Strona 1 Strona 2 Jaimie Roberts - Chained Dark Erotica1 Prolog Dawno minęły czasy, kiedy moje życie było proste, łatwe i beztroskie. Teraz żyłem w biegu. Czemu? Cóż, dojdę do tej części później. Na razie chciałem, żebyś zobaczył, jak to wszystko się zaczęło. Zobacz, kiedy moje ciche życie zmieniło się z zera na ponad sto w mgnieniu oka. To zabawne, jak się obejrzałeś i przypomniałeś sobie, że widziałeś różne rzeczy. Miałem dwadzieścia lat, kiedy wszystko się zaczęło. Przeprowadziłem się z Cambridge do Londynu, ponieważ chciałem żyć życiem w mieście ... Cóż, to jest kłamstwo, ale do tego dojdę później. Szczerze mówiąc, chciałem być wolny po stracie obojga rodziców. Mój ojciec się zabił, a wkrótce potem moja matka dowiedziała się, że ma raka. Żyła jeszcze tylko dwa lata, zanim uległa chorobie, a ja byłem sam. Byłem zły na mojego ojca, ponieważ myślałem, że był samolubny, zostawiając nas w tyle, aby podnieść te kawałki. Zawsze się poruszaliśmy, nigdy się nie uspokoiliśmy. Jako dziecko frustrowało mnie to, ponieważ chciałbym zaprzyjaźnić się, gdy musieliśmy się znowu przeprowadzić. Co więc zrobiłem? Nigdy nie zaprzyjaźniłem się. Stałem się samotnikiem, w depresji i samotności w wieku piętnastu lat. Nienawidziłem swojego życia. Nienawidziłem moich rodziców za to, że mnie tak uczynili, i nienawidziłem, że moja jedyna pociecha po śmierci była taka, że już nigdy nie będę musiał 1 Translate: Ana Strona 3 martwić się o pieniądze. Tak, miałem pieniądze. Miałem dużo pieniędzy. Ale jak mógłbym uczcić tę wiedzę, skąd pochodzą te pieniądze? Jak mógłbym żyć w świadomości, że nigdy nie będę musiał się martwić, że znów zapłacę rachunki, gdy jestem najbardziej samotną kobietą na świecie? Wiem. To była lekka przesada, ale tak się czułem. Po śmierci mojej matki szybko się zwijałem. Coraz głębiej wpadałem w ciemną otchłań, która groził, że połknie mnie w całości. Zostałem w moim domu, prawie nie jadłem, prawie nie rozmawiałem z nikim. Po prostu istniałem. To prowadzi mnie do następnej części mojej historii. Widzisz, mógłbym po prostu istnieć i być może byłem w depresji, ale trzymałem się czegoś. To była iskra czegoś, co mnie we mnie pociągało, żeby się wydostać. Miałem dużo czasu na myślenie, więc zaplanowałem. W końcu przyjąłem pomoc wuja i planował ze mną. W rzeczywistości nie był moim wujem. Powiedziano mi, żeby go tak nazwać od bardzo młodego wieku. Pomógł mi przetrwać ciężkie czasy i uwierz mi, przeszedłem przez kilka. Był moim koniecznym złem. Mówię zło, bo zdecydowanie było w nim coś ciemnego. Coś tajemniczo mrocznego i zdecydowanie niebezpiecznego. Wiedziałem, że jest bardzo potężnym człowiekiem z powodu uścisku, jaki widziałem, gdy miał nad ojcem. Mój ojciec zawsze się bał. Posunąłbym się nawet do stwierdzenia, że był trochę paranoikiem. Zanim co wieczór kładł się do łóżka, sprawdzał dom pięć razy. Czasami go obserwowałem, gdy szaleńczo szukał w każdym rogu. Jednak nigdy nie wiedział, że tak. O ile mu chodzi, nigdy nie istniałem. Był zbyt zajęty zarabianiem pieniędzy, wywieraniem wpływu na ludzi i staraniem się nie dać się zabić ... co było zabawne, biorąc pod uwagę, że w końcu się zabił. W każdym razie powinienem wrócić do tu i teraz. Nie chciałem już więcej tarzać się. Chciałem zrobić coś dla siebie ... i dla innych ludzi. Co więc zrobiłem? Z pomocą wujka przeprowadziłem się do Londynu, wynająłem dom z dwiema sypialniami, zatrudniłem się w pubie na pół etatu, a resztę czasu przeznaczałem na jedzenie bezdomnych w kuchni zupy. Strona 4 Uwielbiałam też malować. Gdybym kiedykolwiek poczuł, że kopie tę dziurę, do której zwykle wślizgnąłem się, wyciągnęłabym szczotkę i zacząłem tworzyć. Do tego służyła moja druga sypialnia. To było moje studio. Moje sanktuarium. Miał wiele obrazów, z których każdy dawał mi cel. Sprawia, że chcę żyć, chcę widzieć świat ze świeżej perspektywy. To był mój dom w moim domu. Co prowadzi mnie do najważniejszej części mojej historii - znowu. Wyjaśnię to później, ale na razie wystarczy poznać podstawowe szczegóły. Próbując znaleźć siebie i pomagać innym, spotkałem bezdomnego. Bardzo mroczny, tajemniczy bezdomny mężczyzna. Niestety spotkałem wielu bezdomnych, ale ten się wyróżniał i czy wiesz dlaczego? Nigdy ze mną nie rozmawiał. Nigdy nie wypowiedział ani słowa, nigdy nie potwierdził mojej obecności. I, szczerze mówiąc, to mnie zirytowało. Wszyscy inni byli tak przyjaźni i troskliwi. Pomimo własnego nieszczęścia, starali się pomóc, ale ten człowiek? Nic. Sprawiło, że chcę wiedzieć więcej. Właściwie, gdybym był całkowicie szczery, denerwowało mnie to jak diabli. Oczywiście na tym się nie kończyło. Myślę, że wiesz, dokąd to zmierza, ale na razie powiem ci to. Człowieka, z którym byłem tak zdumiony, człowieka, który mnie zdenerwował i oszołomił? Nazywał się Kit Chain ... I to była nasza historia. Rozdział 1 Hotel Hilton, Londyn, 2004 "Olivia, czas się przygotować. Wuj zabiera cię do parku, pamiętasz? Strona 5 Uśmiechnąłem się. Wujek zawsze dbał o mnie i upewniał się, że jestem szczęśliwy. "W porządku, mamo. Gdzie jest mój płaszcz? Nie mogę tego znaleźć. " Byłem w korytarzu naszego penthouse'u, szukając. Pokoje były tak duże, że bardziej przypominało mieszkanie niż pokój hotelowy. "Myślę, że jest w moim pokoju, Olivia. Pośpiesz się i przygotuj się. " Wskoczyłem do pokoju rodziców i podniosłem płaszcz z łóżka. Pokój był dość ciemny, ale w słabym świetle widziałem cień. Przechylając głowę, spróbowałem zmrużyć oczy, by zobaczyć, co to jest cień. Zrobiłem kilka kroków w jego kierunku, gdy usłyszałem, jak moja matka krzyczy: "Olivio, pospiesz się!" Odwróciłem głowę i krzyknąłem: "Okay, mamo. Idę!" Obejrzałem się ostatni raz, ale cień zniknął. Przez chwilę myślałem, że może moja mama i tata mają ducha w ich pokoju, więc ucieszyłem się, że tam nie spałem. Uśmiechnąłem się, myśląc o moim spacerze z wujkiem i owinąłem płaszcz wokół mnie. Odwróciłem się w stronę drzwi i zatrzymałem się. W drzwiach stał mężczyzna o krótkich czarnych włosach, wpatrzony we mnie. To był człowiek, którego nigdy wcześniej nie widziałem. Powinienem krzyczeć, ale z jakiegoś powodu mój głos został zabrany. Patrzyłem tylko, zastanawiając się, co powinienem zrobić dalej. Kiedy o tym myślałem, podniósł nagle palec do ust. "Ciii", powiedział, a potem zniknął z pola widzenia. Moje oczy musiały być ogromne. Wciąż tam stałam, nie mogąc się ruszyć, kiedy moja mama weszła do pokoju i zobaczyła moją minę. Strona 6 "Olivia, cokolwiek się dzieje, dziecko? Wyglądasz, jakbyś zobaczył ducha. To był marzec, więc wiosna była nad nami. Kochałem tę porę roku, ponieważ dni były dłuższe, nieba były czasem wyraźniejsze, a ptaki przychodziły tłumnie. Miałem drzewo przed moim oknem studia, a czasami wpatrywałem się w ptaki latające i wychodzące z gałęzi. Zamykam oczy i słucham ich słodkiej melodii przez kilka chwil, zanim zacznę malować. Te czasy były moim czasem. W tych czasach pozwoliłem sobie uwolnić się od wszelkich oczekiwań i obowiązków. Mogę być tylko mną. Ale kolejne dni nie były beztroskie. Rankiem pierwszego dnia byłem na mojej zwykłej trasie do kawiarni, aby złożyć zamówienie dla moich bezdomnych przyjaciół. Lubiłem te poranki. Dało mi to cel. Dało mi to sens. Każdego dnia cieszyłem się ich towarzystwem i przekomarzaniem się. Jedyną osobą, która nie podniosła wzroku, kiedy przybyłem, był ten tajemniczy mężczyzna. Człowieka, o którym cały czas myślałem. Nie wiedziałem dlaczego, ponieważ nigdy nie powiedział mi ani słowa ... co było prawdopodobnie powodem, ale i tak mnie sfrustrowało. Było w nim coś, czego nie mogłem włożyć palcem. Sprawiło, że chciałem wiedzieć więcej i chciałem wiedzieć więcej od bardzo dawna. Po zabraniu kawy na cały dzień pożegnałem się z właścicielem, Timem i wyszedłem. Gdy spacerowałem, uśmiechałem się, ponieważ sam byłem w stanie chodzić po ulicy. Dorastając, zawsze czułem, że ludzie mnie pilnują, upewniając się, że pozostaję bezpieczny. W tym czasie zawsze istniała obawa, że zostanę porwana, ponieważ jestem córką kogoś sławnego i cenionego. Wydaje mi się, że wciąż mogłem, ale ukrywanie lat, zmiana imienia i nowego koloru włosów pozwoliły mi się teraz wtopić. Musiałem walczyć, aby dojść do tego etapu, ale obietnica czegoś, czego chciał ode mnie wuj, była tym, co mnie tu dzisiaj dostało. Potrzebowałem go, żeby mi to dał, a on ustąpił. Dano mi trzy miesiące, ale ten czas prawie się skończył. W rzeczywistości byli w zaledwie kilka tygodni. Potrzebuję więcej czasu. Strona 7 Westchnąłem, jadąc zwykłą trasą w dół Barclay Lane, zatrzymując się na schodach prowadzących do kuchni zupy. "Olivia!" Krzyknął Wayne. Krótko spojrzałam w kierunku tajemniczego mężczyzny i, jak zwykle, całkowicie mnie zignorował. Starając się tego nie dopuścić, zwróciłem się do Wayne'a i uśmiechnąłem. Dziś miał obok niego kobietę. Wyglądała, jakby miała po pięćdziesiątce brudną blondynkę, kędzierzawe włosy, brązowe oczy i czarny pieprzyk na policzku. Nie ogromny kret, ale zauważalny. Uśmiechnęła się i wtedy zauważyłem, że brakuje jej zęba. "Chodź i poznaj moją dziewczynę, Rachel." Pochylając się, Wayne wziął swoją kawę, inni zaczęli się zbierać, żeby wziąć ich. "Nie wiedziałem, że masz dziewczynę, Wayne." Uniosłem brew. "Trzymasz mnie?" Wayne uśmiechnął się szeroko, pokazując swój złoty ząb. Kiedyś był handlarzem narkotyków, a potem zaczął używać siebie. To zaczęło jego spiralę w dół. Próbował teraz trzymać się z daleka. Myślę, że bycie bezdomnym go zmusiło, ale co jakiś czas znikał na kilka dni i nikt nie wiedział, dokąd się udaje. Te dni mnie przeraziły, ponieważ wiedziałem, że to wtedy, kiedy go używał, i nie wiedziałem, czy jeszcze go zobaczę. "Byłem zbyt zmęczony czekaniem na ciebie, więc zacząłem szukać gdzie indziej. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko. Mrugnął do mnie i zacząłem się śmiać. Rachel tylko przewróciła oczami. Położyłem dłoń na mojej piersi. "Cóż, moje serce jest trochę obolałe, ale jestem pewien, że to przejdę." Odwróciłem się do Rachel i wyciągnąłem do niej rękę. "Miło cię poznać, Rachel." Strona 8 Posłała mi uśmiech. "Mi też miło cię poznać." Nagle poczułem się trochę źle. "Tak mi przykro. Gdybym wiedział, też bym ci dostał kawę. Wayne przyciągnął ją do siebie i uśmiechnął się. "Nie martw się, Olivia. Ona może dzielić moje. " Uśmiechnąłem się, pytając Rachel, co chciałaby wypić jutro. Na początku powiedziała mi, żebym się nie denerwowała, ale w końcu umarła, mówiąc mi, jak bardzo lubi herbatę. Ukłoniłem się. "Znakomity. Tak naprawdę myślałem o zrobieniu ciastek duńskich w środę. Nie mogę jutro, bo pracuję. Pan wie, jak się wykażą, ale przyniosę trochę ze sobą, jeśli będą dobre. "Przynieś je!", Krzyknął Thomas. "Nie odrzucałbym tego, bez względu na to, jak wyglądały." Zacząłem się śmiać. "W porządku." Zatrzymałem się na chwilę, zwracając moją uwagę z powrotem na tajemniczego faceta. Był skulony, próbując się ogrzać. Mogła być wiosna, ale był to dopiero pierwszy dzień marca, więc było jeszcze całkiem zimno. Miał na sobie długi, gruby szary płaszcz, niebieski wełniany kapelusz na czubku głowy. Często go nosił, ale nigdy nie ukrywał włosów, które miał pod spodem. Był na karku i wyglądał ciemno blond do jasnobrązowego. Jego twarz była również pokryta włosami. Dużo włosów. Tyle włosów, że prawie nie widzisz twarzy, która była pod spodem, ale udało mi się. Kiedy zacząłem tu prawie trzy miesiące temu, przyszedł do kuchni zupy, żeby coś zjeść. Wręczył mi talerz i włożyłem na niego trochę jedzenia. Nie patrzył na mnie, nigdy tego nie robił, ale widziałem jego oczy. Byli kontrastem niebieskiego i szarego i byli tak wciągający, że moja obsesja na jego temat zaczęła się w tym momencie. Nigdy nie powiedział "dziękuję". Nigdy nie powiedział ani słowa. Wszystko, co zrobił, to wziąć talerz i znaleźć miejsce jak najdalej od Strona 9 kogokolwiek. Właśnie wtedy wiedziałem dwie rzeczy. Po pierwsze, chciałem poznać jego historię, a po drugie, był samotnikiem. Przypomniał mi o sobie i tylko z tego powodu chciałem dowiedzieć się więcej. Po jakimś czasie stało się pragnieniem. Nawet kilkakrotnie malowałem go, ponieważ nie mogłem wyobrazić sobie jego oczu z mojej głowy. Frustrowało mnie, że nie patrzy mi w oczy, więc, raz po raz malowałem go, wpatrującego się we mnie. Muszę mieć pół tuzina takich rzeczy. "On nie chce z tobą rozmawiać. Nieważne, jak na niego patrzysz. Zerknąłem na Marcusa i patrzyłem, jak sączył swoją herbatę. Wpatrywał się we mnie z uśmiechem, który mówił, że wiem, dlaczego ciągle na niego patrzysz . "On nie rozmawia z żadnym z nas. Przychodzi tu codziennie rano, je śniadanie i znika. Spojrzałem na Thomasa, który teraz popijał jego napój i westchnął. "Tak, wiem. Byłoby miło móc się z nim przywitać, nawet znać jego imię. "Nikt nie zna jego imienia." Marcus podrapał się po swoich ciemnych włosach i spojrzał na niego. "Nikt nic o nim nie wie." Nic nie powiedziałem. Zamiast tego zacząłem wchodzić po schodach. Shadowman , głos szepnął mi w głowie. Zamknąłem oczy, wzdrygnąłem się. Kiedy znów je otworzyłem, po raz ostatni spojrzałem na tajemniczego mężczyznę. Zawsze starał się wyglądać na starszego, ale wiedziałem, że tak nie jest. Wyglądało na to, że ma dopiero trzydzieści kilka lat. To broda sprawiła, że wyglądał na starszego. Jednak jego oczy nigdy nie kłamały. To jego oczy sprawiły, że zakwestionowałem wszystko, na czym się Strona 10 opowiadałem, a to z kolei sprawiło, że chcę wiedzieć więcej ... Dużo więcej. ***** Drugiego dnia zaczęło się robić trochę ciekawie, ale tylko dlatego, że wydarzyło się coś niezwykłego. Rozmawiałem trochę więcej niż zwykle iz tego powodu robiło się późno. W pośpiechu pobiegłem po schodach, ale potknąłem się. Wiedziałem, że spadam, wiedziałem, że to będzie bolało, i nie było nic, co mogłem zrobić. Nagle mój upadek został zatrzymany, gdy ręka pociągnęła mnie w bezpieczne miejsce. Kiedy podniosłem wzrok, odkryłem, kto był moim wybawcą. Zgadłeś. Tajemniczy mężczyzna. Po raz pierwszy naprawdę na mnie spojrzał. Właściwie byłem tak zajęty, że wpatrywałam się w niego i zastanawiałam się, jak bardzo wyglądam, jak gdybym patrzył na jedno z moich obrazów, ledwo zauważyłam ponure miny, które przecięły jego twarz. "Patrz gdzie idziesz." Odszedł, pozostawiając mnie bez tchu, zszokowanych i zupełnie słabych w kolanach. Tak, wiem, że był niegrzeczny, ale po raz pierwszy udało mi się go o nim poinformować. Cztery w rzeczywistości. Pomimo tego, że nigdy nie widziałem go przez resztę dnia, nie tłumiło to mojego nastroju. Po prostu nie mogłem przestać się uśmiechać. Strona 11 ***** Dzień trzeci był normalny, ale tym razem przyniosłem ze sobą ciasta. Zrobiłem je z truskawkami, co prawdopodobnie było niewłaściwe. Wujek zawsze dawał mi dodatek truskawkowy, kiedy mnie zobaczył i za każdym razem uderzał mnie prosto między nogi. Jak teraz, zapach truskawek uderzył w moje nozdrza, sprawiając, że mój żołądek ryknął, a moje kolana trochę osłabły. Tylko ich zapach sprawił, że chciałam wujka, ale nie mogłam o nim myśleć. Nie teraz. Dziwne było wiedzieć, że miałem dwie obsesje w moim życiu, które oboje spustoszyli moje ciało. Nie mogłem zrozumieć gwałtownego nacisku na wuja. W jakiś sposób było to nienaturalne. Mimo tajemniczego mężczyzny wszystko wydawało się tchnieniem świeżego powietrza. To było prawie tak, jakbym całkowicie kontrolował. To było dziwne uczucie, biorąc pod uwagę, że nie wiedziałem nic lepszego, ale takiego, którego pragnąłem. Wręczyłem wszystkie wypieki, zauważając, że jeszcze je zostawiłem. Wyciągnąłem go, położyłem na kawałku tkanki i położyłem obok niego. Nigdy nic nie powiedział, nigdy nie potwierdził mojej obecności. Wiedząc, że nic z niego nie wydobędę, pospieszyłem na górę. Zatrzymałem się i odwróciłem, aby znaleźć go odchodzącego. Uśmiechnąłem się, ale nie dlatego, że byłem szczęśliwy, że odchodził. Uśmiechnąłem się, ponieważ pomimo tego, że próbował się ukryć, wciąż mogłem to zobaczyć. On jadł moje ciasto. Strona 12 ***** Dzień czwarty, miałem krok w moim kroku. Właśnie wydałem gorące napoje, gdy Thomas zawołał z kilku schodków w górę: "Ktoś dostał ostatnią noc". Podniosłem głowę, żeby zobaczyć, jak mruga do mnie. Thomas był mniej więcej w tym samym wieku co reszta. Wyglądało na to, że wszyscy mają po pięćdziesiątce i wszyscy byli ubrani w podobne stroje ... długie płaszcze, wełniane czapki i rękawiczki. Mój uśmiech nieco ucichł na jego komentarz. "Co masz na myśli?" Thomas uśmiechnął się. "Uśmiechasz się od ucha do ucha, droga dziewczyno. To może oznaczać tylko jedną z dwóch rzeczy. Jesteś zakochany, albo zostałeś nakryty ostatniej nocy. Czując się zawstydzony, odwróciłem wzrok na moment i wtedy to zobaczyłem. Tajemniczy człowiek patrzył wprost na mnie. Ledwo zdążyłem to uczcić, gdy tylko odwróciłem głowę, oderwał głowę i po prostu znów patrzył przed siebie. Ale jego ciało było sztywne. Mam na myśli, jego ciało zawsze wydawało się sztywne, ale jeśli było jeszcze bardziej, to dzisiaj. To trochę mnie skrzywiło. "Więc, który to jest?" Czując się zdezorientowany, spojrzałem na Thomasa. "Co?" Thomas przewrócił oczami. "Który to? Kochać czy kłaść? " Krótko spojrzałem na tajemniczego mężczyznę, zanim potrząsnąłem głową. "Żaden z nich. Po prostu czuję się dobrze dziś rano, to wszystko. " Thomas westchnął i pokręcił głową. "Dzwonię do bzdur, ale nieważne." Strona 13 "Thomas, zostaw dziewczynę w spokoju." Rachel skrzywiła się w jego stronę. Spojrzałem na nią i bezgłośnie, dziękuję . "Nie wspominaj o tym, skarbie. Po prostu go zignoruj. Mówi tylko, że Hitler, gdy ostatni raz został ułożony, zaatakował Polskę. Zacząłem się śmiać, ale Thomas potrząsnął głową. "Nie zamierzam tego udzielić nawet z odpowiedzią. W każdym razie nie możesz nic powiedzieć, bo wiem, co się dzieje w nocy z wami dwoma. Wskazał na Rachel i Wayne'a. "Słyszałem cię." Rachel obejrzała się przez ramię. Kiedy spojrzała za siebie, przewróciła oczami i uśmiechnęła się do mnie. "On jest po prostu zazdrosny", szepnęła. "Słyszałam to!" Thomas miał ponure miny na twarzy, ale nie wyglądał na wystarczająco okrutny, żeby go zdjąć. To wtedy spojrzałem na czas. "Cholera!" Spóźniłem się ponownie. Wiedziałem, że moja praca tutaj była dobrowolna, ale nadal nie lubiłem spóźniać się. To było w moim DNA. "Muszę biec." Zacząłem wchodzić po schodach. "Nie biegnij zbyt szybko lub możesz potrzebować kogoś, kto znowu cię uratuje." Spojrzałem w dół i zobaczyłem Thomasa wskazującego na tajemniczego mężczyznę i mrugającego. Pokręciłem głową i przeszedłem resztę drogi. Kiedy wszystko było gotowe, Tammy, kierownik, otworzyła główne drzwi. Jak zwykle wszyscy przylatywali, podnieśli talerz i podali mi go. Uśmiechnąłem się grzecznie, napełniłem talerze jedzeniem i oddałem je każdemu, ale czułem niepokój w związku z moim tajemniczym człowiekiem. Nie jadł tu przez ostatnie dwa dni i martwiłam się o niego. Strona 14 Wkrótce zobaczyłem, jak przechodzi przez drzwi i podnosi talerz. Westchnęłam z ulgą i uśmiechnęłam się. Wiedziałem, że źle to zrobiłem, ale nie mogłem nic na to poradzić. Kiedy zbliżył się do mnie, moje tętno podniosło się. Nie byłem pewien, dlaczego miał na mnie taki wpływ, ale zrobił to. Uwierz mi, próbowałem uspokoić moje bijące serce, gdy tylko wiedziałem, że go zobaczę lub będę blisko niego, ale nie mogłem. Miał własny umysł. Podał mi talerz, nie podnosząc wzroku. Na jego talerzu umieściłem jajecznicę, bekon, fasolę i dwie kiełbasy. Powinien być tylko jeden, ale martwiłem się, że nie jadł. Oddałem mu talerz. Już miał odejść, kiedy to zauważył. Moje serce biło szybko, kiedy naprawdę spojrzał na mnie. "To zawsze jedna kiełbasa." Moje usta wyschły i zacząłem wiercić się moim fartuchem. "Wiem. Po prostu ... Nie jadłeś, a ja ... "A Ty co? Myślisz, że możesz zlitować się nad sobą, podając mi dodatkową kiełbasę? Mnóstwo ludzi tutaj nie jadło dłużej niż ja. Co mnie wyróżnia? " Cholera, wyglądał na rozzłoszczonego. Naprawdę uderzyłem w nerwy i, mówiąc prawdę, poczułem się winny. On miał rację. "Przepraszam, nie zrobiłam ..." Wepchnął do mnie talerz. "Zdejmij to." Pokiwałem głową i chwiejną ręką wziąłem od niego talerz. Odłożyłem kiełbaskę i podałem mu talerz. Patrzył na mnie przez chwilę. Nie mogłem powiedzieć, co do cholery myślał, i to mnie dręczyło. Nie dlatego, że się boję, ale dlatego, że trochę Strona 15 się denerwowałem. W ogóle nie mogłem ocenić jego reakcji na mnie. Niestety, nie trwało to długo. Wziął ode mnie talerz, odwrócił się i podszedł do najdalszego stołu. Byłem zbity z tropu, byłem zdenerwowany i byłem zdesperowany, aby wiedzieć, co jest w jego głowie. Chciałem wiedzieć więcej. Po prostu nie zdawałem sobie sprawy, o ile więcej, aż do następnego dnia. Rozdział 2 "Livy, co ci powiedziałem o piciu za dużo?" Zacząłem się śmiać. "Och, daj spokój, wujku. Jeszcze tylko trochę. Obiecuję, że będę dobry. " "Masz tylko osiemnaście lat, Livy, ale pijesz więcej niż ja". Wuj wpatrywał się we mnie intensywnie. Nawet tak samo głupia jak ja widziałem, że był człowiekiem, którego można się bać. Znałem jego moc. Wiedziałem też, jaką władzę sprawował nad moim ojcem ... i to coś mówiło. Pochyliłem się nad nim, próbując wyrwać butelkę z jego wyciągniętej ręki. Dokuczał mi, a mi się to nie podobało. Desperacko potrzebowałem więcej Jacka Danielsa. To była moja droga do odrętwienia ... Droga, którą odwiedzałam tak często, jak tylko mogłam, odkąd umarli moi rodzice. "Proszę, daj mi więcej." Ponownie pochyliłem się, ale wujek wyciągnął rękę jeszcze dalej. Byłem już praktycznie na nim i złapałem jego seksowną wodę po goleniu. "Dam ci loda, jeśli pozwolisz mi odzyskać mój napój." Roześmiał się. On rzeczywiście się śmiał . Nienawidziłem tego. "Co ty, kurwa, uważasz za takie zabawne?" Strona 16 Wuj przestał się śmiać i spojrzał na mnie surowo. "Livy, nigdy więcej nie podnieś mnie swoim pieprzonym głosem. Masz to? Ja cię pierdolę. Zapamietaj to. Pewnego dnia zobaczysz. Pewnego dnia, kiedy już posprzątasz swoje gówno i będziesz gotowy dla mnie, będę tam. Na razie musisz nauczyć się znać swoje miejsce. Pokaż trochę cholernego szacunku. " Moje usta były suche, gdy próbowałem przełknąć. "S ... s ... przepraszam," wyjąkałem. Wuj spojrzał na moją minę, a jego własna zmiękła. Pochylił się do przodu, musnął wargami moje czoło i westchnął. "Czujesz się jak browar, Livy. Musisz przestać gadać w domu przez cały dzień. Musisz skupić się na czymś i poprawić. Wiem, że masz to w sobie. Zawsze byłaś moją ulubioną dziewczyną. Uniósł podbródek, by spojrzeć mu w oczy. Pokazał mi dzisiaj swoje życzliwe oczy. Oczy, które myślałem, mogą mnie trochę pokochać. "Czego chcesz?" Zamknąłem oczy, próbowałem myśleć. Chciałem tylko ... nic. Nie chciałem już więcej myśleć ani czuć. Po prostu nie chciałem niczego. Miałem dość patrzenia na martwe oczy mojego taty. Chory pieprzeniem wszystkiego. "Chcę się napić." Wuj westchnął, najwyraźniej niezadowolony i odepchnął mnie od niego. "Gdzie idziesz?" Zapytałam, obserwując go, jak idzie do drzwi. Wciąż trzymał w ręce moją butelkę Jacka Danielsa. "Idę do domu, Livy." Zacząłem panikować. "A co z moim napojem?" Zatrzasnął za sobą drzwi, sprawiając, że skoczyłem. Nie miałem w domu Jacka Danielsa. Pierdolić! Strona 17 W tej chwili złościłem się. Podnosząc szklany ornament, rzuciłem go w drzwi i krzyknąłem: "Pieprzony łup!" Oparłem się i łkałem, żeby poczuć utratę napoju. Wciąż mogłem czuć i potrzebowałem czegoś, co mogłoby zdziałać. Tylko Jack mógł to dla mnie zrobić. Jack był moim najlepszym i jedynym przyjacielem. Był piątek i dzisiejsza noc była jedną z najbardziej ruchliwych nocy w barze. Jak zwykle, pojawiłem się o piątej, aby rozpocząć moją zmianę. To było już z ludźmi, ale nie przeszkadzało mi to. Pomogłoby mi to odciąć się od tego, że tajemniczego człowieka nie było w ogóle dzisiaj, co mnie trochę irytowało. Nie mogłem przestać myśleć, że miało to coś wspólnego z tym, co wydarzyło się wczoraj. "Olivia, dzięki, kurwa. Jest tu zbyt cholernie tłoczno. " Charlie nalewał piwo, wyglądając tak samo zestresowany, jak brzmiał. Był właścicielem baru i oburzającego flirtu. Ilość razy, kiedy próbował mnie uderzyć, była nierealna. Nie zwracałem na niego uwagi, ale to go nie powstrzymało. Uśmiechnąłem się i chodziłem po barze na plecy, żeby zdjąć płaszcz. Miałam na sobie czarny podkoszulek i beżową spódnicę ołówkową. Przez jakiś czas nie nosiłam spódnic, ale pomyślałam, że w nowym sezonie dokonam zmiany. Kiedy rzuciłem torbę i płaszcz, poszedłem prosto do baru. "Dobrze. Kto następny?" Charlie odwrócił się do mnie, spojrzał mi w górę iw dół, po czym uśmiechnął się. Znałem ten uśmiech. Widziałem to dość często. "Chciałbym dwa toniki wódki i kufel Fostera proszę." Głowa podskoczyła w kierunku pytającej kobiety. "Już idę." Strona 18 Po otrzymaniu napojów, Sue i Brent, pozostali dwaj barmani, poszli zrobić przerwę i zostawili nas. Przez pierwsze dwie godziny byłem bardzo zajęty, więc moja przerwa była mile widziana. Wszedłem na plecy, Charlie podążył za nim. "Pieprz mnie. Czy musiałeś to dziś wieczorem nosić? Chodzę od zawsze z ciężką pracą przez całą noc. Dostałem już dwa zamówienia, ponieważ byłem zbyt zajęty oglądaniem twoich nóg. "Spojrzał na moje nogi ponownie, zanim polizał swoje usta. "Pieprzony fantastycznie." Pokręciłem głową i poszedłem do jego biura, by usiąść. "Charlie, przestań być taki niegrzeczny." Charlie usiadł obok mnie, przyciskając mnie do swojej sofy. Spojrzał mi w oczy, jego brązowe migotały od górnego światła. Był atrakcyjnym mężczyzną. W wieku około dwudziestu lat miał czarne włosy, przycięte włosy, jasnobrązowe oczy i wgłębienie na brodzie. W rzeczywistości, po raz pierwszy, gdy Charlie spróbował załatwić to ze mną, szturchnąłem jego dołeczek i powiedziałem: "Wbijcie się w brodę, diabeł w środku". On też sprostał temu zadaniu. "Dlaczego nie pozwolisz mi spać z tobą?" Ponownie podsunąłem mu brodę i pokręciłem głową. "Charlie, to się nie wydarzy, więc przestań próbować. To tylko denerwuje cię za każdym razem. " Charlie opuścił głowę i jęknął. "Jesteś najbardziej frustrującą kobietą, jaką kiedykolwiek spotkałem." Spojrzał na mnie z uśmiechem. "Ale nie poddaję się łatwo. Wiesz, jak bardzo cię pragnę. " Odepchnąłem go i wstałem. Usłyszałem, jak wzdycha, kiedy podszedłem do jego fotela biurowego i usiadłem. "Chcesz wszystkich, Charlie, i to jest problem. Czy znasz ilość razy, kiedy opuściłem bar w nocy, a ty przytulasz się do innej kobiety, którą właśnie poznałeś? Nie jestem głupi. Zdaję sobie sprawę, co się dzieje po moim wyjściu - sapnęłam. "Pamiętasz, że znalazłem stanik wciśnięty w twoją sofę? Nie wspominając o tych ... "Otworzyłem jego najwyższą szufladę i praktycznie wyskoczył ładunek prezerwatyw. Wszystkie różne kształty, rozmiary, Strona 19 kolory, smaki ... Ty to nazwij. Charlie pokręcił głową. "Och, ich. To tylko ukryty zapas, na wypadek, gdyby zabrakło maszyn prezerwatyw w toalecie. Uniosłem brew. "Naprawdę? Nie przypominam sobie ... "Wybrałem jedną, żeby ją przeczytać," Monster Energy ... Uwolnij bestię, aby znalazła się w którejkolwiek z toalet. " Charlie szybko wstał, wyjął mi prezerwatywę z ręki, włożył do szuflady i zatrzasnął. "Są w męskich toaletach." Moja postawa podniosła się. "Naprawdę?" Zacząłem się ruszać, ale Charlie złapał mnie za ramię. "Gdzie się wybierasz?" Wzruszyłem ramionami. "Do męskiego pokoju, żeby się rozejrzeć." Charlie uniósł brew. "Nie pozwolę ci wejść do męskiej toalety, Olivio, więc przestań." Uśmiechnąłem się. "Dlaczego nie?" Potrząsnął głową. "Ponieważ pani nie powinna widzieć w męskiej toalecie". Moje oczy rozszerzyły się. "Och, ale to jest w porządku, żeby powiedziała pani, że każdego wieczora przychodzi do pracy." Charlie puścił moje ramię i twarz mu opadła. "Kiedy to robisz, brzmi to źle. Przykro mi. Podszedł do sofy, usiadł i położył głowę na rękach. Strona 20 Stałem tam zupełnie osłupiały i smutny, że Charlie czuł się źle, traktując mnie tak, jak on. Podszedłszy usiadłem obok niego i objąłem go ramieniem. "Przepraszam. Nie chciałem sprawić, żebyś poczuł się źle. " Charlie pokręcił głową, a potem spojrzał na mnie. "Możesz mi wybaczyć?" Pokiwałem głową i ścisnąłem jego ramię. "Oczywiście, że mogę." Charlie uśmiechnął się. - A co powiesz na pocałunek, żeby dać mi znać, jak bardzo. Jego usta zakrzywiły się, mówiąc mi wszystko, co powinnam wiedzieć. Odepchnąłem go i wstałem. "Arsehole". Charlie roześmiał się. "Och, daj spokój, kochanie. Naprawdę przepraszam. " Pokręciłem głową z uśmiechem. "I sprawiłeś, że ci uwierzyłem, Charlie. Wstydź się." Spojrzał na mnie od stóp do głów. - Nie mogę ci pomóc, uznaję cię za atrakcyjną, Olivio. Ponownie spojrzał na mnie i oblizał wargi. "Tak ... cholernie atrakcyjna." Ponownie przewróciłem oczami. "Tak, ja i cokolwiek innego w spódnicy." Charlie udał, że sapie. "Hej, wiesz, że to nie prawda." Uśmiechnął się znowu bezczelnie. "Przez większość czasu nosisz spodnie ... czasem legginsy." Odwrócił się na chwilę, ogarnięty gorącym spojrzeniem. - Uwielbiam te legginsy - westchnął i spojrzał na mnie. Pokręciłem głową, kiedy telefon zaczął dzwonić. Podszedłem do torby i wyjąłem ją. Kiedy zobaczyłem, kto dzwoni, mój żołądek opadł.