§ Forbes Colin - Wòdz i przeklęci
Szczegóły | |
---|---|
Tytuł | § Forbes Colin - Wòdz i przeklęci |
Rozszerzenie: |
§ Forbes Colin - Wòdz i przeklęci PDF Ebook podgląd online:
Pobierz PDF
Zobacz podgląd § Forbes Colin - Wòdz i przeklęci pdf poniżej lub pobierz na swoje urządzenie za darmo bez rejestracji. § Forbes Colin - Wòdz i przeklęci Ebook podgląd za darmo w formacie PDF tylko na PDF-X.PL. Niektóre ebooki są ściśle chronione prawem autorskim i rozpowszechnianie ich jest zabronione, więc w takich wypadkach zamiast podglądu możesz jedynie przeczytać informacje, detale, opinie oraz sprawdzić okładkę.
§ Forbes Colin - Wòdz i przeklęci Ebook transkrypt - 20 pierwszych stron:
Strona 1
COLIN FORBES
WÓDZ I PRZEKLĘCI
Przekład
MONIKA KLUCZyŃSKA
Tytuł oryginału
TI - LEADER AND TI DAMNED
Dla Jane, dla Marjory dzięki nim powstała ta książka...
W nocy, jeśli wierzyć oświadczeniu Hanny Reitsch, Hitler
zgromadził wokoło siebie cały "dwór" i w tym makabrycznym
conclave każdy przedstawił swój plan samobójstwa...
Jest to wszystko, co wiemy o losach zwłok Hitlera i Ewy
Braun.
Paląc się wolno na gruncie piaszczystym sto osiemdziesiąt
litrów benzyny mogło zwęglić ciało, pozostawiając resztki nie do
rozpoznania, ale kości oparłyby się płomieniom. Tych kości jednak
nigdy nie odnaleziono.... los Martina Bormanna pozostał
tajemnicą.
Wyjątki z książki "Ostatnie dni Hitlera" Hugha R. Trevor -
Strona 2
Ropera (podkreślenie C. Forbesa) tłumaczył Kazimierz Fudakowski.
W ostatnich swoich latach Hitler przejawiał niechęć do
publicznego występowania, wyrzekł się tej niezwykłej władzy,
którą, jako wiecowy mówca, sprawował nad masami.
Wyjątek z książki "Hitler. Studium tyranii" Alana Bullocka;
tłum. Tadeusz Evert. ..
Sowieci mieli w Szwajcarii fantastyczne źródło informacji,
niejakiego Rudolfa Roesslera (kryptonim "Lucy"). Kanałami,
których do dziś nie udało się ustalić, Roessler - otrzymywał
wiadomości z najwyższego szczebla niemieckich władz wojskowych...
Wyjątek z "The Craft Of Intelligence" (Sztuka wywiadu)
Allena Dullesa.
Część pierwsza
CZŁOwIEK w LUSTRACH
Rozdział pierwszy
13 marca 1943 roku.
Bomba zegarowa, która miała zabić Adolfa Hitlera, wodza
narodu niemieckiego i głównodowodzącego niemieckich sił
zbrojnych, została zmontowana w Smoleńsku z wielką starannością.
Straszliwa rosyjska zima wciąż dawała się we znaki. W chwili
Strona 3
gdy Hitler omawiał z feldmarszałkiem von Klugem następną
planowaną ofensywę przeciwko Armii Czerwonej, termometry
wskazywały wiele stopni poniżej zera. Fuhrer, ubrany w wojskowy
gruby płaszcz i czapkę ze złotym orłem trzymającym w szponach
swastykę, był w świetnym nastroju - ożywiony, pełen pasji i
optymizmu.
- Zmiażdżymy Rosjan! Zaatakujemy wcześniej, niż się
spodziewają - powiedział do von Klugego i towarzyszących mu
oficerów sztabowych. - Unicestwimy ich jednym potężnym ciosem,
przygnieciemy przewagą ludzi, czołgów, dział...
- Mein Fuhrer - wtrącił z szacunkiem von Kluge - czuję się w
obowiązku przypomnieć, że w chwili obecnej wojska Stalina mają
nad nami przewagę liczebną...
- Tylko chwilowo.
Po tej krótkiej uwadze Hitler zamilkł. Rozejrzał się po na
wpół zrujnowanym betonowym bunkrze, w którym odbywała się narada,
i podszedł sztywnym krokiem do okna z rozbitą szybą, zasłoniętego
brezentową płachtą trzepoczącą w porywach wichury. Był to typowy
dramatyczny gest, aktorski chwyt, aby utrzymać widownię w
napięciu przed wygłoszeniem sensacyjnego oświadczenia. W
milczeniu, jakie zapanowało, wycie wiatru stało się głośniejsze.
Cisza się przedłużała.
Hitler patrzył przez okno na nie kończący się sznur
radzieckich jeńców, brnących przez śnieg pod strażą żołnierzy
Wehrmachtu.
Obraz białego piekła Rosji ginął w dali za zasłoną
padającego śniegu.
Strona 4
Za sznurem jeńców widać było inny zniszczony bunkier,
którego strop groził zawaleniem. Niezwykła intuicja Hitlera nie
ostrzegła go tym razem, że w tamtej ruinie dzieje się coś
niezwykłego.
Odwrócił się, podszedł z powrotem do stołu i uderzył
zaciśniętą pięścią w rozłożoną na blacie mapę wschodniego frontu.
Jego głos stał się wysoki i ostry jak głos szaleńca.
- Tylko chwilowo! - powtórzył. - Nie wiecie jeszcze czegoś,
co zamierzam wam oznajmić. Wkrótce będziecie mieli do dyspozycji
dodatkowych czterdzieści dywizji - w tym dziesięć pancernych!
Któż odważy się zaprzeczyć, że z taką siłą w ciągu dwóch miesięcy
zmieciemy Armię Czerwoną z powierzchni ziemi?!
Drętwiejąc z zimna pomimo piecyków rozstawionych wokół stołu
- w całym budynku cuchnęło wyziewami palonego oleju -von Kluge
był równie zdumiony jak jego oficerowie. On pierwszy spośród
obecnych na tyle odzyskał przytomność umysłu, by ostrożnie
zapytać:
- Mein Fuhrer, czy można wiedzieć, skąd nadejdzie to
rzeczywiście ogromne wsparcie?
- Z zachodu, oczywiście! - krzyknął Hitler. - Natychmiast po
powrocie do swej kwatery wydam odpowiedni rozkaz. Z tymi świeżymi
ludźmi i czołgami już w maju będziecie w Moskwie! A gdy tylko
Moskwa - główny węzeł sowieckich kolei - upadnie, Stalin będzie
skończony!
- Lecz tereny zachodniej Europy pozostaną bez obrony
-zaoponował von Kluge - otwarte na oścież dla inwazji sił
anglo-amerykańskich...
Strona 5
- Ma pan krótką pamięć, mój drogi von Kluge - warknął
Hitler. - Zastosowałem z powodzeniem ten sam manewr, gdy
najechaliśmy Polskę w 1939 roku. Zachodnie fronty Rzeszy były
wówczas bezbronne. W dodatku wojska brytyjskie i francuskie
znajdowały się wtedy na miejscu, na kontynencie. I co,
zaatakowały?
Nie! Wszystko poszło tak, jak to przewidziałem.
- Ale gdy Churchill dowie się o wycofaniu...
Hitler dał się ponieść własnemu podnieceniu, wprawiając się
w stan gniewnej pogardy.
- Myśli pan, że to przeoczyłem? Makiety obozów wojskowych i
czołgów są już gotowe! zdjęcia wykonane z samolotów zwiadowczych
wroga potwierdzą, że te czterdzieści dywizji wciąż jest na swoich
miejscach! Będzie to mistrzowski manewr! A gdy Moskwa upadnie,
wystarczy nam garść oddziałów, aby zgnieść resztki rozproszonych
wojsk Stalina. Będzie pan miał całe lato na wykonanie tego
zadania bez pośpiechu. Zaś sto dwadzieścia naszych dywizji
przerzucimy na zachód i staną twarzą w twarz z tym amerykańskim
pachołkiem, Churchillem, i jego mocodawcami. Możliwe, że to pan,
von Kluge, otrzyma naczelne dowództwo - dodał od niechcenia.
W betonowym bunkrze, na który Hitler spoglądał przed chwilą,
Generał Henning von Tresckow, pierwszy oficer sztabu grupy Armii
Środek pod dowództwem von Klugego, właśnie skończył składanie
bomby i zajął się nastawianiem mechanizmu zegarowego. Przy
drzwiach czuwał jego pomocnik, porucznik Schlabrendorff. O wiele
młodszy od generała, był w tej chwili istnym kłębkiem nerwów. -
Zastygł w bezruchu, roztrząsając w myśli wszystkie elementy
Strona 6
spisku, które mogły się nie powieść.
- Skąd możemy mieć pewność, kiedy wsiądzie do samolotu?
-spytał. - Trzeba przecież odpowiednio ustawić zegar. Bomba musi
wybuchnąć, gdy będą w powietrzu, albo koniec z nami... - Uspokój
się - dodawał mu otuchy von Tresckow nie podnosząc oczu znad
mechanizmu. - Po konferencji fuhrer wraca od razu do Wilczego
Szańca w Prusach Wschodnich, osiemset kilometrów stąd.
To zostawia szeroki margines bezpieczeństwa na obliczenie
momentu detonacji...
- Chyba że zdecyduje się tu przenocować.
- Tego nie zrobi. Nigdy nie pozostaje poza swoją główną
kwaterą ani chwili dłużej niż to konieczne. Nie ufa nikomu -
zawsze taki był.
"I właśnie tej nieufności zawdzięcza, że tak skutecznie
unika niebezpieczeństw" - dopowiedział w myśli generał. Lecz tym
razem Hitler popełnił niedopatrzenie: pewna grupa generałów w
Berlinie czekała tylko na wiadomość o jego śmierci, żeby przejąć
władzę. Von Tresckow stwierdził z zadowoleniem, że bomba jest
gotowa. Z otwartej paczki wyjął dwie butelki koniaku i postawił
je na stole. Włożył na dno pakunku bombę, a na wierzch butelki,
tak by ją zasłaniały. Potem bez wahania wyszedł z budynku i
skierował się na pas startowy wprost do kondora, który czekał,
aby zabrać Hitlera z powrotem do Niemiec.
Adiutant ruszył za nim.
Zanim doszli do samolotu, idący przodem generał został
zatrzymany przez Otto Reitera, oficera S.S, pytającego, w jakim
celu tu przyszedł.
Strona 7
Von Tresckow wyprostował się sztywno i spojrzał z zimną
wyniosłością na bladą twarz esesmana o kościach policzkowych
wystających jak w trupiej czaszce. Po kilku sekundach Reiter
stracił kontenans i spuściwszy wzrok zerknął na paczkę, którą
generał wysunął w jego stronę.
- Drobny upominek dla przyjaciela w Wilczym Szańcu. Chcę to
zostawić w samolocie. Czy mam przejść po was, czy zejdziecie mi,
do cholery, z drogi? A może chcecie, żebym powiadomił fuhrera, że
przekroczyliście swoje kompetencje? Krótki pobyt na froncie
nauczy was dyscypliny.
Reiter, którego mózg z zimna prawie już nie funkcjonował,
zadrżał na tę groźbę i odsunął się. Von Tresckow po schodkach
wspiął się na pokład kondora, przeszedł między wygodnymi
fotelami, które specjalnie tu zamontowano, zerknął przez
oszronione okno na sylwetkę Reitera pogrążonego w rozmowie ze
Schlabrendorfem i wepchnął pakunek pod jedno z siedzeń.
Opuściwszy samolot poprawił czapkę, mijając Reitera kichnął
gwałtownie i wrócił do swojej kwatery mieszczącej się niedaleko
miejsca konferencji.
W normalnych okolicznościach generał musiałby uczestniczyć w
naradzie, lecz w ostatniej chwili usprawiedliwił się przed swoim
zwierzchnikiem, von Klugem, atakiem grypy. Teraz, z dala od
zdenerwowanego adiutanta, pozorne opanowanie von Tresckowa
zniknęło bez śladu. Osunął się na materac swej pryczy targany
wątpliwościami. Nieodwracalnie już złożył głowę pod topór, a tyle
rzeczy mogło jeszcze się nie udać.
Czy ta esesmańska świnia, Reiter, nie zechce wejść do
Strona 8
samolotu, żeby po raz ostatni przejrzeć jego wnętrze? Wyglądało
na to, że w pełni go przekonał widok wystających z paczki szyjek
dwóch butelek koniaku. Czy Hitler nie zmieni w ostatniej chwili
swoich planów, jak to się już często zdarzało? Ten człowiek
najwyraźniej posiadał jakiś niesamowity instynkt, ostrzegający go
przed, niebezpieczeństwem.
Przeżył jak do tej pory sześć zamachów na swoje życie.
Von Tresckow usłyszał kiedyś nawet plotkę, że Hitler ma
sobowtóra, którego wygląd mógł każdego oszukać. Czy to naprawdę
Hitler wygłaszał teraz perorę do oficerów von Klugego?
"Niech to diabli, dawniej nie miałem tylu wątpliwości" -
powiedział sam do siebie. To musiała być wina tego przeklętego
rosyjskiego mrozu, który przenikał ciało i paraliżował wszelką
zdolność logicznego myślenia.
Drzwi się otworzyły i stanął w nich Schlabrendorff.
- Właśnie wychodzi! - krzyknął. - Za chwilę wsiądzie do
samolotu!
- A nie mówiłem?
Generał wstał i przycisnął dłoń do lodowatej szyby. Jego
pokój również wypełniał wydzielany przez piecyk odór palonego
oleju. Nie mógł się zdecydować, czego bardziej nie cierpi - tego
ohydnego smrodu, który utrzymywał go przy życiu, czy
znienawidzonego zimna, czyniącego każdy ruch czy myśl wysiłkiem
ponad miarę. Trzymał zdrętwiałą dłoń przytkniętą do okna, dopóki
szron w tym miejscu nie stopniał. Przez ciemny otwór ujrzeli
niewyraźną sylwetkę fuhrera.
- Rozumiecie, von Kluge - powtórzył Hitler - chodzi o jedno
Strona 9
gigantyczne uderzenie zmasowanymi siłami czołgów i ludzi. Mając
pod swoją komendą tę ogromną armię - największą w tej wojnie
-będzie pan parł wciąż naprzód, bez ustanku! Zatrzyma się pan
dopiero w Moskwie! Wróg nie będzie miał żadnej szansy, żeby się
otrząsnąć z zaskoczenia! Nie myślcie nawet o braniu jeńców... -
Wpatrywał się w von Klugego swymi intensywnie niebieskimi oczami,
wywierającymi na ludzi hipnotyczny wpływ. - Utrzymajcie szybkość
ataku jak we Francji w 1940 - zgniećcie te świnie na miazgę!
Dalej i dalej, póki nie ujrzycie w celownikach dział kopuł cerkwi
świętego Wasyla!
- Rozumiem, mein Fuhrer! Dysponując tak wielką siłą
osiągniemy cel...
Hitler, który odwlekał chwilę wejścia do samolotu i dając
innym dobry przykład stał na straszliwym mrozie, chwycił kurczowo
von Klugego za ramię i zniżył głos.
- Przyjacielu, lada moment wejdzie pan do historii. Jeszcze
za sto lat historycy będą opisywać drugą bitwę pod Moskwą, która
stała się ostateczną zgubą Stalina i starła bolszewicką zarazę z
powierzchni ziemi!
To rzekłszy odwrócił się, a von Kluge, jeden z
najmądrzejszych i najbardziej doświadczonych dowódców Hitlera,
poczuł, jak rośnie w nim młodzieńczy entuzjazm. Znów dała o sobie
znać niezwykła zdolność Hitlera - umiejętność pobudzania ludzi do
działania. Von Kluge zasalutował fuhrerowi, kroczącemu wolno w
stronę samolotu.
Pod wodzą Reitera uzbrojeni po zęby żołnierze S.S ze straży
przybocznej fuhrera ustawili się w szpaler. Hitler przeszedł
Strona 10
bardzo powoli między żołnierzami, przyglądając się badawczo
każdej twarzy.
Zimno zdawało się nie robić na nim najmniejszego wrażenia -
w ciągu chudych lat młodości w Wiedniu nauczył się ignorować
rzeczy tak trywialne, jak fizyczne niewygody, i mobilizować całą
niepospolitą siłę woli w ważniejszych sprawach. Wtem zatrzymał
się przed schodkami prowadzącymi na pokład. Coś było nie w
porządku..
Swym szóstym zmysłem wyczuł jakieś niebezpieczeństwo. Gdzie
się mogło kryć? Rozejrzał się wokół szukając jakiejś wskazówki.
Pierwszy oficer sztabowy von Klugego, generał von Tresckow, nie
przybył na naradę wojenną. Jakieś dolegliwości związane z grypą.
Dlaczego mu się to przypomniało? Stał bez ruchu w padającym
śniegu, nieczuły na porywy podstępnego wschodniego wiatru.
Podwójna kolumna esesmanów zastygła równie nieruchomo z prawicami
wzniesionymi w faszystowskim salucie. W oddali było słychać,
jakby stłumione odgłosy burzy, grzmoty wystrzałów z frontu, które
wiatr donosił aż do Smoleńska..
Generał von Tresckow obserwował tę scenę ze swojej kwatery
przez wytopiony w szronie na szybie otwór w kształcie dłoni.
Szyba zachodziła mgłą. Nie odważył się oczyścić jej ponownie,
ruch mógł zostać zauważony - choćby i przez samego fuhrera. Przed
oczami Hitlera nic się nie mogło ukryć.
- Waha się... Coś zwietrzył...
Chwila była pełna napięcia. Schlabrendorff zdał sobie
sprawę, że ze strachu zniżył głos do szeptu. Czuł miękkość w
kolanach i zastanawiał się, klnąc w duchu, jak mogli podjąć się
Strona 11
realizacji tego szalonego kroku.
- Tak - zgodził się ponuro von Tresckow - ten jego cholerny
szósty zmysł znów zadziałał. To niesamowite.
Widział już siebie przed plutonem egzekucyjnym, jak stoi
wyprostowany, odarty ze wszystkich orderów, słyszał dźwięk
komendy, po której lufy zniżą się i wycelują w niego, i krótkie
"Ognia!" A potem wieczne zapomnienie. Wysiłkiem woli godnym
samego fuhrera opanował strach i czekał.
Hitler wciąż nie wsiadał do samolotu. Esesmani salutujący z
wyciągniętymi rękami byli bliscy zamarznięcia w tej pozycji.
Feldmarszałek von Kluge i jego sztab stali opodal na baczność.
Von Kluge nie otrząsnął się jeszcze z uniesienia. Przed
przyjazdem Hitlera czuł się zniechęcony jałowością swoich
wysiłków - na miejsce każdego zabitego Rosjanina zaraz pojawiało
się dwóch następnych, jak w koszmarze sennym.
Teraz przetrawiał w myślach nowy plan. Im dłużej o nim
myślał, tym bardziej wydawał mu się on realny. To, co powiodło
się w Polsce, sprawdzi się i w Rosji. Lecz tym razem zwycięstwo
będzie kolosalne i wstrząśnie całym światem. Jeden straszliwy
atak zniszczy całą Armię Czerwoną. Tylko człowiek obdarzony
takimi mesmerycznymi zdolnościami jak Hitler mógł dopiąć tego, by
krańcowo zmienić w ciągu jednej krótkiej konferencji nastawienie
trzeźwo myślącego dowódcy pokroju von Klugego.
Nagle fuhrer podrzucił rękę w salucie i okrzyk "Heil
Hitler!" odbił się echem wśród niegościnnych, przysypanych
śniegiem, na wpół zburzonych bunkrów będących siedzibą sztabu.
Fuhrer bez słowa odwrócił się, wszedł po schodkach i zniknął we
Strona 12
wnętrzu samolotu.
Drzwi zamknięto, pilot zapuścił silniki, schodki zostały
odciągnięte na bok i maszyna ruszyła po świeżo oczyszczonym pasie
startowym, podskakując na wybojach.
W samolocie Hitler zdjął czapkę i płaszcz, podał je
adiutantowi, który otrzepał z nich śnieg; i szybko ruszył
przejściem między fotelami.
Wybrał miejsce tuż przed tym, pod którym von Tresckow
umieścił bombę zegarową, i kazał przynieść swoją teczkę. Chciał
się czymś zająć, nie cierpiał latania w równym stopniu, w jakim
uwielbiał zawrotnie szybką jazdę samochodem.
Mimo niechęci do samolotów fuhrer rozluźnił się, z jego
twarzy zniknął marsowy wyraz i pojawił się uśmiech, który
oczarował -i rozbroił - przywódców tylu państw na Zachodzie. Gdy
wyjmował złożoną mapę Francji i Niderlandów z zaznaczonymi
lokalizacjami fałszywych obozów wojskowych, samolot oderwał się
od ziemi.
Von Kluge i jego sztab stali wciąż na mrozie i patrzyli za
znikającą w gęstych chmurach maszyną, unoszącą na pokładzie
największego politycznego i wojskowego geniusza od czasu
Napoleona i Juliusza Cezara. Może często uciekał się do złych
metod działania, lecz jego poprzednicy też nie byli święci. W
dodatku Hitler w przeciwieństwie do nich nie odebrał odpowiedniej
edukacji ani fachowego wyszkolenia.
Z przysłowiowego rynsztoka wzniósł się na szczyty, a jego
jedyną bronią był niezwykły dar wymowy, wielka siła woli i wiara
w swoje własne powołanie. On jeden dokonał rzeczy niewiarygodnej
Strona 13
- wyciągnął osiemdziesięcio-milionowy naród z odmętów poniżenia i
rozpaczy i przemienił go w najgroźniejszą potęgę w świecie.
Von Tresckow i Schlabrendorff z ukrycia śledzili wzrokiem
mały, - niewyraźny przecinek samolotu, niknący na tle nieba.
Wreszcie odwrócili się od okna. Porucznik otarł krople potu z
czoła. Nawet opanowany von Tresckow osunął się bezwładnie na
krzesło.
- Udało się! - powiedział z radością Schlabrendorff.
- Bomba musi jeszcze wybuchnąć - przypomniał mu jego
przełożony. Otrząsnął się z otępienia, które było reakcją po
przeżytym napięciu. - Wyślę informację do Berlina, żeby uprzedzić
Olbrichta...
Wyszedł z kwatery i pomaszerował szparko, przez śnieg do
budynku łączności, który miał bezpośrednią linię z Berlinem.
Kazał operatorowi wyjść z pokoju.
- Muszę wysłać ściśle poufną wiadomość - oświadczył
szorstko.
Poczekał, aż drzwi się zamkną, wywołał Berlin i poprosił o
natychmiastowe połączenie z generałem Olbrichtem, zastępcą
dowódcy armii rezerwowej, który miał pod swoją komendą oddziały
wojskowe w stolicy.
- Tu von Tresckow - powiedział do Olbrichta, gdy generał
zgłosił się na linii. - Obiecany prezent został już
dostarczony...
Przerwał połączenie natychmiast po wypowiedzeniu tego hasła
-nikt nie wiedział, które rozmowy są podsłuchiwane przez cholerne
gestapo. Teraz wszystko było przygotowane. Kiedy tylko wieść o
Strona 14
śmierci Hitlera dotrze do Berlina, Olbricht przystąpi do
działania i za pomocą swoich sił garnizonowych opanuje wszystkie
główne ośrodki władzy, jak Ministerstwo Wojny, rozgłośnie radiowe
czy Ministerstwo Oświecenia Publicznego i Propagandy.
Generał von Tresckow wyszedł z centrali łączności i spojrzał
przelotnie na tę stronę nieba, gdzie zniknął samolot Hitlera,
rozpoczynający długi lot do Wilczego Szańca w Prusach Wschodnich.
Wszystko zależało teraz od jednej rzeczy. Od wybuchu bomby.
Rozdział drugi
13 marca 1943.
W Rastenburgu (Tak brzmiała niemiecka nazwa Kętrzyna) Martin
Bormann, szef Kancelarii N.S.D.A.P, stał przed wieżą kontrolną
lotniska, oddalonego kilka kilometrów od Wolfsschanze - Wilczego
Szańca, tajnej kwatery Hitlera w Prusach Wschodnich - w
oczekiwaniu na przylot wodza.
Przy nim stał Alois Vogel, szef straży przybocznej fuhrera
złożonej z żołnierzy S.S, wysoki mężczyzna o pociągłej twarzy i
wąskich ustach, ubrany w czarny mundur z naszywkami w kształcie
błyskawic na kołnierzu. Przytupywał, pod jego nogami chrzęścił
poryty koleinami, zmarznięty śnieg. Zerknął na zegarek ze
zniecierpliwieniem. Kciukiem w rękawiczce usunął warstewkę lodu,
która utworzyła się na szkiełku.
- Już wkrótce powinien przylecieć - zauważył. - Oby ta
przeklęta mgła się podniosła...
Strona 15
- To zwykła pogoda tutaj - odparł spokojnie Bormann -a pilot
fuhrera jest mistrzem w swoim fachu.
Rzeczywiście, warunki atmosferyczne nie odbiegały od normy.
Przez niemal pół roku ta posępna część Niemiec była spowita
w białe tumany i pokryta śniegiem. W powietrzu wisiała
niesamowita cisza.
Mgła przewalała się kłębami niczym opar nad powierzchnią
morza, a gdy chwilami rzedniała, ukazywały się spoza niej
niewyraźne sylwetki drzew na skraju nie kończących się sosnowych
lasów. Bormann, jak zawsze cierpliwy - w przeciwieństwie do
oficera S.S - stał całkiem nieruchomo z rękami założonymi do
tyłu.
Ten jeden z najbardziej zagadkowych ludzi historii XX wieku
był niskim, przysadzistym mężczyzną o słowiańskiej twarzy. Miał
silnie zarysowany nos, głowę podobną do łebka kreta i rzadko
okazywał emocje. Nie sposób było odgadnąć jego myśli - na pozór
był jedynie wiernym sekretarzem Hitlera, przekazywał jego rozkazy
i baczył, by były natychmiast wypełniane. Lecz bardziej
spostrzegawczy obserwatorzy wyczuwali coś złowieszczego w tej
osobowości przypominającej kameleona, kryjącej się w tle. "To
cień Hitlera - zauważył kiedyś pewien generał. - Cień bardziej
mroczny od człowieka, który go rzuca".
- Oto i on - rzekł Vogel.
Odwrócił się i wydał odpowiednie rozkazy dwudziestu
uzbrojonym esesmanom, stanowiącym osobistą ochronę fuhrera.
Bormann lekko odwrócił głowę. Vogel miał rację - w ciszę
bezgłośnie kłębiącej się mgły wdarł się dźwięk silników
Strona 16
nadlatującego samolotu. Stłumiony pomruk narastał z każdą chwilą.
Bormann wszedł do budynku i wyłonił się stamtąd z owczarkiem
alzackim na smyczy. Fuhrer będzie zadowolony, gdy po długim locie
ze Smoleńska zobaczy Blondi, sukę, którą Bormann osobiście dla
niego wyszukał, żeby pocieszyć go po klęsce pod Stalingradem.
Takimi drobnymi, świadczącymi o troskliwości gestami Bormann
umacniał swoją pozycję osobistego sekretarza Hitlera - człowieka,
który przekazywał na zewnątrz większość jego rozkazów. W Wilczym
Szańcu dopasował nawet swoje godziny snu do fuhrera, aby trwać od
rana do nocy przy jego boku i nie odstępować wodza ani na chwilę.
Bormanna w najmniejszym stopniu nie obchodził fakt, że
Goering, Himmler i inne partyjne tuzy serdecznie go nienawidzą.
Jego ambicją było właśnie to, co osiągnął - być cieniem Hitlera,
zawsze obecnym przy podejmowaniu decyzji.
- Schodzi do lądowania! - krzyknął Vogel. - Czy mam
zawiadomić główną kwaterę?
- Nie. Pozostawcie to mnie.
Bormann usiłował przebić wzrokiem ciężkie chmury, by
dostrzec nadlatujący samolot. Szczęśliwym trafem lekki powiew
wiatru rozproszył mgłę i odsłonił pas, na którym kondor miał
wylądować.
"Znowu to szczęście Hitlera" - pomyślał Bormann zgryźliwie.
Przez cały dzień lotnisko było kompletnie niewidoczne, lecz
teraz bezpieczne posadzenie samolotu będzie dla pilota fraszką.
Wilczur szarpnął smycz, jakby wyczuwając przybycie pana.
- Siad! - warknął Bormann, wciąż wypatrując zimnym wzrokiem
maszyny.
Strona 17
Na pokładzie kondora Adolf Hitler zapiął guziki wojskowego
płaszcza i włożył czapkę. Na jego twarzy malowała się wyniosła
pycha - była to twarz zdobywcy świata, którego za chwilę miała
powitać straż przyboczna. A przecież zaledwie pół godziny temu
przyprawił grupkę swych adiutantów o histeryczny atak śmiechu,
gdy zaczął paradować tam i z powrotem między fotelami, naśladując
Chamberlaina podczas wizyty, jaką premier Wielkiej Brytanii
złożył mu na przedwojennej konferencji w Monachium. Wyjrzał przez
okno wypatrując ziemi.
Nikt z towarzyszących mu w samolocie nie mógłby zgadnąć, że
ma w tej chwili nerwy rozstrojone do ostatnich granic. Nie znosił
momentu lądowania równie mocno co chwili startu. "Nigdy już nie
polecę samolotem" - obiecał sobie w duchu. Lecz wiedział, że w
razie potrzeby znów będzie znosił tę udrękę. Zamrugał. W dole
mignęły mu przelotnie szczyty sosen.
Bormann obserwował, jak maszyna podchodzi do lądowania.
Pojawiła się i znów zniknęła, gdy pilot wykonał ostatni
skręt przed zejściem na ziemię. Obrzucając wzrokiem lotnisko,
gdzie Vogel ustawił w szyku swoich ludzi, Bormann wyczuł nastrój
napięcia i podniecenia, który zawsze towarzyszył takim okazjom..
Jakie wieści przywiezie Hitler z frontu wschodniego? Bormann
przypomniał sobie, jak parę minut przed odlotem fuhrer wziął go
na bok i napomknął o swoich planach - co było w wysokim stopniu
niezwykłe. Hitler twardo stosował regułę trzymania w ścisłej
tajemnicy wszystkich ważnych decyzji strategicznych aż do chwili,
kiedy oznajmiał je publicznie.
- Bormann - powiedział poufnym tonem - znajdujemy się w
Strona 18
przededniu generalnego manewru, który przechyli na naszą stronę
szalę zwycięstwa w całej wojnie - manewru tak śmiałego, że nie
powstydziłby się go Napoleon ani Fryderyk Wielki.
- Będę więc z niecierpliwością czekał na pański powrót -
odparł Bormann.
Znów zobaczył samolot. Leciał teraz znacznie niżej i był nie
więcej niż kilometr od lotniska. Zszedł stromo w dół, ginąc w
gęstej mgle. Bormann ujrzał oślepiający błysk i w ułamku sekundy
na własne oczy zobaczył rozlatującą się w powietrzu maszynę.
Nieco później dotarł do niego stłumiony huk eksplozji. I znowu
wokół zapanowała cisza. Ośnieżony las stał w białym oparze.
Najmniejszego dźwięku.
Przez kilka sekund Bormann nie był w stanie ruszyć się z
miejsca.
Owczarek z niskim, zawodzącym skowytem skoczył naprzód,
wyrwał mu smycz z ręki i rzucił się pędem w stronę miejsca
katastrofy.
Ucieczka psa pobudziła Bormanna do działania. Zaczął
wykrzykiwać polecenia do Vogla:
- Wysłać dwóch ludzi do wieży kontrolnej! Odciąć wszystkie
linie łączności! Lotnisko otoczyć żołnierzami! Nikomu nie wolno
wejść ani wyjść! A wy chodźcie ze mną.
Vogel niezwłocznie wydał wszystkie potrzebne rozkazy, po
czym pobiegł za Bormannem, który skierował się pospiesznie do
kubelwagena. Ten dziwny pojazd - z kołami z przodu, gąsienicami
zaś z tyłu - służył do poruszania się w trudnym terenie. Bormann
siedział już za kierownicą, gdy Vogel go dogonił.
Strona 19
- Wybuch mógł być słyszany w głównej kwaterze - ostrzegł
oficer S.S, siadając na miejscu pasażera obok kierowcy.
Bormann pomyślał chwilę, grzejąc silnik na jałowym biegu.
- Kempner! - zawołał zastępcę Vogla. Przyjrzał się badawczo
esesmanowi, który obok wozu wyprężył się na baczność. Nie
dostrzegł żadnych oznak paniki. Podjął następną szybką decyzję: -
Kempner, wrócicie teraz do głównej kwatery i powiadomicie
wszystkich, że ze względu na złą pogodę przylot fuhrera opóźnił
się - samolot wylądował na innym lotnisku. Powiedzcie im, że
fuhrer odwołał konferencję, która miała się odbyć jutro w
południe. A jeśli ktokolwiek wspomni, że słyszał wybuch,
wyjaśnijcie, że to lis trafił na minę.
Było to nader wiarygodne tłumaczenie. Wilczy Szaniec
otaczały liczne pola minowe, a detonacje powodowane przez lisy
były częstą przyczyną fałszywych alarmów. Kempner odbiegł w
kierunku swego samochodu. Bormann, skinąwszy na kilku esesmanów,
żeby wdrapali się na pancerz, wprawił pojazd w ruch.
Wkrótce wjechali w leśny dukt. Zagłębili się w sosnowy las i
stracili z oczu lotnisko, przesłonięte kłębiącą się złowieszczo
między drzewami mgłą. Nie musieli jechać daleko. Nagle otworzyła
się przed nimi polana. Wyrwane z ziemi wybuchem pnie sterczały w
różnych kierunkach jak kikuty okaleczonych kończyn. Bormann
zatrzymał pojazd. Ich oczom ukazał się przerażający, makabryczny
widok.
Wszędzie walały się rozrzucone szczątki samolotu. Detonacja
musiała mieć miejsce blisko koron drzew, siła wybuchu poszła w
dół. i: Z gałęzi zwisały strzępy ciał. Tak mogła wyglądać
Strona 20
rzeźnia, pełna ochłapów, pochlastanych przez wariata w napadzie
szału. We mgle unosił się zapach benzyny zmieszany ze swądem
spalonego mięsa. Po miejscu tragedii krążył owczarek alzacki
węsząc wokół. Bormann i Vogel wysiedli, esesmani zeskoczyli na
ziemię.
- Nie mógł ujść z życiem - powiedział wolno Bormann.
- Co mamy robić? - spytał Vogel.
- Poczekajcie chwilę, muszę pomyśleć...
Bormann osiągnął swe uprzywilejowane stanowisko prawej ręki
Hitlera dzięki talentom administracyjnym i umiejętności
skrupulatnego planowania. Fuhrer, nienawidzący rutynowej
papierkowej pracy, nauczył się całkowicie polegać w kwestii
szczegółowych rozporządzeń na swoim spokojnym, kompetentnym
zastępcy. Wydawał rozkaz, a Bormann przekładał go na język
urzędowej biurokracji i przekazywał dalej. Zwyczaj ten ustalił
się do tego stopnia, że Bormann mógł wysłać każdą instrukcję
podpisując ją słowami, których nikt nie ważył się zakwestionować:
"Z rozkazu fuhrera".
W tej chwili w jego rękach znalazła się przyszłość Niemiec.
Musiał stawić czoło sytuacji, wykazać swoją wartość. Stał na
śniegu wśród mgły unoszącej się między kręgiem sosen i patrzył na
krwawe jatki. Nozdrza zatykał mu odór śmierci, a w głowie aż
wrzało od myśli.
- Vogel, otoczcie kordonem cały teren. Macie strzelać do
każdego, kto się spróbuje zbliżyć. Wezwijcie ciężarówki i
uprzątnijcie ten bałagan. Nie wolno wam niczego przeoczyć. Każdy
strzęp ciała i każdy kawałek samolotu ma zostać wywieziony w