Jesteś autorem/wydawcą tego dokumentu/książki i zauważyłeś że ktoś wgrał ją bez Twojej zgody? Nie życzysz sobie, aby podgląd był dostępny w naszym serwisie? Napisz na adres
a my odpowiemy na skargę i usuniemy zabroniony dokument w ciągu 24 godzin.
Zobacz podgląd pliku o nazwie Hobb Robin - Bastard i Błazen (3) - Przeznaczenie Skrytobójcy PDF poniżej lub pobierz go na swoje urządzenie za darmo bez rejestracji. Możesz również pozostać na naszej stronie i czytać dokument online bez limitów.
Strona 1
Strona 2
Strona 3
Tytuł oryginału: Assassin’s Fate
Copyright © 2017 by Robin Hobb
Copyright for the Polish translation © 2019 by Wydawnictwo MAG
Redakcja: Urszula Okrzeja
Korekta: Magdalena Górnicka
Okładka: Dominik Broniek
Projekt typograficzny, skład i łamanie: Tomek Laisar Fruń
ISBN 978-83-66409-96-5
Wydanie II
Wydawca: Wydawnictwo MAG
ul. Krypska 21 m. 63, 04-082 Warszawa
tel./fax 228 132519
www.mag.com.pl
Wyłączny dystrybutor: Dressler Dublin sp. z o. o.
ul. Poznańska 91, 05-850 Ożarów Maz.
tel. 227 335 010
www.dressler.com.pl
Skład wersji elektronicznej:
[email protected]
Strona 4
Spis treści
Strona tytułowa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2
Karta redakcyjna . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 3
Dedykacja . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 7
Prolog . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 8
Rozdział 1 Pszczoła żądli . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 9
Rozdział 2 Dotyk srebra . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 25
Rozdział 3 W górach. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 50
Rozdział 4 Kraina Miedzi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 70
Rozdział 5 Pertraktacje . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 83
Rozdział 6 Nowa wiedza . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 115
Rozdział 7 Żebraczy los . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 133
Rozdział 8 Tintaglia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 155
Rozdział 9 „Smolisty”. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 176
Rozdział 10 Zapiski Pszczoły . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 200
Rozdział 11 Przeprawa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 217
Rozdział 12 Żywostatek „Niezrównany” . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 225
Rozdział 13 Pod pełnymi żaglami . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 245
Rozdział 14 Umowa z „Niezrównanym” . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 261
Rozdział 15 Kobieta interesu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 284
Rozdział 16 Wyspy Pirackie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 302
Rozdział 17 Wężowy szlam . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 334
Rozdział 18 Srebrne statki i smoki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 355
Rozdział 19 Inny statek, inna podróż . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 379
Rozdział 20 Ufność. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 398
Strona 5
Rozdział 21 Pod żaglami . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 422
Rozdział 22 Motyla peleryna . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 446
Rozdział 23 Clerres. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 463
Rozdział 24 Ręka i noga . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 500
Rozdział 25 Przekupstwo . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 512
Rozdział 26 Tajemnica srebra . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 533
Rozdział 27 Od pióra do ostrza. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 555
Rozdział 28 Zdradliwy port . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 570
Rozdział 29 Oskarżenia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 581
Rozdział 30 Przeszkody i czarna flaga . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 589
Rozdział 31 Pan motyl . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 598
Rozdział 32 Wejście . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 611
Rozdział 33 Świece. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 621
Rozdział 34 Dym . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 631
Rozdział 35 Starcia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 646
Rozdział 36 Zrządzeniem losu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 660
Rozdział 37 Dotyk . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 683
Rozdział 38 Smoczy statek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 688
Rozdział 39 Zemsta. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 712
Rozdział 40 Ciepła woda . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 735
Rozdział 41 Podróż na „Werwie” . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 751
Rozdział 42 Furnich . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 764
Rozdział 43 Miasto Wolnego Handlu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 779
Rozdział 44 W górę rzeki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 797
Rozdział 45 Księżniczka z rodu Przezornych. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 812
Rozdział 46 Kamieniołom . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 826
Strona 6
Rozdział 47 Wilcze serce . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 838
Rozdział 48 Czas. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 851
Rozdział 49 Kłamstwa i prawda . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 876
Rozdział 50 W górach. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 884
Strona 7
Bastardowi i Błaznowi,
moim najlepszym przyjaciołom od ponad dwudziestu lat.
Strona 8
Prolog
Ustawione w koło dzieci trzymają się za ręce. Jedno jest w środku.
Ma na twarzy opaskę, na niej wymalowane oczy, szeroko otwarte: czarne
koła, z czerwonymi krawędziami. Ta dziewczynka obraca się w miejscu,
z rozpostartymi ramionami. Dzieci, które ją otaczają szerokim kręgiem, idą
i śpiewają:
Dopóki kółko trwa w całości,
Można odgadnąć wiele przyszłości.
Jeżeli chcesz rozdzielić ręce,
To pewnie masz kamienne serce.
Wygląda to na radosną zabawę. Każde dziecko z koła wykrzykuje jakieś
zdanie albo wyrażenie. Do mnie nie dociera, co mówią, lecz ta dziewczynka
pośrodku, ta z zasłoniętymi oczyma, słyszy je doskonale. Odpowiada głośno,
jej słowa porywa leniwie narastający wiatr. „Spalić wszystko”. „Upadek
smoków”. „Morze wezbrane”. „Niebo usiane klejnotami”. „Jeden jako dwa”.
„Czwórka będzie żałować”. „Dwa jako jedność”. „Wasze rządy skończone!”.
„Odebrać życie”. „Nikt nie przetrwa!”.
Przy ostatnim krzyku z dziewczynki stojącej pośrodku rodzi się wiatr.
Okruchy postaci rozpierzchają się na wszystkie strony, a wicher porywa
krzyczące dzieci i rozrzuca je na wszystkie strony. Obraz czernieje, widać
tylko jeden krąg bieli. W samym jego środku jest dziecko z opaską, z czarnymi
oczyma, które patrzą i patrzą.
Pszczoły Przezornej „Dziennik snów”
Strona 9
Rozdział 1
Pszczoła żądli
W pokoju mapy na wyspie Aslevjal przedstawiono większą część Królestwa
Sześciu Księstw, fragment Królestwa Górskiego, spory obszar Krainy Miedzi
oraz ziemie ciągnące się wzdłuż obu brzegów Rzeki Deszczowej. Przypuszczam,
iż są to granice terytorium Najstarszych z czasów, gdy postawały te
odwzorowania. Nie miałem okazji zapoznać się z planem umieszczonym
w opuszczonym przez Najstarszych mieście, znanym teraz jako Kelsingra,
sądzę jednak, że jest bardzo podobny.
Na mapie z wyspy Aslevjal w obszarze Królestwa Sześciu Księstw
zaznaczono punkty odpowiadające miejscom, w których znajdują się
kamienne filary. Można zatem przyjąć, bez wielkiego ryzyka pomyłki, że
identyczne symbole na terenie Królestwa Górskiego, Deszczowych Ostępów,
a nawet Krainy Miedzi wskazują rozmieszczenie kamiennych filarów, które
są magicznymi portalami. Kondycja owych zagranicznych portali jest
nam w przeważającej części nieznana, dlatego też niektórzy uzdolnieni we
władaniu Mocą przestrzegają przed korzystaniem z tych przejść, dopóki nie
zostaną one sprawdzone przez osobę upoważnioną, która dotrze na miejsce
zwykłym sposobem i zaświadczy, iż są w stanie doskonałym. Jeżeli zaś
chodzi o kamienne filary w granicach Królestwa Sześciu Księstw oraz na
terenie Królestwa Górskiego, wydaje się wskazane, dla zachowania właściwej
ostrożności, nie tylko wysłanie obdarzonych Mocą kurierów, by odwiedzili
każde ze wskazanych miejsc, lecz także nałożenie na władców tamtejszych ziem
obowiązku dbałości o czarne kolumny. Kurierzy weryfikujący stan magicznych
kamieni powinni dokumentować także rodzaj oraz wyrazistość run.
W kilku przypadkach znane nam czarne filary nie są uwzględnione na mapie
na Aslevjalu. Nie wiemy, czy zostały stworzone później, niż mapa, czy też nie
uwidoczniono ich ze względu na to, iż już nie funkcjonują. Należy traktować
je z najwyższą ostrożnością, podobnie jak wszelką inną magię Najstarszych.
Nie wolno nam uważać się za mistrzów, póki nie dorównamy im w tworzeniu
przedmiotów użytecznych, nasyconych magią.
Ciernia Spadającej Gwiazdy „Portale Mocy”
Strona 10
Biegłam. Podkasałam ciężkie białe futro – i biegłam. Było mi w nim gorąco,
a na dodatek czepiało się każdej gałązki, zahaczało o każdy pieniek. Za mną Dwalia
krzyczała do kogoś: „Łapać ją, łapać!”. Słyszałam też najemnika. Ryczał nieludzkim
głosem. Ciskał się na oślep we wszystkie strony, a w pewnej chwili przemknął tak
blisko mnie, że musiałam się uchylić.
Moje myśli gnały prędzej niż stopy. Pamiętałam, że porywacze wciągnęli
mnie w magiczny filar. Przypomniałam sobie nawet, jak ugryzłam w rękę żołdaka,
z nadzieją że puści dłoń Szkody. Udało się. Mnie jednak trzymał mocno i pociągnął
w ciemność. Nie dostrzegałam teraz ani Szkody, ani tej Sługi, która znalazła się na
końcu ludzkiego łańcucha. Może obie zostały przed filarem? Miałam nadzieję, że
Szkoda jej ucieknie. A może już uciekła? Pamiętałam dojmujący mróz w Księstwie
Kozim. Teraz byliśmy w jakimś innym miejscu i zamiast przenikliwego zimna
czułam zaledwie chłód. Śnieg skurczył się do wąskich, brudnych smug w głębszym
cieniu drzew. Las czuć było wczesną wiosną, choć drzewa jeszcze nie wypuściły
liści. Jak to możliwe, by z siarczystej zimy w jednym miejscu przeskoczyć
gwałtownie gdzie indziej w początek wiosny? Nie mogłam się w tym rozeznać, ale
nie miałam czasu tego roztrząsać, bo musiałam rozwiązać inny palący problem.
Jak schować się w lesie bez liści? Wiedziałam, że nie prześcignę pogoni. Musiałam
znaleźć kryjówkę.
Futro znienawidziłam z całego serca. Nie mogłam wysunąć się z niego dołem, bo
ręce miałam niezdarne jak płetwy, a równocześnie wiedziałam, że w żaden sposób
nie zdołam zgubić prześladowców, mając na sobie obszerny, biały płaszcz. Biegłam
więc, mając świadomość, że nie ucieknę, lecz zbyt przerażona, by dobrowolnie
pozwolić im się pojmać.
„Wyszukaj odpowiednie miejsce, gdzie nie będą mogli przyprzeć cię do muru ani
otoczyć. Znajdź jakąś broń: kij, kamień, wszystko jedno. Jeżeli nie zdołasz uciec,
niech drogo zapłacą za schwytanie cię. Walcz bez wytchnienia, nie ustawaj”.
„Dobrze”.
Wilk-ojciec. Przywołałam jego imię w myślach, by dodać sobie odwagi. Jestem
wilczym szczenięciem. Chociaż moje kły i pazury to żałosna broń, będę walczyć.
Tylko jak? Brakowało mi sił.
Nie pojmowałam, co się ze mną stało w czasie przejścia przez kamienny filar.
Dlaczego byłam osłabiona, wręcz kompletnie wyczerpana? Pragnęłam jedynie
osunąć się na ziemię i znieruchomieć. Chciałam zamknąć oczy i zapaść w sen, lecz
nie śmiałam. Słyszałam nawoływania, okrzyki, wiedziałam, że ścigający nawzajem
sobie mnie pokazują. Czas się zatrzymać, wyszukać odpowiednie miejsce. Wybrałam
to, gdzie trzy drzewa rosły w kępie tak blisko jedno drugiego, że ja mieściłam się
Strona 11
między pniami z niejakim trudem, a dla każdego z moich prześladowców byłoby
to nie lada wyzwanie. Słyszałam za sobą przynajmniej trzy osoby przedzierające
się przez krzaki. Ile ich było w rzeczywistości? Starałam się uspokoić na tyle, by
zacząć myśleć. Na pewno Dwalia, kobieta ze słodkim uśmiechem na ustach, która
mnie porwała. Ona dowodziła. Wciągnęła mnie w filar Mocy. Dalej, Vindeliar, ni
to chłopiec, ni mężczyzna, ten, co potrafił nakazać ludziom zapominanie. On też
wszedł w kamień. Kerf, najemnik z Krainy Miedzi. Miał po wyjściu z magicznego
kamienia tak pomieszane w głowie, że nie wiadomo było, czy wcale nie jest groźny,
czy też może zabić każdego, kto mu się nawinie pod rękę. Kto jeszcze? Alaria.
Ta bez pytania wykona każde polecenie Dwalii. To samo Reppin, która omal nie
zmiażdżyła mi dłoni, gdy wciągała mnie w portal. Innymi słowy siły znacznie
szczuplejsze niż te, którymi lingstra dysponowała wcześniej, jednak wciąż było to
pięcioro na mnie jedną. Kucnęłam za jednym z drzew, wyrwałam ręce z rękawów,
gorączkowo wwierciłam się pod ciężki płaszcz, a potem starałam się jak najszybciej
wypełznąć spod futrzanej sterty. Wreszcie się oswobodziłam. Ze zdumiewającą siłą
chwyciłam to znienawidzone źródło udręki i cisnęłam jak najdalej... Cóż, niezbyt
daleko.
Biec dalej? Nie mogłam. Zbierało mi się na mdłości miałam kolkę. Koniec
ucieczki.
Teraz broń. Nie było nic. Tylko jakiś patyk. Grubszy koniec miał w obwodzie nie
więcej od mojego nadgarstka, z cieńszego wyrastały trzy gałązki. To były bardziej
grabie niż kostur. Podniosłam tę gałąź, ścisnęłam w dłoniach. Przywarłam plecami
do drzewa i zamarłam w bezruchu, chwytając się, niczym tonący brzytwy, nadziei,
że pogoń dostrzeże futro, nie mnie, a wówczas zyskam czas, by znaleźć lepszą
kryjówkę.
Zbliżali się. Dwalia sapała głośno.
– Wiem, że się boisz! – krzyczała spazmatycznie. – Ale nie uciekaj. Sama w lesie
umrzesz z głodu. Albo pożre cię niedźwiedź. Bez nas nie przeżyjesz. Wracaj,
Pszczoło. Nikt się na ciebie nie gniewa. – Nagle zwróciła się do swoich i wówczas
cała prawda wyszła na jaw. – Gdzie ona zniknęła?! Alario, ty durna safanduło,
wstawaj! Wszyscy ledwo trzymamy się na nogach, ale bez niej nie możemy wracać!
– A potem, z jeszcze większą złością: – Pszczoło! Dość tych wygłupów! Chodźże
tu do mnie natychmiast! – I dalej: – Vindeliarze, prędzej! Skoro ja biegnę, ty też
możesz. Znajdź ją i zapanuj nad jej wolą!
Stałam za drzewem, starając się oddychać jak najciszej, a Vindeliar szukał mnie
magią. Z wielką starannością uszczelniłam zaporę odgradzającą myśli, tak jak uczył
mnie ojciec. Zacisnęłam zęby i skupiłam się na bronieniu dostępu. Mglisty chłopiec
Strona 12
stworzył dla mnie iluzję słodkiego, ciepłego deseru, gorącej zupy i pachnącego,
świeżego chleba. Pokazywał mi to, czego tak bardzo pragnęłam, lecz ja stanowczo
oparłam się pokusie, bo gdybym pozwoliła sobie na myślenie o tych rarytasach,
przedostałby się do mojego umysłu. Nic z tego.
„Surowe mięso. Przymarznięte do kości. Odgryzam je trzonowcami. Myszy.
Futerko łachocze w podniebienie, kruche łebki trzaskają na kłach. Wilcza strawa”.
Wilcza strawa.
Niesamowite, jak apetycznie zabrzmiało to w moich uszach. Mocniej ścisnęłam
gałąź w obu dłoniach i czekałam, niepewna, czy powinnam ukrywać się z nadzieją,
że mnie przeoczą, czy też wyjść im naprzeciw i pierwsza zadać cios, wykorzystując
zaskoczenie.
Nim zdążyłam podjąć decyzję, brnąca resztką sił Alaria natknęła się na futro.
Przystanęła, wbiła w ciężkie okrycie ogłupiałe spojrzenie, a gdy po jakimś czasie
odwróciła się do pozostałych, by ich zawiadomić o swoim odkryciu, zobaczyła
mnie, całkiem niedaleko.
– Tu jest! – krzyknęła. – Znalazłam ją! – Wskazała mnie trzęsącą się ręką.
Rozstawiłam stopy na szerokość ramion – jakbym miała ćwiczyć z ojcem użycie
noża – i czekałam. Alaria patrzyła na mnie jeszcze jakiś czas, po czym osunęła
się na ziemię, utonęła w białej kałuży własnego futrzanego płaszcza. Nawet nie
próbowała wstać.
– Znalazłam ją – powtórzyła słabo. Bez siły zamachała wiotką dłonią.
Usłyszałam kroki po lewej.
– Uwaga! – przestrzegła kogoś, lecz było już za późno.
Zamachnęłam się z całej siły i wyrżnęłam napastnika w twarz, po czym od
razu odskoczyłam w prawo, z powrotem między drzewa. To była Dwalia. Stanęłam
w gotowości, mając pień za plecami. Lingstra krzyczała przeraźliwie, lecz ja nawet
na nią nie spojrzałam. Nie zamierzałam sprawdzać, czy wyrządziłam jej krzywdę.
Przy odrobinie szczęścia mogło się zdarzyć, że wybiłam jej oko, lecz tymczasem
zbliżał się do mnie Vindeliar ze swoim gamoniowatym uśmiechem na ustach.
– Braciszku! Tu jesteś! Nareszcie cię znaleźliśmy! Teraz już jesteś bezpieczny.
– Nie zbliżaj się, bo pożałujesz – ostrzegłam.
Dotarło do mnie, że wcale nie chcę go skrzywdzić. Owszem, był narzędziem
w rękach wroga, jednak w nim samym nie sposób było się doszukać choćby śladów
nieprzyjaznego nastawienia. Niestety, brak złej woli nie powstrzyma go przed
wyrządzeniem mi krzywdy.
– Braaacie... – Przeciągnął słowo ze smutkiem.
Była to przygana, lecz dobroduszna. Uświadomiłam sobie, że Vindeliar
Strona 13
promieniuje ku mnie łagodnością i czułością. Przyjaźnią i sympatią.
Nie. To wszystko były miraże.
– Cofnij się – nakazałam.
Najemnik brnął ku nam chwiejnym krokiem, zataczając się na boki, jęcząc
i lamentując. Celowo czy przypadkiem – nie potrafiłam ocenić – potrącił mglistego
chłopca. Ten chciał uskoczyć mu z drogi, lecz potknął się i z żałosnym okrzykiem
padł jak długi, akurat w chwili gdy Dwalia okrążyła trzy pnie. Z rękoma
wyciągniętymi ku mnie niczym szpony, z ociekającymi krwią wyszczerzonymi
zębami, wyglądała, jakby zamierzała mnie zagryźć. Zamachnęłam się kijem,
ściskając go w obu rękach, i pewnie strąciłabym jej głowę z ramion, gdyby nie to, że
moja broń... pękła. Złamała się na przeszkodzie i tylko nierówny koniec zostawił na
czerwonej twarzy lingstry szkarłatny ślad. Rzuciła się na mnie z pazurami, wczepiła
mi się w ciało, przebijając zniszczone ubranie. Urwała mi kawałek rękawa, ledwo
zdołałam się jej wydrzeć i wcisnąć między drzewa.
Tam czekała na mnie Reppin. Jej rybie szare oczy napotkały moje spojrzenie.
Nienawiść zmieniła się w szaleńczą radość i lurika rzuciła się na mnie z wrzaskiem.
Odskoczyłam w bok, a ona zamknęła w objęciach pień i wyrżnęła w niego głową.
Była jednak bardziej przytomna, niż przypuszczałam: pomyślała jeszcze o tym,
by podstawić mi nogę. Podskoczyłam i uniknęłam pułapki, lecz potknęłam się
na nierównym gruncie. Tymczasem Alaria zdołała zebrać siły. Zawyła wściekle
i przypuściła szturm. Dopadła mnie, powaliła na ziemię samym swoim ciężarem.
Nie zdążyłam się spod niej wydostać, bo ktoś nadepnął mi na kostkę. Jęknęłam,
a potem krzyknęłam. Miałam wrażenie, że kości mi się wyginają i lada moment
popękają. Pchnęłam Alarię z całej siły, wyswobodziłam się spod niej, lecz w tym
samym momencie Reppin kopnęła mnie w bok, wciąż stojąc mi na nodze.
Całe powietrze uszło mi z płuc. W oczach wezbrały znienawidzone łzy.
Zamachałam bezsilnie rękoma, lecz już w następnej chwili owinęłam się
napastniczce wokół nóg, chcąc zsunąć ją z mojej kostki. Niestety złapała mnie za
włosy i potrząsnęła gwałtownie. Bolało strasznie, wyrwała mi pełną garść włosów,
nie mogłam skupić wzroku.
– Przyłóż jej! – usłyszałam Dwalię. – Tu masz, tym. – Głos jej drżał od emocji.
Co to było? Gniew? Ból? – Byle solidnie.
Spojrzałam w górę. I to był błąd. Reppin uderzyła mnie złamanym kijem, trafiając
w policzek, szczękę i ucho. Zadzwoniło mi w głowie, usłyszałam własny krzyk.
Byłam w szoku, wściekła, rozsierdzona – i obezwładniona bólem. Próbowałam się
odczołgać, jednak Reppin w dalszym ciągu trzymała mnie za włosy. Kostur opadł
ponownie, tym razem na plecy, wysoko, na łopatki. Mało miałam ciała na kościach,
Strona 14
a bluza nie chroniła wcale. Poczułam najpierw ból po ciosie i zaraz pieczenie
rozdartej skóry. Zawyłam potępieńczo, wykręciłam się, sięgając w górę, by chwycić
lurikę za nadgarstek, wydrzeć jej z uścisku swoje włosy. Przeniosła więcej ciężaru
na moją kostkę, teraz już tylko miękkie leśne poszycie chroniło mnie przed
złamaniem. Wrzasnęłam znów i ponownie spróbowałam ją odepchnąć.
Znowu kij spadł mi na plecy, tym razem niżej, a ja nagle wyraźnie poczułam, gdzie
żebra łączą się z kręgosłupem i jak dwie bliźniacze kolumny mięśni ciągnących się
po obu jego stronach gwałtownie protestują przeciw bolesnym razom.
Wszystko to działo się błyskawicznie, a równocześnie każde uderzenie nabierało
charakteru wyjątkowego, niepowtarzalnego zdarzenia, którego miałam nigdy nie
zapomnieć. Ojciec nigdy nie użył w stosunku do mnie siły, a matka, jeśli nawet
uznała za stosowne mnie skarcić, ograniczała się do nieznacznego szturchańca albo
lekkiego klapsa. I to zawsze wyłącznie po to, by mnie ustrzec od niebezpieczeństwa,
żebym nie dotknęła nagrzanej osłony kominka albo żebym nie ściągnęła z kołka
czajnika z wrzątkiem. Nie zdobyłam też doświadczeń w dziecięcych bijatykach
z czasu, gdy jeszcze mieszkałam w Białym Gaju. Bywałam bombardowana
szyszkami lub kamykami, a raz jeden jedyny wdałam się w prawdziwą bójkę,
w efekcie której popłynęła krew, jednak nigdy nie uderzył mnie nikt dorosły. Nie
zdarzyło się, by osoba dorosła przytrzymywała mnie w taki sposób, żeby sprawić
mi ból, i z wściekłością okładała z całej siły, nie bacząc na to, iż może mi wyrządzić
nieodwracalną krzywdę. Raptem uświadomiłam sobie, że nikogo by nie obeszło,
gdyby Reppin wyłupiła mi oko albo powybijała zęby.
„Przestań się bać. Odgrodź się od bólu. Walcz!”.
Nagle wsparł mnie wilk-ojciec, z obnażonymi zębiskami, z nastroszoną sierścią.
„Nie mogę. Ona mnie zabije!”.
„Nie daj się! Gryź, drap, kop! Niech zapłaci za twoje cierpienie. Będzie cię biła,
ile da radę, więc przynajmniej odpłać jej pięknym za nadobne. Spróbuj ją zabić!”.
„Ale...”.
„Walcz!”.
Przestałam wyciągać włosy z jej garści. A gdy kij ponownie spadł mi na grzbiet,
zamiast próbować się przed nim uchylić, z furią natarłam na lurikę, chwyciłam
ją za rękę trzymającą kij i pociągnęłam do ust. Rozwarłam szczęki, jakbym się
miała przenicować, po czym zacisnęłam je niczym żelazne klamry. Ugryzłam. Nie
po to, by zaledwie sprawić ból, nie żeby zostawić ślady zębów, czy usłyszeć
przeszywający krzyk. Ugryzłam, aby dostać się do kości, rozedrzeć ścięgna,
oderwać kawał ciała. Gdy krzyknęła, gdy się zamachnęła, wbiłam w nią zęby
z wściekłą pasją i gwałtownie potrząsnęłam głową. Puściła moje włosy, kij wypadł
Strona 15
jej z dłoni, zatańczyła wkoło, wyjąc z bólu i ze strachu, ale ja i tak nie puściłam:
rękoma i zębami wpiłam się jej w przedramię, a równocześnie, gdy ciągnęła mnie
za sobą, kopałam ją po stopach, piszczelach i kolanach. Skupiłam się na tym, by
złączyć trzonowce. Całym swoim ciężarem zawisłam na przedramieniu kobiety
i zacisnęłam zęby najmocniej, jak potrafiłam.
Reppin wyła z bólu. Już nie myślała o tym, żeby mnie okładać, tylko jak
się ode mnie uwolnić. Nie była szczególnie wysoka ani mocno zbudowana, a ja
wgryzłam się jej w rękę bezlitośnie, uwięziłam w zębach kawał bezkrwistego mięsa
i zwiotczałych mięśni. Zaciskałam szczęki bez wytchnienia, pracowałam nimi jak
nigdy w życiu, byle mocniej, byle głębiej, byle je zewrzeć razem.
– Zostaw mnie! Puszczaj! – wrzasnęła lurika.
Drugą dłoń położyła mi na czole, by odepchnąć moją głowę, a ja jej na to
pozwoliłam. Wrzasnęła dziko, bo w ten sposób jedynie pomogła mi odrywać mięso
od kości. Uderzyła mnie, jednak niezbyt mocno. A ja ścisnęłam jeszcze silniej.
Rękoma i zębami. Osunęła się na ziemię. Nadal nie puściłam.
„Uważaj!” – ostrzegł mnie wilk-ojciec. – „Uciekaj!”.
Byłam jednak zaledwie szczenięciem i nie dostrzegłam zagrożenia. Widziałam
tylko, że wróg upadł pokonany. Wtedy Dwalia kopnęła mnie z taką siłą, że rozwarły
mi się szczęki. Odpadłam od Reppin na wilgotną ziemię. Zabrakło mi powietrza,
zdołałam jedynie przetoczyć się na bok, zamiast zerwać się na nogi i uciekać.
Kopała mnie metodycznie. W brzuch. W plecy. Zobaczyłam but zbliżający się do
mojej twarzy.
Odzyskałam przytomność w chłodzie i ciemności. Udało im się rozpalić ognisko,
lecz jego blask ledwo mnie muskał. Leżałam na boku, tyłem do ognia,
ze związanymi rękoma i nogami. W ustach miałam słony smak krwi, świeżej
i zakrzepłej. Zmoczyłam się, więc spodnie były dojmująco zimne. Nie wiedziałam,
czy posiusiałam się ze strachu, czy też zostałam aż tak mocno pobita. Nie pamiętałam.
Obudził mnie własny płacz... a może rozpłakałam się już po przebudzeniu? Bolało
mnie wszystko. Twarz z jednej strony miałam spuchniętą i nabrzmiałą. Tam,
gdzie Reppin przyłożyła mi kijem. Możliwe też, że byłam zakrwawiona, bo do
policzka przylepiły mi się zeschłe liście. Czułam nieprawdopodobny ból w plecach
i żebrach.
„Możesz poruszać palcami u rąk? I u nóg?”.
Strona 16
Mogłam.
„Jak boli brzuch? Jak posiniaczony czy jakby coś pękło w środku?”.
„Nie wiem. Nigdy mnie tak nie bolało”.
Zaczerpnęłam powietrza głębiej, wydech zmienił się w szloch.
„Ciii... Bądź cicho, bo się zorientują, że odzyskałaś przytomność. Możesz
przysunąć dłonie do ust?”.
Mogłam, bo były związane z przodu. Spętane pasami oddartymi od mojej koszuli.
To dlatego było mi tak zimno. Chociaż za dnia panowała tu wiosna, nocą do lasu
wróciła zima.
„Przegryź więzy”.
„Nie dam rady”.
Wargi miałam rozbite i zakrwawione, zęby wydawały się poluzowane, dziąsła
bolały.
„Dasz radę. Musisz. Przegryziesz pęta na rękach, rozwiążesz te na nogach
i pójdziemy. Pokażę ci dokąd. Jest tu, niedaleko, ktoś nam bliski. Jeżeli uda mi się
go zbudzić, będzie cię bronił. Jeśli nie, nauczę cię polować. Kiedyś mieszkaliśmy
w tych górach, twój ojciec i ja. Może nora, którą wtedy zbudował, wciąż jest tam,
gdzie była. Pójdziemy do niej”.
„Jesteśmy w górach? Mieszkałeś w górach z moim ojcem?”.
„Tak. Właśnie tak. Dosyć gadania. Przegryź więzy”.
Musiałam choć trochę wysunąć brodę i przekrzywić głowę, jedno i drugie bolało.
Zabolało też, gdy wbiłam zęby w tkaninę. Kiedyś była to ładna bluzka. Założyłam
ją, szykując się rankiem na lekcje ze skrybą Strzykiem. Pokojówka Dbałość
pomogła mi się ubrać. Wybrała tę bladożółtą bluzkę i zieloną tunikę. W kolorach
mojego domu, uświadomiłam sobie nagle. Wystroiła mnie w barwy Białego Gaju,
chociaż tunika była na mnie za długa, sięgała mi do kolan, jak sukienka. Tamtego
dnia miałam na sobie cienkie wąskie spodnie, a nie te ocieplane, które kazali mi
nosić porywacze. Mokre spodnie. Znowu wyrwał mi się szloch. Nie zdążyłam go
zdusić na czas.
– ...przytomna? – powiedział ktoś przy ogniu.
Chyba Alaria.
– Zostaw ją, niech leży – rozkazała szorstko Dwalia.
– Mój braciszek cierpi! Czuję jego ból!
To Vindeliar. Cicho, żałośnie.
– Twój braciszek! – Dwalia, tonem ociekającym jadem. – Nie odróżniasz
nieoczekiwanego syna od białego pomiotu, tępaku jeden. Sam jesteś nie wiadomo
co. Fortunę wydaliśmy, straciliśmy rzeszę lurików, poświęciliśmy czas i siły,
Strona 17
a w zamian mamy zaledwie to dziewuszysko. Tumany jesteście, oboje, i matoły.
Ty ją masz za chłopaka, a ona nie ma o niczym żadnego pojęcia. Nawet nie umie
pisać! I wcale nie przywiązuje wagi do snów. – Mimo wszystko w jej słowach
zadźwięczała nadzieja. – Nieważne, ja i tak wiem swoje. To nie byle kto. – Błogie
przeświadczenie zniknęło równie szybko, jak się pojawiło. – Możecie mi nie
wierzyć. Bez różnicy! – prychnęła. – Ale lepiej, żeby nie była zwykłym dzieckiem,
bo tylko dzięki niej możemy na powrót wkupić się w łaski Rady. Jeśli poniosę
porażkę – dodała ciszej – Kultri pęknie z radości. A ta stara wiedźma Kapra
wykorzysta okazję i zrobi, co jej się będzie żywnie podobało.
– Skoro w tym dzieciaku cała nasza nadzieja – odezwała się Alaria bardzo cicho
– to chyba powinniśmy ją dostarczyć w przyzwoitym stanie?
– Gdybyś ją złapała, jak należy, zamiast odstawiać cyrk z potykaniem się,
upadaniem i rozpaczliwymi jękami, wypadki mogłyby potoczyć się zupełnie
inaczej!
– Słyszycie? – szepnęła Reppin. – Słyszeliście? Kto to się śmieje? A teraz... Ktoś
gra na kobzie!
– W głowie ci się mąci! A wszystko przez to, że smarkata cię ugryzła. Dajże
spokój z głupotami.
– Widzę własną kość! Ręka cała mi spuchła i pulsuje z bólu!
Rozmowa urwała się, słychać było tylko strzelanie płomieni.
„Nie ruszaj się” – przestrzegł mnie wilk-ojciec. – „Słuchaj uważnie. Im więcej
się dowiesz, tym lepiej”. – Następnie dodał z nutą dumy w głosie: – „Widzisz?
Chociaż masz krowie zęby, to jednak nauczyłaś ją moresu! Musisz im wszystkim
pokazać, gdzie raki zimują. Nawet ta stara baba będzie przy tobie ostrożna. Ale to
jeszcze mało. Teraz ważne są dla ciebie tylko trzy myśli: »Ucieknę. Będą się mnie
bali. Pozabijam ich, jeśli tylko zdołam«”.
„Za sama próbę ucieczki pobili mnie do nieprzytomności! Co mi zrobią, jeśli
któreś z nich zabiję?”.
„Obiją cię znów, chyba że uciekniesz. I pamiętaj, co słyszałaś: jesteś dla nich
cenna. Dlatego raczej cię nie zabiją”.
„Raczej?”. – Zadygotałam z przerażenia. – „Chcę żyć! Choćby nawet w niewoli!
Po prostu chcę żyć”.
„Tak uważasz, ale zapewniam cię, nie masz racji. Lepsza śmierć niż niewola, jaką
dla ciebie szykują. Wiem, co to zniewolenie, byłem zabawką ludzi pozbawionych
serca. Nauczyłem ich strachu. Właśnie dlatego postanowili mnie sprzedać. Wówczas
twój ojciec kupił mi wolność”.
„Nic o tym nie wiem”.
Strona 18
„To mroczna i smutna opowieść”.
Myśl jest szybka. Wiele dowiedziałam się od wilka-ojca w czasie przerwy
w rozmowie bladych ludzi.
Nagle w ciemności rozległ się krzyk. Przeraziłam się nie na żarty, zaczęłam
jeszcze szybciej żuć więzy. Mimo że nie dostrzegałam żadnych postępów. Znów
usłyszałam zniekształcone słowa w mowie z Krainy Miedzi. To musiał być Kerf,
najemnik, do tego stopnia ubezwłasnowolniony przez Vindeliara, że oddał się
na usługi Dwalii. Czy jego umysł nadal był w rozsypce? Czy mężczyzna wciąż
odczuwał skutki podróży przez filary? Czy jemu też spuchła ręka w miejscu, gdzie
go ugryzłam? Możliwie najciszej przesunęłam się tak, by móc zerknąć w mrok.
Kerf wskazywał na jeden z pradawnych filarów na skraju polany.
– Widzicie? Widzicie to?
Powietrze rozdarł przenikliwy krzyk Reppin.
– Nie jestem szalona! Kerf też ją widzi! Tam, na filarze! Tam przycupnął blady
duch! Przecież musicie ją widzieć. Czy ona jest z ludu Białych? Tylko ten dziwny
strój... I śpiewa kpiące strofy...
– Nic nie widzę! – zaperzyła się Dwalia.
– A ja tak – przyznał trwożnie Vindeliar. – Są tu cienie ludzi z dawnych czasów.
To kupcy z tutejszego targowiska. A teraz, gdy zapada wieczór, ta biała pieśniarka
śpiewa im ku uciesze.
– Ja... ja też coś słyszę – przyznała z ociąganiem Alaria. – A w czasie drogi
przez filar słyszałam różnych ludzi. Mówili straszne rzeczy. – Zatchnęła się lekko. –
A dziś po południu miałam sen. Bardzo wyraźny. Muszę o nim opowiedzieć. Skoro
uciekając przed najemnikami straciliśmy dzienniki snów, nie mogę go zapisać.
Muszę opowiedzieć.
– Całkiem jakby twoje sny miały jakąkolwiek wartość – prychnęła Dwalia. – No
dobrze, już trudno, mów.
Dziewczyna zaczęła pośpiesznie wyrzucać z siebie słowa, jakby wyskakiwały jej
one z ust gnane zniecierpliwieniem.
– Śnił mi się orzech w rwącej rzece. Widziałam, jak ktoś wyjmuje go z wody.
Orzechem rzucano i uderzano go wiele razy, byle rozbić, lecz on wydawał się
przez to jedynie grubszy i twardszy. Potem ktoś go zmiażdżył. Wydobyły się
z niego płomienie i ciemność, i smród zepsucia i krzyki. Płomienie napisały słowa:
„Nadciąga światoburca, któregoście stworzyli!”. I potężny wicher zawiał w naszym
Clerres i porwał nas i rozrzucił na wszystkie strony świata.
– Nadciąga światoburca! – dobiegł z ciemności przepełniony szczęściem głos
najemnika.
Strona 19
– Ucisz się! – warknęła Dwalia. Odpowiedział jej śmiech. – I ty też siedź cicho –
warknęła pod adresem Alarii. – Nic niewart ten sen. Strachajła z was! Bez przerwy
wam jakieś cienie czają się po kątach. Idźcie obie, przynieście więcej drzewa na
opał. Trzeba zgromadzić zapas na całą noc. A potem sprawdzić, co z tym bachorem.
Dość tych bzdur.
Usłyszałam, jak Alaria i Reppin odchodzą między drzewa. Wydawało mi się, że
idą powoli, niepewnie, jakby się obawiały ciemności. Kerf nie zwrócił na nie uwagi.
Z uniesionymi rękoma żwawo podrygiwał dookoła filara w niezdarnym tańcu.
Powolutku, ostrożnie, pamiętając o talencie Vindeliara, obniżyłam nieco mur
chroniący mój umysł. Niegłośny szum przypominający brzęczenie pszczół, który stale
miałam w uszach, zmienił się w ludzkie głosy, jednocześnie ujrzałam Najstarszych
w barwnych szatach. Mieli błyszczące oczy, włosy lśniące, niczym wypolerowany
metal, dłonie ozdobione srebrnymi i złotymi pierścieniami; tańczyli, otoczywszy ze
wszystkich stron smukły czarny kamień oraz najemnika, do wtóru melodii skocznej
piosenki, którą śpiewała blada pieśniarka przykucnięta na filarze.
Dwalia przyjrzała się Kerfowi wyraźnie rozzłoszczona jego wesołością.
– Zrób z nim coś! – rozkazała Vindeliarowi.
Chłopak bezradnie rozłożył ręce.
– Zbyt wielu tutaj słychać. Ogromny chór mocnych głosów. Śmieją się, śpiewają,
świętują.
– Ja nic nie słyszę! – Dwalia była rozzłoszczona, w jej głosie pobrzmiewała
też nuta strachu. – Jesteś kompletnie do niczego. Nie potrafisz zapanować nad
tym dziewczyniskiem i z szaleńcem, jak widzę, też sobie nie radzisz. Pomyśleć, że,
kiedy cię wybrałam, pokładałam w tobie ogromne nadzieje. Pozwoliłam ci korzystać
z bezcennego eliksiru... Straszna pomyłka! Wielki błąd! Czyste marnotrawstwo!
Mieli rację ci, co się sprzeciwiali: nie masz proroczych snów, nic nie widzisz, jesteś
bezużyteczny.
Poczułam zimną smużkę świadomości Vindeliara. Opłynęła mnie na podobieństwo
fali. Błyskawicznie uszczelniłam ochronę, nakazałam sobie obojętność. Nie mogło
mnie obchodzić, że chociaż czuł się skrzywdzony, o mnie też się martwił. Narzuciłam
sobie stanowcze przekonanie: za bardzo bał się Dwalii, by mi w czymkolwiek
pomóc. Na co komu przyjaciel, który nie podejmie ryzyka?
„Jest twoim wrogiem, tak samo jak pozostali. Jeśli tylko przytrafi się sposobność,
zabijesz go, tak samo jak każdego innego. Jeżeli któreś tu podejdzie i będzie chciało
cię dotknąć, będziesz gryzła, kopała i drapała, z całych sił”.
„Wszystko mnie boli. Opadłam z sił. Jeśli się im sprzeciwię, znowu mnie pobiją”.
„Najmniejsze twoje zwycięstwo wystarczy, by nauczyli się, że za byle dotknięcie
Strona 20
trzeba słono zapłacić. Znajdzie się między nimi ktoś, kto nie będzie sobie tego
życzył”.
„Nie dam rady ugryźć ani zabić Vindeliara. Dwalię mogę zabić, ale innych...”.
„Oni wszyscy są narzędziami w jej rękach, jej zębami i pazurami. Nie możesz
pozwolić sobie na litość. Przeżuwaj więzy, a ja opowiem ci o swoich dniach
w niewoli. O tym, jak mnie zamknięto w klatce i katowano. Zmuszano do walk
z psami i z dzikami, równie jak ja zabiedzonymi. Głodowałem. Otwórz umysł na
opowieść o tym, jak odebrano mi wolność, i o tym, jak wspólnie z twoim ojcem
wyrwaliśmy się z niewoli. Wtedy zrozumiesz, dlaczego musisz zabijać, gdy tylko
trafi ci się sposobność”.
Rozpoczął... To nie było opowiadanie, a raczej wspominanie, którym się ze mną
dzielił. Było to niczym przywoływanie w pamięci spraw, które znałam od zawsze,
tyle tylko że teraz zostały one wzbogacone o przeraźliwe detale. Nie oszczędził mi
niczego: śmierci rodziny, bicia i głodzenia, ścisku w zimnej klatce. Nie umniejszał
nienawiści do oprawców, nie krył, że z początku nienawidził mojego ojca, nawet
gdy ten go uwolnił. Agresja była wtedy jego drugą naturą. Karmił się wrogością,
ona utrzymywała go przy życiu, gdy nie pozostawało mu już nic innego.
Nawet w połowie nie przegryzłam się przez skręconą tkaninę krępującą mi
nadgarstki, gdy Dwalia posłała Alarię, by ta sprowadziła mnie do ogniska. Udawałam
nieprzytomną, aż lurika się nade mną pochyliła i położyła mi dłoń na ramieniu.
– Pszczoło?
Szarpnęłam się, chwyciłam jej rękę zębami, lecz tylko na moment, bo usta
miałam niemożliwie obolałe. Oswobodziła się bez większego trudu, odskoczyła ode
mnie z krzykiem na ustach.
– Ugryzła mnie! – zawołała do pozostałych. – Ta żmija mnie ugryzła!
– Kopnij ją! – rozkazała Dwalia.
Alaria bez przekonania wycelowała we mnie stopą. Ojciec-wilk miał rację:
bała się do mnie zbliżyć. Odtoczyłam się od niej i mimo protestów całego ciała
usiadłam. Zmierzyłam ją ciężkim spojrzeniem spod tego oka, na które widziałam,
i rozciągnęłam opuchnięte wargi, wyszczerzając zęby. Nie wiem, ile z tego zobaczyła
w migotliwym świetle płomieni, lecz nie ośmieliła się do mnie podejść.
– Jest przytomna – stwierdziła.
Całkiem jakbym potrafiła gryźć nieprzytomna.
– Daj mi ją tutaj.
– A jak mnie znów ugryzie?
Dwalia wstała. Poruszała się sztywno.
Siedziałam nieruchomo, przygotowując się do ataku: w miarę możliwości miałam