Strona 1 Strona 2 Strona 3 Strona 4 Strona 5 Zamek Penwyth wciąż nie ma dziedzica. Pozostał tu tylko stary lord z żoną i wnuczką - rudowłosą i zielonooką Merryn. Wielu śmiałków chciało zdobyć dziewczynę wraz z zamkiem, jednak za sprawą starej druidzkiej klątwy żaden z nowo poślubionych małżonków Merryn nie doczekał nocy poślubnej. Aż wreszcie pojawił się sir Bishop, urodziwy, mężny i bystry, który nie zamierzał dzielić losu poprzedników. Czyżby naprawdę był czarownikiem, jak obwieścił? Z pewnością nie jest zwyczajnym rycerzem żądnym majątku i z jego przybyciem związane są nadprzyrodzone zjawiska w okolicy, a i on sam doświadcza niezwykłych doznań - wizyt w innym czasie i innym świecie lub dziwacznych snów, w których jest zupełnie kimś innym. Jedno jest tylko takie samo - pożądanie nie do opanowania, dla którego światy i czas nie mają granic. CATH T ER E IN IE Strona 6 COU OL U TE TR E KLĄT Ą WA W PE P NWY WT YH Rozdz d ia i ł ł1 Czt z er ey r l ata t aw cz c e ś ni n ej.j.. Strona 7 Zam a ek k Pe Pn ew n yth t Korn rw n al a ia, aA ng n lia a 14 Strona 8 4m aja j a 127 24 7 Strona 9 4 ro r ku k Sir Arlan de Frome ściągnął wodze bojowego rumaka i uniósł dłoń w stalowej rękawicy, by zatrzymać jadących za nim trzydziestu dwóch zaprawionych w boju niezłomnych wojowników. Konie parskały, drobiąc kopytami, kurz wirował w powietrzu. Sir Arlan wyczuwał wszechobecny zapach strachu. Dobrze go znał i lubił, zwłaszcza gdy był o krok od zdobycia celu. De Frome widział przerażenie na twarzach mężczyzn okrążających szaniec zamku Penwyth - zwartej budowli, która już niedługo będzie należała do niego. Miasteczko Penwyth ukryte w cieniu zamkowych kamiennych murów szybko opustoszało, gdy tylko jego oddział pojawił się na horyzoncie. Nie zezwolił swoim ludziom grabić i palić. W końcu za parę chwil zamek i miasteczko będą jego własnością. Mury warowne wydawały się równie mocne i solidne jak granitowe kornwalijskie klify, wznosiły się na wzgórzu, spoglądając w stronę morza ponad Land's End - ostatnią rubież oddzielającą Penwyth od najeźdźców nadciągających od morza. Zamek miał ogromne znaczenie strategiczne, lecz sir Arlan wiedział doskonale, że król Edward z radością uczyni go panem i dziedzicem, jeśli Strona 10 tylko zdoła utrzymać zamek w garści. Zamek Penwyth stanie się jego własnością, kiedy tylko go zdobędzie. Gdy tylko poślubi tę dziewczynę, jakżeż ona ma na imię... Jakoś dziwacznie. Lady Merryn, tak jest! Dziwne imię, romantyczne i zapewne doskonale pasujące do strof tych łapserdaków bardów. Ślub z dziewczyną będzie jeszcze jednym powodem, dla którego król nie zawaha się przed ustanowieniem go panem na Penwyth. Nikt nie waży się mu go odebrać ani zakwestionować jego praw. Otrzyma tytuł lorda de Gaya z Penwyth, a czemuż by nie? Nazwisko, które odziedziczył po znienawidzonym ojcu, nie ma ni znaczenia, ni potęgi. Lecz Arlan de Gay... to brzmi wspaniale i niesie ze sobą świetną reputację co najmniej czterech generacji. I pasuje do niego. Sir Arlan uśmiechnął się do siebie. Stary lord nie może przecież żyć wiecznie, nieprawdaż? Pewnie nawet nie chciałby tu zostać i przyglądać się nowym rządom. Nie miał zamiaru mordować ani równać Penwyth z ziemią. Nie chciał zabijać zamkowych żołnierzy, służby ani kupców pracujących na co dzień w zamku. Straci tylko tylu, ilu będzie musiał, by reszta uznała go za nowego pana i władcę i była mu wdzięczna za pozostawienie przy życiu. Strona 11 Ogarnął wzrokiem żyzne ziemie i falujące na wietrze zboża zapowiadające obfite plony. Uśmiechnął się. W głębi serca miał nadzieję, że staruszek siedzący w fotelu pana zamku ukrywa gdzieś całe stosy złota. Zapewne nie wszyscy rycerze z oddziału będą chcieli przy nim pozostać. Będzie zmuszony sowicie wynagrodzić tych, którzy postanowią odejść, bądź zabić ich, by zapobiec grabieżom i niepotrzebnej przemocy. Och, tak. W zamku pozostali tylko staruszek, staruszka i młódka. Słyszał, że ma dopiero czternaście lat. Doskonały wiek do zamążpójścia. Wystarczająco dojrzała do małżeńskiego łoża i na tyle młoda, żeby po kilku solidnych klapsach nawet mc miała odwagi pomyśleć o jakichkolwiek sprzeciwach wobec pana małżonka. Wspaniale. Zerknął w górę i zobaczył długi rząd twarzy przyglądających mu się z wyżyn zamkowych blanków. Słyszał wiele plotek o licznych zastępach żołnierzy kryjących się w Penwyth, ale nie miał zamiaru tego roztrząsać. Wkrótce sam się przekona. Wysłał porucznika Darrika, by Strona 12 przedstawił mieszkańcom zamku warunki pokoju. Darrik ma wspaniały głos - głęboki, donośny i ostry. Jego orędzie będzie słychać aż na brzegu morza. Arlan skinął głową. - Lordzie Penwyth, żołnierze i wszyscy mieszkańcy zamku - ryknął Darrik. - Penwyth wciąż pozostaje bez dziedzica. Sir Arlan de Frome zgadza się poślubić lady Merryn de Gay i objąć dziedzictwo, otaczając je opieką, dbając o nie i chroniąc, dopóki lord Vellan de Gay pozostanie przy życiu. Wtedy panem zamku i lordem Penwyth zostanie sir Arlan. Jeśli otworzycie bramy i pozwolicie nam wjechać w pokoju, nikomu nie stanie się krzywda. - Dobra robota, Darrik - powiedział Arlan, uśmiechając się promiennie, jakby nie słyszał dzikich wrzasków i obelg padających z zamkowych murów. Żołnierze zaczęli znikać z blanków. Zapewne w podskokach pobiegli powiadomić pana zamku o najeźdźcy u bram. Minęła chwila, dosłownie kilka minut, lecz Arlan nie należał do cierpliwych. Czując Strona 13 narastające podekscytowanie pana, ogier zaczął się niepokoić. Arlan powiedział coś cicho do Darrika. - Otwórzcie bramy albo wasza krew splami tę ziemię! - wrzasnął Darrik. Po chwili rozległ się głośny trzask grubych łańcuchów. Nad szeroką fosę wypełnioną słoną, zamuloną wodą zaczął opadać zwodzony most. Wszystko szło zgodnie z planem. Tak jak sobie Arlan wymarzył. To zapewne znak z niebios. Nigdy jeszcze nie zdobył żadnego zamku bez wysiłku. Sir Arlan poprowadził swój oddział szerokim drewnianym mostem, zerkając na żelazną bronę, która w każdej chwili mogła jeszcze spaść, wbijając ostre szpikulce głęboko w ziemię lub w ciała najeźdźców. Wjechali na pierwszy dziedziniec, wąski i otoczony grubymi murami, potem przez dwie potężne bramy dostali się w obręb miejskich murów. Na dziedzińcu zgromadziły się tłumy mieszkańców. Wszyscy stali nieruchomo, wpatrując się w sir Arlana i jego ludzi. Dzieci czepiały się ubrań rodziców, nawet zwierzęta zastygły z wzniesionymi do góry łbami, jakby wietrzyły niebezpieczeństwo. Wszystko wydawałoby się zupełnie normalne, gdyby nie przejmująca cisza. Cóż, cisza nie jest zła. Zapewne Strona 14 oznacza głęboki szacunek dla nowego pana. Wewnętrzny dziedziniec był brukowany, więc końskie kopyta nie wzniosły tumanów kurzu. Arlan uśmiechnął się na widok lorda Vellana de Gaya stojącego u stóp kamiennych schodów. Jego wnuczka stała tuż za nim, kryjąc się za plecami dziadka, niemal niewidoczna, lecz de Frome dostrzegł, jak ciekawie zerkała na mężczyznę, który z taką łatwością podbił zamek. Na swojego przy- szłego męża. Doskonale. Lord Vellan wpatrywał się bez mrugnięcia powiek w rosłego, zakutego w zbroję rycerza jadącego wprost ku niemu. Sir Arlan zatrzymał rumaka w ostatnim momencie, dosłownie o krok od starca. - Mój panie, nazywam się sir Arlan de Frome i pochodzę z Keswick. Przybyłem, by chronić was przed maruderami i bandami rzezimieszków, które zapewne będą chciały splądrować zamek i zabić twoich ludzi. Zapadła chwila mrożącej krew w żyłach ciszy. - Bez wątpienia same niebiosa zesłały cię do mnie, sir Arlanie - odezwał się wreszcie lord Vellan. Arlan puścił mimo uszu jawną impertynencję. Lord Vellan jest starym człowiekiem, a starcy mają swoją dumę, nawet gdy nie pozostanie im już nic innego. - Potrzebujesz dziedzica, mój panie - stwierdził Arlan - Strona 15 a twoja wnuczka męża. Chętnie przyjmę obie te role. - Mój syn zmarł zaledwie dwa tygodnie temu - westchnął lord Vellan. - Musiałeś nieźle wyciągać nogi, skoro dotarłeś tu pierwszy. - Owszem. Jestem wytrwały, gdy czegoś pragnę. Gdzie moja przyszła żona? - Zanim przedstawię ci moją wnuczkę - powiedział lord Vellan - i zanim ogłosisz moim ludziom, że przybyłeś tu jako dziedzic, uważam, że uczciwie będzie, jeśli cię ostrzegę. Sir Arian roześmiał się w głos. - Ostrzeżesz mnie? Przed czym? Lord Vellan ściszył głos: - Przez całe wieki okolicznych ziem i stojących na nich fortec strzegła starożytna klątwa druidzka. Celtyccy kapłani szanowali i kochali tę ziemię. W ciągu setek lat zamek Penwyth nigdy nie został zdobyty przez wroga. Żadna z twierdz stojących w okolicy nie ukorzyła się i nie upadła pod ciosami człowieka. Owszem, czasami opustoszałe zamki popadały w ruinę i obracały się w pył, lecz nigdy żaden człowiek im nie sprostał. Tego miejsca strzeże druidzka klątwa. - Celtowie? Druidzi? Te krwawe potwory poginęły setki lat temu, starcze. Nie boję się żadnych kapłanów ani Strona 16 ich klątw. Wiesz tylko, że żadna z okolicznych twierdz nigdy nie została zdobyta. Nie masz jednak dowodu, iż stało się tak za sprawą klątwy. Uważam, że okłamujesz mnie, starcze, i zaczynam się na ciebie gniewać. - Nie kłamię ani nie opowiadam ci bajek. Mówię o klątwie. Nie ma potężniejszych zaklęć niż druidzkie. Sir Arlan usłyszał za plecami nerwowe poruszenia. Któryś z rycerzy okazał się zabobonnym głupcem. Odezwał się donośnym, podszytym groźbą głosem: - Nigdy nie słyszałem o żadnej klątwie. Klątwa celtyckich druidów? To jakiś nonsens i dobrze o tym wiesz, mój panie. Nie wystraszy mnie pierwsza lepsza bajeczka. - To prawda, że niewielu słyszało o klątwie - odparł lord Vellan. - Lecz to nie sprawia, że moc zaklęcia osłabnie lub że utraci ono swoją moc. Chciałbyś może ją usłyszeć? Przechowała się niezmieniona przez wieki wojen i chaosu. Sir Arlan zeskoczył z konia, wręczając wodze jednemu ze swoich ludzi. - Nie chcę słuchać żadnych bluźnierstw. Nie dbam o klątwy istniejące zapewne wyłącznie w twoim starczym umyśle. Teraz wejdziemy do zamku, bym mógł nacieszyć oczy nowym dziedzictwem. Wezwij księdza, gdyż Strona 17 zamierzam się ożenić, zanim zajdzie słońce. Gdzie jest dziewczyna? Zza pleców lorda de Gaya wysunął się chudy dzieciak ubrany w spodnie i luźną wełnianą koszulę, z włosami ciasno splecionymi w grube warkocze. Stary lord chwycił dziewczynkę za ramię, jakby chciał ją powstrzymać, lecz ona strząsnęła dłoń dziadka i stanęła śmiało przed sir Arlanem. - To ja jestem Merryn de Gay. - Ja zaś będę twoim mężem, zanim zapadnie noc — odparł, w duchu napominając samego siebie, że przecież to jeszcze dziecko i z pewnością z wiekiem nabierze ogłady. Podszedł, by przyjrzeć się jej z bliska. Nie była ani trochę apetyczna. Jednak nie dość odstręczająca, by nie był w stanie umościć się między patykowatymi nogami i odebrać jej wianka, a tylko to się liczyło. Sir Arlan w najmniejszym stopniu nie dbał o ten zalążek człowieka mieniący się jego przyszłą żoną. Wątpił, by odziana w suknię stała się bardziej pociągająca, skoro nie ma piersi ani bioder. Jej szczupłe, dziecięce ciało nie obiecywało żadnych rozkoszy. Z drugiej strony, mógł się pocieszać myślą, że gorzej już nie będzie. - O, tak - powiedział, gdy się jej dobrze przyjrzał. - Nim nadejdzie zmrok, będę twoim mężem. Możesz zwracać się Strona 18 do mnie: „sir Arlanie” albo też „mój panie”. - Nie zamierzam zwracać się do ciebie żadnym z tych imion. Jesteś zwykłym najeźdźcą. Gdybyśmy cię nie wpuścili, z radością zabiłbyś wszystkich. Przyjechałeś tylko po to, by odebrać mi to, co należało do mojego ojca, teraz zaś powinno należeć do mnie. Odejdź, zanim zabije cię klątwa. Druidzcy kapłani, którzy nałożyli ją na te ziemie, mieli ogromny dług wdzięczności wobec moich przodków. Sir Arlan słyszał przyciszone rozmowy, które za jego plecami prowadzili rycerze. - Nie obchodzą mnie te bzdury - warknął. - Nie ma żadnej klątwy, a gdyby nawet była, jest równie mocna jak drewniany mieczyk w rękach dziecka. Pochyliła się ku niemu, zbliżając twarz do jego twarzy, i powiedziała cicho: - To naprawdę bardzo prosta klątwa, sir Arlanie. Jeśli nie odejdziesz i nie zostawisz mnie w spokoju, umrzesz. - Ach, i całe wieki temu druidzi przewidzieli moje nadejście, lady Merryn? Może zobaczyli również i ciebie w martwych oczach jednej ze swoich ofiar? - Być może - spokojnie odpowiedziała Merryn. Lord Vellan chwycił ją za rękę i brutalnie odepchnął na bok. Potrząsnął bujnymi, siwymi włosami i wspaniałą Strona 19 brodą sięgającą aż do pasa. - Słuchajcie wszyscy - krzyknął. - Sir Arlan może nie wierzyć w klątwę, jednak jest ona prawdziwa. Niedawno potwierdziły ją i odnowiły wiedźmy z Byrne, prawowite następczynie druidów. Ten kraj na wieki ma być wolny od gwałtu i przemocy. O, tak! Przez wieki Penwyth chroniła moc potężniejsza od kilku mężczyzn na koniach. - Jakaż to klątwa? - zapytał jeden z rycerzy. - Czy widzisz moją wnuczkę? - wykrzyknął lord Vellan. - Jej rude włosy? Jej zielone oczy? Jest ona żyjącym obrazem kapłanów mieszkających na tej ziemi wieki temu. Legenda głosi, że u bram starożytnej fortecy Penwyth pojawił się najeźdźca, żądając zamku i okolicznych ziem. Druidzcy kapłani zgromadzili się na drewnianej palisadzie chroniącej ówczesny zamek i wypowiedzieli klątwę. Wróg zginął okropną śmiercią, sir Arlanie. Rycerze zaczęli pokrzykiwać coraz głośniej. - Jaką śmiercią? Co się stało? Strona 20 - Wódz najeźdźców wpadł do szamba i utonął w nim na oczach swoich zastępów. - Co za niedorzeczność, lordzie! Wpadł do szamba i nikt mu nie pomógł? Nie ma żadnej klątwy! Lord Vellan uśmiechnął się spokojnie. - Posłuchajcie! Zginie najeźdźca, co morzem przybędzie, Kto lądem nadjedzie, ten w męczarni skona, Sczeźnie niechybnie, kto klucza dobędzie, Na wieki będzie ta ziemia strzeżona! - Jakiego klucza? O jakim kluczu mowa, starcze? - Nie mam pojęcia. - Lord Vellan wzruszył ramionami. - Powtarzam jedynie starożytną klątwę. Jeśli istniał jakiś klucz, dawno już o nim zapomniano. Jednak ty przybyłeś lądem, sir Arlanie, co oznacza, że zginiesz, jeśli nie odejdziesz w pokoju. Zanim Arlan zdążył splunąć mu z pogardą w twarz, lord Vellan krzyknął do jego rycerzy: - Nie wiem, jaką śmiercią zginie wasz wódz, gdyż do tej pory nikt nie próbował zdobyć Penwyth. Wiem tylko, że sir Arlan umrze, jeśli natychmiast was stąd nie zabierze i nie odprowadzi tam, skąd przyszliście. Czy reszta z was również zginie, tego nie potrafię powiedzieć. Sir Arlan nie splunął. Wiedział już, że jego ludzie są