Clancy Tom - Kardynał z Kremla
Szczegóły |
Tytuł |
Clancy Tom - Kardynał z Kremla |
Rozszerzenie: |
PDF |
Jesteś autorem/wydawcą tego dokumentu/książki i zauważyłeś że ktoś wgrał ją bez Twojej zgody? Nie życzysz sobie, aby podgląd był dostępny w naszym serwisie? Napisz na adres
[email protected] a my odpowiemy na skargę i usuniemy zabroniony dokument w ciągu 24 godzin.
Clancy Tom - Kardynał z Kremla PDF - Pobierz:
Pobierz PDF
Zobacz podgląd pliku o nazwie Clancy Tom - Kardynał z Kremla PDF poniżej lub pobierz go na swoje urządzenie za darmo bez rejestracji. Możesz również pozostać na naszej stronie i czytać dokument online bez limitów.
Clancy Tom - Kardynał z Kremla - podejrzyj 20 pierwszych stron:
Strona 1
Strona 2
Tom Clancy
Kardynał z Kremla
Tłumaczenie: Bogdan Bosakirski
Warszawa 1998
Tytuł oryginału The Cardinal of the Kremlin
Wydanie drugie
Pułkownikowi F. Carterowi Cobbowi i jego żonie
Strona 3
Przeprosiny
W pierwszym wydaniu „Bez skrupułów” znalazł się fragment wiersza, który trafił do mnie
przypadkiem, i którego tytułu ani nazwiska autora nie byłem w stanie ustalić. Wiersz ten wydał mi się
idealny jako epitafium dla mojego przyjaciela Kyle’a Haydocka, który zmarł na raka w wieku 8 lat i
26 dni — dla mnie zawsze będzie z nami.
Później dowiedziałem się, że tytuł tego wiersza brzmi „Ascension”, a autorką tych wspaniałych strof
jest Colleen Hitchcock, niezwykle utalentowana poetka z Minnesoty.
Chciałbym skorzystać z okazji i polecić jej wiersz wszystkim studentom literatury. Mam nadzieję, że
jej poezja wywrze na nich równie wielkie wrażenie, tak jak to się stało w moim przypadku.
…Miłość nie miłością,
Jeżeli zmiana skłoni ją do zdrady,
Albo odstępca skusi niestałością.
O nie! Lecz miłość jest pochodnią trwałą,
Patrzy na burzę, niczym nie zachwianą…
William Shakespeare, Sonet 116
(przekład Marii Sułkowskiej)
…Działania szpiegów, sabotażystów i tajnych agentów uważa się powszechnie za wykraczające
poza prawa państwowe i międzynarodowe. Dlatego napiętnowane są jako sprzeczne z wszelkimi
uznanymi zasadami postępowania. Mimo to, jak wykazuje historia, żadne państwo z działań takich
nie rezygnuje, jeżeli służą one żywotnym interesom narodowym Marszałek polny wicehrabia
Montgomery of Alamein
Różnica między człowiekiem dobrym a złym polega na motywie działania.
William James
Strona 4
Podziękowania
Jeżeli kiedykolwiek rzucano perły przed wieprze, to chyba wówczas, gdy liczni przedstawiciele
środowiska naukowego starali się wyjaśnić mi teoretyczne i praktyczne aspekty obrony strategicznej.
Winien jestem podziękowania Gregory’emu Barryemu, Bruce’owi, Russowi, Tomowi, Danny’emu,
Bobowi i Jimowi. Wiele zawdzięcza im również nasz kraj, a kiedyś zawdzięczać będzie świat.
Specjalne podziękowania należą się także Chrisowi Larssonowi oraz firmie Space Media Network
za dostarczenie zdjęć satelitarnych. Wykonane przez nich „zobrazowania przestrzenne”
dały paru osobom powód do niepokoju — a to zaledwie początek…
Spis treści
Prolog. Zagrożenia — stare, nowe i ponadczasowe
Przyjęcie
Strona 5
KLIPER HERBACIANY
Znużony lis
Jasne gwiazdy i szybkie okręty
Oko węża — paszcza smoka
Pierwsze ostrzeżenie
Strona 6
Katalizatory
Przekazanie materiału
Okazje
Strona 7
Ocena strat
Przedsięwzięcia
Sukces i porażka
Narady
Zmiany
Strona 8
Kulminacja
Ocena szkód
Zmowa
Strona 9
Przewaga
Podróżnicy
Klucz do przeznaczenia
Strona 10
Pierwsze rozdanie
Śmiałe przedsięwzięcia
Strona 11
Doskonale opracowane plany
Reguły gry
Wszyscy gotowi
Wbrew prawom
Strona 12
Konszachty
Prolog. Zagrożenia — stare, nowe i ponadczasowe
Zwali go Łucznikiem. Był to tytuł zaszczytny, chociaż jego ziomkowie odrzucili łuki ponad sto lat
temu, gdy poznali broń palną. To imię częściowo odzwierciedlało ponadczasową istotę walki.
Pierwszym z zachodnich najeźdźców — bo tak o nich myśleli — był Aleksander Wielki. Po nim
przyszli inni. W końcu wszyscy ponieśli klęskę. Plemiona afgańskie za powód swego oporu
podawały obronę islamu, ale pełna determinacji odwaga tych ludzi stanowiła w takim samym stopniu
część ich rasowego dziedzictwa, jak ich ciemne, bezlitosne oczy.
Łucznik był człowiekiem młodym — i jednocześnie starym. W chwilach, gdy miał
okazję, a także chęć, wykąpać się w górskim strumieniu, każdy mógł dostrzec młode mięśnie
trzydziestolatka. Były to jędrne mięśnie człowieka, dla którego wspinaczka na kilkusetmetrową skałę
była czymś równie powszednim i nie zasługującym na uwagę, jak spacer do najbliższej skrzynki
pocztowej.
To oczy miał stare. Afgańczycy są ludźmi przystojnymi, jednak ich szczere twarze i jasna skóra,
poddane działaniu słońca, wiatru i kurzu tracą szybko znamiona młodości, wskutek czego wyglądają
często na starszych niż są w rzeczywistości. W przypadku Łucznika przyczyną nie był
wiatr. Jeszcze trzy lata temu Łucznik — absolwent koledżu był nauczycielem matematyki w kraju,
gdzie za wystarczającą edukację uważano umiejętność czytania Świętego Koranu. Ożenił
się wcześnie, jak to było w zwyczaju w jego ojczyźnie, i dochował dwójki dzieci. Ale żona i córka
zginęły. Zabiły je rakiety wystrzelone przez myśliwiec szturmowy Su-24. Syn zaginął.
Został porwany. Najpierw radzieckie lotnictwo zrównało z ziemią rodzinną wieś żony, potem
żołnierze zabili pozostałych przy życiu dorosłych. Sieroty odesłano do Związku Radzieckiego, gdzie
miały być nauczane i szkolone innymi „nowoczesnymi” metodami. A wszystko przez to, że jego żona
chciała, aby babka zobaczyła swe wnuki przed śmiercią. I dlatego, jak wspominał
Łucznik, że ostrzelano radziecki patrol o kilka kilometrów od tej właśnie wsi. W dniu, w którym
dowiedział się o zdarzeniu — a było to w tydzień po fakcie — nauczyciel algebry i geometrii
poukładał równo książki na swym biurku i opuścił miasteczko Ghazni udając się w góry. Wrócił
tam tydzień później po zmroku i udowodnił, że godzien jest swego dziedzictwa zabijając trzech
żołnierzy radzieckich i zabierając ich broń. Pierwszego zdobycznego Kałasznikowa miał do tej pory.
Nie dlatego jednak nazwano go Łucznikiem. Dowódca oddziałku mudżahedinów,
„bojowników o wolność”, był przywódcą spostrzegawczym. Nie patrzył z góry na przybysza, który
młodość spędził w szkołach ucząc się cudzoziemskich zwyczajów. Nie miał mu też za złe
Strona 13
początkowego braku wiary. Kiedy nauczyciel przyłączył się do grupy, jego znajomość islamu była
bardzo pobieżna. Dowódca pamiętał rzęsiste łzy, padające jak deszcz z oczu młodego człowieka, gdy
imam pocieszał go, pouczając o woli Allaha. W ciągu miesiąca stał się najbardziej bezwzględnym i
najwaleczniejszym członkiem oddziału, co było oczywistym wyrazem boskich zamiarów. To jego
wysłał dowódca do Pakistanu, by wykorzystując swą wiedzę i znajomość cyfr nauczył się
posługiwać rakietami ziemia-powietrze. Pierwszymi pociskami, w jakie wyposażył mudżahedinów
spokojny, poważny człowiek z Amerikastanu, były radzieckie SA-7, zwane przez Rosjan „strzałami”.
Te przenośne wyrzutnie rakietowe były skuteczne jedynie przy ogromnej zręczności, która cechowała
tylko nielicznych. Wśród nich najlepszym był nauczyciel. I właśnie ze względu na jego sprawność w
posługiwaniu się rosyjskimi „strzałami” członkowie oddziału zaczęli go nazywać Łucznikiem.
Teraz miał ze sobą nowy pocisk, amerykańskiego Stingera, ale wszystkie rakiety ziemia-powietrze
nazywano w tym oddziale, a nawet w całej dolinie, „strzałami” — narzędziami Łucznika. Leżał
jakieś sto metrów poniżej wierzchołka wzgórza, na ostrej skalnej grani, z której mógł obserwować
całą lodowcową dolinę. Obok usadowił się jego zwiadowca, Abdul. Imię odpowiednie, gdyż Abdul
znaczy tyle co „służący”, a chłopak niósł dwa zapasowe pociski do wyrzutni. Co ważniejsze, miał
sokole oczy. Były to oczy płonące — oczy sieroty.
Wzrok Łucznika przeszukiwał górzysty teren, szczególnie skaliste krawędzie. W jego źrenicach
odbijały się niezliczone lata zmagań. To poważny człowiek, ten Łucznik. Przyjazny, rzadko jednak
widywano uśmiech na jego twarzy. Nie próbował znaleźć dla siebie nowej narzeczonej, nie
próbował też połączyć swego smutku ze świeżym żalem którejś z wdów. W jego życiu było miejsce
na jedną tylko namiętność.
— Tam — powiedział spokojnie Abdul, wskazując ręką kierunek.
— Widzę — potwierdził Łucznik.
Walka w kotlinie, jedna z wielu toczonych tego dnia, trwała już pół godziny, wystarczająco długo, by
radzieccy żołnierze otrzymali wsparcie śmigłowców z bazy znajdującej się dwadzieścia kilometrów
za następnym pasmem górskim. Dostrzegli Mi-24, gdy słońce błysnęło w oszklonym nosie: przemykał
się nad górskim grzbietem o dziesięć kilometrów od nich. Jeszcze wyżej, już poza ich zasięgiem,
krążył dwusilnikowy transportowiec An-26, wypełniony aparaturą obserwacyjną i radiową do
koordynowania działań w powietrzu i na ziemi.
Ale oczy Łucznika śledziły tylko Mi-24, śmigłowiec szturmowy napchany rakietami i amunicją, który
otrzymywał teraz informacje od krążącego samolotu dowodzenia.
Stingery okazały się niezbyt przyjemną niespodzianką dla Rosjan. Ich taktyka walki z powietrza
zmieniała się z dnia na dzień, starając się sprostać nowemu zagrożeniu. Dolina była głęboka, lecz
węższa niż inne w okolicy. By uderzyć na walczących towarzyszy Łucznika, pilot musiał przelecieć
wzdłuż tej kamiennej alei. Powinien lecieć dość wysoko, co najmniej tysiąc metrów nad jej dnem, w
obawie przed Stingerem, który mógł wraz z obsługą znajdować się gdzieś wśród strzelających.
Łucznik widział zygzakowaty lot śmigłowca, dzięki któremu pilot mógł obserwować teren i wybierać
Strona 14
dalszą trasę. Tak jak się spodziewał, maszyna nadleciała od zawietrznej, dzięki czemu wiatr
powstrzymał łoskot wirnika na kilka dodatkowych bardzo istotnych sekund. Radioodbiornik w
krążącym wyżej samolocie nastawiony był na częstotliwość używaną przez mudżahedinów, co
pozwalało Rosjanom słyszeć ostrzeżenia o swoim zbliżaniu się, a także zorientować się w miejscu
ukrycia grupy z wyrzutnią. Abdul rzeczywiście miał radio, ale wyłączone i wepchnięte w zwoje
odzienia.
Łucznik powoli podniósł wyrzutnię i skierował jej dwuczęściowy celownik na lecący ku nim
śmigłowiec. Kciukiem włączył zasilanie i wsparł policzek na prowadnicy. Natychmiast usłyszał
świergot bloku naprowadzania. Pilot dokonał już oceny sytuacji i podjął decyzję. Do pierwszego
ataku schodził na drugim końcu doliny, poza zasięgiem rakiet. Nos śmigłowca opuszczał się ku
dołowi, a strzelec siedzący z przodu, trochę poniżej pilota, kierował celowniki na obszar, na którym
znajdowali się mudżahedini. Na dnie doliny pojawił się dym. To Rosjanie użyli moździerzy, by
wskazać swoim, gdzie znajdowali się ich dręczyciele. Śmigłowiec nieco zmienił kurs. Teraz z
podwieszonych wyrzutni rakiet strzeliły smugi ognia — pierwsza salwa pocisków pomknęła w dół.
Nagle ukazała się inna smuga dymu, tym razem biegnąca w górę. Śmigłowiec szarpnął w lewo, a
smuga pomknęła ku niebu, dość daleko od maszyny, ale wyraźnie wskazując na niebezpieczeństwo w
dole. Tak w każdym razie myślał pilot. Dłonie Łucznika zacisnęły się na wyrzutni. Śmigłowiec
ześlizgiwał się prosto na niego, rosnąc szybko w wewnętrznym pierścieniu celownika. Był już w
zasięgu strzału. Łucznik nacisnął kciukiem lewej dłoni przycisk zwalniający żyroskop. Czujnik
podczerwieni w głowicy Stingera po raz pierwszy poczuł ciepło promieniujące z turbin Mi-24.
Dźwięk przenoszony prowadnicą, przez policzek do ucha, zmienił
się. Głowica uchwyciła już swój cel. Pilot śmigłowca postanowił ostrzelać obszar, z którego
odpalono w jego kierunku „rakietę”. Przeleciał jeszcze trochę w lewo i zaczął nawracać.
Ostrożnie badając skały, z których wyleciała rakieta, nieświadomie skierował dysze wylotowe
silników niemal prosto na Łucznika.
Teraz rakieta wyskrzeczała Łucznikowi swoją gotowość, ale on cierpliwie czekał. Starał
się myśleć jak jego przeciwnik. Sądził, że pilot podleci jeszcze bliżej, zanim zacznie ostrzeliwać
znienawidzonych Afgańczyków. Tak też zrobił. Gdy śmigłowiec znalazł się już o jakieś tysiąc
metrów od niego, Łucznik odetchnął głęboko, wziął lekkie przewyższenie celu i wyszeptał krótką
modlitwę zemsty. Prawie nie zauważył, kiedy nacisnął spust.
Wyrzutnia podskoczyła w jego rękach. Stinger wzbił się lekkim łukiem, a potem pomknął
w dół ku swemu celowi. Łucznik miał wystarczająco dobry wzrok, by zobaczyć rakietę, choć smużka
dymu, jaką za sobą ciągnęła, była ledwo widoczna. Lotki manewrowe poruszyły się o ułamek
milimetra, posłuszne rozkazom przekazywanym przez komputerowy mózg rakiety —
mikroprocesor wielkości znaczka pocztowego. W krążącym wysoko An-26 obserwator zauważył
Strona 15
mały obłoczek kurzu i wyciągnął rękę po mikrofon, by przekazać ostrzeżenie, ale zanim go ujął,
rakieta trafiła w cel.
Pocisk uderzył w jeden z silników śmigłowca i eksplodował. Maszyna została natychmiast
sparaliżowana. Wał napędowy wirnika ogonowego został rozerwany i śmigłowiec zaczął
gwałtownie obracać się w lewo. Strzelec nadał gorączkowe wezwanie o pomoc.
Tymczasem pilot, chcąc w autorotacji sprowadzić maszynę na ziemię, gorączkowo wypatrywał
kawałka płaskiego miejsca. Przełączył silnik na bieg jałowy i zwolnił dźwignię skoku ogólnego.
Ze wzrokiem utkwionym w płaszczyznę wielkości kortu tenisowego wyłączył urządzenia i uruchomił
pokładowy system gaśniczy. Jak większość lotników, najbardziej bał się pożaru, ale już wkrótce miał
się przekonać, że nie to było najgorsze.
Łucznik patrzył, jak Mi-24 uderza nosem o skalisty występ, jakieś dwadzieścia metrów poniżej jego
stanowiska. Co ciekawe, mimo rozbicia się maszyny pożar nie wybuchł. Śmigłowiec przetoczył się
jeszcze jak błędny, potem ogon zarzuciło przed dziób i maszyna spoczęła na burcie. Łucznik pobiegł
w dół, a za nim Abdul. Dotarcie na miejsce zajęło im pięć minut.
Pilot szarpał się w pasach wisząc głową w dół. Czuł ból, ale dzięki temu wiedział, że żyje.
Nowy model śmigłowca miał zamontowane usprawnione systemy zabezpieczające, dzięki którym
zawdzięczał przeżycie. Szybko się zorientował, że strzelec nie żyje: wisiał nieruchomo z przodu, ze
złamanym karkiem i rękami wyciągniętymi bezwładnie ku ziemi. Nie mógł sobie jednak pozwolić na
wzruszenie. Fotel był pogięty, a osłona kabiny zgruchotana tak, że jej metalowe żebra stały się
więzieniem. Na dodatek dźwignia otwierania awaryjnego zacięła się, a ładunki odstrzeliwujące
drzwi nie zadziałały. Wyciągnął pistolet i zaczął strzelać w metalowe wręgi. Zastanawiał się czy An-
26 usłyszał ich wołanie o pomoc i czy śmigłowiec ratowniczy leci już ku nim. Nadajnik awaryjny
miał w kieszeni kombinezonu i zamierzał go użyć natychmiast po wydostaniu się z rozbitej maszyny.
Podważając i odginając metal pociął sobie ręce do krwi, ale udało mu się uwolnić z kabiny… Gdy
oswobodził się z pasów i wyczołgał na skaliste podłoże, jeszcze raz podziękował losowi za to, że
nie było mu dane zakończyć życia w słupie tłustego dymu. Miał złamaną lewą nogę. Postrzępiony
koniec białej kości przebił materiał kombinezonu.
Mimo głębokiego szoku, w jakim się znajdował, widok rany przeraził go. Wsunął do kabury pusty już
pistolet i wziął jakiś kawałek metalu, który mógł mu służyć za laskę. Musiał uciekać.
Dokuśtykał do końca skalnego występu i zobaczył ścieżkę. Do swoich miał trzy kilometry. Już miał
zacząć schodzić, kiedy usłyszał coś za sobą. Obrócił się i w mgnieniu oka jego nadzieja ustąpiła
miejsca grozie. Zrozumiał, że śmierć w płomieniach byłaby zbawieniem.
Łucznik, błogosławiąc imię Allaha, wyciągał nóż z pochwy.
Niewiele już z niego zostało — pomyślał Ryan. Kadłub pozostał właściwie nietknięty, a w każdym
Strona 16
razie tak wyglądał. Ale blizny po spawaniu widać było wyraźnie, jak szwy na potworze
Frankensteina. Dość trafne porównanie, powiedział sobie w duchu. To człowiek stworzył takie
rzeczy, lecz pewnego dnia mogą one zniszczyć swych stwórców w ciągu godziny.
— Boże, to zdumiewające… Z zewnątrz wydają się takie wielkie…
— A od środka są takie małe? — dokończył Ramius. W głosie jego słychać było smutek.
Nie tak dawno kapitan Marko Ramius z Wojenno-Morskowo Flota wprowadził swój okręt do tego
właśnie suchego doku. Potem już tu nie zaglądał, by nie patrzeć jak amerykańscy technicy tną go
niczym zwłoki w czasie sekcji, wyjmują rakiety, reaktor, sonary, pokładowe komputery i sprzęt
łączności, peryskopy, a nawet piece kuchenne. Wszystko to zabrano do analizy w bazach wojskowych
rozrzuconych po całych Stanach. Ramius sam poprosił, by nie kazano mu tego oglądać. Jego
nienawiść do systemu radzieckiego nie rozciągała się na okręty, które ten system budował. Na tym
okręcie dobrze mu się pływało — i to on właśnie, „Czerwony Październik”, uratował mu życie.
Ryanowi także. Jack przesunął palcem po bliźnie na czole, tuż przy linii włosów. Ciekaw był, czy
starto jego krew z pulpitu sterowniczego. — Dziwię się, że nie chciałeś go wyprowadzić
— zwrócił się do Ramiusa.
— Nie — potrząsnął głową Marko. — Chcę się tylko pożegnać. To był dobry okręt.
— Nawet bardzo — przytaknął Jack. Patrzył na powierzchownie załataną dziurę w lewej burcie,
wyrwaną torpedą z Alfy. Tak dobry, że uratował mój tyłek, kiedy tamci nas rąbnęli —
pokiwał w milczeniu głową. Obaj mężczyźni przyglądali się pracom bez słowa, z dala od marynarzy
i żołnierzy piechoty morskiej, od grudnia strzegących okolicy doku.
Ponownie napełniano suchy dok. Do betonowego pudła wlewała się brudna woda z Elizabeth River.
Okręt miał być wyprowadzony dziś w nocy. Sześć amerykańskich podwodnych okrętów szturmowych
„oczyszczało” już ocean na wschód od bazy Marynarki w Norfolk. Miało to wyglądać na część
ćwiczeń, w których bierze udział także kilka okrętów nawodnych. Była godzina dziewiąta
wieczorem. Napełnianie doku potrwa godzinę. Na pokładzie znajdowała się już trzydziestoosobowa
załoga, która za pomocą silników dieslowskich miała poprowadzić okręt w jego drugi i ostatni rejs
ku głębokiemu rowowi oceanicznemu na północ od Puerto Rico. Tam, na głębokości ośmiu tysięcy
metrów, okręt zostanie zatopiony.
Ryan i Ramius patrzyli, jak po raz pierwszy od blisko roku woda zalewa drewniane podpory
kadłuba, podchodzi pod kil okrętu. Przybierała coraz prędzej, przykrywając znaki zanurzenia
wymalowane na dziobie i rufie. Na pokładzie grupa marynarzy, ubrana w jasnopomarańczowe
kamizelki ratunkowe, krzątała się przygotowując do rzucenia czternastu grubych lin cumowniczych,
przytrzymujących okręt przy nabrzeżu.
Strona 17
„Czerwony Październik” w milczeniu przyjmował napływającą wodę. Może wie, jaki los go czeka
— pomyślał Ryan. Była to głupia myśl, ale wiedział, że żeglarze przypisują cechy ludzkie statkom, na
których służą.
Wreszcie okręt się poruszył. Woda odsunęła go od drewnianych podpór. Przy wtórze stłumionych
odgłosów, bardziej chyba wyczuwalnych niż słyszalnych okręt wolno, kołysząc się nieznacznie uniósł
się nad podporami.
W kilka minut później okrętowy diesel zadudnił, a marynarze na pokładzie i na nabrzeżu zaczęli
ściągać liny. Jednocześnie zdjęto brezent zasłaniający suchy dok od strony morza i zebrani ujrzeli
ścielącą się po wodzie mgłę. Warunki do przeprowadzenia operacji były doskonałe. Bo też musiały
być doskonałe. Marynarka czekała na nie od półtora miesiąca: bezksiężycowa noc, gęsta mgła, która
o tej porze roku nawiedzała okolice zatoki Chesapeake.
Kiedy rzucono już ostatnią cumę, oficer na mostku podniósł małą syrenę i dał sygnał.
— Odbijamy! — krzyknął.
Marynarze na dziobie ściągnęli banderę i złożyli drzewce. Dopiero teraz Ryan zauważył, że była to
bandera radziecka. Uśmiechnął się. To miły gest. Ktoś inny wciągnął na drzewce gaflowe z tyłu
kiosku banderę radzieckiej marynarki wojennej z czerwoną gwiazdą i emblematem radzieckiej Floty
Północnej. Marynarka amerykańska, zawsze wrażliwa na tradycje, oddawała w ten sposób cześć
człowiekowi stojącemu obok Ryana.
Obaj patrzyli, jak okręt rusza. Dwie śruby z brązu powoli obracały się w biegu wstecznym, ciągnąc
go w kierunku rzeki. Jeden z holowników pomógł „Październikowi” obrócić się dziobem ku północy.
Po minucie znikł z pola widzenia. Tylko wolne dudnienie diesla słychać było jeszcze nad
zaolejonymi wodami portu.
Marko wytarł nos i kilkakrotnie zamrugał oczami. Kiedy odwrócił się od nabrzeża, głos jego brzmiał
już pewnie.
— To co, Ryan, dlatego przyleciałeś tu aż z Anglii?
— Nie, wróciłem kilka tygodni temu. Mam nową robotę.
— Możesz powiedzieć, co za robota? — zapytał Marko.
— Kontrola zbrojeń. Chcą, żebym koordynował sprawy wywiadowcze w zespole negocjacyjnym.
Mamy tam lecieć w styczniu.
— Moskwa?
Strona 18
— Tak. Posiedzenie wstępne: ustalenie porządku obrad i przygotowania techniczne…
takie tam rzeczy. A co u ciebie?
— Pracuję w AUTEC na Bahama. Dużo słońca i piasku. Widzisz moją opaleniznę? —
promieniał Ramius. — Przyjeżdżam do Waszyngtonu co dwa, trzy miesiące. Za pięć godzin wracam.
Pracujemy nad nowym rozwiązaniem wyciszania. — Znowu się uśmiechnął. —
Wszystko tajne.
— Świetnie! Wpadnij kiedyś do mnie. Jestem ci winien obiad. — Jack podał swoją wizytówkę. —
Tu masz mój numer. Zadzwoń na kilka dni przed przylotem, tak żebym mógł
wszystko załatwić w Agencji. — Ramius i jego oficerowie znajdowali się pod bardzo dokładną
ochroną służby bezpieczeństwa w CIA. Najciekawsze jest to, myślał Jack, że sprawa ta dotąd nie
wyszła na jaw. Do żadnego ze środków masowego przekazu nie przedostała się najmniejsza
wzmianka, a jeżeli tak, staranie to utajniono, prawdopodobnie Rosjanie też nic nie wiedzieli o losie
swojego rakietowego okrętu podwodnego „Czerwony Październik”. W tej chwili skręca już chyba na
wschód — pomyślał — i przepłynie nad tunelem drogowym Hampton Roads. W jakąś godzinę
później zanurzy się i skieruje na południowy wschód. Pokręcił głową.
Smutek Ryana z powodu końca, jaki czekał okręt, złagodziła nieco myśl o celu, w jakim go
zbudowano. Pamiętał swoją reakcję, gdy rok temu znalazł się w jego przedziale rakietowym, po raz
pierwszy tak blisko wszystkich tych strasznych urządzeń. Jack pogodził się z faktem, że broń
nuklearna służy utrzymaniu pokoju na świecie — jeśli to naprawdę można nazwać pokojem.
Lecz jak większość ludzi, którzy zastanawiają się nad tym problemem, wolałby znaleźć lepsze
rozwiązanie. Dzisiejsze pożegnanie oznaczało o jeden okręt podwodny mniej, o dwadzieścia sześć
rakiet mniej, o sto osiemdziesiąt dwie głowice mniej. Chociaż statystycznie — powiedział
sobie — nie znaczy to dużo.
Ale jednak to już coś.
Piętnaście tysięcy kilometrów dalej, dwa i pół tysiąca metrów nad poziomem morza kłopot
sprawiała pogoda, niezwykła jak na tę porę roku. Było to w Tadżyckiej Socjalistycznej Republice
Radzieckiej. Wilgoć znad Oceanu Indyjskiego, niesiona przez południowy wiatr, objawiała się tu w
postaci niemiłosiernie chłodnej mżawki. Wkrótce nadejdzie zima, która tutaj zaczyna się wcześniej
— zazwyczaj tuż po słonecznym, bezwietrznym lecie. Dookoła będzie biało i mroźno.
Pracowali tu w większości członkowie Komsomołu, młodzi i chętni do pracy. Pomagali przy
ukończeniu budowy rozpoczętej w 1983 roku. Jeden z nich, student ostatniego roku fizyki w
Państwowym Uniwersytecie Moskiewskim, otarł krople deszczu z twarzy i wyprostował się, by
złagodzić ból w krzyżu. To nie jest praca dla młodego, obiecującego inżyniera — pomyślał
Morozow. Zamiast bawić się przyrządami geodezyjnymi, mógłby konstruować lasery w
Strona 19
laboratorium. Chciał jednak zostać członkiem Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego, a oprócz
tego uniknąć służby wojskowej. Takie połączenie odroczenia, ze względu na studia, z pracą w
Komsomole, było bardzo pomocne w osiągnięciu jego celu.
— Co tam? — usłyszał za sobą. Obrócił się i zobaczył jednego z tutejszych inżynierów, specjalistę
od budownictwa lądowego, uważającego się za fachowca od betonu.
— Według mnie ustalenie punktu jest właściwe, towarzyszu inżynierze. Starszy mężczyzna podszedł i
spojrzał przez lunetkę przyrządu. - Tak jest — powiedział. — Chwała Bogu, to już ostatni.
Obaj drgnęli na odgłos dalekiego wybuchu. Saperzy wyrównywali jeszcze jedno skalne zwalisko za
linią zasieków. Nie trzeba być wojskowym — pomyślał Morozow — by się w tym wszystkim
połapać.
— Macie dobrą rękę do precyzyjnych przyrządów. Może zostaniecie inżynierem lądowym, co?
Będziecie wznosić różne użyteczne dla naszego państwa obiekty…
— Nie, towarzyszu inżynierze. Zajmuję się fizyką wielkich energii, głównie laserami. —
To też użyteczne rzeczy — pomyślał.
Tamten chrząknął i pokiwał głową.
— Więc może wrócicie tu, jak Bóg da.
— Czy…
— Ja nic nie mówiłem — rzucił inżynier z wyczuwalnym naciskiem w głosie.
— Rozumiem — cicho powiedział Morozow. — Tak właśnie podejrzewałem.
— Byłbym ostrożny z rozgłaszaniem takich przypuszczeń — odparł inżynier, niedbale odwracając się
w drugą stronę.
— To wspaniałe miejsce do obserwacji gwiazd — stwierdził Morozow, oczekując określonej
odpowiedzi.
— Nie wiem — odrzekł inżynier z uśmieszkiem kogoś wtajemniczonego. — Nigdy nie widziałem tu
astronoma.
Morozow uśmiechnął się do siebie. A więc odgadł prawidłowo. Wyznaczano tu miejsca, w których
zamontowanych zostanie sześć zwierciadeł. Znajdowały się one w różnej odległości od punktu
centralnego — budynku pilnowanego przez uzbrojonych wartowników. Taka precyzja, jak wiedział,
potrzebna jest tylko w dwóch przypadkach. Pierwszy to astronomia — skupia się wtedy światło
pochodzące z kosmosu. W drugim wypadku chodzi o wysyłanie światła. Młody inżynier powiedział
Strona 20
sobie, że tu właśnie chciałby przyjechać. To miejsce zmieni świat.
Przyjęcie
Załatwiano tu interesy. Interesy wszelkiego rodzaju. Wiedział o tym każdy z obecnych.
Każdy brał w tym udział. Każdy ich potrzebował. A mimo to każdy z tu obecnych zmierzał, w ten czy
inny sposób, do położenia temu kresu. Dla zgromadzonych w Sali św. Jerzego w Wielkim Pałacu
Kremlowskim takie rozdwojenie stanowiło nieodłączny element ich życia.
Uczestników, w większości Rosjan i Amerykanów, można było podzielić na cztery grupy.
Pierwsza to dyplomaci i politycy. Łatwo ich było odróżnić po eleganckich strojach, wyprostowanych
sylwetkach, sztucznych uśmiechach i ostrożnej mowie, na którą nie miały wpływu nawet liczne
wznoszone alkoholem toasty. Byli tu panami — wiedzieli o tym i potwierdzali to swym
zachowaniem.
Grupa druga to wojskowi. Nie można prowadzić rozmów rozbrojeniowych bez tych, którzy tę broń
mają, konserwują, sprawdzają, pieszczą — cały czas wmawiając sobie, że politycy, którzy nimi
kierują, nigdy nie wydadzą rozkazu jej użycia. Odziani w mundury, stali przeważnie w małych
grupkach, jednolitych pod względem narodowości i rodzaju wojsk. Każdy trzymał napełnioną do
połowy szklankę i serwetkę, a jednocześnie obojętnie wodził
pozbawionymi wyrazu oczami po sali, jakby wypatrując niebezpieczeństwa na nieznanym polu walki.
Bo też i było to dla nich pole bezkrwawej bitwy, która wpłynie na przebieg bitew prawdziwych,
jeżeli ich polityczni władcy stracą kiedyś panowanie nad sobą, równowagę duchową, perspektywy,
stracą to coś, co powstrzymuje człowieka przed rozrzutnym szafowaniem cudzym życiem. Ci
żołnierze wierzyli tylko sobie, a czasem bardziej swym wrogom w mundurach o innej barwie, niż
swym władcom w cywilnych ubraniach. Przynajmniej wiadomo było, jakie stanowisko zajmuje inny
żołnierz. A tego nie da się powiedzieć o politykach, nawet swoich. Wojskowi rozmawiali między
sobą cicho, stale uważając, kto ich słucha, robili przerwy, by łyknąć ze szklanki, a przy okazji po raz
kolejny rozglądali się wokoło. Byli ofiarami, ale i drapieżnikami — być może psami trzymanymi na
smyczy przez tych, którzy uważali się za panów sytuacji.
W to też żołnierze nie bardzo wierzyli.
Trzecia grupa — dziennikarze. Tych wyróżniały ubrania, zazwyczaj pogniecione na skutek częstego
pakowania i rozpakowywania toreb lotniczych, zbyt małych, by pomieścić wszystko, czego
potrzebowali. Brakowało im ogłady polityków, ich przyklejonych uśmiechów.