Coffman Elaine - Matnia
Szczegóły | |
---|---|
Tytuł | Coffman Elaine - Matnia |
Rozszerzenie: |
Coffman Elaine - Matnia PDF Ebook podgląd online:
Pobierz PDF
Zobacz podgląd Coffman Elaine - Matnia pdf poniżej lub pobierz na swoje urządzenie za darmo bez rejestracji. Coffman Elaine - Matnia Ebook podgląd za darmo w formacie PDF tylko na PDF-X.PL. Niektóre ebooki są ściśle chronione prawem autorskim i rozpowszechnianie ich jest zabronione, więc w takich wypadkach zamiast podglądu możesz jedynie przeczytać informacje, detale, opinie oraz sprawdzić okładkę.
Coffman Elaine - Matnia Ebook transkrypt - 20 pierwszych stron:
Strona 1
ELAINE COFFMAN
MATNIA
Strona 2
Prolog
O Komanczach mówiono, że są najdzikszymi Indianami na
Południowym Zachodzie. Byli jednak tylko spadającą gwiazdą,
która przez pewien czas świeciła ostrym blaskiem, a potem zgasła.
Przez ponad sto lat nazwa Komancze była synonimem słowa
Indianie. Byli panami południowych równin, niedościgłymi
w kradzieży i rozbojach. Ci doskonali złodzieje i wyśmienici
jeźdźcy siali grozę w sercach Hiszpanów, Meksykanów, a także
innych indiańskich plemion zamieszkujących południowe rów
niny. Nawet symbole ich języka migowego budziły strach -
kiwający cofnięty palec wskazujący oznaczał węża.
Jednakże rozwój osadnictwa na terenach nazwanych Teksasem
sprawił, że dotychczas niepokonane, wojownicze plemię musiało
się zmierzyć z nowym wrogiem, groźnym i przerażającym,
takim, jakiego jeszcze nie znało.
W nieokrzesanych, upartych i zawziętych Teksańczykach
Komancze znaleźli wreszcie godnego siebie przeciwnika.
Mniej więcej w tym czasie, jak głosi legenda, banda Koman
czów o ostrych, jastrzębich rysach i czarnych włosach, splecio
nych w warkocze i ozdobionych wojennymi piórami, wdarła się
do historii, wznosząc przeraźliwe bojowe okrzyki, które brzmiały
dziwnie proroczo.
Była to pora roku, kiedy zielona szczecina wschodzącego
zboża dopiero zapowiada plony, urodzone z wiosną cielaki
•7
Strona 3
trzymają się matek, jabłka są zielone i twarde, a słońce nie świeci
jeszcze z pełną mocą.
W jeden z takich dni, w słoneczne majowe popołudnie
1836 roku, banda Komanczów, powiewając białą flagą, wjechała
do Fortu Parker w Teksasie. Przekonawszy się, że niewielkiej
twierdzy strzeże zaledwie pięciu czy sześciu ludzi, spokojnie
odjechali. Powrócili wkrótce, w wojennych barwach wymalo
wanych farbą na miedzianej skórze, z czerwonymi wstążkami
wplecionymi w końskie ogony. Uzbrojeni we włócznie i łuki,
sforsowali nędzną palisadę, a potem zabijali i rabowali.
Kiedy już było po wszystkim, odjechali, zabierając ze sobą
pięcioro zakładników: Rachel Plummer, dziewięcioletnią Cynthię
Parker, sześcioletnią Margery Mackinnon oraz dwoje innych
zakładników.
Margaret Mackinnon i jej córka Margery tego właśnie ranka
pojechały do Fort Parker, żeby odwiedzić przyjaciół. Zazwyczaj
Komancze nie zapuszczali się aż tak daleko na wschód, więc
Johnowi Mackinnonowi z początku trudno było uwierzyć, że jego
jedyna córka została porwana jako zakładniczka. Ale już parę dni po
ataku on i pięciu z sześciu jego synów przed świtem osiodłali konie,
by odnaleźć bandę Komanczów, która zabrała Margery.
Przed wyruszeniem w drogę John zwrócił się do swego syna
Andrew:
- Zostań tu i opiekuj się matką.
- Ale, ojcze, sam mówiłeś, że Indianie nigdy nie zapuszczają
się tak daleko na wschód.
- Bo tak kiedyś myślałem. Drugi raz nie dam się nabrać.
Słyszałeś, co powiedziałem. Jesteś najstarszy i twoim zadaniem
jest pilnowanie matki. Ostatnim razem omal nie została zabita.
Nie dam tym czerwonym draniom następnej okazji.
John Mackinnon i jego pięciu synów skierowali konie na
zachód. Podczas dwóch miesięcy wytężonych poszukiwań spraw
dzali trop za tropem, aż w końcu odkryli, że wszystkie prowadzą
donikąd. Wyczerpany, zniechęcony, pełen obaw, co powiedzieć
żonie, John wrócił z synami do domu. Jednak tym razem
8
Strona 4
Margaret nie powitała go, stojąc na ganku i wycierając ręce
w fartuch, jak zawsze do tej pory. Ze spalonego domu pozostał
jedynie komin. Zniknęła Margaret, a wraz z nią Andrew.
Siedlisko Mackinnonów leżało na łagodnych pagórkach Lime
stone County, nad potokiem Tehuacana, niedaleko Groesbeck, gdzie
kończy się bezdrzewna preria i wyrastają pierwsze dęby. Wzdłuż
odległego krańca ich ziemi biegła droga do Waco, skręcała
łagodnym łukiem i wiła się dalej przez bezkresne morze traw. Brzegi
potoku porastały krzewy czeremchy o szorstkiej, brodawkowatej
korze, oplecione gęsto jemiołą. W pobliżu sąsiedniego domu rósł
leszczynowy zagajnik, tak piękny, jak tylko można sobie wyobrazić.
Kiedy tamtędy przejeżdżali, jeden z chłopców Mackinnona
dostrzegł dwa świeże groby. Podjechawszy bliżej, John zduszo
nym, łamiącym się głosem odczytał imiona wyryte na polnych
kamieniach.
Margaret Mackinnon, żona Johna, widniało na pierwszym.
A na drugim: Andrew Mackinnon, syn Margaret i Johna.
- Pomyślałem, że chciałbyś ich pochować w tym zagajniku,
bo kiedyś planowaliście z Margaret wybudować tu dom.
Odwróciwszy się ciężko w siodle, John uniósł zaczerwienione
oczy i ujrzał swego najbliższego sąsiada, Jubala Sawyera, który
prowadził dereszowatego wierzchowca należącego do Andrew.
- Jonas, mój chłopak, zobaczył, jak nadjeżdżacie drogą.
Pomyślałem, że zechcesz wziąć tego konia. Pojawił się u mnie
parę dni po tym, jak pogrzebałem Margaret i twojego syna. Miał
wplecione w grzywę indiańskie pióra, więc się domyśliłem, że
chcieli go zatrzymać.- Jubal podał wodze Johnowi. - Nie
umiem wyrazić, jak mi przykro, ale ty to wiesz, John. Mógłbym
coś dla ciebie zrobić? - dodał po chwili.
John pokręcił głową.
- Nie... ale jestem wdzięczny za to, że zająłeś się pochówkiem
Andrew i Margaret.
- Ty też zrobiłbyś to dla mnie. Moja Mary kazała powiedzieć,
że ty i twoi chłopcy możecie się u nas zatrzymać tak długo, jak
tylko zechcecie.
9
Strona 5
Przez dłuższą chwilę John siedział w milczeniu na wielkim
siwym koniu, wspominając żonę taką, jaka była w dniu, kiedy jej
ojciec, urodzony w Szkocji prezbiteriański duchowny, udzielał im
ślubu. Wydawało mu się, że to wcale nie było tak dawno, lecz kiedy
przesunął zmęczonym wzrokiem wzdłuż rzędu koni stojących obok,
uświadomił sobie, co zostało z jego rodziny. Pięciu synów.
Patrzył na tych młodych chłopców, smutnych i przestraszonych,
pięć ptaków, odbywających swój pierwszy samodzielny lot.
Zatrzymał wzrok na swym drugim synu, czternastoletnim Ni
cholasie, który był dość rosły, żeby wyglądać jak mężczyzna,
lecz zbyt młody, by dowieść, że nim jest. Raz jeszcze John
odbiegł myślami w przeszłość, kiedy mając dwadzieścia pięć
lat, wraz z Margaret wyjechał do Teksasu. Andrew ledwie
zaczynał chodzić, a Nicholas urodził się w drodze. Dzięki
katorżniczej pracy i szkockiemu uporowi zdołali się wzbogacić.
I po co to wszystko?
John już nie wrócił do siebie po tym, jak ujrzał groby Margaret
i Andrew. W ciągu następnych miesięcy kilkakrotnie podejmował
próby wykupienia i odzyskania Margery, ale wszystkie zakoń
czyły się niepowodzeniem. W rocznicę porwania córki John
wyruszył w drogę znowu, tym razem samotnie. Przed wyjazdem,
już siedząc w siodle, spojrzał na synów jak na dzikie źrebaki,
narowiste, potrzebujące wędzidła. Przy tym dobrzy z nich byli
chłopcy, pracowici. To o tym myślał tamtego dnia, kiedy opusz
czał synów, żeby wskrzesić na nowo marzenie, które rozsypało
się w proch.
Nigdy nie powrócił.
W pochmurny listopadowy ranek w obejściu Mackinnonów
zjawił się szeryf. Wjechał na podwórze na gniadym koniu
z krótko przyciętym ogonem w takim pośpiechu, że kurczęta
rozpierzchły się przed nim na wszystkie strony. Nicholas i dwu
nastoletni Travis, słysząc wrzask drobiu, przerwali rąbanie
drewna, podczas gdy Adrian i Alexander byli zbyt zajęci ob
rzucaniem się nawzajem rzepami, żeby cokolwiek zauważyć.
Dziesięcioletni Ross, narzekając gderliwie na nadmiar obowiąz-
10
Strona 6
ków, usiłował miotłą zrobioną z pęku gałązek zamieść ganek
niewielkiego domu, który ojciec postawił w miejscu dawnych
zabudowań.
- Dzień dobry, szeryfie. - Nicholas mocnym uderzeniem zatopił
ostrze siekiery w pniaku. - Co pana sprowadza na to odludzie,
mimo nadchodzącej ulewy? - zapytał, starając się, by jego głos miał
w sobie powagę godną głowy rodziny, jako że nic nie wskazywało
na to, by ojciec miał kiedyś zaprzestać poszukiwania Margery.
- Pomyślałem, że będzie lepiej, jak sam przywiozę wam
wiadomość, zamiast posyłać kogoś innego. Chociaż Bóg mi
świadkiem, że to trudna rola. Doszły nas dziś słuchy o waszym
tacie. Komancze oskalpowali go parę tygodni temu.
- Jest pan pewien, że to był nasz tata?
- Tak. Opis pasował do Johna jak ulał. Była mowa nawet
o dołku w brodzie.
- Może to był ktoś inny, bardzo do niego podobny - powie
dział Nick z nadzieją.
- Niestety. To był John. Pewien człowiek znad San Saba znał
waszego ojca i go rozpoznał. Mówiłem mu, żeby nigdzie nie
jechał... próbowałem mu przemówić do rozumu... powtarzałem,
żeby dał spokój. Ale Johnowi Mackinnonowi nie dało się nic
wyperswadować.
Przez kilka następnych lat młodzi Mackinnonowie starali
się, jak mogli, prowadzić rodzinną farmę. Oczywiście, nie
całkiem im się to udawało. Byli nauczeni ciężkiej pracy już od
najmłodszych lat, ale zawsze pod okiem ojca. Nadal harowali,
lecz utraciwszy oboje rodziców, nie mieli tego, co niektórzy
z sąsiadów nazywali przewodnictwem. Niemniej ci sami sąsiedzi
byli przekonani, że dzielni chłopcy Mackinnonów z biegiem
czasu znajdą właściwą drogę.
W 1845 roku Nicolas, wówczas dwudziestotrzyletni, pierwszy
wyruszył z domu szukać swego przeznaczenia. Odszedł, podą
żając ku oceanowi, który fascynował go od czasów dzieciństwa.
11
Strona 7
Nigdy nie widział morza, lecz to nie przeszkadzało mu ciągle
o nim marzyć, za co zresztą niejeden raz jako mały chłopiec
obrywał po uszach od któregoś z rodziców.
Postanowił udać się do Galveston i zarobić tam na podróż do
Nantucket. Po przybyciu na miejsce zamierzał odszukać swojego
wuja, Roberta Grahama. Matka wiele opowiadała o swoim bracie
Robercie, który według jej słów był „łotrem zbyt sprytnym, by
pracować w pocie czoła". Nicholas zawsze był ciekaw, jak
można zostać bogatym kupcem i właścicielem statku, kiedy się
jest zbyt sprytnym, by pracować. I za wszelką cenę chciał się
tego dowiedzieć. Wyruszając z domu, zabrał ze sobą Travisa.
19 lutego 1846 roku Teksas stał się jednym z amerykańskich
stanów. 24 kwietnia armia meksykańska, dowodzona przez
generała Mariana Aristę, przekroczyła Rio Grande i zaatakowała
amerykańskie oddziały. Pozostali bracia Mackinnonowie, Ross,
Adrian i Alexander, z których żaden nie miał ani kropli marynar
skiej krwi w żyłach, dołączyli do Strażników Teksasu, żeby
walczyć w wojnie meksykańskiej. Wojna zakończyła się w ro
ku 1848 podpisaniem układu w Guadalupe Hidalgo. Adrian
i Alexander, skuszeni obietnicą złota, podążyli na zachód. Ross
Mackinnon wrócił do rodzinnego siedliska i pozostał tam, dopóki
nie nadszedł list od rodziny Johna Mackinnona ze Szkocji. Nie
będąc w stanie nawiązać kontaktu z którymkolwiek z braci, Ross
Mackinnon dał się namówić na powrót do rodowych dóbr
Mackinnonów, miejsca narodzin ojca na wyspie Skye.
Młodzi Mackinnonowie byli jak pyłki na wietrze, kiedy
dotknęło ich sieroctwo, i teraz, niczym pyłki niesione wiatrem,
rozpierzchli się po świecie. Chociaż Margaret i John Mackin
nonowie odeszli na zawsze, ich ród nie wygasł.
Adrian i Alexander wzbogacili się na złotonośnych polach
Kalifornii i zbudowali potężną firmę zajmującą się handlem
drewnem na północno-zachodnim wybrzeżu Pacyfiku, mniej
więcej w tym samym czasie, kiedy Ross dokładał starań, żeby
poskromić swą krnąbrną naturę i przyjąć styl życia godny
utytułowanego szkockiego dżentelmena. Tylko Nicholas i Travis
12
Strona 8
odpowiedzieli na zew krwi - miłość do morza, odziedziczoną
po rodzinie matki. Travis, urodzony człowiek interesu, przejął
po wuju zarządzanie firmą okrętową i wielorybniczą, a Nicholas
został budowniczym statków i marynarzem, dzięki czemu po
dróżował po całym świecie.
Jedna z tych podróży zaprowadziła go do małego miasteczka
w Teksasie - Indianola.
Strona 9
1
Indianola w Teksasie, luty 1849
Nie był stworzony do bywania na proszonych herbatkach.
Nicholas Mackinnon miał sześć stóp i trzy cale wzrostu.
Ważył prawie dwieście funtów. Zmaganie się z utrzymaniem na
kolanie delikatnej chińskiej filiżanki panny Sukey Porter Mer
riweather nie było w jego wyobrażeniu najlepszym pomysłem na
spędzenie chłodnego zimowego popołudnia.
- Doprawdy, czyż to nie zdumiewające - mówiła panna
Merriweather. - Przebyć taki kawał drogi do Teksasu, żeby
zbudować statek?
Nick przytaknął skinieniem głowy. Skrępowany własną nie
zręcznością, bał się wykonać jakikolwiek śmielszy gest, pod
nosząc do ust filiżankę, w której mieścił się ledwie łyk herbaty.
Niech go licho, jeśli nie potrafiłby jej napełnić jednym splunię
ciem! Nie mógł przecisnąć palca przez filigranowe uszko,
a trzymanie czegoś tak kruchego za obrzeże wydawało się dość
ryzykowne... poza tym coś mu mówiło, że panna Merriweather
nie należy do osób, które łatwo darują zniszczenie jednego z jej
porcelanowych cacek.
- Niebywałe! Zawsze się zastanawiałam, jak by to było
spędzić kilka tygodni na statku. Co nie znaczy, że bym się na
coś podobnego odważyła. Na statku może się wydarzyć tyle
nieprzewidzianych kłopotów, nie sądzi pan? Słyszałam o prze-
15
Strona 10
ciekach i tym podobnych awariach. I co bym zrobiła, gdyby
zaczął przeciekać podczas mojego pobytu na pokładzie? Według
mnie, dobry Bóg nie bez powodu umieścił mnie na suchym
lądzie. Gdyby chciał mnie przeznaczyć do wody, stworzyłby
mnie rybą.
Nick zastanawiał się przez chwilę nad tym, co usłyszał,
przypominając sobie rozmiary wielorybów i to, jak wdzięcznie
poruszają się w wodzie. Może panna Merriweather powinna być
rybą? Na suchym lądzie wydawała się wielka i niezgrabna jak
wół. Nicholasa niewiele obchodziła ta kobieta i jej tusza, podobnie
zresztą jak jej cenne filiżanki, ale matka włożyła wiele starań
w jego wychowanie, które nakazywało mu grzeczność wobec
starszych. Przede wszystkim jednak obawiał się, że nie wynajmie
mu domu, jeśli zdarzy mu się coś stłuc. A miał już taki paskudny
zwyczaj, że jak się na coś uparł, nigdy nie rezygnował. „Zawzięty
jak tata", zwykł o nim mawiać Travis.
Travis zapewne miał rację. Nicholas pragnął wynająć dom
panny Merriweather, więc zamierzał siedzieć i pić herbatę z tych
jej okropnych filiżanek aż do skutku. Mówiła o „bardzo przy
zwoitym młodym człowieku", który pytał o jej dom wcześniej,
i o tym, że domów do wynajęcia jest w Indianoli „mniej niż
zębów w kurzym dziobie". Nick dobrze o tym wiedział i bez
jej ciągnących się w nieskończoność wywodów, a co do owego
przyzwoitego młodego człowieka, to mógł sobie dać spokój ze
staraniami, bo nie miał żadnych szans zdobyć tego domu dla
siebie.
Panna Merriweather prychnęła, dając wyraz zniecierpliwieniu
wyraźnym brakiem uwagi Nicka, po czym spytała bardzo głośno:
- Jeśli pan wybaczy, panie Mackinnon, dlaczego potrzebuje
pan domu w Indianoli na sześć miesięcy do roku?
Nick spojrzał na pannę Merriweather, której ciasno zasznu
rowany tułów spoczywał na małym palisandrowym krzesełku,
równie eleganckim i kruchym jak to, na którym się on męczył.
Zadała mu pytanie głosem zdradzającym pewność siebie i moc
huraganu. Wyłupiaste oczy na płaskiej, oględnie mówiąc, mało
16
Strona 11
urodziwej twarzy przewiercały go na wskroś, domagając się
natychmiastowej odpowiedzi.
- Wybudowanie statku długo trwa.
Wyprostowała się, zmuszając wąskie usta do wygięcia się
w coś na kształt uśmiechu.
- Och... To pan buduje, nie tylko pływa. Wspaniale.
- Owszem, pływanie pomaga mi projektować i budować
lepsze statki. Chyba można powiedzieć, że to moja zasada: nigdy
nie sprzedaję statku, który zbudowałem, dopóki sam na nim nie
popływam... chociaż rzadko obejmuję dowództwo.
- A gdzie pan zazwyczaj buduje? Pytam, ponieważ wiem, że
choć Indianola jest najważniejszym morskim portem w Teksasie,
nie ma najlepszej stoczni na świecie.
- Rzeczywiście, to prawda. Jestem do spółki z bratem i wujem
właścicielem stoczni w Nantucket. Tam powstaje większość
naszych statków. Jednak od czasu do czasu mamy zamówienia
i z innych miejsc, tak jak w tym przypadku. - Nick miał nadzieję,
że to wyjaśnienie okaże się wystarczające i będą mogli przystąpić
do omawiania sprawy wynajmu domu.
Ale zachwycona i promienna panna Merriweather, która
tymczasem zaproponowała, by Nick nazywał ją jak większość
mieszkańców Indianoli panną Sukey, dopiero zaczęła wyciągać
z niego informacje. Panie z miejscowego Towarzystwa Szycia
Regionalnych Kołder spotykały się następnego dnia, więc musiała
zebrać odpowiednio dużo wiadomości na temat tego przystojnego
kawalera (stan cywilny mężczyzny uważała za cechę pierwszo
rzędnej wagi), żeby skupić na sobie uwagę członkiń towarzystwa.
- Doprawdy szkoda, że będzie pan mieszkał w Indianoli tylko
do czasu ukończenia budowy statku... Sześć miesięcy do roku,
powiedział pan?
- Właśnie. Trudno dokładnie określić, ile czasu to zajmie.
Wiele zależy od dostępności siły roboczej, punktualności dostaw,
no i, oczywiście, od pogody.
- Zimy są u nas znacznie łagodniejsze niż w Massachusetts,
panie Mackinnon. Myślę, że pogoda będzie panu sprzyjać.
Strona 12
- Tak, proszę pani. Wiem. Sam pochodzę z Teksasu.
- Naprawdę? - Pochyliła się gwałtownie do przodu; krzesło
zaskrzypiało niebezpiecznie. Nick modlił się, żeby wytrzymało.
Nie miał pojęcia, jak się zabrać do podnoszenia i podłogi kobiety
o tak potężnej tuszy. Filiżanka na kolanie Nicka zagrzechotała
o spodeczek. - Z której części Teksasu pan pochodzi?
- Z Limestone County.
- Skąd dokładnie w Limestone County?
- Z małej osady na wschód od Waco, nad potokiem Tehuacana,
zwanej Council Springs.
- Jakim cudem przy wędrował pan z Teksasu aż do Nantucket?
- Przypłynąłem statkiem.
Nie to chciała usłyszeć, oczywiście. Nie była ciekawa, czym
podróżował, lecz co go skłoniło do tej podróży. Nick nie krył
irytacji tymi wszystkimi pytaniami, ale biedna panna Sukey,
której dotkliwie brakowało wyczucia, wcale tego nie dostrzegała.
Uznała, że nieborak po prostu źle zrozumiał jej pytanie. Po
stanowiła nie wytykać mu tego, żeby nie poczuł się zmieszany.
Zazwyczaj nie była aż tak taktowna, ale ostatecznie przyszedł
do niej po to, by wynająć dom, który wystarczająco długo stał
pusty.
- Wspomniał pan, że ma brata w Nantucket. Przybył tu razem
z panem?
- Tak, proszę pani.
- Jestem pewna, że wyjazd was obydwu w tym samym czasie
musiał zmartwić rodziców...
- Moi rodzice nie żyją. Komancze.
Dotknęła ręką szyi.
- Och, jakież to straszne. Rzadko która rodzina nie ucierpiała
w ten czy inny sposób z rąk tych czerwonych diabłów.
- Jestem skłonny przyznać pani rację w tej kwestii.
- Więc wrócił pan do Teksasu. Dziwne, jak czasami toczy
się życie. Człowiek nigdy nie wie, co go spotka w najmniej
oczekiwanym momencie.
Wywód panny Merriweather ciągnął się jak stara wiejska
18
Strona 13
droga, kręcąc, klucząc i prowadząc donikąd. W innych oko
licznościach Nick grzecznie by przeprosił i wziął nogi za pas,
ale ta kobieta posiadała jedyny dom do wynajęcia w Indianoli.
Jeśli nie zechce mu go wynająć, będzie musiał szukać kwatery
w jakimś pensjonacie. A pensjonaty prawie zawsze prowadzone
były przez wdowy lub stare panny. Nie chciał mieć do czynienia
ani z jednymi, ani z drugimi. Miał dość wdów i starych panien
próbujących go wcisnąć w ślubny garnitur. Nie nadawał się
do tego.
Lubił kobiety.
Ale bardziej cenił swoją wolność.
Pozostawanie w stanie kawalerskim bywało męczące w oto
czeniu istot spragnionych małżeństwa, ale w całym swoim
dwudziestosiedmioletnim życiu Nick nie spotkał kobiety, która
by potrafiła wzbudzić jego zainteresowanie na dłużej niż czter
dzieści osiem godzin. Miał poważne wątpliwości, czy taka
w ogóle istnieje.
Po następnej godzinie i dwóch dodatkowych filiżankach
herbaty panna Sukey Porter Merriweather ogłosiła Nicka dumnym
najemcą swego domu.
- Jestem zobowiązany, proszę pani.
Nim zdążyła się przygotować do następnej potyczki, Nick
złapał kapelusz i płaszcz i skierował się do wyjścia. Jednakże
panna Merriweather miała pewne doświadczenie w postępowaniu
z nieśmiałymi mężczyznami. Zatrzymała go, nim dopadł drzwi.
- Zapomniałam powiedzieć jeszcze o jednej rzeczy. Nie
pozwalam na złe prowadzenie się, głośne przyjęcia, żadne... -
Już miała rzec „żadne kobiece odwiedziny", ale mężczyzna,
który wyglądał tak jak on, nie byłby skłonny przystać na ten
warunek. Mimo to musiała przecież trzymać się swoich zasad,
więc dodała: - Jestem przekonana, że taki miły, przyzwoity
człowiek jak pan nigdy by nie zaprosił do siebie kobiety bez
towarzystwa przyzwoitki.
W odpowiedzi Nick dotknął ronda kapelusza, uśmiechnął się
szeroko i zniknął za drzwiami.
19
Strona 14
Gęś podążała za Tibbie Buchanan przez całą drogę do
miasta. Nie było to przyjacielskie odprowadzanie. Za każdym
razem, gdy Tibbie przyspieszała kroku, gęś robiła to samo. Ten
krótki, szybko poruszający się pochód wzbudzał u mijanych
przechodniów spore zaciekawienie. I nic dziwnego, w końcu
nieczęsto widzi się kobietę ściganą przez szare ptaszysko gubiące
pióra.
Gęś była zła na Tibbie za zabranie jednego z piskląt. Tibbie
już dawno zdążyła oddać puchate stworzonko matce, ale ta
najwyraźniej nie darowała występku. Z wyciągniętą do przodu
szyją, łopoczącymi skrzydłami, wydając z siebie wściekły jazgot,
zbliżała się nieubłaganie. Ci, którzy nigdy nie byli w podobnej
sytuacji, nie są w stanie pojąć grozy gęsiego ataku, albowiem
rozgniewana gęś jest zaiste straszliwym przeciwnikiem. Dlatego
też Tibbie, widząc, że wróg może zwyciężyć, rzuciła się biegiem,
wdzięczna losowi, że zszarzałe zabudowania Indianoli są nie
opodal. Miała nadzieję, że w mieście prędzej zdoła umknąć
zawziętemu ptakowi.
Ale rozgniewanej mamy gęsi niełatwo się pozbyć, a ta aż
kipiała z gniewu. Słysząc tuż za sobą wściekłe syczenie i czując
podmuchy wzbudzone machaniem skrzydeł, Tibbie wbiegła
w wąską uliczkę między dwoma budynkami. Nieustępliwa gęś
zaskrzeczała donośnie i groźnie rozpostarła skrzydła. Tibbie, nie
zatrzymując się ani na chwilę, przemknęła przez drewniany
chodnik, a potem między dwoma stojącymi wozami, na których
piętrzyły się beczki i skrzynki. Nagle znalazła się na ulicy.
Upuściwszy wreszcie pannę Merriweather, Nick kilkakrotnie
podrzucił na dłoni błyszczący klucz, nim wreszcie wsunął go
do kieszeni. Spojrzał na słońce. Pozostało ledwie parę godzin
dnia. Wyjął zegarek i pstryknięciem otworzył kopertę. Stwier
dziwszy z zadowoleniem, że dobrze określił czas, zamknął
zegarek i udał się prosto do miejscowego właściciela stajni, żeby
sprawić sobie wierzchowca.
20
Strona 15
Długonogi kasztan widać podobnie jak Nick był spragniony
wolności, ponieważ ruszył tak dziarsko, że jeździec musiał
mocno ściągać wodze, żeby go utrzymać w kłusie. Koń szarpał
na boki i rzucał głową; wyraźnie miał ochotę puścić się galopem,
tak że Nick, odzwyczajony po długich miesiącach na morzu od
jazdy wierzchem, miał pełne ręce roboty.
W ostatniej chwili dostrzegł tę kobietę, okutaną w gruby
brązowy szal i zieloną pelerynę. Szarpnął tak mocno wodzami,
że szyja kasztana wygięła się w łuk. Kobieta wyszła wprost
na niego spomiędzy dwóch wozów ustawionych wzdłuż chod
nika. Koń stanął dęba; przednie kopyta śmignęły w górę tak
blisko jej głowy, że ruch powietrza rozwiał luźne kosmyki
włosów.
Kiedy potężny koński bok pchnął ją do tyłu, Tibbie straciła
dech w piersi i omal nie upadła. Poderwawszy głowę, zobaczyła
rozmiary konia i skamieniała. Nick, rozpaczliwie starając się
zapanować nad zwierzęciem, wrzasnął:
- Cofnij się, do cholery!
Odskoczyła natychmiast i przyciskając dłonie do ust, patrzyła
z przerażeniem w oczach, jak koń znów wierzga, tańczy na
tylnych kończynach, a noga jeźdźca uderza o burtę jednego
z wozów. A potem, tak nagle, jak się zaczęło, wszystko minęło.
Ostatecznie zapanowawszy nad koniem, Nicholas wpatrywał się
ze złością w niedoszłą ofiarę, przygotowany na to, że gdy tylko
dojdzie do siebie, rzuci się na niego, krzycząc i złorzecząc.
Koszyk wypadł jej z ręki, schludnie owinięte pakunki rozsypały
się po ziemi. Zauważył, że przyglądając mu się, na dłużej
zatrzymała wzrok na złotym łańcuszku jego zegarka i lśniących
nowością butach. Zważywszy na jej skromny strój, pomyślał, że
pewnie zechce wykorzystać okazję, by zażądać odszkodowania...
finansowego, ma się rozumieć. Zdarzały mu się już takie rzeczy,
nawet nieraz.
Nicholas dostrzegł zdecydowanie w jej oczach, dumne zadarcie
podbródka, widział też niechęć, jaką biedni zawsze okazywali
tym, którym się w życiu lepiej powiodło. Nagle usłyszał dźwięki
21
Strona 16
rozstrojonego pianina, które przyciągnęły jego uwagę do saloonu,
znajdującego się za jej plecami. Czyżby stamtąd właśnie wyszła?
Była gospodynią czy też kobietą, której profesji nie wypadało
głośno nazwać? Coś mu podpowiadało, że raczej wchodzi w grę
ta druga możliwość, choć nie potrafił odpowiedzieć dlaczego.
Ręce mu drżały, a serce wciąż mocno waliło na myśl, że to
ona mogła teraz leżeć na ulicy w błocie, a nie jej pakunki. Ta
sama przyzwoitość, która nie pozwoliła mu wymienić jej do
mniemanej profesji, wcale go nie powstrzymała przed wybuchem
złości na widok jej wrogiego spojrzenia.
- No patrz, do diabła, nasyć swoją ciekawość!
Widział, jak nieznajoma przenosi wzrok na gromadzących się
wokół gapiów, dostrzegł też cień paniki, wywołany nie tyle
groźnym przeżyciem, co lękiem przed upokorzeniem. Schyliła się
po koszyk, a potem uklękła i zaczęła zbierać rozsypane w błocie
pakunki. Następnie odwróciła się, już na niego nie spojrzawszy.
Co to ma znaczyć, zdziwił się. Dziwki nie są takie pokorne.
Najwidoczniej źle ją ocenił. Ze ściśniętym sercem patrzył, jak
się oddala. Nagle zabrakło mu słów, które zazwyczaj przychodziły
bez żadnej trudności. Ścisnął konia piętami, ruszając za nią.
- O mało nas pani nie zabiła. Nie ma pani nic do powiedzenia?
Odwróciła się i patrzyła na niego przez chwilę.
- Ja...
Cokolwiek chciała powiedzieć, nie zdążyła, bo spomiędzy
dwóch budynków wyskoczyła rozsierdzona gęś i popędziła w jej
stronę.
W tym samym czasie stary Emery Enoch szedł chodnikiem,
opierając się na kulach, jako że miał tylko jedną nogę. Widząc
przed sobą gęś, Emery machnął kulą.
- Ty szelmo - mruknął, trafiając końcem kuli w gęsią szyję.
Gęś wywróciła się z przeraźliwym wrzaskiem. - Trzeba ci trochę
przetrzepać skrzydła. - Zachichotał, po czym poprawił uchwyt
na kulach i oddalił się, powłócząc swą jedyną kończyną.
Gęś przez chwilę miotała się bezładnie, jak pijana, drepcząc
w kółko, dopóki Karl Heist, poczmistrz, nie przegonił jej miotłą.
22
Strona 17
Nick nie widział ostatniej sceny, ponieważ nie mógł ode
rwać oczu od nieznajomej. Wiedział już, że pierwsze wrażenie
go zmyliło, może z powodu jej prostego stroju. Bo ta kobieta
była jak kieliszek francuskiego koniaku. Lodowaty wiatr wie
jący od wody szarpał grubym wełnianym szalikiem, którym
osłaniała włosy i dolną połowę twarzy. Jeden z bardziej pory
wistych podmuchów odsłonił ją na tyle, że Nick zdążył się
lepiej przyjrzeć, nim szybko znów szczelnie się owinęła. Od
niósł wrażenie, że jej pośpiech bierze się bardziej z chęci
ukrycia przed nim niż przed zimnem. Nie miało to zresztą
większego znaczenia, bo mimo jej skwapliwości i tak zobaczył
to, co chciał widzieć.
Miała włosy ciemnoblond, w kolorze starych hiszpańskich
dublonów, a jej cera wyglądała jak kąpana w miodzie. Mógłby
przysiąc, że równie słodko musiała smakować. Kiedy na niego
spojrzała, jej oczy przywiodły mu na myśl sznur polerowanych
bursztynów należący kiedyś do jego matki. Nigdy nie widział
blondynki o takiej barwie oczu. Blondynki miały zawsze oczy
niebieskie albo zielone.
- Podróżuje pani w niebezpiecznym towarzystwie - powie
dział, wskazując na gęś.
Nie odezwała się. Może była nieśmiała. Niezależnie od powodu
jej milczenia, postanowił się nie poddawać. Wyglądało na to,
że jeszcze nie jest gotowa na uśmiech, ale nie zrezygnował
z żartobliwego tonu.
- To pani przyjaciółka?
Był czas odwrotu, czas ataku, czas milczenia i czas ugody.
Spróbowała już odwrotu i milczenia. Atak nie wchodził w ra
chubę. Pozostawała więc ugoda. Może wtedy ten brutal będzie
zadowolony i da jej spokój. Rozejrzała się dyskretnie. Gapie
stracili zainteresowanie i rozchodzili się powoli.
- Tak... to znaczy Ciotka Rhody jest naszą gęsią - powiedziała
głosem stłumionym przez zwoje szalika. - To moja wina. Nie
pokoiłam jedno z jej piskląt. A ona jest po prostu dobrą matką.
- Więc pani...
23
Strona 18
Nie wyglądał na udobruchanego. Czas spróbować przeprosin.
Czegokolwiek. Byle się go pozbyć. I to szybko!
- Spieszyłam się. Powinnam patrzeć, gdzie idę. Przykro mi,
że naraziłam pana na kłopot. - Tak! To powinno zadowolić
nawet takiego namolnego potwora.
Przyglądał jej się przez chwilę niebieskimi oczyma, a potem
wykonał głową ruch, który można było odczytać jedynie jako
kpiący ukłon.
- Ależ to była wyłącznie moja wina, bez wątpienia.
Jeśli nawet dostrzegł błysk urazy w jej oczach, nie dał tego
po sobie poznać. Jego ostry, stanowczy ton nie wykraczał
wprawdzie poza granicę uprzejmości, ale brzmiała w nim
wyraźna przygana, co oznaczało, że odrzucając jej przeprosiny,
zaliczył ją do kategorii osób niezdolnych panować nad swymi
poczynaniami. Zawrzała gniewem. Kilka lat temu cisnęłaby
w niego grudą ziemi albo spłoszyła konia, na którym siedział,
uderzając w zad koszykiem. Ale te rozwiązania były już dla
niej zakazane. Wszystko się zmieniło. Teraz musiała się pil
nować.
Zauważyła pannę Merriweather wyglądającą zza kropkowanej
firanki w oknie sklepu modniarskiego. Nic nie mogło ujść
czujnemu oku tej kobiety, począwszy od zakupu kapelusza po
napad na bank, nie wspominając o wszystkim, co mieściło się
pośrodku. Niewielu było ludzi w Indianoli, którzy by tak żywo
uczestniczyli w tym, co się wokół nich działo, równocześnie
znajdując czas na pilnowanie własnych spraw, ale panna Sukey
Porter Merriweather radziła sobie z tym doskonale. Można by
powiedzieć, że rządziła Indianolą. I w trakcie tego rządzenia
często pozbywała się różnych osób z miasta: do tej pory z jej
powodu ubyło Indianoli trzynastu mieszkańców.
Mniej więcej sześć lat temu Tibbie o mały włos nie została
numerem dziewięć. Tym bardziej nie miała zamiaru być numerem
czternastym.
Milczała, więc Nicholas odezwał się pierwszy.
- Niechże pani tak nie stoi jak słup soli. Przecież mnie pani
24
Strona 19
nie zabiła, a tylko rozdarła bryczesy. - Na twarzy stojącej przed
nim kobiety nie dostrzegł śladu ulgi... ani rozbawienia, mimo iż
starał się być dowcipny. Nie zniechęcał się jednak. - Sama pani
widzi, że wszystko jest w porządku, ja jestem cały i zdrowy
i zakładając, że nie chciała się pani celowo rzucić pod końskie
kopyta, w sumie nic strasznego się nie stało. Radziłbym pani
jednak bardziej uważać na to, co pani robi. Odrobina ostrożności
naprawdę się opłaca.
Pochylił głowę, ciekaw, czy kobieta spojrzy na niego łaskawiej
po tym, jak zaskoczył ją pokazem swej szkockiej porywczości.
Ale ona nie dała po sobie poznać, co czuje. Po prostu odwróciła
się i zniknęła za tymi samymi wozami, spomiędzy których
niedawno wyskoczyła. Nie wiedzieć czemu, Nicholas był roz
czarowany, że nie zobaczył całej jej twarzy i nie usłyszał
wyraźniej głosu, stłumionego przez zwoje szalika.
Przywiązał konia do słupka i ruszył ulicą przed siebie. Chwilę
później wszedł do sklepu Twitwilera, żeby zakupić kilka nie
zbędnych rzeczy do świeżo wynajętego domu. Czekając, aż
sprzedawca zgromadzi towary wymienione na liście, Nick ogrze
wał się przy kominku.
Drzwi się otwarły, wpuszczając do sklepu strumień zimnego
powietrza; donośnie zabrzęczał dzwonek przytwierdzony do
framugi. Nick odwrócił się i natychmiast rozpoznał kobietę,
która weszła. Patrząc, jak ściąga grube szare rękawiczki, pomyślał,
że wcale nie wygląda na lepiej usposobioną niż kilka minut
temu, kiedy omal jej nie stratował. Już miał się z powrotem
odwrócić do ognia, kiedy zaczęła odwijać długi szal z twarzy
i głowy, nieostrożnie naruszając kok spięty nisko na karku. Fala
niewiarygodnie długich, bujnych włosów o barwie miodu spłynęła
jej po plecach. Nie mógł oderwać oczu od jej twarzy. Bez
wątpienia była piękna. W głowie zaroiły mu się setki słów,
określających jej urodę: Niewiarygodna. Wspaniała. Absolutnie
doskonała. Żadne nie wydawało mu się wystarczająco dokładne.
Żadne nie oddawało w pełni wyjątkowego czaru zjawiska, na
które patrzył. Na moment ich spojrzenia się spotkały, lecz
25
Strona 20
kobieta zaraz uciekła wzrokiem, jakby spłoszona. Nick poczuł,
że brakuje mu tchu. Nim zdołał zaczerpnąć powietrza, ona
zwinęła lśniące włosy z powrotem w ciasny węzeł, dziękując
dwóm młodym chłopcom, którzy oddali jej spinki pozbierane
z podłogi.
Nick obserwował, jak porusza się po sklepie, wdzięcznie
i szybko niczym koliber, nie zatrzymując się nigdzie na tyle
długo, by mógł się lepiej przyjrzeć. Przyszło mu do głowy, że
musi być przyzwyczajona do ciągłych spojrzeń, bo wydawało
się, że nic sobie z nich nie robi.
Tylko raz zbliżyła się do niego, zatrzymując się przy dębowej
beczce i zdejmując pokrywę. Jeszcze długo po tym, jak się znów
oddaliła, w powietrzu unosił się zapach wanilii i róż. Zaczerpnęła
trzy miarki cukru i sięgnęła po pokrywę.
- Proszę pozwolić. - Nick pochylił się, żeby jej pomóc. Ich
twarze znalazły się tuż obok siebie.
Miarka wypadła jej z ręki, uderzając głośno o podłogę.
Cofnęła się o krok, a zaraz potem, już opanowana, rzuciła mu
spojrzenie zimniejsze od wiatru wyjącego za oknem sklepu.
- Mieszka pani w pobliżu? - spytał. Zagryzła wargi, jakby
pytanie należało do wyjątkowo trudnych. Zaśmiał się niepewnie. -
Wystarczy zwykłe „tak" lub „nie".
- Proszę mnie nie zmuszać, bym zawołała pana Ridleya, żeby
pana wyrzucił - powiedziała.
- Zdarzało mi się już być wyrzucanym... z miejsc znacznie
gorszych niż to - odparł lekko. - Na tyle często, że nie potrafię
zbytnio się tym przejmować. Obawiam się jednak, że to pani
byłaby zakłopotana. - Uśmiechnął się, zamykając beczkę po
krywą. Kiedy się odwrócił, kobieta stała już w pewnej odległości;
musiała się odsunąć tak cicho, że tego nie usłyszał. Patrzył, jak
starannie owija się szalem. Potem wyciągnęła szare rękawiczki
z kieszeni ciemnozielonej peleryny, włożyła je, a w końcu
wrzuciła owiązany sznurkiem pakunek do koszyka.
- Dziękuję, panie Ridley. Dopisze pan to do naszego ra
chunku?
26