Strona 1 Strona 2 Spis treści Karta tytułowa Dedykacja ROZDZIAŁ 1 ROZDZIAŁ 2 ROZDZIAŁ 3 ROZDZIAŁ 4 ROZDZIAŁ 5 ROZDZIAŁ 6 ROZDZIAŁ 7 ROZDZIAŁ 8 ROZDZIAŁ 9 ROZDZIAŁ 10 ROZDZIAŁ 11 ROZDZIAŁ 12 ROZDZIAŁ 13 ROZDZIAŁ 14 ROZDZIAŁ 15 ROZDZIAŁ 16 ROZDZIAŁ 17 ROZDZIAŁ 18 ROZDZIAŁ 19 ROZDZIAŁ 20 ROZDZIAŁ 21 Strona 3 ROZDZIAŁ 22 ROZDZIAŁ 23 ROZDZIAŁ 24 ROZDZIAŁ 25 ROZDZIAŁ 26 ROZDZIAŁ 27 ROZDZIAŁ 28 ROZDZIAŁ 29 ROZDZIAŁ 30 ROZDZIAŁ 31 Strona 4 (Isle Of Dogs) Przełożyła: Sylwia Twardo (2006) Strona 5 Dla mojej przyjaciółki i wydawcy Phyllis Grann Strona 6 ROZDZIAŁ 1 Imię i nazwisko pasowały do Unique First jak rękawiczka, a przynajmniej tak zawsze twierdziła jej matka. Unique była pierwsza i jedyna w swoim rodzaju. Nie istniał nikt inny taki jak ona... i bardzo dobrze, jak utrzymywał jej ojciec, doktor Ulisses First, który nigdy nie zdołał zrozumieć, skąd wziął się ten dziwny splot genów, który stał się przyczyną nieszczęść jego jedynego dziecka. Unique była drobną osiemnastolatką o długich, lśniących włosach czarnych jak skrzydło kruka, cerze białej i czystej niczym mleko w szklance oraz pełnych, różowych wargach. Wierzyła, że jej jasnoniebieskie oczy mogą oszołomić każdego, kto zatopi w nich wzrok, i że jednym spojrzeniem może nagiąć cudzą wolę do swego Zadania. Unique potrafiła obserwować kogoś przez wiele tygodni, aby kumulować w sobie napięcie aż do ostatniego momentu, dostarczającego jej upragnionego wyzwolenia, po którym zazwyczaj następowała chwilowa utrata świadomości. – Hej, niech się pan obudzi, zepsuł mi się samochód. – Zastukała do okna ogromnej ciężarówki, zaparkowanej samotnie przy targu owocowo- warzywnym Farmers Market, na przedmieściach Richmondu. – Ma pan może komórkę? Była czwarta nad ranem, panowały głębokie ciemności, a oświetlenie parkingu nie należało do najlepszych. Chociaż Moses Custer wiedział doskonale, że o tej porze lepiej nie przebywać tu samemu, zignorował ostrzeżenie głosu rozsądku, kiedy po kłótni z żoną wypadł z domu i wskoczył Strona 7 do ciężarówki. Zamierzał tu spędzić samotnie noc, zostawiając swoją połowicę samą i kontentując się sąsiedztwem straganów z warzywami. Już on jej pokaże, pomyślał, jak zawsze, kiedy w ich życiu małżeńskim pojawiały się cienie. Otworzył drzwi szoferki, jako że pukanie w szybę nie ustawało. – O mój Boże, a co taka ślicznotka tu robi w środku nocy? – zapytał pijany i półprzytomny, widząc delikatną, bladą buzię i anielski uśmiech. – Zaraz przeżyje pan coś niezwykłego. – Unique zawsze mówiła to samo przed przystąpieniem do Zadania. – Co? – zdziwił się Moses. – Co takiego? W odpowiedzi odniósł wrażenie, jakby rzuciło się na niego stado demonów, kopiąc go i obsypując gradem uderzeń, szarpiąc za włosy i ubranie. Przy wtórze ohydnych przekleństw rozległ się huk, a ciało i kości Mosesa przeszył piekielny ból, kiedy miażdżyły je setki brutalnych ciosów. Potem napastnicy zostawili Custera na pewną śmierć i odjechali jego ciężarówką. Moses unosił się przez pewien czas nad swą powłoką, przyglądając się skatowanemu, nieruchomemu ciału, spoczywającemu bezwładnie na asfalcie. Wypływającą spod jego głowy krew rozmywał deszcz, z jednej stopy spadł but, a lewa ręka leżała wykrzywiona pod jakimś nienaturalnym kątem. Moses przyglądał się sobie, a jedna część jego istoty czuła wielkie zmęczenie i wydawała się gotowa na spotkanie z Wiecznością. Druga wszakże pożałowała tego świata. – Mam rozwaloną głowę – jęknął i zaczął szlochać, czując, że pogrąża się w mroku. – Och, moja głowa! Boże, jeszcze nie jestem gotów! Mój czas nie nadszedł! Ciemności zmieniły się w falującą przestrzeń; zawieszony w niej Moses obserwował pulsujące niebieskie światła, miotających się strażaków, personel karetki pogotowia i policjantów w żółtych płaszczach przeciwdeszczowych, którzy rozciągali oślepiająco białą taśmę ostrzegawczą. Jaskrawe latarnie syczały na spłukiwanym ulewnym deszczem chodniku, a ludzie pokrzykiwali z podnieceniem i bez sensu. Wydawało się, że wrzeszczą na Mosesa, więc Strona 8 wystraszył się i poczuł mały i nieważny. Chciał otworzyć oczy, ale powieki miał tak oporne, jakby je ktoś zaszył. – Co się stało z aniołkiem? – mamrotał do siebie. – Powiedziała, że zepsuł się jej samochód. Wóz Unique był w doskonałym stanie. Od paru godzin kręciła się po mieście, słuchając przez radio wiadomości o pobiciu Mosesa i kradzieży ciężarówki z targowiska, a także spekulacji, czy oba przestępstwa zostały dokonane przez ten sam gang, który od miesięcy terroryzował stan Wirginia. Jednak tym razem stan błogości okazał się mniej intensywny niż zawsze. Dziewczyna mogłaby przysiąc, że zostawili kierowcę martwego i irytowało ją, że wspólnicy aż tak się pośpieszyli, uniemożliwiając jej osiągnięcie całkowitego wyzwolenia. Gdyby to zależało od niej, dokończyłaby to, co zaczęła, i dopilnowała, żeby kierowca już nigdy nie otworzył gęby. Nie obawiała się jednak, że zwróci na siebie uwagę glin, o tak nietypowej porze krążąc po mieście swoją białą miatą. Niezwykłość Unique polegała bowiem między innymi na tym, że dziewczyna nie wyglądała na to, kim była. Czuła się do tego stopnia pewnie, że zatrzymała się przed mini-marketem Fred’s Mini Mart obok samochodu policjanta. Zauważyła nieoznakowany wóz policyjny jedną przecznicę wcześniej i kiedy wsunęła się do sklepu, ujrzała przystojnego, młodego blondyna, jak płacił przy ladzie za ćwierćlitrowy kartonik mleka. Mężczyzna nosił dżinsy i flanelową koszulę; Unique sprawdziła wzrokiem, czy nie miał przy sobie broni i dostrzegła niewielką wypukłość z tyłu za paskiem spodni. – Dzięki, Fred – powiedział jasnowłosy policjant w cywilu do faceta przy kasie. – Słowo daję, Andy, brakowało nam ciebie. Przepadłeś jak kamień w wodę na cały rok. – No ale teraz już jestem – odparł blondyn, chowając resztę. – Uważaj na siebie. Ostatnio grasuje tu naprawdę paskudny gang. Właśnie znowu napadli Strona 9 na jakiegoś kierowcę. – Wiem, słyszałem przez radio. Bardzo go zmasakrowali? Posłali cię na miejsce przestępstwa? – Nie mnie. Mam wolne. Dowiedziałem się o tym tak samo jak ty – odpowiedział Andy z lekkim rozczarowaniem. – Mnie tam się wydaje, że jest tak, jak piszą w gazetach: to zbrodnia z nienawiści – stwierdził Fred. – Z tego, co słyszałem, przewodzi im biały, a jak dotąd wszystkie ofiary są czarne, poza tą kobietą z ciężarówki sprzed kilku miesięcy. Chociaż ją też w gruncie rzeczy można zaliczyć do mniejszości. Nie powiem, żebym szczególnie przepadał za lesbami, ale zmasakrowali ją po prostu okrutnie. Gdzieś czytałem, że wbili jej kij i strasznie ją pocięli. O! – wykrzyknął Fred z zaskoczeniem, kiedy Unique pojawiła się nie wiadomo skąd i postawiła na ladzie sześciopak piwa Michelob. – Tak się tu cichutko wślizgnęłaś, skarbie, że wydawało mi się, że sklep jest pusty. Unique uśmiechnęła się słodko. – Poproszę o paczkę marlboro – powiedziała miłym głosikiem. Była bardzo ładna i schludna w swoim czarnym ubraniu, ale buty miała podrapane i z pewnością brudne. Wyglądała, jakby nagle złapał ją deszcz. Andy zauważył białą miatę na parkingu, kiedy odjeżdżał nieoznakowanym caprice, a zaledwie się oddalił, filigranowa piękność o dziwnych oczach wsiadła do swego białego samochodu. Jechała za caprice przez miasto, aż do Fan District, a kiedy Andy zwolnił, żeby sprawdzić, czy uda mu się odczytać tablice rejestracyjne jej auta, skręciła w Strawberry Street. Doznał jakiegoś nieokreślonego wrażenia, a gdy wrócił do swojego domu w rzędzie szeregowców i nalał sobie mleka do muesli, miał dziwne poczucie, że ktoś go obserwuje. Unique doskonale umiała śledzić każdego, także gliniarzy. Zatrzymała się w głębokim cieniu drzew po drugiej stronie ulicy i obserwowała, jak cień Andy’ego przesuwa się z pokoju do pokoju. Widać było, że gliniarz je coś Strona 10 z miseczki. Kilka razy rozsuwał zasłony i wyglądał na spokojną, świecącą pustkami ulicę. Unique skierowała w jego stronę spojrzenie, wyobrażając sobie, jaki wpływ mogłaby wywrzeć na jego myśli. Był niespokojny i, jak sądziła, wyczuwał owo Coś. Albowiem Unique krążyła po tym świecie już od dłuższego czasu; wcześniej opętała niemieckiego nazistę w Dachau. A dawno, dawno temu... wyczytała to w kartach tarota... była Przeciwnikiem i miała oczy na całym ciele. Andy znowu rozsunął zasłony i teraz już czuł takie rozdrażnienie i niepokój, że nosił ze sobą pistolet po całym domu. Może jego zły nastrój wynikał z tego, że zawsze bardzo się przejmował paskudnymi sprawami, takimi jak napad na Mosesa Custera, nawet jeśli nie należał do grupy dochodzeniowej. Przygnębiło go i zirytowało, gdy usłyszał, że kierowcę skopano, zadeptano, pobito i zostawiono, by zmarł w samotności, a on Andy, nie znajdował się gdzieś w pobliżu, żeby pośpieszyć na pomoc. A może jego ponury nastrój wynikał z tego, że nie spał przez całą noc, był podniecony i trochę przerażony perspektywami najbliższej przyszłości. Andy Brazil czekał na ten dzień przez cały rok. Spędził nieskończenie wiele godzin ciężko pracując, a teraz wreszcie wykańczał pierwszy z serii felietonów, który za kilka godzin znajdzie się na stronie internetowej o nazwie Tropiciel Prawdy. Projekt był tak ambitny jak nietypowy, ale kiedy Andy poszedł do imponującego biura swojej szefowej, znajdującego się w głównej kwaterze policji stanu Wirginia, żeby go przedstawić, był gotów na wszystko, a przynajmniej na bardzo wiele. – Proszę mnie przynajmniej wysłuchać, zanim powie pani „nie” – zaczął Andy, zamykając za sobą drzwi. – I proszę obiecać, że nikomu pani nie powie o tym, co zaraz zaproponuję. Komendant Judy Hammer podniosła się zza biurka i milczała przez chwilę, jakby pozowała do ukazującego jej władzę zdjęcia robionego dla celów public relations, ustawiwszy się z rękoma w kieszeniach na tle Strona 11 skrzyżowanych flag stanu Wirginia i USA. Dobiegając pięćdziesięciu pięciu lat, wciąż była bardzo piękną kobietą o bystrych oczach, zdolnych przeniknąć kamizelkę kuloodporną albo zniewalać tłumy, a jej eleganckie kostiumy nie mogły ukryć doskonałej figury. Andy musiał się pilnować, żeby się na nią nie gapić. – No dobrze. – Judy Hammer zaczęła krążyć po gabinecie, rozważając na głos propozycję Andy’ego. – Moja pierwsza reakcja to – mowy nie ma. Wydaje mi się, że błędem byłoby przerywać tak wcześnie twoją karierę w organach ścigania. Nie zapominaj, że byłeś gliną w Charlotte tylko przez rok i niewiele dłużej tutaj, w Richmondzie, a zostałeś policjantem stanowym zaledwie sześć miesięcy temu. – I w tym czasie napisałem do miejscowych gazet setki felietonów o sprawach kryminalnych – przypomniał. – To chyba moje największe osiągnięcie, prawda? Czy nie miałem za zadanie przede wszystkim informować ludność o tym, co się dzieje i co policja zamierza zrobić, albo w niektórych przypadkach, czego nie zrobi? Cała rzecz polega na uświadamianiu obywatelom pewnych spraw, a ja bym chciał się tym zająć na większą skalę i dla większej liczby czytelników. Kariera zawodowa Andy’ego od początku przebiegała nietypowo. Zaraz po studiach zajął się dziennikarstwem i na ochotnika wyspecjalizował się w sprawach związanych z działalnością organów ścigania; jeździł na patrole z policjantami i pisał sprawozdania do miejskiej gazety. Działo się to w Charlotte, w Karolinie Północnej, gdzie Judy Hammer w owym czasie zajmowała stanowisko komendanta i w końcu zatrudniła Brazila jako zaprzysiężonego funkcjonariusza, jednocześnie piszącego felietony i artykuły do gazet. Dała mu tak bezprecedensowe możliwości, ponieważ sama znalazła się w nietypowej sytuacji, jako że otrzymała fundusze z Narodowego Instytutu Sprawiedliwości, pozwalające jej przejmować zabagnione wydziały policji i robić w nich porządek. Zawsze potrafiła patrzeć dalej niż na koniec własnego nosa, toteż została protektorką Andy’ego i zabierała go ze sobą, Strona 12 ilekroć przenosiła się gdzieś służbowo. Jednak teraz, kiedy obserwował, jak szefowa krąży po pokoju, wyczuł, iż uznała jego plan za przejaw niewdzięczności. – Bardzo sobie cenię wszystko, co pani dla mnie zrobiła – powiedział. – Wcale nie zamierzam się teraz od pani odwrócić i zwiać. – Nie chodzi wcale o to, czy będziesz na miejscu czy nie – odparła tonem, sugerującym, że nawet gdyby zniknął z horyzontu na wiele miesięcy, nie zwróciłaby na to najmniejszej uwagi. – Postaram się, aby to wyszło nam na dobre, pani komendant – obiecał. – Pora, żebym mógł powiedzieć coś więcej, niż tylko kto kogo okradł, ilu kierowców złapano na przekraczaniu prędkości czy jakie rodzaje przestępstw są obecnie na topie. Chciałbym ukazywać zachowania przestępcze w kontekście natury ludzkiej i historii, a moim zdaniem jest to bardzo ważne, bo ludzie robią się coraz gorsi. Czy mogłaby mi pani pomóc dostać grant czy inne dofinansowanie, żebym mógł się utrzymać, robiąc badania, pisząc i uczęszczając do szkoły pilotażu...? – A ktoś coś mówił o nauce latania? – przerwała. – W wydziale lotniczym mają instruktorów, a wydaje mi się, że byłbym znacznie bardziej użyteczny, gdybym zdobył licencję pilota helikopterów – wyjaśnił Andy. Judy uległa mu, może zdając sobie sprawę, że i tak by odszedł. Stronę internetową mógł zaś prowadzić jako specjalny tajny projekt, pracując jednocześnie w poprzednim charakterze, jednak pod warunkiem że zachowa anonimowość, gdyż gubernator Bedford Crimm IV, który był nieznośnym, despotycznym starym dziadem o arystokratycznych pretensjach, nie pozwalał rozpowszechniać żadnych informacji bez swojej zgody. To, co napisałby Andy, nie mogłoby zostać bezpośrednio powiązane z policją stanu Wirginia, ale musiał przedstawiać siły porządku w pozytywnym świetle i zachęcać ludność do ich wspierania. Judy Hammer wymogła też, że Andy ma być do jej dyspozycji w sytuacjach kryzysowych, a jeśli chce się uczyć pilotażu, Strona 13 niech sam to sobie załatwi. Osiągnąwszy tyle, drążył dalej: – Czy dostanę jakieś diety? – Po co? – spytała pani Hammer. – Dokąd się wybierasz? – Potrzebne mi fundusze na badania archeologiczne i historyczne. – Myślałam, że chcesz pisać o naturze ludzkiej i zbrodni. – Szefowa znowu stawiła opór. – Co to ma być? Chcesz sobie polatać helikopterem i zwiedzić świat? – Jeśli mam pokazać, skąd wzięły się problemy dzisiejszej Ameryki, muszę opisać, jak to wyglądało na samym początku – wyjaśnił. – A pilotów i tak jest za mało. W ostatnim kwartale dwóch zrezygnowało z pracy. Andy siedział przy stole w jadalni, który zamienił się w zagracone biurko, wpisał hasło do komputera i otworzył jeden z plików. Po roku pracowitych badań, pisania, lekcji pilotażu i studiów ciągnęło go do ścigania przestępców i wykrywania sprawców gwałtownych zbrodni, tak z ziemi jak z powietrza. Bardzo mu zależało, żeby ludzie czytali, co ma do powiedzenia, i często wyobrażał sobie, jak jedzie samochodem patrolowym albo leci helikopterem, czy też bada miejsce przestępstwa i przypadkiem słyszy, że ktoś rozmawia o tym, co przeczytał na stronie internetowej Tropiciela Prawdy. Nikt nie wpadnie na to, że autor jest pośród nich i zdobywa z ich wypowiedzi nowe informacje. Tylko Judy Hammer orientowała się w sytuacji, a oboje z Andym bardzo się pilnowali, aby nie zdradzić jego tożsamości. Kiedy, na przykład, zajmował się badaniami archeologicznymi i pojechał zbierać materiały aż do Anglii i Argentyny, nigdy nie ujawniał, że jest dziennikarzem policyjnym. Przedstawiał się jako dwudziestoośmiolatek, piszący doktorat z historii, kryminologii i antropologii. Było to pierwsze zadanie, przy którym ukrywał swoją tożsamość i do tej pory nie mógł wyjść z podziwu, że nikt nie pofatygował się, by sprawdzić, czy rzeczywiście jest na jakichś studiach doktoranckich, ani nawet, czy jest tym, za kogo się Strona 14 podaje. Andy nie należał do ludzi, którzy patrzą w lustro, usiłując zobaczyć się oczami innych, ale zdawał sobie sprawę, że ma wiele atutów. Wysokiego wzrostu, o harmonijnie wyrobionych mięśniach, miał jasne włosy i rysy tak regularne i delikatne, że w czasach szkolnych koledzy przezywali go dziewczynką. Niebieskie oczy zmieniały się zależnie od jego myśli i nastrojów zupełnie jak niebo – to ciemne, zasłonięte chmurami, to znowu słoneczne. Mógł wyglądać groźnie lub łagodnie, potrafił też koncentrować się bez reszty na swym zadaniu. Miał bystry umysł, a jego słowa lśniły niczym srebro lub też stawały się twarde niczym ów metal. Andy bez trudu otrzymywał od innych to, czego pragnął, gdyż generalnie przyciągał do siebie ludzi, a przynajmniej zwracał na siebie ich uwagę. Poza tym pracował ciężko, żeby nadrobić braki swych młodzieńczych lat. Stracił ojca we wczesnym dzieciństwie i został pod opieką matki alkoholiczki, która nie dostrzegała niezwykłych uzdolnień syna ani też jego wrodzonej uczciwości, zmuszając go, by zamknął się w świecie własnych zainteresowań i fantazji. Gdyby dorastał w innych warunkach, nigdy nie zniósłby osamotnienia, potrzebnego do pracy i napisania tego, co świat miał wkrótce przeczytać. Teraz, kiedy chwila ta właśnie nadeszła, Andy był równie niespokojny i ponury jak poranek za oknem. Nad miastem wisiały ciężkie chmury, błyskawica przecięła mroczny świt, a on pomyślał, że byłby to zły znak, gdyby burza przerwała dostawę prądu. Z niewesołych rozmyślań wyrwał go dzwonek telefonu. – Dobrze, że nie śpisz – odezwała się w słuchawce szefowa, nie fatygując się nawet, żeby powiedzieć „dzień dobry”. – Dzwonię, bo... – Wydawało mi się, że mieliśmy się kontaktować tylko w nagłych wypadkach – przerwał jej. – Szkoda, że mnie pani nie zawiadomiła o sprawie kierowcy tira z Farmers’ Market. – Nie byłeś tam potrzebny – odparła. Strona 15 – Ten sam sposób zabójstwa? Bardzo go poharatali? – Niestety. Ma kilka ran ciętych na szyi, zadanych, jak się wydaje, brzytwą, ale żadna z nich nie jest śmiertelna – wyjaśniła. – Wygląda na to, że napastnicy uciekli w pośpiechu, a on na chwilę oprzytomniał i zdołał wezwać policję. Ale dzwonię, bo czekam, Tropicielu Prawdy – oznajmiła. – O ile się orientuję, twój artykuł miał pojawić się o wpół do siódmej. Czyli pięć minut temu. Właśnie w ten sposób szefowa życzyła mu powodzenia. KRÓTKIE WYJAŚNIENIE Tropiciel Prawdy Bogate dzieje początków Stanów Zjednoczonych zebrane zostały głównie na podstawie obserwacji świadków, zawartych w listach i innych relacjach, przedstawionych na mapach oraz w książkach, opublikowanych w początkach siedemnastego wieku. Większość z tych materiałów źródłowych dawno już zaginęła albo pokryła się pyłem zapomnienia w prywatnych archiwach. Inne dokumenty historyczne, przechowywane, na nieszczęście, w Richmondzie, spłonęły podczas wojny secesyjnej, więc ludzie z północy mogli spokojnie przeinaczać fakty i przekonywać rzesze dziatwy szkolnej, że w tej części świata historia zaczęła się w Plymouth, co jest, mówiąc krótko, nieprawdą. Przekłamanie takie nie powinno nikogo dziwić. Wiele z tego, co przyjmujemy w życiu jako fakty, jest niczym innym jak tylko propagandą lub odbiciem tego, jak wydarzenia i ludzie są postrzegane przez osoby uprzedzone lub mało spostrzegawcze. Opowieści przechodzą z ust do ust, z jednego serwisu informacyjnego do drugiego, krążą po skrzynkach e- mailowych, przedostają się od polityków do mas, od świadków do sędziów, i w końcu każą nam wierzyć w najrozmaitsze wersje znacznie zniekształcone lub zgoła z gruntu fałszywe. Dlatego też, zaczynając rozmowy z tobą, Strona 16 czytelniku, postanowiłem polegać wyłącznie na wiadomościach z pierwszej ręki i własnych doświadczeniach, korzystając głównie z osiągnięć nauk przyrodniczych i medycznych, gdyż nie ma tam miejsca ani na wyobraźnię, ani oddziaływanie osobowości, politykę, czy też pretensje. Weźmy na przykład taki DNA, którego wcale nie interesuje, kto coś zrobił. Nie obchodzi go też, że to wcale nie byłeś ty. DNA wie dokładnie, kim jesteś ty, twoi rodzice i twoje dzieci, chociaż nie wyraża opinii na ten temat ani też nie chce zostać twoim przyjacielem albo zdobyć twój głos w wyborach. DNA wie, że to ty zostawiłeś w kimś płyn nasienny, ale tego nie osądza ani nie okazuje ciekawości, kiedy i dlaczego to nastąpiło. Stąd znacznie bardziej wierzę DNA niż zeznaniom oskarżonego i bardzo żałuję, że DNA za bardzo zajęty jest rozwikływaniem tajemnic zbrodni i ustalaniem ojcostwa, by mieć czas na odtwarzanie historii Stanów Zjednoczonych. Gdyby jednak znalazł chwilkę, jestem pewien, że przekonalibyśmy się, iż nasza wiedza na temat przeszłości jest w dużym stopniu niezgodna z prawdą, i to w bardzo bulwersujących punktach. Chociaż jako narrator tych opowieści nie mogę skorzystać z usług DNA, postaram się przedstawić jak najlepiej moje odkrycia na temat początków angielskiej Ameryki w nadziei, że posłużą jako meufora tego, kim jesteśmy i czym się stało nasze społeczeństwo. Historia zaczyna się od splotu drobnych, ale znaczących wypadków, jakie wydarzyły się w londyńskich dokach 20 grudnia roku 1606, kiedy to trzydziestu sześciu marynarzy i stu ośmiu osadników urządzało ostatnie pożegnania, bez wątpienia pocieszając się wtedy w karczmach na Wyspie Psów, zgodnie z ówczesną pisownią na mapie Londynu z roku 1610. Osadnicy i marynarze, którzy mieli poprowadzić statki do Wirginii, zeszli schodami Blackwell na nabrzeże, gdzie wszyscy ci dzielni poszukiwacze przygód, pragnąc rozpocząć nowe życie, a także zdobyć złoto i srebro, wsiedli na pokład „Zuzanny Constant”, „Godspeed” oraz „Discovery” i rozpoczęli historyczną podróż do Nowego Świata, zatrzymując się przy Strona 17 ujściu Tamizy na sześć tygodni. Źródła pisane wyjaśniają przyczynę owego opóźnienia albo brakiem wiatru, albo tym, że wiał on w złą stronę. Nic nie wiadomo, czy któryś z beznadziejnie wyczekujących osadników zatęsknił wtedy za londyńskimi karczmami, gdyż prosty rachunek wykazuje, iż nikt nie opuścił statku. Podczas drogi jeden z podróżników zmarł na Karaibach, najprawdopodobniej na udar słoneczny, a 14 maja roku 1607, kiedy trzy statki w końcu zacumowały na wyspie Jamestown, położonej w pobliżu północnego brzegu James River w Wirginii, na ląd zeszło stu siedmiu przybyszów. Wkrótce potem trzech z nich zginęło z ręki Indian, a w lipcu statki wróciły do Anglii po nowe zapasy, zostawiając stu czterech ludzi własnemu losowi. Ich liczba zmniejszała się szybko i dramatycznie, podczas gdy marynarze i kapitan Newport płynęli i płynęli do Anglii. Tam zaś, jak można się domyślić, żeglarze regenerowali siły i snuli plany w karczmach na Wyspie Psów albo w domu sir Waltera Raleigha, osadnicy zaś czekali na prowiant i próbowali nawiązać pokojowe stosunki z Indianami, albo tubylcami, gdyż tak ich nazywali, dając im w prezencie kawałki miedzi i wymieniając inne błyskotki na tytoń i jedzenie. Do tej pory nikt nie potrafił wyjaśnić, dlaczego relacje między osadnikami i tubylcami były takie niespójne, ale przypuszczam, że odpowiedź leży w naturze człowieka, która sprawia, iż ludzie dążą do podporządkowania sobie innych, są drażliwi, obłudni, egoistyczni, chciwi i nieuczciwi, gotowi pobić niewinnego i ukraść mu ciężarówkę. Nikt też nie umiał mi wytłumaczyć, czemu nadano Wyspie Psów taką właśnie nazwę; mogę tylko przypuszczać, że chodzi tu o licznie odwiedzających tamtejsze karczmy w przerwach między kolejnymi rejsami żeglarzy i piratów, którzy w czasach elżbietańskich nosili miano „psów morskich”. Niebawem poświecę piratom więcej uwagi, gdyż w okresie, kiedy usiłowała zaistnieć Ameryka, odgrywali znaczącą rolę, a i dzisiaj mamy z nimi spore problemy na morzach i autostradach, chociaż używane przez Strona 18 nich środki transportu, wyposażenie i broń uległy od tamtych wczesnoamerykańskich czasów znacznej zmianie. Niestety jednak, charaktery i sposób działania przestępców niewiele się zmieniły! Nadal są łotrami o sercach z kamienia, którzy hołdują przekonaniu, że martwi nie gadają, usprawiedliwiając w ten sposób porwania statków czy też ciągników siodłowych z naczepą oraz mordowanie każdego, kto stoi im na drodze. Jeżeli Wirginijczycy sądzą, iż w ich historii nie było osobników o tak wypaczonych charakterach, pozwalam sobie przypomnieć, że w Chesapeake Bay niegdyś aż się roiło od piratów, a wirginijska wyspa Tangier otwarcie z nimi handlowała i przyjmowała ich bez oporów, a jak twierdzą legendy, odwiedzał ją nawet sam Czarnobrody. Dzieląc się prawdą z tobą, czytelniku, liczę na to, że zastanowisz się trochę nad swoim życiem i spróbujesz dzisiaj postawić potrzeby i uczucia chociaż jednego człowieka wyżej niż swoje własne. Tak samo jak odbicie w lustrze wydaje się bliższe niż jest w rzeczywistości, tak samo Przeszłość wchodzi nam na zderzak na autostradach życia, a może nawet siedzi z nami razem w samochodzie. Jesteśmy tymi, którymi jesteśmy, a im bardziej się wszystko zmienia, tym bardziej jest takie samo, jeżeli owe zmiany nie zaczną się od naszych serc. Trzymajcie się ciepło! Strona 19 ROZDZIAŁ 2 Gubernator Bedford Crimm IV nie miał pojęcia o istnieniu strony Tropiciela Prawdy, dopóki jego sekretarz prasowy, Major Trader, nie pojawił się w biurze o pierwszej po południu i nie położył na zabytkowym biurku kopii „Wyjaśnienia”. – Widział pan to, gubernatorze? – zapytał Trader. Gubernator Crimm sięgnął po wydruk i zmrużył oczy. – A co to ma być? – Dobre pytanie – przyznał ponuro Trader. – Wszyscy wiedzieliśmy, że to się wkrótce pojawi, ale nie sposób było nic sprawdzić ani przewidzieć, co on napisze, bo Tropiciel Prawdy to pseudonim. I wygląda na to, że nie da się ujawnić tego zdrajcy przez Internet. – Aha. – Gubernator umilkł, usiłując odczytać choćby jedno słowo. – Czy to znaczy, że to ktoś z naszych? O – dodał, mile zaskoczony, kiedy Trader podsunął mu czekoladowe ciastko z orzechami na niedużym talerzyku z kosztownej porcelany. – O, dziękuję. – Upieczone dziś rano, z najlepszą belgijską czekoladą. Obawiam się, że sam zjadłem ich o wiele za dużo. – Pańska żona jest naprawdę świetną kucharką – stwierdził gubernator, pochłaniając pół ciastka dwoma kęsami. – Założę się, że nie używa tych gotowych półproduktów w proszku, tylko oryginalnych składników. Ale chyba już kiedyś o tym rozmawialiśmy. – Dokończył ciastka, gdyż nie potrafił się oprzeć niczemu, co zawierało czekoladę. Strona 20 – Wszystko naturalne, co do joty. – To określenie zawsze wydawało mi się dziwne – oświadczył Crimm, wycierając palce w chusteczkę. – Do jakiej joty? – Składniki. Chodzi o to... – No dobrze, już dobrze. – Bedford dał tym do zrozumienia, że wcale nie oczekiwał odpowiedzi, a tylko wyrażał uprzejme zainteresowanie. – Przejdźmy do rzeczy – dodał niecierpliwie. – Dobrze – odrzekł Trader. – Tropiciel Prawdy. W policji stanowej nie pracuje nikt o nazwisku Prawdy, ani też nikt się nie przyznał, że ma jakieś pojęcie, kto to może być. Jednak zanim ten tekst ukazał się w Internecie – wskazał na wydruk – pojawiały się liczne ogłoszenia strony internetowej Tropiciela Prawdy i tego, kiedy zostanie uruchomiona. Kimkolwiek on jest, zna się na tyle na komputerach, żeby wcisnąć marketingowe sztuczki i ogłoszenia wszędzie, gdzie tylko się da. Gubernator Crimm sięgnął po oprawione w kość słoniową szkło powiększające, wykonane w Anglii w dziewiętnastym wieku. Patrząc przez nie, zdołał przyswoić sobie tyle z treści tekstu, by poczuć zainteresowanie i lekką urazę. – Widać wyraźnie, że ten Tropiciel Prawdy jest mieszkańcem Wirginii albo przynajmniej chce wskazać na nas palcem – ciągnął z irytacją Trader, podczas gdy gubernator czytał powoli. – Mam zestawienie wiadomości, które umieścił na najrozmaitszych tablicach ogłoszeniowych i rozesłał pocztą elektroniczną. Wygląda na to, że ma dostęp do wszystkich rządowych adresów w naszym stanie, co pozwala sądzić, że jest kimś z wewnątrz, zdrajcą i wichrzycielem. – No, mnie się nawet podoba to twierdzenie, że Ameryka zaczęła się w Jamestown, a nie w Plymouth – zauważył gubernator, którego rodzina mieszkała w Wirginii od czasu wojny o niepodległość. – Mam już dość ciągłego zawłaszczania przez inne stany naszych osiągnięć. Tylko niezbyt zachwyca mnie jego sugestia, że nie można wierzyć historii. Chyba chce