Strona 1 Overland 1 waldi0055 Strona 1 Strona 2 Overland 1 Bob Shaw Kosmiczna przeprowadzka (The Bagged Astronauts) Przekład Joanna Gilewicz Roman Kubicki waldi0055 Strona 2 Strona 3 Overland 1 Część I Cień w południe waldi0055 Strona 3 Strona 4 Overland 1 Rozdział 1 Toller Maraquine i inni świadkowie, obserwujący z ziemi lot, nie mieli najmniejszych wątpliwości, że sterowiec za chwilę znajdzie się w strefie zagrożenia. O dziwo, jego kapitan zdawał się tego nie dostrzegać. – Co ten kretyn wyprawia? – zapytał Toller, choć w zasięgu głosu nie było nikogo. Osłonił oczy przed słońcem, żeby lepiej widzieć, co się bę- dzie działo. Miał przed sobą krajobraz dobrze znany każdemu, kto zamieszkiwał w tych szerokościacią geograficznych Lan- du: gładkie, błękitne morze, bladoniebieskie niebo, a na nim białe chmury i zasłaniany przez nie raz po raz, zawieszony nieruchomo w pobliżu zenitu, zamglony krążek bliźniaczego świata Overlandu. Mimo ostrego, przedpołudniowego słońca, widać było również trochę gwiazd, zwłaszcza dziewięć najja- śniejszych, które tworzyły konstelację Drzewa. Na tym tle, niesiony z prądem morskiej bryzy, dryfował sterowiec. Prawdopodobnie kapitan chciał zaoszczędzić kryształy energetyczne. Sterowiec zmierzał wprost do brzegu. Jego niebieskoszara powłoka wydawała się teraz okrągła jak wiszący nad nią dysk Overlandu. Statek był coraz bliżej, lecz jego kapitan najwyraźniej nie zdawał sobie sprawy, że uno- sząca go przybrzeżna bryza jest bardzo płytka. Z pewnością miała nie więcej niż trzydzieści stóp. Ponad nią, od strony Płaskowyżu Haffanger, wiał wiatr z zachodu – w przeciwną stronę. Toller mógł dokładnie określić kierunki prądów powie- trza, ponieważ słupy pary z umieszczonych wzdłuż brzegu waldi0055 Strona 4 Strona 5 Overland 1 kotłów redukcyjnych tylko przez chwilę płynęły w głąb lądu, a potem unosiły się w górę i wracały nad morze. Spoza smug sztucznej mgiełki wyłaniały się strzępy prawdziwych chmur – i one właśnie stanowiły zagrożenie dla sterowca. Toller wyciągnął z kieszeni sfatygowany teleskop, z którym nie rozstawał się od dzieciństwa, i przyjrzał się war- stwom chmur. Obawy okazały się uzasadnione. W ciągu za- ledwie sekundy odkrył w białym obłoku kilka nieregularnie rozrzuconych niebieskich i purpurowych plamek. Niedo- świadczony obserwator mógłby ich w ogóle nie zauważyć al- bo niewyraźne kropeczki uznać za złudzenie optyczne, lecz Toller tylko utwierdził się w swoich domysłach. Fakt, iż kilka ptert zauważył już na pierwszy rzut oka, budził uzasadnione podejrzenia, że chmury muszą być nimi gęsto usiane i z pewnością niosą setki tych stworzeń w stronę sterowca. – Weźcie heliopis! – wykrzyknął na całe gardło. – Dajcie znać temu kretynowi, żeby zawrócił, wzniósł się w górę lub opadł niżej, albo... Zdenerwowany nie potrafił zebrać myśli. Rozglądał się wokół, jakby czekając, że ktoś podpowie. Pośród wysokich kotłów i zbiorników z paliwem kręcili się jednak tylko półna- dzy piecowi ze swymi pomocnikami. Wszyscy kontrolerzy i urzędnicy najprawdopodobniej schronili się przed narasta- jącym upałem do ocienionych szerokim okapem głównych budynków stacji. Niska zabudowa utrzymana była w trady cyjnym stylu Kolcorronu – pomarańczowe i żółte cegły uło- żone w skomplikowane wzory geometryczne, na każdym rogu i załamaniu przyozdobione czerwonym piaskowcem. Senne i nieruchome budynki stacji przypominały trochę drzemiące w słońcu węże. W wysokich, wąskich oknach nie było widać waldi0055 Strona 5 Strona 6 Overland 1 nikogo z personelu. Przytrzymując ręką miecz, Toller pobiegł do budynku nadzoru. Jak na członka jednego z zakonów filozoficznych, Toller był niezwykle wysoki i muskularny. Widząc biegnącego, ro- botnicy przy kotłach odsuwali się pospiesznie, robiąc mu przejście. Kiedy dotarł do magazynu, z wnętrza wyskoczył właśnie z heliopisem młodszy radca Comdac Gurra. Na widok pędzącego Tollera cofnął się o krok i wyciągnął ręce, aby mu oddać instrument. Toller powstrzymał go ruchem dłoni. – Sam to zrób! – burknął niecierpliwie, nie chcąc się przy- znać, że jemu składanie słów zajęłoby zbyt wiele czasu. – Na co czekasz, przecież trzymasz aparat w ręku! – Przepraszam, Toller! Gurra skierował heliopis na zbliżający się statek. Kiedy zaczął manipulować wyzwalaczem, wewnątrz aparatu za- brzęczały szklane płytki. Toller przestępował z nogi na nogę w oczekiwaniu jakie- goś znaku, że pilot odebrał i zrozumiał przekazaną za pomocą promieni informację. Tymczasem statek, jakby nigdy nic, pły- nął naprzód. Toller podniósł do oczu teleskop i skierował wzrok na niebieską gondolę. Ze zdziwieniem spostrzegł na niej wymalowany symbol pióra i miecza, oznaczający, że po- jazd jest królewskim kurierem. Cóżmogło skłonić Króla do kontaktu zjedna z najbardziej oddalonych stacji eksperymen- talnych Lorda Filozofa? Po chwili, która wydawała się wiekiem, kiedy Toller uzy- skał ostrzejszy obraz, zauważył pospieszne ruchy przy relingu dziobowym. Parę sekund później z lewej strony gondoli za- częły wydobywać się kłęby szarego dymu, które świadczyły, że uruchomiono dysze lewego silnika. Powłoka sterowca zma waldi0055 Strona 6 Strona 7 Overland 1 rszczyła się. Statek w przechyle obrócił się w prawo. Wskutek tego manewru gwałtownie stracił wysokość i znalazł się w chmurze. Tonąc w obłokach pary co chwila znikał z pola widzenia. Okrzyki przerażenia niosły się z wiatrem i docierały do milczących obserwatorów na brzegu, wśród których za- panowało poruszenie. Toller domyślił się, że ktoś na pokładzie został zaatako- wany przez ptertę, i poczuł dreszcz zgrozy. Wiele razy prze- żywał taką sytuację w złych snach. Istotą koszmaru nie była wizja śmierci, lecz poczucie całkowitej bezsilności, przekona- nie o niepowodzeniu wszelkich prób obrony przed ptertą, która nadciągała ze swym śmiercionośnym pociskiem. Na- pastnikom albo drapieżnym zwierzętom człowiek zawsze może się przeciwstawić – choćby szanse miał niewielkie – i umrzeć z godnością, lecz kiedy dosięga go ta jadowita kula, nie ma już dla niego ratunku. – Co się tu dzieje?! – rozległ się głos szefa stacji, Vorndala Sisstta, który pojawił się w głównym wejściu budynku nad- zoru. Był to mężczyzna w średnim wieku o głowie łysej, okrą- głej i sylwetce sztywnej, wyprostowanej, wyrażającej abso- lutne przekonanie o przewadze nad otoczeniem. Stojąc w bla sku słońca, Sisstt wzbudzał irytację, pomieszaną jednak z odrobiną respektu. Toller wskazał na opadający statek. – Jakiś idiota wybrał się w podróż, żeby popełnić samo- bójstwo. – Czy wysłaliśmy ostrzeżenie? – Tak, ale zdaje się, że za późno. Wokół statku krążyło już mnóstwo ptert. – To straszne! – powiedział Sisstt drżącym głosem waldi0055 Strona 7 Strona 8 Overland 1 i dotknął dłonią czoła. – Każę rozstawić osłony. – Nie trzeba. Chmura nie opada, a pterty nie odważą się poruszać na otwartej przestrzeni w pełnym świetle dnia. – Nie mam zamiaru ryzykować! Kto wie, co... – Sisstt urwał i spojrzał na Tollera, wyczuwając łatwą okazję do rozładowa- nia emocji. – Właściwie kiedy zostałeś upoważniony do po- dejmowania decyzji wykonawczych? W miejscu, które dotąd wydawało mi się moją stacją? Czyżby Lord Glo awansował cię, nic mi nie mówiąc? – Nawet bez awansu każdy cię przewyższa. – Toller wpa- trywał się w statek, który opadał w kierunku nabrzeża. Sisstt zacisnął szczęki i zmrużył oczy, zastanawiając się, czy uwaga dotyczyła jego wzrostu, czy raczej kwalifikacji. – To bezczelność! Bezczelność i niesubordynacja! Posta- ram się, żeby ta sprawa dotarła tam, gdzie trzeba. – Nie marudź! – odparł spokojnie Toller i odwrócił się. Zbiegł z niewielkiego wzniesienia na plażę, gdzie zebrała się już grupka robotników, aby asystować przy lądowaniu. Ze statku spuszczono kotwice, które utkwiły w piasku, znacząc ciemne linie na białej powierzchni przybrzeżnej piany. Ludzie chwytali za liny i siłą własnych mięśni starali się wspomóc bezowocne próby wykorzystania nędznych podmuchów wia- tru. Toller zobaczył kapitana, który wychylał się z gondoli przez reling dziobowy i usiłował kierować operacją. Na śród- okręciu powstało jakieś zamieszanie – kilku członków załogi szamotało się z jednym. Zapewne nieszczęśnik, któremu zda- rzyło się znaleźć zbyt blisko pterty, popadł w obłęd, a towarzysze próbowali go unieszkodliwić. Toller podszedł bliżej, chwycił zwisającą linę i pociągnął, aby skierować statek do jednego z pali cumowniczych, usta- waldi0055 Strona 8 Strona 9 Overland 1 wionych wzdłuż brzegu. W końcu kil gondoli zarył w piasek. Załoga wyskoczyła na brzeg, żeby asekurować pojazd. W zachowaniu przybyszów widać było emocje po przebytych chwilach grozy. Ściągając statek na linach klęli, brutalnie od- pychali robotników. Toller rozumiał ich zdenerwowanie. Uśmiechnął się współczująco, podając linę nadchodzącemu mężczyźnie o spadzistych ramionach i ziemistej cerze. – Czego się szczerzysz, gówniarzu? – warknął nieznajomy i wyciągnął rękę po linę. Toller jednym zręcznym ruchem zwinął jej koniec w pętlę, którą zacisnął wokół kciuka aeronauty. – Przeproś! – Co to za... – zaczął tamten i nie dokończył. Zamierzył się wolną ręką, żeby odepchnąć Tollera, ale ten zaśmiał się tylko. Aeronauta odwrócił głowę, chcąc wezwać na pomoc towa- rzyszy, lecz Toller z uśmieszkiem powstrzymał go, mocniej zaciskając pętlę. – To jest sprawa tylko między nami – powiedział spokojnie i pociągnął za linę. – Przeprosisz, czy wolisz zrobić sobie z palca naszyjnik? – To ty powinieneś przeprosić za... – wyjąkał aeronauta. Skulił się i jęknął, kiedy palec z wyraźnie słyszalnym trza- skiem przekręcił się w stawie. – Przepraszam! Puść mnie! Przepraszam. – W porządku – Toller rozluźnił pętlę. – Teraz możemy się zaprzyjaźnić. Uśmiechnął się nonszalancko, ukrywając budzące się w nim uczucie niesmaku. Znowu to samo! Jedyną reakcją na obrazę powinno być milczenie lub uprzejma odpowiedź, tym- czasem znów natura wzięła górę nad rozsądkiem, sprowa- waldi0055 Strona 9 Strona 10 Overland 1 dzając go do poziomu kierującego się instynktem prymityw- nego zwierzęcia. I nie wahał się zranić przybysza, gdy ten odmówił przeprosin. Co gorsza, zdawał sobie sprawę, że już nie ma odwrotu, a błahy incydent może mieć bardzo groźne skutki dla wielu osób. – „Zaprzyjaźnić!” – wykrztusił aeronauta, przyciskając bo- lącą rękę do brzucha. Na jego twarzy malował się ból i nienawiść. – Gdy tylko będę mógł znów sięgnąć po miecz... Nie dokończył, zauważywszy zbliżającego się brodatego mężczyznę około czterdziestki w bogato haftowanym stroju kapitana sił powietrznych. Kapitan oddychał głośno, na sza- franowym kaftanie ciemniały pod pachami wilgotne, brązowe plamy. – Kaprin, co ci się stało? – zapytał, patrząc gniewnie na aeronautę. Kaprin ze złością spojrzał na Tollera, potem spuścił głowę. – Oplatałem rękę liną i wywichnąłem sobie palec, kapita- nie. – Będziesz musiał zatem jedną ręką pracować podwójnie – odrzekł kapitan i odprawił go ruchem dłoni. Odwrócił do Tollera. – Jestem kapitan Hlawnvert. Dlaczego nie ma Sisstta? Gdzie on się podział?! – Tam – Toller wskazał szefa stacji, który niepewnie scho- dził z wysokiego brzegu w stronę plaży, zamiatając ziemię połami szarej togi. – Więc to jest ten idiota, który ponosi odpowiedzialność! – Za co? – Toller zmarszczył brwi. – Za to, że oślepił mnie dymem z tych przeklętych garów! Hlawnvert przeniósł wzrok na skupisko kotłów, z których waldi0055 Strona 10 Strona 11 Overland 1 wydobywały się kłęby pary. W jego głosie pojawiła się drwi- na. – Podobno próbujecie wytwarzać kryształy energetyczne. A może to tylko żart? Toller poczuł się dotknięty do żywego słowami kapitana. Fakt, że urodził się w rodzinie należącej do kasty filozofów, a nie wojskowych, uważał za swoją życiową klęskę. Czasami kpił z własnego losu, ale nie lubił, kiedy robił to ktoś inny. Ryzykując otwarty konflikt, przez kilka sekund patrzył zimno na kapitana, przedłużał milczenie do granic jawnej bezczel- ności. Wreszcie odezwał się jak do dziecka: – Kryształów nie da się wytworzyć. Powstają same w odpowiednio czystym roztworze. – Więc po co to wszystko? – W tym rejonie znajdują się duże zasoby pikonu. Ekstra- hujemy go z gleby i próbujemy znaleźć sposób oczyszczania, który umożliwiałby wzbudzenie reakcji. – Strata czasu – podsumował Hlawnvert z absolutnym przekonaniem i odwrócił się, aby przywitać Vorndala Sisstta. – Dobry przeddzień, kapitanie! – zawołał Sisstt. – Bardzo się cieszę, że bezpiecznie wylądowaliście. Rozkazałem na- tychmiast rozłożyć osłony przeciwko ptertom. Hlawnvert potrząsnął głową. – Nie będą potrzebne. Poza tym zdążyłeś już narobić szkód. – Nie... – Sisstt nerwowo zamrugał niebieskimi oczami. – Nie rozumiem, kapitanie. – Mam na myśli te śmierdzące opary i wyziewy, które wy- puszczone w niebo, przykryły naturalną chmurę. Wśród mojej załogi będą śmiertelne ofiary, za które jesteś osobiście odpo- waldi0055 Strona 11 Strona 12 Overland 1 wiedzialny. – Ale... – Oburzony Sisstt spojrzał na oddaloną o wiele mil niewyraźną linię brzegową, gdzie rytmicznie wzbijały się i unosiły nad morze kłęby mgły. – Ten rodzaj chmur jest ty- powy dla naszego regionu. Nie rozumiem, dlaczego oskarżasz mnie o... – Milcz! – Hlawnvert złapał jedną ręką za miecz i postąpiwszy do przodu, kantem drugiej dłoni wymierzył cios w pierś Sisstta, który upadł na plecy z szeroko rozłożonymi nogami. – Podważasz moje kompetencje? Twierdzisz, że ja byłem nieostrożny? – Ależ skąd! – Sisstt podniósł się z ziemi i strzepnął piasek z togi. – Wybacz, kapitanie. Teraz, kiedy zwróciłeś mi uwagę, zrozumiałem, że opary z naszych kotłów mogą w pewnych warunkach stanowić zagrożenie dla aeronautów. – Powinniście stosować sygnały świetlne! – Dopilnuję, aby o to zadbano – obiecał Sisstt. – Od dawna nosiliśmy się z takim zamiarem. Obserwując tę scenę, Toller czuł, że płoną mu policzki. Ka- pitan Hlawnvert był wprawdzie wysoki, jak przystało na wojskowego, lecz wydawał się miękki i obrośnięty tłuszczem. Nawet ktoś wzrostu Sisstta mógłby pokonać go szybkością i siłą stwardniałych od nienawiści mięśni. Hlawnvert wyka- zywał karygodną ignorancję w dziedzinie aeronautyki, co usiłował zatuszować bezczelnością, wystąpienie przeciwko niemu mogłoby więc znaleźć usprawiedliwienie przed sądem. Sisstt jednak zdawał się tego nie dostrzegać. Ze swą służalczą naturą byłby nawet skłonny ucałować rękę, która go uderzyła. Później będzie próbował swoje tchórzostwo obrócić w żart i wynagrodzi sobie własne upokorzenie, znęcając się z kolei waldi0055 Strona 12 Strona 13 Overland 1 nad najmłodszymi z podwładnych. Chociaż bardzo ciekawy przyczyn wizyty Hlawnverta, Tol- ler czuł, że powinien odejść, aby okazać swój dystans wobec odrażającego zachowania Sisstta. Właśnie miał się odwrócić, kiedy stanął przy nim kędzierzawy aeronauta z białymi insy- gniami porucznika i zasalutował Hlawnvertowi. – Załoga gotowa do inspekcji, kapitanie! – zameldował służbiście. Hlawnvert skinął głową i popatrzył na szereg mężczyzn w żółtych koszulach, stojących obok statku. – Ilu zostało zakażonych? Tylko dwóch, kapitanie. Mamy szczęście. – Szczęście!? – Tak sądzę, kapitanie, ponieważ nasze straty mogły być znacznie większe. Hlawnvert znów pokiwał głową. – Kim są ofiary? – Pouksale i Lague, kapitanie – odparł porucznik. – Jednak Lague nie chce się przyznać. – Czy kontakt jest pewny? – Sam widziałem, kapitanie. Pterta pękła tuż obok niego. Z pewnością połknął jad. – Więc dlaczego nie potrafi znieść tego jak mężczy- zna?zapytał Hlawnvert z irytacją. – Jeden taki mazgaj może otumanić całą załogę. – Obrzucił wściekłym spojrzeniem cze- kających aeronautów, a potem odwrócił się do Sisstta. – Mam dla was wiadomość od Lorda Glo, ale najpierw muszę załatwić pewne formalności. Poczekaj tutaj! Sissttowi krew odpłynęła z twarzy. – Kapitanie, wolałbym przyjąć cię w moich pokojach. Poza waldi0055 Strona 13 Strona 14 Overland 1 tym, mam pilne... – Zostaniesz tutaj! – przerwał Hlawnvert. Dotknął piersi Sisstta jednym palcem z taką siłą, że mały człowieczek za- chwiał się. – Dobrze ci zrobi, jeśli zobaczysz, do czego prowa- dzi zanieczyszczanie nieba! Choć zachowanie Sisstta budziło głęboką pogardę, Toller zaczynał żałować, że nie wypada mu wtrącić się i położyć kres zniewagom. Surowe obyczaje Kolcorronu nie pozwalały na interwencję. Jeśli w sporze ktoś trzeci-nie pytany – opowiadał się po stronie jednego z przeciwników, automatycznie czynił z niego tchórza. Toller mógł jedynie bez słowa stanąć w poprzek drogi, gdy Hlawnvert kierował się do statku. Mil- cząca zaczepka pozostała jednak nie zauważona. Hlawnvert ominął go, patrząc w niebo. Słońce zbliżało się do Overlandu. – Zacznijmy wreszcie, żeby skończyć przed małonocą – powiedział Hlawnvert do porucznika. – Straciliśmy już mnó- stwo czasu. – Tak jest! – Porucznik przemaszerował przed nim w stro nę aeronautów, ustawionych w szeregu po zawietrznej stro- nie kołyszącego się na linach sterowca. – Aeronauci, którzy sądzą, że niebawem mogą okazać się niezdolni do służby – wystąp! – rozkazał podniesionym głosem. Po chwili wahania jakiś ciemnowłosy młodzieniec wysu- nął się dwa kroki do przodu. Jego trójkątna twarz była tak blada, że wydawała się zupełnie przezroczysta, jednak trzy- mał się prosto i zachowywał spokój. Kapitan Hlawnvert zbli- żył się do niego i położył mu rękę na ramieniu. – Aeronauto Pouksale – powiedział łagodnie – czy zostałeś zarażony? – Tak jest, kapitanie – odrzekł Pouksale obojętnym, zre- waldi0055 Strona 14 Strona 15 Overland 1 zygnowanym tonem. – Wiernie i odważnie służyłeś ojczyźnie. Twoje nazwisko zostanie przedstawione Królowi. Zdecyduj teraz, co wybie- rasz: Jasną Drogę czy Ciemną Drogę. – Jasną Drogę, kapitanie. – Jesteś dzielnym człowiekiem. Żołd będzie wypłacany twoim najbliższym do końca podróży. Możesz wstąpić. – Dziękuję, kapitanie! Pouksale zasalutował i obszedł gondolę, udając się na tył statku, by zgodnie z przyjętym obyczajem zniknąć z oczu to- warzyszy. Zobaczyli jednak kata, który wyruszył mu na spo- tkanie. Sisstt z grupką piecowych stanęli nad brzegiem. Miecz kata był szeroki i ciężki. Miał gładką, czarną klingę z drewna brakka, pozbawioną emaliowanych inkrustacji, jakimi ozda- biano broń w Kolcorronie. Pouksale pokornie przyklęknął. Zaledwie dotknął kolana- mi piasku, kat miłosiernie wyprowadził go na Jasną Drogę. Przed oczami Tollera obraz w łagodnych tonach żółci, brązu i zamglonego błękitu – ożywił się nagle jaskrawą czerwienią. Powiew śmierci wywołał nieśmiałe poruszenie w szeregu aeronautów. Kilku z nich podniosło wzrok w górę – na Over- land, a bezgłośny ruch ich warg pozwalał przypuszczać, że modlą się, aby dusza zmarłego towarzysza bezpiecznie dotar- ła na bliźniaczą planetę. Większość jednak tępo patrzyła w ziemię. Aeronauci rekrutowali się z wielkich miast impe- rium, gdzie sceptycznie przyjmowano naukę Kościoła o nieśmiertelności dusz, które bez końca wędrują pomiędzy Landem a Overlandem. Dla nich śmierć oznaczała po prostu śmierć, a nie miły spacerek po łączącej oba światy mistycznej Wysokiej Ścieżce. waldi0055 Strona 15 Strona 16 Overland 1 Toller usłyszał z lewej strony jakiś dziwny odgłos. Obejrzał się i zobaczył, że Sisstt, obydwoma rękami zakrywa usta. Trząsł się przy tym i wyglądał, jakby miał za chwilę upaść. – Jeśli zemdlejesz, wezmą nas za mięczaków – wyszeptał wściekle Toller. – Co ci jest? – Barbarzyństwo! – wykrztusił Sisstt. – Potworne barba- rzyństwo! Po co to wszystko? – Aeronauta miał wolny wybór – i postąpił słusznie. – Nie jesteś lepszy niż... – Sisstt urwał, widząc jakieś za- mieszanie przy statku. Dwóch aeronautów, trzymając trzeciego pod ręce, prowa- dziło go w stronę Hlawnverta. Schwytany był wysoki i cherlawy, z nieproporcjonalnie dużym brzuchem. – Nie mogli tego widzieć, kapitanie! – wykrzykiwał. – Sta- łem pod wiatr, więc trucizna mnie nie dosięgnęła! Kapitanie, przysięgam: nie połknąłem jadu! Hlawnvert oparł obie dłonie na swoich szerokich biodrach i okazując niedowierzanie, przez chwilę patrzył w niebo, w końcu odezwał się: – Aeronauto Lague, regulamin każe mi przyjąć te zeznania. Pozwól jednak, że wyjaśnię twoje położenie. Nie będzie ci da- na po raz drugi możliwość Jasnej Drogi. Przy pierwszych ob- jawach gorączki lub porażenia będziesz wyrzucony za burtę. Żołd za całą podróż zostanie wycofany, a twoje imię wyma- zane z królewskich raportów. Czy pojmujesz znaczenie tych słów? – Tak, kapitanie! Dziękuję, kapitanie! – Lague usiłował upaść Hlawnvertowi do stóp, lecz odciągnięto go na bok. – Kapitanie, nie trzeba się obawiać! Nie połknąłem jadu. Na rozkaz porucznika dwaj mężczyźni uwolnili Lague’a, waldi0055 Strona 16 Strona 17 Overland 1 który powoli wrócił do towarzyszy. Aeronauci rozstąpili się, robiąc mu miejsce. Luka w szeregu okazała się znacznie szer- sza, niż było to konieczne i stanowiła nieprzekraczalną barie- rę. Toller wiedział, że w ciągu następnych dwóch dni Lague nie zazna chwili spokoju. W tym czasie powinny pojawić się pierwsze skutki zatrucia organizmu. Kapitan Hlawnvert zasalutował porucznikowi i odwrócił się od załogi. Ruszył w stronę Sisstta i Tollera. Jego kędzie- rzawa broda błyszczała w słońcu, a plamy potu pod pachami były coraz większe. Patrzył na wysokie sklepienie nieba, gdzie zaczynał świecić wschodni kraniec Overlandu, kiedy przesu- wało się za nim słońce. Kapitan niecierpliwie machnął ręką, jakby chciał rozkazać słońcu, żeby jak najszybciej zniknęło. – Za gorąco – mruknął. – Mam przed sobą długą drogę, a załoga będzie do niczego, dopóki ten tchórz Lague nie wyleci za burtę. Jeśli niepokoje wkrótce nie wygasną, trzeba będzie zmienić regulamin służby. – Ach... – Sisstt wyprostował się, próbując odzyskać nor- malny wygląd. – Niepokoje, kapitanie? – Krążą pogłoski, że w Sorka zmarło kilku żołnierzy linio- wych, którzy kontaktowali się z ofiarami pterty. – Przecież ptertoza nie jest zakaźna! – Wiem – odparł Hlawnvert. – Tylko histeryk mógłby w to wątpić, lecz niestety ostatnio ludzie dali się otumanić. Pouk- sale był jednym z niewielu rozsądnych członków mojej załogi. Straciłem go przez wasze przeklęte opary! Toller, który obserwował ceremoniał pogrzebu Pouksale’a, obruszył się słysząc, że kapitan znów zrzuca winę na szefa stacji. – Nie powinieneś, kapitanie, oskarżać naszych oparów – waldi0055 Strona 17 Strona 18 Overland 1 powiedział i popatrzył znacząco na Sisstta. – Nikt kompe- tentny nie będzie podważał oczywistych faktów. Hlawnvert natychmiast odwrócił się do niego. – Co masz na myśli? Toller skrzywił się w fałszywym uśmiechu. – Chcę powiedzieć, że my wszyscy doskonale widzieliśmy, co się dzieje. – Twoje nazwisko, żołnierzu?! – Toller Maraquine – i nie jestem żołnierzem. – Nie jesteś... – Wściekłość Hlawnverta natychmiast zmie- niła się w pobłażanie. – Więc z kim mam do czynienia? Toller zachował obojętność, podczas gdy kapitan oceniał spojrzeniem nietypowe cechy jego wyglądu – długie włosy i szarą togę filozofa w połączeniu ze wzrostem i muskulaturą wojownika. Od innych członków kasty odróżniał Tollera także zwyczaj noszenia miecza. Jedynie brak blizn i wojennych ta- tuaży świadczył, że nie był on prawdziwym żołnierzem. Toller nie spuszczał wzroku z Hlawnverta, a jego niechęć wzrosła, gdy uświadomił sobie tok myślenia kapitana, który był wyraźnie widoczny się na jego purpurowej twarzy. Po- czątkowo Hlawnvert nie potrafił ukryć przerażenia, że zosta- nie ukarany za niedbalstwo, lecz teraz spostrzegł z ulgą, że jest zupełnie bezpieczny. Zupełnie wystarczy kilka drobnych aluzji na temat pochodzenia oskarżyciela. Hlavnvert wykrzy- wił się złośliwie, szukając w myślach najlepszego z arsenału dowcipów. „No, już, zaczynaj! – powiedział w myślach Toller, pona- glając kapitana całą siłą woli. Wyrzuć z siebie słowa, które pozbawią cię życia”. Hlawnvert zawahał się, jakby wyczuwał niebezpieczeń- waldi0055 Strona 18 Strona 19 Overland 1 stwo i znowu myśli uwidoczniły się na jego twarzy. Chciał upokorzyć i ośmieszyć karierowicza o niewiadomym pocho- dzeniu, ale nie miał zamiaru robić tego za wszelką cenę. Nie chciał też wzywać pomocy, ponieważ wówczas błahy incydent niepotrzebnie nabrałby rozgłosu. Po namyśle zdecydował się więc na ostrożność i odezwał się z wymuszonym uśmiechem: – Jeśli nie jesteś żołnierzem, powinieneś uważać na swój miecz – powiedział dobrotliwie. – Gdybyś na nim usiadł, zro- biłbyś sobie krzywdę. Toller nie miał zamiaru poddawać się. – Dla mnie broń nie jest niebezpieczna. – Zapamiętam sobie twoje nazwisko, Maraquine – pogroził mu Hlawnvert. W tej chwili czasomierz na stacji oddzwonił sygnał mało- nocy – podwójne uderzenia oznaczały zwiększoną aktywność ptert. Piecowi ruszyli w stronę budynków, aby schronić się przed niebezpieczeństwem. Hlawnvert odwrócił się, objął ramieniem Sisstta i pociągnął do przycumowanego statku. – Chodź na pokład, wypijemy drinka w mojej kabinie. Z zamkniętym lukiem jest tam miło i bezpiecznie. Będziesz mógł w spokoju zapoznać się z rozkazem lorda Glo. Spoglądając za odchodzącymi, Toller wzruszył ramionami i potrząsnął głową. Poufałość kapitana przekraczała normy dobrego wychowania, a fałszywa serdeczność, z jaką obej- mował człowieka, którego przed chwilą powalił na ziemię, była raczej objawem lekceważenia. Wszystko wskazywało na to, że kapitan uznał Sisstta za psa, którego – kierując się przelotnym kaprysem – będzie na zmianę chłostał lub hołubił. Sisstt nawet tego nie zauważył. Nagły wybuch śmiechu Hlawnverta oznaczał, że rozpoczął już waldi0055 Strona 19 Strona 20 Overland 1 serię dowcipów, które miały uwiarygodnić jego własną wer- sję spotkania, opowiadaną później załodze z nadzieją, że w nią uwierzą: „Kapitan lubi, kiedy ludzie się go boją, ale gdybyście znali go tak jak ja...” Toller znów zaczął się zastanawiać nad celem misji Hlawnverta. Jakie rozkazy wydawały się Lordowi Glo tak ważne i naglące, że zdecydował się wysłać je przez kuriera, zamiast poczekać na regularny transport? Czy zdarzy się coś, co przerwie śmiertelnie monotonną egzystencję na stacji? Czy są to tylko złudne nadzieje? Kiedy rozwiała się ciemność na zachodzie, Toller popa- trzył w niebo i zobaczył ostatnie promienie słońca, które chowało się za potężną bryłą Overlandu. Nagle zapadł zmierzch, a na bezchmurnym niebie wyroiły się gwiazdy i komety, spirale zamglonych promieni. Nastała małonoc. Za chwilę, pod jej osłoną bezgłośnie wyłonią się z chmur kuliste pterty, opadając nad ziemię w poszukiwaniu zdobyczy. Rozglądając się wokół, Toller spostrzegł, że jest jedynym człowiekiem na otwartej przestrzeni. Cały personel stacji ukrył się w pomieszczeniach, a załoga statku była bezpieczna na dolnym pokładzie. Ktoś mógłby niefrasobliwość Tollera uznać za głupotę, lecz on często ociągał się z wejściem do bu- dynku. Igranie z niebezpieczeństwem ubarwiało szare życie i podkreślało różnicę, dzielącą go od typowych przedstawicie- li rodzin filozofów. Tym razem jeszcze wolniej i z większą niż zwykle nonszalancją kroczył po łagodnym zboczu w stronę budynku nadzoru. Czuł, że go obserwują, a honor nakazywał ukrywać strach. Doszedłszy do drzwi, zatrzymał się i odczekał chwilę, chociaż skóra cierpła mu z przerażenia. Wreszcie na- cisnął klamkę i wszedł do środka. waldi0055 Strona 20