inne, twarde, stanowcze: był to Napoleon. Dopiero co
przywdział strój do konnej jazdy. Był w granatowym mundurze rozpiętym nad białą kamizelką,
opuszczoną na okrągły brzuch, w białych łosiowych spodniach, opinających tłuste łydki krótkich
nóg, i w botfortach. Jego krótkie włosy były najwidoczniej dopiero co przyczesane, wszelako
jedno pasmo opadało w dół pośrodku szerokiego czoła. Biała, pulchna szyja ostro występowała z
czarnego kołnierza munduru, Napoleon pachniał wodą kolońską. Na jego pełnej, młodej jeszcze
twarzy, z wystającym podbródkiem, malował się wyraz łaskawej i majestatycznej monarszej
życzliwości.
Wszedł podrygując szybko przy każdym kroku, głowę odrzucił nieco do tyłu. Cała jego otyła,
krótka postać z szerokimi i barczystymi ramionami, z brzuchem i piersią mimo woli podanymi
naprzód, nadawał mu reprezentacyjny, okazały wygląd, jaki mają dobrze wypielęgnowani
czterdziestoletni mężczyźni. Poza tym było widać, że owego dnia znajdował się w nader dobrym
nastroju.
Skinął głową odpowiadając na niski, pełen szacunku ukłon Bałaszewa, zbliżył się do niego i
natychmiast zaczął mówić, jak człowiek, dla którego jest droga każda minuta i który nie zniża
się do tego, by przygotowywać swe przemówienia, jest bowiem przeświadczony, że zawsze
powie dobrze i to, co trzeba powiedzieć.
– Witaj, generale! – rzekł. – Otrzymałem list cesarza Aleksandra, który pan przywiózł, i
bardzom rad, że pana widzę. – Swymi wielkimi oczami spojrzał wprost na Bałaszewa i
natychmiast jął patrzeć w bok.
Było rzeczą oczywistą, że powierzchowność Bałaszewa bynajmniej go nie interesowała.
Widać było, że tylko to, co się działo w jego własnej duszy, wzbudzało jego zainteresowanie.
Wszystko, co było zewnątrz, nie miało dla niego znaczenia, dlatego że wszystko na świecie, jak
mu się zdawało, zależało tylko od jego woli.
– Nie pragnę i nie pragnąłem wojny – oświadczył – wszelako zmuszono mnie do niej. Nawet i
obecnie (zaakcentował to słowo) gotów jestem przyjąć wszystkie wyjaśnienia, jakie może mi
pan dać. – I jasno, zwięźle jął wykłada�