Cornwell Patricia - Kay Scarpetta (11) - Ostatni posterunek

Szczegóły
Tytuł Cornwell Patricia - Kay Scarpetta (11) - Ostatni posterunek
Rozszerzenie: PDF
Jesteś autorem/wydawcą tego dokumentu/książki i zauważyłeś że ktoś wgrał ją bez Twojej zgody? Nie życzysz sobie, aby pdf był dostępny w naszym serwisie? Napisz na adres [email protected] a my odpowiemy na skargę i usuniemy zabroniony dokument w ciągu 24 godzin.

 

Cornwell Patricia - Kay Scarpetta (11) - Ostatni posterunek PDF Ebook podgląd online:

Pobierz PDF

 

 

 


 

Zobacz podgląd Cornwell Patricia - Kay Scarpetta (11) - Ostatni posterunek pdf poniżej lub pobierz na swoje urządzenie za darmo bez rejestracji. Cornwell Patricia - Kay Scarpetta (11) - Ostatni posterunek Ebook podgląd za darmo w formacie PDF tylko na PDF-X.PL. Niektóre ebooki są ściśle chronione prawem autorskim i rozpowszechnianie ich jest zabronione, więc w takich wypadkach zamiast podglądu możesz jedynie przeczytać informacje, detale, opinie oraz sprawdzić okładkę.

Cornwell Patricia - Kay Scarpetta (11) - Ostatni posterunek Ebook transkrypt - 20 pierwszych stron:

 

Strona 1 Strona 2 (THE LAST PRECINCT) Przełożyła: Maja Lavergne 2005 Strona 3 Spis treści Karta tytułowa Prolog – po fakcie Rozdział 1 Rozdział 2 Rozdział 3 Rozdział 4 Rozdział 5 Rozdział 6 Rozdział 7 Rozdział 8 Rozdział 9 Rozdział 10 Rozdział 11 Rozdział 12 Rozdział 13 Rozdział 14 Rozdział 15 Rozdział 16 Rozdział 17 Rozdział 18 Rozdział 19 Rozdział 20 Strona 4 Rozdział 21 Rozdział 22 Rozdział 23 Rozdział 24 Rozdział 25 Rozdział 26 Rozdział 27 Rozdział 28 Rozdział 29 Rozdział 30 Rozdział 31 Rozdział 32 Rozdział 33 Rozdział 34 Kilka chwil później Strona 5 Prolog – po fakcie Zimny zmierzch o barwie siniaków ustępuje zupełnej ciemności i odczuwam wdzięczność, że zasłony w sypialni są na tyle ciężkie, iż wchłaniają nawet najsłabszy zarys mojej sylwetki, kiedy pakuję torbę. Moje życie nie mogłoby być bardziej oddalone od normalności, niż jest właśnie teraz. – Chcę drinka – oznajmiam, otwierając szufladę komody. – Chcę rozpalić ogień w kominku, nalać sobie drinka i ugotować makaron. Szerokie wstążki, żółte i zielone, z papryką i kiełbasą. Le pappardelk del cantunzein. Zawsze marzyłam, by mieć rok urlopu, pojechać do Włoch i naprawdę nauczyć się włoskiego. Żeby mówić, nie tylko znać nazwy potraw. Albo może do Francji. Może wyjadę właśnie w tej chwili – dodaję ze zdwojoną bezsilnością i gniewem. – Mogłabym mieszkać w Paryżu. Z łatwością. – To mój sposób odrzucania Wirginii i wszystkich tutaj. Pete Marino, kapitan policji miasta Richmond, góruje nad moją sypialnią jak gruba latarnia morska. Ogromne dłonie wcisnął w kieszenie dżinsów. Nie proponuje, że pomoże mi spakować torbę z kostiumami i drugą, podróżną, które leżą otwarte na łóżku – zna mnie tak dobrze, że nawet mu Strona 6 to nie przychodzi do głowy. Marino może i wygląda na prostaka, mówi i zachowuje się, jakby nim był, ale jest piekielnie bystry, wrażliwy i bardzo spostrzegawczy. Na przykład w tej chwili uprzytamnia sobie prosty fakt: niecałą dobę temu, kiedy księżyc był w pełni, człowiek o nazwisku Jean- Baptiste Chandonne przeszedł po śniegu i podstępem dostał się do mojego domu. Dobrze już znałam jego metody działania, więc mogę sobie wyobrazić, co by ze mną zrobił, gdyby mu się udało. Nie potrafię jednak poddać się szczegółowym anatomicznym obrazom swoich zmasakrowanych zwłok, a nikt nie zdołałby opisać czegoś takiego precyzyjniej niż ja. Jestem patologiem sądowym, mam skończone prawo i pracuję jako naczelny koroner stanu Wirginia. Przeprowadzałam autopsje dwóch kobiet, które Chandonne zabił ostatnio tutaj, w Richmondzie, i przejrzałam akta siedmiu innych, zamordowanych w Paryżu. Bezpieczniej dla mnie, żebym powiedziała, co zrobił tym ofiarom. Ciężko je pobił, pogryzł im piersi, dłonie i stopy, a potem bawił się ich krwią. Wczoraj wieczorem był uzbrojony w gradzinę, dziwaczne narzędzie używane w kamieniarstwie, z wyglądu podobne do kilofa lub młotka. Wiem dobrze, co taki młotek może zrobić z ludzkim ciałem, bo Chandonne użył owego narzędzia – przypuszczam, że tego samego – do zamordowania swojej drugiej ofiary w Richmondzie, Dianę Bray, którą zabił kilka dni temu, we czwartek. – Jaki dziś dzień? – pytam kapitana. – Sobota, prawda? – No. Sobota. – Osiemnasty grudnia. Tydzień do Bożego Narodzenia. Wesołych świąt. – Otwieram boczną kieszeń torby na kostiumy. – No. Osiemnasty grudnia. Marino obserwuje mnie, jakbym w każdej chwili mogła zrobić coś irracjonalnego. W jego przekrwionych oczach odbija się ostrożność, która Strona 7 przepełnia cały mój dom. W powietrzu unosi się nieufność, czuję jej smak, jest jak kurz. Wdycham jej zapach jak ozon. Przenika mnie niczym wilgoć. Zgrzyt opon na mokrej nawierzchni, dysonans kroków, głosów i radia tworzą piekielną dysharmonię, podczas gdy stróże prawa nadal okupują mój dom. Zadają mi gwałt. Każdy skrawek mojego schronienia został odsłonięty, każdy aspekt mojego życia obnażony. Mogłabym równie dobrze być nagim ciałem na jednym ze stalowych stołów w prosektorium. Tak więc Marino rozumie, że nie powinien pytać, czy trzeba mi pomóc przy pakowaniu. Och tak, jest dla niego aż nadto jasne, że nie wolno mu nawet pomyśleć o tym, że mógłby dotknąć choć jednej mojej rzeczy, buta, skarpetki, szczotki do włosów, butelki szamponu, najmniejszego drobiazgu. Policja poprosiła, żebym opuściła swój wymarzony, solidny, kamienny dom, który wybudowałam w spokojnej, ogrodowej dzielnicy West End. Pomyśleć tylko. Jestem zupełnie pewna, że Jean-Baptiste Chandonne – Le Loup Garou, czyli Wilkołak, jak sam siebie nazywa – jest traktowany lepiej niż ja. Takim jak on zapewnia się wszelkie wyobrażalne prawa obywatelskie: wygodę, prywatność, darmowy pokój, darmowe jedzenie i picie i bezpłatną opiekę lekarską na oddziale sądowym Akademii Medycznej stanu Wirginia, gdzie jestem jednym z wykładowców. Marino od dwudziestu czterech godzin nie wykąpał się ani nie położył. Kiedy przechodzę obok niego, czuję ohydny odór ciała Chandonne’a i dopadają mnie mdłości, torsje skręcają mi żołądek, unieruchamiając mózg i sprawiając, że oblewam się zimnym potem. Prostuję się i oddycham głęboko, żeby odpędzić halucynację zapachową, a moją uwagę przyciąga zwalniający za oknem samochód. Nauczyłam się rozpoznawać najmniejsze przerwy w ruchu ulicznym i wiem, kiedy oznaczają, że ktoś zamierza zaparkować przed domem. To rytm, w który wsłuchiwałam się godzinami. Ludzie się gapią. Ciekawscy sąsiedzi przystają na środku ulicy. Zataczam Strona 8 się odurzona niesamowitymi uczuciami, w jednej chwili jestem zaszokowana, w następnej przerażona. Miotam się między wyczerpaniem a pobudzeniem, od depresji do spokoju, a pod spodem pieni się podniecenie, jakby moją krew wypełniał gaz. Sprzed domu dobiega odgłos zamykanych drzwiczek samochodu. – A teraz co znowu? – warczę. – Kto tym razem? FBI? – Otwieram kolejną szufladę. – Marino, mam dość. – Robię gest oznaczający „odpieprzcie się”. – Zrób coś, żeby wyszli z mojego domu. Wszyscy. Już. – Wściekłość oślepia mnie jak miraż nad rozgrzaną jezdnią. – Żebym mogła skończyć się pakować i wynieść stąd. Czy nie mogą zaczekać, aż wyjdę? – Trzęsącymi się rękami wybieram skarpetki. – Wystarczy, że sterczą na podwórzu. – Wrzucam kilka par do torby. – Wystarczy, że w ogóle tu są. – Jeszcze jedne. – Mogą wrócić, jak mnie już tu nie będzie. – Rzucam kolejną parę, nie trafiam i schylam się, żeby ją podnieść. – Mogą przynajmniej pozwolić mi przejść przez mój własny dom. – Jeszcze jedna para. - I pozwolić mi wyjść w spokoju i bez rozgłosu. – Wkładam następne skarpetki z powrotem do szuflady. – Czemu, do cholery, panoszą się w mojej kuchni? – Zmieniam zdanie i ponownie wyjmuję te, które dopiero co odłożyłam. – Czego szukają w gabinecie? Powiedziałam im, że tam nie wchodził. – Musimy się rozejrzeć. – To wszystko, co Marino ma do powiedzenia na ten temat. Siada w nogach łóżkach i to też jest niewłaściwe. Mam ochotę mu powiedzieć, żeby wstał i wyszedł z sypialni. Z trudem udaje mi się nie wyprosić go z domu i z mojego życia. Nieważne, jak dawno go znam i ile razem przeszliśmy. – Jak łokieć? – Wskazuje na gips unieruchamiający moją lewą rękę niczym rura. Strona 9 – Jest pęknięty. Boli jak cholera. – Zbyt mocno zamykam szufladę. – Bierzesz lekarstwa? – Przeżyję. Obserwuje mnie. – Powinnaś brać to, co ci przepisali. Nagle zamieniliśmy się rolami. Ja się zachowuję jak chamski gliniarz, a on jest logiczny i spokojny niczym lekarz-prawnik, którym niby mam być ja. Idę z powrotem do wykładanej drewnem cedrowym szafy, zaczynam wyjmować bluzki i układać je w torbie z kostiumami. Upewniam się, że górne guziki są zapięte, wygładzam prawą ręką jedwab i bawełnę. Lewy łokieć pulsuje jak bolący ząb, ciało pod gipsem poci się i swędzi. Większość dnia spędziłam w szpitalu – nie dlatego, że założenie gipsu na pękniętą kończynę jest długim zabiegiem, ale dlatego, że lekarze uparli się, aby mnie dokładnie zbadać i sprawdzić, czy nie mam innych obrażeń. Powtarzałam wyjaśnienia, że uciekając z własnego domu, spadłam z frontowych schodów i pękł mi łokieć, to wszystko, a Jean-Baptiste Chandonne nie miał żadnej szansy, by mnie tknąć. Uciekłam i wszystko jest w porządku, powtarzałam podczas prześwietlenia i potem. Personel szpitala zatrzymał mnie na obserwację aż do późnego popołudnia, a detektywi wchodzili i wychodzili. Zabrali mi ubranie. Moja siostrzenica Lucy musiała mi przywieźć inne rzeczy do włożenia. Nie spałam w ogóle. Dźwięk telefonu przebija powietrze jak folię. Podnoszę słuchawkę aparatu przy łóżku. – Doktor Scarpetta – mówię i fakt wymienienia własnego nazwiska przypomina mi telefony w środku nocy, kiedy jakiś detektyw dzwoni ze złą wiadomością, z informacją o czyjejś śmierci. To zwykłe, urzędowe zgłoszenie przywołuje obraz, którego dotychczas udawało mi się uniknąć: moje zmasakrowane ciało na łóżku, zbryzgany krwią pokój – właśnie ten – mój zastępca odbierający telefon i wyraz jego twarzy, kiedy policja – Strona 10 prawdopodobnie Marino – mówi mu, że zostałam zamordowana i ktoś, Bóg wie kto, musi zająć się oględzinami miejsca zbrodni. Przychodzi mi do głowy, że niemożliwe, aby to zrobił ktoś z mojego biura. Pomogłam Wirginii w opracowaniu najlepszego w całym kraju planu działania na wypadek klęski. Umielibyśmy poradzić sobie z wielką katastrofą lotniczą, bombardowaniem centrum miasta czy z powodzią, ale co by zrobili, gdyby coś się stało mnie? Sprowadziliby patologa z najbliższego okręgu sądowego, pewnie z Waszyngtonu. Problem w tym, że znam niemal wszystkich patologów sądowych na wschodnim wybrzeżu i było mi strasznie żal tego, który musiałby się zajmować moimi zwłokami. Bardzo trudno jest pracować nad sprawą, jeśli się znało ofiarę. Takie myśli przelatują mi przez głowę jak spłoszone ptaki, kiedy Lucy pyta przez telefon, czy czegoś nie potrzebuję, a ja ją zapewniam, że czuję się dobrze, co jest absolutnie śmieszne. – Przecież nie możesz dobrze się czuć – zauważa. – Pakuję się. Jest ze mną Marino, a ja się pakuję – powtarzam swoje, opowiadając jej dokładnie, co robię. Moje spojrzenie zastyga na kapitanie. Rozgląda się wokół, a mnie przychodzi nagle do głowy, że nigdy przedtem nie był w mojej sypialni. Nie chcę sobie wyobrażać jego fantazji. Znam go od wielu lat i wiem, że jego szacunek dla mnie jest silnie zabarwiony niepewnością i pociągiem fizycznym. Marino, zwaliste chłopisko z brzuchem wydętym od piwa, ma dużą, naburmuszoną twarz. Jego włosy nieokreślonego koloru w nieładny sposób przeniosły się z głowy na inne części ciała. Słucham głosu Lucy, a oczy Marina lustrują moją prywatną przestrzeń: toaletkę, szafy, otwarte szuflady, to, co pakuję, i moje piersi. Kiedy Lucy przywiozła mi do szpitala tenisówki, skarpetki i dres, nie pomyślała o biustonoszu, a najlepszym pomysłem, jaki mi przyszedł do Strona 11 głowy po powrocie ze szpitala, było włożenie starego, obszernego fartucha laboratoryjnego, który noszę, kiedy coś robię w domu. – Pewnie cię tam nie chcą – brzmi głos Lucy w słuchawce. To długa historia, ale moja siostrzenica pracuje w Agencji do spraw Alkoholu, Tytoniu i Broni Palnej (ATF) i policja, przyjechawszy, starała się jak najszybciej pozbyć Lucy z mojej posesji. Może trochę wiedzy jest rzeczą niebezpieczną i obawiali się, że ważna agentka federalna włączy się w dochodzenie. Nie wiem, czy Lucy nie czuje się winna, bo nie było jej przy mnie wczoraj wieczorem i wtedy omal nie zostałam zamordowana, a teraz znów się mną nie zajmuje. Powiedziałam wyraźnie, że nie mam do niej najmniejszych pretensji. Ale i ja nie mogę przestać się zastanawiać, o ile inaczej wyglądałoby moje życie, gdyby zamiast zajmować się przyjaciółką, była ze mną, kiedy pojawił się Chandonne. Może zbrodniarz zorientowałby się, że nie jestem sama, i trzymałby się od nas z daleka, albo byłby zaskoczony, widząc drugą osobę i uciekłby spod drzwi, albo może odłożyłby zamordowanie mnie do jutra lub na kolejny dzień albo na Boże Narodzenie, albo na nowe tysiąclecie. Pakuję się, słuchając zdyszanych wyjaśnień Lucy w bezprzewodowym telefonie i kiedy przechodzę przed lustrem, napotykam swoje odbicie. Moje krótkie jasne włosy są potargane, niebieskie oczy szkliste i zapuchnięte z wyczerpania i stresu, rysy ściągnięte grymasem, który jest w połowie wyrazem złości, a w połowie chęcią płaczu. Stary, poplamiony fartuch nie wskazuje na moje kierownicze stanowisko. Jestem bardzo blada. Ochota na drinka i papierosa staje się tak silna, że niemal nie do zniesienia, jak gdyby to, że omal mnie nie zamordowano, natychmiast przemieniło mnie w narkomankę. Wyobrażam sobie, że jestem sama we własnym domu. Nic się nie stało. Rozkoszuję się ogniem na kominku, papierosem, kieliszkiem wina, może bordeaux, bo jest lżejsze niż burgund. Strona 12 Bordeaux to cudowny, stary przyjaciel, którego nie trzeba rozszyfrowywać. Rozpraszam tę fantazję, przypominając sobie fakty: nieważne, co Lucy zrobiła, a czego nie, Chandonne i tak w końcu przyszedłby mnie zabić. Czuję się tak, jakby przez całe życie czekał na mnie jakiś koszmarny wyrok, rysując znak na moich drzwiach, niby Anioł Śmierci. Dziwnym trafem wciąż żyję. Strona 13 Rozdział 1 Po głosie Lucy poznaję, że się boi. Rzadko się zdarza, żeby moja wspaniała siostrzenica, pilotka helikoptera, silna kobieta z obsesją na punkcie sprawności fizycznej, agentka federalna, czegoś się obawiała. – Naprawdę czuję się okropnie – powtarza znowu. Marino nadal siedzi na moim łóżku, a ja chodzę tam i z powrotem. – Nie powinnaś – mówię. – Policja nie chce tu nikogo i wierz mi, nie potrzeba cię tu. Pewnie jesteś u Jo i to dobrze. – Mówię tak, jakby to było dla mnie bez różnicy, jakby nie martwiło mnie to, że jej tu nie ma i że nie widziałam jej cały dzień. Owszem, robi mi to różnicę. Ale mój stary zwyczaj to dawać ludziom możliwość wycofania się. Nie lubię być odtrącana, szczególnie przez Lucy Farinelli, którą wychowałam jak własną córkę. Waha się chwilę z odpowiedzią. – Prawdę mówiąc, jestem w centrum, w Jeffersonie. Próbuję się w tym połapać. Jefferson to najekskluzywniejszy hotel w mieście, a nie wiem, po co Lucy w ogóle miałaby się zatrzymywać w hotelu, tym bardziej w takim eleganckim i drogim. Łzy napływają mi do oczu. Powstrzymuję je siłą. – Och – mówię tylko – to dobrze. Pewnie Jo jest tam z tobą. Strona 14 – Nie, została ze swoją rodziną. Słuchaj, właśnie się wprowadziłam. Mam dla ciebie pokój. Może po ciebie przyjadę? – Hotel to chyba nie jest teraz najlepszy pomysł. – Pomyślała o mnie i chce, żebym była obok. Czuję się trochę lepiej. – Anna zaprosiła mnie do siebie. Biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności, myślę, że najlepiej będzie, jeśli do niej pojadę. Ciebie też zaprosiła. Ale pewnie już się zainstalowałaś. – A skąd Anna się o tym dowiedziała? – pyta Lucy. – Usłyszała w wiadomościach? Ponieważ do zamachu na moje życie doszło późno wieczorem, gazety napiszą o tym dopiero jutro rano. Ale spodziewam się, że było mnóstwo informacji w radiu i telewizji. Teraz, kiedy się nad tym zastanawiam, nie wiem, skąd Anna wie. Lucy mówi, że w tej chwili nie może się ruszyć, spróbuje jednak wpaść później wieczorem. Odkładamy słuchawki. – Media się dowiedzą, że jesteś w hotelu, tylko tego ci teraz trzeba. Reporterzy będą za każdym krzakiem – mówi Marino, marszcząc brwi. Wygląda okropnie. – Gdzie się zatrzymała Lucy? Powtarzam to, co mi powiedziała i prawie żałuję, że z nią rozmawiałam. Tyle zyskałam, że czuję się teraz jeszcze gorzej. W porządku, jestem w potrzasku, jak gdybym się znalazła w dzwonie do nurkowania, głęboko pod powierzchnią oceanu, odcięta od butli z powietrzem, z zawrotami głowy, a świat nade mną stał się nagle nierozpoznawalny i surrealistyczny. Jestem otępiała, a jednak każdy mój nerw płonie. – W Jeffersonie? – pyta Marino. – Chyba żartujesz! Wygrała na loterii czy co? Nie martwi się, że i ją znajdą media? Co jej się stało, do cholery? Wracam do pakowania. Nie umiem odpowiedzieć na pytanie mojego przyjaciela. Czuję się już taka zmęczona wszystkimi pytaniami. Strona 15 – I nie jest razem z Jo – ciągnie. – Hm, ciekawe. Nigdy nie wierzyłem, że to będzie trwało. Ziewa głośno i trze dłonią swą grubo ciosaną, nieogoloną twarz; patrzy, jak przewieszam kostiumy przez oparcie krzesła, wybierając te, w których będę chodzić do pracy. Trzeba mu oddać sprawiedliwość – stara się być spokojny, a nawet delikatny, od kiedy wróciłam ze szpitala do domu. Przyzwoite zachowanie przychodzi mu z trudem nawet w najbardziej sprzyjających okolicznościach, a obecne z pewnością do takich nie należą. Jest spięty, niewyspany, napędza się kofeiną i byle jakim jedzeniem, a ja nie pozwalam mu zapalić. To tylko kwestia czasu, kiedy straci panowanie nad sobą i znów stanie się niegrzeczny i arogancki. Jestem świadkiem jego przeobrażenia i w jakiś dziwny sposób znajduję w tym ulgę. Rozpaczliwie potrzebuję rzeczy znanych, choćby nie wiem jak nieprzyjemnych. Marino zaczyna mówić o tym, co Lucy zrobiła wczoraj wieczorem, kiedy podjechała pod dom i znalazła Chandonne’a i mnie na zaśnieżonym podwórku. – Hola, wcale jej nie potępiam, że chciała rozwalić mu łeb. – Marino częstuje mnie swoim komentarzem. – Ale tu się właśnie powinno sprawdzić szkolenie. Nieważne, czy chodzi o twoją ciotkę czy dziecko, masz robić to, czego cię nauczono, a ona tego nie zrobiła. Za cholerę. Odbiło jej. – Parę razy w życiu widziałam, jak tobie też odbiło – przypominam mu. – No, moim zdaniem nigdy nie powinni byli kierować jej do tych tajnych zadań w Miami. – Lucy została przydzielona do terenowego biura FBI w Miami, a tu, poza wszystkim innym, przyjechała na wakacje. – Czasem ludzie są zbyt blisko przestępców i zaczynają się z nimi utożsamiać. Lucy jest teraz nastawiona na zabijanie. Spodobało jej się pociąganie za cyngiel, moja pani doktor. Strona 16 – Jesteś niesprawiedliwy. – Widzę, że zapakowałam zbyt wiele butów. – Przyznaj się uczciwie, co byś zrobił, gdybyś tu przyjechał przed nią? – Przerywam pakowanie i patrzę na niego. – Przynajmniej bym się zatrzymał na ułamek sekundy, żeby ocenić sytuację, zanim bym podszedł i przyłożył temu dupkowi lufę do skroni. Psiakrew. Facet był tak upieprzony, że nawet nie widział, co robi. Darł się jak opętany, bo mu chlusnęłaś w oczy tym chemicznym gównem. Nie był uzbrojony, więc nikomu nie mógł zrobić krzywdy. To było od razu jasne. Więc gdybym przyjechał, zadzwoniłbym po karetkę, a Lucy nawet o tym nie pomyślała. Jest nieobliczalna, Kay. Nie, nie chciałem, żeby tu została, dlatego przesłuchaliśmy ją w komisariacie, zeznawała w neutralnym miejscu, aby mogła się uspokoić. – Nie uważam pokoju przesłuchań za miejsce neutralne – zauważam. – No, ale przebywanie w domu, gdzie omal nie zamordowano jej ciotki Kay, też jest niezupełnie neutralne. Nie sprzeciwiam mu się, choć jego ton zatruty jest sarkazmem. Zaczynam mieć tego dosyć. – Tak czy owak, nie podoba mi się to, że akurat teraz jest w tym hotelu – dodaje, znowu trąc twarz. Cokolwiek by powiedział, wysoko ceni moją siostrzenicę i nie ma rzeczy, której by dla niej nie zrobił. Zna Lucy od czasu, kiedy miała dziesięć lat i to on zaznajamiał ją z ciężarówkami, silnikami, bronią i rozmaitymi tak zwanymi męskimi sprawami, których obecność w jej życiu teraz krytykuje. – Może zajrzę do tej smarkuli, jak już cię odwiozę do Anny. Nie żeby kogoś obchodziły moje uczucia. – Wraca myślą do niedawnych wydarzeń. – Taki Jay Talley. Oczywiście to nie mój interes. Egocentryczny palant. – Czekał na mnie cały czas w szpitalu – bronię Jaya kolejny raz, przekłuwając balon jawnej zazdrości Marina. Jay jest łącznikiem ATF Strona 17 w Interpolu. Nie znam go dobrze, ale przespałam się z nim cztery dni temu w Paryżu. – A trzymali mnie tam trzynaście czy czternaście godzin – ciągnę. Marino przewraca oczami. – Jezu! – wybucha. – Od kogo słyszałaś tę bajkę? – W jego oczach płonie niechęć. Gardzi Jayem od pierwszej chwili, kiedy go zobaczył we Francji. – To nie do wiary. Pozwolił, żebyś myślała, że cały czas był w szpitalu? Wcale tam nie siedział! To kompletna bzdura. Zawiózł cię do izby przyjęć na swoim pieprzonym białym koniu i wrócił prosto tutaj. Potem zadzwonił do szpitala, żeby się dowiedzieć, kiedy wychodzisz, wślizgnął się tam i odebrał cię, jakby cały czas warował przy drzwiach. – Zupełnie słusznie. – Nie okazuję konsternacji. – Nie ma sensu siedzieć bezczynnie. I wcale nie powiedział, że cały czas tam był. Ja tak pomyślałam. – Dobra, ale dlaczego? Bo pozwolił ci tak uważać. Pozwolił ci wierzyć w coś, co nie jest prawdą i to cię nie martwi? U mnie nazywa się to skazą charakteru. Kłamstwem. Czego tam? – Gwałtownie zmienia ton. Ktoś stoi w drzwiach. Policjantka w mundurze, z identyfikatorem, na którym widnieje nazwisko M. I. Calloway, wchodzi do mojej sypialni. – Przepraszam – zwraca się wprost do Marina. – Panie kapitanie, nie wiedziałam, że pan tu wrócił. – No to teraz już wiesz. – Marino rzuca jej pełne złości spojrzenie. – Doktor Scarpetta? – Jej szeroko otwarte oczy przeskakują jak piłeczki pingpongowe tam i z powrotem z kapitana na mnie. – Muszę panią zapytać o ten słoik. Gdzie ten słoik ze środkiem chemicznym, z formaliną... – Z formaliną – poprawiam ją spokojnie. Strona 18 – Właśnie. Dokładnie, znaczy gdzie dokładnie stał ten słoik, kiedy pani go złapała? Marino nadal siedzi w nogach łóżka, jakby był u siebie. Zaczyna sięgać po papierosy. – Na stoliku do kawy w salonie – odpowiadam. Już to wszystkim mówiłam. – Tak, proszę pani, ale gdzie na stoliku? Jest dość duży. Bardzo mi przykro, że muszę panią tym niepokoić. Staramy się odtworzyć, jak to się stało, bo później będzie trudniej wszystko sobie przypomnieć. Marino powoli wytrząsa lucky strike’a z paczki. – Calloway? – Nawet na nią nie patrzy. – Od kiedy jesteś detektywem? Nie przypominam sobie, żebyś była w oddziale A. – W policji w Richmondzie Marino jest dowódcą jednostki zajmującej się morderstwami, potocznie nazywanej oddziałem A. – Po prostu nie byliśmy pewni, gdzie stał ten słoik, panie kapitanie. – Jej policzki płoną. Prawdopodobnie gliny uznały, że kobieta, która przyjdzie mnie przesłuchać, wyda się nam mniejszym intruzem niż mężczyzna. Może koledzy przysłali ją tu z tego właśnie powodu, a może przydzielono jej to zadanie po prostu dlatego, że nikt inny nie chciał się mieszać w nic, co wiąże się z moją osobą. – Kiedy się wchodzi do salonu i stoi twarzą do stolika, prawy róg jest najbliższy patrzącego – wyjaśniam. Już to mówiłam wiele razy. Nic nie jest jasne. To, co się wydarzyło, jest zamazanym, niewyraźnym wywróceniem rzeczywistości. – I tam mniej więcej pani stała, kiedy chlusnęła pani w niego chemikaliami? – pyta funkcjonariuszka Calloway. Strona 19 – Nie. Byłam po drugiej stronie kanapy. Obok rozsuwanych szklanych drzwi. Gonił mnie i właśnie tam się znalazłam – wyjaśniam. – A potem od razu wybiegła pani z domu...? – Policjantka wykreśla coś, co zapisała w niedużym bloczku. – Przez jadalnię – wpadam jej w słowo. – Tam leżał mój pistolet, zostawiłam go przypadkiem na stole wcześniej tego samego wieczora. Przyznaję, że to nie było właściwe miejsce. – Moje myśli błądzą. Czuję się tak, jakbym miała potężnego kaca. – Wpadłam w panikę i wybiegłam przez frontowe drzwi z glockiem w ręku. Ale poślizgnęłam się na lodzie, upadłam i pękł mi łokieć. Nie mogłam odciągnąć bezpiecznika jedną ręką. Calloway zapisuje także i to. Moja opowieść jest wymęczona i niezmienna. Jeśli przyjdzie mi opowiedzieć wszystko jeszcze raz, mogę przestać zachowywać się racjonalnie, a jeszcze żaden gliniarz na tej planecie nie widział mnie w takim stanie. – Nie wystrzeliła pani? – Patrzy na mnie i zwilża wargi. – Nie mogłam odbezpieczyć glocka. – W ogóle nie próbowała pani strzelić? – Nie wiem, co pani rozumie przez próbę. Nie mogłam go odbezpieczyć. – Ale próbowała pani? – Potrzebujesz tłumacza, czy co? – wybucha Marino. Złowieszcze spojrzenie, które kieruje na M. I. Calloway przypomina czerwony punkt celownika optycznego, kierującego się na ciało ofiary, zanim dosięgnie jej kula. – Broń nie była odbezpieczona, a doktor Scarpetta nie wystrzeliła, zrozumiałaś? – powtarza powoli i niegrzecznie. – Ile jest naboi w magazynku? – To pytanie kieruje do mnie. – Osiemnaście? To glock, siedemnastka, więc ma osiemnaście naboi w magazynku i jeden w komorze. Zgadza się? Strona 20 – Nie wiem – odpowiadam. – Chyba nie osiemnaście, na pewno nie. Trudno załadować aż tyle, bo sprężyna w magazynku ciężko chodzi. – No tak, no tak. Pamiętasz, kiedy ostatnio z niego strzelałaś? – Jak byłam na strzelnicy. Ładnych parę miesięcy temu. – Zawsze czyścisz potem pistolet, prawda? – To stwierdzenie, nie pytanie. Marino zna moje zwyczaje i rutynowe zachowania. – Tak. – Stoję pośrodku sypialni, mrużąc oczy. Boli mnie głowa, a światło drażni oczy. – Widziałaś pistolet, Calloway? To znaczy, zbadałaś go, prawda? – Ponownie przebija ją wzrokiem jak laserem. – Więc co jest grane? – Macha ręką w jej stronę, jakby opędzał się od czegoś głupiego i dokuczliwego. – Powiedz, co stwierdziłaś. Policjantka się waha. Czuję, że nie chce ujawnić informacji w mojej obecności. Pytanie Marina wisi ciężko w powietrzu, jak wilgoć, która zaraz się skropli. Decyduję się na dwie spódnice, granatową i szarą i przewieszam je przez krzesło. – W magazynku jest czternaście naboi – mówi w końcu oficjalnym tonem. – Żadnego nie było w komorze. Pistolet nie został odbezpieczony. I wygląda na czysty. – Proszę, proszę. Więc nie był odbezpieczony i nikt z niego nie strzelał. „Była ciemna noc, szalała burza, a trzech Indian siedziało w obozie przy ognisku...”. Mamy tak chodzić w kółko, czy możemy, do kurwy nędzy, pójść dalej? – Marino poci się, jego zapach nabiera intensywności. – Proszę posłuchać, nie mam nic więcej do dodania – mówię. Nagle jestem na krawędzi łez, robi mi się zimno, drżę i znowu czuję okropny smród Chandonne’a. – A dlaczego miała pani w domu ten słoik? I co dokładnie w nim było? To, czego używa pani w kostnicy, tak? – Funkcjonariuszka Calloway staje

O nas

PDF-X.PL to narzędzie, które pozwala Ci na darmowy upload plików PDF bez limitów i bez rejestracji a także na podgląd online kilku pierwszych stron niektórych książek przed zakupem, wyszukiwanie, czytanie online i pobieranie dokumentów w formacie pdf dodanych przez użytkowników. Jeśli jesteś autorem lub wydawcą książki, możesz pod jej opisem pobranym z empiku dodać podgląd paru pierwszych kartek swojego dzieła, aby zachęcić czytelników do zakupu. Powyższe działania dotyczą stron tzw. promocyjnych, pozostałe strony w tej domenie to dokumenty w formacie PDF dodane przez odwiedzających. Znajdziesz tu różne dokumenty, zapiski, opracowania, powieści, lektury, podręczniki, notesy, treny, baśnie, bajki, rękopisy i wiele więcej. Część z nich jest dostępna do pobrania bez opłat. Poematy, wiersze, rozwiązania zadań, fraszki, treny, eseje i instrukcje. Sprawdź opisy, detale książek, recenzje oraz okładkę. Dowiedz się więcej na oficjalnej stronie sklepu, do której zaprowadzi Cię link pod przyciskiem "empik". Czytaj opracowania, streszczenia, słowniki, encyklopedie i inne książki do nauki za free. Podziel się swoimi plikami w formacie "pdf", odkryj olbrzymią bazę ebooków w formacie pdf, uzupełnij ją swoimi wrzutkami i dołącz do grona czytelników książek elektronicznych. Zachęcamy do skorzystania z wyszukiwarki i przetestowania wszystkich funkcji serwisu. Na www.pdf-x.pl znajdziesz ukryte dokumenty, sprawdzisz opisy ebooków, galerie, recenzje użytkowników oraz podgląd wstępu niektórych książek w celu promocji. Oceniaj ebooki, pisz komentarze, głosuj na ulubione tytuły i wrzucaj pliki doc/pdf na hosting. Zapraszamy!