Folsom Allan - Dzień spowiedzi
Szczegóły |
Tytuł |
Folsom Allan - Dzień spowiedzi |
Rozszerzenie: |
PDF |
Jesteś autorem/wydawcą tego dokumentu/książki i zauważyłeś że ktoś wgrał ją bez Twojej zgody? Nie życzysz sobie, aby podgląd był dostępny w naszym serwisie? Napisz na adres
[email protected] a my odpowiemy na skargę i usuniemy zabroniony dokument w ciągu 24 godzin.
Folsom Allan - Dzień spowiedzi PDF - Pobierz:
Pobierz PDF
Zobacz podgląd pliku o nazwie Folsom Allan - Dzień spowiedzi PDF poniżej lub pobierz go na swoje urządzenie za darmo bez rejestracji. Możesz również pozostać na naszej stronie i czytać dokument online bez limitów.
Folsom Allan - Dzień spowiedzi - podejrzyj 20 pierwszych stron:
Strona 1
Allan Folsom
Dzień Spowiedzi
The Day of Confession
Tłumaczył Piotr Jankowski
S&C
EXLIBRIS
Strona 2
Główne postaci
Harry Addison
Ojciec Daniel Addison – młodszy brat Harry’ego;
osobisty sekretarz kardynała Marsciana
Siostra zakonna Elena Voso, pielęgniarka
Hercules, karzeł
Osobistości Watykanu
Giacomo Pecci, papież Leon XIV
Papiescy domini di fiducia, „mężowie zaufania”:
kardynał Umberto Palestrina
kardynał Nicola Marsciano
kardynał Joseph Matadi
monsinior Fabio Capizzi
kardynał Rosario Parma
ksiądz Bardoni, doradca kardynała Marsciana
Vigilanza – Urząd Straży Porządkowej Państwa
Watykańskiego
Jacov Farel, szef Urzędu Straży
Policja włoska
Detektywi z wydziału zabójstw:
Otello Roscani
Gianni Pio
Scala
Strona 3
Castelletti
Gruppo Cardinale – zespół do zadań specjalnych,
powołany zarządzeniem ministra spraw wewnętrznych
Włoch do prowadzenia śledztwa w sprawie zamordowania
kardynała wikariusza Rzymu
Marcello Taglia, prokurator kierujący Gruppo
Cardinale
Chińczycy
Li Wen, inspektor Państwowego Urzędu Jakości Wody
Yan Yeh, prezes Narodowego Banku Chińskiego
Jiang Youmei, ambasador Chin we Włoszech
Zhou Yi, minister spraw zagranicznych
Chen Yin, handlarz kwiatami ciętymi
Wu Xian, sekretarz generalny partii komunistycznej
Wolni strzelcy
Thomas Jose Alvarez-Rios Kind, międzynarodowy
terrorysta
Adrianna Hall, korespondentka World News Network
James Eaton, sekretarz do spraw politycznych;
ambasada Stanów Zjednoczonych w Rzymie
Pierre Weggen, szwajcarski bankier inwestycyjny
Miguel Valera, hiszpański komunista
Edward Mooi, poeta
Strona 4
Prolog
Rzym.
Niedziela, 28 czerwca
Dzisiaj nazwał się „S”. Z wyglądu był uderzająco
podobny do Miguela Valery, trzydziestosiedmioletniego
Hiszpana, śpiącego płytkim, narkotycznym snem w głębi
pokoju.
Mieszkanie na piątym piętrze, w którym się znajdowali,
było marne – zaledwie dwa pokoje z maleńką kuchnią i
łazienką. Stały tu tanie, sfatygowane meble; jak w każdym
takim miejscu, wynajmowanym na tygodnie. Najokazalej
prezentowała się pluszowa kanapa, na której wiercił się
niespokojnie Hiszpan, oraz stół ze składanym blatem pod
oknem, przez które wyglądał teraz „S”.
Tak więc mieszkanie było marne. Wynagradzał to
widok z okna – na zieleń Piazza San Giovanni i
majestatyczną bryłę Bazyliki Świętego Jana na Lateranie,
katedry papieża jako biskupa Rzymu i „matki wszystkich
kościołów”, ufundowanej przez cesarza Konstantyna w
roku 313. Dziś widok był jeszcze ciekawszy niż zwykle.
Mszę świętą z okazji swych siedemdziesiątych piątych
urodzin odprawiał Giacomo Pecci, papież Leon XIV. Plac
przed kościołem wypełniał po brzegi tłum wiernych, jak
gdyby urodziny papieża obchodził cały Rzym.
Przeciągnąwszy dłonią po ufarbowanych na czarno
Strona 5
włosach, „S” spojrzał na Valerę. Za dziesięć minut
otworzy oczy. Za dwadzieścia oprzytomnieje i będzie w
pełni zdolny do działania. „S” odwrócił się nagle i jego
spojrzenie przesunęło się na czarno-biały telewizor w
rogu pokoju. Na ekranie widać było transmisję na żywo z
wnętrza bazyliki.
Papież, w białych liturgicznych szatach, przemawiał,
patrząc na swoich wiernych uduchowionym wzrokiem,
pełnym życia i nadziei. Kochał ich, a oni odpłacali mu
tym samym; odnosiło się wrażenie, że mimo podeszłego
wieku i słabnącego powoli zdrowia czerpie z tego
odmładzającą energię.
Obraz się zmienił; w tłumie wypełniającym ciasno
bazylikę kamerzyści zaczęli wyszukiwać znajome twarze
polityków, sławnych osobistości i ludzi interesu.
Następnie oko kamery przesunęło się na postacie
siedzących za papieżem duchownych. Byli to jego
długoletni doradcy, jego uominidifiducia.
Mężowie zaufania. Wspólnie stanowili bez wątpienia
najpotężniejszą grupę wpływów w całej hierarchii
Kościoła rzymskokatolickiego. Było ich pięciu:
– Kardynał Umberto Palestrina, sześćdziesiąt dwa lata.
Sierota i ulicznik z Neapolu, obecnie watykański
sekretarz stanu. Niezwykle popularny w Kościele i
cieszący się wielkim poważaniem w świeckiej
społeczności międzynarodowych dyplomatów. Potężnie
zbudowany: ponad metr dziewięćdziesiąt wzrostu przy
wadze stu trzydziestu pięciu kilogramów.
Strona 6
– Rosario Parma, sześćdziesiąt siedem lat. Kardynał
wikariusz Rzymu; wysoki, surowy, konserwatywny prałat
z Florencji; to w jego diecezji i kościele odbywała się
papieska msza.
– Kardynał Joseph Matadi, pięćdziesiąt siedem lat.
Prefekt Kongregacji Biskupów, pochodzący z Zairu.
Szeroki w barach, jowialny, miłośnik podróży, znający
wiele języków, zręczny dyplomata.
– Monsinior Fabio Capizzi, sześćdziesiąt dwa lata.
Dyrektor generalny Institutio Opera Religiosa – Instytutu
Dzieł Religijnych – banku watykańskiego. Urodzony w
Mediolanie. Absolwent Oksfordu i Yale; samodzielnie
doszedł do milionów jeszcze przed wstąpieniem do
seminarium w wieku trzydziestu lat.
– Kardynał Nicola Marsciano, sześćdziesiąt lat.
Najstarszy syn rolnika z Toskanii, kształcony w
Szwajcarii i Rzymie, przewodniczący Administracji Dóbr
Stolicy Apostolskiej; tym samym główny nadzorca
inwestycji watykańskich.
Dłoń „S” w rękawiczce wyłączyła odbiornik i
mężczyzna wrócił do stołu pod oknem. Za jego plecami
Miguel Valera zakaszlał i poruszył się we śnie. „S”
zerknął na niego, a potem znów wyjrzał przez okno. Przed
samą bazyliką policja ustawiła zapory, nie dopuszczające
tłumu na brukowany placyk przy wejściu, a teraz po obu
stronach odlanych z brązu wrót kościoła stanęli policjanci
na koniach. Na lewo za nimi, poza zasięgiem wzroku
zgromadzonych, „S” dojrzał kilkanaście niebieskich
Strona 7
furgonetek i oddziały interwencyjne policji, również
niewidoczne z tłumu, lecz w pełnej gotowości.
Nagle pod schody bazyliki podjechały cztery ciemne
lancie.
Były to nie oznakowane limuzyny Polizia di Stato,
włoskiej policji państwowej, która zajmowała się ochroną
papieża i kardynałów poza obrębem Stolicy Apostolskiej.
Po mszy miały odwieźć duchownych do Watykanu.
W tym momencie brązowe wrota stanęły otworem i w
tłumie podniosła się wrzawa. Jednocześnie rozdzwoniły
się dzwony wszystkich chyba kościołów Rzymu. Przez
chwilę nic się nie działo. A potem ponad dźwięk
dzwonów wzniósł się ryk tłumu. W drzwiach bazyliki
pojawił się papież. Biel jego sutanny odbijała wyraźnie od
purpury strojów mężów zaufania, podążających za nim.
Całą tę grupę otaczał ciasno kordon ochroniarzy w
czarnych garniturach i ciemnych okularach.
Valera jęknął i zamrugał oczami, usiłując się przekręcić
na bok. „S” spojrzał na niego, lecz tylko przelotnie. Potem
odwrócił się i z cienia pod oknem wydobył podłużny
przedmiot owinięty w ręcznik kąpielowy. Umieścił go na
stole i odwinąwszy ręcznik, przystawił do oka lunetę
fińskiego karabinu snajperskiego. Obraz bazyliki
powiększył się stukrotnie. Kardynał Palestrina zrobił
akurat krok naprzód i jego postać znalazła się w całości w
kręgu celownika, którego krzyżyk spoczął dokładnie
ponad szerokim uśmiechem duchownego. „S” nabrał
powietrza i wstrzymał oddech, a jego palec wskazujący
Strona 8
przylgnął mocniej do spustu. Palestrina usunął się na bok.
W celowniku karabinu znalazła się teraz pierś kardynała
Marsciana. Ignorując jęki Valery, „S” przejechał lunetą po
kardynalskiej purpurze, aż ujrzał biel sutanny Leona XIV.
Ułamek sekundy później nici celownicze zbiegły się
między brwiami papieża.
Valera krzyknął coś głośno. „S”, w dalszym ciągu nie
zwracając nań uwagi, zacisnął palec na spuście. Papież
ruszył naprzód i ominąwszy jednego z ochroniarzy, zaczął
z uśmiechem pozdrawiać tłum. „S” szybko przeniósł lufę
karabinu na prawo, najeżdżając celownikiem na złoty
pektorał Rosaria Parmy, kardynała wikariusza Rzymu. A
potem, z kamienną twarzą, po prostu trzykrotnie szybko
nacisnął spust.
Pokój wypełnił się hukiem wystrzałów. Dwieście
metrów dalej krew jednego z mężów zaufania trysnęła na
białą sutannę papieża Leona XIV i zbryzgała otaczających
go kardynałów.
Strona 9
1
Los Angeles.
Czwartek, 2 lipca; 21.00
W głosie z automatycznej sekretarki pobrzmiewał
strach.
„Harry, tutaj twój brat Danny... Nie chciałem dzwonić
do ciebie z czymś takim... tyle czasu minęło. Ale nie
mam... poza tobą nie mam nikogo, komu mógłbym to
powiedzieć. Harry... strasznie się boję... nie wiem, co
robić. ...Nie wiem, co jeszcze się stanie. Boże, ratuj...
Harry, jeśli tam jesteś, odbierz, błagam... Jesteś tam?
Chyba nie... Jeszcze zadzwonię”.
– A niech to szlag.
Harry Addison odwiesił samochodowy telefon, po
czym nie zdejmując z niego ręki, podniósł ponownie i
wcisnął „redial”. Usłyszał tony wybierającego się
samoczynnie numeru. Po chwili ciszy odezwał się
miarowy sygnał włoskiej sieci telefonicznej.
– No już, Danny, odbieraj...
Po dwunastym sygnale Harry rozłączył się i spojrzał
przed siebie; światła samochodów z przeciwka tańczyły
hipnotycznie na jego twarzy, aż niemal zapomniał, gdzie
jest – w limuzynie z kierowcą, który wiózł go na lotnisko,
skąd o dwudziestej drugiej miał odlecieć męczącym
nocnym lotem do Nowego Jorku.
Strona 10
W Los Angeles była dziewiąta wieczorem; w Rzymie
szósta rano. Gdzie mógł przebywać ksiądz o tak wczesnej
porze? Na porannej mszy? Możliwe; pewnie dlatego
właśnie nie odbiera.
„Harry, tutaj twój brat Danny... Boję się... Nie wiem, co
robić... Boże, ratuj?”
– Jezu Chryste. – Harry czuł jednocześnie bezradność
i przypływ paniki. Od lat nie zamienili ze sobą słowa, nie
napisali kartki pocztowej, a teraz głos Danny’ego odezwał
się nagle z automatycznej sekretarki, wśród dziesiątków
innych. Głos kogoś, kto jest w poważnych opałach.
W nagraniu słychać było szelest, jakby brat chciał się
już rozłączyć, lecz po chwili głos wrócił, przekazując mu
numer telefonu i prośbę, żeby zadzwonił „zaraz rano”. Dla
Harry’ego „zaraz” było właśnie w chwili, kiedy zaczął
odsłuchiwać wiadomości z domowego aparatu. Danny
telefonował jednak dwie godziny wcześniej, tuż po
dziewiętnastej czasu kalifornijskiego, czyli czwartej rano
w Rzymie. Co, u diabła, znaczyło dla niego „rano” o
takiej porze?
Sięgnął po telefon i wybrał numer swojej firmy
prawniczej w Beverly Hills. Mieli tego dnia ważne
zebranie ze wspólnikami; ktoś mógł być jeszcze w biurze.
– Joyce, tu Harry. Czy Byron...?
– Właśnie wyszedł, panie Addison. Mam połączyć z
telefonem w aucie?
– Proszę.
W słuchawce rozległy się trzaski, podczas gdy
Strona 11
sekretarka Byrona Willisa przełączała.
– Przykro mi, ale nie odbiera. Mówił coś o kolacji.
Mam mu zostawić wiadomość w domu?
Światła za szybą rozmazały się i Harry poczuł przechył
limuzyny, gdy kierowca zjechał z Ventura Freeway na
ślimak łączący ją z autostradą San Diego, po czym
przyśpieszył, kierując się na południe, w stronę lotniska.
Wyluzuj się, pomyślał. Danny jest pewnie na mszy albo
poszedł na spacer.
Nie doprowadzaj siebie i innych do wariactwa, skoro
nawet nie wiesz, co się dzieje.
– Nie, dzięki. Jestem w drodze do Nowego Jorku.
Złapię go rano. Dobranoc.
Rozłączywszy się, Harry po chwili wahania ponownie
wybrał Rzym. Usłyszał tę samą sekwencję tonów, tę samą
ciszę i wreszcie znajomy już sygnał telefonu po drugiej
stronie. W dalszym ciągu nikt nie odbierał.
Strona 12
2
Włochy.
Piątek, 3 lipca; 10.20
Ojciec Daniel Addison zapadł w płytką drzemkę na
fotelu przy oknie kursowego autobusu zmierzającego na
północ, autostradą do Asyżu. Starał się koncentrować
zmysły na łagodnym pomruku diesla i szumie opon.
Ubrany był po cywilnemu; duchowne szaty i przybory
toaletowe miał w niewielkiej torbie, leżącej na półce
bagażowej, a okulary i dokumenty spoczywały w
wewnętrznej kieszeni nylonowej wiatrówki, która
uzupełniała ubiór składający się z dżinsów i koszuli z
krótkimi rękawami. Ojciec Daniel miał trzydzieści trzy
lata i wyglądał jak świeżo upieczony student, zwyczajny
turysta podróżujący samotnie. Tak właśnie chciał
wyglądać.
Jako amerykański duchowny skierowany do Watykanu,
Daniel Addison spędził w Rzymie dziewięć lat. I niemal
od początku swego pobytu jeździł co jakiś czas do Asyżu.
Położone wśród umbryjskich wzgórz starożytne miasto,
miejsce narodzin pokornego kapłana, który został
świętym, obiecywało poczucie oczyszczenia i łaski,
dawało okazję do duchowej podróży, głębszej niż w
innych znanych mu miejscach.
Teraz jednak duchowy aspekt wyprawy przestał istnieć;
Strona 13
wiara legła w gruzach. Pomieszanie i strach wyparły
wszystko inne. Utrzymanie resztek rozsądku w ryzach
wymagało psychologicznego znoju. Tak czy inaczej,
siedział jednak w autobusie; jechał. Nie miał natomiast
pojęcia, co zrobi i powie, kiedy dotrze na miejsce.
Około dwudziestu siedzących przed nim pasażerów
gawędziło, czytało lub odpoczywało jak on, ciesząc się
chłodem klimatyzowanego wnętrza. Wiejski krajobraz za
oknem zalewały fale letniego skwaru, przynoszącego
uprawom dojrzałość, winnicom słodycz, a starożytnym
murom i fortecom, przesuwającym się raz po raz w
oddali, powolne zniszczenie.
Odpływając w drzemkę, ojciec Daniel wrócił myślą do
Harry’ego i wiadomości, którą zostawił mu na sekretarce
tuż przed świtem. Zastanawiał się, czy brat w ogóle ją
odebrał. A jeśli tak, czy wywołała w nim niechęć i czy nie
oddzwonił celowo. Wiedział, że takie ryzyko istnieje.
Oddalili się od siebie jeszcze jako nastolatkowie. Od
ośmiu lat nie zamienili słowa, a nie widzieli się od
dziesięciu. Spotkanie zresztą było krótkie, z okazji
pogrzebu matki, na który obaj przyjechali do Maine.
Harry miał wtedy dwadzieścia sześć lat, Danny
dwadzieścia trzy. Całkiem rozsądna wydawała się więc
konkluzja, że po tak długim czasie Harry zdążył już spisać
młodszego brata na straty i zwyczajnie miał go gdzieś.
W tej chwili jednak nieważne było, co Harry myśli ani
co oddaliło ich od siebie. Jedynym pragnieniem
Danny’ego było usłyszeć głos brata, jakoś go poruszyć i
Strona 14
poprosić o pomoc. Zadzwonił do niego powodowany
zarówno strachem, jak i miłością, a także dlatego, że nie
miał się po prostu do kogo zwrócić. Stał się częścią
koszmaru, z którego nie było odwrotu i który mógł
jedynie pogrążać się coraz bardziej w mroku i ohydzie;
mógł sprowadzić nań śmierć, zanim w ogóle zdoła
skontaktować się z bratem.
Jakieś poruszenie w przodzie wozu wyrwało go z
zadumy.
W jego stronę szedł nieznajomy mężczyzna. Tuż po
czterdziestce, starannie ogolony, ubrany w sportową
kurtkę i spodnie khaki. Pamiętał, że ten człowiek wsiadł w
ostatniej chwili, gdy autobus już ruszał z rzymskiego
dworca. Przez moment Danny sądził, że mężczyzna go
minie i pójdzie do toalety z tyłu, on jednak zatrzymał się
przy jego siedzeniu.
– Pan jest Amerykaninem, prawda? – zapytał z
brytyjskim akcentem.
Ojciec Daniel obrzucił spojrzeniem autobus. Reszta
pasażerów jechała jak przedtem, wyglądając przez okna,
gawędząc, odpoczywając. Najbliżsi siedzieli kilka foteli
przed nim.
– Tak...
– Tak właśnie myślałem – uśmiechnął się szeroko
przybysz. Zachowywał się sympatycznie, wręcz
kordialnie. – Moje nazwisko Livermore. Jestem
Anglikiem, jeśli pan jeszcze nie poznał po akcencie. Czy
mogę się przysiąść? – Nie czekając na odpowiedź,
Strona 15
wśliznął się na siedzenie obok Danny’ego. – Jestem
inżynierem drogowym. Przyjechałem do Włoch na urlop,
na dwa tygodnie. W przyszłym roku wybieram się do
Stanów. Nigdy tam nie byłem. Rozpytuję każdego
spotkanego Jankesa, co warto zobaczyć. – Był wygadany,
nawet nieco nachalny, lecz miły; taki po prostu miał
chyba sposób bycia. – Czy mogę wiedzieć, z jakiej części
kraju pan pochodzi?
– Z Maine... – Coś było w tym wszystkim nie tak, ale
ojciec Daniel nie był pewien co.
– Na mapie to będzie w górę od Nowego Jorku,
prawda?
– Tak, w górę... – Ksiądz ponownie rzucił okiem w głąb
autobusu. Pasażerowie zajęci byli swoimi sprawami.
Żaden nawet się nie obejrzał. Wrócił spojrzeniem do
Livermore’a i zdążył zauważyć, że tamten zerka na
wyjście awaryjne przy siedzeniu przed nimi.
– Mieszka pan w Rzymie? – zapytał Anglik przyjaznym
tonem.
Dlaczego patrzał na wyjście awaryjne? O co tu chodzi?
– Już pan wie, że jestem Amerykaninem. Skąd ten
pomysł, że mieszkam w Rzymie?
– Bywałem tam sporo. Pańska twarz wydała mi się
znajoma, tylko tyle. – Prawa ręka Livermore’a
spoczywała na podołku, lewej jednak nie było widać. –
Czym się pan zajmuje?
Rozmowa robiła wrażenie niewinnej, ale nie była taka.
– Jestem pisarzem...
Strona 16
– Co pan pisze?
– Pracuję dla telewizji amerykańskiej...
– To nieprawda. – Postawa Livermore’a zmieniła się w
mgnieniu oka, wzrok mu stwardniał. Pochylił się ku
Danielowi, napierając na niego. – Jesteś księdzem.
– Co takiego?
– Mówię, że jesteś księdzem. Pracujesz w Watykanie.
Dla kardynała Marsciana.
– Kim pan jest? – spytał Danny, spoglądając na niego.
Pojawiła się nagle lewa ręka Livermore’a, trzymająca
mały pistolet maszynowy z tłumikiem.
– Twoim katem.
W tym momencie umieszczony pod autobusem
mechanizm zegarowy wskazał 00.00. Ułamek sekundy
później rozległa się ogłuszająca eksplozja. Livermore
zniknął. Okna powypadały. Fotele i ciała pofrunęły w
powietrze. Odłamek ostrej jak brzytwa stali skosił głowę
kierowcy i autobus zatoczył się na prawo, przygniatając
do barierki białego forda sierrę. Potem odbił się, sunąc w
poprzek strumienia pojazdów jak wypełniony ludzkimi
wrzaskami ognisty pocisk z płonącej stali i gumy. Zniknął
pod nim motocyklista.
Następnie zawadził o tył wielkiej ciężarówki i
przewrócił się na bok. Sczepiwszy się ze srebrzystą lancią,
autobus całą swą masą runął na środkową barierkę i rzucił
ją prosto pod koła nadjeżdżającej cysterny z benzyną.
Kierowca cysterny w gwałtownym odruchu nadepnął
na hamulec i szarpnął kierownicą w prawo. Koła
Strona 17
zablokowały się, opony zapiszczały i olbrzymi wóz wpadł
w poślizg, odrzucając lancię od płonącego autobusu
niczym kulę bilardową i strącając go z autostrady ku
stromemu zboczu.
Autobus balansował chwilę na dwóch kołach na
krawędzi drogi, po czym stoczył się w przepaść,
wyrzucając z siebie w letni krajobraz ciała pasażerów,
niektóre okaleczone i płonące. Pięćdziesiąt metrów dalej
zatrzymał się, a wokół niego zaczęła z trzaskiem płonąć
sucha trawa.
Parę chwil później eksplodował bak; płomienie i czarny
tuman buchnęły w niebo burzą ognia, która nie ucichła,
dopóki z autobusu nie pozostała stopiona, wypalona
skorupa ze snującą się nad nią niepozorną, wąską strużką
dymu.
Strona 18
3
Samolot Delta Airlines;
lot 148 z Nowego Jorku do Rzymu.
Poniedziałek, 6 lipca; 7.30
Danny nie żył. Harry leciał do Rzymu, żeby zabrać
ciało do Stanów, gdzie brat miał być pochowany. Ostatnia
godzina, podobnie jak cały lot, upłynęła mu jak we śnie.
W dole przesuwały się szczyty Alp, muskane porannym
słońcem, które zalśniło później w wodach Morza
Tyrreńskiego. Zatoczyli łuk, opadając nad polami Włoch
ku rzymskiemu Międzynarodowemu Portowi Lotniczemu
Leonarda da Vinci w Fiumicino.
„Harry, tutaj twój brat Danny...”.
Przez cały czas słyszał tylko ten głos, powtarzany przez
automatyczną sekretarkę wciąż na nowo, jak z zepsutej
płyty. Przerażony, podszyty obłędem, a teraz już
milczący.
„Harry, tutaj twój brat, Danny...”.
Odprawiwszy gestem dłoni impertynencko
uśmiechniętą stewardesę, która chciała mu dolać kawy,
Harry odchylił się na pluszowe oparcie fotela w pierwszej
klasie i zamknął oczy, odtwarzając w pamięci wydarzenia
minionych dni.
Próbował dodzwonić się do Danny’ego jeszcze
dwukrotnie z pokładu samolotu. Potem jeszcze raz z
Strona 19
hotelu. Niestety nikt nie odbierał. Coraz bardziej
zaniepokojony, zatelefonował bezpośrednio do Watykanu,
w nadziei, że zastanie Danny’ego w pracy. Przełączano go
z jednego działu do drugiego, mówiono doń łamaną
angielszczyzną i po włosku, aż w końcu dowiedział się, że
„ojca Daniela nie będzie tu aż do poniedziałku”.
Dla Harry’ego oznaczało to, że jego brat wyjechał na
weekend i, niezależnie od jego stanu psychicznego, był to
uzasadniony powód, dla którego mógł nie odbierać
telefonów. Pozostawił mu więc wiadomość na sekretarce
w domu, podając numer nowojorskiego hotelu na
wypadek, gdyby Danny chciał jeszcze dzwonić, tak jak to
zapowiedział.
Następnie wrócił, nie bez pewnej ulgi, do codziennych
obowiązków i do sprawy, którą miał załatwić w Nowym
Jorku – uzgodnić w ostatniej chwili z szefami marketingu
i dystrybucji Warner Bros pewne kwestie przewidzianej
na weekend czwartego lipca premiery filmu „Dog on the
Moon”, typowanego przez wytwórnię na przebój lata.
Była to historia psa wysłanego na Księżyc w ramach
eksperymentu NASA i przez przypadek tam
pozostawionego, oraz chłopców z Małej Ligi, którzy się o
tym dowiadują i postanawiają go uratować. Scenarzystą i
reżyserem był klient Harry’ego, dwudziestoczteroletni
Jesus Arroyo.
Harry Addison, jako kawaler i mężczyzna równie
przystojny jak jego sławni klienci, był jedną z najbardziej
pożądanych partii w branży filmowej i jednocześnie
Strona 20
jednym z najbardziej błyskotliwych jej prawników. Jego
firma reprezentowała śmietankę najbogatszych
hollywoodzkich talentów. Ich lista pokrywała się z obsadą
gwiazd i twórców najbardziej kasowych filmów i seriali
telewizyjnych ostatnich pięciu lat. Przyjaźnił się z
wieloma spośród tych, których twarze spoglądały co
tydzień z okładek wielkonakładowych czasopism.
Sukces – jak stwierdzono to ostatnio w „Variety”,
branżowym dzienniku Hollywood – zawdzięczał Addison
„połączeniu bystrości i ciężkiej pracy z temperamentem,
wyróżniającym go znacząco na tle młodego pokolenia
wojowniczych agentów, dla których słowo »transakcja«
jest wszystkim, a których hasło brzmi: »nie brać jeńców«.
Harry Addison, ubrany zawsze w białą koszulę i
ciemnobłękitny garnitur od Armaniego, odzież stanowiącą
niemal jego znak firmowy, ostrzyżony w stylu Ivy
League, wyznaje zasadę, że najkorzystniejsze są takie
rozwiązania, przy których żadna ze stron nie wykrwawia
się na śmierć. Dlatego transakcje zawsze mu się udają,
klienci go kochają, a studia i sieci telewizyjne szanują;
dlatego też zarabia okrągły milion dolarów rocznie”.
Teraz to wszystko nagle przestało cokolwiek znaczyć.
Wszystko przesłoniła śmierć brata. Był w stanie myśleć
jedynie o tym, co mógł zrobić, żeby pomóc Danny’emu, a
czego nie zrobił. Zadzwonić do ambasady amerykańskiej
albo do włoskiej policji, żeby ktoś poszedł do jego
mieszkania? Nawet nie znał adresu. Dlatego właśnie, gdy
pierwszy raz usłyszał wiadomość Danny’ego w