Strona 1 Strona 2 LEN DEIGHTON Żegnaj, Myszko Mickey Z angielskiego przełożył Krzysztof Sokołowski Świat Książki Strona 3 Tytuł oryginału GOODBYE MICKEY MOUSE Projekt okładki i stron tytułowych Jarosław Jasiński Redakcja Ewa Borowiecka Redakcja techniczna Alicja Jabłońska-Chodzeń Korekta Elżbieta Jurszczyn Jolanta Spodar Copyright © Len Deighton 1982 © Copyright for the Polish edition by „Świat Książki”, Warszawa 1997 © Copyright for the Polish translation by Krzysztof Sokołowski, 1997 Świat Książki, Warszawa 1997 Druk i oprawa w GGP ISBN 83-7129-387-9 Nr 1604 Strona 4 Każdy zabija kiedyś to, co kocha – Chcę, aby wszyscy prawdę tę poznali. Jeden to lepkim pochlebstwem uczyni, Inny - spojrzeniem, co jak piołun pali. Tchórz się posłuży wtedy pocałunkiem, Człowiek odważny - ostrzem zimnej stali. Oscar Wilde, Ballada o więzieniu w Reading przełożył Adam Włodek Myszka Mickey - amerykański slang wojskowy. Wszystko, co jest niekonieczne lub nieważne. Określenie to wywodzi się od imienia posta- ci z filmów rysunkowych Walta Disneya i jest aluzją do jej dziecinnego charakteru, naiwnej prostoty itd. The Barnhart Dictionary of New English Strona 5 W odróżnieniu od europejskich amerykański pułk (Wing) lotniczy miał organizację czterostopniową. Składał się z reguły z trzech grup (Groups) stanowiących podstawową jednostkę organizacyjną, którą two- rzyło do czterech dywizjonów (Squadrons); dywizjon zaś z dwóch do trzech eskadr (Flights), a każda z nich z czterech kluczy (Elements). (przyp. tłum.) Strona 6 Prolog, 1982 Wąską, krętą wiejską drogą autobusy posuwały się w niemal pogrze- bowym tempie. Niebo było ciemne od niskich deszczowych chmur. Pa- sażerowie przyglądali się przez okna łąkom i malowniczym wioskom, którym resztki indywidualności odebrały reklamy, anteny telewizyjne i znaki drogowe, oraz sadom i strumieniom, szarym po długich zimowych miesiącach. Zatrzymały się dopiero wtedy, gdy dotarły do wielkiego pola, oszpe- conego rdzewiejącymi pozostałościami baraków z blachy falistej i cegla- nym gruzem. Pole to przekreślone było gigantycznym betonowym X, niczym znakiem ostrzegającym przed zarazą. Tu i ówdzie pozostały ślady po usilnych staraniach jego usunięcia, jednak z wielkiego krzyża odłupano zaledwie okruchy. Pasażerowie ostrożnie wychodzili z autobusów wprost na przenikliwy wiatr, przewiewający rolniczą równinę wschodniej Anglii. Skuleni, z rękami wyciągniętymi w charakterystycznym geście osób lada chwila oczekujących deszczu, pozapinani pod samą szyję, zbili się w małe mil- czące grupki i z rezygnacją ruszyli pomiędzy zrujnowane budynki. Byli Amerykanami. Mieli kolorowe wiatrówki i kapelusze w szkocką kratę, aparaty fotograficzne i płócienne torby na ramionach, nie mieli za to ciepłych swetrów ani grubych płaszczy, koniecznych w angielskim klimacie o tej porze roku. Niektórzy byli siwi, inni łysawi, niektórzy rumiani, inni bladzi, niektórzy tędzy, inni chudzi, lecz - z wyjątkiem 7 Strona 7 kilkorga młodych krewnych - wszyscy znajdowali się w tym późnym stadium życia, które nazywane bywa pogodnie wiekiem średnim. Nerwowe, kiepskie żarty wywołujące wymuszony śmiech podkreśla- ły tylko napięcie, widoczne w każdym ruchu mężczyzn. Żony wyrozu- miale przyglądały się mężom, gorączkowo biegającym po wielkim, roz- brzmiewającym echem ich podniesionych głosów hangarze, mierzącym krokami wnętrze nie istniejącego od dawna baraku mieszkalnego, zaglą- dającym w mroczne kąty lub zdrapującym brud z szyb tylko po to, by stanąć oko w oko ze stareńkimi maszynami rolniczymi. Długo czekali, z daleka przybyli, zapłacili ciężko zarobionymi pieniędzmi, by spotkać kolegów, których spotkać pragnęli. Czasami nie potrafili ich rozpoznać bez pomocy trzymanych w tym celu starych fotografii, czasami z napię- ciem musieli wsłuchiwać się w brzmienie prawie już zapomnianego głosu. Lecz w miarę jak uspokajali się, jak w hołdzie przenikliwemu zimnu zapełniali powoli ciepłe autobusy, boleśnie oczywiste okazało się, że żaden z nich nie odkrył tu prawdy o człowieku, którego wszyscy pa- miętali tak dobrze. Jedna z par oddzieliła się od reszty towarzystwa. Trzymając się za ręce niczym młodzi kochankowie, mężczyzna i ko- bieta ruszyli dziurawą asfaltową drogą, otaczającą pole niczym gigan- tyczny pierścień i łączącą końce pasów startowych. Rozmawiali, idąc na skróty wydeptaną w trawie dróżką. Wyplątywali się z krzaków jeżyn, omijali krowie placki, zbierali stokrotki, by zasuszyć je pomiędzy kart- kami dziennika jako pamiątkę z podróży. Mówili o pogodzie, o urodzaju i urodzie wiejskiego krajobrazu. Mówili o wszystkim oprócz tego, o czym myśleli. - Spójrz, jak kwitną wiśnie - powiedziała Victoria, która, mimo trzy- dziestu lat spędzonych w San Francisco, nadal mówiła z brytyjskim akcen- tem. Zatrzymali się właśnie przed bramą sadu, która niegdyś stanowiła 8 Strona 8 granicę między farmą Hobdaya a lotniskiem. - Dlaczego Jamie został w autobusie? - zdziwił się mężczyzna, po- trząsając bramą. - Czy nie obchodzi go, skąd jego ojciec startował do walki z Niemcami? Victoria przytuliła się do niego. - Ty jesteś jego ojcem. Odpowiedz sobie na to pytanie. Strona 9 1. Pułkownik Alexander J. Bohnen Okna wielkiego biura pułkownika Alexandra J. Bohnena wychodziły na Grosvenor Square, a umeblowanie składało się z przedziwnej kolekcji różności. Dwa wysiedziane fotele z magazynów ambasady amerykań- skiej wydzielały woń naftaliny. Biurko oraz rozkładany, zawalony karto- tekami, stół nosiły oznaczenia brytyjskiego Ministerstwa Robót Publicz- nych. Antyczny dywan i zabytkowa szafka na porcelanę pochodziły z domów zniszczonych w czasie nalotów; Bohnen kupił je tanio na licyta- cji. Tylko składane krzesła - było ich sześć, ustawionych porządnie za drzwiami - przyjechały ze Stanów. Był przecież grudzień 1943 roku i Londyn nadal walczył o życie. Nad nagimi drzewami rosnącymi na placu wisiały niskie ciemne chmury. Wielki jasnoszary balon z zapory nosił koronę bieli, na trawie miejscami również leżał śnieg. Większość płatków topniała jednak na ziemi, barak zaś, schronienie żołnierzy z obsługi zapory, lśnił wilgocią. Unoszący się znad kuchenki dym tańczył w podmuchach wiatru, po- dobnie jak niesiony nim śnieg. Nie hałasowały dziś za to silniki samolo- towe. Niewielkie było zagrożenie niemieckim nalotem - natura postawiła mu własną zaporę. Pułkownik Sił Powietrznych Armii Stanów Zjednoczonych Alexan- der J. Bohnen był wysokim, czterdziestoparoletnim mężczyzną. Nosił dobrze skrojony mundur, a naporowi lat przeciwstawiał się codziennymi ćwiczeniami fizycznymi oraz korzystaniem z usług drogiego dentysty, fryzjera, masażysty i krawca. Obwód w talii pułkownik miał taki sam jak 11 Strona 10 w czasach studenckich i podobną fryzurę z falujących szpakowatych dziś włosów. Można byłoby wziąć go za wyczynowego sportowca. Wraz z nim w gabinecie znajdował się siwy Amerykanin ubrany w standardowy garnitur, z okularami bez oprawki na nosie. Starszy od Bohnena, był zarówno jego partnerem w interesach, jak i przyjacielem. Dwadzieścia lat temu miał udziały w niewielkiej linii lotniczej, której Bohnen był głównym inżynierem. Miał kontakty wśród bankowców, i to pozwalało mu nadal traktować Bohnena z kpiącym pobłażaniem, tak jak potraktował niegdyś zadufanego młodzika, któremu udało się pokonać sekretarkę. - Zdumiewa mnie, że zadowoliłeś się stopniem pułkownika, Alex - mówił właśnie. - Myślałem, że skoro już poprosili cię o włożenie mun- duru, wyciągniesz dłoń po gwiazdkę. Bohnen zrozumiał żart, niemniej jednak odpowiedział poważnie. - Chodzi o to, że mogę być użyteczny. Stopień nie ma żadnego zna- czenia. Wystarczyłyby mi nawet paski sierżanta. - Więc pogłoski, że lada chwila zostaniesz generałem, to tylko plot- ki, tak? Bohnen drgnął. Gość wytrzymał przez chwilę jego wzrok, po czym puścił oko. - Zdziwiłoby cię, co słyszy w ambasadzie ktoś, kto umie poruszać się cicho. - Spotkałeś jakichś znajomych? Starszy mężczyzna uśmiechnął się. Uznał, że Bohnen pozostał tym samym bystrookim geniuszem, którego poznał przed wielu laty: ambit- nym, wrażliwym, inteligentnym, śmiałym i... pnącym się w górę. Zaw- sze pnącym się w górę. - Wyłącznie karierowiczów z Departamentu Stanu. Nie należą do ludzi, których zaprosiłbyś na obiad. Bohnen poświęcił chwilę rozważeniu kwestii, co gość mógł słyszeć o jego słynnych londyńskich obiadach, na które zapraszano pieczołowicie dobranych gości, a których gospodynią była utytułowana dama mająca 12 Strona 11 męża w marynarce wojennej. Nie wolno dopuścić do tego, by zaczęto łączyć go z tą damą! - Jestem tak zajęty, że nie mam czasu na życie towarzyskie - oznajmił w końcu. - Nie bierz armii tak poważnie, Alex - poradził mu z uśmiechem gość. - Nie powinieneś pogrążać się w lekturze opisów kampanii napole- ońskich ani tłumaczyć Tukidydesa. Nie powinieneś także ćwiczyć w gabinecie musztry, tak jak niegdyś ćwiczyłeś golfa - tylko po to, by mnie pognębić. - Za wielu jest wokół biznesmenów paradujących w garniturkach khaki tylko dlatego, że kolor ten ostatnio stał się modny. Prowadzimy wojnę. Każdy idący do wojska mężczyzna musi być gotów na poświęce- nie mu wszystkiego. Mówię to najzupełniej poważnie. - Nie wątpię. - Bohnen mógł być sobie człowiekiem pełnym wdzię- ku, ale pod wdziękiem tym kryła się stal. Nieszczęśni ci jego podwładni, którzy wahaliby się przed poświęce- niem wojsku „wszystkiego”. - Cóż, przypuszczam, że Jamie zzielenieje z zazdrości, kiedy dowie się, że dotarłeś do Europy przed nim. A może on cię wyprzedził? - Jamie jest w Kalifornii. Ktoś musi uczyć pilotażu; to bardzo, bar- dzo ważne zadanie. Być może nie satysfakcjonuje go stanowisko in- struktora, ale mówiąc o wojsku miałem na myśli właśnie to - wszyscy musimy wykonywać rozkazy, nawet jeśli się nam nie podobają. - Jego matka myśli, że to ty załatwiłeś mu tę pracę. Bohnen znów zerknął za okno. Przybyły znał go wystarczająco do- brze, by wiedzieć, że wolałby nie omawiać tej kwestii. - Nie mam aż takiej władzy - odparł wymijająco. - Nie zrozum mnie źle. Mollie błogosławi cię za to. Oboje cię bło- gosławią, ona i Bill. Bill Farebrother traktuje twego chłopca, jakby był on jego własnym synem. Zdajesz sobie z tego sprawę, Alex, prawda? Kocha go. - Pewnie chcieliby mieć syna. 13 Strona 12 - Nie bądź osłem, Alex. Nie mają i kochają Jamiego. Powinieneś cieszyć się, że tak jest. Bohnen skinął głową. Nikt inny nie ośmieliłby się rozmawiać z nim tak otwarcie o jego żonie i mężczyźnie, którego poślubiła, lecz ta przy- jaźń przetrwała dobre i złe czasy, a poza tym stary człowiek nie miał przecież na myśli nic złego. - Masz rację. Bill Farebrother zawsze grał uczciwie. I wszyscy ucie- szyliśmy się, kiedy Jamie został instruktorem. - Podejrzewam, że się do tego przyczyniłeś. Podejrzewam też, że Jamie odziedziczył po ojcu umiejętność osiągania celów, które osiągnąć pragnie. Nie wyobrażaj więc sobie, że nie znajdzie sposobu na wzięcie udziału w wojnie. - Jamie do ciebie pisał? - Bohnen ożywił się nagle, zdradzając za- zdrość o przyjaźń syna z gościem. - Dla mnie to ważne. Jeśli chłopak dostał przydział bojowy, mam prawo o tym wiedzieć. - Wiem tylko, że podczas przepustki odwiedził matkę. Sprzedał sa- mochód i wysprzątał pokój. Zaniepokoiła się, że może wysyłają go za ocean. Przybyły obserwował Bohnena przygryzającego dolną wargę, a po- tem poruszającego bezgłośnie ustami - identyczne miny robił Jamie roz- wiązując słupki i ucząc się pilotowania trzymotorowca. Widać było, że pułkownik szuka w myśli sposobu na kontrolowanie poczynań syna. - Zajmę się tym - oznajmił, zacisnąwszy usta w bezsilnym gniewie. - Nie zdołasz chronić go przez całe życie. Jamie jest dorosły. Bohnen westchnął i podniósł się. - Tak naprawdę to wcale mnie nie rozumiesz; tylko ci się wydaje. Nie stosuję wobec nikogo taryfy ulgowej. Gdybyś znalazł się pod moim dowództwem, nikt nie oskarżyłby mnie, że darzę specjalnymi względami przyjaciół. Jeśli Jamie uważa, że stary wszystko mu załatwi, to grubo się myli. Jasne, pogadałem tu i tam, by umieścić go jako instruktora na kur- sach lotniczych dla zaawansowanych. Znam chłopaka. Potrzebował cza- su na przygotowanie do walki, ale to było kiedyś. Teraz jest już gotów. 14 Strona 13 Jeśli tu przyjedzie, będzie ryzykował, tak jak każdy z młodych pilotów. Gość wstał. Zdjął płaszcz z haczyka wbitego w drzwi. - To nie grzech ułatwić życie synowi, Alex - zauważył. - Nie. To tylko przestępstwo, za które grozi sąd wojenny. - Zakochałeś się w wojsku, Alex, tak jak w każdej podejmowanej przez siebie pracy. - Taki już jestem - przyznał Bohnen, pomagając ubrać się mężczyź- nie. - I dlatego do czegoś dochodzę. - Podczas wojny armia ma milion kochanków i staje się kurwą, Alex. A wolałbym nie widzieć cię zdradzonego. Bohnen odparł z uśmiechem: - Jak to powiedział Shelley? „Wojna to gra polityka, rozkosz księ- dza, żart prawnika, zawód najemnego mordercy”. Czy to miałeś na my- śli? Gość sięgnął po kapelusz z podwiniętym rondem. - Zazdroszczę ci pamięci bardziej niż znajomości klasyków. Myśla- łem jednak raczej o słowach Oscara Wilde'a: „Ludzie fascynują się woj- ną, bo widzą w niej coś przewrotnego; przestałaby być taka popularna, gdyby zdali sobie sprawę z jej wulgarności”. - Oscar Wilde? A od kiedy on jest autorytetem w sprawach wojny? - Odpowiem ci na to pytanie w przyszłym tygodniu, dobrze? - Lunch w Savoyu w piątek. Nie mogę się doczekać. Strona 14 2. Kapitan James A. Farebrother - Jesteś najfartowniejszym gościem na ziemi, zawsze ci to powta- rzałem, prawda? - A co z człowiekiem, który ma zamiar zostać najbogatszym pilo- tem pasażerskim w Ameryce? - Kapitan James Farebrother odpowiedział pytaniem na pytanie, zażenowany wyraźnie słyszalną w glosie przyjacie- la nutką zazdrości. Kapitan Charles Stigg odrzucił płachtę i wyjrzał z ciężarówki. Ulice Londynu były ciemne i wilgotne po deszczu, ale nawet o tak późnej go- dzinie wszędzie widziało się ludzi: żołnierzy i marynarzy w ozdobnych mundurach obcych krajów, rozjeżdżającą się jeepami brytyjską żandar- merię w czapkach z czerwonym denkiem, członków obrony cywilnej w hełmach. Zapewne ogłoszono kolejny alarm bombowy. - Już prawie jesteśmy na miejscu - stwierdził Jamie, bardziej do sie- bie niż do przyjaciela. Rozstanie z Charliem miało być cholernie przykre. Poznali się w szkole lotniczej, razem uczyli się pilotażu na starych stearmanach; nie- trudno było zrozumieć, dlaczego zostali tak dobrymi przyjaciółmi. Obaj byli spokojnymi, pewnymi siebie młodymi ludźmi o szerokich uśmie- chach i stonowanych głosach. Niejeden członek komisji kwalifikacyjnej wyrażał opinię, że brak im agresywności koniecznej do uczestnictwa w rytualnej rzezi odbywającej się codziennie na pogodnym niemieckim niebie. - Dlaczego nie zabrałem ze sobą długich gaci? - rzekł zamyślony Charlie, opuszczając klapę osłaniającą przed zimnym nocnym powie- trzem. 16 Strona 15 - Zbliża się Boże Narodzenie - zauważył Jamie. - Moim zdaniem nie spotka nas tu nic gorszego od uczenia kadeta Jenkinsa lądowania na AT-6. - Moim zdaniem nie spotka nas tu nic niebezpieczniejszego. Nor- wich w sobotnią noc to przy tym betka. - A wiesz, dlaczego przestałem chodzić na tańce? Nie zniósłbym kolejnej dziewczyny mówiącej, że wyglądam za młodo na instruktora. - One nie miały na myśli nic złego. - Były pewne, że uchylam się od walki. Wyobrażały sobie, że zgło- siliśmy się jako ochotnicy na instruktorów! - Dziewczyny, które ja spotykałem na tańcach, nie wiedziały nawet, że jest wojna! - zauważył Jamie. - Norwich - powtórzył Stigg. - Tak to się wymawia? Do tej pory nie radziłem sobie za dobrze z tym słowem. Świetnie, doskonale. Odwiedź mnie od czasu do czasu, Jamie. Z pewnością poprawi mi to humor. Ciężarówka stanęła. Kierowca uderzył pięścią w drzwi sygnalizując w ten sposób, że Charlie Stigg dotarł do miejsca przeznaczenia, do Klu- bu Czerwonego Krzyża. - Powodzenia, Charlie. - Uważaj na siebie, Jamie. - Charlie wyrzucił worek i wyskoczył na ziemię. - Wesołych Świąt! Coś tu nie grało. Nie grało! Charlie Stigg przecież pracował ciężko i opanował tajniki pilotażu samolotów wielosilnikowych. Dlaczego więc, kiedy wreszcie pozwolono mu pójść na wojnę, odrzucono jego podanie o przydział na myśliwce i skierowano go do grupy bombowej? Jamie zaś świadomie oblał loty na dwusilnikowcach, a dostał przydział, którego Charlie tak rozpaczliwie pragnął. Straszne to świństwo, ale wojna jest świństwem i życie bywa świńskie. Przepełniony poczuciem winy, kapitan James Farebrother patrzył, jak zataczając się pod ciężarem worka Charlie wspina się na stopnie klubu, po czym z okrucieństwem właściwym młodości zapomniał o nim. Miał zostać pilotem myśliwskim! 17 Strona 16 - Jedziecie do Steeple Thaxted? - zawołał z ciemności jakiś głos. - Tak mi powiedziano - odkrzyknął. Do ciężarówki wspiął się oficer w nieprzemakalnym płaszczu, a za nim kilku żołnierzy. Kiedy zorientowali się, że jest wśród nich obcy, odsunęli się od niego jak najdalej, jakby był nosicielem zaraźliwej cho- roby. Samochód ruszył. Oficer zapalił papierosa. Poczęstował Jamiego, który jednak odmó- wił. - Jak tam jest w tym Steeple Thaxted? - spytał Jamie. - A wiesz pan, jak jest w Okefenokee Swamp, kiedy wyłączą ogrzewanie? - odparł pytaniem oficer. - Aż tak źle? - Wyobraź pan sobie gówno po horyzont z powtykanymi w nie na- miotami, i wszystko stanie się jasne. Ilekroć spotkam na tańcach jakąś damę, przede wszystkim pytam, czy ma w domu łazienkę z ciepłą wodą. - Nerwowo zaciągnął się papierosem, świadom obecności przysłuchują- cych mu się żołnierzy. - Ale jesteśmy w Anglii, więc na ogół żadna z tych dam nie ma łazienki. Jeden z szeregowych zachichotał. - W taką pogodę mieszkacie w namiotach? Oficer szturchnął stopą worek Farebrothera. Obracał go, póki nie zo- baczył wypisanych na nim liter. - Pilot, co? - stwierdził i przekrzywił głowę, próbując odczytać na- zwisko. - Owszem, latam. - Kapitan J. A. Farebrother. Kapitan, co? Druga tura. Czy walczył pan na Pacyfiku? - Byłem instruktorem - powiedział przepraszająco Jamie. Oficer pociągnął nosem, po czym wytarł go ozdobną chusteczką, najwyraźniej pożyczoną od którejś ze wspomnianych dam. - Przeziębiłem się - wyjaśnił, chowając chustkę do kieszeni. - Na- zywam się Madigan, Vincent Madigan. Jestem kapitanem, oficerem 18 Strona 17 prasowym grupy. Przypuszczam, że ma pan przydział do 220. Grupy Myśliwskiej pułkownika Badgera? - Owszem. - Skoro jesteś pan pilotem, to wszystko w porządku. Ten sukinsyn Badger nie ma czasu dla nikogo innego. Jeden z szeregowców mruknął potakująco. - Doprawdy? - Jamie rozejrzał się po otaczających go postaciach. Wokół unosił się odór ciał, mokrych płaszczy i ostry zapach słodkiego amerykańskiego tytoniu. Ludzie Madigana najwyraźniej wracali z prze- pustki i rano mieli pójść wprost na służbę. Czekali, aż kapitan przestanie gadać i da im się przespać - choć odrobinę. - Błoto, gówno, namioty - powtórzył Madigan. - A miejscowi An- gole nienawidzą nas gorzej niż szkopów. - Chwileczkę! Mam matkę Angielkę. Tak jak ja to widzę, razem prowadzimy tę wojnę. Nie ma sensu, żeby partnerzy się kłócili. Madigan kiwnął głową. Zaciągnął się dymem. - No więc zrobili ci wykład - stwierdził. Siedzący obok niego sierżant oparł głowę na płótnie budy. W ustach miał papierosa; kiedy się zaciągnął, ogieniek oświetlił twarz z wielkimi, bujnymi wąsami, furażerkę nasuniętą na przymknięte oczy i kołnierz płaszcza kryjący uszy. Zacisnął go ciaśniej, by stłumić głos Madigana, ale on nie zwrócił na to najmniejszej uwagi. - Sam pan zobaczysz - rzekł. - Na razie dla pana to święta wojna. Większość z nas też tak myślała z początku. Ale potem zjawia się taki pułkownik Badger i dobiera się człowiekowi do dupy, dochodzą jeszcze Angole, wysysający z człowieka ostatniego dolca, a potem plujący mu w gębę, no i rozkazy z informacjami, jakie to nowe sposoby wykończenia żołnierzy wymyśliły szarże. Nagle szkopy przestają się wydawać szcze- gólnie źli. Ciężarówka podskoczyła na jednej z licznych dziur po bombie. Przez roz- chyloną klapę pasażerowie zobaczyli brytyjskiego żołnierza poganiającego 19 Strona 18 przejeżdżające samochody. Za jego plecami ustawiony był wielki czer- wony napis: „Niebezpieczeństwo! Niewypał!” - Uważaj, przyjacielu! - zawołał żołnierz. - Nie odwołali alarmu! Kierowca burknął podziękowanie. - Nawet jeśli jest tak źle, to co możemy zrobić? Madigan wyrzucił wypalonego do połowy papierosa; ciemność roz- błysła nagle czerwonymi iskierkami. Pochylił się w stronę Jamiego. W jego oddechu czuć było whisky. - Są sposoby, Farebrother, chłopcze - wyznał beztrosko. - Szwedzi mają lotniska zapakowane stojącymi skrzydło w skrzydło latającymi fortecami i B-24. Z pewnością znajdą miejsce dla fabrycznie nowego mustanga. - Rozparł się na ławce, obserwując efekt swych słów. - Tam, nad morzem, niektórzy piloci czują nagle nieodpartą potrzebę zawarcia własnego, prywatnego, pokoju. Lecą na północ, do wysokich blondynek, świeżego masła i centralnego ogrzewania. Będziesz walczył z tą pokusą, przyjacielu. Jamie nerwowo sięgnął do kieszeni i wyjął papierosa. Zapalał go dłu- go. Nie miał ochoty na rozmowę z pijanym oficerem. A jednak Madigan znów zabrał głos. - Ładną masz pan zapalniczkę, kapitanie. Mogę obejrzeć? Kiedy zobaczył wygrawerowane słowa: „Dla Jamiego od Taty”, zaci- snął dłoń w pięść. - Wszystkie kobiety są takie same - stwierdził. Mówił teraz ciszej, z uczuciem, którego dotąd brakowało w jego głosie. - Tym razem się za- kochałem. Kochaliście się kiedyś, Farebrother? - Nie było to właściwie pytanie i Madigan bynajmniej nie oczekiwał odpowiedzi. - Zapropono- wałem jej małżeństwo. Dziś wieczorem wpadłem do niej bez zapowie- dzi. Złapałem ją w łóżku z jakimś cholernym porucznikiem piechoty. - Podrzucił zapalniczkę. - Prawdopodobnie puszczała się z nim od samego początku. Kochałem tę małą kurewkę. Jamie zamruczał współczująco. Madigan rzucił mu zapalniczkę. 20 Strona 19 - Poradzisz sobie - zawyrokował. - Jak na trzecią nad ranem, refleks ci dopisuje. I każdy, kto rusza na wojnę wyposażony w szczerozłotą zapalniczkę, musi mieć dobrze rozwinięty instynkt samozachowawczy. Od taty, co? Jamie uśmiechnął się. Ciekawe - pomyślał - co powiedziałby kapitan Madigan, gdyby wiedział, że jego ojciec należy do szarż, które w jego mniemaniu uparły się zabić ich wszystkich. Podpułkownik Druce „Duke” Scroll sprawował funkcję oficera admi- nistracyjnego grupy. Był nerwowym trzydziestodziewięciolatkiem ro- biącym co w jego mocy, by nikt nie zapomniał, że ukończył West Point na długo przedtem, nim większość kadry oficerskiej grupy zakończyła naukę w liceach. Wyglądał niczym z ilustracji „Podręcznika oficera”. Falujące włosy miał zawsze porządnie przystrzyżone, a szkła okularów bez oprawek wypolerowane na wysoki połysk. - O której pan przyjechał, kapitanie Farebrother? - spytał, rzucając szybkie spojrzenie za okno. Na błotnistym trawniku stały dwa samoloty, pomalowane na zielono i lśniące od nieustającego deszczu. Kilku ludzi kryło się przed nim pod murem wieży kontrolnej, tylko częściowo poma- lowanej, a raczej jedynie poplamionej farbą. Dalej rozciągało się puste lotnisko zarośnięte trawą pociemniałą od długich miesięcy ponurej, pozbawionej słońca, wietrznej zimy. - Nieco po ósmej rano, panie pułkowniku. - Transport w porządku? Mam nadzieję, że dostał pan śniadanie? Pułkownik Scroll siedział pochylony nad biurkiem. Dłonie położył płasko na blacie, przed sobą miał otwartą teczkę. W jego pytaniach nie było śladu sympatii. Wyglądało na to, że sprawdza raczej sprawność kolumny transportowej i kuchni, niż wyraża troskę o pilota. Podniósł wzrok nie prostując pleców. - Tak jest, dziękuję, panie pułkowniku. 21 Strona 20 Scroll uderzył dłonią w stojący na biurku dzwonek, niczym zniecier- pliwiony gość w recepcji hotelu. W drzwiach pojawił się natychmiast sierżant kancelista. - Powiedzcie sierżantowi Boyerowi, że jeśli jeszcze raz zobaczę je- go samego i resztę tych cholernych gwiazd Hollywood opieprzających się tak bezczelnie, lunch zje jako szeregowiec. I przekażcie mu jeszcze, że potrzeba mi ludzi do służby wartowniczej w Boże Narodzenie. - Tak jest! - odparł sierżant z nutką powątpiewania w głosie. Zerk- nął przez okno sprawdzając, co pułkownik jest w stanie przez nie zoba- czyć. - Zdaje się, że nieźle leje? - zauważył. - Wczoraj też nieźle lało. I przedwczoraj również. Istnieje uzasad- nione podejrzenie, że nic nie zmieni się także jutro. Pułkownik Badger chce mieć dziś wieczór wieżę pomalowaną, więc wieża zostanie poma- lowana do wieczora. Szkopy nie przerywają wojny, kiedy spadnie desz- czyk, sierżancie. Nawet Angole tego nie robią. - Powtórzę to sierżantowi Boyerowi, panie pułkowniku. - Ruszajcie się z życiem, sierżancie. Mamy sporo roboty. Kancelista znikł. Pułkownik zerknął na nowego pilota, potem na ulewny deszcz za oknem, wreszcie na leżące na biurku papiery. - Kiedy mój sierżant wróci - poinformował - da panu plan bazy, przekaże dane o zakwaterowaniu i tak dalej. Proszę nie podnosić krzyku, jeśli trafi pan do baraku po drugiej stronie wioski. Pierwotnie było to zapasowe lotnisko RAF, nikt nie planował go na tysiąc sześciuset Ame- rykanów, którzy muszą kąpać się codziennie w ciepłej wodzie. Angole piorą wyłącznie na sucho, a jeśli chodzi o kąpiel, to uważają, że osłabia. - Westchnął. - Mam tu ponad trzystu oficerów. Kapitanowie i majorzy śpią w namiotach, golą się w blaszankach stojąc na klepisku i jadą na rowerach trzy mile, żeby dostać śniadanie. Więc... - Przerwał, nie koń- cząc wypowiedzi. - Rozumiem, panie pułkowniku. 22