Strona 1 Strona 2 Strona 3 Od autora Wszystkie przedstawione w tej powieści postacie są wytworem wyobraźni pisarza, który nie wzorował się na żadnej z żyjących osób. Także Międzynarodowe Kontynentalne Konsorcjum Bankowe Stanów Zjednoczonych, korporacja INCUBUS, nie ma swego odpowiednika wśród istniejących na świecie organizacji. Tytuł oryginału WHIRLPOOL Ilustracja na okładce DAVE PETHER Copyright © 1991 by Colin Forbes For the Polish edition Copyright © 1993 by Wydawnictwo Mizar Sp. z o.o. Published in cooperation with Wydawnictwo Amber Sp. z o.o. Wydawnictwo Mizar Sp. z o.o. Warszawa 1993. Wydanie 1 Skład: Zakład Kolonel w Warszawie Druk: Drukarnia Wojskowa w Łodzi Przełożył : Jerzy Żebrowski Strona 4 Strona 5 PROLOG Świt nastał jak ostrzeżenie. W lutowy poranek Bob Newman jechał swym mercedesem 280E przez nie zamieszkane tereny hrabstwa Suffolk. Pustą szosę z obu stron okalała skuta mrozem czarna zaorana ziemia. Tajemnicze światło brzasku wzmagało w nim niepokój. Reflektory słabo oświetlały drogę. Co takiego powiedziała jego dziewczyna, Sandy Riverton, telefonując w środku nocy? — Bob, czy możemy się natychmiast spotkać? W starym kościele w pobliżu Yoxfordu, tam gdzie widzieliśmy się pierwszy raz? Przysiągłby, że dzwoniła zębami ze strachu. — Oczywiście. — Wyrwany ze snu, z trudem powstrzymywał się od ziewania. — Ale dlaczego tam? Czy coś się stało? — Nie mogę wyjaśniać przez telefon. Przyjedziesz, prawda? Muszę ci o czymś powiedzieć. Powinnam była wcześniej o tym wspomnieć. To ci pomoże w dochodzeniu w sprawie korporacji INCUBUS. Muszę już iść. Zdążysz przyjechać o świcie? Tak żeby nikt nas nie zobaczył? — Sandy, o co tu chodzi? Dlaczego, na litość boską, wybrałaś takie odludne miejsce i tak wczesną porę? — Nie mam już czasu. Przyjedź, Bob. Błagam. Muszę lecieć. Przyjedziesz? — Tak... — Był już zupełnie rozbudzony. — Skąd dzwonisz? — Powiem ci, kiedy się spotkamy. Do widzenia... Odłożyła słuchawkę, zanim zdążył coś dodać. Wyskoczył z łóżka, błyskawicznie się umył, ogolił i ubrał. Nauczył się tego jako dziennikarz, choć teraz nie musiał już pracować w swoim zawodzie — książka, którą napisał przed laty, stała się bestsellerem i przyniosła mu upragnioną niezależność finansową. W okolicy nie było żadnych wiosek, żadnych gospodarstw, zwolnił więc w obawie, że może minąć wąską drogę, która wiodła do opuszczonego kościoła i stojącej oddzielnie dzwonnicy.Włączył na cały regulator ogrzewanie. Ranek był zimny, a od wschodu, znad odległego Morza Północnego, wiał przenikliwy wiatr. Przypomniał sobie, że wzdłuż tego odcinka drogi nie ma nawet najmniejszej wioski. Słowa „w pobliżu Yoxfordu” określały usytuowanie starego kościoła w nader uproszczony sposób. Znajdował się on w samym środku pustkowia. Strona 6 Dlaczego więc Sandy wybrała na spotkanie tak odludne miejsce i tak zniechęcającą porę? „Ponieważ się bała” — pomyślał posępnie. Bezchmurne niebo powoli rozjaśniało się chłodnym, bladym brzaskiem poranka. Po lewej stronie dostrzegł georgiański dworek, przycupnięty o pół kilometra od głównej szosy. Centralne okno zwieńczone było łukiem. Przypominało to bardziej czasy królowej Anny niż króla Jerzego. Dziwnym zbiegiem okoliczności dworek Livingstone był angielską wiejską rezydencją Franklina D. Hausera, prezesa i naczelnego dyrektora korporacji INCUBUS. INCUBUS, Międzynarodowe Kontynentalne Konsorcjum Bankowe Stanów Zjednoczonych, to potężna organizacja, w której do niedawna pracowała Sandy. Przypomniał sobie jeszcze jedną telefoniczną rozmowę z Sandy sprzed trzech tygodni. Zrezygnowała z pracy w korporacji INCUBUS. Nie podała właściwie konkretnych powodów. Kiedy Newman zaczął nalegać, odpowiedziała wymijająco: — Po prostu czułam, że robię ciągle to samo, tydzień po tygodniu, miesiąc po miesiącu. Chyba pora na jakąś zmianę... Wyjechała z Londynu nie zobaczywszy się z Newmanem i powiadomiła go w liście, że jest u siostry w Southwold, na wybrzeżu hrabstwa Suffolk. Skąd więc to tajemnicze spotkanie w pobliżu siedziby Hausera? Newman zauważył skręcający w prawo trakt i zjechał z głównej szosy. Był to obszar pokrytych polami wzgórz, droga wznosiła się lekko pod górę. Zrobiło się już na tyle jasno, że widział na horyzoncie sylwetkę wieży usytuowanego na wzgórzu starego kamiennego kościoła. Zobaczył również dzwonnicę — prostokątny, wysmukły blok z kamienia, oddalony o kilkanaście metrów od kościoła. Czuł, że narasta w nim niepokój. W styczniu zdał sobie sprawę, jak bardzo podoba mu się Sandy. Dojrzał już do tego, by poprosić ją o rękę. Różniła się tak bardzo od jego pierwszej żony, zamordowanej podstępnie w nadbałtyckiej Estonii w zapomnianych już czasach zimnej wojny. Przyspieszył, chcąc jak najszybciej dotrzeć do celu. Półtoratonowy samochód trząsł się, przejeżdżając po zlodowaciałych koleinach, pozostawionych podczas cieplejszej pogody przez koła traktorów. Zerknąwszy odruchowo we wsteczne lusterko zobaczył w nim swoje odbicie. Skończył już czterdzieści lat. Miał jasne włosy, a jego wyrazista twarz była gładko ogolona. Rozbawiony zwykle wyraz oczu i ust nadawał mu wygląd wesołka. Bob Newman wzbudzał na ogół sympatię zarówno mężczyzn, jak i kobiet. Z rozpędem wjechał na grzbiet wzgórza. Odetchnął z ulgą. Czerwony jaguar Sandy stał zaparkowany przy żywopłocie, którego gałęzie rosły tak gęsto, że z daleka nie było przez nie nic widać. Ustawił mercedesa obok jaguara i wysiadł. Gdy dotknął ręką chłodnicy drugiego wozu, znów ogarnął Strona 7 go niepokój. Była zimna. Sandy musiała czekać już od dłuższego czasu. Tylko gdzie? Nie widział innego schronienia niż kościół, ale na pewno było tam zimno jak w chłodni. Naciągając rękawiczki zobaczył kątem oka słońce wschodzące nad pasem ciemnego błękitu morza. Nagle zwrócił jego uwagę o wiele słabszy błysk światła. Pochodził z dużego łukowatego okna dworku Livingstone. Czy to słońce odbijało się od szyby? W takim przypadku odbicie powinno nadal być widoczne, a tymczasem teraz zniknęło. Sięgnął do wozu po silną lornetkę, którą zawsze ze sobą woził. Był średniego wzrostu i przeciętnej budowy, z łatwością ukrył się więc za samochodem, oparł łokcie o dach i nastawił ostrość. Okno dworku Livingstone znalazło się nagle zupełnie blisko. Za firanką stała jakaś postać z połową lornetką przy oczach. Zapewne wstający wcześnie lokaj zastanawiał się, kto o tej porze odwiedza kościół. Newman odłożył lornetkę z powrotem na siedzenie obok kierowcy i odwrócił się w kierunku świątyni. Aby dotrzeć do średniowiecznej budowli z jej wąskimi, łukowato zakończonymi oknami, musiał przejść otwartą na przestrzał dzwonnicę. Za nią kręta ścieżka między nagrobkami prowadziła w górę, do bramy kościoła. Postawił kołnierz płaszcza i ruszył przed siebie. I dzwonnica, i kościół były w opłakanym stanie. Niewątpliwie w czasach magnatów przemysłu wełnianego parafię odwiedzał tłum wiernych, ale dla tego rejonu świata już dawno skończył się okres ekonomicznego boomu. Newman wszedł do dzwonnicy. Po chwili przestraszył się odgłosu własnych kroków. W porannej ciszy donośnie rozlegał się chrzęst i skrzypienie lodu miażdżonego jego butami. W jednym z narożników leżał dzwon, który spadł kiedyś ze szczytu wieży. Miejscowi ludzie mówili, że stało się to podczas wielkiej burzy. Newman wychodził już z dzwonnicy, gdy nagle popatrzył w górę i zmartwiał. To, co ujrzał nad sobą, zmroziło mu krew w żyłach. U starej belki obok prowadzącej na dzwonnicę drabiny wisiała Sandy. Wpatrywała się w niego z góry martwymi oczami, z wysuniętym z ust językiem. Lina zaciskała się na jej szyi, głowa była odchylona na bok pod nienaturalnym kątem. Miała złamany kark. Długie złociste włosy spływały jej po plecach na tle czerwonej wiatrówki. Na wysmukłych nogach miała dżinsy. Przypominała jakiś groteskowy posąg z pogańskiego rytuału. Newman poczuł dławienie w gardle, odkaszlnął i przemógł się, by ruszyć z miejsca. Wszedł na drabinę, sprawdzając starannie każdy szczebel. Dwa z nich zrobione były ze świeżego drewna. Strona 8 Stanął prawie u samej góry, tuż obok ciała Sandy. Wyciągnąwszy rękę dotknął ostrożnie jej bladej jak płótno twarzy. Wychłodzona skóra przypominała wosk. Lina, na której wisiała Sandy, była stara i wyglądała dokładnie tak samo jak resztka sznura przymocowana do dzwonu. Newman zaczął mówić do siebie na głos: —Nie, to niemożliwe. To tylko potworny sen. Po prostu nie wierzę. Jestem teraz w łóżku, w moim mieszkaniu w South Ken... To jakiś obłędny koszmar... Wiedział jednak, że to prawda. Jego metodyczny umysł dziennikarza zaczynał stopniowo funkcjonować, odnotowywać fakty. Czy mogła popełnić samobójstwo? Nie. Dlaczego? Ponieważ nie znosiła wysokości. Cierpiała na zawroty głowy. Spojrzał na ziejącą w dole przepaść. Nie ma mowy! Nie chciał jej tak zostawiać, zszedł jednak po drabinie, bo niczego więcej nie mógł zrobić. O dziwo, pomyślał przede wszystkim o tym, że trzeba zawiadomić jej męża, Eda. Sandy zamierzała się z nim rozwieść. Powinien wiedzieć. Ed Riverton był jednym z dyrektorów korporacji INCUBUS, wielkiego amerykańskiego konsorcjum bankowego, które rozpościerało swe macki na całą Europę, inwestując we wszystkich niemal istniejących typach przedsiębiorstw. Szukając kontaktu z Edem, Newman poznał Sandy. Podczas podróży do Finlandii przeprowadził wywiad z Rivertonem w Helsinkach. Ich rozmowa miała dziwny przebieg. Riverton był zdenerwowany, unikał pewnych tematów. Czyżby dlatego, że rozpadało się jego małżeństwo? Nie, Newman wyczuwał coś, czego nie potrafił wyjaśnić. Wrócił myślami do potwornej rzeczywistości. Zaniip wyszedł z dzwonnicy, spojrzał ku górze. Widok był odrażający. Sandy kołysała się powoli na boki jak wahadło. Czyżby dotknięciem wprawił w ruch jej wiszące sztywno ciało? A może przez dzwonnicę przemknął silniejszy podmuch wschodniego wiatru? Jakież to, do diabła, miało znaczenie? Dręczyło go straszne przeczucie, że zapamięta ją właśnie taką, że nie przypomni sobie już nigdy, jaka była pogodna i promiennie uśmiechnięta, kiedy się z nim droczyła. Tak, na zawsze pozostanie mu w pamięci ten obraz — upiorna karykatura prawdziwej Sandy. Wychodząc z dzwonnicy potknął się, ale nie upadł. Jego mózg pracował jakby na dwóch poziomach. Mimo szoku i rozpaczy umysł dziennikarza działał sprawnie. Newman zmusił się, by raz jeszcze spojrzeć w górę. Nad belką, do której przywiązano linę, znajdował się podest, dający oparcie drabinie. Był w nim Strona 9 wydrążony otwór, z którego zwisał kiedyś sznur dzwonu. Newman ocenił, że klęcząc na podeście Sandy nie mogłaby sięgnąć w dół do belki ani przymocować do niej liny, mierzyła bowiem — a raczej jej zwisające ciało mierzyło — sto sześćdziesiąt dwa centymetry wzrostu. Była zbyt niska, aby w ten sposób popełnić samobójstwo. Część pierwsza ŚMIERTELNE BIOGRAMY Strona 10 1 — Dlaczego — dziękować Bogu — nie rzuciłeś pracy, choć taki miałeś zamiar? Monika zadała Tweedowi to pytanie, gdy oczekiwali na przyjazd Newmana. Tweed, zastępca dyrektora wydziału SIS, Specjalnej Służby Śledczej, wyglądał z pierwszego piętra przez okno swego biura w londyńskiej centrali wywiadu przy Park Crescent. — Mgła jak mleko i cholerny ziąb — ocenił stan pogody. Monika — kobieta w średnim wieku, ze związanymi w kok siwymi włosami, będąca od wielu lat jego osobistą asystentką — oparła się 0 swoje biurko, obserwując Tweeda. Był mężczyzną średniego wzrostu, przeciętnej budowy, w wieku trudnym do określenia. Nosił okulary w rogowej oprawie i należał do typu ludzi, których mija się na ulicy nie zwracając na nich uwagi. Często wykorzystywał fakt, że sprawia wrażenie zwykłego szarego człowieka. Był gładko ogolony, miał wciąż jeszcze ciemne włosy, a czujne i przenikliwe oczy przesłaniały szkła okularów. — Nie odpowiedziałeś na moje pytanie — nalegała. — Zaraz po wizycie u pani premier wziąłeś długi urlop. Co się stało? — Uległem jej — przyznał Tweed. — Wetknęła mi pewną trudną i niebezpieczną sprawę, zapewniając, że tylko mnie może z pełnym zaufaniem ją powierzyć. Rozmawialiśmy przez dwie godziny, no i cóż — wyrzucił obie ręce w górę, jakby się poddawał — w końcu skapitulowałem. — Ożywił się nagle i wszedłszy za swoje biurko usadowił się w starym obrotowym fotelu. — Ciekawe, co trapi Boba Newmana? Kiedy zadzwonił i zapytał, czy może przyjść się ze mną zobaczyć, był zdenerwowany i poruszony. To do niego niepodobne. Przez telefon nie chciał mi nic powiedzieć. — No cóż, wkrótce się dowiemy. Zaraz tu będzie. A co to za dziwna i niebezpieczna sprawa? — Chodzi o korporację INCUBUS. To skrót od International Continental Union Bank, US. Międzynarodowe Kontynentalne Konsorcjum Bankowe Stanów Zjednoczonych. Wolałbym, żeby Amerykanie nie lubowali się tak w tworzeniu z pierwszych liter słów tasiemcowych nazw organizacji. Mówi ci coś nazwisko Franklin D. Hauser? Jest prezesem i naczelnym dyrektorem. Któż o nim nie słyszał? Mówią, że jest tak potężny jak prezydent Stanów Zjednoczonych. To oczywiście przesada. Raczej ludzie, których zatrudnia, niepokoją i Waszyngton, i Moskwę. Nie mogę wdawać się w szczegóły, ale sytuacja jest dziwna. — Dziwna? Tweed przez chwilę milczał. Wreszcie wydusił z siebie: — Niewiele mogę ci powiedzieć, ale pani premier poleciła mi współpracować ze specjalnym agentem CIA. I jakimś nieznanym człowiekiem KGB. To właśnie wydaje mi się dziwne. Strona 11 Wciąż spoglądał w okno, gdy zadzwonił telefon. Monika podniosła słuchawkę. — Przyślijcie go zaraz na górę — powiedziała i przerwawszy połączenie spojrzała na Tweeda. — Przyjechał Bob Newman. Chciałeś się z nim zobaczyć... — Tak. On też mnie intryguje... Urwał w pół zdania. Newman wszedł, zamknął drzwi, pozdrowił Monikę skinieniem głowy i osunął się na fotel przed biurkiem Tweeda. — Na Boga, Bob, co się stało? Tweeda przeraził wygląd Newmana. Zazwyczaj dziennikarz był na luzie i zachowywał się swobodnie. Teraz wydawał się ponury i nieludzko zmęczony. — Wyglądasz tak, jakbyś w ogóle nie spał — zauważył Tweed. — Bo nie spałem. W każdym razie niewiele. W środku nocy obudził mnie telefon... Opowiedział pokrótce o tym, co przeżył w ciągu ostatnich kilku godzin. Gdy Monika dyskretnie wyszła, aby zrobić mu kawę, zaczynał właśnie relacjonować swą rozmowę z policją: — W komisariacie w Southwold mieli akurat kogoś ze Scotland Yardu. Z Wydziału Zabójstw. Był tam przypadkiem w związku z zakończeniem dochodzenia w jakiejś innej sprawie. Wszyscy starsi oficerowie policji złapali grypę, więc komisarz okręgowy poprosił go o pomoc. To główny inspektor, Roy Buchanan. Bardzo inteligentny i uparty. Był spokojny i opanowany, ale solidnie mnie wymaglował pytaniami o Sandy. — Poznałem go kiedyś — powiedział cicho Tweed. — Dobrze go określiłeś. Wysoce kompetentny, zawzięty facet... — „Zawzięty” to właściwe słowo. — Newman zamilkł, jakby nie był pewien, jak ma się wyrazić, po czym wybuchnął: — Buchanan uważa, że to ja zabiłem Sandy. Tweed czekał w milczeniu i postukując ołówkiem przyglądał się, jak Newman pije czarną kawę z przyniesionego przez Monikę dużego kubka. Pochłaniał łapczywie gorący płyn. — Buchanan ci to powiedział? — zapytał w końcu Tweed. — Niezupełnie. Zauważył jednak, że nic nie wskazuje na to, by Sandy się broniła, musiała więc znać zabójcę. Też mi to przyszło do głowy, zanim zawieźli mnie na przesłuchanie do komisariatu w Sout- hwold. Facet wypytywał mnie w taki sposób, że domyślam się, co podejrzewa. Atakuje człowieka słowami jak rapierem. Strona 12 — Cały Buchanan. — Tweed wpatrywał się w Newmana, który zdążył się ogolić, ale zrobił to byle jak. Plaster na policżku wskazywał skaleczone miejsce. — Widzę, że zaciąłeś się przy goleniu? Oczy Newmana zapłonęły. — Buchaftan zadał mi dokładnie to samo pytanie. Zasugerował nawet, żebym pokazał mu ranę. Zdarłem więc plaster. Pewnie ma nadzieję, że patolog, który kraje Sandy, znajdzie pod jej paznokciami skrawki skóry. Mojej skóry. — Napij się jeszcze kawy — poradził Tweed. — Muszę zadzwonić do Helsinek — powiedział Newman oschle. — Sandy miała rozwodzić się ze swoim mężem, Edem, ale powinienem chociaż do niego zadzwonić, powiadomić go o jej śmierci. — Telefon jest do twojej dyspozycji. Tweed zagłębił się w fotelu i spojrzał na Monikę. Newman zaglądnął tymczasem do notesu, wykręcił helsiński numer i czekając na połączenie popatrzył na Tweeda. — Łatwiej bym się skoncentrował, gdybyś przestał stukać tym cholernym ołówkiem. Tweed, nadal niewzruszony, skinął głową, odłożył ołówek na biurko i wyjąwszy chusteczkę zaczął czyścić okulary. Newman ściskał w ręku słuchawkę, czekając na połączenie. Czy nikt nie odbierze tego cholernego telefonu? Nagle usłyszał na linii kobiecy głos, powtarzający po angielsku wykręcony przez niego numer. — Mam pilną sprawę do pana Edwarda Rivertona. Dzwonię do domu, bo wspominał, że rzadko bywa w biurze. — Kto mówi? — Głos dziewczyny drżał. — Przepraszam. Nazywam się Bob Newman. Kilka tygodni temu przeprowadzałem w Helsinkach wywiad z panem Rivertonem... Tweed zauważył, że Newman jest już opanowany. — O Boże, pan Newman! — wybuchnęła dziewczyna. — Mówi Evelyn, szwagierka Eda. Zdaje się, że zna pan Sandy. Wspominała mi ostatnio o panu przez telefon. Dostałam właśnie straszną wiadomość i chcę ją Sandy przekazać, ale nie mogę się z nią skontaktować. Telefon w Southwold jest wolny, ale nikt nie odpowiada. — Uspokój się, Evelyn. — Newman mówił łagodnie, kojąco. — Doskonale cię pamiętam. Zwłaszcza ten znakomity obiad, który ugotowałaś. Gravad lax. Jedno z najlepszych dań z łososia, jakie w życiu Strona 13 jadłem. Powiedz mi teraz, co to za wiadomość. — Trudno w to uwierzyć. Dwadzieścia cztery godziny temu, tuż po zapadnięcu zmroku, wydobyto w Porcie Północnym zwłoki Eda. Byłam w biurze w Turku i zawiadomili mnie z pewnym opóźnieniem... W zimie dzień trwa tu tylko cztery godziny... Jest potwornie zimno. Cały port zamarza... Mówiła bez sensu. Była na skraju histerii, może nawet nerwowego załamania. Newman rzekł powoli: — Spokojnie mi wszystko opowiedz. Słucham cierpliwie. Jak to się stało? — Lodołamacz „Otso” rozbijał lód, żeby mogły przepływać tamtędy statki. Jeden z marynarzy zauważył ciało Eda w jakiejś szczelinie. Zobaczyli go w samą porę, zanim lodołamacz skruszył... — Przerwała. Newman czekał słysząc, jak dziewczyna wciąga głęboko powietrze. — Zabrali go do kostnicy, a potem mnie wezwali. — Co za „oni”, Evelyn? — Przyjechali ludzie z tajnej policji i zabrali go z „Otso”. Zadzwonił do mnie niejaki Mauno Sarin. Zorientowałam się po jego głosie, że coś jest nie w porządku. Czy mogę napić się wody? — Zaczekam. Newman spojrzał na Tweeda, który siedział wyprostowany w fotelu, i trzymając słuchawkę przy uchu zasłonił drugą ręką mikrofon. — Będzie z tą sprawą mnóstwo kłopotu. Zaraz ci powiem... Tak, Evelyn, nadal tu jestem. A więc zorientowałaś się, że coś jest nie w porządku. To było, zanim jeszcze przekazał ci wiadomość? — Nie, później... „Mówi od rzeczy” — pomyślał Newman. Odchrząknął i rzekł: — Powiedz mi, co było potem. — Nalegałam, że chcę znać całą prawdę. Sarin nie chciał mi jej wyjawić, a potem stwierdził, że i tak wkrótce się dowiem, więc lepiej od niego niż z radia. Ed nie wpadł do wody. Na Boga, Bob! On został uduszony! — Mówiła coraz głośniej. —Jakimś drutem. Głowa oderwała się prawie od szyi. O Boże, Bob, jak mam to powiedzieć Sandy? — Nalej sobie jeszcze dużą szklankę wody i wypij, a potem porozmawiamy dalej. Newman zachowywał w potrzebie lodowaty spokój. Jak miał sobie z tym poradzić? Powiedzieć Strona 14 siostrze Sandy, że ona nie żyje, że powieszono ją w starej dzwonnicy? Koszmar za koszmarem. Kryło się za tym coś gorszego, niż sądził Sarin. W przeciągu mniej więcej dwudziestu czterech godzin Ed Riverton został brutalnie zamordowany w Finlandii, a jego żonę zgładzono z nie mniejszą brutalnością we wschodniej Anglii. Miejsca obu zbrodni dzieliło ponad półtora tysiąca kilometrów. Newman przełknął resztę kawy, zdobył się na uśmiech w kierunku Moniki, a po chwili Evelyn była już z powrotem przy telefonie. — Wiem, że ty i Sandy jesteście... — urwała w pół zdania. — Tak — odparł Newman bezbarwnym tonem. — Wiem, że zachowuję się tchórzliwie... że powinnam powiedzieć o wszystkim Sandy... — Znowu mówiła nieskładnie. — Ale nie mogę się teraz na to zdobyć. Bob, czy mógłbyś sam ją zawiadomić? Newman milczał. Na czoło wystąpiły mu krople potu. Tweed bacznie go obserwował, zaciskając ołówek w nieruchomej dłoni. Newman zadawał sobie w duchu pytanie: „Jak, do cholery, mam powiedzieć jej prawdę po tym, co właśnie przeszła?” Ktoś jednak musiał to zrobić. — Evelyn, czy już usiadłaś? Masz pełną szklankę wody? — Cały dzbanek. Co się stało, Bob? Czuję, że też masz mi do przekazania jakąś bardzo złą wiadomość. Bob... — Choć dzieliła ich odległość ponad półtora tysiąca kilometrów, usłyszał wyraźnie, jak głęboko wciąga powietrze. — Bob — powtórzyła. — Siedzę i wzięłam się w garść. Mów, o co chodzi. — Jej głos był teraz spokojniejszy, bardziej opanowany. Chwilowo. — Evelyn, przeżyłem właśnie podobny wstrząs. Dla ciebie będzie to jeszcze bardziej przykre, zwłaszcza po tym, co przeszłaś. Chodzi o Sandy. Nie żyje, tak samo jak Ed. To się zdarzyło dzisiaj, wczesnym rankiem. — Rozumiem. — Jej głos zabrzmiał głucho. Była opanowana, aż za bardzo. — Bob, jak to się stało? Wypadek samochodowy? — Nie. Powiedziałem, że zginęła tak jak Ed. Zamilkł, a Evelyn krzyknęła: — O, mój Boże! Chyba nie została uduszona. Błagam, tylko nie to... — Źle się wyraziłem. Miałem na myśli, że tak jak Ed została zamordowana. Strona 15 Chcesz napić się jeszcze wody? — Nie! Nie! Jak umarła? Powiedz mi, do diabła! Lecę prosto do domu. Tylko zatelefonuję do korporacji INCUBUS i powiem, że się zwalniam... Pracowałam u nich... jeszcze pracuję... Nie w tym samym wydziale co Ed... — Nic im nie mów — ostrzegł. — Wracaj pierwszym samolotem do domu. Znasz mój telefon w South Ken? To dobrze. Zadzwoń i podaj mi numer lotu i godzinę. Gdyby mnie nie było, zostaw nagraną wiadomość. Nie używaj swojego imienia. Przedstaw się jako Jackie, dobrze? — Jak zginęła Sandy? Powiedziałeś, że została zamordowana... — Poznasz szczegóły, gdy się zobaczymy. Nie zapomnij podać mi przez telefon danych na temat lotu. — Bob, muszę już iść. — Zaczęła się nagle spieszyć. Newman poczuł niepokój. — W czasie naszej rozmowy sprawdziłam rozkład lotów. Jeśli się pospieszę, zdążę jeszcze na samolot. No i trzeba spakować rzeczy. Naprawdę muszę już iść. — Evelyn... Newman odłożył powoli słuchawkę. Evelyn przerwała połączenie. W jej głosie brzmiała niemal nuta paniki. Jakby zobaczyła z okna coś, co ją poruszyło. Pamiętał, że w helsińskiej rezydencji Rivertona telefon stał na parapecie. Zapalił papierosa i zaciągnął się dymem. Tweed cierpliwie czekał. — To niewiarygodne. I ponure — zaczął Newman. Zrelacjonował Tweedowi i Monice treść rozmowy. Gdy skończył, twarz Tweeda nie zdradzała żadnej reakcji. — Niewiarygodne — powtórzył. — Dwa zabójstwa, które miały miejsce w przeciągu jednej doby. Pierwsze w Finlandii, drugie w Suffolk. Ofiarami są mąż i żona. Wiem, że Sandy była z Edem w separacji, myślała o rozwodzie, ale... — Czy kontaktowali się ze sobą? — zapytał Tweed. — Czy istnieje możliwość, że Ed zadzwonił do Sandy i powiedział jej coś ważnego, na tyle ważnego, że stała się dla kogoś zagrożeniem? — Nie przypuszczam. — Newman wyciągnął rękę w bezradnym geście. — Ale nie można tego wykluczyć. Naprawdę nie wiem. — Wyglądało na to, że zupełnie opadł z sił, jakby ulotniła się gdzieś cała adrenalina, którą jego organizm wyprodukował podczas rozmowy telefonicznej. — A jednak istnieje wspólne ogniwo — zauważył Tweed. — Wszyscy troje pracowali — albo do niedawna pracowali — w korporacji INCUBUS. Ed, Sandy... i Evelyn — dodał. Strona 16 Newman podniósł wzrok i spojrzał na Tweeda, z którego emanował niepokój. — Więc uważasz, że miałem rację? — spytał. — W jakiej sprawie? — Ostrzegając ją, żeby nie zawiadamiała firmy, że się zwalnia? — Być może grozi jej jakieś niebezpieczeństwo. Nie mam pojęcia, z jakiego powodu, ale mamy do czynienia z bardzo dziwnym zbiegiem okoliczności. — Mówiąc to Tweed rysował coś machinalnie na kartce papieru. Zauważywszy, że naszkicował stryczek, przypomniał sobie, w jaki sposób zginęła w starej dzwonnicy Sandra Riverton, zamazał więc rysunek, by nie zobaczył go Newman. — Co proponujesz — zapytał. — Przyspieszę dochodzenie w sprawie działalności w Europie korporacji INCUBUS i jej szefa, Hausera. Nawiasem mówiąc Hauser ma swą brytyjską rezydencję w starym georgiańskim dworku, oddalonym o dwa kilometry od tamtej dzwonnicy. — Powstrzymał ziewnięcie. — Sprawdzenie tej organizacji może zająć wiele miesięcy. Postanowiłem polecieć do Nowego Jorku, do centrali korporacji, a potem do Bostonu, gdzie mają jeszcze jedną ściśle tajną filię. Na razie wracam do siebie, bo muszę się trochę zdrzemnąć, a potem jadę na Heathrow po Evelyn. Ona może okazać się kluczem do tego, czego szukam... — Robert Newman to nasz jedyny ślad w dochodzeniu w sprawie zabójstwa Sandry Riverton. Główny inspektor Roy Buchanan wypowiedział te słowa do Tweeda w jego biurze przy Park Crescent. Wyrażał się dyplomatycznie, nie ujawniając swoich podejrzeń. Miał sto osiemdziesiąt centymetrów wzrostu, był człowiekiem po czterdziestce, bardzo opanowanym, o czujnych szarych oczach. Usiadł w fotelu, zajmowanym dopiero co przez Newmana, i założył nogę na nogę. — Co pana do mnie sprowadza? — zapytał Tweed życzliwie. Monika wpatrywała się zafascynowana w obu mężczyzn. Pod pozorem zwyczajnej rozmowy rozgrywał się pojedynek dwóch wytrawnych, wnikliwych umysłów. Buchanan starał się utrzymać w równowadze na kolanach filiżankę, którą podała mu Monika. Zanim odpowiedział, wypił łyk kawy. Siedzący na krześle sierżant Warden, pomocnik Buchanana, kilka lat młodszy od swego szefa, przyglądał się w milczeniu, a jego gładko ogolona twarz nie wyrażała żadnych uczuć. Wcześniej Tweed polecił mu, aby schował do kieszeni notes. — Nie będzie pan tu niczego notował, chyba że o to poproszę — poinformował Buchanana przyjacielskim tonem. Strona 17 — Kazałem śledzić Newmana — odezwał się wreszcie Buchanan. — Przyjechał tutaj z Southwold. Twierdził, że wraca do mieszkania w South Kensington. Pewnie kierował się dyskrecją, nie wspominając o swej wizycie w spółce ubezpieczeniowej „General i Cumbria”. — Uśmiechnął się przelotnie, powtarzając wygrawerowaną na tablicy przy wejściu nazwę firmy, za parawanem której działał wydział SIS. „W normalnych warunkach nigdy by ci się nie udało śledzić Newmana” — pomyślał Tweed. Tak, ale Newman był w stanie szoku, a w dodatku po nie przespanej nocy. — Skoro więc już pan tu jest, czym mogę służyć? — dopytywał się Tweed. — Zabójstwo Sandry Riverton miało w sobie coś makabrycznego. — Buchanan przerwał na chwilę. Trzymał ręce w kieszeniach spodni i był zupełnie rozluźniony. — Nie wiem, czy Newman panu o tym wspomniał. Ofiarę powieszono w starej dzwonnicy. Wygląda mi to na akt osobistej zemsty albo też demonstrację, która ma' — jak mówią Francuzi — zachęcić innych do współpracy. — Doprawdy? — Tweed wydawał się tym mało zainteresowany. — A kim mogą być ci inni? — Sam chciałbym to wiedzieć... zakładając, oczywiście, że się nie mylę. — Buchanan zamilkł po raz drugi. Tweed zaczął przypuszczać, że on celowo wprowadza przerwy, aby uwydatnić to, co potem powie. — Newman poinformował mnie, że Riverton pracował ostatnio w korporacji INCUBUS. Zdaje się, że ta firma wykupuje pół Europy... Była to jakby uwaga na marginesie, ale Tweed wątpił, czy ten facet ze Scotland Yardu mówił cokolwiek bez konkretnego celu. Nie odzywał się, zmuszając Buchanana, by kontynuował. — Dziwnym zbiegiem okoliczności Franklin D. Hauser, naczelny dyrektor korporacji INCUBUS, ma swą angielską rezydencję w dworku odległym o dwa kilometry od dzwonnicy. — To zapewne czysty przypadek — zauważył Tweed. Jak sam pan powiedział. — Złożyłem wizytę w dworku Livingstone, rezydencji Hausera. Typowy angielski lokaj, przedstawiciel starej szkoły, oznajmił mi, że Hauser jest za granicą. Zupełnie nie miał ochoty ujawnić, gdzie przebywa. — Więc wyszedł pan, nie dowiedziawszy się tego? Tweed miał tak niewinny wyraz twarzy, że Monika podniosła rękę do ust, aby ukryć uśmiech. Strona 18 — Bynajmniej. — Buchanan dopił kawę i podał Monice liliżan-kę. — Bardzo mi smakowała. Dziękuję. — Zwrócił się ponownie do Tweeda. — Powiedziałem mu, że prowadzę dochodzenie w sprawie zabójstwa i że użyję innych sposobów, by odszukać jego pracodawcę. Ta uwaga zaniepokoiła lokaja. Przypomniał sobie wtedy, że Hauser jest w Finlandii. — Nie powiedziałeś mu, że zlecono ci dochodzenie w sprawie korporacji INCUBUS. W ogóle o tym nie wspomniałeś — zauważyła Monika, gdy Buchanan i Warden opuścili ich po kilku jeszcze minutach rozmowy. Do biura weszła właśnie Paula Grey, wspaniale zbudowana kobieta po trzydziestce, o kruczoczarnych włosach. Usiadła przy biurku, założyła nogę na nogę i przysłuchiwała się rozmowie. Była zaufaną współpracowniczką Tweeda i często wyjeżdżała z nim w teren. — Nie, Moniko, nie powiedziałem. — Tweed splótł dłonie na karku. — To sprawa SIS. Buchanan jest sprytny. Przyszedł tu powęszyć. Próbował sprawdzić, czy Newman powiedział mi coś, co pomogłoby mu w śledztwie. — Ale Bob właśnie to zrobił! Powiedział nam, że Eda Rivertona, który był jednym z dyrektorów korporacji INCUBUS, wydobyto z wody w porcie w Helsinkach. — Monika wzdrygnęła się. — A przedtem ktoś go udusił. — Na wypadek, gdybyście wszyscy zapomnieli: jeszcze tu jestem — wtrąciła się Paula. — To wszystko brzmi trochę ponuro. Czy ktoś może mi wyjaśnić, o co chodzi? Tweed okręcił się w jej stronę na obrotowym fotelu i zrelacjonował pokrótce przebieg wydarzeń, wspominając także o nowym zadaniu, które otrzymał od pani premier, i o wizycie Newmana. Paula słuchała, wpatrując się w Tweeda i zapamiętując każdy szczegół. — Kiedy zaczynasz tę dziwaczną współpracę z Waszyngtonem i Moskwą? — zapytała bez owijania w bawełnę. — To okryte jest na razie tajemnicą. — Tweed rozłożył ręce w wymownym geście. — Nie wiem nawet, kto przyjedzie ze Stanów. Ma to być jeden człowiek, osobisty wysłannik prezydenta działający całkowicie samodzielnie. To samo z Moskwą. Prezydent Związku Sowieckiego sam wyznaczył kogoś, kto też ma działać na własną rękę. To najtajniejsza operacja, jaką kiedykolwiek obmyślono. — A czas akcji? — Także nieznany. Może za kilka tygodni albo miesięcy. Skontaktują się ze mną, kiedy przyjdzie pora. — Tweed się nachmurzył. — Cała ta sprawa wygląda tajemniczo. Ma w sobie coś niesamowitego. — Bob Newman nie będzie czekał — zauważyła Paula. — Nie teraz, gdy w tak potworny sposób zamordowano jego dziewczynę. Będzie prowadził śledztwo na własną rękę. Strona 19 — Co może się okazać dla nas bezcenne. Jest niezależny. Jeśli zdobędzie jakieś informacje i nam je dostarczy, możemy uzyskać przewagę, zanim jeszcze rozpocznie się walka. — Pozwolisz, żebym mu pomogła? — zaproponowała Paula. — Muszę się nad tym zastanowić. — Tweed wstał i zaczął przechadzać się po pokoju. — Powiedzmy sobie szczerze: on może nie chcieć żadnej pomocy. Wiesz, jaki jest. To samotny wilk. Dzięki temu zrobił karierę jako dziennikarz. — Może zdołałabym go przekonać... — Niekoniecznie — ostrzegł Tweed. — Jest w podłym nastroju. Zamordowano mu dziewczynę... — Co może mieć związek z niemal równoczesnym zabójstwem jej męża w Helsinkach. — Paula nie dawała za wygraną. — Trudno tu już mówić o przypadkowym zbiegu okoliczności. Mąż i żona, oboje zatrudnieni ostatnio w korporacji INCUBUS, stają się w ciągu jednej doby ofiarami morderstwa. Co Bob teraz zrobi? — Spotka się z siostrą Sandy, Evelyn, która przylatuje z Helsinek. Może posiadać istotne informacje, które naprowadzą go na jakiś ślad. — Zadzwonię do Boba. — Paula sięgnęła do telefonu. — Nie zrobisz tego. — Głos Tweeda brzmiał stanowczo. — Po pierwsze, musi się wyspać. Po drugie, to co zamierza, jest ryzykowne. Muszę się zastanowić, czy pozwolę ci z nim współpracować. — Więc co mam robić? Siedzieć z założonymi rękami? Przeglądać znowu jakieś akta? — Nic z tych rzeczy. — Tweed uśmiechnął się oschle. — Uporządkuj wszystko, co wiemy na temat Międzynarodowego Kontynentalnego Konsorcjum Bankowego Stanów Zjednoczonych. I zwróć szczególną uwagę na człowieka, który stworzył to monstrum: na Franklina D. Hausera. Strona 20 2 Fińska centrala korporacji INCUBUS mieściła się w nowym dwudziestopiętrowym przeszklonym wieżowcu na zachodnich peryferiach Helsinek. Szkło miało ciemnobłękitną barwę i było nieprzezroczyste, aby nikt nie widział, co dzieje się wewnątrz silnie strzeżonego gmachu. Franklin D. Hauser przemawiał do szefów firmy, zebranych w dużej sali konferencyjnej na najwyższym piętrze. Po obu stronach długiego drewnianego stołu siedziało za lśniącym blatem dziesięciu Amerykanów i jeden Anglik. Hauser mówił do nich, przechadzając się powoli tam i z powrotem w głębi sali, obok swego pustego fotela. — Ściągnąłem tu panów z całej Skandynawii, ponieważ niektórzy z was przylecieli niedawno ze Stanów, a ten niewielki, stary kontynent różni się od naszych rodzinnych stron. Nie oznacza to, że musicie zaczynać wszystko od nowa. Nie, panowie. Jesteśmy tu, żeby zapewnić korporacji INCUBUS trwałe miejsce w Europie i zrobimy to na sposób amerykański... Przerwał, żeby napić się lodowato zimnej wody. Adam Carver — wysoki, szczupły, prawie czterdziestoletni Anglik, siedzący na obrotowym krześle na prawo od pustego fotela — obserwował występ szefa ze skrywanym rozbawieniem. Hauser — wysoki, zwalisty mężczyzna po pięćdziesiątce — miał na sobie typowy ubiór amerykańskiego biznesmena: popielaty garnitur, świeżo wykrochmaloną białą koszulę z zapinanym na guziczki kołnierzykiem i krawat w ukośne pasy. Nawet twarz Hausera była typowa: pulchna, dokładnie ogolona, różowa i gładka jak u niemowlęcia. Jedynie zimne jak lód niebieskie oczy zdradzały bezwzględny charakter tego człowieka. „Jest dziś w wyjątkowo sielankowym nastroju — pomyślał Carver. — Jakbym słyszał własny tekst” — dumał, podczas gdy Hauser ciągnął dalej: — Najpierw chciałbym jednak powiedzieć parę słów o sobie. Mam posiadłość w Arizonie, w okolicach Phoenix — szesnaście hektarów ziemi i piękny dom. Mam apartament na Piątej Alei w Nowym Jorku. Mam dworek z ośmioma hektarami gruntu w Suffolk w Wielkiej Brytanii. Czy waszym zdaniem człowiek potrzebuje czegoś więcej? „Tylko żony już nie masz — pomyślał Carver. — Uciekła z jakimś aktorem młodszym od ciebie”. — Po co więc powiększam firmę, zamiast dać sobie spokój i spędzać czas na pogawędkach? — Hauser zdjął marynarkę i powiesił ją starannie na oparciu fotela. Stał nieruchomo, z rękami splecionymi na potężnej klatce piersiowej. Promienie słońca, odbite od śniegu za oknami, migotały w dużych szkłach eleganckich okularów bez oprawek, które spoczywały na grzbiecie jego wydatnego nosa.