- Słyszeliśmy o tym - rzekł Johnny. - Same łgarstwa, ale ktoś wykorzystuje je do wzniecania nastrojów antypolicyjnych, żeby przygotować coś innego albo coś ukryć. Przypatrujemy się temu. - Żebyście tylko nie wypatrzyli oczu - powiedziałem, gdyż był to nasz stary dowcip, i Johnny zaśmiał się. Potem gadaliśmy o starych czasach, o Libby, o jego dwóch synach, a kiedy wychodziłem, ci sami gliniarze wypełniali te same formularze i ci sami aresztanci wciąż spali albo przeklinali albo śpiewali, i nikt nie patrzył na nikogo w całym cholernym budynku. * W następnym tygodniu samobójstwa staruszków zniknęły ze stron gazet, ustępując miejsca kolejnym przypadkom brutalności i okrucieństwa w Wielkim Jabłku. W klasie Jenny Kelly jeszcze dwukrotnie doszło do bójki. Za pierwszym razem usłyszałem, co się dzieje, i interweniowałem osobiście. O drugiej opowiedziała mi Lateesha na parkingu. - Ten chłopak, panie Shaunessy, ten Richie Tang, nazwał pannę Kelly szkaradną suką! Powiedział, że pożałuje, iż weszła mu w drogę! - I co dalej? - zapytałem niechętnie. Lateesha uśmiechnęła się. - Panna Kelly odkrzyknęła, że Richie może zachowywać się, jakby był spisany na straty, ale on nie jest spisany na straty dla niej, i niech ją diabli, jeśli ktokolwiek będzie odzywał się do niej w ten sposób. Ale Richie tylko uśmiechnął się i wyszedł. Panna Kelly wytrzyma najdalej do Dziękczynienia. - Niekoniecznie - odparłem. - Czasem ludzie potrafią nas zaskakiwać. - Nie mnie, to się nie zdarza. - Może nawet ciebie, Lateesha. Jenny Kelly miała ciemne obwódki wokół oczu już na stałe: brak snu, gniew, rozmazany tusz do powiek. Siedziała w pokoju nauczycielskim nachylona nad kubkiem kawy, wściekle gryzmoląc czerwonym długopisem na pracach uczniów. Pozwoliłem sobie wybrać inny stolik. - Cześć, Gene - powiedział głos Bucky'ego na automatycznej sekretarce. - Proszę, zadzwoń, jeśli... Byłem ciekaw, czy udało ci się dowiedzieć... zadzwoń do mnie. Proszę. Mam inny numer telefonu, podam ci go. - Pauza. - Coś się u mnie zmieniło. Nie oddzwoniłem. Coś w słowach "zmieniłem miejsce pobytu" wskazywało na nowy ból, nowe komplikacje, nowy rozdział w chaotycznym dramacie wewnętrznym Bucky'ego. Postanowiłem, że zadzwonię tylko wtedy, jeśli dostanę coś od Johnny'ego Fermato. Który zatelefonował do mnie w następny wtorek, osiem dni po mojej wizycie w Midtown South. - Gene. John Fermato. - Cześć, Johnny. - Dzwonię w związku z naszą rozmową z zeszłego tygodnia. Obawiam się, że informacje, o które prosiłeś, są niedostępne. Stałem w mojej miniaturowej kuchni, słuchając ulicznego szumu trzy piętra niżej, słuchając oficjalnie zimnego głosu mojego przyjaciela. - Niedostępne? - Tak. Przykro mi. - To znaczy, że akta zniknęły? Zostały zastąpione przez nowszą wersję? Ktoś chce wyciszyć sprawę? - Przykro mi, informacje, o które prosiłeś, są niedostępne. - Oczywiście - odparłem beznamiętnie. - Do zobaczenia. - Do widzenia, poruczniku. Po tym, jak się rozłączył, stałem tak trzymając słuchawkę, zaskoczony tym, jak bardzo zabolała mnie ta rozmowa. Minęło całe pięć minut, zanim nadszedł gniew. Był jednak odległy, stłumiony. Przefiltrowany przez Camineur, tak by nie wymknął się spod kontroli. Bezpieczny. * Jeff Connors pojawił się w szkole po trzydniowej nieobecności, z pejdżerem i grubym złotym łańcuchem na szyi. - Jeff jest teraz ważny - powiedziała mi Lateesha i odwróciła się, zaciskając usta jak niezadowolona matka, którą się kiedyś stanie. Przechadzałem się po korytarzu przed pierwszym dzwonkiem, kiedy Jenny Kelly przeszła obok mnie i zatrzymała się przed drzwiami do łazienki chłopców, które w istocie nie były drzwiami, lecz wahadłowymi skrzydłami ukrywającymi urynały i kabiny przed wzrokiem przechodzących. Same drzwi zostały usunięte po piątym podpaleniu kosza na śmieci w ciągu dwóch dni. Jeff wyłonił się zza rogu, zobaczył pannę Kelly i zatrzymał się. Widziałem, że ma ochotę się wycofać, ale głos panny Kelly nie pozwolił mu na to. - Chcę się z tobą spotkać, Jeff. W czasie mojej wolnej lekcji. - W porządku - powiedział Jeff, niespiesznie, po czym odszedł, z pejdżerem zwisającym u boku. - On wie, kiedy masz wolną lekcję - powiedziałem do niej. Spojrzała na mnie chłodno. - Tak. - A więc zmusiłaś go jednak do porozmawiania z tobą. - Mniej więcej. - Wciąż chłodno. - Jego matka zniknęła na trzy dni. Jest uzależniona. Wróciła już, ale Jeff nie chce powierzyć jej opieki nad młodszym bratem. Czy w ogóle wiedziałeś, że on ma młodszego brata, Gene? Potrząsnąłem głową. - Dlaczego? - Przypominała Lateeshę. Niezadowolona matka. Ciemne cienie pod oczami były jeszcze głębsze niż ostatnio. - Ten chłopak ma kłopoty, a my nie chcemy go stracić. Wciąż możemy go ocalić. Ty mogłeś to zrobić, w zeszłym roku. On cię podziwia. Ale nigdy nie poświęciłeś mu swojego czasu, poza dopilnowaniem, żeby nie sprawiał ci kłopotów. - Wydaje mi się, że nie masz prawa oceniać, czy... - Nie? Cóż, może. Przepraszam. Ale czy nie widzisz, Jeff chciał tylko, żebyś... - Dzwonek. Życzę powodzenia dzisiaj, panno Kelly. Wbiła we mnie wzrok, a potem zaśmiała się lekko. - Prawda. A gdzie pan był, kiedy topniały lodowce? - Po czym weszła do swojej klasy, gdzie hałas zmniejszył się tylko o ułamek decybela. W uszach miała małe srebrne kółka, a jej jedwabna bluzka była czerwona. * Po szkole pojechałem do domu opieki "Anioły Łaski" i udałem, że jestem zainteresowany znalezieniem miejsca dla mojej starzejącej się matki. Kobieta nazwiskiem Karen Gennaro pokazała mi jadalnię, sypialnie, pomieszczenia rekreacyjne, niewielki ogród zanurzony w nagietkach i astrach, sale medyczne. Starsi ludzie spokojnie grali w karty, oglądali telewizję, siedzieli przy osłonecznionych oknach. Nic nie świadczyło o tym, że niewiele wcześniej osiemdziesięcioletnia Lydia Smith rzuciła się z dachu ani że połączony z nią za pomocą J-24 Giacomo della Francesca zakłuł się na śmierć nożem. - Chciałbym teraz rozejrzeć się trochę samemu - powiedziałem pani Gennaro. - Poczuć atmosferę miejsca. Moja matka jest osobą dość... szczególną. Zawahała się. - Zazwyczaj nie pozwalamy... - Mamie nie spodobało się w "Zielonych Łąkach", ponieważ zbyt wiele korytarzy było pomalowanych na jasnoniebiesko, a ona nie znosi jasnoniebieskiego. Odmówiła pobytu u Świętej Anny, ponieważ pozostałe panie nie troszczyły się wystarczająco o swoje fryzury i przez to atmosfera była nie dość godna. Nie chciała odwiedzić "Niebiańskiego Widoku", gdyż w jadalni nie było pianina. To jest dziesiąte miejsce, które sprawdzam. Zaśmiała się. - Nic dziwnego, że wygląda pan na zmęczonego. W porządku, proszę tylko zgłosić się do mnie przed wyjściem. Ponownie sprawdziłem pokój dzienny, gawędząc o niczym z mężczyzną oglądającym kanał meteorologiczny w telewizji. Potem wszedłem na szóste piętro, gdzie mieszkali Lydia Smith i Giacomo della Francesca. Porozmawiałem ze starszym panem na wózku inwalidzkim, z szesnastoletnią wolontariuszką z organizacji młodzieży katolickiej oraz z panią Locurzio, która zajmowała pokój naprzeciwko Lydii Smith. Bez efektu. Nadszedł sprzątacz, przecierając podłogi, otyły młody mężczyzna z wodnistymi błękitnymi oczami i słodką, zagubioną twarzą brodatego dziecka. - Przepraszam - czy od dawna tutaj pracujesz? - Cztery lata. - Pochylił się nad kijem ze ścierką, przyjazny i nieśmiały. - A zatem musiałeś całkiem dobrze poznać pensjonariuszy. - Całkiem dobrze. - Uśmiechnął się. - Są dla mnie mili. Słuchałem, jak starannie odmierza słowa, kładąc akcent na każdej początkowej spółgłosce. - Niektórzy zachowują się nieprzyjemnie. Ponieważ są chorzy i cierpią. - Pani Smith zawsze była dla ciebie miła. - O, tak. To dobra kobieta. Rozmawiała ze mną każdego dnia. - Na jego kluchowatej twarzy pojawił się wyraz jeszcze większego zagubienia. - Umarła. - Tak. Czuła się nieszczęśliwa. Zmarszczył brwi. - Pani Smith nieszczęśliwa? Ależ ona... nie. Była szczęśliwa. - Spojrzał na mnie prosząco. - Zawsze była szczęśliwa. Czy nie jest pan jej przyjacielem? - Tak - odparłem. - Pomyliłem się właśnie co do tego, że była nieszczęśliwa. - Zawsze była szczęśliwa. Z panem Frankiem. Śmiali się i śmiali i czytali książki. - Z panem della Francesca. - Powiedział, że mogę nazywać go panem Frankiem. - A jak ty się nazywasz? - zapytałem. - Pete - odparł, tak jakbym powinien to wiedzieć. - Ach, to ty jesteś Pete! Tak, pani Smith mówiła mi o tobie. Zaraz przed śmiercią. Powiedziała, że ty też jesteś bardzo miły. Rozpromienił się. - Była moją przyjaciółką. - Było ci smutno, kiedy umarła, Pete. - Było mi smutno, kiedy umarła. - Co właściwie się wydarzyło? - zapytałem. Jego twarz zmieniła się. Chwycił za kij ze szmatą, wcisnął go do wiadra na kółkach. - Nic. - Nic? Ale pani Smith nie żyje. - Muszę już iść. - Zaczął toczyć wózek przez na pół przetartą podłogę, ale stanowczo położyłem dłoń na jego ramieniu. Gliniarze mają instynkt, który nie ma nic wspólnego z neurofarmaceutykami. - Jacyś źli ludzie zabili panią Smith. Spojrzał na mnie i coś poruszyło się w jego błękitnych oczach. - Nie powiedzieli ci o tym, wiem. Powiedzieli, że pani Smith sama się zabiła. Ale ty wiesz, że była bardzo szczęśliwa i nie zrobiła tego, prawda? Co widziałeś, Pete? Był teraz przestraszony. Kiedyś, dawno temu, nienawidziłem siebie za robienie takich rzeczy ludziom w rodzaju Pete'a. Potem przestałem o tym myśleć. Teraz też mnie to nie niepokoiło. - Pani Gennaro zabiła panią Smith - powiedziałem. Lęk ustąpił oburzeniu. - Nie, nie zrobiła tego! To miła pani! - Mówię, że pani Gennaro i doktor zabili panią Smith. - Pan zwariował! Jest pan idiotą! Proszę to cofnąć! - Pani Gennaro i doktor... - Pani Smith i pan Frank byli zupełnie sami, kiedy weszli na ten dach! - Skąd wiesz? - zapytałem szybko. Teraz był przerażony, autentycznie się bał. Nie mnie - tego, co powiedział. Otworzył usta do krzyku. - Nie przejmuj się, Pete - powiedziałem. - Jestem policjantem. Pracuję z policjantami, którzy rozmawiali z tobą wcześniej. Przysłali mnie, żebym sprawdził twoje słowa. Pracuję z tymi samymi policjantami, z którymi rozmawiałeś. - Z oficerem Campem? - Zgadza się - powiedziałem. - Z oficerem Campem. - Och. - Wciąż wyglądał na przestraszonego. - Już im powiedziałem! Powiedziałem im, że otworzyłem drzwi na dach, tak jak prosili mnie o to pani Smith i pan Frank! - Pete... - Muszę iść! - Idź, Pete. Dobrze się spisałeś. Odszedł pospiesznie. Opuściłem budynek, by zdążyć, zanim znajdzie Karen Gennaro. Telefon do starego kumpla w kadrach pozwolił mi zlokalizować oficera Josepha Camphausena w Midtown South, Ralpha Campogianiego w wydziale rozbojów w Queens, Bruce'a Campinellę w dwa-cztery i detektywa drugiego stopnia Joyce'a Campolieto w wywiadzie. Domyślałem się, że moim człowiekiem jest Campinella, ale nie miało znaczenia, z kim rozmawiał Pete, ani że nie uda mi się po raz raz drugi wniknąć do "Aniołów Łaski". Pojechałem na West End Avenue. Zachodziło słońce. Manhattan wypełniony był światłem od rzeki. Jechałem West Side Highway z opuszczoną szybą i przypomniałem sobie, jak bardzo Margie lubiła to robić, nawet w zimie. Prawdziwe powietrze, Gene. Schłodzone niczym dobre piwo. Nikt w domu dla rencistów "Beth Israel" nie chciał ze mną rozmawiać o parze staruszków, którzy tutaj umarli, Samuelu Fetterolfie i Rose Kaplan. Nie pozwolili mi też pobłąkać się samotnie. Poszedłem do chińskiej restauracyjki naprzeciwko i czekałem. Przez wychodzące na ulicę okno w "Beth Israel" widziałem dobrze ubranych mężczyzn i kobiety odwiedzających swoich rodziców, ciotki i babcie. Zostawali przez godzinę, a potem robili się zbyt głodni, żeby jechać do domu i gotować samemu, a może zepsucie nie pozwalało im obyć się bez drinka: regularny strumień zapracowanych ludzi obowiązkowo podtrzymujących kontakty z członkami swoich rodzin w podeszłym wieku. Wybrałem stolik w części barowej, zamówiłem i zacząłem powoli jeść. Dopiero po ogromnym talerzu moo goo gai pan i trzech wodach mineralnych usłyszałem to, na co czekałem. * - Jak możesz tak mówić? Ona nie jest zgrzybiała, Brad! Wie, czy jej przyjaciele mają skłonności samobójcze, czy nie! - Nie powiedziałem, że... - Właśnie, że tak. Powiedziałeś, że nie możemy ufać jej spostrzeżeniom! Ona jest tylko stara, nie głupia! - Gwałtownie wbiła pałeczki w swoją wołowinę w słodko kwaśnym sosie. Była kobietą koło trzydziestki, szczupłą i opaloną, z krótko obciętymi ciemnymi włosami. Koszula z kołnierzykiem i sweter. Jej towarzysz nie trzymał się tak dobrze, miał wydatny brzuch i zaawansowaną łysinę: znękany mąż, który jeszcze nie zawziął się na innych. - Joanne, powiedziałem tylko... - Powiedziałeś, że powinniśmy zlekceważyć wszystko, co powiedziała babcia i zostawić ją tam, mimo że jest tak przestraszona. Zawsze lekceważysz to, co ona mówi! - Nieprawda. Ja tylko... - Tak jak tamta sprawa w Paschę. Prośba babci była zupełnie rozsądna, a ty po prostu... - Przepraszam - przerwałem im, zanim za bardzo odbiegną od tematu. Sprawa w Paschę nie była mi do niczego przydatna. - Proszę mi wybaczyć, ale nie mogłem nie podsłuchać. Też mam babcię w "Beth Israel" i odrobinę się o nią niepokoję, w przeciwnym razie nie przerywałbym, chodzi tylko o to, że... moja babcia też boi się tam zostać. Przyjrzeli mi się bez uśmiechu, nic nie mówiąc. - Nie wiem, co mam zrobić - powiedziałem z desperacją. - Ona nigdy się tak nie zachowywała. - Przykro mi - rzekł Brad sztywno - nie możemy pomóc. - Och, rozumiem. Obcy. Pomyślałem tylko... mówiliście coś, że wasza babcia też się czegoś obawia... przepraszam. - Wstałem do wyjścia, udając zakłopotanie. - Proszę chwilę poczekać - powiedziała Joanne. - Mówił pan, że jak się nazywa? - Aaron Sanderson. - Joanne, nie sądzę... - Brad, jeśli on ma ten sam problem, co my - panie Sanderson, czego obawia się pańska babcia? Czy zazwyczaj jest nerwowa? - Nie, właśnie o to chodzi - powiedziałem, przysuwając się do ich stolika. Brad spojrzał na mnie marszcząc czoło. - Nigdy nie jest nerwowa, ani roztrzęsiona, ani nie popada w depresję. W gruncie rzeczy jest fantastyczna. Ale od czasu śmierci tych dwojga pensjonariuszy... - Cóż, o to właśnie chodzi - powiedziała Joanne. Brad westchnął i zmienił pozycję. - Babcia była zaprzyjaźniona z panią Kaplan i powiedziała mi, że pani Kaplan nigdy, przenigdy nie popełniłaby samobójstwa. Po prostu by tego nie zrobiła. - To samo powiedziała moja babcia. Ale jestem pewien, że w "Beth Israel" w gruncie rzeczy nie ma żadnego zagrożenia - powiedziałem. Zlekceważ to, co powiedział świadek, i czekaj na zaprzeczenie. - Skąd ta pewność? - zapytała Joanne. - Może testują tam jakiś nowy lek... w gruncie rzeczy babcia powiedziała, że pani Kaplan zgłosiła się do jakichś badań klinicznych. Była chora na raka. - I w związku z tym w naturalny sposób cierpiała na depresję - rzekł Brad. - Albo może depresja była efektem ubocznym działania leku. Wciąż czyta się o tych sprawach. Firmę produkującą lek zaskarżą na ogromną sumę, ta pójdzie na ugodę, przestanie podawać lek, i wszystkie babcie będą bezpieczne. To tak proste. - Nie, bystrzaku. - Joanne spojrzała na niego groźnie. - To nie jest tak proste. Babcia powiedziała, że spędziła popołudnie z panią Kaplan w tydzień po tym, jak ta zaczęła przyjmować lek. Wszystko można o niej powiedzieć, ale nie to, że była przygnębiona. Czuła się świetnie i zakochała się w tym panu Fetterolfie, który również uczestniczył w badaniach, a jego synowa powiedziała mi... - Joanne, chodźmy - powiedział Brad. - Nie mam ochoty na sprzeczkę tutaj. - Moja babcia znała nieco pana Fetterolfa. Zaniepokoiło ją jego samobójstwo... - Mnie również - powiedziała Joanne. - Powtarzam Bradowi raz po raz... - Joanne, idę. Ty rób, co chcesz. - Nie możesz po prostu... w porządku, w porządku! Wszystko musi być tak, jak ty chcesz! - Poderwała się, rzuciła mi przepraszające spojrzenie, i pobiegła za swoim mężem. W książce telefonicznej były cztery nazwiska Fetterolf. Przy dwóch stał samotny inicjał, oznaczający, że zapewne są to kobiety żyjące samotnie. Wybrałem Hermana Fetterolfa na zachodniej osiemdziesiątej szóstej. Kamienica była ładna, z miękkim dywanem w hallu i głębokimi, wygodnymi sofami. Zwróciłem się do odźwiernego: - Proszę powiedzieć pani Dottie Fetterolf, że jest tutaj prywatny detektyw, który chce porozmawiać o śmierci jej teścia. Nazywam się Joe Carter. Niech pan zapyta, czy zejdzie na dół, żeby zamienić ze mną parę słów. Rzucił mi zaskoczone spojrzenie, ale przekazał wiadomość. Kiedy pani Fetterolf zeszła na dół, ujrzałem, że jest gotowa wściec się na byle kogo. Zamiatając podłogę fałdami długiej spódnicy, w kamizelce z powiewającymi połami, przemaszerowała przez hall. - Pan jesteś tym prywatnym detektywem? Dla kogo pan pracuje? - Niestety, nie mam prawa tego wyjawić, pani Fetterolf. Jest to jednak osoba, podobnie jak pani, której starszy krewny zmarł w wyniku samobójstwa. - Samobójstwa! Ha! To nie było żadne samobójstwo! To było morderstwo! - Morderstwo? - Zabili go! I nikt nie chce tego przyznać! - Na jakiej podstawie pani tak sądzi? - Sądzi? Sądzi? Ja nie muszę sądzić, ja wiem! W jednym tygodniu czuje się świetnie, przyjaźni się z tą panią Kaplan, grają w scrabble, wspólnie czytają książki, jest szczęśliwy jak ostryga. Może nawet dzieje się pomiędzy nimi coś więcej, kim ja jestem, żeby o tym mówić, coś silniejszego. A potem tego samego wieczora - tego samego wieczora - on wiesza się, a ona rzuca się pod koła autobusu! Zbieg okoliczności? Nie sądzę!... Poza tym zostawiłby list. - Przepraszam... - Mój teść zostawiłby list pożegnalny. Był człowiekiem tego rodzaju. Rozumie pan, co mówię? Bez przerwy pisał do wszystkich w rodzinie, nie można było nadążyć z czytaniem tego wszystkiego. Z pewnością zostawiłby list. - Czy on... - Był samotny po tym, jak zmarła jego żona. Sarah. Prawdziwa święta. Poznali się pięćdziesiąt sześć lat temu... Koniec końców, opowiedziała mi całą historię życia swojego teścia. I Rose Kaplan też. Wszystko zapisałem. Kiedy zadzwoniłem do Johnny'ego Fermato, dyżurny ostrożnym głosem powiedział mi, że porucznik Fermato skontaktuje się ze mną. Chyba w snach. * - Ktoś kogoś robi w konia, Margie - powiedziałem. - I zapewne kosztuje to kogoś innego kupę forsy. Leżała w pozycji płodowej, dłonie zaciśnięte niczym szpony. Kroplówka zniknęła, ale ona wciąż była podłączona przewodami do butli z nawilgoconym powietrzem, torebki cewnika, pompy karmiącej. Pompa wydawała ciche odgłosy: szur, szur. Położyłem teczkę w nogach łóżka, wiedząc, że zapewne wywoła to protest Susan. - To nie była depresja - powiedziałem do Margie. - Della Francesca i pani Smith weszli na ten dach razem. Samuel Fetterolf i Rose Kaplan darzyli się miłością. - Miłością chemicznie wywołaną przez J-24. Torebka pompy karmiącej opróżniała się powoli. Torebka cewnika powoli się wypełniała. Uszy Margie ukryte były pod suchymi, kruchymi, pozbawionymi życia włosami. - Johnny Fermato coś wie. Może tylko tyle, że nakazano zatuszować całą sprawę. Dostałem orzeczenia lekarzy sądowych. Werdykt mówi o "śmierci samobójczej". We wszystkich ośmiu przypadkach. Gdzieś w trzewiach szpitala rozległ się krzyk kobiety. Potem ucichł. - Margie - usłyszałem swoje własne słowa. - Nie chcę tu więcej przychodzić. W następnej chwili podniosłem się i zacząłem kuśtykać po pokoju. Dotknąłem czołem ściany i oparłem się o nią. Jak mogłem coś takiego powiedzieć? Margie, jedyna kobieta, jaką kiedykolwiek kochałem, najbliższa mi osoba na świecie... W dniu naszego ślubu, który był jednocześnie dniem jej dziewiętnastych urodzin, powiedziała mi, że czuje się, jakby mogła umrzeć ze szczęścia. Wiedziałem, co ma na myśli. A innego dnia, osiem lat później, kiedy Bucky połknął proszki, Margie była ze mną, gdy zadzwonił telefon. "Gene... Gene... zrobiłem to..." "Co zrobiłeś? Jezu, Bucky, jest po północy..." "Ale ja nie... Ojciec Healey..." "Bucky, jutro o ósmej rano zaczynam służbę. Dobranoc". "Gene, kto to dzwoni o tej porze?" "... powiedzieć... do widzenia..." "Ze wszystkich nieodpowiedzialnych... Libby się obudziła!" "Powiedz ojcu Healeyowi, że nigdy nie byłoby ze mnie... dobrzy księża nie wątpią jak... Nie mogę już dotknąć Boga..." I wtedy zrozumiałem. Wybiegłem z mieszkania w ciągu piętnastu sekund. Buty, spodnie, pistolet. W górze od piżamy pojechałem do seminarium, pociągnąłem za sznur dzwonka. Bucky'ego tam nie było, lecz znalazłem ojca Healeya. Przeszukałem pokoje, kaplicę, mały ogród do kontemplacji, wszystko to przy wtórze hałasu z ulicy zagłuszającego walenie mojego serca. Ojciec Healey wrzeszczał na mnie. Nie chciałem wpuścić go do mojego samochodu. Odczep się ode mnie, sukinsynu, zabiłeś go, ty i twoje uparte wpychanie Boga do umysłu, w którym od początku nie wszystko było dobrze poukładane... Bucky'ego nie było w domu jego matki. Teraz już dwoje ludzi na mnie wrzeszczało. Znalazłem go u Naszej Pani od Wiecznego Strapienia. Tam, gdzie powinienem był szukać od razu. Rozbił okno z witrażem, po prostu walnął w nie deską, nie bawiąc się w subtelności. Leżał na wprost ołtarza, oddychając płytko, już nieprzytomny. Czekanie na karetkę wydawało się trwać całą wieczność. Gliniarze byli szybsi; okno podłączone było do alarmu. Ale kiedy wszystko już się skończyło, Bucky spał u świętego Wincentego z przepłukanym żołądkiem, wgramoliłem się z powrotem do łóżka obok Margie. Libby spała w swoim małym pokoju. Objąłem moją żonę i przysiągłem, że po tym jak Bucky wyjdzie ze szpitala, nigdy więcej nie będę miał już do czynienia z nim ani z jego głupimi życiowymi dramatami. - Nie to miałem na myśli - powiedziałem do Margie, nieruchomej w sztywnym kołnierzu. - Kochanie, nie to miałem na myśli. Oczywiście, że chcę tutaj być. Będę tutaj tak długo, jak będziesz oddychała! Nie poruszała się. Torebka pompy karmiącej opróżniała się, torebka cewnika napełniała. Pojawiła się Susan, w pomiętym fartuchu pielęgniarki. - Cześć, Gene. - Cześć, Susan. - Wyglądamy dzisiaj mniej więcej podobnie. Było to widoczne. A potem Camineur zadziałał i zobaczyłem coś jeszcze, w jednym z tych niechcianym przebłysków wiedzy, które Bucky nazwał podwyższoną percepcją łączącą. Bucky nie zadzwonił do mnie dlatego, że chciał dowiedzieć się, co stało się tym starym ludziom w domach opieki. Był i tak wystarczająco przekonany o słuszności swojej teorii. Nie, Bucky chciał, żeby opinia publiczna dowiedziała się o J-24, i to ja miałem narobić szumu, żeby sprawa się wydała. Przerzucał na mnie odpowiedzialność za Rose Kaplan i Samuela Fetterolfa, i Lydię Smith i Giacoma della Francesca. Tak jak przerzucił na mnie odpowiedzialność za swoje zerwanie z ojcem Healeyem w noc, kiedy próbował popełnić samobójstwo. Wykorzystano mnie. - Do diabła! Susan, zmieniająca torebkę cewnika Margie, odwróciła się, zaskoczona. - Przepraszam? Margie, oczywiście, milczała. Wyszedłem z pokoju, ignorując minę Susan. Nie byłem tak wściekły od osiemnastu miesięcy. Gniew napierał od wewnątrz na moją klatkę piersiową i rwał się po żyłach niczym pociski. Dopóki Camineur nie spełnił swojego zadania. * Tuzin chłopaków tłoczyło się pod koszem na boisku szkolnym, chociaż mżyło. Kuśtykałem w stronę samochodu. Gdy do niego dotarłem, czerwony mercedes zatrzymał się obok mnie i Jeff Connors wysiadł drzwiami po stronie pasażera. Na czole miał niebieską przepaskę, skrywającą wybrzuszenie nad lewym uchem. Gruby opatrunek pod spodem; ktoś dał mu wycisk. Wizerunku dopełniał ciężki złoty łańcuch na szyi, pejdżer oraz kurtka z miękkiej brązowej skóry. Jeff nie próbował nawet ochronić delikatnej skórki przed deszczem. Zmierzyliśmy się spojrzeniem i w jego oczach coś zamigotało. Mercedes odjechał. Jeff ruszył ku chłopcom przy koszu, którzy przestali grać, żeby przyjrzeć się samochodowi. Nastąpiło zwyczajne przybijanie piątek i przygadywanie sobie, ale słyszałem w ich głosie rezerwę i widziałem, że coś ma się wydarzyć. Nie mój interes. Otworzyłem drzwi samochodu. Jenny Kelly pojawiła się na boisku, biegnąc przez deszcz. Jej oczy błyszczały. - Jeff! Jeff! Nie wiedziała nawet, że nie powinna zwracać się do niego w obecności jego klientów. Jeff wlepił w nią wzrok, spokojny, bez śladu swego zwykłego sympatycznego zniecierpliwienia. Równie dobrze mogłaby być dla niego gliniarzem. - Jeff, czy możesz porozmawiać ze mną przez chwilę? Ani jeden mięsień nie drgnął na jego twarzy. Lecz w oczach coś się poruszyło. - Proszę. Chodzi o twojego małego braciszka. Dawała mu wyjście: sprawa rodzinna. Nie skorzystał. - Jestem zajęty. Panna Kelly skinęła głową. - W porządku. Jutro, w takim razie? - Jestem zajęty. - W takim razie złapię cię kiedy indziej. - Nauczyła się nie dyskutować. Widziałem jednak jej twarz po tym, jak odwróciła się od chłopców śmiejących się pogardliwie za jej plecami. Ona również nie rezygnowała. W każdym razie nie rezygnowała z Jeffa. Na mnie nawet nie spojrzała. Wsiadłem do samochodu i odjechałem, wiedząc lepiej od Jenny Kelly, co dzieje się na boisku do koszykówki z tyłu za mną, nie próbując nawet się wtrącać. Jeśli nie stanie się to na terenie szkolnym, stanie się gdzie indziej. Cóż to za różnica, w gruncie rzeczy? I tak nie da się tego powstrzymać. Bez względu na to, co myślą idealistyczni głupcy w rodzaju Jenny Kelly. Tego dnia miała kolczyki z maleńkimi perłami, a jej bluzka, mokra od deszczu, oblepiała jej ciało. * Na cały następny tydzień wyłączyłem telefon. Posłałem Libby wiadomość, żeby pisała do mnie zamiast dzwonić, gdyż firma telefoniczna ma problemy z doprowadzeniem linii do mojego domu. Nie pojechałem do szpitala. Uczyłem moją klasę matematyki, poprawiałem prace domowe i wychodziłem zaraz po ósmej lekcji. Jenny Kelly ujrzałem tylko raz, na przystanku autobusowym parę przecznic od budynku szkoły. Trzymała za rękę małego murzyńskiego chłopczyka, trzy-, może czteroletniego, ubranego w bluzę New York Knicks. Czekali na autobus. Przejechałem, nie zatrzymując się. Ale w gruncie rzeczy nie ma ucieczki. Zauważyłem faceta wychodząc z trafiki w późne piątkowe popołudnie. Spostrzegłem go wcześniej, kiedy oddawałem garnitur do pralni chemicznej. Nie miałem już do czynienia z tego rodzaju sprawami - ale to się zdarza. Ktoś, kogo posadziłeś osiem lat wcześniej, wychodzi i postanawia wyrównać rachunki. Albo ktoś widzi cię przypadkowo i nagle przypomina sobie jakąś starą sprawę związaną z jego kuzynem albo twoim partnerem, coś, czego ty sam nawet nie pamiętasz. To się zdarza. Nie mogłem poruszać się szybko ze względu na moje kolano. Wszedłem do Mulcahy'ego, gdzie pomiędzy kontuarem i stolikami znajduje się długie przejście, zakończone wychodzącymi na podwórko drzwiami, otwartymi zazwyczaj, jeśli jest dobra pogoda. Wejście do toalet znajduje się w niszy zaraz przed drzwiami, tuż obok aparatu telefonicznego i automatu z papierosami. Skinąłem głową na powitanie Brianowi Mulcahy'emu stojącemu za barem, pokuśtykałem dalej i wszedłem do damskiej toalety. Była pusta. Uchyliłem drzwi. Mój ogon sprawdził niszę, a potem ruszył ku męskiej tolaecie. Kiedy stanął plecami do mnie i położył dłoń na klamce, chwyciłem go. Nie dorównywał mi wzrostem ani tuszą - średniej budowy ciała, brunet, twarz przeciętna. Szarpnął się i poczułem wybrzuszenie pistoletu pod jego marynarką. - Przestań, Shaunessy! Jestem z policji! Puściłem go. Wyciągnął odznakę, spoglądając na mnie gniewnie. Potem powiedział: - Nie tutaj. To knajpa kapusiów - nie wiedziałeś o tym? Zachodnia Siedemdziesiąta numer 284, mieszkanie numer 8. Chryste, dlaczego nie naprawisz sobie swojego cholernego telefonu? - I tyle go widziałem. Popijając piwo przy barze, przemyślałem całą sprawę. Potem poszedłem do domu. Kiedy dzwonek domofonu zabuczał półtorej godziny później, nie odpowiedziałem. Ktoś stał na dole i naciskał guzik przez pół godziny bez przerwy, zanim się poddał. Tej nocy śniłem, że ktoś próbuje zabić Margie, tropiąc ją w tłumie na Times Square i strzelając maleńkimi zatrutymi strzałkami. Nie miałem pewności, jako że wszystko działo się we śnie, ale wydaje mi się, że tropiącym byłem ja. * Sobotnia poczta przyszła około wpół do czwartej. Była tam między innymi duża płaska koperta z szarego papieru, bez adresu zwrotnego, bez jakiejkolwiek wiadomości. W środku znalazłem kopię raportu z miejsca zdarzenia dotyczącego śmierci Lydii Smith i Giacoma della Francesca. Siedmiu lat pracy ramię w ramię nie da się tak kompletnie wymazać. Bez względu na to, jaka musi być oficjalna linia. W kopercie były trzy kolorowe zdjęcia: pusty dach; ciało pani Smith roztrzaskane na chodniku w dole; ciało pana della Francesca leżące na podłodze obok starannie pościelonego łóżka. Twarz staruszka ukryta była częściowo w cieniu, ale chude, upstrzone wątrobowymi plamami dłonie pozostały widoczne, obie ściskające rękojeść noża zanurzonego w jego piersi. Nie było zbyt wiele krwi. To następuje dopiero, kiedy ktoś nóż wyciąga. Pisemne raporty nie mówiły niczego, czego nie dałoby się wywnioskować ze zdjęć. Zapieczętowałem kopertę i schowałem ją do mojego sekretarzyka. Johnny sprawdził się; Bucky mnie nabrał. Zgony nastąpiły w wyniku samobójstwa, tak jak twierdziło Kelvin Pharmaceuticals, tak jak twierdziła policja. Miłosna pigułka Bucky'ego wywoływała depresję kończącą życie i on o tym wiedział, czepiając się wszelkiej możliwej nadziei, że może jest inaczej. Ponieważ on i Tommy wzięli ją razem. "Coś się u mnie zmieniło", powiedział Bucky w swojej jedynej wiadomości telefonicznej od czasu naszego spotkania. Przyjąłem, że oznacza to, iż zmienił mieszkanie, kochanka lub sposób życia, tak jak kiedyś zmienił się z fanatycznego seminarzysty w fanatycznego chemika. Ale nie to miał na myśli. Jego słowa oznaczały, że przyjął J-24, ponieważ chciał, by zadziałał on dla niego i Tommy'ego i nie wierzył, że jakiekolwiek ryzyko może odnosić się do niego. Tak jak wszyscy idioci uzależnieni od cracku, których aresztowałem przez szesnaście lat. Wykręciłem jego numer. Po czterech sygnałach włączyła się automatyczna sekretarka. Odłożyłem słuchawkę, przeszedłem z pokoju dziennego do sypialni, parę razy walnąłem pięścią w ścianę, wróciłem i ponownie wykręciłem numer. Kiedy włączyło się urządzenie, powiedziałem: - Bucky. Tutaj Gene. Zadzwoń do mnie natychmiast. Mówię poważnie - muszę wiedzieć, czy wszystko u ciebie w porządku. Zawahałem się... nie kontaktował się ze mną od tygodni. Jak mogę go przekonać? - Jeśli nie zadzwonisz dzisiaj, w sobotę, do dziewiątej, zacznę... - Co? Przecież nie szukać go. Nie tym razem, nie tak jak trzynaście lat temu, kiedy wybiegłem w spodniach i górze od piżamy, z Margie wołającą za mną: "Gene! Gene! Na miłość Boską!..." Nie mogłem zrobić tego znowu. - Jeśli nie zadzwonisz do mnie do dziewiątej, poinformuję FBI o tym, czego dowiedziałem się na temat J-24, bez uprzedniego porozumienia z tobą. Więc zadzwoń do mnie, Bucky. Zazwyczaj w sobotę wieczorem jechałem do szpitala do Margie. Nie tego dnia. Siedziałem w kuchni, sprawdzając klasówki z algebry VII b rozłożone na maleńkim stole i zajęło mi godzinę sprawdzenie trzech prac. Wlepiałem wzrok w nagą ścianę, widząc tam Bucky'ego. Widząc zdjęcia Lydii Smith i Giacoma della Francesca. Widząc sceny sprzed trzynastu lat, kiedy Bucky'emu płukano żołądek. Potem zmuszałem się do powrotu do klasówek i poprawiania następnego zadania. "Jeśli pociąg A wyrusza z punktu X ze stałą prędkością pięćdziesięciu mil na godzinę o godzinie szóstej rano..." Jeśli pocisk opuszcza lufę pistoletu z prędkością pięciuset metrów na sekundę, może urwać człowiekowi głowę. Nikt nie zdaje sobie z tego sprawy, oprócz ludzi, którzy to widzieli. Żołnierzy. Lekarzy. Policjantów. Po jakimś czasie orientowałem się, że znowu gapię się w ścianę, i brałem następną klasówkę. "Jeśli 3 razy x równa się 2 razy y..." Niektórych nazwisk na pracach nawet nie rozpoznawałem. Kim jest James Dillard? Czy to ten wysoki spokojny chłopak w ostatnim rzędzie, czy ten niski w butach połatanych taśmą klejącą, który przesypia większość poranków? Byli dla mnie tylko nazwiskami. Na ścianie widziałem Jenny Kelly trzymającą za rączkę małego braciszka Jeffa Connorsa. O wpół do ósmej wrzuciłem klasówki do teczki i chwyciłem marynarkę. Przed wyjściem jeszcze raz wykręciłem numer Bucky'ego. Bez rezultatu. Wyłączyłem światło w pokoju dziennym i pokuśtykałem w stronę drzwi. Zaraz przed ich otwarciem natrafiłem na coś stopą. Nie namyślając się rozpłaszczyłem się przy ścianie i sięgnąłem za siebie do włącznika światła. Była to tylko kolejna przesyłka. Gruba miękka koperta, dwadzieścia dwa na trzydzieści, z gatunku tych, z których wysypują się tłuste czarne trociny, jeśli otworzysz ją z niewłaściwej strony. Trociny wychodziły już z małego rozdarcia w rogu. Bez znaczków, bez adresu; wsunięto ją przez szparę pod drzwiami. Ktokolwiek ją zostawił, musiał wejść do budynku - nie było to trudne w sobotę, kiedy mnóstwo ludzi wchodziło i wychodziło, wystarczyło tylko poczekać, aż ktoś inny otworzy drzwi i uśmiechając się wejść do środka z jakimkolwiek pękiem kluczy w dłoni. W lewym górnym rogu koperty widniała policyjna naklejka dowodowa. Podniosłem kopertę, gdy zadzwonił telefon. - Bucky! Gdzie, do diabła... - Gene, mówi Jenny Kelly. Posłuchaj, potrzebuję twojej pomocy. Proszę! Właśnie odebrałam telefon od Jeffa Connorsa, nie wiedział, do kogo zadzwonić... policja otoczyła go w domu jakiegoś handlarza narkotyków, wrzeszczą na niego, żeby wyszedł, a on ma ze sobą Darryla, to jego mały braciszek, strasznie się boi - to znaczy Jeff - że rozwalą drzwi i wejdą do środka strzelając... Boże, Gene, proszę, pojedź tam! To tylko cztery przecznice od ciebie, dlatego zadzwoniłam, a ty wiesz, jak rozgrywać takie sprawy... proszę! Musiała umilknąć dla nabrania oddechu. - Jaki jest adres? - zapytałem beznamiętnie. Powiedziała mi. Cisnąłem słuchawkę w połowie jej podziękowań. Gdyby stała obok mnie, byłbym w stanie ją uderzyć. Przekuśtykałem cztery przecznice w kierunku północnym, forsując moje strzaskane kolano, i dopiero po dłuższym czasie zdałem sobie sprawę, że wciąż trzymam kopertę w dłoni. Złożyłem ją na pół i wcisnąłem do kieszeni marynarki. Nie miałem kłopotów ze znalezieniem wskazanego adresu. Dwa samochody tarasowały ulicę, koguty błyskały, w oddali słyszałem zbliżające się syreny. Wszystko było tu chaosem. Młoda kobieta niewiele po dwudziestce wrzeszczała histerycznie podskakując w miejscu: - On ma moje dziecko! On ma broń! Zabije mojego synka! - podczas gdy policjant w mundurze wyglądający na dziewiętnaście lat nieumiejętnie próbował ją uspokoić. Ubranie miała podarte i pokrwawione. Uderzyła żółtodzioba w ramię i jego kolega pospieszył, by ją obezwładnić, podczas gdy inny gliniarz z megafonem wrzeszczał coś w stronę budynku. Lokatorzy wysypywali się na ulicę. Jedyny pozostały mundurowy próbował opanować tłum, utrzymując ludzi z dala od budynku, ale nikt go nie słuchał. Nie sprawiał wrażenia bardziej doświadczonego niż dzieciak trzymający kobietę, tak jakby spędził maksimum sześć godzin na patrolowaniu ulic. Miałem przy sobie zapasową odznakę. Wszyscy robiliśmy nielegalne kopie, mniejsze o milimetr od oryginału, żeby ten trzymać w domu i nie ryzykować grzywny i papierkowej roboty w razie jego zgubienia. Kiedy wystąpiłem ze służby, oddałem odznakę, ale zatrzymałem kopię. Pokazałem ją teraz żółtodziobowi mocującemu się z rozhisteryzowaną dziewczyną. Mogło mnie to kosztować potem wiele kłopotów, ale zacznę się o to martwić w odpowiednim czasie. Uliczne myślenie wraca tak szybko. - To nie wygląda dobrze - krzyknąłem do żółtodzioba. Dziewczyna wciąż szarpała się w jego uścisku, wrzeszcząc: - On ma moje dziecko! On ma broń! Na miłość Boską, wydostańcie moje dziecko, zanim je zabije! - Facet z megafonem przestał się wydzierać i podszedł do nas. - Kim pan jest? - On jest z wydziału do spraw zakładników i oblężeń - wysapał żółtodziób, chociaż wcale tego nie powiedziałem. Nie sprostowałem jednak. Próbował, ile sił, by w miarę delikatnie skuć wrzeszczącą kobietę, która wiła się niczym tańczący derwisz. - Posłuchajcie - powiedziałem - ona nie jest matką tego dziecka na górze. Mały jest bratem delikwenta, a ona z pewnością nie wygląda na wystarczająco dorosłą, by być matką ich obojga! - Skąd, u diabła... - zaczął mundurowy, ale dziewczyna wydała wrzask, który mógłby obalać budynki, wyszarpnęła jedną rękę i zaatakowała moją twarz. Uchyliłem się na tyle szybko, że nie trafiła w oczy, ale jej paznokcie wyryły długą poszarpaną linię na moim policzku. Żółtodziób przestał się patyczkować i zacisnął kajdanki tak mocno, że się zachwiała. Rękaw jej swetra podszedł do góry, kiedy wykręcał jej ręce do tyłu, i ujrzałem ślady po nakłuciach. Cholera, cholera, cholera. Dwa kolejne radiowozy zajechały z piskiem opon. Z jednego wysiadł starszy gliniarz w cywilnym ubraniu, a ja wsunąłem moją fałszywą odznakę z powrotem do kieszeni. - Proszę posłuchać, oficerze, ja znam tego dzieciaka na górze, tego z małym chłopcem. Jestem jego nauczycielem. Chłopak chodzi do ósmej klasy. Nazywa się Jeff Connors, a małym chłopcem jest jego brat Darryl, zaś ta kobieta nie jest ich matką. Coś się tutaj dzieje, ale nie to, co ona mówi. Spojrzał na mnie przenikliwie. - Gdzie się pan tak zranił? - Ona go zaatakowała - powiedział żółtodziób. - Facet jest z... - On do mnie zadzwonił - powiedziałem z naciskiem, patrząc gliniarzowi prosto w oczy. - Jest przerażony. Zejdzie na dół bez kłopotów, jeśli mu to umożliwicie, i zostawi Darryla w mieszkaniu. - Jest pan jego nauczycielem? Dlatego do pana zadzwonił? Ma pan jakieś dokumenty? Pokazałem mu legitymację Związku Nauczycieli, prawo jazdy i przepustkę wydaną przez Gimnazjum im. Benjamina Franklina. Tymczasem mundurowi zostali zapędzeni do odpychania gapiów przez sierżanta, który sprawiał wrażenie, że wie, co robi. - Skąd wziął broń? Czy należy do gangu? - Nie wiem - odparłem. - Ale to możliwe. - Skąd pan wie, że nie ma z nim nikogo więcej? - Nie mówił nic takiego przez telefon. Ale pewności nie mam. - Jaki tam jest numer telefonu? - Nie wiem. Nie podał mi go. - Czy jest na jakichś prochach? - Nie wiem. Wydaje mi się, że nie. .T:linie3