Strona 1 George Gordon Byron Strona 2 O nie mów mi, o nie mów mi O nie mów mi, o nie mów mi O szczęściu tych minionych dni, Gdy miałaś duszę moją całą. Kiedyśmy się żegnali Pamiętam je, dopóki czas Nie przyjdzie sprawić, iżby z nas Kiedyśmy się żegnali Śladu na ziemi nie zostało. We łzach i w milczeniu, Gdyś się smutna oparła Czyż mogłabyś - czyż ja bym mógł Na moim ramieniu, Zapomnieć serca twego stuk, Twarz miałaś bladą, zimną, Gdym pieścił złoto twych warkoczy? Pocałunek zimniejszy, Dziś jeszcze widzę pąs twych warg, Wróżyła mi ta chwila Co tchnąć miłością, skapią skarg, Okropność dzisiejszej. I młodą pierś, i tęskne oczy. Zimno na moje czoło Do sercam tulił cię, a ty Spadła rosa ranku - Miewałaś w oczach rzewne mgły - Przeczułem, że zapomnisz Wyrzutu może? czy zachęty? O dawnym kochanku. I znowum cię w uściski brał, Dziś zachwiana twa sława, Jak gdyby chcąc; by pieszczot szał Śluby zniweczone, W niebytu strącił nas odmęty. Dziś słyszę twoje imię I za ciebie płonę. A potem, gdy się powiek brzeg Łączył w puszysty jeden ścieg, Przy mnie mówią o tobie; Kryjąc błękitne kule na dnie - Milczę - rozpacz, trwoga, Rzęs twoich długich kładł się cień, Dreszcz mnie przebiega Na licach, jak gdy w mroźny dzień zimny - Na śniegi pióro kruka spadnie. Czemuś mi tak droga? Nie wiedzą, że znam ciebie, Że znów mnie kochasz, miałem sen Jak dźwięk dzwonu ich głosy; - Długo, długo klnąć będę I słodszy był mi majak ten, Ciebie - i moje losy. Niż gdybym płonął znów na jawie Dla innych serc, dla innych lic: W tajniśmy się widzieli - Bo one mi nie niosą nic, W milczeniu żal tłumię, Gdy ze snem moim je zestawię. Że zapomnieć, oszukać Twoje serce umie. Więc nie mów mi, więc nie mów mi, Ach! gdy cię ujrzę jeszcze, Że nigdy już nie wrócą dni, Jakimż dziękczynieniem Co sennym sycą mnie Do stóp twoich pobiegnę? - wspomnieniem - Łzami i milczeniem Póki się nie zmienimy w głaz I póki nam nie powie czas, Że myśmy tu znikomym cieniem. Strona 3