Strona 1 Strona 2 C.C. HUMPHREYS WŁAD PALOWNIK PRAWDZIWA HISTORIA DRAKULI Strona 3 DRAMATIS PERSONAE Drakulowie: Wład Diabeł, zwany także Władem Smokiem Synowie diabła: Mircza, Wład, Radu Świadkowie: Ion Tremblac Ilona Ferenc Brat Wasyl, pustelnik Sędziowie: Petru Iordache, spatar twierdzy Poenari Janos Horvaty, hrabia Peczu Kardynał Domenico Grimani, legat papieski Na dworze tureckim: Hamza aga, późniejszy Hamza Basza Murad chan, sułtan Turcji Jego syn, Mehmed Celebi, później zwany Mehmedem II Zdobywcą Abdul Raszid, jego ulubieniec Hiba, zarządzająca w domu uciech przy ulicy Rahiq Taruba, służka Abdul Karim, zwany też Svenem ze Szwecji, janczar Zakładnicy w Adrianpolu: Bracia Mardiciowie, Serbowie Konstantyn, Bośniak Zoran, Chorwat Petre, Siedmiogrodzianin W Twierdzy Tokat: Abdul Mahir, oprawca Strona 4 Samuel, chrześcijański męczennik Bojarzynowie wołoscy: Albu cel Mare, czyli Albu Wielki Udriste Cordea, sędzia Turcul Gales Buriu, spatar, dowódca jazdy Dobrita Kazan, doradca Włada Diabła Metropolita, głowa cerkwi prawosławnej na Wołoszczyźnie Przyboczni Drakuli: Czarny Ilie Szczerbaty Gregor Milczący Stoica Pretendenci do tronu wołoskiego: Władysław Danowicz Basarab Laiota Pozostałe postaci: Maciej Korwin, zwany Krukiem, król Węgier Brat Wasyl, spowiednik Włada Tomasz Katawolinos ambasador Abdul Munsif ambasador Abdul Aziz ambasador Mihailoglu Ali bej, dowódca najemników króla Macieja Korwina Elisabeta, pierwsza żona Włada Drakuli Wład, syn Włada Drakuli Ilona Szilagy, druga żona Włada Drakuli Janos Varency, stróż prawa Roman, Mołdawianin Stary Kristo, strażnik klasztornej bramy Jakub Hekim, medyk Strona 5 DO CZYTELNIKA Podczas srogiej zimy 1431 roku w Sighisoarze przyszedł na świat drugi syn Włada Diabła, siedmiogrodzkiego wojewody (czyli tego, który przewodzi wojsku i na wojnę wiedzie). Chłopcu na chrzcie nadano imię Wład i podobnie jak jemu starszemu bratu nazwisko Drakula. Ojciec ich wcześniej tego samego roku został wprowadzony do Zakonu Smoka, co przyniosło mu przydomek Draco, czyli Smok - przekształcone przez lud wołoski w Dracul, czyli Diabeł. Nazwisko Draculea czyli po prostu Dracula - Drakula - oznacza więc syna Smoka albo syna Diabła. W ciągu życia Wład Drakula zyskał i inne tytuły. Hospodara wołoskiego. Pana prowincji Amlasz i Fogarasz. Brata sekretnego fraternitatis draconem - Zakonu Smoka. Jego własny lud nadał mu przydomek Tepes. Tureccy wrogowie nazywali go Kazykły bej. Zarówno Tepes, jak i Kazykły bej oznacza to samo: Palownik. Ziemia, którą władał, zdobywając i tracąc do niej prawo, nazywała się Wołoszczyzną (dzisiaj jest to centralna część Rumuni). Pochwyceni w imadło rozrastającego się i nabierającego znaczenia królestwa Węgier oraz walecznych i zwycięskich Turków, znajdując się pomiędzy Krzyżem i Półksiężycem, wołoscy hospodarowie musieli opowiadać się po stronie jednych albo drugich, przyjmując rolę wiernych wasali potężnych sąsiadów. Drakula miał inne plany co do swej dziedziny. Inne sposoby wprowadzania ich z życie i egzekucji. Terminy charakterystyczne dla tamtych czasów i terenów wyjaśniono w glosariuszu na końcu książki. Ostatecznie Wład Drakula zginął podczas bitwy w roku 1476, a jego odcięta głowa została wysłana w podarunku jego najzaciętszemu wrogowi Mehmedowi - sułtanowi Imperium Osmańskiego. Zatknięto ją na murach Konstantynopola, gdzie zgniła, zamieniając się w proch. Był tacy, którzy opłakiwali jego śmierć - większość wszakże nie uroniła nawet jednej łzy. Ja pozostaję w swej opowieści bezstronny. Ocenę tytułowej postaci pozostawiam sędziom wysłuchującym zeznań świadków oraz - oczywiście - Tobie czytelniku. Strona 6 PROLOG Spowiedź Popełniłeś, człowiecze, grzech? Przystąp zatem do Kościoła i okaż skruchę. Albowiem w Kościele masz lekarza, a nie sędzię: tutaj nie zostanie poddana badaniu twa dusza, ty zaś otrzymasz odpuszczenie win. Święty Jan Chryzostom Strona 7 1. WEZWANIE Wołoszczyzna, marzec 1481 roku W borze panował bezruch i cisza. Na ziemię właśnie opadły ostatnie płatki nagłej śnieżycy i czas jakby stanął w miejscu. W koronie rozłożystego buka, oparty o gładki popielatoszary konar, w wygodnym drzewnym rozstępie siedział mężczyzna. Ręce miał lekko skrzyżowane, a dłonie w skórzanych rękawicach złożone na udach tak, że prawa podpierała lewą, na której przycupnął ciężki jastrząb. Obaj - człowiek i ptak - tkwili w tym miejscu od długiego czasu, odkąd zaczęła się zamieć śnieżna. Obaj trwali nieporuszeni i milczący. Obaj mieli zamknięte oczy. Żaden nie spał. Nasłuchiwali. Czekali, aż jakieś inne stworzenie pierwsze swoim drgnięciem zapowie koniec śnieżycy, pierwsze pokaże się na śniegu przed swymi pobratymcami. I oto stało się: ledwie zauważalne poruszenie nozdrzy; ledwie odcinająca się od wszechobecnej bieli śniegu różowa kropka nosa; ledwie słyszalny świst wciąganego powietrza, najlżejsza z możliwych won docierająca znad polany. Pozostająca od nawietrznej zajęczyca nie czuła zapachu tych, którzy znajdowali się za nią. Człowiek i ptak równocześnie rozwarli zaciśnięte powieki. Oczy jastrzębia były czerwone, ogniście czerwone, piekielnie czerwone, być może dlatego, że był już stary dziewięcioletni, dobre pięć wiosen dzieliło go od czasów, w których bez trudu chwytał dziesięć zajęcy, pół tuzina wiewiórek, parę gronostajów w ciągu jednego tylko dnia. Nie dla ich mięsa; jastrząb nie potrzebował aż tak wiele pożywienia. Nawet nie dla skór przeszywanych potem w odzienie mężczyzny, na którego pięści teraz siedział. Wyłącznie dla przyjemności zabijania. Dwie pary oczu przepatrywały skrzący się srebrzyście śnieg na otwartej, opadającej w dół polanie w poszukiwaniu źródła dźwięku, jakiego ani człowiek, ani ptak nie miał prawa usłyszeć. Zajęczyca przepchnęła łepek do końca rozrywając nieskazitelną warstwę śnieżnego puchu. Zamieć zastała ją na otwartej przestrzeni, pomiędzy buczyną a skupiskiem kilku samotnych osik, kiedy kopała zamarzniętą ziemię w próbie dotarcia do soczystych Strona 8 korzonków. Zaskoczona przez oślepiające białe szaleństwo wokół, zamarła bez ruchu. Śnieg przykrył jej ciało w okamgnieniu, jednakże tylne skoki wciąż miały oparcie w twardej ziemi. Nora znajdowała się zaledwie dwadzieścia susów dalej, ukryta pośród przewróconych pni i połamanych konarów. Tam byłaby bezpieczna. Siedzący na drzewie mężczyzna uniósł ramię; z jego rękawa osypała się śnieżna zasłona. Zdało się, że ciszę rozdarł odgłos grzmotu. Zajęczyca wykonała skok. Była młoda i gibka, toteż znalazła się w pół drogi do swego schronienia, zanim mężczyzna zatoczył ręką półkole, posyłając ptaka w powietrze. Pięć uderzeń serca później jastrząb unosił się już na wstępującym prądzie powietrza pozostałym po zamieci. Zajęczyca zaczęła kluczyć - z powodu długiej zimy lekka niby piórko, tak że po płytszym śniegu przemykała, jakby to był lity grunt. Tuż przed tym, zanim dotarła do linii drzew, musiała wyminąć ostatnią przeszkodę; spadłą gałąź formującą coś w rodzaju łuku, który przypominał wejście do katedry. Wtedy z wysokości spadł na nią skrzydlaty drapieżnik. Szpony wbiły się w gęste futro, sięgnęły żywego mięsa. Ofiara szarpnęła się, uwalniając z uchwytu pazurów, powodując fontannę krwi, która opadła niczym czerwona strzała mierząca w stronę mrocznego sanktuarium boru. A potem wszelki ruch ustał i znów zaległa niczym niezmącona cisza. Sokolnik zsunął się ostrożnie na ziemię, jęknął pomimo miękkiego lądowania. Płatki śniegu osypywały się z jego opończy, odsłaniając naprzemienne pasy skór zajęczych, wiewiórczych i łasek, spadały z wielkiej czapy uszytej najpewniej ze skóry zdartej z wilka. Mężczyzna brnął naprzód, pocierając gęstą siwą brodę, która zarastała mu aż pod oczy; próbował w ten sposób usunąć spośród kręconych włosów kłujące igiełki lodu. Pochyliwszy się, objął palcami korpus ptaka i pociągnął lekko. Jastrząb i jego ofiara ześlizgnęły się z niewielkiego kopczyka śniegu, jednakże ptak natychmiast poluzował chwyt szponów i utkwił spojrzenie swych niesamowitych czerwonych oczu w skórzanej torbie przytroczonej do pasa człowieka. Ten położył dłoń na ciele zająca, sięgnął wolną ręką do torby i wyjął stamtąd kawałek surowego mięsa. Jastrząb wydał przenikliwy dźwięk, po czym łapczywie złapał ochłap dziobem. Zajęczyca leżała na skrwawionym śniegu i choć wciąż jeszcze żyła, ani drgnęła z przerażenia. Wpatrywała się nieruchomym okiem w pochylonego nad nią mężczyznę. Ten przez krótką chwilę odwzajemniał spojrzenie, a następnie przesunął delikatnie kciuk w górę i ścisnął, łamiąc zwierzęciu kark. Strona 9 Niemal bezgłośnie. Z całą pewnością nie dość głośno, by suchy trzask mógł powrócić echem. Mężczyzna wytężył słuch i wkrótce wiedział już, że zbliża się doń nie zwierzę, tylko człowiek czyniący wszystko, aby nie zostać usłyszanym. Od strony niecki rozległo się kolejne chrupnięcie. Nagle mężczyzna nie miał wątpliwości, że ludzi jest więcej i że idą po niego. Pod koniec zimy nigdy nie żyło tutaj wystarczająco wiele zwierzyny, żeby warto wyprawiać się na łowy. Dziwiło go jednak, że idą po niego właśnie teraz, brnąc po kolana w utrudniającym wędrówkę lepkim śniegu. Chociaż musiał przyznać, że śnieżyca uderzyła znienacka, jakby służyła wiernie zimie, która tego roku wyjątkowo nie chciała odpuścić, co wskazywałoby na to, że tamci w drogę udali się wcześniej, zanim jeszcze rozpętała się zamieć. Z miejsca gdzie się znajdował, wiodło w dół tylko parę przecinek, a on znał je wszystkie i mógł podejrzewać, że ci, którzy na niego polują, również je znają. Potrafił sobie wyobrazić, jak rozpierzchają się wśród drzew - zbrojni, drwale, Cyganie - jak spuszczają sforę z uwięzi Jakby na zawołanie w oddali ozwało się krótkie szczeknięcie i zaraz w odpowiedzi na nie jeszcze jedno, nieco tylko dłuższe, potem zaś niemal równocześnie donośny skowyt z dwu przeciwnych stron, widomy znak, że łańcuchy na psich szyjach zostały szarpnięte zbyt późno, aby uciszyć podniecone pościgiem zwierzęta. Oczywiście mężczyzna od dawna spodziewał się, ze prędzej czy później po niego przyjdą. Włożył zająca do torby i zwinął lewą dłoń w pięść. Jastrząb podfrunął i usiadł na niej, nie spuszczając mężczyzny z oczu. - Już czas - szepnął człowiek. Ptak przechylił lekko łepek, jakby chciał o coś zapytać. Lecz przecież znał odpowiedź. Dzisiejsza zamieć była ostatnim porywem zimy. - Leć - rzekł człowiek - załóż gniazdo Nie musiał mówić niczego więcej. Przez dziewięć długich lat każdej wiosny wypuszczał swojego jastrzębia na wolność, by potem odnaleźć jego pielesz i zabrać mu jedno z piskląt, które następnie układał i jako gniezdnika sprzedawał na targu w mieście za tuzin złotych monet, tak cenne były ptaki łowcze. Mężczyzna nie miał pewności, że tego roku też tak będzie. Stary ćwik mógł nie znaleźć sobie pary, albo coś innego mogło go upolować. Zresztą wciąż zbliżała się ku nim obława i to sokolnik mógł okazać się tym, Strona 10 który nie wróci. - Leć - powtórzył i zatoczył ręką półkole. Pięć mocnych uderzeń skrzydeł, pięć uderzeń ludzkiego serca i ptak zaczął szybować, wznosząc się w górę. Wszakże zanim zniknął pomiędzy drzewami i być może z życia sokolnika, na moment przyjął pozycję jak do ataku na gołębia; przewrócony w powietrzu na grzbiet wyprostował szpony, jak gdyby w pożegnalnym salucie. Chwilę później już go nie było. Mężczyzna przymknął powieki, wsłuchał się i ruszył w stronę przeciwną do tej, w którą pofrunął jastrząb. Już po parunastu krokach znalazł się w gęstwinie; musiał przeciskać się pomiędzy pniami, nad głową mając ciasny kobierzec z zasypanych śniegiem konarów i gałęzi. Ziemia pod jego stopami była zamarznięta, lecz dawała pewne oparcie, toteż rzuci się do biegu. Myśliwy stał się zwierzyną. Teraz on szukał schronienia Było mgliście. Pomimo ciężkich tkanin na ścianach, pomimo grubych baranic na posadzce zimowy chłód torował sobie drogę do wnętrza jej celi. Dlatego gorąca woda z balii szybko oddawał ciepło zimnemu powietrzu. Kiedy para napotykała kamienny mur, zamieniała się znów w wodę ściekając kroplami, które poruszały się dopóty, dopóki nie zamarzły w sopelek o kształcie łzy. Rozdziała się już, pozostawiwszy na plecach tylko cienkie giezło. Drżąc na całym ciele, na przemian kładąc jedną stopę na podbiciu drugiej - czekała. Woda była wciąż niemal wrząca, nie do wytrzymania dla ludzkiej skóry. A jednak taka właśnie miała być, ponieważ kobieta zamierzała spędzić w niej wiele czasu, wygrzewając się tyleż dla przyjemności, ile dla zelżenia bólów. Zdecydowanym gestem włożyła do wody całe ramię. Skóra poczerwieniała i zaczęła szczypać, lecz dało się wytrzymać. Kąpiel była prawie gotowa. Kobieta odkorkowała flaszkę, przechyliła ją ostrożnie i przyglądała się, jak z szyjki wycieka kleisty płyn. Jedno uderzenie serca, drugie dość. Unosząca się para zapachniała mieszaniną rumianku, szałwii i drzewa sandałowego. Kobieta przymknęła oczy, zaczerpnęła tchu pełną piersią, westchnęła. Woń była świeża, ale zabrakło jakiejś nuty. Olejku bergamotowego, uznała. Skończył się jeszcze w środku zimy, a zapasu nie sposób było odnowić do czasu, aż na wiosenny targ zjadą Turcy. Dopiero za miesiąc. Teraz już trzęsła się z zimna, mimo to nadal zwlekała. Dawno temu nauczono ją, że przyjemność odroczona to przyjemność zdwojona, lecz choć nie miała powodu, by nie wierzyć swoim nauczycielom, czekała wciąż i z Strona 11 innego względu. Wiedziała, ze gdy zrzuci z ramion giezło, ponownie zobaczy swoje ciało, mimo że ani w jej celi, ani w całym klasztorze nie było jednego nawet lustra. Od dziewiętnastu lat - od dnia złożenia ślubów - ni razu nie zerknęła na swoje lustrzane odbicie, aczkolwiek w przeszłości zwykła była przeglądać się często i czerpać z tego radość. Kiedyś bowiem miała ciało, o jakie walczyli książęta. Wzdrygnęła się i otrząsnęła - nie tylko z zimna. Już czas. Woda osiągnęła wymarzoną temperaturę. Mieszanina zapachów przestała drażnić nozdrza i mile uspokajała. Jej ciało cóż, było takie jak zawsze ostatnio. Z westchnieniem skrzyżowała ramiona, pochwyciła dłońmi materię na obfitych biodrach, podciągnęła giezło i zdjęła je przez głowę. Obrzuciła się spojrzeniem. Miesiąc wcześniej w niewielkiej wiosce w pobliżu Tirgoviste posąg Matki Bożej objawił stygmaty. Rany Syna Bożego pokazały się na kamiennym ciele Niepokalanej Panienki : na jej dłoniach i kostkach broczących krwią. Ludzie z całej Wołoszczyzny ściągali tłumnie, aby podziwiać ten cud. Niektórzy nawet przebyli groźne przełęcze Siedmiogrodu, nie zważając na luty mróz, jakiego nie pamiętali najstarsi mieszkańcy. Ile osób będzie chciało oglądać jej rany ? Powoli zanurzyła się w wypełnionej wodą balii, posykując z niewysłowionego bólu, by w końcu z trudem ułożyć się w możliwie wygodnej pozycji. Bezwiednie dotykała czubkami palców purpurowych linii dumnie odznaczających się na reszcie różowiejącego ciała, wrażliwych na nagłą zmianę ciepłoty. Wszelako o wiele większego cierpienia dostarczało jej wspomnienie mężczyzny będącego sprawcą tych blizn. Najbardziej zaś nieznośna była myśl o tym, jak jeszcze ją dotykał. Woda obmywała ja, wdzierała się w nią, uwalniając od bólu i wspomnień. Zapach i ciepło odrywały jej myśli od ran i nieszczęścia, pozwalając się odprężyć. Czuła, jak z wolna ogarnia ją ulga, a nawet radość. Sieroty były silniejsze z każdym dniem; wprawdzie straciła tej zimy trójkę, lecz pozostała piątka rozkwitała pod jej opieką. Na jej pryczy leżał wianek upleciony z cieniutkich łodyżek rozmarynu, położony tam przez Floricę, najmłodszą. Giętkie pędy zostały połączone kosmykiem pszenicznych włosów dziewczynki, która rozstała się z jednym lokiem bez bólu, gdyż miała ich tyle, ile ona przed tym, zanim ślubowała Jezusowi Chrystusowi. Poczuła łomotanie do bram klasztoru w tej samej chwili, kiedy je usłyszała. Trzy zdecydowane uderzenia, które poniosły się po kamieniu i drewnie, aż dotarły tutaj, do jej celi i wzburzyły gładką powierzchnię wciąż Strona 12 ciepłej wody. Mimo to nie rozwarła powiek. Całkiem niedawno dzwony wezwały nowicjuszki na jutrznię, a żaden gość - z jakkolwiek ważną sprawą by przybywał - nie mógł zostać wpuszczony do klasztoru przed wschodem słońca. Łup, łup, łup. Komukolwiek było tak pilno, nie posługiwał się żelazna kołatką u drewnianej bramy. Nagle kobieta usiadła prosto. Rozpoznawała ten dźwięk; słyszała go już wcześniej - w dniu, w którym na jej ciele powstały blizny. W odrzwia uderzano płazami miecza. Jej uszu doszło skrzypienie kraty przy bramie, gderanie starego Krista, potem czyjś niski, naglący władczy głos. Nie potrafiła rozróżnić poszczególnych słów, raczej się ich domyślała. Zawsze wiedziała, że je kiedyś usłyszy. „Z rozkazu księcia wojewody aresztuję cię Brama zaczęła się otwierać ze skrzypnięciem w tym samym czasie, gdy kobieta podniosła się na nogi. Obok balii leżały czyste suche prześcieradła, którymi powinna się wytrzeć, lecz nawet nie spojrzała na nie. O wiele ważniejsze było odziać się i zakryć. Zamarła z giezłem w ręku. Człowiek, który przemierzał właśnie dziedziniec, stukając podkutymi butami i krzesząc iskry na kamieniu, musiał wiedzieć, kim ona jest i jak wygląda. Nadchodził, aby zapytać ją o mężczyznę, który jako ostatni widział ją obnażoną, zaś jako pierwszy zobaczył jej blizny. O mężczyznę, którego ciało przygotowała do złożenia do grobu przed pięcioma laty. Albowiem wszystko kiedyś się kończy. Teraz dobiegało końca jej życie w klasztorze. Siostrzyczka, ksieni - to były puste tytuły, które właśnie odchodziły w zapomnienie, podobnie jak przysługujące jej wcześniej, a nazywające ją kolejno: niewolnicą, odaliską, królewską metresą. Żałowała tylko, że nie stanie jej tutaj, gdy sieroty będą dorastać, wierzyła jednak, że zakonnice zaopiekują się nimi dobrze. Nie drżała już. Ukrytą najgłębiej częścią umysłu zastanawiała się, jak to będzie przejrzeć się znowu nagiej w oczach nieznajomego mężczyzny. Pewnym ruchem odrzuciła giezło i sięgnęła po wianek upleciony z łodyżek i dziewczyńskich włosów. Zaledwie tego ranka mówiła Florice, że rozmaryn to zioło wzmacniające ludzką pamięć. Teraz więc, trzymając go w rękach przed sobą, w jednej chwili przypomniała sobie wszystko i z uśmiechem obróciła się w stronę drzwi. W doskonałych ciemnościach lochu rycerz rozpoczął łowy. Strona 13 Trwał w bezruchu nie dlatego, że był niemal całkiem ślepy; to akurat nie miało tutaj większego znaczenia. Po prostu każdy teren - podobnie jak każdy rodzaj zwierzyny - wymaga odrębnej techniki polowania. Jedne ofiary się ściga, drugie wabi. Podczas pięciu lat wiecznej nocy poznał ten świat, swój świat, równie dobrze jak kiedyś doliny i bory, pustynie i morza przynależące do jego wcześniejszego życia. Oczyma wyobraźni widział każdą piędź swego więzienia, ponieważ po stokroć zdążył wszystko odkryć dostępnymi mu zmysłami. Kamienna posadzka zasłana była grubą warstwą trzcin, których nikt nigdy nie zmieniał, nic dziwnego więc, że były przesiąknięte nieczystościami i kiedy temperatura znienacka podniosła się powyżej punktu zamarzania wody, podściółka stała się oślizgła i nieprzyjemnie miękka. Ale zarazem taka, w jakiej dało się torować dukty i tunele, którymi stworzenie tak samo głodne jak on mogło zechcieć się poruszać w poszukiwaniu pożywienia. Wiodły zewsząd i we wszystkich kierunkach, wijąc się i przecinając nawzajem, istny labirynt, w którego środku tkwił. Nie uczynił pułapki zbyt oczywistą, jako że zwierzyna bywa nader ostrożna, chociaż targający wątpiami głód potrafi przytępić jej uwagę, a spleśniały chleb położony tuż przy podkurczonych nogach nęcić wystarczająco silnie, by przemogła strach. Rycerz czekał, aczkolwiek nie w lochu. Nie było potrzeby, aby tam pozostał. Och, jakaś jego część musiała nasłuchiwać skradającej się ofiary, lecz cała reszta mogła opuścić kazamaty, udać się w inne rejony, na zupełnie inne polowanie. Bynajmniej nie uciekał się do podróży we wspomnieniach. Naprawdę szedł tam, gdzie zapragnęła jego dusza i z kimkolwiek zapragnął. Przecież człowiek pozostawia dawnego siebie na linii czasu. Dziecko, wyrostka, młodzieńca. Właśnie! Znów są w Fogaraszu, buszują po tamtejszych wzgórzach i ścigają się w dolinach. Choć tylko mali chłopcy, nieledwie dziesięcioletni, pozostawiają wszystkich innych w tyle, ponieważ dosiadają najlepszych koni i potrafią najlepiej sobie z nimi radzić. Poza tym gna ich niemające sobie równych pragnienie, bynajmniej nie tylko pragnienie zabijania. Przede wszystkim łakną zwycięstwa. Pobicia każdego przeciwnika i rywala - tutaj i teraz, zawsze i wszędzie. Na wieki. Tropią dzika. Dostrzegli go wcześniej w zagłębieniu niecki - monstrualnych rozmiarów czarną bestię przyprószoną na grzbiecie starczą siwizną i o fajkach przypominających orientalne bułaty - lecz zaraz stracili go z oczu. Przed chwilą zwierzę wychynęło z kryjówki. Ich ostrogi natychmiast Strona 14 pokrywają się czerwienią od krwi utuczonej z końskich boków, gdy dociskając pięty i kolana, zmuszają wierzchowce do cwału w nieodpartym pragnieniu dopadnięcia ofiary. Przed nimi wyrasta zagajnik, gęsty tak, że nie przepuści jeźdźca na rosłym ogierze, a co dopiero dwóch. Ścigany dzik już im się niemal wymknął. Zeskakują z siodeł równocześnie, nawet na siebie nie patrząc, po czym ramię przy ramieniu biegną jego tropem, wyciągając nogi. Ubić go, zanim dosięgnie lasku i zniknie na dobre, to ich ostatnia szansa. Młody rycerz ciska w zwierzę oszczepem, ostry stalowy grot rani grzbiet dzika do krwi, lecz ześlizguje się, powodując tylko spowolnienie, nie zatrzymanie zdobyczy. Kompan młodego rycerza, jego brat pod każdym względem z wyjątkiem więzów krwi, już bierze zamach i wyrzuca broń, która trafia bestię. Dzik przewraca się i koziołkuje raz za razem, aż wreszcie zatrzymuje go pień drzewa - jednego z tych, które jeszcze niedawno obiecywały schronienie i bezpieczną ucieczkę. Czeźnie powoli, trzymając się uparcie życia. W swoich ostatnich chwilach jest groźny jak nigdy dotąd. - Nie ! - woła młody rycerz, czując, że ogarnia go przerażenie na widok kompana sięgającego po drugi oszczep i ruszającego w stronę dogorywającego dzika. - Zaczekaj, aż zdechnie. Czyż to nie jest zadziwiające? Większość twarzy na zawsze opuściła jego pamięć, nawet jego sny. Oblicza rodziców, dzieci, kochanek, wrogów żadnego nie potrafiłby już przywołać. Ale tę jedną twarz wciąż miał wyraźnie przed oczyma. Jego kompan, przystaje, spogląda spod czarnej grzywki, przewierca go na wylot spojrzeniem tych swoich zielonych oczu. Potem uśmiecha się. - Dałbyś spokój, Ion - mówi. - Trzeba umieć patrzyć na swoje ofiary, kiedy umierają. A później niczym we śnie podejmuje wędrówkę. Dzik ostatnim wysiłkiem staje na nogach, wydaje z siebie ni to chrupnięcie, ni to kwik, krew leje mu się strumieniem z pyska, drzewiec oszczepu kołysze się przy każdym ruchu, grot jednak tkwi głęboko w ciele. Wreszcie zwierz naciera na człowieka. Młodzik nie oddaje pola, chwyta pewniej oszczep - wygląda teraz jak prawdziwy rycerz w szrankach - a kiedy dzik robi chybotliwy zwód, jakby nigdy nic postępuje krok w bok i miota bronią. Trójkątne żeleźce przypominające liść wbija się prosto w pierś zwierzęcia, mimo to dzik nadal atakuje. Drzewce zagłębia się najpierw w szczecinę, potem w rozorane metalem mięśnie, a bestia nadal się rusza. Dopiero gdy niemal dotyka dłoni człowieka, nie wypuszczającej z uchwytu szarpanego na wszystkie strony Strona 15 oszczepu, dopiero gdy niemal całe drewno znalazło się w jej ciele, zamiera i obniża wielki łeb, muskając jedną z szabli rękę myśliwego gestem nieomal pieszczotliwym. - Odejdź w pokoju - powiada Smoczy Syn, uśmiechając się do siebie. Gdzieś na górze szczęknęła zasuwa. Chociaż dźwięk nie był donośny, wśród panującej w lochu ciszy zdał się wrzaskiem. Parę uderzeń serca wcześniej, podczas kiedy rycerz polował na otwartej przestrzeni, część jego umysłu wykryła inne stworzenie, skradające się niemrawo więziennym przepustem. Nagły dźwięk powstrzymał je w pół drogi. Rycerz zawył z zawodu: pozbawiono go właśnie szansy na świeże mięso, tylko dlatego że komuś zachciało się przyprowadzić nowego więźnia i umieścić w celi leżącej tuż ponad jego. Znienacka otwarły się jeszcze jedne drzwi i rycerz poderwał głowę, jak gdyby mógł przeniknąć niewidzącymi oczyma lity mur sklepienia. Ponieważ wyższy poziom był używany nader rzadko, wywnioskował, że skazaniec musi być kimś znacznym bądź też popełnił wyjątkowo ohydną zbrodnię. Tak czy inaczej miał mu czego pozazdrościć. Tam, wyżej, w zewnętrznej ścianie znajdowało się małe okienko okute żelazną kratą, przez którą nawet on, ślepiec niemal, byłby w stanie wypatrzyć skrawek nieba i po zmianach barwy orientować się w porze dnia i roku. Co więcej, zdołałby wyczuć zapach mokrej psiej sierści, dogasającego ognia, grzanego z korzeniami wina, a może także usłyszeć parsknięcie konia, płacz niemowlęcia, rubaszny śmiech strażnika Snucie marzeń przerwało mu kolejne szczeknięcie, bez wątpienia oznajmiające zwolnienie rygla w korytarzyku wiodącym do jego celi. Rycerza ogarnęło podniecenie, dawno już zapomniał o niedoszłej ofierze. Na pewno nie wypadał dzień jego karmienia, a mimo to ktoś nadchodził ! Uniósł powieki palcami i tak też je przytrzymał - palcem wskazującym i kciukiem każdej dłoni - byle tylko nie mrugnąć. Żyjąc przez pięć lat w całkowitych ciemnościach, stracił rozeznanie, kiedy ma oczy zamknięte, a kiedy otwarte. Uklęknął, przycisnął ucho i usta do omszałego muru i tak trwał bez ruchu. Po czasie zdającym się wiecznością rozległo się echo cichych kroków. Z pewnością kroków jednej pary nóg. Odskoczył od ściany z jękiem. Straże zawsze nadchodziły parami. Ktoś idący samotnie mógł oznaczać duchownego albo zabójcę. Oczy rycerza pozostały otwarte bez pomocy rąk - wystarczył czysty Strona 16 zwierzęcy strach spowodowany zbliżającymi się krokami. Albowiem jeśli to nie duchowny, tylko zabójca . Opadł na czworaki i jął po omacku szukać czegoś przed sobą. Gdzieś tutaj powinna być jego zaostrzona kość Jest ! Przyłożył własnoręcznie sprokurowane narzędzie do szyi w miejscu, w którym wyczuwał tętno i czekał. W przeszłości widział więźniów zadręczonych na śmierć. Niektórych z nich torturował i zgładził osobiście. Wtedy też ślubował sobie, iż nie pozwoli, by tak miał wyglądać j e g o koniec. Lecz teraz nie rozorał sobie tętnicy. Był świadom, że mógł pozbawić się życia wiele lat temu, zaoszczędzając sobie cierpienia na tym padole. Jaki by to jednak miało sens przed ostatnią spowiedzią ? Cierpienie na ziemi było niczym w porównaniu z katuszami, jakie stałyby się jego udziałem w piekle. Gorzej nawet! Jako samobójca trafiłby wprost do dziewiątego, najdalszego, położonego najgłębiej kręgu piekieł, przeznaczonego dla prawdziwych straceńców, podobnie jak niechlubne miejsce zapomnienia w bukaresztańskiej fortecy zarezerwowane jest wyłącznie dla zdrajców. Ponowny szczęk metalu. Tym razem dźwięk nie zwiastował odsuwanego rygla ani otwierania kraty. Tym razem metal zazgrzytał o kamień. I okrąglak, który oddzielał rycerza od świata i innych ludzi, drgnął po raz pierwszy od pięciu lat. Blask łuczywa zdał mu się pustynnym słońcem w zenicie. W tle majaczyła jakaś ciemna sylwetka. Duchowny czy zabójca ? Przycisnął kość mocniej do ciała. Wszelako ostatecznie nie przebił nią skóry, zamiast tego wychrypiał rozpaczliwie i pełne nadziei: - Przebacz mi, ojcze, bo zgrzeszyłam przed niebiosami i przed tobą Gdy jego słowa przebrzmiały, zapadła dźwięczna cisza. A potem sięgnęło ku niemu czyjeś ramię. Strona 17 2. KOMNATA Sięgnął po nią tuż przed przebudzeniem, tak jak czynił każdego ranka przez ostatnie dwadzieścia lat. Był czas, że u jego boku przewinęły się dziesiątki innych, pozbawionych imion, jeśli nie twarzy, a on dotykając ich miękkości, mylił je jedna z drugą, na granicy jawy i snu biorąc każdą z nich za tę wyjątkową, wszakże chwila radości trwała krótko. Niemal od razu zastępowało ją uczucie goryczy, kiedy pełnia świadomości przyniosła rozpacz i uzmysłowienie, że od lat sypia samotnie z własnego wyboru. Chętne towarzyszki łoża były odprawiane zaraz po tym, jak spełniły swoją funkcję, zaspokajając jedną z jego potrzeb. Dekadę wcześniej uznał, że i to niewarte jest zachodu. Janos Horvathy, hrabia Peczu, w stanie półsnu wyciągnął rękę, oprzytomniał, lecz nie otwarł oka. Usilnie starał się przywołać twarz Katariny. Sztuka ta udawała mu się tylko z rzadka i to wyłącznie wtedy, gdy jego sercem targało rozczarowanie w chwilach takich jak ta. Oczywiście pozostał mu po niej portret, jednakże obraz ukazywał tylko jej urodę. Artysta nie zdołał uchwycić niczego, co Horvathy naprawdę w niej kochał: aksamitność skóry, spokoju ducha, dźwięcznego śmiechu. Nic z tego. Dziś Katarina doń nie przyjdzie nawet na tę ulotną chwilę, zanim na dobre opuszczą go majaki snu. Wydobyte z odmętów pamięci kobiece rysy już się rozpływały, jakby malarz użył zbyt wodnistej farby. Podmuch wiatru poruszył usztywnioną pszczelim woskiem tkaniną zasłaniającą wąskie strzeliste okienko, wpuszczając do komnaty nieco światła, a wraz z nim - chłodu poranka. W pierwszym odruchu hrabia chciał wezwać sługę i zwymyślać go za to, że okno nie jest należycie osłonięte, nim jednak zdążył wydobyć z siebie głos, zdał sobie sprawę, iż nie znajduje się na swym zamku w rodzimych Węgrzech. Był w innym kraju, w gościnie u drugiego człowieka. I naraz przypomniał sobie powód swej wizyty tutaj. To, że być może nadchodzący dzień rozpocznie mozolny proces cofania klątwy, która przed dwudziestu laty zabiła jego żonę i posłała ich troje dzieci w ślad za matką do rodzinnego grobowca ( jedno zmarło przy porodzie, drugie wskutek zarazy, trzecie zaś zginęło w bitwie). Rozmyślania hrabi przerwało pukanie do drzwi. Strona 18 - Co tam ? - zawołał. Do komnaty wszedł Petru, młody spatar i pan tej fortecy, poddany hospodara Wołoszczyzny zwanego tutaj także księciem wojewodą. Zatrzymał się w progu i przestępując z nogi na nogę, zdawał się równie nerwowy jak wczoraj, gdy hrabia zawitał na zamek. Horvathy domyślał się powodów jego niepokoju. Nie zdarzało się często, aby w to odludne miejsce przybywał jeden z najpotężniejszych możnowładców węgierskich, do tego mając takie zadanie. Petru został w nie wtajemniczony o tyle, o ile, gdyż jeszcze przed przybyciem hrabi musiał poczynić w największym sekrecie pewne przygotowania. - Czy wszystko już gotowe ? - zapytał go teraz Horvathy. Młody mężczyzna zwilżył nerwowo wargi. - Chyba chyba tak, wasza miłość. Czy wasza miłość zechce - wskazał na schody za sobą. - Zechcę. Czekaj tam na mnie. Spatar złożył ukłon i wycofawszy się na korytarz, cicho zamknął za sobą drzwi. Horvathy wyśliznął się spod futrzanych narzut i przez moment siedział nieruchomo na skraju łoża, pocierając szorstki siwy zarost. Spłynęło nań zrozumienie, że ta komnata nie jest wiele zimniejsza od jego własnej w Peczu. Zresztą dość dawno już odkrył, że zamczyska, za które przehandlował swoją duszę, nie sposób ogrzać, skoro nikt, kogo darzył miłością, nie był w stanie tam przeżyć. Wstał, odział się i opuścił komnatę w poszukiwaniu ciepła. Nie dla swego ciała, nigdy zbytnio się nie rozpieszczał. Łaknął ciepła dla swojej duszy. - Wasza miłość - powiedział młody spatar, równocześnie pchając skrzydło drzwi i z szacunkiem odsuwając się na bok. Horvathy wkroczył do środka. Wielka sala, rozjaśniona płomieniem zaledwie czterech pochodni i światłem poranka docierającym zza wąskich strzelistych okien wysoko w ścianach, była równie skromna jak reszta fortecy. Odgraniczona od reszty zamku grubym kamiennym murem, wzniesiona na planie prostokąta, ciągnęła się na dwadzieścia kroków w jedną i dwanaście kroków w drugą stronę. Gołe ściany ozdobiono tanimi tkaninami, a posadzkę zasłano zwierzęcymi skórami w skazanej na porażkę próbie zatrzymania ciepła, które szło od otwartego kominka u szczytu pomieszczenia. Ot, zwykła wielka sala w sercu niewyróżniającej się niczym fortecy. Nic nadzwyczajnego. A jednak to, co się w niej teraz znalazło, czyniło ją wyjątkową. Strona 19 Horvathy powiódł spojrzeniem dokoła, by na koniec utkwić wzrok w spatarze. - Opowiedz, coś dotąd uczynił. - Postąpiłem, jak rozkazał mój pan, mości wojewoda. - Rozwinął trzymany w ręku zwój. - Tuszę, że co do joty. - A w jaki sposób te rozkazy do ciebie dotarły ? - Trzy niedziele temu ktoś podrzucił je w sakwie pod samą bramę. Zwój zalakowano pieczęcią mości wojewody, ale - młodzian ponownie zwilżył wargi językiem - ale osobny dokument wyraźnie stanowił, ze ów nie może być z tą sprawą w żaden sposób łączony. Horvathy skinął głową. Hospodar wołoski, podobnie jak oni wszyscy był świadom ryzyka wiążącego się z grą, która podjęli. - Czy w sakwie było coś jeszcze ? - Tak, wasza miłość. - Spatar przełknął nerwowo. - W środku znalazłem również fragmenty półtoraka. Brzeszczot, jelec i trzon rękojeści. Doczepiony do nich rozkaz przekucia broni. Musiałem posłać aż do Curtei de Arges po płatnerza. Przybył dopiero dzisiaj i skoro świt zabrał się do roboty. Tutejszy kowal to wyrobnik bez krztyny talentu, ale mistrz płatnerski powiada, że taka pomoc mu wystarczy. Grunt, że ma wszystko, co potrzebuje - Nie wszystko - stwierdził Horvathy, sięgając dłonią za połę dubletu. - Będzie potrzebował jeszcze tego - W ręku trzymał dwa nieregularne kawałki stali, każdy grubości dwóch palców. Ich brzegi były poszarpane, jakby ktoś odłupał je od rzeźbionej głowice miecza. - Weź je - rzekł. - Otrzymałem oba wraz z wezwaniem, które mnie tutaj przywiodło. - Nie spuszczał jedynego oka z twarzy młodego mężczyzny w oczekiwaniu na jego reakcję. Nadeszła niechybnie, ledwie wyartykułowana: - Smok - A więc poznałeś! - Ależ oczywiście, wasza miłość. - Petru obracał w palcach ząbkowane bryłki metalu, krzywiąc się, gdy raniły mu skórę. - To symbol męża, który wzniósł ten zamek, oraz świętego zakonu, któremu przewodniczył. Zarówno mężczyzna ten, jak i zakon zostały pohańbione, odarte z honoru.. Nagłość ruchu Horvathyego zaskoczyła młodziana. Hrabia przewyższał go o głowę, lecz teraz trzymał pokrytą bliznami twarz na wysokości jego oczu, blisko tak, że niemal stykali się nosami. - Na twoim miejscu, spatarze, uważałbym ze słowami takimi, jak hańba i Strona 20 brak honoru! - krzyknął. - Ja także należę do Zakonu Smoka. - Jedyne oko błyszczało mu niezdrowo, odcinając się silnym kontrastem na tle drugiego, będącego tylko pomarszczonym fałdem skórnym. Petru zaczął się jąkać ze strachu. - Ja ja ja nie miałem nic złego na myśli, wasza miłość. Ja ja tylko powtarzam, co ludzie gadają Hrabia przyszpilał młodziana spojrzeniem swego szarego oka jeszcze przez chwilę, by w końcu wyprostować się i nieco odsunąć. - Powtarzasz plotki, które powstały w oparciu o postać tylko jednego z nas, Włada Drakuli, twego dawnego pana. Aczkolwiek część z tego co mówisz, jest prawdą. To jego niesławne czyny skaziły dobre imię zakonu, któremu przysięgał wierność. Te właśnie plotki nieomal przyczyniły się do upadku Zakonu Smoka. - Nieomal ? - zdziwił się Petru, przezwyciężając strach ciekawością. - Przecież święty zakon upadł, czyż nie ? Węgier wciągnął głośno powietrze. - Dopóki święty Michał nie uśmierci go swym ognistym mieczem, dopóty będzie żył. Udaje pokonanego, śpiąc kamiennym snem, lecz śpi po to tylko, aby pewnego dnia zbudzić się i Głos Horvathyego umilkł za zasłoną dłoni uniesionej do twarzy. Wasza miłość - Petru postąpił ostrożnie ku gościowi. - Zostałem wychowany w czci dla Smoka i jego sług. Moim marzeniem było przystąpić do zakonu i stać się jednym z braci. Gdyby tylko się przebudził, z radością w sercu walczyłbym pod jego sztandarem i zapewniam waszą miłość, że z tutejszych nie tylko ja Horvathy ponownie przyjrzał się uważnie spatarowi. Dostrzegł w oczach młodziana nieskrywane pragnienie i tęsknotę. Niegdyś podobna ambicja dręczyła i jego - kiedy wciąż miał dwoje oczu, kiedy nie był jeszcze członkiem Zakonu Smoka, kiedy nadal pozostawał nieprzeklęty. Zaczerpnął tchu. Jego także zdziwił ten nagły wybuch gniewu. Powinien był go skierować przeciwko sobie, nie zaś przeciwko młodziakowi stojącemu przed nim. Przejechał palcem po pustym oczodole. Może rzeczywiście nadszedł dzień odkupienia win, początek nowej nadziei. Inni chyba myśleli podobnie, sądząc po trudzie jaki sobie zadali w trakcie utrzymywanych w sekrecie przygotowań. Znów skierował ku nim swoje myśli i spokojniejszym już głosem polecił: - Opowiadaj dalej.